Μπαλ μασκέ για καλό σκοπό!

Απόκριες χωρίς μπαλ μασκέ δεν γίνεται. Είναι όμως και για καλό σκοπό. Οι Δρόμοι Zωής έχουν 14 χρόνια που λειτουργουν εθελοντικά στο Γκάζι και ασχολούνται με την υποστήριξη οικογενειών και παιδιών που βιώνουν κάποια μορφή κοινωνικού αποκλεισμού. Αν θέλετε να βοηθήσετε, βάλτε τη μάσκα σας - κι ελάτε!

Θα σας περιμένω το Σάββατο τα μεσάνυχτα!

Η αφίσα είναι από τους διοργανωτές και το εξώφυλλο από το www.open.spotify.com

To post συνοδεύεται από το "Mambo Con Dance Hall", από τους Αμερικανούς Brooklyn Funk Essentials.

Ο χορός της μικροπολιτικής

Εν αρχή ην η ημερομηνία των εκλογών. Ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης αντιμετώπισε το θέμα όχι ως θεσμικός παράγοντας, αλλά ως πρώην διευθυντής ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού, που κοιτάει πώς θα κερδίσει περισσότερα σε θεαματικότητα το κεντρικό του δελτίο. Δηλαδή, με κολπάκια.
 

Εμπνεύστηκε τον ορισμό της ημερομηνίας του α’ γύρου των δημοτικών εκλογών, μια Κυριακή πριν από τις Ευρωεκλογές. Το σκεπτικό απλό: Πολλοί δεν θα πάνε να ψηφίσουν τη δεύτερη Κυριακή, αφού γι αυτούς δεν θα υπάρχει β' γύρος - είτε θα έχουν ήδη εκλέξει δήμαρχο και περιφερειάρχη, είτε θα έχουν εκτονώσει στον πρώτο την οργή τους, είτε δεν θα έχουν να ξοδέψουν για τη μετακίνηση. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις, η ΝΔ μπορεί να γλυτώσει μέρος της κατακραυγής για την κυβερνητική πολιτική, απαξιώνοντας το αποτέλεσμα. Και το ποσοστό της με την αποχή θα φανεί μεγαλύτερο - και με λίγη καλή τύχη, όχι πολύ μακριά από τον αντίπαλο.
 
Μετά, από κοινού Σαμαράς και Βενιζέλος αποφάσισαν να πλήξουν τον δικό τους «αντίπαλο» ο καθένας, αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, μόλις τρεις μήνες πριν τις εκλογές. Η ΝΔ «στριμώχνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα ήθελε μια πιο συντεταγμένη παρουσία υποψηφίων της ηγετικής ομάδας, παριστάνοντας ότι είναι κεντροαριστερή/σοσιαλδημοκρατική, ενώ τώρα θα πρέπει να τιθασεύσει το «σκορποχώρι» των διαφόρων υποψηφίων, που ενίοτε προκύπτουν και άκρως προβληματικοί. Και το ΠΑΣΟΚ ρίχνει a priori στο καναβάτσο τους 58, που ότι και να κάνουν, όσο και να γκρινιάξουν, όσο και να αποκλείσουν υποψηφίους με παραδοσιακή απήχηση στο εκλογικό σώμα, κινδυνεύουν να ψηφίζουν οι υποστηρικτές τους Βούλγαρη και Παγουλάτο - και να τους προκύπτει π.χ. Γεννηματά και Κουκουλόπουλος.
 
Σύμφωνα με το κουτοπόνηρο σκεπτικό, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την «περισσότερη» δημοκρατία της θεσμοθέτησης του σταυρού - κι ας γίνεται η χώρα μια τεράστια μιντιακή περιφέρεια. Και ως συνήθως, οι λύσεις που έχουν δώσει οι «κουτόφραγκοι», με το μεικτό σύστημα λίστας και σταυροδοσίας δεν λαμβάνονται υπ' όψιν. Οι χειρισμοί του ΠΑΣΟΚ δικαιώνουν εν μέρει τη ΔΗΜΑΡ, που δεν ήθελε επ' ουδενί να προσχωρήσει στην ανασύσταση της κεντροαριστεράς με “κυρίαρχο” τον Βενιζέλο - και τα δύο κόμματα όμως, αν δεν ενισχυθούν σε ένα ενιαίο σχήμα, από τους πολίτες που έχουν αποστασιοποιηθεί στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο, κινδυνεύουν να μην εκλέξουν εκπροσώπους σε αυτές ή τις επόμενες (εθνικές) εκλογές.
 
Το τρίτο ολίσθημα ήρθε με την επιλογή των συνεργασιών στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας. Ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, το πιο επιτυχημένο αυτοδιοικητικό πείραμα των τελευταίων δεκαετιών, «ξίνιζε» στα κομματικά επιτελεία και στα άντρα του λαϊκισμού, ακριβώς γιατί ήταν τόσο ξένο προς τις πρακτικές τους. Όχι μόνο η Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να στοιχηθούν πίσω από την επιλογή της κοινωνίας των πολιτών - και επέλεξαν να τις κομματικές υποψηφιότητες, παρά την ένδεια στελεχών, που θα μπορούσαν να σηκώσουν αξιοπρεπώς το βάρος.
 
Κι έτσι ήρθαν οι δημοσκοπήσεις, να εκπλήξουν δυσάρεστα τους κομματικούς μανδαρίνους: Ο Γιώργος Καμίνης όχι μόνον δεν είναι «εξαφανισμένος» στον πάτο της λίστας, αλλά οδηγεί την κούρσα με 20%. Βεβαίως, είναι πολύ νωρίς ακόμα για προβλέψεις, αλλά είναι ενδεικτικό ότι αμέσως μετά τη δημοσίευση της πρώτης μέτρησης (και παρά την παλαιότερη και νέα επιχειρηματολογία υπέρ του έργου Καμίνη), οι συνήθεις ύποπτοι της «παραδοσιακής μαγκιάς» της ελληνικής πολιτικής σκηνής έσπευσαν να λοιδορήσουν τα αποτελέσματα ως «στημένα». Βλέπετε, δεν είναι δυνατόν ο «εκλεκτός» του εκλογικού σώματος να μην έχει τα χαρακτηριστικά ενός φανφαρόνου και εξωστρεφούς μικρο-πολιτικάντη. Ο Καμίνης, ως εκπρόσωπος της πραγματικής αξιοπρέπειας (και όχι της “αντιμνημονιακής”), ενοχλεί κατευθείαν στα σωθικά και αποκαλείται «ξενέρωτος» από το δεξιό και αριστερό λαϊκισμό. Λίγο-πολύ το ίδιο ισχύει και για τον Μπουτάρη. Ακριβώς γιατί ο αθόρυβος, αποτελεσματικός και εν τέλει ο «κανονικός», μετριοπαθής και αξιόλογος άνθρωπος είναι ξένος και αντιπαθής προς τον καφενειακό, τον αντιδραστικό και τον φανατικό, με τον ίδιο τρόπο που και η κεντροαριστερά και ο εκσυγχρονισμός θεωρούνται χώροι, όπου συνωθούνται οι «λογιστές» με τους «προσκυνημένους».
 
Αλλά κι οι επόμενες έρευνες, τα ίδια έδειξαν. Κι επειδή το να είναι όλες “πειραγμένες” με τον ίδιο τρόπο αποκλείεται, ένα ακόμα συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι υπάρχει ένα (αρκετά μεγάλο;) κομμάτι της υγιούς κοινωνίας, που αντιστέκεται στο μανιχαϊστικό διαχωρισμό της πολιτικής αντίληψης, σε «μνημονιακή» και «αντιμνημονιακή», σύμφωνα με την οποία δεν μπορείς να ψηφίσεις τον αξιόλογο δήμαρχο, αλλά οφείλεις να λάβεις αρνητική θέση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης ή των δανειστών, λες και υπάρχει σώφρων άνθρωπος που επιθυμεί τα λάθη τους. Το μάθημα αυτό θα έπρεπε εντόνως να προβληματίσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που αποφάσισε να στηρίξει ένα (ακόμα) παιδί του κομματικού σωλήνα, το ίδιο ”παλιό” στις αντιλήψεις, με πρώτα δημοσκοπικά αποτελέσματα γύρω στο 10% - στο ποσοστό δηλαδή που είχε επιτύχει ο Αλέξης Τσίπρας, πριν διογκωθεί η φούσκα του κόμματος του. Αλλά, μάλλον το ανάποδο συνέβη.

 
Ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος για τις κάλπες - και οι εκπλήξεις μπορεί να είναι και ευχάριστες και δυσάρεστες. Όμως, όλοι αυτοί οι αλλεπάλληλοι γύροι της μικροπολιτικής επίδειξης δείχνουν οτι το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος δεν έχει αντιληφθεί πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί - ίσως γιατί δεν έχει αλλάξει και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, παρά την κρίση. Γι αυτό και το υπόλοιπο πρέπει να αποδοκιμάσει αυτές τις πρακτικές. Και με την ψήφο του να μην επιτρέψει, μια ακόμα φορά, το θρίαμβο της μικροπολιτικής...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το weheartit.com και το εξώφυλλο από το www.factmag.com

To post συνοδεύεται από το υπέροχο "Last Dance", από τους Αμερικανούς Rhye

Article: Μιά έκθεση άρθρων...

Μπορεί κανείς να βρει την τέχνη σε ένα άρθρο; Είναι η "τέχνη" της γραφής ή κάτι άλλο; Ομολογώ οτι η ιδέα της Βασιλικής Γραμματικογιάννη (όπως και ο τίτλος) είναι πρωτότυπη: Μια έκθεση με (τεράστια) άρθρα για την κρίση, αναρτημένα όχι στο ίντερνετ, αλλά σε μια αίθουσα τέχνης, στη Gallerie Genesis, Χάριτος 35, καθημερινά 11.00-22.00, Τετάρτη και Σάββατο 11.00-15.00.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά συμμετέχω κι εγώ με ένα άρθρο μου. Ο αρχικός του τίτλος ήταν "It 's the economy, stupid". Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, it may be the art....

H φωτό είναι από την έκθεση και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την πολύ τρυφερή διασκευή του "Let Her Down Easy", του Terence Trent D' Arby, από τον George Michael

Και βεβαίως "δεν σας θέλουν"...

"Μας βλέπουν και δεν μας θέλουν" είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αναφερόμενος σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αποστρέφεται τους ορθόδοξους ιερείς, στη χώρα μας. Κάνοντας σκληρή αυτοκριτική, ο μοναδικός μη κουτοπόνηρος προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας που θυμάται όποιος μεγάλωσε στη μεταπολίτευση, ο Ιερώνυμος θέτει επιτέλους το θέμα που θα έπρεπε πρωτίστως να απασχολεί τους ιεράρχες. Και μαζί με τον Αναστάσιο της Αλβανίας κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργούν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας αυτής, τις τελευταίες δεκαετίες, με κύριο εκφραστή βεβαίως τον πρωτοπόρο του πολιτικαντισμού Χριστόδουλο.

Και βεβαίως λοιπόν δεν σας θέλουν Μακαριώτατε, παρά το γεγονός οτι εσείς προσωπικά καταβάλετε φιλότιμες προσπάθειες όχι μόνο να ακούσετε την κοινωνία (ακόμα και αυτή που βρίσκεται απέναντι σας), αλλά και να διορθώσετε τα κακώς κείμενα ενός οργανισμού που μοιάζει να διέπεται από φιλαυτία, εξουσιολαγνεία, αλαζονεία, διαφθορά και κυρίως υποκρισία και χαμηλό πνευματικό επίπεδο. Και οι λόγοι “που δεν σας θέλουν” (όχι εσάς τον ίδιο, γενικώς) είναι πολλοί:

Αρνείστε μεθοδικά και συστηματικά να εκσυγχρονιστείτε και να πάρετε τη θέση που αρμόζει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο κράτος. Αντιθέτως επιμένετε κρυπτόμενοι πίσω από ένα (ξεπερασμένο από την εποχή) Σύνταγμα, να επιβάλετε την παρουσία σας ως “επικρατούσα” θρησκεία και εκκλησία. Με κάθε ευκαιρία, ιεράρχες παρεμβαίνουν στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, εκφράζουν απαράδεκτα συντηρητικές ως και “ψεκασμένες” απόψεις για πολλά κοινωνικά θέματα, από την ομοφυλοφιλία και τον πολιτικό γάμο (για να μην χάσετε τη “μπίζνα” σας) ως την καύση των νεκρών, αδιαφορούν τριτοκοσμικά για διεθνείς συμβάσεις και δικαιώματα - και προκαλούν, κλείνοντας το μάτι σε ένα καθυστερημένο πολιτικά ακροατήριο. Υιοθετείτε, με κάθε ευκαιρία (και μιλώ γενικά και συνολικά) κάθε είδους κουτοπονηριά, εθνικισμό και λαϊκισμό υπάρχει στην πολιτική αγορά. Κάποιοι μάλιστα από τους συναδέλφους σας έφτασαν να κλείσουν το μάτι ή να υποστηρίξουν, ανερυθρίαστα τη Χρυσή Αυγή. Και αντί να προκαλέσετε την έκπτωση τους με συνοπτικές διαδικασίες, τους ανέχεστε. Εκκλησία που φλερτάρει με τους ναζί δεν επιτρέπεται, έχει αυτοακυρωθεί.

Εμφανίζεστε λοιπόν μισαλλόδοξοι προς ό,τι απειλεί τη στενόμυαλη οπτική του συμφέροντος σας. Ακόμα κι όταν η “αλληλεγγύη των θρησκειών” (η αύξηση της “πελατείας” μιας θρησκείας μάλλον ευνοεί και τη διπλανή) επιτάσσει το να βρεθείτε στην πρωτοπορία της δημιουργίας ναών για άλλες θρησκείες. Δεν ξέρετε ούτε να προσεταιριστείτε αυτούς που δεν σας επιθυμούν, αλλά ως βασικό συστατικό της σκέψης τους έχουν τον σεβασμό στην ελεύθερη φιλοσοφική ή θρησκευτική επιλογή του άλλου.

Εσείς οι ορθόδοξοι ιερείς λοιπόν, αντί να παραμείνετε σεμνά στο πλάι (ως πνευματικοί εκφραστές της ταπεινότητας) και να επιχειρήσετε με φρέσκους και χαριτωμένους τρόπους να προσελκύσετε το ακροατήριο σας (δικαίωμα σας, εφόσον δεν ενοχλείτε τους άλλους), προσπαθείτε με κάθε τρόπο να θυμίσετε οτι είστε ο “πυλώνας του έθνους” - κι ότι η θέση σας στην πολιτεία είναι “θεσμική” και απαραβίαστη. Ξέρετε πολύ καλά οτι η ουσιαστική ανταπόκριση στο μήνυμα σας είναι ελάχιστη στις παραγωγικές ηλικίες (και όπως ομολογείτε, οι περισσότεροι πάνε στην εκκλησία το Πάσχα για λόγους “φολκλόρ”), αλλά βαυκαλίζεστε οτι είστε οι επίσημοι πνευματικοί καθοδηγητές μιας κοινωνίας, που (ως δυτική) σας έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Ωστόσο, όσο περισσότερο χάνετε το έρεισμα σας, τόσο επιμένετε να βαράτε τις καμπάνες ολοένα και πιο δυνατά, μπας και κάποιος που δεν το είχε σκοπό, να μπει αιφνιδίως μέσα στην εκκλησία (δεν φτάνει που έχουμε τόσους πολλούς κακόγουστους ναούς, πρέπει και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους - παρά τις προσωπικές σας συστάσεις Μακαριώτατε, η οργάνωση σας σας γράφει εις τα παλαιότερα των υποδημάτων της). Και δεν το κάνετε μόνο στα χωριά όπου εύλογα υπάρχουν άλλες συνήθειες, αλλά και στις πυκνοκατοικημένες πόλεις. Και δεν σας φτάνει οτι ξυπνάτε όλον τον κόσμο πρωί-πρωί την Κυριακή και σε κάθε γιορτή, αλλά βάζετε ολοένα και περισσότερα μεγάφωνα, για να ακούει ακόμα πιο δυνατά το ταλαιπωρημένο ποίμνιο τις φάλτσες (συνήθως) λειτουργίες σας. Αν βέβαια αυτό το κάνει αργότερα ο ιμάμης από τον απέναντι μιναρέ, θα εξεγερθείτε (και δικαίως) για την ενόχληση και την προσπάθεια επιβολής της ηχορύπανσης του.

Επιπλέον, έχετε χάσει απολύτως στο γήπεδο της πνευματικότητας. Ο μέσος παπάς, μοναχός ή και ιεράρχης δεν εκπέμπει κανενός είδους ταπεινότητα, εσωτερικότητα και πνευματική γαλήνη. Συνήθως βλέπουμε ανθρώπους που τρέχουν να διεκπεραιώσουν (ρουσφετολογικώς) τις “δουλίτσες” τους, να επιδοθούν σε ίντριγκες και “επενδύσεις”, να μιλήσουν φωναχτά στο κινητό ελάχιστα δευτερόλεπτα αφού (υποτίθεται οτι) έφεραν σε πέρας ένα “μυστήριο”, που σπεύδουν κακότροπα να κάνουν παρατηρήσεις για “ησυχία στο εκκλησίασμα”, που δεν έχουν να πουν τίποτα βαθύτερο και φιλοσοφημένο, από κοινοτοπίες, που παπαγαλίζονται θρησκόληπτα. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν ενοχλεί το “τσαγανό” στον ιερέα, ούτε η ενασχόληση με τη σύγχρονη τεχνολογία, αλλά η υλιστική υποκρισία και η απουσία συναισθηματικής καλλιέργειας και βάθους. Μια θεραπεύτρια σιάτσου ή μια δασκάλα γιόγκα έχει περισσότερη μυστικιστική ωριμότητα, από αυτούς που έχετε “εκπαιδεύσει” για να παρηγορούν ψυχικά και να “καθοδηγούν” πνευματικά την κοινωνία...

Κι ερχόμαστε στο πιο ουσιαστικό: Την άρνηση σας να αποδεσμευτείτε από την κρατική εξάρτηση και τη διαφθορά. Ο ελληνικός λαός ξέρει πολύ καλά, ακόμα και όσοι πιστεύουν στην ορθοδοξία, οτι είστε μια ειδική κατηγορία χιλιάδων κρατικών υπαλλήλων, που επιλέγεται χωρίς κανένα ποιοτικό ή αξιοκρατικό κριτήριο (παρά μόνο την αυθαιρεσία του “ανωτέρου”), μισθοδοτείται με ασφάλεια εφ’ όρου ζωής - και ακόμα και τώρα που το κράτος χρεοκόπησε, δεν κινδυνεύει από κανενός είδους απόλυση, διαθεσιμότητα ή κινητικότητα. Είστε στο απυρόβλητο, παρά το γεγονός οτι πρωταγωνιστείτε στη φοροδιαφυγή - την οποία κατ’ ευφημισμό έχετε ονομάσει “τυχερά”, ενώ πρόκειται περί ανελέητης ταρίφας, χωρίς απόδειξη. Τώρα βέβαια που ο κόσμος έχει στριμωχτεί οικονομικά, "στριμωχτήκατε" κι εσείς. Η κοινωνία όμως δεν συγχωρεί οτι αρνείστε συστηματικά να υπακούσετε στους κανόνες, όπως όλοι οι άλλοι.

Σε κάθε προηγμένη και δημοκρατική πολιτεία, εξασφαλίζεται στις διάφορες εκκλησίες το περιβάλλον, για την απρόσκοπτη και ανεξάρτητη λειτουργία τους. Τίθεται όμως αυστηρό πλαίσιο ελέγχων, με κάθε οργανισμό να βασίζεται στις δυνάμεις του, στις συνδρομές των πιστών και στην περιουσία του. Εδώ, είμαστε ακόμα στο μεσαίωνα να αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους, με ναυλωμένα από το κράτος αεροπλάνα, για σύμβολα της πίστης σας. Ακόμα και τα κόμματα της (συντηρητικής μας) αριστεράς αποδέχονται τον παρασιτικό κρατισμό σας, “διότι επιτελείτε έργο” - αντί να σταθούν απέναντι σας, όπως θα όφειλαν, αν ψηφοθηρικά δεν είχαν τον φόβο να μη χάσουν το κοινό με σας ακροατήριο. Αυτό όμως δεν σας δίνει συγχωροχάρτι, για να μην αναλάβετε πρωτοβουλίες για την εξυγίανση σας και να επιτελείτε το (πράγματι σημαντικό σε κάποιες περιπτώσεις) κοινωνικό σας έργο με απόλυτη διαφάνεια.

Στο παρελθόν, ο οργανισμός που αξιοποιούσε την εκκλησιαστική σας περιουσία έχει κάνει θαύματα. Στο περιβάλλον της κρίσης βέβαια, θα δυσκολευτείτε. Αλλά είναι η ευκαιρία σας να τολμήσετε τον διαχωρισμό σας από το κράτος (τότε θα σας θέλουν όλοι) - και να κόψετε τον ομφάλιο λώρο, με όσα σας συνδέουν με το χειρότερο παρελθόν μας, αλλά και με όλες τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα σε πνευματική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία. Είστε κι εσείς οι ιερείς μέρος του προβλήματος. Μπορείτε να γίνετε και μέρος της λύσης;

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.telegraph.co.uk και το εξώφυλλο από το www.music.ratsofnym.com

To post συνοδεύεται από το "Duel at Diablo" του Neal Hefti, στη διασκευή του Αμερικανού Nym