Η Ελλάδα της "μερσεντέ"...

Όχι, δεν θέλω να αφιερώσω το πρώτο post της χρονιάς (που άπτεται της πολιτικής), σε αυτόν τον ανεκδιήγητο, που κατάφερε να δημιουργήσει θέμα, σε μια καταφανή επίδειξη νεοελληνικού θράσους και τσαμπουκά της (πρώην) εξουσίας. Όχι, δεν θέλω να συζητήσω για αυτόν τον τύπο, που με όχημα τη “μερσεντέ” του (κατεξοχήν επιλογή των κακών και απίστευτα αντικοινωνικών, βλαχομπαρόκ πολιτικών και γενικώς οδηγών, που θέλουν να επιδείξουν τον όγκο και την “ισχύ” της κοινωνικής τους ανόδου, με ένα αυτοκίνητο κατά κανόνα κακής οδικής συμπεριφοράς και χαμηλής ιπποδύναμης για το βάρος του, στα χαμηλά κυβικά που είναι προσιτά σε τιμή, αλλά υπερβάλλοντος σε εντυπωσιασμό προς τους αδαείς “ιθαγενείς” - καμία σχέση με το στυλ και την κομψότητα παλαιότερων μοντέλων), κατάφερε να εμπλακεί σε ένα επεισόδιο ανεπίτρεπτο για πρόσωπο που υπήρξε δημόσιο - ακόμα κι αν υπήρξε θύμα αυταρχικής συμπεριφοράς αστυνομικών, κάτι για το οποίο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος παρατηρητής αμφιβάλλει, στη συγκεκριμένη περίπτωση.


Όχι, δεν θέλω καν να παρακολουθήσω το παραλήρημα κουτοπονηριάς και την πλήρη έλλειψη στοιχειώδους αισθητικής και σεμνότητας που εξελίχθηκε σε προσωπική επίθεση κατά του αρμόδιου υπουργού (όποιος και αν είναι αυτός), γιατί ο τελευταίος δεν σεβάστηκε τον “υποτιθέμενο μέντορα” του, ο οποίος είχε κάνει την μέγιστη προσφορά, να τον γνωρίσει στον Ανδρέα Παπανδρέου! Όχι δεν αντέχω να παρακολουθήσω αυτή την άθλια ιστορία, που αρχίζει με ένα αδιάσειστο στοιχείο (για όσους αμφισβητούν τους μη αυτόπτες), οτι δηλαδή ο συγκεκριμένος οδηγός παραβίασε κόκκινα φανάρια (το παραδέχεται και ο ίδιος) - και δεν είχε νόμιμη εν ισχύ άδεια οδήγησης, αφού αυτή είχε λήξει, μετά τα 65 έτη του κατόχου του, χωρίς να ανανεωθεί.

Όχι, δεν μπορώ να ανεχθώ κανένα επιχείρημα για “ελαστικότητα” (πόσο μάλλον για “ιδιαίτερη μεταχείριση”) ενός ανθρώπου, που επικαλείται (δήθεν) το παιδί του και που κατάφερε με το “ξέρεις ποιός είμαι εγώ”, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς (όπως καταγγέλεται) και με πράξη επικίνδυνου ελληναράδικου τσαμπουκά και παραβίασης οποιουδήποτε κανόνα ασφαλείας (αν είχε νεύρα, η απάντηση είναι “ξύδι”), να τραυματίσει ελαφρά αστυνομικό - κάτι που σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα θα τον είχε οδηγήσει, χωρίς δεύτερη συζήτηση, στο κρατητήριο για επίθεση κατά αστυνομικού και σε καμία περίπτωση δεν θα του είχε επιτρέψει να πάει σπίτι του, το ίδιο βράδυ.

Και όχι, δεν θέλω πια να απασχολεί το δημόσιο βίο ένας (στα όρια του γραφικού) μπουρδολογών “τηλεοπτικός” πολιτικός, που μιλάει στο τρίτο πρόσωπο για τα “ωραία του μάτια”, του οποίου το εξαιρετικά αυτάρεσκο βιογραφικό περιστρέφεται γύρω από τη “γνωριμία του με τον Ανδρέα Παπανδρέου” - και ο οποίος είχε (επαναληπτικά ως υπουργός) λόγο για τις τύχες αυτής της χώρας, με μόνο εφόδιο οτι “αγωνίστηκε στο φοιτητικό κίνημα” (αυτό δεν σημαίνει οτι δεν σέβομαι αυτούς που διώχθηκαν για τις απόψεις τους και τη δράση τους και ίσως υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους, αλλά γίνομαι πολύ επιφυλακτικός για όσους το εξαργύρωσαν πολιτικά και αποθρασύνθηκαν στη συνέχεια), χωρίς να αναφέρει κανένα επάγγελμα στη ζωή του, εκτός από αυτό του πολιτικού.

Θέλω να απευθυνθώ σε αυτούς που κάποτε τον ψήφισαν - πιθανότατα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν; Σε αυτούς που ανέχθηκαν να του δώσουν υπεύθυνη θέση, υπό την πίεση των σταυρών που είχε εξασφαλίσει, με τη δημαγωγία του και τον λαϊκισμό του - συστατικά που ενδημούν στην (ποσοστιαία τεράστια) βαθυπασοκική πραγματικότητα (και πολλών άλλων κομμάτων επίσης), παρέα με έναν ανείπωτο τραμπουκισμό, που σε όλες του τις εκφάνσεις, είτε του προσβλητικού για τη νοημοσύνη μας πολιτικού, είτε του άξεστου συνδικαλιστή της βαρβατίλας, είτε του παράγοντα “αγαπούλα, πούλα” και του βαλκάνιου παραπολιτικού λαμόγιου, που συχνάζουν στις μπουζουκλερί, μας ταλαιπωρεί ακόμα.

Και κυρίως, σε αυτούς στα μικρά και μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που τον κατέστησαν προνομιακό συνομιλητή, που του έδωσαν απίστευτα δυσανάλογο χρονικά βήμα, που του έσφιξαν το χέρι με ειλικρινή συμπάθεια για τη γραφικότητα του, που ανέχθηκαν τη ναρκισσιστική τιποτολογία του - και για να επιστρέψω σε όλους εμάς, στην κοινωνία: Πάνω από όλα, σε αυτούς που κάθονταν και τον “χάζευαν” στις τακτικές του εμφανίσεις, δίνοντας του αξεπέραστα νούμερα τηλεθέασης και οπλίζοντας τους διάφορους διευθυντές, αρχισυντάκτες και εκπομπάρχες με το επιχείρημα “μα δεν βλέπεις, αυτούς θέλει ο κόσμος”. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ζημιά έχετε κάνει. Ή μάλλον μπορείτε μια χαρά να φανταστείτε. Τη βλέπετε μπροστά σας - και την αποδίδετε στους “ξένους”.

Και αν αυτή η Ελλάδα δεν φύγει, δεν αποτελέσει περιθώριο, η ζημιά θα παραμείνει...



Update 1: Ο Σταύρος Θεοδωράκης στο protagon.gr, δίνει μερικές εύστοχες διευκρινίσεις:

Το μυστικό πάντως βρίσκεται στην ηλικία των «συνωμοτών» μπάτσων. Πληροφορούμαι ότι και οι τέσσερις άνδρες της ομάδας Δίας έχουν γεννηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 80. Δεν γνωρίζουν δηλαδή κανένα Κίμωνα και κανένα Ανδρέα (οι πενηντάρηδες προϊστάμενοι τους, που τους γνωρίζουν, προσπάθησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση). Και τώρα που το σκέφτομαι αυτή μπορεί να είναι και η ελπίδα μας. Οι 20αρηδες όπου κι αν βρίσκονται. Αυτοί που δεν θα σεβαστούν κανένα από τα ιερά και τα όσια της (χρεωκοπημένης) χώρας. Και πού ξέρετε; υπάρχει η πιθανότητα να μην έχουν μπολιαστεί με τα ελαττώματα της φυλής. Δεν είναι μεγάλη η πιθανότητα, αλλά υπάρχει.

ΥΓ: Πώς θα αντιδρούσε η αστυνομία αν στην θέση του Κουλούρη ήταν ένας άλλος πολίτης; Ξέρω ότι θα τεθεί από τους σχολιαστές, οπότε σπεύδω να το απαντήσω: «Θα πήγαινε μέσα τσουβαλιαστός». Αυτή ήταν και η απάντηση που μου έδωσε ανώτερος δικαστικός. Και μου είπε να πω στον Χρήστο Παπουτσή ότι ψεύδεται λέγοντας ότι «έγινε ό,τι γίνεται πάντα». Η παραβίαση του κόκκινου είναι όντως πταίσμα, η αντίσταση κατά της αρχής όμως, δεν είναι. Όπως δεν είναι και οι επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Ο νόμος προβλέπει για τα δύο αυτά αδικήματα σύλληψη και αυτόφωρο.

Update 2: Νέα επίθεση Κουλούρη κατά Παπουτσή.












Η φωτό της (εξαιρετικά φινετσάτης, σε αντιδιαστολή) Mercedes 190 του 1962 είναι από το www.ritzsite.nl και το εξώφυλλο από το www.io2n.blogspot.com

To post συνοδεύεται από το "Reality And Fantasy" του Ιταλού Raphael Gualazzi.