Εν αρχή, ήταν η καραμέλα Καραμανλή: Κάθε εβδομάδα εξήγγειλε ή υλοποιούσε και μια “μεταρρύθμιση”. Αναφερόμενος στις ομιλίες του στο δελτίο ειδήσεων, αναπόφευκτα μετέφερα τη λέξη, απορώντας πού διοχετεύεται όλος αυτός ο μεταρρυθμιστικός οίστρος.
Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια, για να διαπιστωθεί πλήρως οτι η άσκηση της πολιτικής ισοδυναμούσε με έναν απίστευτο βερμπαλισμό και δημαγωγία, οτι η πολιτική για τις σύγχρονες γενιές πολιτικών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σήμαινε απλώς μια καλή εμφάνιση στο μπαλκόνι και στα τηλεοπτικά πάνελ, ενώ από πίσω έτρεχαν η διαφθορά και τα ρουσφέτια. Το ίδιο, με παραλλαγή ως προς τη ντουντούκα και την εξαλλοσύνη, ίσχυε και για την πλειονότητα των συνδικαλιστών του λαϊκισμού. Το πώς βίωσε η Ελλάδα τη διεθνή κρίση ήταν η απόδειξη.
(Ακόμα και σήμερα, η υποκρισία ξεπερνάει τα όρια: Ενας πρωθυπουργός που καταργεί το νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια των μεταναστών δεύτερης γενιάς, δεν διστάζει να καλέσει στο Μαξίμου τον μπασκετμπωλίστα που την έλαβε κατ’ εξαίρεση, για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ και εθνικισμού.)
Όταν η φούσκα έσκασε και αποκαλύφθηκαν όλα όσα μας οδήγησαν μια ώρα αρχύτερα στα μνημόνια, διαφάνηκε οτι το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι οι βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς, από τις “μεταρρυθμίσεις” της απόλυτης απραξίας της εποχής Καραμανλή, περάσαμε στις “μεταρρυθμίσεις” της σπασμωδικής και ανερμάτιστης αφαίρεσης κομματιών του δημόσιου τομέα.
Το να συζητιέται η αδρανοποίηση ολόκληρων τομέων του δημοσίου συμφέροντος, επειδή δεν υπήρξε ούτε μια σοβαρή προσπάθεια εξορθολογισμού (και αυτό να ονομάζεται “μεταρρύθμιση”), αποτελεί βαλκανικό ευφημισμό της χειρίστης κουτοπονηριάς. Το να κλείνει εκδικητικά η ΕΡΤ, λες και πρόκειται για την ΕΒΓΑ της γειτονιάς, σε κάποιο χωριό στην Καλαμάτα, στη δεκαετία του ’50, κερδίζει το βραβείο επαρχιώτικης στενομυαλιάς. Και το να καταφεύγει κανείς στην κατάργηση ενός θεσμού, όπως αυτός της δημοτικής αστυνομίας, που υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή μεγάλη πόλη και με κόπους επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, αποτελεί μνημείο προχειρότητας και ανικανότητας.
Όταν οποιοσδήποτε μιλάει σοβαρά για μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, χωρίς να διαστρέφει τη γλώσσα, εννοεί οτι θα εφαρμοστούν διαφάνεια και αξιοκρατία στις προσλήψεις και στη λειτουργία. Οτι θα μηχανογραφηθούν πλήρως όλες οι υπηρεσίες, κόντρα στη διαφθορά που προσπαθεί να το αποτρέψει. Οτι θα αναζητηθούν κριτήρια, μέθοδοι και καινοτόμες ιδέες, ώστε να αξιολογηθούν και να λειτουργήσουν όλα καλύτερα για τον πολίτη και το κοινό καλό. Οτι θα καταπολεμηθούν νοοτροπίες, κακές συμπεριφορές, αμορφωσιά και λούφα. Όχι οτι θα κλείσουμε απλώς έναν χρήσιμο και ουσιαστικό τομέα εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος.
Όπως μεταρρύθμιση δεν είναι η διατήρηση συνδικαλιστικών κεκτημένων και ντροπιαστικών για τη νοημοσύνη επιδομάτων, έτσι δεν είναι και οι απολύσεις, χωρίς κανένα όφελος για τα δημοσιονομικά ή την εξυπηρέτηση του πολίτη. Όσο ακραία βλαπτικοί είναι όσοι προπηλακίζουν και τραμπουκίζουν, στο πλαίσιο μιας διαστροφής της συνδικαλιστικής λειτουργίας, άλλο τόσο καταστροφικοί είναι και αυτοί που αποφασίζουν να καλύψουν την απουσία εκσυγχρονισμού με δήθεν “τομές”, αποκλειστικά για λόγους εντυπωσιασμού ή στριμώγματος από την τρόϊκα.
Αυτοί που αγωνίζονται για να μην αλλάξει τίποτα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτών που θεωρούν οτι θα πασαλείψουν μια “μεταρρύθμιση”, με την κατάργηση ενός δημόσιου τομέα, επειδή είναι απολύτως ανίκανοι και διεφθαρμένοι, ώστε να ακυρώσουν το πελατειακό κράτος και να κάνουν μια αναδιοργάνωση σε βάθος.
Ο εθισμός στις ακραίες λογικές του ενός, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τις ακρότητες του άλλου. Η άσκηση της πολιτικής δεν υπάρχει για να δίνει δήθεν λύσεις σε “γόρδιους δεσμούς”, που οφείλονται στη συσσωρευμένη έλλειψη πολιτικής βούλησης, εντιμότητας και ικανότητας. Ούτε μπορεί να αθωώνονται, σε έναν αέναο συμψηφισμό, οι λογικές του “πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι”, επειδή δήθεν “προσπαθήσαμε πολλές φορές, αλλά το τέλμα παραμένει” ή επειδή “όλοι έχουμε τις ευθύνες μας”. Η πικρή αλήθεια είναι οτι οι προσπάθειες ήταν στην καλύτερη περίπτωση για το φαίνεσθαι - και στην χειρότερη, απλώς γελοιότητες. Και μια κυβέρνηση υπάρχει για να δίνει βιώσιμες λύσεις, όχι για να επικαλείται τον “νοσηρό συνδικαλισμό που την εμποδίζει”. Αν δεν μπορεί να πράξει το σωστό, ας πάει σπίτι της.
Αν δεν το αντιληφθεί αυτό η ελληνική κοινωνία, τότε θα διανύσει πολλά ακόμα χρόνια ύφεσης και μνημονίων. Όχι γιατί “μας έχουν βάλει στο στόχαστρο”, αλλά γιατί αδυνατεί να επιβάλει το δέον στην εφαρμογή της πολιτικής. Γιατί δεν ζητάει τη πραγματική οργάνωση και δουλειά - είτε γιατί βολεύεται χωρίς αυτήν, είτε γιατί βαυκαλίζεται οτι θα ξορκίσει το κακό με κινήσεις εντυπωσιασμού, κάτω από ασφυκτικές πιέσεις. Το αίτημα για σοβαρή δουλειά σε βάθος, παραμένει. Πόσοι το έχουν αντιληφθεί;
Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.thewimn.com
To post συνοδεύεται από το "Bye Bye Love", στη διασκευή της Αμερικανίδας Madeleine Peyroux, που έρχεται για συναυλία στο Λυκαβηττό, στις 15 Ιουλίου.
%20%20.jpg)
4 σχόλια:
Τι να προσθέσει κανείς!
Απλά να πω ότι δεν είσαι ο μόνος που τα βλέπει έτσι τα πράγματα. Είμαστε πολλοί.
Η απόγνωση μάς έχει πιάσει. Όχι μόνο γιατί καταρρέουν τα πάντα, αλλά γιατί κυρίως είμαστε πλέον όλοι βέβαιοι ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα σχέδιο και απολύτως καμία σοβαρή πρόθεση μεταρρύθμισης και βελτίωσης. Τίποτα -μα τίποτα- δεν δίδαξε η κρίση στους κατέχοντες την εξουσία.
Είναι πια προφανές ότι δεν δύνανται να υπερβούν τις καθηλώσεις τους, τις εξαρτήσεις τους και την παροιμιώδη ανικανότητά τους.
Τα πράγματα δυστυχώς είναι ξεκάθαρα πια, οι μάσκες έχουν πέσει και για όσους δεν το είχαν πάρει χαμπάρι. Η πραγματική εξουσία της χώρας ξεδιάντροπα μας καθοδηγεί δια μέσω των πολιτικών και μιντιακών τους απολήξεων, απομυζώντας από την ελληνική κοινωνία οτι πόρους υπάρχουν. Το πολιτικό προσωπικό από την μιά άκρη ως την άλλη, είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί. Τώρα πια για τις επιλογές του στις εκλογές, ο λαός δεν θα έχει καμία δικαιολογία για αυτό που θα προκύψει.
Μέχρι τις επόμενες εκλογές όμως τί κάνουμε;
Καθόμαστε και κλαίμε την μοίρα μας αναμένωντας το αναπόφευκτο; Το ένοχο πολιτικό υπόστρωμα δεν έχει αλλάξει και πρέπει να αλλάξει. Εμείς που το τροφοδοτούμε έχουμε αλλάξει;
Στα δύσκολά αυτά χρόνια, απλώσαμε το χέρι μας για συνεργασία και αλληλέγγυα σε ανθρώπους για να τους βοηθήσουμε ή για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας "για να μην αφήσουμε τα πουλιά της δυστυχίας να φωλιάσουν στα κεφάλια μας", περισσότερο απο κάθε άλλη φορά;
Και δεν εννοώ την συμμετοχή σε μια απεργιακή κινητοποίηση και πίσω στον καναπέ της τηλεόρασης. Αν αυτό το κάτι παραπάνω που έχουμε, είτε υλικοτεχνικά είτε πνευματικά, είμαστε σε θέση να το προσφέρουμε και όχι να το πουλήσουμε ντε και καλά, σε συνανθρώπους μας που το έχουν αναγκη για να επιβιώσουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο; Δηλαδή να πάρουμε το χέρι των συνανθρώπων μας και να τους οδηγήσουμε σε χωρο με περισσότερο φως, χωρίς αντάλλαγμα; Στον δεδομένο νόμο της ζούγκλας και των ισχυρών, εμείς οι λιγότεροι και περισσότερο αδύνατοι, πως απαντάμε; Ονειρευόμαστε πως θα γίνουμε λιοντάρια; Αν ναι, τότε καλά να πάθουμε και ζούμε αυτό που μας αξίζει.
Ολα αυτά καλά, μα ξέρετε απουσιάζουν τα μαθηματικά, τα οποία είναι ιδιαίτερα σκληρά. Σε μια χώρα με 27% ανεργία ότι και να λέμε δεν αρκούν μόνο μεταρρυθμίσεις.
Οταν η ανεργία είναι σε αυτά τα ύψη αν δείτε σχετικά εγχειρίδια η κατάσταση δεν σώζεται ούτε με ιδιωτικές επενδύσεις.Εκτός αν μιλάμε για λύση σε επίπεδο 40ετίας. Για άμεση λύση είναι αναγκαίες γενναίες δημόσιες επενδύσεις, συντομευμένες με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουν πολλαπλασιαστικά οφέλη στην οικονομία. Δεν έχει να κάνει με καμιά δημοσιολατρεία αυτό. Απλά έχουμε περάσει το στάδιο που άλλες λύσεις θα μπορούσαν να μπούν σε εφαρμογή.
Τα μαθηματικά κύριε δούκα δεν βγαίνουν. Τόσο απλά. Οποιος μπορεί ας αποδείξει το αντίθετο με νούμερα. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει λύση άλλη από το εθνικό _κρατικό_ νόμισμα και την μονομερή πλήρη, ή μερική (πάντως μεγάλη) διαγραφή χρέους. Προσωπικά δεν το βρίσκω παράλογο, μιας και καλούμε ως φορολογούμενος να αποδεχθώ να πληρώσω ένα χρέος που δεν έχω εικόνα πώς δημιουργήθηκε. Απλά ακούω ανοησίες επιτρέψτε μου για τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα, ο οποίος συμμετείχε σε ένα βαθμό, αλλά δεν ήταν αυτός ας πούμε που επανέφερε διεγραμμένο από τον Β παγκόσμιο χρέος, στο άρτιο και με bonus για τους δανειστές.Αυτές ήταν οι κυβερνήσεις της Ε.Ρ.Ε. και εν συνεχεία της ένωσης κέντρου (με υπουργό συντονισμού τον "σοβαρό" Κ.Μητσοτάκη).Και υπάρχουν ξέρετε πολλές τέτοιες ιστορίες. Αλήθεια έχετε μπεί στον κόπο να δείτε πόσο επιβάρυνε το χρέος το "κοινωνικό κράτος" του Α. Παπανδρέου και πόσο οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων επιχειρήσεων του Κ. Μητσοτάκη; Τα αποτελέσματα είναι ενδιαφέροντα. Αλλά μια και μιλάτε για μεταρρυθμίσεις, δεν μπορεί να υπάρξει καμία μεταρρύθμιση αν πρώτα δεν αποκατασταθεί πραγματική Δημοκρατία στην χώρα. Δημοκρατία με διορισμένο ουσιαστικά το ανώτατο δικαστήριο (βλέπε πλήθος αντιπροέδρων αρείου πάγου), με ελεγχόμενα από ολιγάρχες Μ.Μ.Ε., με απουσία κοινωνικού ελέγχου δηλαδή, δεν υπάρχει. Χρειαζόμαστε πρώτα από όλα την επανίδρυση της ελλήνικής δημοκρατίας, θα μπορούσε να λέγεται και 4η Ελληνική Δημοκρατία, και μετά μιλάμε για μεταρρυθμίσεις και τί τελικά εννοεί ο καθένας γι αυτό
Δημοσίευση σχολίου