Το κορίτσι με το τατουάζ (και το χάρισμα)

Πήρε το ρόλο, λένε, αφήνοντας πίσω μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ. Και το κοριτσάκι “καλής οικογενείας”, που ελάχιστοι είχαν προσέξει στο Social Network, μας χάρισε τη μεταμόρφωση της χρονιάς, στη mainstream κινηματογραφική παραγωγή, τουλάχιστον. Και τηρουμένων των αναλογιών, και την ερμηνεία της χρονιάς, δίπλα (και λίγο πιο κάτω) από την πολύπειρη Meryl Streep.


Ίσως είναι ο χαρακτήρας και η αισθητική της ηρωίδας, για χάρη της οποίας αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Σουηδία, να μάθει να καβαλάει μοτοσυκλέτα και skateboard, να τρυπηθεί και να κακοποιήσει το δέρμα της, να καπνίσει και να ζήσει σε αυτό το σύμπαν της καταπιεσμένης τρυφερότητας και της απίστευτης ανασφάλειας, μεταξύ punk και goth.

Η άχαρη και ασεξουαλική “μονομπλόκ” κίνηση σαν το ρομπότ, το ψυχωτικό και φοβισμένο βλέμμα που σχεδόν πάντοτε κοιτάει πλάγια, η αδικία που σε πνίγει και είναι χαραγμένη στο δέρμα σαν το τατουάζ, το piercing και η λαγνεία του πόνου, η αυτοκαταστροφή και η εσωστρέφεια από τη βία που έχεις υποστεί - όλα αυτά συνθέτουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο-αποκάλυψη (εμπνευσμένο από την εμπειρία μιας πραγματικής Lisbeth Salander), που κλέβει την παράσταση, μέχρις υποψηφιότητας για όσκαρ.

Όλα αυτά δίπλα σε έναν πολύ καλό Daniel Craig, μεταμορφωμένο στον κουλτουριάρη αλλά ασυμβίβαστο δημοσιογράφο, που ασκεί πραγματικά ερευνητική δημοσιογραφία, σε μια χώρα που αυτή προστατεύεται (όπως και η υπόληψη των θιγομένων, όταν οι καταγγελίες είναι αστήρικτες) - και που μετά από ένα σοβαρό στραβοπάτημα, αναλαμβάνει μια περίεργη έρευνα και καταλήγει να συνεργάζεται, αλλά και να κοιμάται μαζί με την (κατά πολύ νεώτερη του) απείθαρχη ερευνήτρια-τσακάλι.

Δεν θα είχαν όλα αυτά τόσο σημασία, εάν δεν επρόκειτο για μια καλοδεμένη ταινία. Ο David Fincher του αριστουργηματικού, όσο και ανατριχιαστικού “Seven” (αλλά και του πρωτότυπου “Benjamin Button”) φτιάχνει πάλι τη νοσηρή ατμόσφαιρα, που τόσο του αρέσει, με βάση το πρώτο μυθιστόρημα μιας τριλογίας, που έγινε best seller στον σκανδιναβικό αρχικά - και μετά στον υπόλοιπο κόσμο.

Η φρίκη και η διαστροφή μιας ναζιστικής οικογένειας μεγαλοβιομηχάνων, οι φόνοι και τα βασανιστήρια κάτω από το πέπλο της σιωπής, ο (εκ)βιασμός από τον σαδιστή της κοινωνικής πρόνοιας που έχει εξουσία πάνω στην “ψυχοπαθή” - όλα είναι πλευρές της ίδιας νοσηρής, υφέρπουσας, καλά κρυμμένης βίας, που συχνά-πυκνά ξεπετάγεται στη σκανδιναβική λογοτεχνία και κινηματογραφία, όπως και στο βραβευμένο με όσκαρ ξένης ταινίας περσινό “In A Better World” (μας τη θύμισε άλλωστε, με τον πιο ακραίο τρόπο, το καλοκαιρινό μακελειό από το Νορβηγό ναζί).

Το πολιτικό πλαίσιο είναι άκρως ενδιαφέρον, η ταινία πραγματεύεται τη δημοσιογραφία απόλυτα (όπως θα την ήθελε και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας του βιβλίου, που πέθανε πριν δει την απίστευτη επιτυχία της τριλογίας του), το σχόλιο στο τέλος για τις ανθρώπινες σχέσεις είναι πικρό. Οι τίτλοι της αρχής είναι ξανά μια γροθιά στο στομάχι, με υπόκρουση τη διασκευή του “Immigrant Song” των Led Zeppelin (αν και όχι στο αισθητικό ύψος του “Seven”). Η μόνη (πιθανή;) αντίρρηση είναι οτι όταν παίζεις με την αισθητική, που πλησιάζει τα γούστα κάποιων διεστραμμένων, ενδεχομένως “ρίχνεις και λίγο νερό στο μύλο” του ανείπωτου σκοτεινού δρόμου, που μπορεί να πάρει η ανθρώπινη ψυχή.

Δεν έχω δει τη σουηδική, τριπλή μεταφορά της τριλογίας στον κινηματογράφο. Μπορεί να είναι καλύτερη, όπως συνέβη και με το remake της γαλλικής ταινίας “Pour Elle”, το “The Next Three Days”, με τον Russel Crowe, που δεν πρόσφερε κάτι παραπάνω. Εδώ όμως, η λάμψη σκηνοθέτη και πρωταγωνιστών δεν είναι αμελητέα. Σπάνια μια ταινία μένει διαρκώς στο μυαλό, 48 ώρες μετά. Άκρως χορταστική - και όχι μόνο λόγο της διάρκειας των δυόμιση ωρών. Χαίρομαι που το βιβλίο περιμένει στο ράφι να διαβαστεί μετά, για να μη μειώσει την ευχαρίστηση της ταινίας, από μια πιθανή κακή μεταφορά.


Και χαίρομαι που “γνώρισα” έτσι τη Rooney Mara - κι ας την προτιμώ στη φυσική της σεξουαλικότητα. Μια υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, μετά από σχετικά λίγες (και μάλλον όχι σπουδαίες) εμφανίσεις, δεν είναι και λίγο...



Υ.Γ. 1: Στη σκανδιναβική εκδοχή της τριλογίας, πρωταγωνιστεί μια Σουηδή ηθοποιός, που προσωπικά πρωτοείδα στο sequel του Sherlock Holmes. Παρεπιμπτόντως, εντυπωσιακά καλή ταινία δράσης, με την ευφυή σύλληψη μιας ταινίας “James Bond” να εκτυλίσσεται στο τέλος του 19ου αιώνα...

Υ.Γ. 2: Το post αυτό έρχεται μια μέρα μετά ένα τραγικό γεγονός για την 7η τέχνη. Δεν θέλω να προσθέσω πάρα μόνο οτι ένας μοναδικός άνθρωπος έφυγε από το παιχνίδι της μοίρας (φαίνεται οτι δεν υπήρχε σωτηρία, ακόμα και αν το ασθενοφόρο ήταν δίπλα ακριβώς) και το υψηλό, απερίσκεπτο ρίσκο του πάθους για τη δουλειά του, με πολύ πόνο - όρθιος όμως και μάχιμος, κάνοντας αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει στον κόσμο όλο. Rest In Peace.











Οι φωτό είναι από τα www.uk.movies.yahoo.com, www.onlinemovieshut.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το τραγούδι των τίλων, "The Immigrant Song" των Led Zeppelin, όπως το διασκεύασαν οι Karen O with Trent Reznor & Atticus Ross.