Το καύσιμο της αισιοδοξίας μου...

Δεν ξέρω πότε ακριβώς κατάλαβα οτι η μουσική αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου μου. Στα 12-13, με την υπόσχεση της αντικατάστασης του σπιτικού ηλεκτρόφωνου, ξόδεψα όλο μου το χαρτζηλίκι, για την πλήρη δισκογραφία των Beatles. E, από εκεί και πέρα η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και “ασταμάτητη”. Rock, blues, disco, soul, funk, jazz πήραν όλα τη σειρά τους, με το πέρασμα των χρόνων. Από τα 15 μου ήμουν dj στα πάρτυ των συμμαθητών, στα 20 μου έγινα και επαγγελματίας, ως φοιτητής.

Η μουσική είναι η καθημερινή εξισορροπητική μου ενέργεια, τα καύσιμο της (φυσικής) αισιοδοξίας μου, η ηρεμία που καθορίζει το σύμπαν (μου). Τουλάχιστον μερικές ώρες την ημέρα, στη δουλειά, στο περπάτημα, στο αυτοκίνητο και στο σπίτι, ακούω μουσική.

Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια ή άλμπουμ, είναι σα να προσπαθώ να ξεχωρίσω σταγόνες από τον ωκεανό. Κάποτε, πριν “κάνω την κατάδυση” μου στη jazz, έλεγα οτι οι “τρεις σωματοφύλακες” μου ήταν ο Marvin Gaye, o Bryan Ferry και ο Peter Gabriel.

Η ραδιοφωνική εκπομπή για μένα είναι μια απέραντη ικανοποίηση προσφοράς αισθητικής. H αντίληψη οτι πρέπει να αρχίσουμε την ημέρα με ντάπα-ντούπα, για να “ανοίξει το μάτι”, με βρίσκει αντίθετο. Η εκπομπή μου στον Kosmos 93,6, κάθε πρωί στις 8, περιλαμβάνει πολλά downtempo κομμάτια από soundtrack, jazz, κλασσική και world music. Υπάρχουν και πολλά “ταξιδιάρικα” κομμάτια, που ταιριάζουν στο αυτοκίνητο, για τον εκνευρισμό της κίνησης όμως χρειάζονται επιλογές επίσης “ηρεμιστικές”.

Με εκνευρίζει αφόρητα η κακής ποιότητας μουσική, η φτηνή ποπ και το σκυλάδικο, τα πρόχειρα “πριόνια” του club ήχου με το κουραστικό χτύπημα της μπότας, η άνευ λόγου “σκληροπυρηνική” μουσική - γενικώς η μουσική από καλλιτέχνες που η ιστορία δεν έχει λόγο να καταγράψει. Υπάρχουν εκατομμύρια κομμάτια στην παγκόσμια παραγωγή, που αν δεν ακουστούν ποτέ, δεν συνιστούν κανενός είδους απώλεια...

To κείμενο αυτό γράφτηκε για το περιοδικό Psychologies

Η φωτό είναι από το www.8pmnews.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Happy Pills" της Ινδο-Αμερικανίδας Norah Jones.

Απογοητευτικοί...

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας σε πείθει. Καθημερινά άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια παρά την αποφορά λόγω ζέστης, ζητιανεύουν ακουμπισμένοι σε κεφαλόσκαλα ή στα φανάρια, περπατούν με σκυφτό το κεφάλι. Η κρίση μας έχει απαλλάξει από πολλές εκφάνσεις της νεοπλουτικής φούσκας, αλλά έχει πλήξει (όπως πάντοτε κάνει) ανεπανόρθωτα τους πιο αδύναμους. Ένα κράτος που δεν κατάφερε ούτε στις καλύτερες του στιγμές να τους φροντίσει, τώρα χάσκει γυμνό μπροστά στην επέλαση της υποβάθμισης και της εξαθλίωσης.


Μια μερίδα της κοινωνίας αντέδρασε με τον πιο λανθασμένο τρόπο, σε αυτό που συμβαίνει - προτείνοντας εν ολίγοις την κατάλυση του πολιτισμού μας, ακόμα και με τον φασισμό. Ενεργοποιώντας τα πιο χαμηλά ένστικτα και καφενειακά ανακλαστικά, ψάχνοντας εχθρούς και συνωμοσίες. Ζητώντας κρεμάλες για να αποδοθεί δήθεν η δικαιοσύνη, όταν η θανατική ποινή δεν πρέπει να γίνεται δεκτή ούτε για τον Χίτλερ. Αναζητώντας “δικαίωμα στο όνειρο”, χωρίς αυτοκριτική, δηλαδή άκριτη επιστροφή στα “κεκτημένα για όλους”. Αρνούμενο να αποδεχτεί οτι πρέπει το δίκαιο να αντικαταστήσει τους “αγώνες” και τα “δικαιώματα”, που δεν συνοδεύονται από υποχρεώσεις.

Αυτό που καλούμαστε να νοιώσουμε δεν είναι ενοχή, ούτε βέβαια “ελληναράδικη” ανωτερότητα, σε αντίδοτο. Καλούμαστε να στοχαστούμε πώς θα βγούμε δημιουργικά από το τέλμα. Όποιος μετράει την κρίση με όρους μνημονιακών και μη στρατοπέδων, όποιος παραλλάσει το λόγο του για να χωρέσει το χάιδεμα των αυτιών, όποιος προπαγανδίζει την τυφλή σύγκρουση, λες και απέδωσε ποτέ τίποτε περισσότερο από την ενδυνάμωση των αμέτοχων ισχυρών, συμβάλλει στην οπισθοδρόμηση της χώρας.

Στις εκλογές της πόλωσης, πολλοί ψήφισαν Σαμαρά για να μην έρθει ο Τσίπρας και άλλοι ΣΥΡΙΖΑ για να “μην επιβληθεί η δεξιά”, αποκαλύπτοντας την ένδεια του πολιτικού μας φάσματος και αυτών που το στελεχώνουν. Το έδειξε και η κυβέρνηση, που θα ήταν καλύτερη, όσο περισσότερες ανεξάρτητες ή υπερκομματικές προσωπικότητες συμμετείχαν. Απογοητευτικό για την πολιτική...

Η υπέρβαση δεν έγινε. Απογοητευτική η ΝΔ, που επιδεικνύει μια απαράμιλλη προχειρότητα και χρησιμοποίησε μια πληθώρα ανεπαρκών στελεχών του πελατειακού λαϊκισμού, χωρίς να μπορεί να περιορίσει τις εσωτερικές ισορροπίες που επέβαλαν ένα πολυμελές σχήμα. Απογοητευτικό και το ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε το ιστορικό σθένος να προτείνει πέντε κοινης αποδοχής προσωπικότητες, που θα ήταν σύμβολα της ολικής επιστράτευσης, μπροστά στην κρισιμότητα των περιστάσεων. Απογοητευτική και η ΔΗΜΑΡ, που δεν μπόρεσε να προτείνει και να επιβάλει αδιαμφισβήτητες προσωπικότητες, αλλά κατέφυγε ακόμα και σε πρύτανη-σημαία του “αγώνα” κατά της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Απογοητευτικός και ο ΣΥΡΙΖΑ, θαλασσοδαρμένος μέσα στην κριτική από λάθος βάση, που αγνοεί το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.

Ήρθε η ώρα όμως να καταλάβει και το εκλογικό σώμα οτι η υπέρβαση δεν γίνεται, αν δεν κινητοποιηθεί το ίδιο: Πιέζοντας ασφυκτικά για νέους πολιτικούς σχηματισμούς, που πρέπει να γεννηθούν, ειδικά στο χώρο της κεντροαριστεράς. Αναγνωρίζοντας οτι ο εκτοπισμός των φαύλων δεν γίνεται με ευχολόγια, αλλά με αντικατάσταση τους από κάποιους νέους, διαφορετικών προδιαγραφών, που θα συγκεντρώσουν περισσότερους σταυρούς. Και κυρίως, με τη συμμετοχή όλων, προς την κατεύθυνση της θέσπισης ενός νέου, υγιούς αυτή τη φορά, “κοινωνικού συμβολαίου”, που θα περιλαμβάνει στην προμετωπίδα του, τους νέους κανόνες συγκρότησης της οργανωμένης κοινωνίας, δηλαδή του κράτους - και τους απαράβατους όρους συμβίωσης, μεταξύ όλων μας...













H φωτό είναι από το www.tennis.topbuzz.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com


To post συνοδεύεται από το "Lay You Down" του Αμερικανού Jose James.

Δυο βιβλία και μια συζήτηση...

Μια συγγραφέας που δημοσιογραφεί (συχνά προκαλώντας θυελλώδεις αντιδράσεις στην ελληνική αριστερά), ενώ έχει σπουδάσει τα πιο ετερόκλητα και ενδιαφέροντα πράγματα. Ένας πολιτικός αναλυτής, η διαδρομή του οποίου συνοψίζει την πολιτική ιστορία της μεταπολίτευσης, που γράφει ποιήματα για τη “χαμένη αριστερά”. Μια συζήτηση, με αφορμή δύο βιβλία, που εκδίδει η Athens Voice. Τρεις πολιτικοί κι ένας αρθρογράφος με ιδιαίτερη παρέμβαση μιλούν για το σύγχρονο πολιτικό τοπίο και τον παραλογισμό του.


Μόνο και μόνο η σύνθεση του πάνελ αποτελεί πρόκληση. Τη Δευτέρα, στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη, στις 8μμ...










H πρόσκληση είναι από την Athens Voice και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Basis" των Βρετανών Lack of Afro

Πανευρωπαϊκή Ημέρα Μικροπολιτικής...

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας μετανάστης από ασιατική χώρα μου διηγήθηκε τις περιπέτειες του, στην προσπάθεια του να φέρει τη γυναίκα του και τα παιδιά του στην Ελλάδα. Όταν επιτέλους εγκρίθηκε από την τότε νομαρχία (με αρκετή υποβοήθηση από πολιτικό μέσον) η οικογενειακή συνένωση, έπρεπε η ελληνική πρεσβεία να διεκπεραιώσει εκεί τη διαδικασία. Για να “βεβαιωθεί” το ελληνικό κράτος οτι πράγματι αυτή είναι η οικογένεια του πρωταγωνιστή, έπρεπε να “εντοπίσει” με τη βοήθεια ντόπιου δικηγόρου τη σύζυγο (στη ζούγκλα προφανώς), διαδικασία που κρατούσε μήνες φυσικά, ώσπου να πέσει το γνωστό “γρηγορόσημο”...


Αργότερα, έμαθα οτι παρόμοια ήταν και η αντιμετώπιση της πρεσβείας μας προς τους γηγενείς, σε άλλη, αραβική αυτή τη φορά χώρα, όταν επιθυμούσαν να ζητήσουν βίζα επίσκεψης στην Ελλάδα, για κάποιο σοβαρό λόγο, όπως ασθένεια συγγενούς τους. Η ταρίφα ήταν χίλια ευρώ, ποσό αδιανόητο σε σχέση με τους τοπικούς μισθούς.

Αν κάποιος θεωρήσει καλοπροαίρετα οτι αυτές είναι πρακτικές που ευδοκιμούν σε εδάφη τριτοκοσμικών χωρών μόνο, η καθημερινή μας εμπειρία αποδεικνύει το αντίθετο. Πρόσφατα, σε μεγάλο οργανισμό του ευρύτερου δημοσίου, μια ελληνίδα φοιτήτρια από το Παρίσι ζήτησε να κάνει τη μαθητεία της, για ένα μήνα. Παρά το γεγονός οτι το αίτημα της έγινε αποδεκτό, όταν ήρθε η ώρα να συμπληρωθεί το σχετικό έντυπο που ζητούσε το γαλλικό πανεπιστήμιο, απαραίτητο για την πιστοποίηση της μαθητείας, συνάντησε την απόλυτη άρνηση των υπηρεσιών. Η διαδικασία συμπλήρωσης ενός “ξένου” εντύπου, απλά δεν “προβλεπόταν”. Και δεν “προβλεπόταν” και καμία άλλη διαδικασία, για να την αντικαταστήσει...

Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτος και βασικός, η άγνοια και η εσωστρέφεια - δεν ξέρουμε ξένες γλώσσες, δεν αποδεχόμαστε την απλότητα με την οποία διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους οι δημόσιες υπηρεσίες άλλων κρατών, δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε σε κάτι που “δεν προβλέπεται”. Δεύτερος, είμαστε καχύποπτοι προς άλλους, προτάσσουμε το προσωπικό συμφέρον, φοβόμαστε την ευθύνη, επικαλούμαστε το φόρτο εργασίας/την κακή οργάνωση/την έλλειψη προσωπικού/την πιθανότητα απάτης (η οποία πολύ συχνά συμβαίνει), αρνούμαστε να αναλάβουμε πρωτοβουλία και να λύσουμε το πρόβλημα, πάση θυσία. Και τρίτο (και χειρότερο), αν δεν εφεύρουμε προσκόμματα κάθε είδους, πώς θα βρεθεί ανοιχτό πεδίο για τη διαφθορά; Πώς θα βγάλουμε το “κάτι παραπάνω μας”, αν ολα λειτουργούσαν ομαλά και με αποτελεσματικότητα;

Την ώρα λοιπόν που το κρισιμότερο ζήτημα για την επανεκκίνηση της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους και το πλαίσιο που αυτό καθορίζει για τη λειτουργία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης δείχνει οτι δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν τίποτε από όσα έχουν συμβεί στη χώρα, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια.

Αντί να δούμε ένα ολιγομελές σχήμα, είδαμε ένα παραφουσκωμένο “δήθεν λιτό” σχήμα, που απλώς δεν φθάνει το όρια της υπερβολής, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις των 50 ατόμων. Αντί να συγχωνευθούν δημιουργικά τα υπουργεία, δημιουργήθηκαν δύο “τέρατα” (Παιδείας-Πολιτισμού και Ανάπτυξης-Υποδομών, ευτυχώς και τα δύο με επικεφαλής από τους σχετικά σοβαρότερους της ΝΔ), ενώ ιδρύθηκαν εκ νέου υπουργεία που εξυπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα ή τοπικές ανασφάλειες και εθνικιστικούς παραγοντισμούς, όπως τα Τουρισμού, Ναυτιλίας και Μακεδονίας-Θράκης (να το προτείνουμε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το τελευταίο).

Και τα πρόσωπα, που ακούγαμε επί δύο ημέρες - και έδιναν ελπίδες οτι θα έχουν κριτήριο τη “φερεγγυότητα”, που υποσχέθηκε η ΔΗΜΑΡ; Που δεν θα έχουν ταυτόχρονα και τη βουλευτική ιδιότητα; Που δεν θα αποπνέουν “παλαιοκομματισμό”;

Εντάξει αποφύγαμε τις εκ της ακροδεξιάς μεταγραφές, προφανώς με την επιμονή της ΔΗΜΑΡ, αλλά πού είναι (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) η κοινής αποδοχής “εθνική ομάδα”, που διαφήμιζαν (χωρίς τον ξενοδόχο) στελέχη της ΝΔ; Ποιός θα δώσει τη νέα πνοή στο κράτος και στην πολιτική του σε κρίσιμους τομείς, ο κύριος Στυλιανίδης, ο κύριος Αβραμόπουλος ή ο κύριος Παναγιωτόπουλος;

Πού είναι η φιλελεύθερη πτέρυγα (πλην Χατζηδάκη), που κατήγαγε περιφανή νίκη στη Β’ Αθηνών, κόντρα στον σκληροπυρηνικό δεξιό χαρακτήρα της ηγεσίας; Πού είναι οι τεχνοκράτες που “ήξεραν τη δουλειά”, όπως οι Στουρνάρας, Μαραβέγιας και Ζανιάς, τους οποίους “διαφήμιζε” το ΠΑΣΟΚ; Πού είναι τα λαμπερά πρόσωπα κοινής αποδοχής (πλην Μανιτάκη) που θα εξασφάλιζε η ΔΗΜΑΡ; Και ποιός είναι ο ρόλος των κυβερνητικών εταίρων - να εγκρίνουν ένα “σπάταλο” σχήμα, που φέρνει απολύτως τη σφραγίδα της “σαμαρικής” Νέας Δημοκρατίας; Να βγάλουν “την ουρά τους απέξω” ή να απαιτήσουν το καλύτερο δυνατό και σφιχτό σχήμα, με υπουργούς που θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της κρίσιμης συγκυρίας - και όχι αυτές των στελεχών και των πελατειακών σχέσεων; Ή να φυλάξουν τα νώτα τους, παίζοντας παιχνίδια μικροπολιτικών συγκρίσεων, ώστε να φανεί οτι η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη; Και ποιός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Να κάνει την εντελώς λάθος κριτική, εστιασμένη μόνο στο νέο υπουργό Οικονομικών, επειδή είναι "εκπρόσωπος των τραπεζιτών";

Είναι θετικό τουλάχιστον αυτό που ακούγεται, οτι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει την ακύρωση του νόμου Ραγκούση για τους μετανάστες, που απαιτούσε η πλειοδοσία της δεξιάς ρητορικής. Κόντρα όμως σε ότι λέγεται συχνά, την πολιτική την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα πρόσωπα. Όχι μόνο με το ήθος τους, αλλά με τη συνολική τους αντίληψη για την άσκηση πολιτικής - και τη συνεπαγόμενη αποτελεσματικότητα τους.

Επειδή αυτό το τελευταίο ζήτησε ο νέος πρωθυπουργός, ανήμερα της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής και του Θερινού ηλιοστασίου (ξεχνώντας οτι από δω και πέρα οι μέρες μικραίνουν), με την ομάδα που παρέταξε, έχει ελάχιστες πιθανότητες να το πετύχει. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος δίνει τον τόνο, αλλά και γιατί δεν επέτρεψε (και του επετράπη) να λειτουργήσει με όρους τριτοκοσμικής Ελλάδας, που δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από την κρίση. Με στελέχη που (μπροστά στα μάτια μου το βλέπω τώρα), μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν τα ρουσφέτια από την περιφέρεια και τη σκανδαλώδη “Αγρογή”, με το επιχείρημα οτι οι ακρίτες είναι "ριγμένοι και οτι “οι Πασοκτζήδες είχαν βάλει τους δικούς τους προηγουμένως στο κράτος”....











H φωτό είναι από το παρελθόν και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Blue Alert", στη διασκευή της Αμερικανίδας Madeleine Peyroux

"Καλλιστεία αποδέσμευσης"...

Να λοιπόν που φτάσαμε, μετά από (σχεδόν) ένα τρίμηνο διαρκώς αυξανόμενης προεκλογικής πόλωσης, σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, που αποτυπώνει το νέο πολιτικό τοπίο. Τι κατάφεραν οι ανεπαρκέστατες ηγεσίες των τριών μεγαλύτερων κομμάτων, που δεν επέτρεψαν ούτε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να μακροημερεύσουν, αν και οι τελευταίες κατάφεραν αρκετά πράγματα για τη διάσωση της χώρας, παρά τη συνεχή προσπάθεια εσωτερικού και εξωτερικού σαμποτάζ;


Πρώτα από όλα, την αποτύπωση (και αποθράσυνση) ενός πολιτικού τοπίου που κινείται στα άκρα, είτε αυτά είναι φασιστικά, είτε είναι “ψεκασμένα” καφενειακά, είτε πλήρως δημαγωγικά και λαοπλάνα. Η δημόσια συζήτηση μετατοπίστηκε στο ανεδαφικό πεδίο των “καλιστείων αποδέσμευσης” από το μνημόνιο, όπως είπε χαρακτηριστικά στη ΝΕΤ ένας καθηγητής Οικονομικών. Και ανέδειξε και πάλι την αδυναμία μιας εσωστρεφούς και ανώριμης (ως επί το πλείστον) κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού που την εκφράζει, να αντιληφθεί πώς λειτουργεί και καταγράφει τα πράγματα το διεθνές περιβάλλον - ακόμα κι όταν η Ελλάδα έγινε πράγματι “το κέντρο του κόσμου”.

Η χώρα ξαναγύρισε στην οικονομική αβεβαιότητα, τα έσοδα υστέρησαν, η κρατική μηχανή παρέλυσε αντί να προωθούνται οι μεταρρυθμίσεις “χθες”, οι καταθέσεις και οι εισπράξεις μεγάλων επιχειρήσεων εγκατέλειπαν επί δίμηνο με ρυθμό πολυβόλου, οι ελλείψεις σε φάρμακα έκαναν την εμφάνιση τους, οι αρρυθμίες μας έκλεισαν το μάτι από ένα χαώδες μέλλον, όποιο κεφάλαιο πραγματικό και ψυχολογικό είχε κατακτηθεί μετά το κούρεμα του χρέους εξανεμίστηκε. Και μαζί του και η έξωθεν καλή μαρτυρία της χώρας.

Καταφέραμε όμως να αυξήσουμε το ποσοστό του πιο γρήγορα ανερχόμενου κόμματος στην ιστορία (με δανεικούς ψηφοφόρους) στο 27% - χωρίς κανείς να ενοχλείται οτι ο δήθεν “φορέας του νέου” συγκέντρωσε μεταξύ άλλων και το πιο φαύλο παρελθόν του βαθέος ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να το συγκεράσει με την ελαφρότητα των παγκόσμιων οραμάτων του και τον οπισθοδρομικό αριστερισμό του. Παριστάνοντας οτι είμαστε μια δυτική κοινωνία, με σχεδόν 40% όψιμη αριστερά (αν προσθέσει κανείς το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ), χωρίς να υπολογίζεται καν ότι έχει απομείνει από το σοσιαλιστικό κόμμα (με σχεδόν σύσσωμο το δημόσιο να προσχωρεί το τελευταίο διάστημα, ώστε να προασπίσει ή να επαναφέρει τα “κεκτημένα” του). Και συζητώντας για “σοσιαλδημοκρατία που θα προέλθει από τον ΣΥΡΙΖΑ”, σα να υιοθετούμε τη φρασεολογία του τελευταίου σταλινικού κόμματος στην Ευρώπη...

Επίσης, καταφέραμε να ενισχύσουμε την πιο ακραία, άκαμπτη και άχαρη εκδοχή της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας - και να την καταστήσουμε νικήτρια, παρά τη επέλαση μιας χυδαίας πλειοδοσίας, για τα ζητήματα ασφάλειας και μετανάστευσης. Αντί να αποκαθηλωθεί η παρούσα ηγεσία και να αναγεννηθεί μια υγιής κεντροδεξιά παράταξη, δεκάδες στελέχη που ανήκουν στο φαύλο παρελθόν ή στη μιντιακή παρέλαση του ευτελισμού της πολιτικής, εξελέγησαν (και πάλι). Και βεβαίως, συνθλίψαμε, υπό το βάρος της πόλωσης, μικρότερα κόμματα που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην κουλτούρα της συνεργασίας. Και όλα αυτά, για να οδηγηθούμε πιθανότατα σε μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κάτι που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί από την 6η Μαίου, με πολύ μειωμένες τις παραπάνω παρενέργειες - και χωρίς να προταχθεί τόσο άκομψα το μικροπολιτικό συμφέρον όλων των υποψήφιων κυβερνητικών εταίρων.

Τουλάχιστον, ως ένα βαθμό, τιμωρήσαμε τον ένα πόλο του παλιού δικομματισμού, αποδεκατίζοντας το περιβάλλον μιας ηγεσίας, που με τους άτεχνους και εγωκεντρικούς χειρισμούς της, στην μάταιη προσπάθεια να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση, κόντεψε να απωλέσει και το διψήφιο ποσοστό που είχε το ΠΑΣΟΚ, την 6η Μαίου. Ανακαλύπτοντας ωστόσο, πόσο αδιέξοδο είναι να απογυμνώνεται το κέντρο, καθώς μόνο στον ιδεολογικό χώρο της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς μπορεί να στραφεί μια χώρα για να κυβερνηθεί και να εκπροσωπηθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια - ειδικά στην παρούσα φάση, όταν είναι υπερχρεωμένη και σε πολλαπλή κρίση (είναι εντυπωσιακό, ειρήσθω εν παρόδω, πώς όλοι οι σταθερά απαξιωτικοί ιδεολογικοί αντίπαλοι του στην Ελλάδα κοιτάνε στα μάτια με θαυμασμό το νέο σοσιαλιστή νέο πρόεδρο της Γαλλίας, προσμένοντας μια κίνηση του).

Μέσα στο συνολικά απογοητευτικό περιβάλλον, τα αποτελέσματα έχουν και φωτεινές πλευρές. Περιόρισαν την εμβέλεια του ΚΚΕ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, επιβράβευσαν τη ΔΗΜΑΡ για την επιμονή της να δηλώνει “κυβέρνηση πάση θυσία” - κι αν ήταν και λίγο πιο μικρή η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, ίσως απέτρεπαν την πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός, ο ίδιος ο αρχιτέκτονας του “μακεδονικού”.

Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να αμβλύνουμε λίγο το “κάθε πέρσυ και καλύτερα” - και να αποκτήσουμε ενδεχομένως μια ολιγομελή κυβέρνηση, γεμάτη από σοβαρές προσωπικότητες και όχι λιποβαρείς λαϊκιστές. Μια κυβέρνηση που θα αναλάβει το πολιτικό κόστος και δεν θα φοβάται το “νταβατζηλίκι” μιας αντιπολίτευσης που θα τα κάνει όλα μπάχαλο “στους δρόμους”, αλλά θα πείσει την (κυρίως υπεύθυνη για την οπισθοδρόμηση) κοινωνία, θα εργαστεί με δεκαπλάσια από το συνηθισμένο μας σοβαρότητα και θα αρχίζει να μεταρρυθμίζει με ταχείς ρυθμούς τη χώρα. Μήπως και καταφέρουμε να ανέβουμε και πάλι στο τρένο, που αναπόφευκτα κινείται σε ένα ανελέητο παγκόσμιο περιβάλλον. Και γιατί η δημοκρατία πρέπει να κρίνεται όχι μόνον ως απαραίτητη διαδικασία, αλλά και από το πού μας οδηγεί...












Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com


Το post συνοδεύεται από "On Your Way Down" από τον Αμερικανό Trombone Shorty.

Τα αιώνια χιόνια του ανθρώπινου μυαλού...

Στην πολύ συμπαθητική γαλλική ταινία “Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο”, μια σπουδή στις αγκυλώσεις του ανθρώπινου μυαλού, ο πρωταγωνιστής είναι ένας εξόχως έντιμος (όχι σαν το είδος που γνωρίζουμε) συνδικαλιστής στη Μασαλία του 2011, θαυμαστής του σοσιαλιστή Jean Jaurès, στη δύση της καριέρας του. Είναι τόσο έντιμος, που βάζει τον εαυτό του στην κληρωτίδα, όταν πρέπει να απολυθούν κάποιοι εργαζόμενοι, για να σωθεί το εργοστάσιο, ενώ έχει το δικαίωμα να εξαιρέσει τον εαυτό του. Και όντως, απολύεται.


Στη συνέχεια, τα πράγματα θυμίζουν όλο και περισσότερο, φαινόμενα της εποχής, μερικά από τα οποία συναντάμε και στη χώρα μας. Ο πρωταγωνιστής μας πέφτει θύμα ληστείας, με λεία μερικές χιλιάδες ευρώ, που έχουν συγκεντρώσει σε έρανο οι συνάδελφοι και οι συγγενείς, ώστε να του προσφέρουν μαζί με τη γυναίκα του, για την επέτειο του γάμου τους, ένα εξωτικό ταξίδι στην Αφρική, στο Κιλιμάντζαρο.

Ο πρώτος άξονας των συμπλεγμάτων του ζεύγους (εκτός από την υγιή αναρώτηση αν οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις που υπηρέτησε ήταν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου) έχει να κανει με το φόβο μήπως “ζουν ως bourgeois”, έχοντας “προδώσει την τάξη” τους, ενώ είναι σαφές οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στον αντίποδα λοιπόν του νεοπλουτισμού και της αποθράσυνσης, έχουμε εδώ μια ενοχή οτι η εργατική τάξη δεν δικαιούται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ακόμα κι αν εμφανώς δεν εγκαταλείπει την αισθητική της. Το μέτρο που διαπερνά όλο τους το lifestyle, είναι οριακά ικανό, να τους επιτρέψει να χαρούν κάποια πράγματα που δικαιούνται από την σκληρή δουλειά, σε όλη τους τη ζωή.

Η δεύτερη αγκύλωση έρχεται με το αναπάντεχο και βίαιο γεγονός της ληστείας. Ο πρωταγωνιστής μας ανακαλύπτει οτι εγκέφαλος είναι εικοσάχρονος πρώην συνάδελφος του, που έμεινε επίσης άνεργος. Ο δράστης εντοπίζεται τυχαία, από ένα συμβολικό αντικείμενο που έκλεψε - και αποδεικνύεται οτι είναι παρατημένο παιδί, που αναγκάστηκε να ανθρέψει τα δύο μικρά αδέλφια του, χωρίς την (ανεκδιήγητη) μητέρα του, που δίνει ρεσιτάλ ανευθυνότητας στη σκηνή στο λιμάνι.

Όταν οι δύο άντρες έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, ο νεαρότερος, αντί να ζητήσει συγνώμη και επιείκια για μια πράξη του κοινού ποινικού δικαίου, προσπαθεί να την επενδύσει με το “δίκιο μιας γενιάς”, που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, ενώ οι προηγούμενοι είχαν την ευκαιρία να ζήσουν καλά (σε κάθε περίπτωση όμως όχι εύκολα). Η αυθάδεια του οδηγεί αρχικά στη σύγκρουση, αλλά στη συνέχεια ο πρωταγωνιστής μας έχει τύψεις και θέλει να αποτρέψει την πολυετή φυλάκιση του συνάδελφου-εισβολέα.

Ο ανθρωπισμός του συνδικαλιστή φέρνει στην επιφάνεια το τρίτο επίπεδο των ανθρώπινων αγκυλώσεων, που πραγματεύεται η ταινία. Προσπαθώντας να βοηθήσει τουλάχιστον τα εγκαταλελειμένα αδέλφια του δράστη, αντιμετωπίζει τη σθεναρή κριτική φίλων και συγγενών, που αδυνατούν να διαχωρίσουν την ανθρωπιστική διάσταση της προσφοράς, από την ανάγκη για κάθαρση και τιμωρία.

Η ταινία κλείνει με την αισιόδοξη και γλυκειά ματιά μιας - εξιδανικευμένης ίσως - απόδοσης της ανθρώπινης φύσης, που εξακολουθεί όμως να έχει έρμα, όραμα και ικανότητα για προσφορά. Και με την κατά κράτος ήττα ανθρώπινων χαρακτηριστικών όπως ο φθόνος και η αμετροέπεια, η κουτοπόνηρη δικαιολόγηση και η προσαρμογή της πραγματικότητας “στα μέτρα του καθενός”, η έλλειψη αυτοκριτικής και κοινωνικής συνείδησης.












H φωτό είναι από το www.facebook.com και το εξώφυλλο από το www.viethak.com

To post συνοδεύεται από το "Tender Fools" της Γαλλίδας Constance.

Η αντιστροφή του εκβιασμού

H προσπάθεια όλων των πολιτικών σχηματισμών (και σε αυτή την προεκλογική περίοδο), είναι να επιρρίψουν τις ευθύνες στον αντίπαλο. Να αποδείξουν οτι αυτός έκανε (ή θα κάνει) το μοιραίο σφάλμα, το άλμα προς το κενό, αυτό που μας έφερε (ή θα μας φέρει) την καταστροφή. Η ιστορία βέβαια γράφεται συνήθως με μικρά βηματάκια προς το γκρεμό, χωρίς να αποκλείεται και το απότομο, αυτοκαταστροφικό γκάζι.


Αν μέχρι το 2009 υπήρχε το ελαφρυντικό της “αμεριμνησίας”, για την ελληνική κοινωνία, για το πολιτικό σύστημα δεν υπήρχε κανένα: Η υπερχρέωση του ελληνικού κράτους από τις κυβερνήσεις Καραμανλή ήταν αδίστακτη - και μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με την υποχρεωτική έξοδο του ασθενούς με 40 πυρετό, στο μπαλκόνι, ένα κρύο βράδυ του χειμώνα. Αν μέχρι την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης Παπαδήμου μπορεί κανείς να δεχτεί το ελαφρυντικό μιας κοινωνίας που βρισκόταν σε κατάσταση σοκ, για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κανένα για το αδίστακτo σαμποτάζ των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, που προέβλεπε το μνημόνιο. Αν στο πολιτικό σύστημα μπορεί κανείς να προσάψει τα χειρότερα, δεν μπορεί να του αρνηθεί οτι δρούσε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση μιας κοινωνίας, που περνούσε τη φάση της συντεχνιακής άρνησης του προβλήματος.

Κομβικές υπήρξαν οι συμπεριφορές των ηγεσιών του παλαιού δικομματισμού: Το ματαιόδοξο όσο και αριστοτεχνικό ροκάνισμα του Γιώργου Παπανδρέου από συμφέροντα και περιφερειακούς βουλευτές ήταν το πρώτο σοβαρό ολίσθημα, σε εποχή που δεν επέτρεπε πια και την παραμικρή εκτροπή, από την προδιαγεγραμμένη πορεία της (αμφίβολης) ανάκαμψης. Η φιλάρεσκη, όσο και παλιοκομματικά ανεδαφική επιμονή του Αντώνη Σαμαρά να προκαλέσει εκλογές, ώστε να κυβερνήσει, ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Αντί να αφεθεί να προσπαθήσει τη συνέχιση της επιτυχίας του PSI, της δημοσιονομικής προσαρμογής και της στοιχειώδους κάθαρσης, η κυβέρνηση Παπαδήμου (που δεν έγινε ποτέ μια ολιγομελής κυβέρνηση Μόντι, όπως θα έπρεπε, με ευθύνη και πάλι των κομμάτων που τη στήριξαν), τερμάτισε τη θητεία της πρόωρα, παρά την ευρεία κοινοβουλευτική υποστήριξη. Η διαφοροποίηση βεβαίως αρκετών βουλευτών ως προς το δεύτερο μνημόνιο και η συνεπακόλουθη διαγραφή τους, δικαιολόγησε εν μέρει το αίτημα για εκλογές - αποδεικνύοντας το έλλειμμα ποιοτικής αντιπροσώπευσης, με ευθύνη των ψηφοφόρων, βεβαίως. Όχι όμως, όπως θα ήθελε να το δικαιολογήσει η αριστερά, μοναδική έγνοια της οποίας υπήρξε να πιέζει, με ένα μέρος της να θεωρεί οτι η 12η Φεβρουαρίου ήταν μια καμπή τιμής - και όχι ντροπής και αυτοκαταστροφής.


Όλο αυτόν τον καιρό, το αφήγημα της αριστεράς χτίστηκε σιγά-σιγά, πάνω στην αντιστροφή του εκβιασμού: Αν δεν βρούμε αμέσως τρόπο να επανέλθουν οι μισθοί και οι συντάξεις (με ποιά παραγωγή και ποιά δανεικά, άραγε), τότε δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Χωρίς το φόβο θα βγούμε από την κρίση, να κρατήσουμε κλειστά τα (περήφανα) αυτιά μας, οι κίνδυνοι και οι πιέσεις από το παγκόσμιο και ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν είναι παρά προσπάθεια τρομοκράτησης. Τι χειρότερο άλλωστε μπορεί να μας συμβεί, δεν υπάρχουν χειρότερα (τρομάρα μας - κι ας λένε όσοι έχουν ζήσει πτώχευση στην Πολωνία), τώρα χρειάζεται ελπίδα. Είμαστε εδώ, γιατί απέτυχε το μνημόνιο, όχι γιατί αποφεύχθηκε η άτακτη χρεοκοπία. Η κρίση είναι διεθνής και ευρωπαϊκή, άρα οι ελληνικές ευθύνες είναι ελάχιστες - κι αν υπάρχουν, εξαντλούνται σε αυτές του δικομματισμού, που κυβέρνησε τη χώρα. Το οτι η Ελλάδα ήταν το πιο εύκολο “πρόβατο επί σφαγή”, σε ένα αδηφάγο παγκόσμιο σύστημα κέρδους και στην άτεχνα φτιαγμένη ισορροπία μιας νομισματικής (μόνο) ένωσης, δεν έχρηζε καμιάς αυτοκριτικής από την πλευρά της κοινωνίας. Οι “τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας” δεν υπάρχουν, ακόμα κι αν δούλευαν δεκάωρα, με πλαστές υπερωρίες και τεράστια διαλλείμματα για φραπέ.

Το αφήγημα έπιασε. Στους νέους γιατί αισθάνονται κάπως σαν τη γενιά της Γιουγκοσλαβίας που μεγάλωσε στον πόλεμο (και γιατί μπορούν να ταυτιστούν αισθητικά μόνο με τον Τσίπρα), στις γυναίκες (που είναι πάντα πιο υποδόρια δυναμικές στην αντίδραση τους) ακόμα περισσότερο, στους κάθε λογής πληττόμενους από την ανεργία και την υποβάθμιση, γιατί νοιώθουν όπως οι ναυαγοί που τους πετούν ένα σωσίβιο και απεριόριστη οργή - λες και υπήρχε περίπτωση να μην πληρώσουν την αβελτηρία δεκαετιών οι πιο αδύναμοι, όπως σε κάθε κρίση. Η “κρατούσα άποψη” μετέτρεψε τη δημαγωγία και το εμπόριο ελπίδας σε “φως” (σε αντιδιαστολή με τη μιζέρια) και σε “προοδευτική προοπτική” (σε σχέση με τη συντηρητική και γκρίζα πειθαρχία). Φυσικό ήταν να προσελκύσει μαζικά αυτούς που επιζητούσαν μέχρι τώρα από το ΠΑΣΟΚ, να τους εξασφαλίζει συνθήκες ευρωπαϊκής ζωής, χωρίς καμία προσπάθεια πέρα από τη μετριότητα.

Το καλό είναι οτι το φαύλο μεταπολιτευτικό σύστημα διαλύεται ή τουλάχιστον βρίσκεται στη χειρότερη φάση του (το ΚΚΕ βέβαια, μετά την ψυχρολουσία, προσπαθεί να επιδείξει έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό, μπροστά στον κίνδυνο να το συρρικνώσει οριστικά το “κύμα εξουσίας” του ΣΥΡΙΖΑ). Το κακό είναι οτι η ψήφος πολυκερματίστηκε σε διάφορους συνδυασμούς, που θα έπρεπε να εμπίπτουν ως και στον ποινικό κώδικα - και κατά κύριο λόγο στην περιοχή της γελοιότητας. Και σα να μην έφτανε αυτό, αναδύθηκε ένας νέος δικομματισμός, καταδεικνύοντας πόσο τα πράγματα αλλάζουν και ταυτοχρόνως ίδια μένουν, αφού υλικό της πολιτικής εξέλιξης είναι η ίδια η κοινωνία.


Έχοντας καταφέρει να αντιστρέψει τον εκβιασμό, ο ΣΥΡΙΖΑ τρίβει τα μάτια του μπροστά στο ενδεχόμενο να κυβερνήσει (με ποσοστά που δεν έβλεπε ούτε στον ύπνο του πριν από δύο μήνες), έτοιμος να σκοράρει μεγάλη διαφορά απέναντι στην ασθμαίνουσα και χρεοκοπημένη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και του Παναγιώτη Ψωμιάδη (και πάλι). Το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται για τα ιστορικά (ακόμα πιο) χαμηλά του, καθώς ο μετεκλογικός ρεαλισμός του δεν αρκεί να αντιμετωπίσει την εικόνα του Άκη, να μεταφέρεται με χειροπέδες σε άλλη φυλακή, υπενθυμίζοντας τη συμβολή του στο σοσιαλισμό και τη δικαιοσύνη. Και στη Νέα Δημοκρατία, αν οι εξελίξεις είναι όσο δυσοίωνες φαίνονται, στο μπαλκόνι δεν θα σπρωχθεί η ελληνική οικονομία, αλλά η ηγεσία.

Ήδη όμως, έχει ανατείλει ένας άλλος εκβιασμός: Ακόμα κι αν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (ενδεχομένως, αλλά δύσκολο και η “Δημιουργία Ξανά”) συμπληρώνουν την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο σχηματισμός κυβέρνησης “που θα έχει απέναντι του τον μισό ελληνικό λαό” θα είναι και πάλι αδύνατος, παρά τη συνταγματική επιταγή. Η άρνηση ανάληψης της ευθύνης, θα κάνει και πάλι την εμφάνιση της, όπως και μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου, όπου όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, προτάσσοντας το μικροπολιτικό τους κόστος - λες και δεν ζητούν απλή αναλογική που επιτάσσει συνεργασίες, λες και δεν τους ψηφίσαμε πάνω απ’ όλα για να κυβερνήσουν, πάση θυσία, ανεξαρτήτως της φθοράς που μπορεί να υποστούν.

Κι έτσι αναπτύσσεται πια το σενάριο της κουτοπονηριάς και της απόλυτης παραίτησης: Ας κυβερνήσει (με ποιούς;) ο ΣΥΡΙΖΑ, για να δει “τι εστί βερύκοκο” - και σε 6 μήνες να έχει φθαρεί ανεπιστρεπτί, ώστε να απαλλαγούμε. Γιατί αλλιώς, θα έχει τον κόσμο, μέρα παρά μέρα, στους δρόμους. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, λοιπόν, “ξυνόμαστε στην γκλίτσα του τσοπάνη” για τρίτες εκλογές ή ακυβερνησία, την ώρα που τράπεζες, ταμεία, φαρμακεία και ενεργειακά αποθέματα αδειάζουν, με την παρατεταμένη εκλογική δυστοκία να αποδεικνύεται καταστροφική και τα σύννεφα να σκουραίνουν σε όλη την Ευρώπη, όσο το “γαλατικό χωριό” παραμένει αμέριμνο, μέσα στο ροζ συννεφάκι του. Είπαμε, η ιστορία γράφεται βήμα-βήμα, με ανωριμότητα και λαϊκισμό, που ενίοτε πληρώνεται πολύ ακριβά...














H αφίσα είναι αγνώστου, τα σκίτσα του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.trendland.com

Το post συνοδεύεται από τη διασκευή του "Ι Can Only Give You Everything", από τον Βρετανό Nick Waterhouse.

Το έλλειμμα της (ρατσιστικής) δημοκρατίας...

Ήθελα να γράψω κάτι για την απαράδεκτη αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων κατά αλλοδαπών (μαρτυρία εδώ) και τις κουτοπόνηρες προφάσεις εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας, αλλά αντί αυτού προτιμώ να παραθέσω την αλληλογραφία με έναν ακροατή του Kosmos 93,6, τα στοιχεία του οποίου δεν παραθέτω. Η επιχειρηματολογία είναι ενδεικτική όσων έχω ήδη επισημάνει εδώ και εδώ:

Καλησπέρα σε όλους.

Καταρχάς, συγχαρητήρια για το υψηλό επίπεδο προγράμματος που διατηρείται από την έναρξη της λειτουργίας σας- εξακολουθείτε να παραμένετε όαση για τα ταλαιπωρημένα, από hitlists της κακιάς ώρας, του ενός σουξέ και των άθλιων διαφημίσεων, αυτάκια μας. Συνεχίστε την καλή ποιοτική προσπάθεια και θα είμαστε δίπλα σας.

Δεύτερον, θα ήθελα να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου για τον εκφωνητή του πρωϊνού προγράμματος 8-9, ο οποίος έχει αναλάβει την κατήχηση των ακροατών του σταθμού υπέρ των λαθρομεταναστών. Παρακαλώ εξηγήστε του ότι:
1. Ο σταθμός είναι μουσικός και όχι πολιτικός. Ποιος τον έχει ορίσει υπερασπιστή των λαθρομεταναστών?
2. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την υπεραπλουστευτική προσέγγιση του: "όποιος είναι εναντίον είναι ρατσιστής, όποιος είναι υπέρ είναι"...τι? ουμανιστής? Η μανιχαϊστική προσέγγιση ούτε λύνει το πρόβλημα ούτε το μειώνει. Η εγκληματικότητα μικρή ή μεγάλη της πλειοψηφίας των λαθρομεταναστών δεν εξαφανίζεται κάτω από το χαλάκι ούτε είναι στη φαντασία των θυμάτων. Ας κάνει μία επίσκεψη στην Αχαρνών ή στην Πάτρα και να κρίνει ιδίοις όμμασι, και όχι από το in vitro στούντιο.
3. Ο σταθμός έχει ως επίσημη θέση την υπεράσπιση των αριστερών θέσεων για το ζήτημα και την κριτική εις βάρος των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων, με υποτιμητική αναφορά προς αυτές (π.χ. σχόλια για Χρυσή Αυγή, κλπ);

Ευχαριστώ,

Λ.Κ.






Κύριε Κ.,

Δεν είμαι "εκφωνητής", είμαι δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός εδώ και 24 χρόνια, παρουσιάζω το κεντρικό δελτίο ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές της ΝΕΤ.

1. Το επιχείρημα σας οτι "ο σταθμός είναι μουσικός" δεν ευσταθεί. Και οι μουσικοί σταθμοί έχουν ενημερωτικές/δημοσιογραφικές ζώνες, κυρίως το πρωί. Είμαι δημοσιογράφος και έχω κληθεί να ετοιμάζω, τόσο από πλευράς μουσικής, όσο και από πλευράς σχολίων την πρωινή ζώνη 8-10.

Ραδιόφωνο χωρίς λόγο, δεν υπάρχει, είναι playlist με επιτυχίες, όπως λέτε και σεις. Λόγος χωρίς άποψη, επίσης δεν υπάρχει. Σεβόμενος την ελευθερία της γνώμης και του δημοσιογραφικού λόγου, θα πρέπει να αποδεχτείτε την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων, αυτού που υπογράφει το ραδιοτηλεοπτικό προϊόν που παρακολουθείτε. Αν δεν σας αρέσει, λυπάμαι. Δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι. Αυτό που δεν αρέσει σε σας, ενθουσιάζει κάποιους άλλους.

Το επιχείρημα σας δεν ευσταθεί για έναν ακόμα λόγο: Αν ακούγατε μόνο πράγματα που σας έβρισκαν σύμφωνο, δεν θα είχατε διαμαρτυρηθεί. Διαμαρτύρεστε, γιατί διαφωνείτε.


2. Σπεύδετε να βγάλετε λάθος συμπεράσματα, για τη γνώση μου του προβλήματος - είναι σύνηθες. Γνωρίζω τόσο καλά το πρόβλημα, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, διότι κατοικώ εδώ και 15 χρόνια (από το 1998), μέσα στο Ιστορικό Κέντρο και στο κέντρο του προβλήματος της μετανάστευσης και της υποβάθμισης. Επίσης, είμαι ιδρυτικό μέλος και εκπρόσωπος της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου. Μακριά λοιπόν από μένα, οι απλουστευτικοί και αστήρικτοι αφορισμοί σας. Η εγκληματικότητα των παράνομων μεταναστών δεν θα αντιμετωπιστεί με τη ρατσιστική εγκληματικότητα - είναι αδιανόητο σε οποιαδήποτε δημοκρατία. Ο Κosmos 93,6 είναι εξ ορισμού δε, ένας αντιρατσιστικός σταθμός, από τη φύση του: Προβάλλει τον πολιτισμό όλων των φυλών, από κάθε γωνιά της γης.


3. Όχι, ο σταθμός δεν έχει καμία "επίσημη θέση" (πέραν της αυτονόητης αντιρατσιστικής), όπως και όλη η ΕΡΤ, ως οφείλει. Οι δικές μου επιλογές κειμένων και απόψεις είναι αυτές που ακούτε - και είναι όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα μου, αλλά και υποχρέωση μου να τις διατυπώνω, όπως σας εξήγησα και στο (1). Αν νομίζετε οτι υπερασπίζομαι τις θέσεις της αριστεράς, η διεύθυνση του σταθμού θα σας βεβαιώσει οτι δέχομαι πολύ περισσότερες επιθέσεις από οπαδούς της αριστεράς, παρά από την άλλη πλευρά. Και σε κάθε περίπτωση, το να μην ικανοποιείται καμία πλευρά (και ιδίως ακραία) σημαίνει οτι είμαι στο σωστό δρόμο της ισορροπίας.



Ευχαριστώ,

Προκόπης Δούκας







Κύριε Δούκα,

Καταρχάς ευχαριστώ για την άμεση απάντησή σας, η οποία τιμά και εσάς και το σταθμό.
Δεν ήξερα ότι η λέξη "εκφωνητής" εμπεριέχει τόσο αρνητική έννοια σε αντιπαραβολή με τη λέξη "δημοσιογράφος" ή "μουσικός παραγωγός". Δεν ήθελα να σας θίξω, αν και δε θεωρώ ότι κάποιο εκ των 3 επαγγελμάτων υπερέχει του άλλου, εφόσον ασκείται με ευσυνειδησία και ηθικότητα.


Αναφορικά με τα σχόλια σας, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:

1. Στο link του σταθμού αναφέρεται "cinema, χορός, συναυλίες, μουσική, θέατρο, βιβλίο, εκθέσεις". Δε βλέπω κάτι για πολιτική καθοδήγηση στο προφίλ του σταθμού- άλλωστε τον ακούω 10 χρόνια- και είναι εντελώς διαφορετικός ο θεμιτός σχολιασμός από την κατήχηση.
Συμφωνώ απολύτως με το υπόλοιπο σχόλιο σας και γι' αυτό άλλωστε δικαιούμαι και εγώ να εκφέρω τη γνώμη μου και αντιγράφοντας εσάς "Αν δεν σας αρέσει, λυπάμαι. Δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι. Αυτό που δεν αρέσει σε σας, ενθουσιάζει κάποιους άλλους".

2. "Ο Κosmos 93,6 είναι εξ ορισμού δε, ένας αντιρατσιστικός σταθμός, από τη φύση του: Προβάλλει τον πολιτισμό όλων των φυλών, από κάθε γωνιά της γης": Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω την ιδεολογική ταύτιση της πολυπολιτισμικότητας (την οποία αποδέχομαι αναφανδόν ως αυταπόδεικτη, όντας ενήμερος για την πλειοψηφία των πολιτισμών και θρησκειών παγκοσμίως, άλλωστε η νύφη μου κατάγεται από τη Βουλγαρία ενώ στενός μου φίλος είναι Ιορδανός- δεν ξέρω εάν έχετε και εσείς αντίστοιχα παραδείγματα) και της στυγερής εγκληματικότητας από αλλοδαπούς. Εξάλλου, τα στατιστικά στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: 80% των εξαιρετικά βίαιων εγκλημάτων διαπράχθηκαν από αλλαδαπούς το 2011 ενώ το ίδιο ισχύει και για τις ληστείες! Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αντικρούσω το πρόδηλο, για να αποφύγω τον εύκολο χαρακτηρισμό ως ρατσιστής?!

"Η εγκληματικότητα των παράνομων μεταναστών δεν θα αντιμετωπιστεί με τη ρατσιστική εγκληματικότητα - είναι αδιανόητο σε οποιαδήποτε δημοκρατία": δεν έχω κάνει κανένα σχόλιο υπέρ της ρατσιστικής εγκληματικότητας!! Αποτελεί δική σας ερμηνεία, που απλώς ενδυναμώνει τον αρχικό ισχυρισμό μου ότι η αντίληψή σας είναι μανιχαϊστική "όποιος είναι εναντίον, είναι ρατσιστής"..
3. Συμφωνώ μαζί σας. Εξάλλου, δεν ανήκω πολιτικά σε κανένα χώρο, οι μεν με θεωρούν ρατσιστή (όπως εσείς) και δεξιό επειδή είμαι κατά του εν Ελλάδι συνδικαλισμού, των παράνομων μεταναστών και των συντεχνιακών απεργιών, οι δε με θεωρούν αριστερό επειδή τίθεμαι υπέρ του κεϋνσιανισμού, του κοινωνικού κράτους και των κρατικών δαπανών! Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα η υλοποίηση όλων των πολιτικών κατευθύνσεων είναι στρεβλή με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε όλοι..

Και πάλι ευχαριστώ για την επικοινωνία και τη γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, καλό θα ήταν δε να μην επανέλθουμε για να αποφύγουμε την απομείωση του διαλόγου σε σκυλοκαβγά (επίσης κατά τη γνωστή νεο-Ελληνική πρακτική).

Λ.Κ.





Κύριε Κ.,

Σας έκανα τη διευκρίνιση, γιατί το "εκφωνητής" σημαίνει κάποιον που διαβάζει κείμενα που του έχουν δώσει, χωρίς να μεσολαβεί η προσωπική του κρίση και επιλογή.

Ως προς την ουσία των αντιρρήσεων σας:

1. Και μόνο που χρησιμοποιείτε τη λέξεις "κατήχηση" και "πολιτική καθοδήγηση", σε αντιδιαστολή με τον "θεμιτό σχολιασμό", αρνείστε την ελευθερία μου να σχολιάζω και περιγράφετε τις απόψεις μου ως φανατικές ή και προπαγανδιστικές. Το συμπέρασμα σας είναι αυθαίρετο και κακόπιστο.

2. Το τι αναφέρει το site του σταθμού, ως γενικότητα, δεν δεσμεύει ή/και υποχρεώνει σε τίποτα. Η κοινωνική ζωή είναι πολυσύνθετη, είμαστε σε εποχή έντονων κοινωνικών διεργασιών και σε προεκλογική περίοδο. Μου ζητήθηκε να κάνω την πρωινή ζώνη, ακριβώς λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας.

3. Δεν ξέρω αν τα στοιχεία σας είναι ακριβή, αλλά και να είναι: Μπορεί μεγάλο μέρος της εγκληματικότητας να οφείλεται στους παράνομους μετανάστες. Αυτό δεν σημαίνει οτι ευθύνεται και πρέπει να πληρώσει γι αυτό, το σύνολο τους. Ακριβώς αυτό είναι ο ρατσισμός: Να αποδίδονται στο σύνολο οι ενέργειες ενός μέρους του συνόλου. Δηλαδή, επειδή ο άλλος είναι μετανάστης, να θεωρείται συνυπεύθυνος. Αυτό ακριβώς υποστηρίζουν οι ακροδεξιές αντιλήψεις και η Χρυσή Αυγή, γι αυτό και είναι κατακριτέες, χωρίς άλλη συζήτηση. Και μάλιστα αποδέχονται ή/και προπαγανδίζουν την αυτοδικία εναντίον των μεταναστών, όπως παρατηρείτε με τα όλο και αυξανόμενα κρούσματα βίαιων και αιματηρών επιθέσεων εναντίον τους. Αφήστε που ο εκφοβισμός αυτός δεν εξυπηρετεί τίποτα, παρά τα όσα υποστηρίζουν: Το μεταναστευτικό κύμα είναι τόσο μεγάλο και αδήριτο, που δεν θα ανακοπεί από ρατσιστικές πρακτικές. Μόνο με καλύτερα οργανωμένο κράτος και θεσμούς έχει πιθανότητες να λυθεί το πρόβλημα.

Δεν είπα οτι εσείς υποστηρίζετε την ρατσιστική εγκληματικότητα. Αυτοί που την υποστηρίζουν όμως, πρέπει να δέχονται τα πυρά όλων μας. Γι αυτό αφήστε με να κάνω τα σχόλια μου, όπως εγώ νομίζω.

Προκόπης Δούκας



Υ.Γ. Σχόλιο εκτός αλληλογραφίας: Είναι ενδεικτικό το πόσο κόντρα στην κοινή λογική μπορεί να λειτουργούν οι ρατσιστικοί μύθοι: Ακόμα κι αν το 80% της σοβαρής εγκληματικότητας οφείλεται σε αλλοδαπούς, είναι εντελώς αστήρικτο να το μετατρέπει κανείς ως συμπέρασμα οτι "η πλειοψηφία των παράνομων μεταναστών είναι εγκληματίες". Με τους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, αυτό θα σήμαινε οτι κυκλοφορούν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εγκληματίες...



Δείτε εδώ και την εξαιρετική δήλωση Καμίνη για τις ρατσιστικές επιθέσεις.

Η φωτό είναι από το www.newsnow.gr και το εξώφυλλο από το www.prefixmag.com

Το post συνοδεύεται από το "Somebody That I Used To Know" του Βελγο-Αυστραλού Gotye.

Ο μεθυσμένος Σινάτρα...

Είναι νέος, είναι φίλος από το Pairidaeza της πλατείας Καρύτση, είναι στυλάτος, είναι vintage. Αν σας αρέσει το rat pack του, δοκιμάστε το! Στον τοίχο, θα δείτε αυτή τη φωτογραφία...

Για να γιορτάσουμε το καινούργιο μπαρ, στο κέντρο της Αθήνας, ελάτε Παρασκευή βράδυ, μετά τις 10.30, να ακούσουμε ωραίες μουσικές, Θησέως 16 & Κολοκοτρώνη, κάτω από την πλατεία Συντάγματος.

Το λογότυπο είναι από το "Drunk Sinatra" και η φωτό από το www.telegraph.co.uk

To post συνοδεύεται από το "Fly Me To The Moon" από τον Αμερικανό Frank Sinatra και τον Βραζιλιάνο Antonio Carlos Jobim, αφιερωμένο στην έκλειψη και πανσέληνο της Δευτέρας 4 Ιουνίου.