Πορεία (αυτο)καταστροφής

"You keep deliberately deceiving me
Makin' me see what I wanna see
Damn your eyes"

Αύριο Δευτέρα και την Τρίτη, καλούμαστε να διαλέξουμε (ευτυχώς με κάλπη) στη συνδικαλιστική μας ένωση, την ΕΣΗΕΑ (η οποία μας βομβαρδίζει με SMS οτι "ψηφίζουμε για τη διεκδίκηση συλλογικής σύμβασης"), μεταξύ τριών προτάσεων. Επί της ουσίας, καλούμαστε να ψηφίσουμε αν συμφωνούμε ή όχι σε απεργία διαρκείας, σε όλα τα αθηναϊκά ΜΜΕ, τα μεγαλύτερα της χώρας και τα πανελλαδικής εμβέλειας.


Η λογική των δύο προτάσεων υπέρ απεργίας διαρκείας, η πρώτη από την παράταξη του προέδρου Δημήτρη Τρίμη, που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ (και άλλες αριστερίστικες ομάδες) και η δεύτερη από την παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ, είναι οτι με την πίεση προς τους εργοδότες, αυτοί θα υποχωρήσουν ως προς τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών κλπ.

Η ανάγνωση βέβαια είναι ανάλογη της ιδεολογικής τοποθέτησης των παρατάξεων αυτών: Η κρίση γενικότερα (και η φούσκα των ΜΜΕ, που σκάει με πάταγο, ειδικότερα) είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί, οι θέσεις εργασίας να διατηρηθούν, οι εργοδότες να βρουν διαφήμιση σε μια “αποδεκατισμένη” αγορά, η φυγή του κοινού προς εναλλακτικά μέσα να αντιστραφεί κλπ.

Λες και τόσα χρόνια, δεν έχουμε αφήσει το επάγγελμα να πορεύεται χωρίς κριτήρια, αεριτζήδικο και με υποβαθμισμένη ποιότητα - και τώρα μόλις, κατόπιν εορτής, προσπαθούμε να αντιδράσουμε. Λες και αντέχει αυτή η χώρα, με αυτή την κρίση, να έχει τις δεκάδες των καναλιών, ραδιοφώνων και εντύπων που είχε - εργαλεία τα περισσότερα συμφερόντων, συναλλαγών και εκβιασμού. Λες και οι εργοδότες, μέσα στο άναρχο ελληνικό τοπίο των ΜΜΕ, δεν μπορούν, απολύοντας τους περισσότερους, να “μετασχηματίσουν” τα μέσα τους σε ακόμα πιο ευτελή “μαγαζιά”, με προσωπικό δοκίμων και ανάλογους μισθούς. Λες και οι υπηρεσίες μας θα λείψουν πολύ από το κοινό - πλην ελαχίστων σοβαρών μέσων, μεταξύ αυτών και η ΕΡΤ, τα οποία θα γονατίσουν και αυτά. Να κλείσουμε λοιπόν και τα μέσα που θα μπορούσαν να επιζήσουν - και αξίζουν τον κόπο (χώρια η οικονομική αιμορραγία των εργαζομένων, που δεν αντέχουν).

Αυτοί που υποστηρίζουν οτι η γενική απεργία διαρκείας είναι όπλο στην παρούσα φάση, δεν αντιλαμβάνονται σε τι κρίση έχει μπει το επάγγελμα; Και επιμένουν οτι με τις ασφυκτικές πιέσεις της χρεοκοπίας και της τρόικας, προς όλη την ελληνική κοινωνία, μπορούν να διατηρήσουν την απασχόληση τους τόσες χιλιάδες δημοσιογράφοι; Αλήθεια πόσο ικανοί είναι να καταγράφουν και να ερμηνεύουν την πραγματικότητα, όσοι δεν αντιλαμβάνονται οτι η φούσκα έσκασε - κι οτι κάποιες χιλιάδες από εμάς ενδεχομένως πρέπει να αλλάξουμε δουλειά, για να επιβιώσουμε; Και είναι δυνατόν να ακολουθούμε την ψυχολογία του ανέργου, που στην απελπισία του, υιοθετεί ενδεχομένως μια αντίληψη του τύπου “γαία πυρί μιχθήτω” - φτάνει να του δημιουργηθεί μια ελπίδα επανεύρεσης εργασίας;

Είναι προφανές λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, οτι η μόνη δύναμη που μπορεί να διατηρήσει (κάποια από) τα ΜΜΕ ζωντανά, είναι το κοινό τους - και μόνο κατά περίπτωση εργοδοτικής συμπεριφοράς μπορεί κανείς να αντιδρά απεργιακά, όπως υποστηρίζει η τρίτη πρόταση. Κι όπως έγραφα τις προάλλες για την ΕΡΤ, μόνο μένοντας ανοιχτοί και δυναμικοί προς το κοινό μας, μπορούμε να ελπίζουμε να μην κλείσουμε ολοσχερώς. Γιατί τότε, αν συμβεί αυτό, θα χαθούν όλες οι θέσεις εργασίας μαζί - και θα είναι ο τρόπος του συνδικαλίζεσθαι υπεύθυνος.

Κάθε πρωτοβουλία που αντιτίθεται λοιπόν, σε αυτή την πορεία αυτοκαταστροφής, είναι ευπρόσδεκτη - και την υιοθετώ, όπως αυτό το κείμενο. Και κάνω έκκληση να επικρατήσει η μετριοπάθεια - και όχι οι ακραίες και φανατικές φωνές.

Στη συζήτηση αυτή, ήρθε να προστεθεί τις τελευταίες ημέρες και μια άλλη: Η ανάγκη για “μονοθεσία” στο επάγγελμα. Εντελώς λανθασμένη, κατά τη άποψη μου, τέθηκε αρχικά από συνδικαλιστές και υιοθετείται, όπως πληροφορούμαστε και από τη διοίκηση της ΕΡΤ, για την περίπτωση των συμβασιούχων αρχικά - και στη συνέχεια και για τους αορίστου χρόνου, για λόγους ισότιμης αντιμετώπισης.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως οτι υπάρχει ανάγκη, στους δύσκολους αυτούς καιρούς, να υιοθετηθούν κοινωνικά κριτήρια (που ελάχιστα θα ανακουφίσουν, με μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας, το συνολικό πρόβλημα, αλλά έστω). Κι εδώ όμως μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια:

Πρώτον, η φύση και ανεξαρτησία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος είναι σύμφυτη με τη δυνατότητα απασχόλησης σε διαφορετικά μέσα. Δεύτερον, γιατί να μη μπορεί η ΕΡΤ να απολαμβάνει των υπηρεσιών ενός καταξιωμένου συντάκτη εφημερίδας; Και τι θα πει η διοίκηση της ΕΡΤ στον συντάκτη της, που παραμένει π.χ. στην Ελευθεροτυπία; Να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων του ή να αφήσει την ΕΡΤ για να είναι σε μια εφημερίδα, που αύριο πιθανότητα θα συνεχίσει να είναι κλειστή; Πού είναι η “κοινωνική πολιτική” σε αυτό - και ποιός εγγυάται οτι η θέση εργασίας που θα αδειάσει, θα αναπληρωθεί και δεν θα καταργηθεί απλώς, στο πλαίσιο της απαιτούμενης συρρίκνωσης; Πώς ζητάς από τον άλλον να εγκαταλείψει 20 ή 30 χρόνια δουλειάς σε εφημερίδα, για να παραμείνει στην ΕΡΤ ή να έρθει (ακόμα χειρότερα) μόνο για ένα χρόνο, ως συμβασιούχος; Και γιατί θα πρέπει η ΕΡΤ να καταργήσει την πιο πετυχημένη, από πλευράς θεαματικότητας, ενημερωτική εκπομπή της, επειδή οι παρουσιαστές της δουλεύουν σε εφημερίδα; Ποιός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός στον κόσμο δεν θα είχε ως πρώτο κριτήριο την “αποτελεσματικότητα” του προγράμματος του;

Η αλήθεια είναι οτι η αξιοκρατία πολλές φορές δεν τηρείται, στην ελληνική εκδοχή του επαγγέλματος μας. Αλλά το να “θεσμοθετείς” ένα άλλο κριτήριο, αυτό της ανεργίας, ως υπέρτερο της αξίας και της επιτυχίας, είναι τραγικό λάθος. Αν αυτή η κρίση έχει μια ελπίδα να είναι χρήσιμη για την πορεία της χώρας, είναι επιτέλους να τεθούν όλα σε μια άλλη βάση, πιο αξιοκρατική. Όχι να καταστρατηγήσουμε τελείως το συμφέρον του μέσου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού.

Το πρόβλημα της ανεργίας δεν θα λυθεί ποτέ με “κοινωνικές πολιτικές” και αλλοίωση της κλίμακας των πραγματικών αξιών. Δεν θα το λύσουν ποτέ οι προσλήψεις από το δημόσιο, παρά μόνον η ανάπτυξη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενδεχομένως σε άλλους τομείς παραγωγής, όπως επιτάσσει η ιστορική εξέλιξη.

Αντιθέτως, αν θέλουμε να επιτύχουμε προς την κατεύθυνση της βελτίωσης του “ότι δηλώσεις” επαγγέλματος μας, πρέπει να αποφύγουμε, πάση θυσία, την περαιτέρω “σοβιετοποίηση” του. Να προτάσσουμε την αξία, ως το μόνο κριτήριο για την απασχόληση. Και αντί να συζητούμε (πόσο μάλλον να υιοθετούμε) αντιλήψεις περί μονοθεσίας, θα έπρεπε, δεδομένης της εξαθλίωσης των μισθών μας, να απαιτούμε να μας επιτραπεί να δουλεύουμε κι εκεί που μέχρι τώρα δεν μας επιτρέπεται, π.χ. όσοι είμαστε στην τηλεόραση σε ένα άλλο ραδιόφωνο της αγοράς, εφόσον δεν μας αξιοποιεί ραδιοφωνικά η ίδια η ΕΡΤ. Γιατί είναι “αστεία” και προσβλητική πια η ψαλίδα των (υποδεκαπλάσιων) αμοιβών μας, σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια...


Υ.Γ. 1: Δεν έχω καμία δεύτερη δουλειά.

Υ.Γ. 2: Επειδή διάβασα κάτι ad hominem φανατικές επιθέσεις στην αντίθετη άποψη (θα ήταν πολύ βολικό να χαρακτηρίσω κι εγώ αυτόν που εκφέρει απόψεις απαράδεκτες για μένα), θα πω μόνο οτι το “εργοδοτικό ήθος”, όταν εργοδότης σου είναι ο ελληνικός λαός, είναι ταυτόσημο με το ήθος.

Y.Γ. 3: Μην ξανακούσω, παρακαλώ, το δήθεν επιχείρημα για "απόψεις βολεμένων". Γιατί αν ισχύει, τότε οι αντίθετες απόψεις εκφράζονται από κάποιους, επειδή είναι "ξεβολεμένοι". Κάτι που υπονοεί οτι οι απόψεις έχουν ως κίνητρο μόνο το στενό, προσωπικό συμφέρον.








H φωτό είναι από το www.imd.gov.in και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το αγαπημένο μου τραγούδι της ανεπανάληπτης Etta James, που μας άφησε την προηγούμενη εβδομάδα, το "Damn Your Eyes".