Τη Δευτέρα απήργησα, παρότι το θεωρώ ατελέσφορο και η οικονομική μου κατάσταση δεν μου επιτρέπει να χάνω ούτε μια μέρα αμοιβής. Στη δουλειά, εκεί που υπογράφουμε για την καθημερινή μας παρουσία, βρήκα φαρδιά-πλατιά γραμμένο, δίπλα από το όνομα μερικών “επαναστατών”, που κατεβαίνουν με φανατισμό στις πορείες: “Κανονική άδεια”. Απεργία, τζάμπα μαγκιά, χωρίς καμία επίπτωση...
Βλέπω στην ειδησεογραφία όσα έγιναν στην Ισπανία. Μου λένε οτι πολλοί πανηγυρίζουν για την επιβάρυνση των ασφαλιστικών εισφορών που πήρε πίσω η πορτογαλική κυβέρνηση και για τις συγκεντρώσεις στην Ισπανία. Μόνο που η Λισαβώνα ψάχνει για ισοδύναμα, τίποτα δεν αποσύρεται χωρίς να αντικατασταθεί από ένα άλλο επώδυνο μέτρο. Και στην Ισπανία, δίνεται η ίδια μάχη των εντυπώσεων. Αν η πλειοψηφία του ισπανικού λαού αντιτίθεται στους χειρισμούς του Ισπανού Σαμαρά, τότε ποιοί τον ψήφισαν;
Πίσω στη δουλειά, “τσακώνομαι” με φίλους. Τι μου λένε θέλεις, να κατεβάσουμε τα βρακιά, έτσι - και να παραδοθούμε αμαχητί; Και πώς, δεν άλλαξαν τα πράγματα όταν κατέβηκαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο δρόμο; Για πέστε μου πώς ακριβώς άλλαξαν στην Ελλάδα, να καταλάβω κι εγώ. Έπεσε ίσως μια κυβέρνηση, κυρίως από τις ακρότητες, που έδωσαν την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου, σε συνδυασμό με τις κοινοβουλευτικές ακροβασίες. Και τη διαδέχτηκαν δύο άλλες, ίδιες ή χειρότερες. Όπως και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με ελάχιστους σοβαρούς και μεταρρυθμιστές - και πάρα πολλούς δημαγωγούς και λαϊκιστές, παλαιάς κοπής. Με μια βουλή, όλο και χειρότερη στη σύνθεση της.
Και τι ακριβώς κέρδισε η Ελλάδα, που παίζει διαρκώς άμυνα, με το να προσπαθεί συνεχώς να αποφύγει αυτά που πρέπει να κάνει; Και τι ακριβώς κερδίζει η κοινωνία, αν κατέβουν στο δρόμο εκατό χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο κόσμος, εκτός από το να χάνουμε χρήμα όλοι μαζί; Μήπως “φοβήθηκαν οι γερμανοί τραπεζίτες” και άλλαξε η αντιμετώπιση τους ή μειώθηκαν οι απαιτήσεις της τρόϊκας; Πώς τόσοι άνθρωποι βαυκαλίζονται οτι “κάτι κάνουν”, όταν κατεβαίνουν στο δρόμο; Και καλά οι άνεργοι. Οι υπόλοιποι; Ίσως αν δεν είχαμε κάνει τόση (συνδικαλιστική) κατάχρηση, την εποχή των “παχέων αγελάδων”, τώρα να είχε περισσότερο νόημα...
Αντιλαμβάνομαι το (αναφαίρετο) δικαίωμα για διαμαρτυρία και την ανάγκη να εκτονωθεί το αίσθημα δυσαρέσκειας, που μας καταλαμβάνει όλους. Αρνούμαι όμως να συνταχθώ με πολλούς από αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο, λόγω συνδικαλιστικής υποκρισίας, ιδεολογικής άπωσης ή καφενειακής ανάλυσης των πραγμάτων. Αρνούμαι να συνταχθώ με φέρετρα και κρεμάλες. Και κυρίως, αρνούμαι να προσφέρω το πεδίο για να δράσουν διάφοροι χουλιγκάνοι, που καπηλεύονται ότι μπορούν ή φασιστοειδή (με στολή ή όχι), που τρίβουν τα χέρια τους.
Στην Ισπανία, τα επεισόδια και η απειλή της Καταλωνίας να αποσχισθεί (οι πάσης φύσεως αυτονομιστές έχουν πάρει διαζύγιο με τη σοβαρότητα, εδώ και πολλές δεκαετίες ενωμένης Ευρώπης), προκάλεσε άνοδο των σπρεντ και καταβύθιση των αγορών. Αντιπαθές, αλλά φυσικό, με δεδομένο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Να αφιερώσουμε τις επόμενες δεκαετίες να το αλλάξουμε, αλλά αυτό δεν θα γίνει κατεβαίνοντας στους δρόμους. Θα γίνει ψηφίζοντας άλλου είδους και ιδεολογικού προσανατολισμού ηγεσίες, σε όλο το φάσμα της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) εξουσίας.
Δεν ξέρω τι χρειάζεται η Ισπανία για να ορθοποδήσει, νομίζω όμως οτι βλέπω πια πολύ καθαρά τι πρέπει να κάνει η (αναμφίβολα “ειδική περίπτωση”) Ελλάδα, για να βγει από την κρίση: Πρώτο, να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και τον δημόσιο τομέα, μηδενίζοντας τη σπατάλη και αυξάνοντας την ποιότητα του, με κατάργηση άχρηστων τομέων και δραματική βελτίωση των απαραίτητων. Είναι δυνατό να έχουμε μόλις 35 ειδικούς ελεγκτές σε όλο το ΣΔΟΕ, όταν η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολύ δουλειά στην καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης; Και δεύτερο, να βελτιώσουμε δραματικά τις εξαγωγές μας, που σημαίνει νέα προϊόντα και υπηρεσίες, βελτίωση των παλιών - και κάθε δυνατή βοήθεια στην υγιή επιχειρηματικότητα (κάτι που εξαρτάται από το πρώτο). Να ισοσκελίσουμε δηλαδή έξοδα και έσοδα - και τα τελευταία δεν θα αυξηθούν ποτέ από την εσωτερική αγορά, που στενάζει από την κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, ούτε από ευχολόγια για σύλληψη της φοροδιαφυγής, παρά μόνο φέρνοντας (φρέσκο) χρήμα απ’ έξω. Ας βγούμε από το φαύλο κύκλο του ελλείμματος, τουλάχιστον, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με το χρέος.
Αυτά όμως, δεν τα σαμποτάρει μόνο το πολιτικό σύστημα, που παίζει τρία χρόνια τώρα, κατενάτσιο. Τα σαμποτάρει και η κοινωνία (ή έστω μέρος της), που δεν θέλει να ανοίξουν τα επαγγέλματα, δεν θέλει να χαθούν προνόμια, δεν επιθυμεί να μειωθούν οι μισθοί σε καλομαθημένες υπολειτουργίες, δεν θέλει να ξεβολευτεί, δεν θέλει να διορθωθούν στρεβλώσεις, δεν θέλει αξιολόγηση, δεν θέλει να σταματήσουν οι πλαστές υπερωρίες, δεν θέλει να αλλάξουν τα πανεπιστήμια, δεν θέλει να ψηφίσει κάτι λιγότερο λαϊκίστικο και υποκριτικό από το “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Και σκέφτεται με όρους “να κατέβω στην πορεία, να δείξω την αντίδραση μου, να σταματήσουν τα μέτρα - φτάνει πια”. Εμ, δεν θα σταματήσουν ποτέ τα μέτρα, με τον τρόπο που χειριζόμαστε την κατάσταση.
Σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας “υπακούει” και η πολιτική τάξη. Αν είχαν γίνει τα μισά από αυτά που πρέπει να κάνουμε, δεν θα υπήρχαν τώρα (τέτοια τουλάχιστον) μέτρα. Δεν θα χρειαζόταν να εφαρμοστούν οι άδικες οριζόντιες περικοπές, στη λογική “κάλλιο πέντε και στο χέρι”. Δεν θα είχαμε βυθιστεί στην ύφεση, που φέρνει μεγαλύτερη ανεργία και ακόμα μεγαλύτερες περικοπές. Ούτε θα είχαμε χάσει τόσο χρήμα, που έφυγε στο εξωτερικό, αντί να χρηματοδοτήσει ανάπτυξη και επενδύσεις σε νέες δουλειές, πιο εξωστρεφείς, που θα έφερναν ένα “άλλο” ισοζύγιο πληρωμών. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε οτι μπορούμε να έχουμε ποιοτικό τουρισμό, ποιοτικές εξαγωγές ειδικών αγροτικών προϊόντων, ποιοτικές υπηρεσίες όπως π.χ. το software, που δεν χρειάζονται υποδομές βαριάς βιομηχανίας;
Προφανώς, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο για να λειτουργήσουν. Πιο πολύ χρόνο όμως φαίνεται οτι χρειάζεται η νοοτροπία των ανθρώπων, για να αλλάξει. Μπορεί ο καθένας από εμάς να μην μπορεί μόνος του να βελτιώσει την απονομή της δικαιοσύνης, να προκαλέσει νέες επενδύσεις ή να “νοικοκυρέψει” το δημόσιο. Μπορεί όμως να συμβάλει, από την ψήφο μέχρι τις καθημερινές επιλογές και συναλλαγές, ώστε το τοπίο να μεταβληθεί - και να “εξοστρακίσει” αυτά που δεν θέλουμε. Η δύναμη των πολλών είναι τρομακτική. Όχι όταν ξοδεύεται όμως στο δρόμο, στην αντίδραση. Αλλά όταν διοχετεύεται στο θετικό και στον κόπο, στην προσπάθεια να βελτιωθούν τα πράγματα. Αλλιώς, θερίζουμε απλώς ότι σπείραμε.
Υ.Γ. 1 Από ένα χθεσινό tweet του Στέφανου Λίβου (@stefivos): Βλέπεις πορείες στην Ελλάδα: κατάρες, γραφικότητες, μιζέρια. Βλέπεις πορείες στον υπόλοιπο κόσμο: χρώματα, έξυπνα πανό, σκετς, χαμόγελα...
Υ.Γ. 2 Εννοείται οτι όσα γράφω δεν έχουν καμία σχέση με την πορεία των ατόμων με αναπηρία και την αντιμετώπιση τους από τα ΜΑΤ.
H φωτό από τη χθεσινή πορεία είναι από το www.left.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Dream Baby Dream" της Σουηδής Νeneh Cherry.
Πίσω στη δουλειά, “τσακώνομαι” με φίλους. Τι μου λένε θέλεις, να κατεβάσουμε τα βρακιά, έτσι - και να παραδοθούμε αμαχητί; Και πώς, δεν άλλαξαν τα πράγματα όταν κατέβηκαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο δρόμο; Για πέστε μου πώς ακριβώς άλλαξαν στην Ελλάδα, να καταλάβω κι εγώ. Έπεσε ίσως μια κυβέρνηση, κυρίως από τις ακρότητες, που έδωσαν την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου, σε συνδυασμό με τις κοινοβουλευτικές ακροβασίες. Και τη διαδέχτηκαν δύο άλλες, ίδιες ή χειρότερες. Όπως και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με ελάχιστους σοβαρούς και μεταρρυθμιστές - και πάρα πολλούς δημαγωγούς και λαϊκιστές, παλαιάς κοπής. Με μια βουλή, όλο και χειρότερη στη σύνθεση της.
Και τι ακριβώς κέρδισε η Ελλάδα, που παίζει διαρκώς άμυνα, με το να προσπαθεί συνεχώς να αποφύγει αυτά που πρέπει να κάνει; Και τι ακριβώς κερδίζει η κοινωνία, αν κατέβουν στο δρόμο εκατό χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο κόσμος, εκτός από το να χάνουμε χρήμα όλοι μαζί; Μήπως “φοβήθηκαν οι γερμανοί τραπεζίτες” και άλλαξε η αντιμετώπιση τους ή μειώθηκαν οι απαιτήσεις της τρόϊκας; Πώς τόσοι άνθρωποι βαυκαλίζονται οτι “κάτι κάνουν”, όταν κατεβαίνουν στο δρόμο; Και καλά οι άνεργοι. Οι υπόλοιποι; Ίσως αν δεν είχαμε κάνει τόση (συνδικαλιστική) κατάχρηση, την εποχή των “παχέων αγελάδων”, τώρα να είχε περισσότερο νόημα...
Αντιλαμβάνομαι το (αναφαίρετο) δικαίωμα για διαμαρτυρία και την ανάγκη να εκτονωθεί το αίσθημα δυσαρέσκειας, που μας καταλαμβάνει όλους. Αρνούμαι όμως να συνταχθώ με πολλούς από αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο, λόγω συνδικαλιστικής υποκρισίας, ιδεολογικής άπωσης ή καφενειακής ανάλυσης των πραγμάτων. Αρνούμαι να συνταχθώ με φέρετρα και κρεμάλες. Και κυρίως, αρνούμαι να προσφέρω το πεδίο για να δράσουν διάφοροι χουλιγκάνοι, που καπηλεύονται ότι μπορούν ή φασιστοειδή (με στολή ή όχι), που τρίβουν τα χέρια τους.
Στην Ισπανία, τα επεισόδια και η απειλή της Καταλωνίας να αποσχισθεί (οι πάσης φύσεως αυτονομιστές έχουν πάρει διαζύγιο με τη σοβαρότητα, εδώ και πολλές δεκαετίες ενωμένης Ευρώπης), προκάλεσε άνοδο των σπρεντ και καταβύθιση των αγορών. Αντιπαθές, αλλά φυσικό, με δεδομένο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Να αφιερώσουμε τις επόμενες δεκαετίες να το αλλάξουμε, αλλά αυτό δεν θα γίνει κατεβαίνοντας στους δρόμους. Θα γίνει ψηφίζοντας άλλου είδους και ιδεολογικού προσανατολισμού ηγεσίες, σε όλο το φάσμα της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) εξουσίας.
Δεν ξέρω τι χρειάζεται η Ισπανία για να ορθοποδήσει, νομίζω όμως οτι βλέπω πια πολύ καθαρά τι πρέπει να κάνει η (αναμφίβολα “ειδική περίπτωση”) Ελλάδα, για να βγει από την κρίση: Πρώτο, να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και τον δημόσιο τομέα, μηδενίζοντας τη σπατάλη και αυξάνοντας την ποιότητα του, με κατάργηση άχρηστων τομέων και δραματική βελτίωση των απαραίτητων. Είναι δυνατό να έχουμε μόλις 35 ειδικούς ελεγκτές σε όλο το ΣΔΟΕ, όταν η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολύ δουλειά στην καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης; Και δεύτερο, να βελτιώσουμε δραματικά τις εξαγωγές μας, που σημαίνει νέα προϊόντα και υπηρεσίες, βελτίωση των παλιών - και κάθε δυνατή βοήθεια στην υγιή επιχειρηματικότητα (κάτι που εξαρτάται από το πρώτο). Να ισοσκελίσουμε δηλαδή έξοδα και έσοδα - και τα τελευταία δεν θα αυξηθούν ποτέ από την εσωτερική αγορά, που στενάζει από την κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, ούτε από ευχολόγια για σύλληψη της φοροδιαφυγής, παρά μόνο φέρνοντας (φρέσκο) χρήμα απ’ έξω. Ας βγούμε από το φαύλο κύκλο του ελλείμματος, τουλάχιστον, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με το χρέος.
Αυτά όμως, δεν τα σαμποτάρει μόνο το πολιτικό σύστημα, που παίζει τρία χρόνια τώρα, κατενάτσιο. Τα σαμποτάρει και η κοινωνία (ή έστω μέρος της), που δεν θέλει να ανοίξουν τα επαγγέλματα, δεν θέλει να χαθούν προνόμια, δεν επιθυμεί να μειωθούν οι μισθοί σε καλομαθημένες υπολειτουργίες, δεν θέλει να ξεβολευτεί, δεν θέλει να διορθωθούν στρεβλώσεις, δεν θέλει αξιολόγηση, δεν θέλει να σταματήσουν οι πλαστές υπερωρίες, δεν θέλει να αλλάξουν τα πανεπιστήμια, δεν θέλει να ψηφίσει κάτι λιγότερο λαϊκίστικο και υποκριτικό από το “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Και σκέφτεται με όρους “να κατέβω στην πορεία, να δείξω την αντίδραση μου, να σταματήσουν τα μέτρα - φτάνει πια”. Εμ, δεν θα σταματήσουν ποτέ τα μέτρα, με τον τρόπο που χειριζόμαστε την κατάσταση.
Σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας “υπακούει” και η πολιτική τάξη. Αν είχαν γίνει τα μισά από αυτά που πρέπει να κάνουμε, δεν θα υπήρχαν τώρα (τέτοια τουλάχιστον) μέτρα. Δεν θα χρειαζόταν να εφαρμοστούν οι άδικες οριζόντιες περικοπές, στη λογική “κάλλιο πέντε και στο χέρι”. Δεν θα είχαμε βυθιστεί στην ύφεση, που φέρνει μεγαλύτερη ανεργία και ακόμα μεγαλύτερες περικοπές. Ούτε θα είχαμε χάσει τόσο χρήμα, που έφυγε στο εξωτερικό, αντί να χρηματοδοτήσει ανάπτυξη και επενδύσεις σε νέες δουλειές, πιο εξωστρεφείς, που θα έφερναν ένα “άλλο” ισοζύγιο πληρωμών. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε οτι μπορούμε να έχουμε ποιοτικό τουρισμό, ποιοτικές εξαγωγές ειδικών αγροτικών προϊόντων, ποιοτικές υπηρεσίες όπως π.χ. το software, που δεν χρειάζονται υποδομές βαριάς βιομηχανίας;
Προφανώς, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο για να λειτουργήσουν. Πιο πολύ χρόνο όμως φαίνεται οτι χρειάζεται η νοοτροπία των ανθρώπων, για να αλλάξει. Μπορεί ο καθένας από εμάς να μην μπορεί μόνος του να βελτιώσει την απονομή της δικαιοσύνης, να προκαλέσει νέες επενδύσεις ή να “νοικοκυρέψει” το δημόσιο. Μπορεί όμως να συμβάλει, από την ψήφο μέχρι τις καθημερινές επιλογές και συναλλαγές, ώστε το τοπίο να μεταβληθεί - και να “εξοστρακίσει” αυτά που δεν θέλουμε. Η δύναμη των πολλών είναι τρομακτική. Όχι όταν ξοδεύεται όμως στο δρόμο, στην αντίδραση. Αλλά όταν διοχετεύεται στο θετικό και στον κόπο, στην προσπάθεια να βελτιωθούν τα πράγματα. Αλλιώς, θερίζουμε απλώς ότι σπείραμε.
Υ.Γ. 1 Από ένα χθεσινό tweet του Στέφανου Λίβου (@stefivos): Βλέπεις πορείες στην Ελλάδα: κατάρες, γραφικότητες, μιζέρια. Βλέπεις πορείες στον υπόλοιπο κόσμο: χρώματα, έξυπνα πανό, σκετς, χαμόγελα...
Υ.Γ. 2 Εννοείται οτι όσα γράφω δεν έχουν καμία σχέση με την πορεία των ατόμων με αναπηρία και την αντιμετώπιση τους από τα ΜΑΤ.
To post συνοδεύεται από το "Dream Baby Dream" της Σουηδής Νeneh Cherry.
%20%20.jpg)
8 σχόλια:
Συμφωνώ με όλα όσα λές και χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και εκφράζονται έτσι καθαρά. Ενθουσιασμένη σου λέω: αν κάποια στιγμή βάλεις υποψηφιοτητα, θα σε ψηφίσω.
Το έχω γράψει ξανά εδώ: πιστεύω πως η αλλαγή θα έρθει από τον καθένα μας. Δεν θα ξημερώσει μια μέρα που όλα θα λειτουργούν ρολόι, δε γίνεται αυτό. Όταν σταματήσουμε να κλωτσάμε τα σκουπίδια για να πέσουν απο το πεζοδρόμιό μπροστά στο σπίτι μας στο δρόμο, τότε θα αρχίσει η αλλαγή.
Εξερετικό άρθρο! Μπράβο!
@lemon: Θα έρθει, εφόσον εγκαταλείψουμε (η πλειονότητα εννοώ), τις παθογένειες του παρελθόντος.
@Nick Moudelos: Ευχαριστώ πολύ!
Λίγο πριν πατήσω με 2 ρόδες Ιταλικό έδαφος έχω την τύχη να διαβάσω το κείμενό σας.
Προσυπογράφω 100%!
@Orestis Pad: Χαιρομαι που συμφωνούμε...
Συμφωνώ 100%. Δε συνηθίζω να είμαι απόλυτη αλλά για το θέμα αυτό 1. πώς να απεργήσω όταν η δημόσια υπηρεσία μου (μεγάλο ίδρυμα) δεν έχει σύστημα ώστε να δηλώνεις την απεργία και να σου κόβουν το ημερομίσθιο (έστω ότι θες να απεργήσεις)2.ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα δε με εκφράζει, δε συμφωνώ και δε δεχομαι να είμαι στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί τουςο3. Δε συμφωνώ με τα αιτήματα και τη μορφή διαμαρτυρίας σε αυτή την κατάσταση που είμαστε 4. δε γίνομαι άλλοθι ή θύμα σε κάθε λογής βλαμμένo που κάνουν μπαχαλο την ήδη πολύ πληγωμένη Αθήνα. Τελος
Κε Δούκα καλησπέρα σας. Θα μου επιτρέψετε ελπίζω μία προσωπική προσέγγιση. Απεργώ κι είμαι στα συλλαλητήρια για την αξιοπρέπειά μου. Απεργώ γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Οι αξιολογήσεις μου ως επαγγελματία από την ιδιωτική αγορά ήταν εξαιρετικές, εξαιρετικές και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η στάση μου στη ζωή ήταν πάντα θετική, ήταν πάντα θέση κι όχι αντίδραση. Εξ'ου και το γεγονός ότι ως μέλος ΔΣ του σωματείου μου σε ανίερη επίθεση που μου έγινε με υπερασπίστηκαν αναφανδόν οι πάντες. Αλλά χάνω την αξιοπρέπειά μου κε Δούκα, κι αυτό δεν θα το επιτρέψω. Προτιμώ να ζήσω αξιοπρεπώς παρά να επιβιώσω.
@frantzeska: Νομίζω οτι δεν μπορω να διαφωνήσω σε τίποτα...
@ippoliti_ippoliti: Ναι, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πώς υπερασπίζεστε την αξιοπρέπεια σας, απεργώντας. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα, που αν τα έκανε η πλειονότητα, η ζωή μας θα είχε αλλάξει τελείως. Όπως λέω στο κείμενο, από την ψήφο ως τις καθημερινές επιλογές, συζητήσεις και συναλλαγές.
Η θεώρηση οτι όλα είναι μια "πάλη των τάξεων", σύμφωνα με την οποία ο εργαζόμενος δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει, από το να αντιδρά με απεργία ή με κάποιο άλλο τρόπο, είναι νομίζω εκτός τόπου και χρόνου.
Αντιθέτως, μια χώρα που θεωρεί οτι έχει την πολυτέλεια να χάνει χρήματα και χρόνο προσπάθειας απεργώντας, έρχεται όλο και πιο κοντά στον γκρεμό. Κι αν φτάσει εκεί (στη δραχμή δηλαδή ή στην έξοδο από την ΕΕ), όχι αξιοπρέπεια δεν θα βρίσκετε, αλλά και η επιβίωση θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Χωρίς καθόλου αξιοπρέπεια...
Δημοσίευση σχολίου