Η ασφυξία του φόβου

Ο φόβος είναι εσωτερικός, είναι δομικός. Χτυπάει μέσα στα σωθικά, εκεί που οι αγγλοσάξωνες λένε “guts”. O φόβος είναι η έλλειψη της αυτοπεποίθησης, της αίσθησης οτι “θα τα καταφέρεις”.


Θα τον καταφέρω τον κερατά. Η αλήθεια θα λάμψει. Η αξία θα επιβληθεί. Δεν μπορεί, η κοινή λογική θα επικρατήσει. Κάποιος από πάνω θα βρεθεί να στείλει στο “πυρ το εξώτερον” τις εμμονές των κομπλεξικών. Η κοινή λογική θα θριαμβεύσει.

Κι αν αυτό που σου λέει η “λογική” σου, δεν είναι παρά ένα υποκειμενικό “wishful thinking”; Γιατί πάντα είναι πιο δύσκολο να κρίνεις και να εκτιμήσεις σωστά, για τον εαυτό σου; Εκεί χτυπάει ο φόβος. Και η ανασφάλεια γίνεται το μικρό, πράσινο ανθρωπάκι που σε καταδιώκει.

Ποιός φοβάται πιο πολύ, αυτός ή εγώ; Θα φύγει νύχτα, δεν θα φύγει; Ή μήπως είναι ακόμα πολύ νωρίς; Κι αν εν τω μεταξύ, εμένα με χαντακώσει; Κι αν μου καταστρέψει τη ζωή, την καριέρα, την ψυχική μου ηρεμία; Κι αν από πίσω του βρίσκονται άλλοι, κρυφοί θρασύδειλοι εχθροί, που απαξιούν να βγουν στο φως της ημέρας;

Κι αν έχω κάνει αλλεπάλληλα λάθη, αν έχω ποντάρει σε “λάθος άλογα”, έχω φερθεί χαζά και απρόσεκτα, έχω καταστρέψει πολύτιμες συμμαχίες; Κι αν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου; Κι αν αυτό που επιδιώκω έχει τελειώσει προ πολλού - κι εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Κι αν αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα; Μήπως παραμυθιάζομαι, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να εξηγήσουν την αποτυχία τους - και παριστάνουν στον εαυτό τους τα θύματα;

Κι αν η κρίση με πάρει από κάτω - και δεν μπορώ να ορθοποδήσω; Κι αν έχω πάρει “τη ζωή μου λάθος”; Κι αν στα σταυροδρόμια έκανα τις λάθος επιλογές; Κι αν κλώτσησα ένα σωρό ευκαιρίες; Κι αν νομίζω οτι με το σταυρό στο χέρι, ανυποχώρητος και “αλαζόνας”, θα καταφέρω κάτι; Κι αν ακόμα κι ο πιο άξιος να είμαι, περάσω απλώς στο πάνθεον των “εκτιμώμενων, αλλά εκτοπισμένων”;

Κι αν τα λεφτά δεν φτάνουν για τίποτε; Κι αν βυθίζομαι, με μαθηματική ακρίβεια, στη μιζέρια; Κι αν φτάσω να αναπολώ συνέχεια τα προηγούμενα χρόνια - “κάθε πέρσυ και καλύτερα”; Κι αν πρέπει να τα ξεπουλήσω όλα, να συμβιβαστώ με μια ζωή φοβισμένη, μικρή, ανέμπνευστη, χωρίς περιπέτεια - σαν ασφυκτικό καμαράκι;

Κι αν χάσω την ελπίδα; Κι αν τίποτε δεν βελτιώνεται πια - κι όλα μόνο χειροτερεύουν; Κι αν όλα όσα πρεσβεύω είναι εκτός εποχής, ξεπερασμένα; Κι αν δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά μπαίνουμε σε μια σκοτεινή εποχή; Μήπως είμαστε σαν κι αυτούς που έζησαν την Belle Epoque - και μετά τους έπνιξε ο πόλεμος στη δυστυχία;

Όχι. Η καλύτερη θεραπεία για την “κατάθλιψη” είναι να περπατάς πολύ, να γυμνάζεσαι και να φροντίζεις το σώμα σου. Δεν θα μας πάρει από κάτω. Η Ευρώπη θα κάνει αυτό που πρέπει, έστω και την τελευταία στιγμή: Θα ενωθεί. Ή τέλος πάντων, θα βαδίσει προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Κι εμείς θα τα καταφέρουμε - έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Φτάνει να σταματήσουμε να αντιδρούμε σπασμωδικά και να αρχίσουμε γρήγορα τις “επισκευές” στο σαραβαλάκι μας...

Ο φόβος δεν είναι ο δούρειος ίππος της εξουσίας. Ο φόβος είναι ο εσωτερικός εχθρός - και το όπλο του κάθε είδους αυτουργού της αυθαιρεσίας. Δεν θα μας πάρει την αισιοδοξία. Ούτε την ανάσα. Η ζωή θα νικήσει...



Το post αυτό γράφτηκε για την "Ημέρα ενάντια στο φόβο". Δείτε περισσότερα (μαζί με ένα εκπληκτικό video) εδώ.









H φωτό είναι από τις πεταμένες μάσκες του Chernobyl και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται (προσέξτε τους στίχους) από το "Fear And Love", από το δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ των Βρετανών Morcheeba.