Μετά τη σημαντική οπισθοδρόμηση στην προσπάθεια ανάκαμψης, που προκάλεσε η (σχεδόν) τρίμηνη προεκλογική περίοδος, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με την αδυναμία της να προχωρήσει προς μια κατευθυνση, που θα εμπνέει ασφάλεια και ελπίδα - και βρίσκεται, ακόμα μία φορά, στην κόψη του ξυραφιού.
Όλο και περισσότερες προοδευτικές φωνές, από νυν και πρώην ηγεσίες του δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών και Γάλλων σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών, αλλά και του Μπαράκ Ομπάμα, υπογραμμίζουν οτι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης δεν θα λυθεί με την υπερβολική πίεση στην Ελλάδα - κι οτι οι “συστημικές” αδυναμίες δεν θα υπερπηδηθούν, παρά μόνο με συλλογική τολμηρή ευρωπαϊκή δράση.
Από την άλλη, οι περισσότερες (συντηρητικές) ηγεσίες και πλειοψηφίες των (ΑΑΑ) βορείων ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν με τρομερή καχυποψία τις ελληνικές υποσχέσεις και επιμένουν στο πόσο απαραίτητο είναι “να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας”, ακριβώς επειδή έχουν απογοητευτική εμπειρία μέχρι τώρα. Πίσω από το προφανές, την εύλογη απροθυμία τους να παράσχουν ένα νέο πακέτο δανεισμού στη χώρα μας, υποψιάζεται κανείς οτι υπάρχει κι ένας λόγος ακόμα, που δεν είναι ακριβώς ο παραδειγματισμός προς άλλα κράτη-μέλη: Διαισθάνονται και διαπιστώνουν με κάθε ευκαιρία, οτι το μήνυμα για σοβαρή αλλαγή πορείας δεν έχει περάσει στην κοινωνία μας - και για να περάσει, θα χρειαστούν ακόμα πολλά χρόνια κρίσης, ίσως ως το τελος της δεκαετίας.
Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική προσαρμογή (και η επιστροφή σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς) που τους αφορά, αλλά η ανησυχία οτι “πετούν τα λεφτά τους” κι οτι μόλις πάρουμε ανάσα, θα επιστρέψουμε με άνεση στην παλιά καλή διεφθαρμένη κρατική μας ανυπαρξία, οδηγώντας τους εαυτούς μας και την ευρωζώνη σε ακόμα χειρότερη κρίση αξιοπιστίας. Και πέρα από συγκεκριμένα συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ωφελούνται από την επιστροφή στη δραχμή), πιστεύουν οτι πρέπει να μας “φτωχύνουν”, όχι μόνο “για να γίνουμε ανταγωνιστικοί”, αλλά γιατί έτσι θα δώσουν οριστικά τέλος στην κακομαθημένη “φούσκα” του μεταπολιτευτικού μας κράτους, που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση του ευρώ. H επίσημη Γερμανία, βεβαίως, δείχνει να γίνεται πιο ελαστική το τελευταίο διάστημα, φοβούμενη την απομόνωση.
Απέναντι σε αυτές τις φωνές, ο πολιτικός κόσμος και μερίδα της κοινωνίας (που αφήνεται από τους υπόλοιπους να δίνει τον συλλογικό τόνο), αντιδρούν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Αντί να εκμεταλλευτούμε τις πρώτες και να αντιμετωπίσουμε (με πράξεις) τις δεύτερες, πράττουμε πολλές φορές το εντελώς αντίθετο, από αυτό που πρέπει. Κι έχοντας να αντιμετωπίσουμε μια “συνταγή” που οδηγεί, λόγω ύφεσης, σε ολοένα και μεγαλύτερη λιτότητα, κάνουμε το παν για να αποφύγουμε αυτό που θα μπορούσε να μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο: Τις ρήξεις και τις σε βάθος μεταρρυθμίσεις.
Παίζοντας διαρκώς την κολοκυθιά και εξακολουθώντας να κινούνται στα όρια της πλήρους αναξιοπιστίας, οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες (υπό την πίεση κοινωνικών ομάδων και πελατειακών σχέσων - ακόμα!), αφού υιοθέτησαν μια απαράδεκτη προεκλογική ρητορική υποσχέσεων, που ποίκιλε από την πλήρη κατάργηση ως την “επαναδιαπραγμάτευση” του μνημονίου, τώρα αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα - και με χαρακτηριστική ευκολία, ανερυθρίαστα, ξεχνούν τις υποσχέσεις (ώσπου να τις επανενεργοποιήσουν στις επόμενες εκλογές). Όσοι δε ποντάρουν σταθερά στην αντιμνημονιακή ρητορική, εκμεταλλεύονται την αδυναμία για ειλικρινή πολιτικό λόγο, εκτοξεύοντας πομφόλυγες για “τοκογλύφους” και “υπάκουους υπηρέτες τους” (κάτι που θα ήταν δέκα φορές περισσότερο οι ίδιοι, με τον λαϊκισμό τους).
Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς, για το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, ωστόσο η συμπεριφορά κοινωνικών ομάδων και των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, που κινούνται στο επίπεδο του κοινωνικού αυτοματισμού του “γιατί αυτός και όχι εγώ” ή “βρείτε τα από τους φοροφυγάδες, τους πλούσιους ή και όλους τους άλλους” (σπάνια όμως αποδεχόμενοι όποια μεταρρύθμιση κινείται προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης), είναι βέβαιο οτι βαθαίνει τον φαύλο κύκλο των ευθυνών, μεταξύ πολιτών και εκπροσώπων τους. Ως απάντηση στη μείωση των εισοδημάτων, τμήματα της κοινωνίας, όπως οι καταστηματάρχες εστίασης ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες (για τους οποίους εκτιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, μετά από αντιπαραβολή δανείων και δηλώσεων οτι τους αναλογούν 28 δις(!) αδήλωτης φορολογικής ύλης, μόνο για το 2009), μοιάζουν να έχουν επιδοθεί στο σπορ της απόλυτης φοροδιαφυγής: Το καλοκαίρι, στα τουριστικά θέρετρα, η πλήρης απουσία αποδείξεων άγγιζε τα όρια της πλήρους αποθράσυνσης. Η “εξέγερση” μέρους της Υδραίικης κοινωνίας, με τα γνωστά επεισόδια που έκαναν δυσφημιστικά τον γύρο του κόσμου, ήρθαν να επιβεβαιώσουν την επιμονή σε μια παράδοση “αρβανίτικου” πείσματος, δείγματα του οποίου έχουμε ξαναδεί - και το οποίο υποδαυλίζεται συστηματικά και κουτοπόνηρα, ακόμα και από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές.
Αποτέλεσμα της προσπάθειας αποφυγής των ευθυνών, από πολιτικούς και πολίτες, είναι βεβαίως η καταφυγή στα μέτρα οριζόντιων περικοπών, τα πιο άδικα που υπάρχουν - και αυτά που πλήττουν τους πιο αδύναμους. Δεν θα είναι τα τελευταία, όσο δεν αλλάζουμε πορεία, βαθαίνοντας την ύφεση - ακόμα κι αν κάποιοι επιμένουν να το υπόσχονται.
Το παγκόσμιο περιβάλλον είναι αδήριτο, το ίδιο και οι ερωτήσεις των διεθνών ΜΜΕ: Αν ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας, προσπαθεί να ξεπεράσει με ένα “ουδείς αναμάρτητος”, την ερώτηση για τις προσωπικές του ευθύνες, στη συστηματική “αντιμνημονιακή” ρητορική, που υπέσκαψε την πορεία της χώρας, τότε δεν έχουμε καταλάβει τα βασικά.
Δεν καλούμαστε να συμφωνήσουμε με το μνημόνιο. Καλούμαστε να υλοποιήσουμε, κατά κύριο λόγο, τις μεταρρυθμιστικές του επιταγές και να μην το χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα που χαϊδεύει τα αυτιά, για να αποφύγουμε όσα επιτέλους πρέπει να να κάνουμε, έτσι ώστε να ανήκουμε στον ευρωπαϊκό και όχι στον τρίτο κόσμο: Να προωθήσουμε με ταχείς ρυθμούς την εξυγίανση της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, το “συμμάζεμα” και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης, την αξιοκρατία και την αξιολόγηση. Και να αλλάξουμε το οικονομικό μας μοντέλο, από κρατικά ελγχόμενο και καταναλωτικό (με δανεικά), σε παραγωγικό και εξαγωγικό.
Η στελέχωση του δημοσίου τομέα (την ώρα που η συγκυβέρνηση προσφέρει τη δυνατότητα για αξιοκρατική επιλογή και όχι “μοίρασμα ιματίων”), η εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων (δημάρχων και μη), η διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πάνω στα ερείπια του βαθέος λαϊκισμού, ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ΔΗΜΑΡ (με την απόλυτη σύμπνοια υπουργού και υφυπουργού) στην οπισθοδρόμηση της μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ, οι (κρυφές και φανερές) ενδοκυβερνητικές επιθέσεις στον επικεφαλής της οικονομίας Γιάννη Στουρνάρα, οι απειλούμενες κινητοποιήσεις από κάθε είδους επαγγελματικές τάξεις που αρνούνται τον εκσυγχρονισμό και κυρίως η χαρακτηριστική καθυστέρηση σε κάθε είδους βήματα προς τα εμπρός, λες και η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να μην κινδυνεύει από “στραβοπάτημα”, δείχνουν οτι το μήνυμα δεν έχει ληφθεί ακόμα. Κι οτι η κρίση εξακολουθεί να μη γίνεται αντιληπτή ως ευκαιρία, για τεθούν όλα σε νέες βάσεις. Εις όφελος, φυσικά, των άκρων...
Η carte postale είναι από το www.edinphoto.org.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
Το post συνοδεύεται από το "Rudy A Message To You", στην πρώτη εκτέλεση, από τον Τζαμαϊκανό Dandy Livingstone
Από την άλλη, οι περισσότερες (συντηρητικές) ηγεσίες και πλειοψηφίες των (ΑΑΑ) βορείων ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν με τρομερή καχυποψία τις ελληνικές υποσχέσεις και επιμένουν στο πόσο απαραίτητο είναι “να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας”, ακριβώς επειδή έχουν απογοητευτική εμπειρία μέχρι τώρα. Πίσω από το προφανές, την εύλογη απροθυμία τους να παράσχουν ένα νέο πακέτο δανεισμού στη χώρα μας, υποψιάζεται κανείς οτι υπάρχει κι ένας λόγος ακόμα, που δεν είναι ακριβώς ο παραδειγματισμός προς άλλα κράτη-μέλη: Διαισθάνονται και διαπιστώνουν με κάθε ευκαιρία, οτι το μήνυμα για σοβαρή αλλαγή πορείας δεν έχει περάσει στην κοινωνία μας - και για να περάσει, θα χρειαστούν ακόμα πολλά χρόνια κρίσης, ίσως ως το τελος της δεκαετίας.
Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική προσαρμογή (και η επιστροφή σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς) που τους αφορά, αλλά η ανησυχία οτι “πετούν τα λεφτά τους” κι οτι μόλις πάρουμε ανάσα, θα επιστρέψουμε με άνεση στην παλιά καλή διεφθαρμένη κρατική μας ανυπαρξία, οδηγώντας τους εαυτούς μας και την ευρωζώνη σε ακόμα χειρότερη κρίση αξιοπιστίας. Και πέρα από συγκεκριμένα συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ωφελούνται από την επιστροφή στη δραχμή), πιστεύουν οτι πρέπει να μας “φτωχύνουν”, όχι μόνο “για να γίνουμε ανταγωνιστικοί”, αλλά γιατί έτσι θα δώσουν οριστικά τέλος στην κακομαθημένη “φούσκα” του μεταπολιτευτικού μας κράτους, που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση του ευρώ. H επίσημη Γερμανία, βεβαίως, δείχνει να γίνεται πιο ελαστική το τελευταίο διάστημα, φοβούμενη την απομόνωση.
Απέναντι σε αυτές τις φωνές, ο πολιτικός κόσμος και μερίδα της κοινωνίας (που αφήνεται από τους υπόλοιπους να δίνει τον συλλογικό τόνο), αντιδρούν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Αντί να εκμεταλλευτούμε τις πρώτες και να αντιμετωπίσουμε (με πράξεις) τις δεύτερες, πράττουμε πολλές φορές το εντελώς αντίθετο, από αυτό που πρέπει. Κι έχοντας να αντιμετωπίσουμε μια “συνταγή” που οδηγεί, λόγω ύφεσης, σε ολοένα και μεγαλύτερη λιτότητα, κάνουμε το παν για να αποφύγουμε αυτό που θα μπορούσε να μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο: Τις ρήξεις και τις σε βάθος μεταρρυθμίσεις.
Παίζοντας διαρκώς την κολοκυθιά και εξακολουθώντας να κινούνται στα όρια της πλήρους αναξιοπιστίας, οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες (υπό την πίεση κοινωνικών ομάδων και πελατειακών σχέσων - ακόμα!), αφού υιοθέτησαν μια απαράδεκτη προεκλογική ρητορική υποσχέσεων, που ποίκιλε από την πλήρη κατάργηση ως την “επαναδιαπραγμάτευση” του μνημονίου, τώρα αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα - και με χαρακτηριστική ευκολία, ανερυθρίαστα, ξεχνούν τις υποσχέσεις (ώσπου να τις επανενεργοποιήσουν στις επόμενες εκλογές). Όσοι δε ποντάρουν σταθερά στην αντιμνημονιακή ρητορική, εκμεταλλεύονται την αδυναμία για ειλικρινή πολιτικό λόγο, εκτοξεύοντας πομφόλυγες για “τοκογλύφους” και “υπάκουους υπηρέτες τους” (κάτι που θα ήταν δέκα φορές περισσότερο οι ίδιοι, με τον λαϊκισμό τους).
Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς, για το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, ωστόσο η συμπεριφορά κοινωνικών ομάδων και των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, που κινούνται στο επίπεδο του κοινωνικού αυτοματισμού του “γιατί αυτός και όχι εγώ” ή “βρείτε τα από τους φοροφυγάδες, τους πλούσιους ή και όλους τους άλλους” (σπάνια όμως αποδεχόμενοι όποια μεταρρύθμιση κινείται προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης), είναι βέβαιο οτι βαθαίνει τον φαύλο κύκλο των ευθυνών, μεταξύ πολιτών και εκπροσώπων τους. Ως απάντηση στη μείωση των εισοδημάτων, τμήματα της κοινωνίας, όπως οι καταστηματάρχες εστίασης ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες (για τους οποίους εκτιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, μετά από αντιπαραβολή δανείων και δηλώσεων οτι τους αναλογούν 28 δις(!) αδήλωτης φορολογικής ύλης, μόνο για το 2009), μοιάζουν να έχουν επιδοθεί στο σπορ της απόλυτης φοροδιαφυγής: Το καλοκαίρι, στα τουριστικά θέρετρα, η πλήρης απουσία αποδείξεων άγγιζε τα όρια της πλήρους αποθράσυνσης. Η “εξέγερση” μέρους της Υδραίικης κοινωνίας, με τα γνωστά επεισόδια που έκαναν δυσφημιστικά τον γύρο του κόσμου, ήρθαν να επιβεβαιώσουν την επιμονή σε μια παράδοση “αρβανίτικου” πείσματος, δείγματα του οποίου έχουμε ξαναδεί - και το οποίο υποδαυλίζεται συστηματικά και κουτοπόνηρα, ακόμα και από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές.
Αποτέλεσμα της προσπάθειας αποφυγής των ευθυνών, από πολιτικούς και πολίτες, είναι βεβαίως η καταφυγή στα μέτρα οριζόντιων περικοπών, τα πιο άδικα που υπάρχουν - και αυτά που πλήττουν τους πιο αδύναμους. Δεν θα είναι τα τελευταία, όσο δεν αλλάζουμε πορεία, βαθαίνοντας την ύφεση - ακόμα κι αν κάποιοι επιμένουν να το υπόσχονται.
Το παγκόσμιο περιβάλλον είναι αδήριτο, το ίδιο και οι ερωτήσεις των διεθνών ΜΜΕ: Αν ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας, προσπαθεί να ξεπεράσει με ένα “ουδείς αναμάρτητος”, την ερώτηση για τις προσωπικές του ευθύνες, στη συστηματική “αντιμνημονιακή” ρητορική, που υπέσκαψε την πορεία της χώρας, τότε δεν έχουμε καταλάβει τα βασικά.
Δεν καλούμαστε να συμφωνήσουμε με το μνημόνιο. Καλούμαστε να υλοποιήσουμε, κατά κύριο λόγο, τις μεταρρυθμιστικές του επιταγές και να μην το χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα που χαϊδεύει τα αυτιά, για να αποφύγουμε όσα επιτέλους πρέπει να να κάνουμε, έτσι ώστε να ανήκουμε στον ευρωπαϊκό και όχι στον τρίτο κόσμο: Να προωθήσουμε με ταχείς ρυθμούς την εξυγίανση της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, το “συμμάζεμα” και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης, την αξιοκρατία και την αξιολόγηση. Και να αλλάξουμε το οικονομικό μας μοντέλο, από κρατικά ελγχόμενο και καταναλωτικό (με δανεικά), σε παραγωγικό και εξαγωγικό.
Η στελέχωση του δημοσίου τομέα (την ώρα που η συγκυβέρνηση προσφέρει τη δυνατότητα για αξιοκρατική επιλογή και όχι “μοίρασμα ιματίων”), η εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων (δημάρχων και μη), η διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πάνω στα ερείπια του βαθέος λαϊκισμού, ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ΔΗΜΑΡ (με την απόλυτη σύμπνοια υπουργού και υφυπουργού) στην οπισθοδρόμηση της μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ, οι (κρυφές και φανερές) ενδοκυβερνητικές επιθέσεις στον επικεφαλής της οικονομίας Γιάννη Στουρνάρα, οι απειλούμενες κινητοποιήσεις από κάθε είδους επαγγελματικές τάξεις που αρνούνται τον εκσυγχρονισμό και κυρίως η χαρακτηριστική καθυστέρηση σε κάθε είδους βήματα προς τα εμπρός, λες και η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να μην κινδυνεύει από “στραβοπάτημα”, δείχνουν οτι το μήνυμα δεν έχει ληφθεί ακόμα. Κι οτι η κρίση εξακολουθεί να μη γίνεται αντιληπτή ως ευκαιρία, για τεθούν όλα σε νέες βάσεις. Εις όφελος, φυσικά, των άκρων...
Το post συνοδεύεται από το "Rudy A Message To You", στην πρώτη εκτέλεση, από τον Τζαμαϊκανό Dandy Livingstone
.jpg)
8 σχόλια:
Σχεδόν κανελις πολίτης στην Ελλάδα ΔΕΝ έχει πειστεί για το μέγεθος της κρίσης, για την αναγκαιότητα πλήρους αλλαγής συμπεριφοράς όλων μας και κυρίως για τις αιτίες που μας έφεραν εδώ.
Ετσι, ακούμε καθημερινά παντού, οτι ο κύριος υπεύθυνος της κρίσης είναι ο Γ.Παπανδρέου και η προσφυγή στον μηχανισμό διάσωσης!
Αρα αν αυτά - και μόνο αυτά - τελιώσουν εδώ και τώρα, όλα θα γυρίσουν στα παλιά καλά χρόνια.
Ο Παπανδρέου έφυγε, ο Πεπόνης προσπαθεί να τον στείλει στο ειδικό δικαστήριο και οι πολίτες απλά περιμένουν τον σωτήρα που θα καταργήσει το μνημόνιο και τα μέτρα προσαρμογής.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ λύση είναι να γίνουν αυτά τα "ολίγα" παραπάνω, να μπούμε θριαμβευτές "στην κοιλάδα του θανάτου" και να αποκτήσουμε έτσι οδυνηρά την απαιτούμενη γνώση για του τι πρέπει να κάνουμε. ΄Ετσι μόνο θα λάβουμε το μήνυμα!!
Αγαπητέ κε Δούκα
Θα συμφωνήσω με το άρθρο σας και θα σταθώ στην προτελευταία του παράγραφο. Προφανώς και δεν καλούμαστε να συμφωνήσουμε με το μνημόνιο. Τουλάχιστον όλοι εμείς που έχουμε υποστεί τις οριζόντιες περικοπές, τόσες φορές που πια δεν θυμόμαστε. Περικοπές σε αποδοχές, κράτος πρόνοιας και δικαίου, αξιοπρέπεια.
Η ερώτησή μου είναι που εμπλέκεται σε όσα επισημαίνονται σε όλο σας το άρθρο και ειδικά στη συγκεκριμένη παράγραφο, ο ελληνικός λαός; Το παράδειγμα της Ύδρας μπορεί να έχει την αξία του, μα δεν πιστεύω ότι χαρακτηρίζει το σύνολο των ελλήνων πολιτών. Αντιθέτως, θα έλεγα, είναι άπειρα τα παραδείγματα όπου όλοι μας παρακολουθούμε να συμβαίνουν δραματικές αλλαγές στη ζωή του διπλανού μας ή μιας ολόκληρης επαγγελματικής τάξης κι εμείς στεκόμαστε και παρακολουθούμε αμέτοχοι (αν όχι αδιαφορώντας).
Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις των (επαγγελματιών) συνδικαλιστών, που κατά τη γνώμη μου κατέχουν σημαντικότατο κομμάτι του προβλήματος, δυνατότητα να επιλύσουν τα συσσωρευμένα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας δεν έχουν οι απλοί έλληνες πολίτες, αλλά το πολιτικό προσωπικό. Αυτό δείχνει να μην θέλει να καταλάβει (για λόγους κάτι παραπάνω από εύλογους) πως οι λύσεις στα προβλήματα δεν είναι δυνατόν να είναι οι ίδιες που ήσαν (ποτέ δεν ήσαν, απλά κοροϊδευόμασταν!) πριν μερικά χρόνια.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ούτε να προωθήσει την εξυγίανση της πολιτικής και της δημόσιας ζωής (εκτός, ίσως, από την έκφραση της εκλογικής του προτίμησης η οποία, ως συνήθως, διαστρεβλώνεται), ούτε να συμμαζέψει και να εκσυγχρονίσει το δημόσιο τομέα (αν ήταν στο χέρι του, ενδεχομένως, να είχε κλείσει το «μαγαζί»), ούτε να προωθήσει την καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης, την αξιοκρατία και την αξιολόγηση, ούτε να αλλάξει το οικονομικό μας μοντέλο, από κρατικά ελεγχόμενο και καταναλωτικό (με δανεικά), σε παραγωγικό και εξαγωγικό.
Καταλήγω λοιπόν στον τίτλο του άρθρου: το μήνυμα δεν ελήφθη!
Όλα τα παραπάνω κε Δούκα είναι όχι μόνο επιταγές της τρόικας, αλλά – το γνωρίζετε πολύ καλά – και απαιτήσεις του ελληνικού λαού. Ο οποίος παρακολουθεί στωικά, σχεδόν σαν υπνωτισμένος, να μη γίνεται απολύτως τίποτα προς αυτή τη κατεύθυνση. Απλά αναμένει την επόμενη περικοπή, το επόμενο χαράτσι, την επόμενη «έκτακτη» (=πάγια) εισφορά, για να μη φύγουμε από το ευρώ!
Απ’ ότι λένε, η έξοδος από το ευρώ σημαίνει καταστροφή.
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως η παραμονή στο ευρώ δεν σημαίνει λύτρωση…
@Γιώργος. Σ: Θέλω να πιστεύω οτι στη ζωή η γνώση δεν έρχεται από τις λάθος κινήσεις, αλλά από τις σωστές. Δεν πιστεύω συνεπώς οτι χρειάζεται "να καταστραφούμε, για να μάθουμε". Το πιθανότερο είναι οτι θα χρειαστούν πολλά χρόνια επίπονης δουλειάς, μέσα σε στερήσεις, ώστε να πάρουμε μέρος του μηνύματος...
@ Πέτρος Κ: Κατά την άποψη μου, παντού. Ο ελληνικός λαός διαμορφώνει τη ρητορική (και τις πράξεις) των κομμάτων. Ο λαός δίνει τεράστια ποσοστά στις "αντιμνημονιακές" δυνάμεις του λαικισμού, 9,5% στη ΧΑ, άλλα 7% στον Καμμένο. Το μισό ΠΑΣΟΚ και πάνω έσπευσε να ακολουθήσει τις δημαγωγικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μπας και "επανέλθουν τα μεγαλεία". Ένα άλλο κομμάτι του ελληνικού λαού ακολούθησε (και ακολουθεί) τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της εθνικιστικής ΝΔ, από το "αναντίον στο μνημόνιο", στην πλήρη αποδοχή του.
Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ΔΕΝ θέλει ρήξεις και μεταρρυθμίσεις. Όχι μόνο οι φοροδιαφεύγοντες ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες (σχεδόν ο μισός ενεργός πληθυσμός), αλλά και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που επιθυμούν τα προνόμια ενός κομματικο-συνδικαλιστικού ανεπαρκέστατου κράτους.
Χιλιάδες είναι μπλεγμένοι σε κυκλώματα διαφθοράς, παράνομων επιδομάτων, συντάξεων-μαϊμού. Χιλιάδες λουφάρουν σε δήμους και άλλες υπηρεσίες. Το συνολικό ύψος της "διαφθοράς των πολλών" μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο, από τη διαφθορά των λίγων στα ψηλά κλιμάκια.
Ποιός έχτισε όλα τα αυθαίρετα; Ποιός έβαλε στην οικοδομή όλο το μαύρο χρήμα (των πολλών); Ποιός αρνείται να αντισταθεί στους φοροφυγάδες, ζητώντας απόδειξη; Ποιός είναι έτοιμος να εξεγερθεί κατά πάντων, χωρίς ποτέ να κοιτάει τον καθρέφτη;
Βεβαίως και μπορεί να αλλάξει τα πάντα ο λαός, όχι μόνο ψηφίζοντας, όχι μόνο αντιδρώντας, όχι μόνο πιέζοντας, αλλά και κυρίως με το να στραφεί σε παραγωγικές δραστηριότητες, που θα φέρουν και εξαγωγές, αντί για βολικές μεταπρατικές επιχειρήσεις, που βασίζονται στη μεταξύ μας κατανάλωση με δανεικά. Διαβάστε στο blogroll δεξιά σας, με κίτρινα γράμματα, το άρθρο του Στάγκου για την ανεργία.
Δεν σας φτάνουν όλα τα παραπάνω, για την εμπλοκή του λαού;
Νομίζετε οτι ο λαός είναι ένα υγιές σύνολο, που απλώς κοιτάζει ανήμπορο τους πολιτικούς;
Ή μήπως νομίζετε οτι ο ελληνικός λαός, στην πλειονότητα του, επιθυμεί να ξεβολευτεί, για να τεθούν σε νέα βάση τα πράγματα;
Όχι, η παραμονή στο ευρώ δεν σημαίνει λύτρωση, εαν συνεχίσουμε να πορευόμαστε, όπως πορευόμαστε. Και εξακολουθούμε να μην παίρνουμε το μήνυμα...
Υ.Γ. Όχι, οι ομάδα που έκανε την εξέγερση στην Υδρα, δεν είναι πλειοψηφία - ίσως ούτε καν στο νησί. Τους επιτρέπουμε όμως να δίνουν τον τόνο. Και είναι το πιο αποθρασυμένο κομμάτι. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μπορεί να μην προχωράει σε πολιορκία του αστυνομικού τμήματος, αλλά κάνει και παραλείπει πολλά. Είναι ακόμα πολύ μακριά από την έννοια του ευσυνείδητου πολίτη.
Αφού πρώτα δηλώνεις την πίστη σου στην προσπάθεια όλων μας για την αλλαγή, μετά στο επόμενο αραδιάζεις με την σωστή σειρά όλα όσα συνεχίζουμε να κάνουμε ΟΛΟΙ μας λάθος.
Ποιοί λοιόν θα προσπαθήσουν;
Οι υπόλοιποι από όλους αυτούς που δίνουν χέρι βοηθείας στον λαϊκισμό;
ΔΕΝ φτάνουμε Προκόπη..
Πρέπει να δωθεί η μαύρη ευκαιρία στις δυνάμεις του λαϊκισμού να αυτοκτονήσουν. Οδυνηρό αλλά μάλλον δεν πρόκειται να το αποφύγουμε..
@Γιώργος. Σ: Θα συμφωνούσα, αν αυτή η εκδοχή οδηγούσε σε κάτι καλύτερο ή σε "σωτηρία". Δυστυχώς, το κακό δεν "αυτοκτονεί", χειροτερεύει τα πράγματα όλο και περισσότερο, πηγαίνοντας τη χώρα πίσω, για δεκαετίες.
Η λύση είναι μία, κατά την άποψη μου: Να αλλάξει νοοτροπίες η πλειοψηφία. Να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, να πράξει - και να επιβληθεί στη μειονότητα που θα συνεχίζει να ακούει και να ενισχύει τους δημαγωγούς...
Στην καλή περίπτωση, θα χρειαστούμε μερικά χρόνια - με επιμονή, υπομονή και σκληρή δουλειά. Στην κακή, θα μας πάρει μερικές δεκαετίες...
Η κρίση και το μνημόνιο ως ευκαιρία! Νόμιζα πως αυτή τη σκέψη που έχω μέσα στο μυαλό μου συνεχώς δεν θα την άκουγα από κανέναν. Λέτε ακριβώς τα πράγματα έτσι όπως είναι και ακριβώς όπως τα ακούω από τον πατέρα μου που έχει την ατυχία να δουλεύει στο δημόσιο και να αναγκάζεται να έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με τη νοοτροπία του καλοφαγά δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος την επομένη των εκλογών της 6ης Μαϊου άνοιξε σαμπάνιες για το ΣΥΡΙΖΑ.
Οι λίγο πιο λογικοί άνθρωποι αυτής της χώρας από τη μία πονάμε με όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα και την εξαθλίωση πολλών συμπολιτών μας, αλλά από την άλλη κάπου μέσα μας παρακαλάμε αυτή η κρίση να μην τελειώσει έτσι απλά, με τα λεφτά των Ευρωπαίων, μπας και αποφασίσουμε να αλλάξουμε...
Υ.Γ. Σήμερα στην παραλία σε τυχαία κουβέντα με έναν λουόμενο άκουσα για εκατοστή φορά το "ο ΓΑΠ έφταιγε που μας έβαλε στα δύσκολα". Πόσο στερείται αυτός ο λαός του συλλογισμού αίτιο-αιτιατό!
@ Αλεξιάννα: Ναι, ενώ η μέχρι τότε υπερχρέωση μιας χώρας-μπάχαλο δεν έπαιξε κανένα ρόλο, να του πείτε...
Xαίρομαι που έχουμε την ίδια οπτική! :-)
Καλημέρα,
Διαβάζω κάθε φορά τα κείμενά σας με ανακούφιση, γιατί βεβαιώνομαι ότι η δική μου οπτική δεν είναι του Έλληνα της Βόρειας Ευρώπης, που επηρεάζεται από τους "κακούς" που λένε υπερβολές και επιβουλεύονται την Ελλάδα.
Δεν την μπορώ αυτήν τη λογική τού λίγο πολύ "μας χρωστάνε οι μουρτζόβλαχοι Ευρωπαίοι, οπότε ας μας τα στάξουν για να βγούμε τώρα από την κρίση, γιατί όταν εμείς φτιάχναμε πολιτισμό, αυτοί ήταν πάνω στα δέντρα".
Και τα διαβάζω και τσατίζομαι κάθε φορά, όχι μ' εσάς, φυσικά, αλλά με το πόσο θέλουν οι περισσότεροι να εθελοτυφλούν και να οργανώνουν επιθέσεις ενάντια σε όποιον απειλεί να τους ανοίξει τα μάτια, αλλά και με όποιον τολμάει να πει ότι στις όποιες αλλαγές πρέπει να συμμετέχουν όλοι, γιατί με τη στάση "εγώ θ' αράξω και θα σας βλέπω ν' αλλάζετε τα πράγματα" είναι λίγο δύσκολο ν' αλλάξει οτιδήποτε.
Κι επίσης ενοχλούμαι με τη λογική της σύγκρισης. Κάποιες πράξεις ή καταστάσεις είναι λάθος επειδή είναι λάθος. Το ότι υπάρχουν άλλες, περισσότερο λάθος, δεν τις κάνει σωστές. Το ότι η όποια ευρωπαϊκή χώρα έχει ένα Χ χρέος, δε σημαίνει ότι το χρέος της Ελλάδας βρίσκεται στο απυρόβλητο και ότι πρέπει οι υπόλοιποι (μουρτζόβλαχοι, που λέγαμε...) να μας πληρώσουν για να κάνουμε πάλι τα ίδια. Και, φυσικά, το ότι μια κοινωνία πιέζεται, δεν δικαιολογεί το να έχει φτάσει η ΧΑ να είναι τρίτο κόμμα με 10%!!! Και στην Ολλανδία ο Βίλντερς ανέβηκε, αλλά, μπροστά στη ΧΑ, το κόμμα του φαντάζει χαζοχαρούμενη παρεούλα.
Κι αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι ακριβώς αυτό που λέτε, ότι "το μήνυμα δεν ελήφθη". Ότι εξακολουθεί να βασιλεύει το "αν ... θα..." όπου μετά το "αν" οι αλλαγές που θα 'πρεπε να γίνουν και μετά το "θα" το πόσο ιδανικά θα ήταν τα πράγματα αν γίνονταν οι αλλαγές που κανείς δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να κάνει...
Ε, κι αφού θέλουμε κάποιον από μηχανής θεό να έρθει και να οργανώσει τα πράγματα, ας έχουμε υπόψη ότι οι καταλυτικές παρουσίες έχουν κι ένα τίμημα. Δε γίνεται να ζητάμε να έρθουν να μας σώσουν, αλλά με τον τρόπο που θέλουμε εμείς, για να κάνουμε πάλι τα ίδια. Από μηχανής θεοί είναι, όχι κορόιδα...
Δημοσίευση σχολίου