Μια εκδρομή για την άνοιξη (στην Τοσκάνη)

Λοιπόν, θα το αποτολμήσω, παρά την πικρή διαπίστωση οτι αυτά τα ταξίδια έχουν γίνει (σχεδόν) αδύνατη πολυτέλεια, για πολλούς. Κι όμως, ένα ταξίδι στην Τοσκάνη, που είναι πολύ πιο κοντά μας, από ότι φανταζόμαστε, δεν είναι ένα παράλογο ή απρόσιτο έξοδο: Το εισιτήριο με το φέρυ από την Πάτρα στην Ανκόνα στοιχίζει για ένα ζευγάρι με το αυτοκίνητο του, λίγο παραπάνω από 400 ευρώ, αλέ-ρετούρ. Δηλαδή, περίπου όσο στοιχίζει η αντίστοιχη εξόρμηση σε ένα ελληνικό νησί - και μάλιστα με δύο διανυκτερεύσεις, σε υψηλού επιπέδου πλοίο, να συμπεριλαμβάνονται. Με άλλες τέσσερις νύχτες στην περιοχή, έχετε μια μοναδική εκδρομή, που συνιστάται ιδιαίτερα σε όσους εκτιμούν την (πανταχού παρούσα) τέχνη, τον καλόγουστο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, την απίστευτα περιποιημένη και πλούσια φύση, την οδήγηση σε μικρούς, φιδίσιους δρόμους με καλή μουσική - και φυσικά τις λιχουδιές και τα περίφημα κρασιά της Τοσκάνης.


Όλοι οι τουριστικοί οδηγοί λένε οτι το φθινόπωρο με τη διάχυτη μυρωδιά του μούστου και τα κόκκινα χρώματα του είναι επίσης μαγευτικό. Τίποτα όμως δεν είναι σαν την άνοιξη, με τη μέρα να μεγαλώνει - και με αυτή την απίστευτη βλάστηση να ανθίζει. Η καρδιά της Τοσκάνης (και της Αναγέννησης) νομίζεις οτι είναι ένας "κήπος όπου ο Θεός κατέβηκε να κάνει τον κηπουρό", χάρη στο κλίμα της και την περιποίηση που της επιφυλλάσουν οι κάτοικοι της. Ειδικά το Chianti, γνωστό (αυτοσαρκαστικά) και ως "Chiantishire", λόγω του μαζικού εποικισμού από Βρετανούς (μεταξύ αυτών και ο Sting), είναι η ζωντανή ιστορία του πώς μια σχεδόν εγκαταλελειμμένη επαρχία, "αναστήθηκε" με βάση σχέδιο που προέβλεπε την ποιοτική αγροτική ανάπτυξη και την τουριστική εκμετάλλευση υψηλού επιπέδου. Σήμερα, είναι μια ζηλευτή περιοχή γεμάτη αμπελώνες, οινοποιεία και επαύλεις, πολλές από τις οποίες έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία. Χωρίς διαβατήριο, με μόνο μια πρόσθετη ασφάλιση στο ΙΧ, μπαίνεις στο πλοίο στην Πάτρα στις 8μμ (ή στην Ηγουμενίτσα μερικές ώρες αργότερα) και το άλλο μεσημέρι είσαι στην Ανκόνα - με τέσσερις ώρες (χαλαρό) οδήγημα, βρίσκεσαι να κοιμάσαι (σχεδόν οπουδήποτε στο Chianti είναι ωραία - εδώ είναι η Impruneta, 10 χλμ. νότια της Φλωρεντίας) και να ξυπνάς με μια τέτοια θέα...




1η μέρα

Η πρωτεύουσα της Τοσκάνης είναι ένα ζωντανό μουσείο, μια εκδρομή πολιτισμού από μόνη της (που την είχαμε ξανακάνει) και καθώς θέλαμε να εστιάσουμε στην υπόλοιπη περιοχή, αποφασίσαμε να πάρουμε απλώς μια γρήγορη γεύση - με μια βόλτα σε επιλεγμένα σημεία (προτάσεις: Capelle Medicee, Gallerie dell' Academia, Duomo), ως την πολύβουη Ponte Vecchio. Η είσοδος στις πόλεις θέλει προσοχή, καθώς τα διάφορα μηχανάκια που σε οδηγούν με GPS, δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις απαγορεύσεις για είσοδο οχημάτων στο κέντρο και τις κάμερες που σε καταγράφουν, οι οποίες μπορεί να σου "στείλουν" και την κλήση στο σπίτι.





Άτακτη φυγή, μετά το μεσημεριανό, από την σούπερ-τουριστική Φλωρεντία (από το Μαίο ως τον Αύγουστο είναι η σεζόν υψηλού τουρισμού, με "χειρότερο" μήνα τον Ιούνιο - αν θέλετε να δείτε τα πιο δημοφιλή μουσεία της, όπως η Galleria degli Uffizi, είναι σχεδόν απαραίτητο να κλείσετε ραντεβού) προς τα νοτιοδυτικά, με πρώτο στόχο, το επίσης πολύ τουριστικό San Gimignano, την πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη-κάστρο της περιοχής, διάσημη για τους πανήψυλους πύργους της. Η διαδρομή των περίπου 40 χλμ, μέσω Poggibonsi (αποφύγετε τους αυτοκινητόδρομους, εννοείται), δεν κρατάει πάνω από τρία τέταρτα, μέσα από την υπέροχη φύση - και το απόγευμα της πρώτης μέρας αφιερώνεται σε αυτή τη βόλτα, μέσα από τα πρώτα τοπία της Τοσκάνης, με τα υπέροχα σπίτια και τα γήινα χρώματα.







Η εναλλαγή βροχής και λιακάδας είναι ότι καλύτερο μπορεί να σας συμβεί στη διαδρομή - και η άφιξη στο μεσαιωνικό χωριό, που βρίσκεται (όπως τα περισσότερα) στην κορυφή ενός λόφου, είναι εντυπωσιακή. Η κουραστική (λόγω ανηφόρας και κατηφόρας), αλλά όχι μεγάλων αποστάσεων περιήγηση, αποζημιώνει με την ωραιότερη φωτογραφία της ημέρας, την ώρα που ένα παράθυρο κλείνει με υπερέκταση...







2η μέρα

Η δεύτερη μέρα έχει "μακρινούς" στόχους: Δυτικά, αναπόφευκτα από αυτοκινητόδρομους, προς την Pisa και τη Lucca, δυό πόλεις χτισμένες στις εκβολές του Άρνου, του ίδιου ποταμού που διατρέχει και τη Φλωρεντία - και ενός παραποτάμου του. Η πρώτη είναι διάσημη σε όλον τον κόσμο, λόγω του κεκλιμένου πύργου της. Αυτό που δεν ξέραμε είναι οτι στον (ιδιωτικής εκμετάλλευσης) "Κήπο των Θαυμάτων" που τον φιλοξενεί, βρίσκονται και άλλα αξιοθάυμαστα μνημεία, όπως το Βαπτιστήριο, ο Καθεδρικός Ναός και (κυρίως) το Κοιμητήριο, με τη σπάνια συγκέντρωση νωπογραφιών, γλυπτών και άλλων έργων τέχνης - όλα με διαφορετικό εισιτήριο.







Ο Πύργος είναι πολύ πιο λεπτεπίλεπτος και μικρός απ' ότι φαντάζεται κανείς και η περιήγηση είναι κουραστική, αλλά το Κοιμητήριο σε αποζημιώνει, με αποθέωση τα αγάλματα, σε κάποιους από τους δεκάδες τάφους επιφανών, κυρίως υψηλόβαθμων κληρικών.












Ένα πρόβλημα στη φωτογραφική μηχανή δεν μας επέτρεψε να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες από τη Lucca, με την όμορφη Piazza dell' Anfiteatro - είναι όμως μια μικρή μαγική μεσαιωνική πόλη...






3η μέρα

Η τρίτη και τελευταία (ολόκληρη) μέρα, είναι αφιερωμένη στο Chianti, που είναι στην ουσία ένας ρόμβος μεταξύ Φλωρεντίας και Σιέννας, διάσημος για το ομώνυμο κρασί του. Θα ξεφύγουμε όμως και πιο νότια, για να επισκεφθούμε και δύο χωριά, ακόμα πιο διάσημα για τα (πιο ακριβά) κρασιά τους, το Montepulciano και το Montalcino. Κατεύθυνση νότια λοιπόν, από κεντρικούς και μη δρόμους, με πρώτο στόχο τη Radda in Chianti.







Μια μικρή στάση για μεσημεριανό - και συνεχίζουμε τη μαγευτική διαδρομή προς νοτιοανατολικά (βλέπε προηγούμενο χάρτη). Ακόμα και οι "οικοδομές" ή οι μονάδες συσκευασίας και τυποποίησης είναι αισθητικά ενταγμένες στο περιβάλλον, δεν ενοχλούν το μάτι. Οι μπάλες από άχυρο μας ξαφνιάζουν με την ομορφιά τους.








Δεύτερος σταθμός μας το περίφημο Montepulciano, πηγή έμπνευσης για το lounge κίνημα των nineties, χαρακτηριστική μεσαιωνική πόλη, που παράγει ένα από τα καλύτερα κρασιά της ποικιλίας Sangoviese, το Vine Nobile di Montepulciano - αν και όχι 100% από το σταφύλι αυτό. Μετά από μια στάση στο ιστορικό Cafe Poliziano, με την υπέροχη θέα, συνεχίζουμε προς δυτικά.




Το πιο τολμηρό, το κάνουν στο Montalcino. To περίφημο Brunello τους είναι το πιο "δύσκολο" και ακριβό κρασί της περιοχής (ανάλογα με τη χρονιά), ιδανικό για "βαριά" πιάτα, ψητά και κυνήγι - και θέλει αρκετές ώρες άνοιγμα, πριν το καταναλώσετε. Φτάνοντας στο χωριό, πέφτουμε και σε ένα rallye παλιών αγωνιστικών, που δίνει επιπλέον τουριστικό χρώμα. Δεν έχουμε πια πολλή ώρα στη διάθεση μας, γρήγορα πίσω, για να αποχαιρετήσουμε το φως, στην περίφημη κεκλιμένη κεντρική πλατεία, στην επίσης μεσαιωνική (και άκρως φοιτητική) Siena. Την επομένη το πρωί, αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής...










Ερωτεύτηκα την Τοσκάνη, πριν από πολλά χρόνια, με αυτή την ταινία του Bernardo Bertolucci: "Stealing Beauty", με πρωταγωνιστές τον Jeremy Irons και τη Liv Tyler - και εξαιρετικό soundtrack.










Οι φωτό (αν και με προβλήματα φωτομέτρησης) είναι φυσικά χειροποίητες, με Nikon 40D και φακό 28-135, οι χάρτες είναι από τα www.knowital.com και www.tuscanynow.com, ενώ το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

Ένα τόσο μεγάλο post δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τρία τραγούδια: 1. Το "Fields of Gold", από ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του Βρετανού Sting, μεταξύ άλλων με την jazz εκδοχή του "It' s Probably Me" και το "Epilogue (Nothing 'Bout Me)".2. Το "Club Montepulciano", των Βέλγων Hooverphonic. 3. Το πολύ ανοιξιάτικο "Don 't Stop" της Μαριέττας Φαφούτη.