Η απόφασή μας αυτή βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε «η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι» ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πιέσουν κανέναν και που βρίσκονται στην χειρότερη θέση από όλους. Η απόφασή μας βασίζεται επίσης στην πεποίθηση ότι από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά, και όχι με συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις, με περισσότερη αλληλεγγύη και όχι με συντεχνιακούς εκβιασμούς για υπεράσπιση προνομίων.
Μετά από μακρά περίοδο σπουδών και μετά από δεκαετίες προσφοράς στην Παιδεία και την Έρευνα βλέπουμε ότι οι μισθοί μας είναι λιγότερο από το μισό του «πλαφόν» που ορίστηκε για τις ΔΕΚΟ και για το οποίο οι εκεί εργαζόμενοι απεργούν. Για λόγους αξιοπρέπειας δεν μπορούμε να απεργήσουμε την ίδια μέρα με αυτούς και με κοινά αιτήματα. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, η μη συμμετοχή μας στην απεργία δεν θα δεχθούμε να έχει θετικό για μας οικονομικό αντίκρισμα.
Οι υπογράφοντες θα καταθέσουν το αντίτιμο της εργασίας τους για τις 23/2 υπέρ των συναδέλφων με σχέση εργασίας ΠΔ 407 που προσφέρουν διδακτικό έργο χωρίς να αμείβονται, αφού το υπουργείο άλλαξε τους κανόνες στη διάρκεια του έτους. Φτιάξαμε μια κοινωνία όπου αντικαταστήσαμε το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» με το «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Σαν άνθρωποι και σαν δάσκαλοι δεν μπορούμε να το δεχτούμε».
Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν την ανακοίνωση:
Δέσποινα Αλεξανδράκη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Χρήστος Δελιδάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Πέτρος Δήτσας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Ορέστης Καλογήρου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) Γιάννης Καρακάσης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Δήμητρα Κατή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Κλέα Κατσουγιάννη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Μαρουδιώ Κεντούρη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Βάσω Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Μιχάλης Κολουντζάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Σταύρος Κομηνέας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Γίτσα Κοντογιαννοπούλου-Πολυδωρίδη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Νίκος Κυλάφης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μανώλης Λαδουκάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μάνος Ματσαγγάνης (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) Γιάννης Μουζάς (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μιχάλης Παπαδημητράκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης) Μπαμπης Σαββάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Μίνα Τσαγκρή (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
Χρήστος Χαλδούπης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)
To σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το http://twistedjazz.blogspot.comΤο post συνοδεύεται από το "L' Estate E Qua" του Ιταλού Alessandro Magnanini
%20%20.jpg)
11 σχόλια:
Τι να κάνουμε ρωτούν πολλοί αυτή την εποχή…Ήθος και μέτρο και αναζήτηση της γνώσης και του ωραίου. Ήθος στη δουλειά μας πάνω από όλα... Μέτρο στη καθημερινότητα μας, χωρίς αμαξάρες, κινητά, εξοχικά και υστερικό shopping. Γνώση και επιχειρήματα για τον κόσμο και τα γεγονότα γύρω μας, όχι οπαδιλίκι με φανατισμό (αριστερό, δεξιό, θρησκευτικό), βαρβαρότητα, αγένεια. Αναζήτηση του ωραίου σε βιβλία, σινεμά, θέατρο, αρχιτεκτονική, μουσική, στα μάτια και το χαμόγελο του διπλανού, στην υπέροχη ομορφιά του Ελληνικού τοπίου, στις γεύσεις. Η τέχνη, όπως ο έρωτας και η φιλία, δεν είναι διακοσμητική, ούτε «προς εκπαίδευση». Είναι ο μοναδικός δρόμος μας όμορφης ζωής όπως αυτή που έχουμε υποχρέωση να ψάχνουμε από τότε που γεννηθήκαμε.
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική αποδοχή, ότι είμαστε (οι πιο πολλοί) πιο φτωχοί οικονομικά. Και αποκρουστικά πιο φτωχοί σαν άνθρωποι, χωρίς φιλότιμο, χωρίς ευγένεια, χωρίς σεβασμό, τυφλοί στο ωραίο. Ναι η διαφθορά άρχισε από πάνω, από το κράτος και τους άρχοντες, εθνικούς και ντόπιους, αλλά αυτοί πάντα είναι έτσι. Εγώ όμως αναρωτιέμαι, δεν υπήρξε καθόλου αντίσταση στη διαφθορά; Οι γονείς μας, εμείς σαν γονείς, δεν είπαμε τίποτα στα παιδιά μας; Το μόνο που τους είπαμε είναι να βρουν μια δουλειά μόνιμη για να είναι ασφαλείς (δημόσιο φυσικά, γιατροί και δικηγόροι και εργολάβοι κλπ). Δεν τους είπαμε ποτέ να ψάχνουν το ωραίο, το γέλιο, τη φιλία, τα ταξίδια. …αλίμονο, τους θέλουμε δίπλα μας, το Ελληνικό όνειρο, μια πολυκατοικία με όλα τα παιδιά μας μέσα, και μετά γκρίνια. Δεν τους μάθαμε ότι είσαι πιο πλούσιος αν βρεις κάτι να αγαπάς και να το κάνεις εργασία σου. Έπρεπε και πρέπει όλοι να «μπουν» σε άθλια Πανεπιστήμια (γιατί άθλια είναι), να περάσουν 10 χρονιά βολεμένοι εκεί, αφού ένα χαρτί θα το πάρουν ότι και να γίνει, και να βγουν ανίδεοι, αγράμματοι, κομφορμιστές και δειλοί απέναντι στη πραγματική ζωή, που είναι η απλή ζωή των αισθήσεων και της γνώσης. Αντί λοιπόν να παράγουμε ανθρώπους που λατρεύουν τη δουλειά τους (…φούρναρης, αγρότης, φαναρτζής, μπακάλης, καθηγητής, ξυλουργός..) παράγουμε ανέργους με άχρηστα πτυχία και ανύπαρκτες γνώσεις, ιδανικά προσόντα για αυριανούς συνδικαλιστές που μισούν τη δουλειά τους (μισούν τα πάντα γενικά αυτοί) και πολιτικούς άρχοντες που λατρεύουν να εξουσιάζουν και να πλουτίζουν, αξιολύπητα ανάπηροι στο να νιώσουν την ομορφιά της ζωής.
Ας αποδεχτούμε ότι κάναμε λάθος. Χρόνια βλέπαμε τη διαφθορά να αυξάνει και δεν υπήρξε καμία αντίσταση, καμία συμμετοχή σε κινήσεις που την πολεμάνε, καμία ενεργή φωνή. Σε πια άλλη χώρα είναι θεσμός το φακελάκι γιατρών και το λάδωμα για δίπλωμα οδήγησης; Σε ποια χώρα κάνουν κουμάντο με τρόπο φασιστικό οι μειοψηφικές κομματικές οργανώνεις στα πανεπιστήμια, με συμμάχους δειλούς πρυτάνεις και καθηγητές, ενώ οι πλειοψηφία των φοιτητών παραμένει απαθής και οργανώνει πάρτυ και καταλήψεις από τον καναπέ του σπιτιού τους; Ποιος άλλος εκτός από εμάς πετά τα σκουπίδια του σε ανοιχτές σακούλες ενώ απεργούν οι υπάλληλοι για την συγκομιδή των σκουπιδιών; Σε ποια χώρα κάνουν κουμάντο σε ολόκληρες γειτονιές ιδιοκτήτες και παρκαδόροι νυχτερινών κέντρων-σκυλάδικων (οπού συχνά τραγουδούν «κοινωνικά ευαίσθητοι καλλιτέχνες» με αριστερίζουσες αποκλίσεις);
Σήμερα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντισταθείς σε συστήματα διαφθοράς, στον πλουτισμού τραπεζών, σε διαφθαρμένους πολιτικούς και συνδικαλιστές, στον ιδεολογικό φασισμό αριστερών και δεξιών, στον καταναλωτισμό, παρά μόνο με τη δική σου αδιαφορία στις προσκλήσεις-προκλήσεις που σου κάνουν (και τη ψήφο σου φυσικά όταν έρθει η ώρα). Ουσιαστική επανάσταση πλέον είναι η προσωπική σου δημιουργική αντίσταση στη διαφθορά και στη βαρβαρότητα. Δεν οδηγεί πουθενά να χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι, πιο διαφθαρμένοι, πιο κλέφτες, κλπ. Εσύ μπορείς να μην είσαι; Εσύ μπορείς να μάθεις το παιδί σου, τον μαθητή σου, το φοιτητή σου, το φίλο σου, να είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι έρμαιο ιδεολογιών, φανατισμού και ανάγκης πλουτισμού και κατανάλωσης; Εσύ μπορείς να βρεις και να δείξεις το δρόμο για το ωραίο; Οι ώρες περνούν, τα χρόνια περνούν… δεύτερη ζωή δεν έχει…
Να λοιπόν που βρίσκουμε ξανά, τις παθογένειες που σχολιάζαμε προχθές. Συμφωνώ με τα περισσότερα παραδείγματα..Και πόσα ακόμα. Το θέμα είναι πως θα διαψεύσουμε τις υπάρχουσες θεωρίες που "κατασκευάσαμε" και όχι πως θα φτιάξουμε καινούργιες. Ας επικροτήσουμε την στάση των καθηγητών, που ως επιστήμονες οφείλουν να εφευρίσκουν, να επινοούν, να οραματίζονται νέους τρόπους διαφυγής, απο το θολό αυτό τοπίο. Οφείλουν να κρατούν ανοικτό τον ορίζοντα της αλλαγής.
Να ξεφύγουμε απο τον νόμο της ζούγκλας. Κάποιοι να κάνουν την αρχή...
Είμαστε πολλοί, αυτοί που θα ακολουθήσουν.
Σωτήρης
@Γιώργος Δ.: Τα λέτε πολύ ωραία..
@Σωτήρης: Μα για αυτό το αναδημοσιεύω, γιατι θεωρώ οτι πρέπει να το επικροτήσουμε όλοι...
Ωραία και σωστά τα λόγια τους αλλά μέχρι ενός σημείου. Όταν δουλεύεις σκληρά και οι κόποι σου κάποτε ανταμοίβονται τότε έχεις κίνητρο να δουλέψεις όσο σκληρότερα μπορείς. Όταν όμως δουλεύεις για να επωφελούνται κάποιοι που είναι ήδη πλούσιοι τότε για πόσο θα δεχτείς να είσαι δούλος; Ακόμα και οι αφρικάνοι δούλοι του προηγούμενου αιώνα στην Αμερική κάποια στιγμή εξεγέρθηκαν.
κύριε Γιώργο και κύριε Δούκα καλημέρα, σας διαβάζω και νομίζω ότι ακούω τον εαυτό μου, αυτό προσπαθώ να μεταφέρω στα παιδιά μου και στους γύρω μου (βέβαια οι μεγάλοι σε ηλικία δεν θέλουν να το αποδεχτούν, είναι βλέπεις το ξεβόλεμα, η αλλαγή, η δυσκολία να δεις το κατάντημά σου κι έτσι γι' αυτούς πάντα φταίνε οι άλλοι, μικροί ή μεγάλοι, κυρίως οι μεγάλοι και δυνατοί) όπως και νάχει το πράγμα, δυστυχώς, δεν θα θα μπορέσω να ζήσω τόσα πολλά χρόνια για να δω αν θα υπάρξει ποτέ κάποια αλλαγή, κάποια καλυτέρευση σ' αυτή την χώρα. Αισθάνομαι, αρκετές φορές, μια τρομερή απογοήτευση, ένα αίσθημα πανικού, έναν φόβο -σαν αυτό του κου Δούκα προχθές- ότι τίποτα και κανείς δεν θέλει και δεν θα αλλάξει. Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι ούτε καν ένας χρόνος δεν έχει περάσει από το περίφημο διάγγελμα του ΓΑΠ, είναι ίσως νωρίς για συμπεράσματα και όπως λέει και ο κος Σωτήρης, που ξέρεις ίσως ξεφύγουμε από τον νόμο της ζούγκλας ίσως τελικά είμαστε πολλοί απλά δεν έχουμε μετρηθεί.
@reform: Δε νομίζω οτι μπορούμε να συγκρίνουμε ένα καθεστώς σκλαβιάς (χωρίς δικαιώματα ψήφου κλπ. για όλους), με μια σύγχρονη - έστω και προβληματική - δημοκρατία.
@ jojos:Ναι, ακόμα είμαστε ζαλισμένοι από το σκάσιμο της φούσκας, ας ελπίσουμε οτι σε λίγο καιρό θα υπάρχει περισσότερη συνειδητοποίηση...
Αν Ηθική είναι η συνεχής ισορροπία μεταξύ προσωπικού και δημοσίου συμφέροντος, τότε κάποιοι τη διατηρούν ακόμη. Και το ότι, παρά τους καιρούς, δεν συνυπάρχουν με αυτούς που δεν έχουν Ηθική δηλώνει και Αξιοπρέπεια.
Μοιάζει απίστευτο το κείμενο, εντελώς σουρρεαλιστικό στα πλαίσια της τεχνοτροπίας του δημοσιοϋπαλληλικού ρεαλισμού, αλλά το ότι έχει μόνο 20 υπογραφές (αν μέτρησα σωστά) επαναφέρει τον θεατή από τον ιδεαλιστικό σουρρεαλισμό στην θλιβερή πραγματικότητα.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ακριβώς είναι οι πανεπιστημιακοί τώρα, που λόγω κρίσης δεν προλάβαμε να δούμε Πολυτεχνείο Μενδενίτσας, Ιατρική Ανω Απιδιάς, ΑΣΚΤ Φαρσάλων κλπ, κλπ, οπότε οι 20 υπογραφές δεν ξέρουμε πόσο % είναι...
Κρίμα που ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη...
20 άνθρωποι θέλουν να δικαιολογήσουν γραπτώς γιατί θα πάνε στη δουλειά τους.
Βασικά ούτε αυτοί θέλουν αλήθεια να πάνε στη δουλειά τους αλλά επειδή την ίδια μέρα και κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε, που λαμβάνουν περισσότερα λεφτά από αυτούς (και υπονοείται ότι δε θα έπρεπε) αυτοί τελικά αποφάσισαν να πάνε και θέλουν να το μάθει όλος ο κόσμος.
Πόσο μπερδεμένοι είναι οι σημερινοί ΠΑΣΟΚτζήδες πανεπιστημιακοί.
@ Γιωργος Δ. Applause για το υπεροχο κείμενο,,το οποιο ειναι μια Καθυστερημένη εκδοχή και αυτο υπόκειται στο λόγο ότι η Ελλάδα λαμβάνει ευρωπαϊκα πρότυπα και νεότερηςμούς με διαφορά 20 με 30 χρόνων. Και προς επιβεβαίωση τοο λεγόμενων μου παραθέτω τις απόψεις του Pier Paolo Pasolini προ 30 χρόνων.
ΥΓ. P.P. Pasolini, μελετη και κριτικη για την κατσστροφή του κάθενος μέσα από τη καταναλωτική κοινωνία ! "Scritti corsari"
Applause και ευχαριστώ. Η ψαλίδα μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδας δυστυχώς όλο και μεγαλώνει
@ Ανώνυμος: Δεν έχω διάθεση ούτε να απαντήσω στη συνεπαγωγή σας "τέτοιο κείμενοι=πασόκοι". Απλώς αναρωτιέμαι γιατί πάντα οι άνθρωποι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις (μπηχτές), το κάνουν ανώνυμα...
Δημοσίευση σχολίου