Baby Keep Smiling (δις)

Από πλευράς κομμάτων, η Δημοκρατική Αριστερά είναι ο μεγαλύτερος νικητής των εντυπώσεων αυτών των εκλογών. Με δύναμη ελάχιστη πανελλαδικά (πιθανότατα κάτω από το κατώφλι του 3%) κατάφερε οι δύο αντισυμβατικές της προτάσεις για Καμίνη και Μπουτάρη, να αποτελέσουν την (ιστορική) μεγάλη έκπληξη - και να σηματοδοτήσουν μια “αλλαγή πολιτισμού” στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, εκδιώκοντας από την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, τη μαυρίλα που κληρονομούσαν Κακλαμάνης και Παπαγεωργόπουλος. Της πιστώνεται επίσης και η επικράτηση Δημαρά στην Πάτρα.


Επιπλέον θριάμβευσε επί των πρώην συντρόφων της στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας μια πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, αλλά και έναντι των άλλων αριστερών κομμάτων, που δεν είχαν ούτε το θάρος να υπερβούν τις αγκυλώσεις τους για Καμίνη και Μπουτάρη, αλλά ούτε και τη δύναμη να “αναγκάσουν” τους οπαδούς τους να ψηφίσουν “κατά του μνημονίου”, λευκό ή άκυρο.

Όμως, η μεγάλη επιτυχία των Καμίνη και Μπουτάρη είναι πρωτίστως επιτυχία της κοινωνίας των πολιτών και δευτερευόντως των κομματικών σχηματισμών που τους υποστήριξαν. Όχι οτι το "θαύμα" θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την υποστήριξη των δεύτερων. Αυτό που διαφαίνεται όμως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη είναι οτι λειτούργησε η μαζική συστράτευση πολιτών, κινήσεων και προσωπικοτήτων ώστε να φύγει ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Και ταυτοχρόνως, μια αντίδραση των σοβαρών κεντροδεξιών αστών, που αρνήθηκαν να πάνε να ψηφίσουν τη λαϊκοδεξιά φασίζουσα “ψινακιάδα” (ενδιαφέρουσα και προς έλεγχο η πληροφορία οτι στα όρια της πρώην Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, ο Ψωμιάδης υπολείπετο της πλειοψηφίας).

Τα αποτελέσματα γίνονται έτσι ακόμα πιο αισιόδοξα. Όχι μόνο γιατί δεν χρειάστηκε μια Φώφη ή ένας Χρυσοχοίδης για να κερδίσει το Δήμο Αθηναίων, αλλά γιατί η συμμαχία του χαμηλού επιπέδου αποκρούστηκε “πολιτισμικά”. Σε αντίθετη περίπτωση, το τοπίο θα ήταν ζοφερό: Η εμπεδωμένη σε μεγάλη μερίδα των νέων ανθρώπων αντίληψη, οτι με την αποχή μπορείς να επιφέρεις κλονισμό στο σύστημα τέτοιον, που να αλλάξεις τα πράγματα προς το καλύτερο, προκαλεί θλίψη.


(Τις τελευταίες δύο μέρες δύο νέα παιδιά προσπαθούσαν να με πείσουν οτι η “απολίτικη” επιλογή θα οδηγήσει σε “άμεση δημοκρατία” ή σε ενεργοποίηση μιας τάχα πρόβλεψης του συντάγματος, οτι εκλογή με κάτω από ένα ποσοστό είναι άκυρη. Επειδή τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, προσπάθησα να τους πείσω για το ανεύθυνο της πιθανότητας να προκληθεί κρίση της (έστω κουτσής ή ανάπηρης) δημοκρατίας μας, τέτοια που δεν μπορούμε να διανοηθούμε τις συνέπειες. Και επέμενα οτι μόνο με την ενεργό βελτίωση του πολιτικού δυναμικού και την ενεργοποίηση του εκλογικού σώματος, αλά “yes we can”, μπορεί κάτι να βελτιωθεί - ποτέ με την αποχή.)

Τα αποτελέσματα στις άλλες δύο μεγάλες πόλεις (Πάτρα και Πειραιά) έδειξαν επίσης οτι το απρόβλεπτο μιας αντάρτικης υποψηφιότητας ή μιας βεβαιότητας περί τη νίκη, μπορεί να φέρει την ήττα στον κομματικό υποψήφιο. Ειδικά ο Μίχας, που ήταν ο μόνος βέβαιος από τις δημοσκοπήσεις, οτι θα πάρει εύκολα τον Πειραιά για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να αισθάνθηκε οδυνηρή την εκδίκηση Φασούλα, αλλά και τις βαθιά συντηρητικές συμμαχίες που λειτούργησαν υπέρ Μιχαλολιάκου.

Φυσικά, το αποτέλεσμα ουδόλως πρέπει να ευχαριστεί τον Αντώνη Σαμαρά. Πόνταρε σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και 6 περιφέρειες - και βρέθηκε να χάνει και την Πελοπόννησο, περιφέρεια καταγωγής όλης της ηγεσίας της ΝΔ (Σαμαράς, Δήμας, Αβραμόπουλος, Λυκουρέντζος!), με τον υποψήφιο να είναι “προσωπικό στοίχημα” του αρχηγού της ΝΔ, όπως και ο Κικίλιας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου από την άλλη, μπορεί να είναι συγκρατημένα αισιόδοξος, γιατί “ρεφάρησε” το αποτέλεσμα του α’ γύρου, κερδίζοντας 8 περιφέρειες (μεταξύ αυτών και την Αττική) και τους δύο σημαντικότερους δήμους (έστω και έμμεσα) - επιβεβαιώνοντας όμως έτσι το προσωπικό του στοίχημα της νεωτερικότητας. Ουδείς μπορεί, εντός ή εκτός Ελλάδας, δεδομένου του μνημονίου και των μέτρων, να αποτιμήσει οτι η κυβέρνηση του δέχθηκε ανεπανόρθωτο πλήγμα ή οτι στερείται νομιμοποίησης - ενόψει και των σοβαρών διαπραγματεύσεων, που αρχίζουν από αύριο.






To smile είναι από το www.simplychi.wordpress.com και το εξώφυλλο από το http://3.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Baby Κeep Smiling" του Κουβανού Compay Segundo με τον Lou Bega.