29.8.09

Μερικές σκέψεις για τη μπλογκόσφαιρα...

Έφτιαξα αυτό το blog, γιατί ανακάλυψα οτι μπορώ να εκφραστώ για πολλά (προσωπικά ή λιγότερο προσωπικά) θέματα, που αλλιώς δεν θα μπορούσα να δημοσιεύσω. Το έφτιαξα με το όνομα μου, γιατί ήθελα να μπορώ να δημοσιεύω τα επαγγελματικά μου κείμενα και τις συνεντεύξεις μου - και γιατί μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το κανονικό μου όνομα, όσο κι αν αυτό θέτει περιορισμούς (για παράδειγμα, λόγω επαγγέλματος, δεν μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα για πολλά δημόσια πρόσωπα ή για συναδέλφους). Μερικούς μήνες μετά, έχω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις:


1. Ανοιχτά σχόλια σε ένα blog, δεν σημαίνει οτι είμαι υποχρεωμένος να δημοσιεύω το σχόλιο κάποιου που κατά την κρίση μου εκμεταλλεύεται τη φιλοξενία για τους δικούς του συμπλεγματικούς λόγους, που συστηματικά “παρενοχλεί” το blog και τον δημιουργό του, που εμμέσως πλην σαφώς ειρωνεύεται και κακόπιστα διαστρέφει τη συζήτηση, που συστηματικά παρεξηγεί και παρερμηνεύει, που είναι προκατειλημμένος και θεωρεί οτι έχει “δικαίωμα στον αντίλογο” (στην ουσία όμως έχει κίνητρα μιας “διαφορετικής” επιθετικότητας), που “δηλητηριάζει” το blog εκνευρίζοντας τον οικοδεσπότη ή αποτρέποντας στην ουσία τους υπόλοιπους να σχολιάσουν, που “ρίχνει το επίπεδο” της συζήτησης, που είναι “ψωνισμένος” με τον εαυτό του και τη σοβαρότητα της σκέψης του. Η συνήθης δικαιολογία τέτοιων ανθρώπων είναι οτι αν δεν τους δεχτείς, "δεν αντέχεις δήθεν την κριτική". Πολλά blog έχουν χάσει τις “ποιότητες” τους (ελκυστικότητα, αίγλη, ικανότητα δημιουργικής συζήτησης) ή ακόμα και έχουν κλείσει, ακριβώς γιατί “εκπίπτουν” από την παραπάνω ανακύκλωση σκοτεινών ψυχολογικών προθέσεων. Αν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τον συνομιλητή μας, τότε η ελευθερία μετατρέπεται σε καταπίεση. Και βεβαίως δεν μπορεί ο φιλοξενούμενος σχολιαστής να επιβάλει τον χρόνο, κατά τον οποίο θα ασχοληθείς μαζί του, για να απαντήσεις σε κάποια πράγματα που δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητα.

2. Σύνηθες είναι να βαυκαλίζεται κάποιος οτι η μη δημοσίευση του σχολίου του αποτελεί “λογοκρισία”. Λογοκρισία υπάρχει στα καθεστώτα σαν κι αυτό του Ιράν - στη μπλογκόσφαιρα όχι. Δόξα τω blogger και τις άλλες πλατφόρμες, γι αυτό έχει προβλεφθεί το moderation. Το οποίο σημαίνει “ρύθμιση” και όχι λογοκρισία. Το blogging δεν είναι Τύπος, στον οποίον υπάρχει η υποχρέωση δημοσίευσης μιας απάντησης (άπαξ βεβαίως - και όχι για “συστηματική” καταχώρηση σχολίων). Και ο χώρος (που τεχνικά “ανήκει” στην πλατφόρμα), παραχωρείται ελεύθερα στον δημιουργό του blog - και αυτός έχει την ευθύνη του, για ότι καλό και κακό συμβαίνει μέσα σε αυτό το χώρο. Όποιος θέλει να πει την άποψη του, μπορεί να ανοίξει (δεκάδες, αν θέλει) blog και να καταχωρεί τις σκέψεις του. Το θέμα είναι βεβαίως οτι πιθανότατα κανείς δεν θα τον διαβάσει εκεί - γι αυτό και επιθυμεί τη “διαφήμιση” της ύπαρξης του σε δημοφιλή blog. Ιδιαίτερα λυπηρό (και αντικείμενο ψυχολογικής ερμηνείας) είναι δε, αν κάποιος είναι ανεπιθύμητος, να επιμένει στην παρουσία του, καταναλώνοντας ώρες και φαιά ουσία - ακόμα κι αν του λένε “ξουτ, ξεπαρεού”. Αν αυτού του είδους οι χρήστες προκαλέσουν το κλείσιμο των σχολίων στα περισσότερα δημοφιλή blog, τότε θα έχουν “καταφέρει” την κατάργηση ενός τόσου χρήσιμου και ενδιαφέροντος βήματος διαλόγου. Και φυσικά θα έχουν αφαιρέσει από το internet το μεγάλο του πλεονέκτημα απέναντι σε παλαιότερα μέσα, που είναι η διαδραστικότητα.

3. Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό το πόσο δεν μπορούμε, πολύ συχνά, να συζητήσουμε. Κίνητρο πολλές φορές είναι το πώς θα “ταπώσουμε” τον άλλο, πώς θα “θριαμβεύσουμε”, πώς θα έχουμε τον τελευταίο λόγο - ιδιαίτερα αν ο βαλλόμενος είναι δημόσιο πρόσωπο ή χαίρει κάποιας εκτίμησης (αυτό το τελευταίο πολλές φορές επενδύεται με “αντισυστημική” επαναστατικότητα). Debate (=δημόσιος διάλογος) ΔΕΝ είναι να μην απαντάμε σε αυτό που μας υποδεικνύει ο συνομιλητής μας, αλλά να προσπαθούμε να βρούμε κάτι άλλο (πολλές φορές “άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε”) για να “αμυνθούμε”. Δημιουργικός διάλογος, ούτως ή άλλως, δεν είναι να επιθυμούμε την επιβολή της άποψης μας, χωρίς καμία καλοπροαίρετη διάθεση ν’ ακούσουμε ή να βρούμε μια κοινή βάση συνεννόησης. Μέθοδος “εξόντωσης” που συνάντησα στη μπλογκόσφαιρα, είναι να ανατρέχουμε στην “προϊστορική εποχή”, απαιτώντας στοιχεία που να αποδεικνύουν τα εγγεγραμμμένα στην κοινή συνείδηση - να μη συμφωνούμε ούτε καν στα αυτονόητα, να προσβάλλουμε με “σαρτζετάκειο” σχολαστικότητα και “γραφειοκρατία” τα όποια σημεία εκκίνησης και τελικά να μην υπάρχει καμία κοινή πλατφόρμα συζήτησης. Αν διαφωνούμε (και μάλιστα “ολοκληρωτικά”) έχει νόημα να αρχίσουμε την κουβέντα, μόνο αν μπορούμε να μιλήσουμε μια κοινή γλώσσα - και φυσικά να μην αρχίζουμε επιτεθέμενοι, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Κάποιοι θεωρούν οτι μπορούν να σχολιάσουν σε ένα κείμενο (ενδεχομένως σκληρής) πολιτικής κριτικής, προσβάλλοντας “με το καλημέρα” τον συγγραφέα και “επιδεικνύοντας” τον φανατισμό των απόψεων τους - και μετά απαιτούν “ψύχραιμη συζήτηση”. Μόνο που το blog δεν είναι “κοινοβουλευτική δημοκρατία”, στην οποία είναι θεσμοθετημένη η λειτουργία της αντιπολίτευσης.

4. Η ψυχοσύνθεση μας κι οι εμπειρίες μας πολύ συχνά υπαγορεύουν ένα σύστημα ιδεών, που διακρίνεται για την (ουσιαστικά και πολιτικά) αντιδραστική του υφή - ορατό ιδαιτέρως στις ακραίες εκδοχές, αριστερές και δεξιές. Στη μπλογκόσφαιρα συνάντησα συχνά την αναστροφή της πραγματικότητας και την “κόντρα για την κόντρα”. Προς έκπληξη μου, με ιδιαίτερη ένταση, όταν το προσωπείο ήταν μετριοπαθές, αυτό του δήθεν “ορθολογισμού”. Για να δώσω ένα “ελαφρύ” παράδειγμα, η αντίληψη που διάβασα πρόσφατα οτι οι περιπέτειες του Μπερλουσκόνι με κολ-γκερλ δεν αποτελούν παρά κάτι συνηθισμένο από όλους τους ηγέτες (απογυμνώνοντας στην ουσία το γεγονός από το συνολικό πλαίσιο της έκπτωσης της πολιτικής επί των ημερών του ανεκδιήγητου αυτού ηγέτη) αποτελεί μια - συνήθη στην ελληνική μπλογκόσφαιρα - εκδήλωση “φιλελεύθερης” αφέλειας και απλούστευσης. Η “ανυπαρξία” αυτών των απόψεων στο κοινωνικό πεδίο και μη απήχηση τους σε άλλα “βήματα” πάντως, θα πρέπει να προβληματίσει για το πόσο ακριβής είναι η κοινωνική “απεικόνιση” στο ελληνικό διαδίκτυο.

Βεβαίως, ο καθένας πρεσβεύει τη “δική του αλήθεια” και έχει δικαίωμα σε αυτήν. Μόνο που αυτή υπαγορεύεται πολύ συχνά από τα “θέλω” μας που τα κάνουμε “έτσι είναι” ή “πρέπει”. Καλό είναι να κρατάμε στο μυαλό μας οτι η πραγματική αλήθεια είναι πιθανότατα μία, ακόμα κι αν κανείς δεν την κατέχει - κι οτι αν επιθυμούμε να την προσεγγίσουμε κάπως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ανταλλάξουμε πραγματικά απόψεις.

5. Το ζήτημα της ανωνυμίας στο διαδίκτυο είναι μια πολύ χρήσιμη κατάκτηση, γιατί επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση κρίσεων και απόψεων ή τις καταγγελίες - κατ’ αναλογία με την ανωνυμία των δημοσιογραφικών πηγών, η οποία προστατεύεται, γιατί αλλιώς δεν θα έφταναν στο φως της δημοσιότητας πολλές “αποκαλύψεις”. Ωστόσο, θέλει ιδιαίτερη προσοχή και αυτορύθμιση, γιατί εμπεριέχει τη δυνατότητα “εκτροχιασμού”, με βάση τις προσωπικές εμπάθειες του καθενός. Στην ουσία ο ανώνυμος blogger δεν υφίσταται καμία συνέπεια για τα λεγόμενα του - εκτός αν φτάσει να κατηγορηθεί για σοβαρό αδίκημα και αποκαλυφθεί. Μην ξεχνάμε επίσης, οτι η ανωνυμία δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να εξαπατήσει (και με πολλές υπογραφές) - ακόμα και να δημιουργήσει “κύμα αντιδράσεων” μόνος του (για να μη φτάσουμε στη διαστροφή των πάσης φύσεως τρολ). Φυσικά η ανωνυμία γίνεται ανεπιθύμητη, όταν ισχύουν τα κίνητρα της πρώτης παραγράφου - αν η διάθεση του ανωνύμου είναι θετική στη συζήτηση και όχι επιθετική, δεν υπάρχει πρόβλημα (ωστόσο, ρόλος των σχολίων δεν είναι ο “κολακευτικός θαυμασμός”, κάτι που καλό είναι να αποφεύγουμε, όσο και αν αποτελεί “πειρασμό” εκατέρωθεν). Η ύπαρξη κουτσομπολίστικων ή/και “δημοσιογραφικών” blog (που είναι στην ουσία “παραδημοσιογραφικά” και εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα, από προσωπικά ως εκδοτικά), τα οποία διαστρέφουν την αρχική έννοια του “web log” και εκμεταλλεύονται την παραχώρηση του χώρου, δημιουργεί την ανάγκη ελέγχου τους με κάποιους μίνιμουμ κανόνες - καθιστώντας τα εν δυνάμει “δούρειους ίππους” για την ελευθερία στο διαδίκτυο. Και φυσικά θα πρέπει να υπάρξουν, με δημόσια διαβούλευση, τρόποι προστασίας από τη συκοφαντία, χωρίς απώλειες για την ελεύθερη έκφραση - και φυσικά όχι με τη γνωμοδότηση Σανιδά ή έναν (ανάλογο) ασφυκτικό νόμο περί Τύπου, με τις υπέρογκες αποζημιώσεις και τη “βιομηχανία” αγωγών που δημιουργείται.

6. Μια πολύ συχνή παγίδα στην οποία πέφτουν bloggers, είναι η “αξιοπιστία της ανωνυμίας” τους. Παίρνοντας αφορμή από την αυξανόμενη αναξιοπιστία πολλών παραδοσιακών μέσων ή τον ευτελισμό στον οποίο έχει περιέλθει μεγάλη μερίδα των (λαϊκιζόντων και τηλεοπτικών κυρίως) δημοσιογράφων, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, θεωρούν οτι η πληροφορία ή η άποψη τους είναι “αυταπόδεικτα” πιο έγκυρη, απλώς με μια ψευδώνυμη υπογραφή ή με την επίκληση μιας ιδιότητας, την οποία ουδείς μπορεί πραγματικά να ελέγξει. Τα “εγκλήματα” του δημοσιογραφικού κόσμου δεν είναι συλλογικά - δεν σημαίνει οτι μπορεί κανείς να αγνοεί την πληροφορία ή την εκτίμηση ενός (από τους λίγους) έγκυρους οργανισμούς ή υπογραφές. Μη με ρωτήσετε βεβαίως ποιοί είναι αυτοί, κατά την άποψη μου, γιατί δεν θα μπορούσα παρά να προτείνω ενδεχομένως κάποιους - αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει τους πάντες και σίγουρα είναι θέμα προσωπικής εκτίμησης, δεν είναι δυνατόν κανείς να αποφανθεί “επιστημονικά” και τελεσίδικα. Φυσικά και ο blogger χτίζει με τα χρόνια την αξιοπιστία του - η οποία θα πρέπει να κρίνεται κατά περίπτωση από τον αναγνώστη, όπως συμβαίνει και στον Τύπο.

Ο προαναφερθείς αντιδραστικός τρόπος σκέψης, που αγνοεί τα σφαιρικά δεδομένα της πραγματικότητας, εξαντλείται πολλές φορές στην αποδόμηση της “κοινής λογικής” και των αυταποδείκτων στην κοινωνική μας πραγματικότητα, χαρακτηρίζοντας τα ως “συμπεράσματα μιας καθεστωτικής αντίληψης” - παραγνωρίζοντας οτι αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από συγκεκριμένους ποιοτικούς επαγγελματίες είναι συνήθως το “απόσταγμα” αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Αντιθέτως, παρατηρώ οτι ο ανώνυμος blogger που θέλει (και δικαίως σε πολλές περιπτώσεις) να υποκαταστήσει την “κατευθυνόμενη πληροφορία” δεν έχει (εκτός από την αξιοπιστία) και εκ των πραγμάτων τη γνώση και τα εργαλεία να εκτιμήσει ανθρώπους και καταστάσεις - ούτε βεβαίως (πλην περιπτώσεων ειδικής σχέσης και γνώσεων) και το “inside information”, για να γνωρίζει πώς λειτουργεί η χώρα σε επίπεδο πολιτικής. Η μπλογκόσφαιρα σε κάθε περίπτωση, συναγωνίζεται (εκ των πραγμάτων, αφού συμμετέχουν χιλιάδες άνθρωποι χωρίς κανέναν - ευτυχώς - ελεγκτικό μηχανισμό) και ξεπερνάει σε “μπουρδολογία” το δημοσιογραφικό κόσμο, που (να μην ξεχνάμε) στις λίγες νησίδες (κυρίως εντύπων ή μη “εμπορικών” οργανισμών) χαρακτηρίζεται ακόμα από καλή ποιότητα, παιδεία και αξιοπιστία με βάση κάποιους κανόνες, παρά τις απογοητευτικές αντιεπαγγελματικές συνθήκες. Ούτε βέβαια όλα όσα διαφημίζονται ως “διαμάντια” στη μπλογκόσφαιρα, δικαιολογούν αυτό τον χαρακτηρισμό. Για να μη μιλήσουμε για το θαυμασμό σε “διανοητές”, τους οποίους αν ελάχιστα έχεις διαβάσει ή γνωρίζεις προσωπικά, ξέρεις πόσο συμπλεγματικές “νούλες” είναι...

7. Πολλοί θεωρούν οτι η πιο καθαρή μορφή debate είναι η ανταλλαγή γραπτού λόγου, όπως π.χ. στο internet. Αυτό δεν είναι ίσως αλήθεια, καθώς η μεταφορά του προφορικού λόγου (στην ουσία με αυτόν συζητάμε) σε γραπτό προσφέρεται πολλές φορές για παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Επιπλέον, αν δεν βλέπεις το πρόσωπο του άλλου (ή δεν ακούς τη φωνή του) και δεν μπορείς να διαβάσεις τη “γλώσσα του σώματος”, χάνεις πάρα πολλές πληροφορίες (αυτό που στα αγγλικά λέγεται “vibes”) για τα κίνητρα, την αξιοπιστία επιχειρημάτων και προθέσεων - για το συνολικό επίπεδο και τη συγκρότηση του συνομιλητή. Με πολλούς από τους ανθρώπους που συνομιλούμε όλοι μας εδώ, ίσως δεν θα θέλαμε, αν τους γνωρίζαμε υπό άλλες συνθήκες. Γι αυτό και ο γραπτός λόγος είναι στην ουσία στο “απόγειο” του με το “μονόλογο”. Ωστόσο, το internet (πέρα από τις νέες μεθόδους πληροφόρησης) είναι ένα “θείο δώρο”: Προσφέρει αφειδώς τη δυνατότητα μιας επαφής που αλλιώς δεν θα υπήρχε, την ανακάλυψη προσώπων που αλλιώς δεν θα ήταν δυνατή, την κατάργηση περιορισμών, αποστάσεων και συνόρων - με όρους της απόλυτης “βολής” του καναπέ μας, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτός. Πράγμα ανεκτίμητο. Στο χέρι μας είναι, συλλογικά, να το διατηρήσουμε ουσιαστικό και να μην αφήνουμε αυτούς που θέλουν να επιβάλουν τον αρνητισμό τους...




Η φωτό είναι από το http://anhblog.net

Το post συνοδεύεται από το συγκρότημα του ταλαντούχου Βρετανού μουσικού και ηθοποιού Max Beesley, σ' ένα σοφιστικέ κομμάτι με τη φωνή του επίσης Βρετανού Omar.

buzz it!

29 σχόλια:

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλό απόγευμα,Προκόπη.
Με ικανοποίησε η ανάρτηση μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια,οι εξηγήσεις που δίνεις για το blogging,για τις "ρυθμίσεις",για τους αναγνώστες-σχολιαστές,για την ανωνυμία.
Θα συμφωνήσω απόλυτα και θα πω ότι υπάρχει τεράστια βία και επιβολή του άλλου,ιδιαίτερα του ανωνύμου,που μπαίνει για να σπείρει τη σύγχυση συνήθως ή που δείχνει το συμπλεγματικό του χαρακτήρα με τέτοιες συμπεριφορές.Αυτός εκτίθεται - όχι εμείς φυσικά αλλά ώσπου να το καταλάβει ή να βαρεθεί και να φύγει,έχει χαλάσει την ατμόσφαιρα.
Δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή,όλες σου τις αναρτήσεις,αλλά υποθέτω,λόγω της αναγνωρισιμότητάς σου,ότι θα έχεις αρκετά τέτοια σχόλια.Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μια μορφή βίας.Μπορεί όχι καταφανής - δεν παύει όμως να υπάρχει.Οι μακροσκελείς και πυρετώδεις μονόλογοι,η επίειξη γνώσεων,η ειρωνία εκ μέρους του σχολιαστή,η αίσθηση ότι σε περιμένει στη γωνία για κάποιο λόγο.
Το blog σου το θεωρώ αξιόλογο και θα στο έλεγα ακόμη κι αν δε λεγόσουν Προκόπης Δούκας.Θέλω να πω με αυτό πως εκτιμώ τον εμπεριστατωμένο τρόπο παρουσίασης των θεμάτων και τον αξιοπρεπή σου λόγο.Τυχαίνει να γνωρίζω το πρόσωπό σου από την τηλεόραση αλλά δεν επηρεάζει,νομίζω,αυτό - και δεν θα έπρεπε να επηρεάζει κατά τη γνώμη μου - την εντύπωση που έχουμε για έναν blogger.
Να σαι καλά!
Γεωργία.

Roadartist είπε...

Σίγουρα όλα αυτά τα αρνητικά υπάρχουν, και άλλα, όπως παντού.
Όμως το σημαντικότερο με το διαδίκτυο (& το blogging) είναι ότι δίνεται η ευκαιρία σε ανθρώπους να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν, με το καιρό επιλέγεις τι θα διαβάσεις κ αποκαλύπτονται διαθέσεις. Άλλοι έχουν το blog για προσωπική προβολή της δουλειάς τους, ενώ σε άλλους είναι ένα μέσο για έκθεση των προβληματισμών, για διάλογο, άμεση κοινοποίηση σκέψεων με τρόπο άμεσο που αλλιώς δε θα είχανε, για ότι τους αφορά..κ σε όσους αφορά.. Δε θα ήθελα τα blogs να πάρουνε δημοσιογραφική χροιά, μου άρεσει το προσωπικό στοιχείο που κυριαρχεί σε αυτά.

athinovio είπε...

Αυτό που άλλαξε στην επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων με τον blogger είναι το ότι πλέον μπορείς να διαβάσεις κείμενα ανθρώπων με τα οποία αλλιώς δεν θα υπήρχε περίπτωση να συνομιλήσεις, αλλά ούτε καν να συναντήσεις στη ζωή σου.
Ένας απόφοιτος γυμνασίου που εργάζεται όλη τη ζωή του σαν ελαιοχρωματιστής μπορεί να επηρρεαστεί από τα κείμενα ενός λόγιου, ενός καθηγητή πανεπιστημίου ή ακόμα και ενός πολιτικού, αν έχει την επιθυμία να απασχολήσει το μυαλό του με κάτι περισσότερο από την καθημερινή του βιοπάλη.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι με μεγαλύτερη μόρφωση βρίσκουν τα κείμενα των απλών ανθρώπων αυθεντικά ή ενδιαφέροντα για παρατήρηση.
Δεν είναι αυτό εκπληκτικό?

επί λέξει είπε...

Σε διαβάζω τακτικά, Προκόπη και δεν αφήνω πάντα σχόλιο, γιατί μερικά κείμενα πρέπει να αναπνέουν και όχι να συνθλίβονται από καταφάσεις ή επιθέσεις. Αυτό ας μη μεταφραστεί σε φιλοφρόνηση και μόνο για τις αναρτήσεις σου ή αρχιλόχειο βέλος για τους φίλους που θέλουν να είναι περισσότεροι τυπικοί και αμεσότεροι. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός μας εδώ: η επικοινωνία.
Πάντως,το κείμενο περιγράφει και προσυπογράφει και τη δική μου άποψη.

Καλό φθινόπωρο, Προκόπη!

Prokopis Doukas είπε...

@ολα θα πανε καλα...: Όχι, η αλήθεια είναι οτι είχα ελάχιστα - ίσως έπαιξε ρόλο οτι υπήρχε εξ αρχής το moderation. Πάντως, εκτός από πολύ λίγα "φασιστοαλαμπουρνέζικα", δεν έχω αρνηθεί να δημοσιεύσω κανένα σχόλιο...

@Roadartist: Συμφωνώ απολύτως - και το λέω στην τελευταία φράση, σαφώς, νομίζω...
Κι εγώ θέλω το (τα) blog σε απόλυτα προσωπικό επίπεδο. Γι αυτό το έφτιαξα κι έτσι. Άλλωστε αυτό είναι το web log, το "προσωπικό ημερολόγιο"...

@athinovio: Σωστό - και απολύτως δημοκρατικό. Το ζητούμενο είναι να κρατηθεί στο μέγιστο δυνατό επίπεδο ποιότητας...

@aa: Ευχαριστώ - δεν χρειάζονται πάντα σχόλια. Κι εγώ διαβάζω πολλούς blogger - και σπάνια πια (και λόγω χρόνου) αφήνω σχόλια. Θα προσθέσω στην επικοινωνία και το δημόσιο διάλογο.

yb είπε...

Λίγα λόγια από την πλευρά μου που δεν έχω κι ουτε πρόκειται να αποκτήσω μπλογκ και που συνεχώς όμως σχολιάζω στο δικό σου. Γιατί το κάνω;
Ισως γιατί συμβαίνει να γράφεις για θέματα που μ’έχουν επίσης απασχολήσει και μ’ενδιαφέρουν, ίσως γιατί κάποιες προσεγγίσεις σου με κάνουν να σκεφτώ λίγο παραπάνω ή κάπως αλλιώς κάποια ζητήματα, ίσως επειδή γενικά μου ταιριάζουν το πνεύμα και η οπτική σου, ίσως επειδή απλώς χαίρομαι να διαβάζω καθαρές και συγκροτημένες σκέψεις, απαλλαγμένες ναρκισσισμού, που διαπνέονται συχνά απο λογική αισιοδοξία, ισως επειδή, βοηθούσης πολύ και της μουσικής, αισθάνομαι οτι βρίσκομαι σε οικείο περιβάλλον, πάντως μου δημιουργείται η ανάγκη να επικοινωνήσω κι εγώ με κάποιον τρόπο. Είμαι πάντοτε απρόσκλητη φιλοξενούμενη, αλλά αισθάνομαι το βάρος να πέφτει στο φιλοξενούμενη μάλλον και δεν θα μπορούσα να συνεχίσω (ούτε καν να αρχίσω) χωρίς να έχω συστηθεί στοιχειωδώς στον οικοδεσπότη. Και υπάρχουν και φορές που νιώθω οτι κάνω κάτι φυσικό σαν να αντιγυρίζω μια καλημέρα....αυτά...

scalidi είπε...

Πολύ σωστά: η αξιοπιστία κρίνεται από το χρόνο. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας είναι ό,τι γράφει. Επώνυμα ή ανώνυμα. Ας επιλέγει ο καθένας τι θέλει να είναι κι ας είναι, χωρίς να βλάπτει το διπλανό του, χωρίς να τον ενοχλεί, χωρίς να του στερεί τη δική του ελευθερία.Πολύ απλά κι ανθρώπινα. Τα υπόλοιπα είναι "θόρυβος" που καταστρέφει τη δημιουργικότητα και την επιθυμία της έκφρασης.

an205 είπε...

debate - σήμερα είναι πλέον περισσότερο δημόσια αντιπαράθεση με λασπολογία και ευρηματικό υβρεολόγιο παρά κατάθεση απόψεων απο δύο ή περισσότερες πλευρές.

σε ό,τι αφορά για την προσωπική αλήθεια του καθενός θα έρθω στα λόγια του "σοφού"..... "οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες καθένας μας έχει μία μόνο που μυρίζει διαφορετικά..."

και για να κλείσω το θεματάκι "σ' όποιον αρέσουμε για τους αλλους δεν θα μπορέσουμε..." σε αναγκάζει κανένας να διαβάζεις κάτι συγκεκριμένο (βιβλίο, εφημερίδα κλπ κλπ) ή να ακούς κάποιο συγκεκριμένο ραδιόφωνο ή είδος μουσικής ή μήπως σε αναγκάζει να βλεπεις ένα συγκεκριμένο τύπο ταινιών ή έναν τηλεοπτικό σταθμό??? ΟΧΙ απ'οτι ξέρω το ίδιο συμβαίνει και στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, το τι θα δεις , τι θ'ακούσεις , τι θα διαβασεις εξαρτάται απο σένα, αν πάλι θες να επέμβεις πράγμα που κανένα άλλο μέσο δεν σου επιτρέπει τόσο ελευθερα (ούτε οι εφημερίδες, ούτε η τηλεόραση, ούτε το ραδιόφωνο - προσοχή δεν λέω ΔΕΝ σου επιτρέπουν παρέμβαση αλλά είναι δύσκολο έως πολύ δύσκολο)όσο τα μπλογκς...
αποψη μου...
άκουσον μεν πάταξον δε...

Ανώνυμος είπε...

ναι σε όλα

Κ.Κ.Μ.

MadNihilist είπε...

Αν πάτε σε μια παραλία (ή αν είστε ακόμα κοντά σε παραλίες. Είστε; =) θα προσέξετε πως ακόμα και σε μια αχανή φυσική παραλία (χωρίς μουσική ή ομπρέλλες) δημιουργούνται συγκεντρώσεις λουομένων πολύ συχνά ανεπιθύμητες. Έτσι ο Γιαννάκης που δεν φοράει το καπέλο του και η τσιριχτή μανούλα του που του το υπενθυμίζει μπορεί να βρεθούν σε απόσταση βολής από το αυτί μας όταν διαβάζουμε το βιβλίο μας και μιλάμε χαμηλόφωνα με την παρέα μας μέχρι και να μας ζητήσουν και ρέστα αν τύχει και δεν τους αρέσει καμμιά φορά η μουσική μας. (Λεεεέω τώρα... --Το επισημάνατε εξ άλλου σε προηγούμενο ποστ). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην μπλογκόσφαιρα. Το αυτονόητο "αν δεν σου αρέσει το μπλογκ μου καλό μου ολόκληρη μπλογκόσφαιρα έχεις στη διάθεσή σου γιατί δεν πας παραπέρα να παίξεις που έχει τόσο χώρο" δυστυχώς δεν ισχύει. =)

Ελληνικό φαινόμενο; Μπορεί αν και δεν νομίζω. Θα ξέρω καλύτερα σε μερικούς μήνες --I'll keep you posted. ;-)

Prokopis Doukas είπε...

@yb: Κάνετε λοιπόν κάτι το απολύτως υγιές για τη συζήτηση - το πολύ πολύ να κατηγοηθείτε για υπερβολική οικειότητα... :-)

@scalidi: Ο υπερβολικά πολύς "θόρυβος" (όχι σε αυτό το blog, δεν θα το έλεγα) είναι που μου δημιούργησε την ανάγκη να γράψω αυτό το post... Κατά τα άλλα, στυμφωνούμε απολύτως...

@an205: Αν δε προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε το δημόσιο διάλογο μας, θα συνεχίσουμε να φλερτάρουμε επικίνδυνα με το τριτοκοσμικό.
Ο Dirty Harry (καθόλου σοφός αν μου επιτρέπετε) δεν το είπε ακριβώς έτσι. Αλλά το θέμα είναι πώς θα κάνουμε τα πράγματα πιο ουσιαστικά, χωρίς να "πατάσσουμε"...

@Κ.Κ.Μ.: Χαίρομαι που συμφωνείτε.

@MadNihilist: Ναι, αλλά την ώρα που λέω στο Γιαννάκη να πάει πιο πέρα, αντί να "ξεσηκωθούν" όλοι οι γύρω υπέρ της "ελευθερίας" του παιδιού, του πούνε "άντε πουλάκι μου παραπέρα - κι αυτό που κάνεις δεν είναι ελευθερία" - τότε ίσως θα βελτιωθεί η συζήτηση...

Και όχι, δεν είμαι πια στις παραλίες... :-)

Theodota είπε...

Σωστός!

Το μπλογκ είναι ένα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ άνοιγμα στην ηλεκτρονική κοινωνία, το οποίο έχεις δικαίωμα να διαχειριστείς όπως θέλεις και να επιτρέψεις τη δημοσίευση όποιων σχολίων εσύ θέλεις.

Και... "σ'όσους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε".

Και όσον αφορά τα σχόλια διαφόρων για το αν δικαιούσαι να λες όσα εκείνοι θεωρούν προκλητικά, ενώ παράλληλα πληρώνεσαι από τη δημόσια τιβι, ας συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η δημόσια τιβι "αγοράζει" έναν καλό επαγγελματία παρουσιαστή ειδήσεων και μόνο. Όχι τη συνείδησή του ή τον λόγο του, ο οποίος θα έπρεπε να είναι πάντα ελεύθερος, άσχετα από τον εργοδότη του.

Prokopis Doukas είπε...

@Theodota: Αυτό το τελευταίο επιχείρημα είναι απολύτως αστείο - και έχει "αποκρουστεί" εδώ και χρόνια...

Κάποτε, κάποιος με ρώτησε (στο site της Athens Voice) πώς "τολμάω και κάνω κριτική στον πολιτικό μου προϊστάμενο"... :-)

Η αλήθεια είναι οτι έχω μόνο μια νομική δέσμευση (βάσει σύμβασης): Δεν μπορώ να καταφερθώ εναντίον της ΕΡΤ...

Ανώνυμος είπε...

Έχουν γίνει χιλιάδες συζητήσεις πάνω στο θέμα.

Τι είναι troll, γιατί επιτίθεται, τι είναι ελευθερία, που αποσκοπεί το Moderation, τι είναι λογοκρισία...

Όλα τα παραπάνω έχουν συζητηθεί ξανά και ξανα και ξανα.

Υπέρτατη αλήθεια δεν υπάρχει, σωστό και λάθος δεν υπάρχει.

Αυτό που υπάρχει είναι η επιλογή του καθενός οσον αφορά τη διαχείριση του blog του.

Είμαι αυτός, γράφω αυτά, θέλω αυτά τα σχόλια, τέλος.

Γενικά το post σου, το βρίσκω βαρετό και ανούσιο, ένα κατεβατό εξηγήσεων και επεξηγήσεων του τι θες να κάνεις.

Αν θα αφήσει ένα troll σχόλιο είναι δικαιώμα του, αν του το κόψεις είναι δικαιώμα σου, αν σε ενοχλούν αυτά τα μηνύματα υπάρχει η τεχνολογία να τα κόβεις πριν καν τα δεις.

Ολα τα άλλα έχουν ηδη πάρει τον δρόμο τους...

Prokopis Doukas είπε...

@Dealsend: Λυπάμαι που σας κουράζω, ως νεοφώτιστος. Δεν θα το ξανακάνω.

Ποιά είναι η τεχνολογία να κόβεις τα μηνύματα πριν καν τα δεις;

Rodia είπε...

Πολύ αυστηρό σε βρίσκω Προκόπη! :)
Αν γίνει αυτό που ευαγγελίζεσαι σε όλα τα μπλογκς, μάλλον θα χάσει κάθε νοστιμιά...
Για φαντάσου ένα ωραίο στην όψη αλλά εντελώς άνοστο ροσμπίφ. Χωρίς το ελάχιστο "κάτι τι" του, χωρίς ένα προκογαρύφαλλο π.χ. ή ένα κομματάκι ξύλο κανέλας! :Ρ
..λέμε τώρα..

Κάτω η αυτορρύθμιση!!!

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia: Γιατί βρε Ροδιά μου είναι νοστιμιά η σαχλαμάρα, το συμπλεγματικό ή η ψύχωση;

Δηλαδή είστε υπέρ της "άνωθεν ρύθμισης"; :-)

Rodia είπε...

"Δηλαδή είστε υπέρ της "άνωθεν ρύθμισης"; :-)"

Ουχί, βεβαίως!!!
Νομίζω όμως πως παρόμοια ποστ με παρόμοιυς προβληματισμούς (μη σκιάζεσαι, το έκανα και'γώ πριν απο.. εχμ.. 6-7 χρονακια, οταν ημουν νεοσυλλεκτη!) ανοιγουν την όρεξη για την "άνωθεν ρύθμιση".
Δίνουν δλδ μια καλη δικαιολογια να πουν οι "ιθυνοντες νόες" -->> Αφου το γραφουν αυτοι κι αυτοι κι αυτοι, ε, ας το κάμνομεν και Νόμον.

Αφου εχεις ενεργοποιησει το "μετριασμο σχολιων", τι σε ενοχλει;
Αυτο το ενεργοποιω κατα καιρους, όταν μου τα πολυπρήζουν τα τρολς και μετά επανερχομαι στα ίσια μου! :))

Rodia είπε...

..κάτι τι ακόμα: Η "νοστιμιά η σαχλαμάρα, το συμπλεγματικό ή η ψύχωση" είναι στοιχεία/καταστασεις/εικονες, που "λαμβάνονται" διαφορετικά απο τον καθε ανθρωπο/αναγνωστη.
Το "διαφορετικό", που λέμε, ειναι αδύνατο να υπάρξει σε ένα τόπο αποστειρωμένο.

(εμένα εξακολουθεις να μου αρεσεις, αν και δεν σχολιαζω σε υπο μετριασμο σχολίων μπλογκια, μη βλεπεις που μερικες φορες δεν κρατιεμαι!)

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia: Ευχαριστώ για την ευαρέσκεια... :-)

Με τα τρολ ξεμπέρδεψα αμέσως σχεδόν - είδαν οτι δεν υπάρχει περίπτωση και δεν επέμεναν.
Ο μετριασμός όμως δεν αποθαρρύνει μια κατηγορία ενοχλητικών - κι είσαι μονίμως στο δίλημμα αν θα τους δημοσιεύσεις και θα τους απαντήσεις, καταναλώνοντας απίστευτο χρόνο (διότι έχουμε και δουλειές)...
Ακολούθησα λοιπόν τη συμβουλή που μου έδωσαν στο buzz, να κάνω σαφές και ξακάθαρο τι σχόλια επιθυμώ.

Θα πρέπει να με εμπιστευθείτε λοιπόν, οτι θα "μετριάσω", χωρίς να κάνω τον τόπο αποστειρωμένο - γιατί δεν πρόκειται να αποκλείσω το διαφορετικό...

(Το υποκειμενικό στην κρίση δεν μπορεί να είναι η μόνιμη δικαιολογία για να αρνούμαστε την ύπαρξη μιας στοιχειώδους αντικειμενικότητας, όσον αφορά αυτά τα χαρακτηριστικά - μην τρελλαθούμε κιόλας)

Rodia είπε...

Οπότε, Προκόπη, μάλλον ο τίτλος του ποστ τα φταίει! :)
Γράφω αυτή τη προτασούλα και δεν επανέρχομαι για το ίδιο θέμα:
Αντί «Μερικές σκέψεις για τη μπλογκόσφαιρα...» ίσως να ήταν ορθότερο «Μερικές σκέψεις για το μπλογκ μου...», επειδή αναζητάς την ατμόσφαιρα του δικού σου* διαδικτυακού τόπου και, ως εκτούτου, τους αναγνώστες (μάλλον σχολιαστές, γιατί τους αναγνώστες δε γίνεται να τους αποκλείσεις) που μπορούν να στοιχηθούν με τις δικές σου απόψεις και επιθυμίες.
Τολμώ να προσθέσω κάτι τι ακόμα: Δεν σε τρομάζει αυτή η προοπτική; Να υπάρχουν στο χώρο σου, δλδ, μόνο οι ταιριαστοί σε σένα; Πώς, με ποιο τρόπο, θα γνωρίσεις "τί υπάρχει εκεί έξω", αν δεν συνδιαλλαγείς μαζί του;
-->> αυτη η φράση καθρεφτιζει τη δικη μου αγωνια, μη μπω σε κάνα θρόνο(!!) και αποκτησω... υπηκόους!
____________________
* Ας μη μπερδεύουμε καλύτερα ολόκληρο το μπλογκοχώριον... Ετσι δεν είναι;

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia: Το μόνο που δεν θέλω είναι να αποκλείσω αναγνώστες - γι αυτό δημοσιεύω.
Δεν θέλω να στοιχηθεί κανένας σχολιαστής "με τις δικές μου απόψεις και επιθυμίες". Ούτε εσείς, αυτή τη στιγμή, "είστε ταιριαστή με μένα" - στην ουσία διαφωνούμε, αλλά συζητάμε πολύ ωραία και αντιπαρατιθέμεθα με τα επιχειρήματα μας.
Ούτε αυτό (κατά διάνοια) δεν σας καθιστά "υπήκοο μου".

Κατά την άποψη μου, όσοι υποστηρίζετε οτι ο μετριασμός των σχολίων θα "μειώσει τη βιοποικιλότητα" κάνετε ένα λογικό σφάλμα: Πηδάτε από το ένα άκρο στο άλλο.

Το post μου τίτλο ¨Έλληνες" είχε καμιά πενηνταριά ανθρώπους που συζήτησαν, διαφώνησαν μια χαρά και πολύ ζωντανά. Στην πραγματικότητα, μόνο κανα-δυό ήταν αυτοί που προσπαθούσαν να μη συζητήσουν και απλώς να κοντράρουν. Γι αυτούς τους δύο λοιπόν, θα καταστραφεί η "βιοποικιλότητα" των υπολοίπων;

Ναι, για το μπλογκ μου μιλάω, είναι σαφές. Αλλά διαμαρτύρομαι και για φαινόμενα σε άλλα μπλογκ, που μου στερούν (όπως και πολλούς άλλους) τη δυνατότητα να συμμετάσχω - δεν είναι κρίμα;

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia:

Υ.Γ. Το τι υπάρχει εκεί έξω το γνωρίζεις όταν πας φαντάρος - και σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν χρειάζεται να συζητάμε όλοι με όλους, ιδιαίτερα όταν η έλλειψη του "πρόσωπο με πρόσωπο" βοηθάει την επιθετικότητα.

Rodia είπε...

Προκόπη, παρόλο που νοιώθω πως βρίσκομαι στο έλεός σου με αυτό το "μετριασμό σχολίων" -τι ανόητη έκφραση!- δεν αντέχω να μη προσθέσω ότι δεν πήγα φαντάρος(!!!) και ότι η έλλειψη της επικοινωνίας "πρόσωπο με πρόσωπο" βοηθάει και την ειλικρίνεια και αυτό είναι σημαντικότερο -για μένα, γνώμη μου.

:) σκέψου σκέψου σκέψου

Rodia είπε...

Μπορείς να ξεκινήσεις να σκεφτεσαι απο το ποιοι συμφωνουν και ποιοι διαφωνουν! :))

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia: Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι - όλη μέρα... :-)

Στο buzz σταματώ - αφού δεν έχω καμία όρεξη πλέον να συνομιλήσω...

Χμμμ... Κι εγώ γιατί αισθάνομαι οτι όποιος δεν έχει κουράγιο να τα πει "πρόσωπο με πρόσωπο", καλύτερα να μην τα λέει;

Και γιατί έχω συνηθίσει (και λόγω επαγγέλματος) να αξιολογώ μια πληροφορία (άσε τα επιχειρήματα) ανάλογα και με ποιός το λέει;

Διότι οποιοσδήποτε μπορεί να μου παρουσιάσει "στοιχεία" (δηλαδή να διαστρέψει στοιχεία κατά το δοκούν). Το θέμα είναι ποιός λέει ότι λέει...

Prokopis Doukas είπε...

Υ.Γ. Και αφού δεν σου απαντάω στο buzz, σου απαντάω εδώ: Πειράζει που δεν θέλω να πέσω πάνω σε κανέναν που θα επιχειρήσει να με προσβάλει;

Rodia είπε...

Εχμ.. ήρθε η ώρα να σου αποκαλύψω το χρυσό κανόνα του ίντερνετ: κάθε σχολιο χαρακτηρίζει τον σχολιστή και όχι το σχολιαζόμενο.
Ηταν η μια απο τις συμβουλές που μου έδωσε η (16χρονη τότε) κορούλα μου, όταν ξεκινούσα τη θητεία μου εδώ πέρα, στον άϋλο κόσμο του διαδικτύου. Η άλλη ήταν Μη δημιουργείς εικόνες* στο μυαλό σου μαμά!
_____
* εικόνες για τους άλλους, πώς είναι, τι είναι οι άλλοι -εννοείται.

Ελπίζω η συνεισφορά μου να αξιολογηθεί δεόντως -να μη πάει χαμένη, δλδ. Τα έχω γράψει πολλές φορές αυτά, αλλά δεν βαρέθηκα να τα γράψω άλλη μια για χατήρι σου, επειδή νομίζω ότι είσαι σε θέση να τα εκτιμήσεις. :)

Prokopis Doukas είπε...

@Rodia: Φυσικά και χαρακτηρίζει τον σχολιαστή, αλλά μετά από τόση ανάλυση (και στο buzz) φαντάζομαι να έχεις πειστεί οτι χαρακτηρίζει και το blog...

Ομολογώ οτι με εξέπληξε (και με κολακεύει) η τόσο ενεργή και πυκνή σου ενασχόληση, για πρώτη φορά: Ήσουν "ακριβοθώρητη" ή έτσι μου φαινόταν... :-)

Οπότε θα κλείσω με μια ατάκα από αγαπημένη ταινία όλων των εποχών (Casablanca): "It 's the beginning of a beautiful friendship"... ;-)

ShareThis