Ενας Kosmos με χαρακτήρα...

Ο Kosmos 93,6 & 107 υπήρξε το πιο επιτυχημένο προιόν της ΕΡΑ, από τον Οκτώβριο του 2001 ως τον Ιούνιο του 2013, με ακροαματικότητα που άγγιξε το 7% στην Αττική (υψηλότερα από κάθε άλλο δημόσιο ραδιόφωνο) και εξαιρετικά δημογραφικά στοιχεία (μορφωτικό επίπεδο ακροατών, οικονομική κατάσταση, περιοχές, ηλικίες).

Με ένα από τα ωραιότερα λογότυπα και διακριτό world music στίγμα, το οποίο δεν επιχείρησε να μιμηθεί κανένα από τα ανταγωνιστικά ραδιόφωνα, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη ραδιοφωνική αγορά, με το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Ο Kosmos όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα ραδιόφωνο με world music χαρακτήρα. Είναι πρωτίστως (και εξ ορισμού) το πιο αντιρατσιστικό, ανοιχτόμυαλο και κοσμοπολίτικο ραδιόφωνο, που φέρνει στους ακροατές του όσο μπορεί περισσότερες γλώσσες, ήχους και κουλτούρες από όλον τον πλανήτη, από τη latin παράδοση ως το σύγχρονο ευρωπαϊκό ήχο. Και επιπλέον, είναι το ραδιόφωνο για όλες τις “άστεγες” μουσικές στο ραδιοφωνικό τοπίο (και τους ακροατές τους): Jazz, blues, reggae, funk, soul, hip hop, R&B και όλα τα υβρίδια τους - μαζί με χορευτικά classics, swing αναμνήσεις και αναβιώσεις, ταιριαστά “διαμάντια” από την ιστορία του rock και επιλεγμένες στιγμές από κινηματογραφικές συνθέσεις, τη σύγχρονη pop και την ελληνική παραγωγή, όλα στη σωστή δοσολογία.

Ταυτόχρονα, πρώτη φορά με σχεδόν πανελλαδική κάλυψη, επιχειρεί να προσφέρει στους ακροατές τους πληροφορίες για όλα όσα συμβαίνουν στη μουσική σκηνή της χώρας μας, στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες, στα μουσεία και στις γκαλερί, στα μπαράκια, στους συναυλιακούς χώρους και στις μικρές ή μεγάλες φεστιβαλικές εκδηλώσεις - ό,τι μπορεί να ενδιαφέρει από τον πολιτισμό και την καθημερινότητα της ζωής μας.

Μετά από προσπάθειες μηνών, κόντρα σε αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την αξία ενός τέτοιου εγχειρήματος, ο Kosmos είναι και πάλι έτοιμος να τεθεί στην κρίση σας, από τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου. Με σήμα τον jazz τσοπανάκο που τόσο ευφυώς διασκεύασε ο μεγάλος Μίμης Πλέσσας, με συνεχή ροή ζωντανού προγράμματος από τις 8 το πρωί ως τις 2 τη νύχτα, με έμπειρους παραγωγούς και φρέσκες φωνές, λιτή και μεστή πληροφόρηση που δεν αγνοεί την πραγματικότητα της ζωής μας και συνεχή επικοινωνία μαζί σας, ο Kosmos φιλοδοξεί να γίνει ο "προσωπικός" σας dj, όλο το 24ωρο.

Ακούστε τον με πάθος...

Η αφίσα είναι από το Kosmos και το εξώφυλλο από το www.amazon.fr

To post συνοδεύεται από το "Caractère" της Γαλλίδας Joyce Jonathan

Όλοι μαζί τους ψηφίσαμε;

“Η κοινωνία πάσχισε να προσαρμοστεί – δεν είχε επιλογή. Εμεινε, όμως, πεισματικά απροσάρμοστο το πολιτικό σύστημα.”

Με τη φράση αυτή κλείνει το κατά τα άλλα εξαιρετικό άρθρο του ο Κώστας Καλλίτσης, στην Καθημερινή της Κυριακής. Δεν θα διαφωνήσω διόλου για το πολιτικό σύστημα.

Πράγματι, η σύγχρονη κατρακύλα άρχισε όταν ένας εμφανώς υποκριτής και ανεύθυνος πρωθυπουργός έπεισε οτι “θα αναμορφώσει το κράτος” (γεμίζοντας το με δεκάδες χιλιάδες παραπονεμένους και συνήθως χωρίς στοιχειώδη προσόντα ημετέρους) και εφάρμοσε ένα ανερυθρίαστο “Αλογοσκούφη δώστα όλα”, εκτινάσσοντας το ελληνικό δημόσιο στην τροχιά της άτακτης χρεοκοπίας.

Το πολιτικό σύστημα συνέχισε να κινείται στη σφαίρα του φαντασιακού, αρνούμενο να χτυπήσει γενικό προσκλητήριο συνεργασίας και υποσχόμενο “ζάππεια” και “αντιμνημονιακούς τσαμπουκάδες”. Αλλά και όταν το έκανε, αποδέχτηκε και”ξέπλυνε” ακροδεξιούς παίκτες, που πολύ γρήγορα απέδειξαν πόσο συνώνυμος είναι ο ψευδοπατριωτισμός και η εθνοκαπηλεία με τη λαμογιά. Ταυτοχρόνως, νέα φρούτα ξεπετάχτηκαν, ψεκασμένα από τις ορμόνες της καφενειακής μπουρδολογίας, τόσο από τα αριστερά, όσο και από τα (εως και φασιστικά) δεξιά.

Κι όσο κι αν κατάφερε να συμμαζέψει το δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το πολιτικό σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνέχισε να παίζει το αιώνιο “κατενάτσιο της κοροϊδίας” - ή όπως εύστοχα γράφει ο Καλλίτσης την “αδιέξοδη πολιτική τροχάδην επιτόπου”.

Αλλά μόνο του τα έκανε όλα αυτά το πολιτικό σύστημα; Σε ποιά πρόθυμα αυτιά απευθύνθηκε αυτή η ρητορική; Και ποιες δημοσκοπήσεις ακολούθησε και ακολουθεί το πλέγμα των διαμορφωτών γνώμης, για να κάνει τις επιλογές του; Πόσες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες δεν αντέδρασαν σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης και αλλαγής του οικονομικού μοντέλου (όταν βέβαια αυτές ήταν ουσιαστικές και δεν βαφτίστηκαν κατ’ ευφημισμόν “μεταρρυθμίσεις”); Σε πόσες περιπτώσεις δεν “ροκανίστηκε” συστηματικά η όποια προσπάθεια ουσιαστικών αλλαγών που έχει ανάγκη μια οργανωμένη κοινωνία, που παραπαίει σε όλα τα επίπεδα; Ποιές καθημερινές πολιτικές ενέργειες και αντιλήψεις αλληλοδιαμορφώνουν τις πράξεις της εξουσίας;

Ουδέποτε προσαρμόστηκε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας - και καθρέφτης του είναι το πολιτικό σύστημα. Διότι ουδέποτε, πρώτα από όλα, δέχτηκε να κοπιάσει για να αντιληφθεί και εξηγήσει τι του συνέβη με τη λεγόμενη “κρίση”. Αποδέχτηκε τις πιο εύκολες και επιφανειακές εξηγήσεις, δίνοντας ακροαματικότητες και θεαματικότητες του 40%, στις πρωινές κραυγές του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού λαϊκισμού, που απλώς έβριζαν τη Μέρκελ.

Αντί να πέσει με τα μούτρα στην ανάλυση και στην ανάδειξη νέων φωνών και τρόπων σκέψης, ψήφισε την χειρότερη ποιότητα βουλευτών, που είχε δει ποτέ το ελληνικό κοινοβούλιο. Με πρωταγωνιστές υπόδικους, δημαγωγούς του αισχίστου είδους, πρωταθλητές της σαχλαμάρας και της ρηχότητας - που μόνο τους μέλημα είναι να “μη μείνουν άνεργοι”.

Ανέδειξε σε υπολογίσιμες δυνάμεις κόμματα που θα έπρεπε να έχουν περιθωριακό ή ανύπαρκτο ρόλο, σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Στη μανία του να αποκαθηλώσει πρόσωπα και πράγματα, ανέχτηκε (και ανέχεται) δημοσιογράφους και πολιτικούς, ακόμα χειρότερους από τους προηγούμενους. Και στην ανάγκη του να αναμορφώσει το πολιτικό τοπίο της χώρας, βρέθηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες ενός ακραίου λαϊκισμού - και από τις δυό πλευρές του πολιτικού φάσματος.

“Μα όλοι μαζί τα φάγαμε;” θα αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. “Όλοι μαζί επιτρέψαμε αυτό το κύμα απελπισίας να μας πνίξει, λες και δεν είμαστε μια χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης”; Όχι βέβαια. Αλλά στη δημοκρατία, δυστυχώς ή ευτυχώς, μετράνε τα “ναι” και όχι τα “όχι”. Κι όταν δεν αντιπαρατάσσουμε κάτι πιο δημιουργικό από τη βούληση της εκάστοτε ανεύθυνης μειοψηφίας, τότε την ευθύνη την έχουμε όλοι.

Όταν λίγες χιλιάδες ή ακόμα και εκατοντάδες ψήφοι είναι ικανές να στείλουν κάποιον καραγκιόζη στο κοινοβούλιο, τότε την ευθύνη την έχουμε όλοι μας, που δεν αναδεικνύουμε κάποιους καλύτερους στη θέση τους. Όταν “ψηφίζουμε” τη γελοία και όχι τη σοβαρή εκπομπή, ενισχύουμε την κατρακύλα. Όταν καταφεύγουμε στους επαγγελματίες λαϊκιστές, γιατί δεν κοπιάζουμε αρκετά ώστε να αναδείξουμε νέες δυνάμεις, αξιόλογες και ακέραιες, που θα εμπλουτίσουν το πολιτικό φάσμα, ολιγωρούμε επικίνδυνα.

Μα πώς θα επιλέξουμε καλύτερο πολιτικό προσωπικό, όταν η πλειονότητα επιβάλλει ένα πλέγμα δημαγωγίας, λαμογιάς και εξευτελισμού της σοβαρότητας, της δημοκρατίας και του διαλόγου; Πώς θα μπουν οι πιο αξιόλογοι σε αυτό το σύστημα, αφού τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολο και απωθητικό; Πώς θα φύγουμε από τον φαύλο κύκλο του πολιτικού, συνδικαλιστικού και μιντιακού “πολτού”, που έχουμε φτιάξει;

Τους “καλύτερους”, δεν θα μας τους φέρουν “εισαγόμενους” οι φίλοι μας οι Γάλλοι ή οι Σουηδοί. Καλώς ή κακώς, μόνοι μας πρέπει να να τους αναδείξουμε και να τους επιβάλουμε.

Ας σκεφτούμε λοιπόν ποιούς επιβραβεύσαμε μέχρι τώρα. Με πόσα συμπλέγματα αντιμετωπίζουμε τους πιο αξιόλογους - πόσους στείλαμε σπίτι τους, απογοητευμένους. Και πόσους γελοίους ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε ακόμα, “κράζοντας” πολλές φορές τους λάθος ανθρώπους. Και μετά ας ανοίξουμε τον τηλεοπτικό δέκτη, για να δούμε τον καθρέφτη των επιλογών μας…

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το υπέροχο βίντεο-κλιπ του "Loop De Li" του νέου τραγουδιού του Βρετανού Bryan Ferry (στα 69 του).

Tale quale

Προσπαθείς να είσαι στη “μέση”. Να μην αποδεχτείς κανέναν αυταρχισμό και καμία αυθαιρεσία μιας (πολλές φορές) ακροδεξιάς και διεφθαρμένης εξουσίας. Να καταδικάζεις την αστυνομική βία με κάθε ευκαιρία, το τριτοκοσμικό πλιάτσικο που επιβάλλουν οι ισχυροί στον πλούτο των πολλών, την άρνηση κάθε είδους δημοκρατικού κανόνα και διαφάνειας, που εμποδίζουν την κοινωνία και τη χώρα από το να γίνει επιτέλους σύγχρονη και ευρωπαϊκή. Πιο αντιρατσιτής και αντιφασίστας δεν γίνεται. Πιστεύεις στους θεσμούς, στο παράδειγμα των άλλων που δεν είναι “κουτόφραγκοι”, στην καταδίκη της επαρχιώτικης εσωστρέφειας, της κομματικής υποκρισίας. Πιστεύεις στο διάλογο. Δημοσιεύεις κάθε δημοκρατική άποψη και δίνεις βήμα σε κάθε δημιουργική πολιτική προσπάθεια, από της παρυφές της αρτηριοσκληρωτικής δεξιάς μέχρι τις αντίστοιχες της αριστεράς - συνήθως με περισσότερη συμπάθεια προς τη δεύτερη.

Αλλά ταυτόχρονα, δεν αποδέχεσαι τον μανιχαϊσμό του δήθεν “αντισυστημισμού”, τον βολικό διαχωρισμό σε “μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς”, την υποκρισία της συντήρησης, σε όποιο σημείο του πολιτικού τόξου κι αν φωλιάζει. Αρνείσαι τα στρατόπεδα και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που πάντα βολεύει τους ακραίους. Αρνείσαι την ισοπέδωση των εννοιών και των λέξεων, δεν βαφτίζεις “βία” κάθε αδικία, επικρίνεις αυτούς που μιλούν για “πόλεμο”, για “χούντα”, για “ κατοχή” - προφανώς μην έχοντας ζήσει τίποτε από όλα αυτά ή διαστρέφοντας πλήρως την ιστορία, για χάρη του λαϊκισμού τους. Όλα αυτά τα καταγγέλλεις μάλιστα, ως πλευρές του ίδιου νομίσματος, ως μέρος ενός πελατειακού πολιτικού συστήματος που δεν έχει καταλάβει τίποτα από την κρίση, που επιμένει να ζητά την επιστροφή στο παρελθόν, παριστάνοντας οτι αποζητά την πρόοδο. Κι αυτό φαίνεται οτι ενοχλεί πιο πολύ από όλα.

Προφανώς δεν έχεις το αλάθητο, ούτε αυτά που φιλοξενείς είναι πάντα υψηλού επιπέδου - πού είναι άλλωστε; Προσπαθείς όμως να αποκωδικοποιήσεις την πραγματικότητα, με όπλο τις αξίες της φιλελεύθερης (και όχι “νεοφιλελεύθερης”) δημοκρατίας. Αλλά στη χώρα, όπου έχουν επιβιώσει, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, σε πείσμα του υπόλοιπου προηγμένου κόσμου, οι πιο απολιθωμένες οπτικές, η πιο ξύλινη γλώσσα και οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας, τίποτα δεν είναι “τυχαίο”. Καμία άποψη δεν είναι αβίαστα δική σου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένας “πληρωμένος κονδυλοφόρος”, ένας “υπηρέτης του συστήματος”, ένας “ταξικός εχθρός”, ένας “φιλελές”.

Όταν φτάνει η ώρα, κάποιοι τραμπούκοι να καταφύγουν στην πραγματική βία (που θα μπορούσε να είχε και θύμα, καθώς κάποια εργαζόμενη που ζούσε μακριά κοιμόταν κάποια βράδια μέσα στα γραφεία), τότε περιμένεις από όλους τους δημοκρατικούς φορείς (και κυρίως από αυτούς που δηλώνουν οι πιο προοδευτικοί) να καταδικάσουν απερίφραστα και με όλη τους την καρδιά την “εμπρηστική παρέμβαση” (τρομάρα τους, πάλι καλά που δεν την είπαν και “εικαστική”).

Όλους; Αμ δε. Επί ένα 24ωρο, οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν να συμβιβάσουν από τη μια την αυτονόητη ανάγκη για καταδίκη (“αλλίμονο, είμαστε αξιωματική αντιπολίτευση, αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, θα δώσουμε τροφή στους αντιπάλους”) και από την άλλη την ενδημική “ξυνίλα”, αν όχι πλήρη απέχθεια, προς ό,τι εκπροσωπεί η Athens Voice. Στο τέλος (και με τα χίλια ζόρια) καταφέρνουν να αρθρώσουν μόνο μια γραμμή, ψυχρή και σχεδόν ψεύτικη, διάφανα βεβιασμένη: “Η εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Athens Voice είναι καταδικαστέα και βάλλει κατά της ελευθερίας του Τύπου”.

Η διαφωνία με την αισθητική, τις θέσεις ή την πολιτική μιας εφημερίδας είναι απόλυτο δικαίωμα του καθενός. Το να μην μπορείς όμως να καταδικάσεις με ειλικρίνεια μια τρομοκρατική πράξη είναι πρόβλημα. Γιατί αυτό σημαίνει, οτι η διάχυτη (στους ταλιμπάν του διαδικτύου και αλλού) ρητορική του “καλά να πάθει η καθεστωτική προπαγάνδα του Πρώκταγκον και του Γεωργαλά/Γεωργελέ” (απολύτως αντίστοιχη με το “καλά να πάθει η Κανέλλη για το χαστούκι”) επικρατεί - και με δυσκολία σου επιτρέπει να τηρήσεις τα προσχήματα. Με (ευτυχώς) τουλάχιστον μια τιμητική εξαίρεση.

Στα θρησκευτικά ή στα οικονομικά ζητήματα, μια χαρά τις κάνει τις επίσημες κωλοτούμπες η αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί εδώ δεν μπορεί; Γιατί είναι δέσμια των ακροτήτων που η ίδια έχει καλλιεργήσει, φιλοξενώντας και ενθαρρύνοντας κάθε είδους φανατική αντίληψη, που περιφρονεί τη νοημοσύνη, την ευγένεια, τον διάλογο, τη δημοκρατία, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Επικεφαλής κομματικών μέσων λοιδoρούν τους συναδέλφους τους όταν δεν ακολουθούν τη δική τους επιπόλαια και υστερόβουλη θεώρηση του “αγώνα”, αλλά γίνονται ρεζίλι, όταν οι ίδιοι υφίστανται τις συνέπειες μιας απεργίας. Όψιμοι και διάσημοι κομματικοί φίλοι χαιδεύουν τα αυτιά του ασύστολου λαϊκισμού και προκαλούν τη θυμηδία, παριστάνοντας τους “αντισυστημικούς”, πνιγμένοι μέσα στα εκατομμύρια που έχουν απομυζήσει παρασιτικά από πρώην και νυν συζύγους και χορηγούς.

Στρατευμένοι κομματικοί αρθρογράφοι αποκαλούν τους άλλους ”ντόπερμαν της εξουσίας” - ακόμα κι αν έχουν δίκιο, ξεχνούν πόσο άκυρος είναι ο χαρακτηρισμός όταν προέρχεται από ένα πιστό κομματικό φύλακα του δικού τους “συστήματος” (κοινώς κομματόσκυλο). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουν αναπτύξει κι ένα εκπληκτικό newspeak, που καταργεί κάθε έννοια πολιτικής γεωγραφίας (οι Γάλλοι είναι “κουτόφραγκοι”, όταν αποκαλούν αριστερά και τους σοσιαλιστές), σύμφωνα με το οποίο όλα πέραν της ΔΗΜΑΡ είναι “δεξιά”, ενώ “δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κινούνται στο χώρο του εξτρεμιστικού κέντρου (και ψηφίζουν π.χ. Ποτάμι)”. Προφανώς, αυτό σκέφτηκε, μέσα στην προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. κάποιος που κινείται στο χώρο των “μετριοπαθών άκρων”…

Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε σοβαρή κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, με την έννοια της κομματικής έκφρασης. Αλλά και αριστερά δεν έχουμε σχεδόν καθόλου. Τουλάχιστον με την έννοια της αξιοπρέπειας, της ποιότητας και του ήθους, που συνοδεύει της ιστορία της δημοκρατικής αριστεράς στη χώρα. Είναι απολύτως ανάλογη της αυταρχικής και παλαιοκομματικής δεξιάς, που καταγγέλει - tale quale.

Ένα συνονθύλευμα από μίζερες, κομπλεξικές, φανατικές (από αριστερίστικες ως διεφθαρμένα βαθυπασοκικές), υποκριτικές και βαθύτατα αντιδημοκρατικές αντιλήψεις ετοιμάζονται να δώσουν τον τόνο στην κυβερνητική εξουσία, με κύριο και σοβαρό επιχείρημα την απαλλαγή από μια άθλια διακυβέρνηση. Μόνο που η αριστερά, που θα έπρεπε να είναι ο πρώτιστος υπέρμαχος των δημοκρατικών αντιλήψεων, απλώς δεν είναι πια - στην Ελλάδα τουλάχιστον. Η δημοκρατία, για την έλλειψη της οποίας, τόσο πολύ κατηγορεί η αριστερά τους άλλους (δικαίως ή αδίκως), απουσιάζει και από το δικό της “στρατόπεδο”. Και όλοι εμείς ανάμεσα, δεν έχουμε ακόμα βρει τη διέξοδο από την παγίδα…

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το λογότυπο είναι της Athens Voice και το εξώφυλλο είναι από τη www.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από το εκπληκτικό βίντεο του "Tous Les Mêmes", από τον Βέλγο Stromae.