O απολογισμός ενός reunion

Πάντα είναι ευχάριστο - για μένα τουλάχιστον - να βλέπεις τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες μαζί. Ακόμα κι αν έχουν συμπληρωθεί 30 συναπτά έτη (!) από την αποφοίτηση...


Είναι όμως και “επικίνδυνο”, είναι λιγάκι στην κόψη του ξυραφιού. Όχι μόνο γιατί “παίζουν” όλα τα εγωιστικά ένστικτα και οι ανασφάλειες (“α, κοίτα πώς έχει γίνει αυτός, κι εγώ έτσι είμαι, όχι είμαι καλύτερα, δεν έχω παραιτηθεί”), αλλά και γιατί - θέλεις δεν θέλεις - κάνεις έναν απολογισμό του πού είσαι έχεις φτάσει και πού πας. Ένα σχολείο ίδιο και απαράλλαχτο (κάποιων τα παιδιά ήδη το τελειώνουν), άλλοι ζουν σε μακρινά κι εξωτικά μέρη, έχουν ολοκληρώσει ίσως κύκλους που εσύ δεν έχεις καν αρχίσει (για καλό;) - κάποιοι δεν υπάρχουν πια, για διάφορους λόγους. Τα reunion είναι μια ζωή στο fast forward που περνάει μπροστά στα μάτια σου.

Έχω ένα προνόμιο, σε σχέση με τους συμμαθητές μου: Όλοι θυμούνται το όνομα μου και (όσοι ζουν εδώ) ξέρουν τι κάνω επαγγελματικά - είναι η έκθεση της δουλειάς μου που το εξασφαλίζει αυτό. Και πρέπει να πω οτι χθες, δέχθηκα από τους περισσότερους ένα κύμα πολύ θερμής εκτίμησης και αγάπης γι αυτά που κάνω, είτε στην τηλεόραση, είτε στο ραδιόφωνο (χωρίς να λείψει και η κριτική) - και τους ευχαριστώ.

Επίσης πρέπει να πω οτι, σε αντίθεση με το reunion της εικοσαετίας, βρήκα τη συντριπτική πλειοψηφία σε εξαιρετικά καλοδιατηρημένη και νεανική κατάσταση, με πολύ κέφι και διάθεση για χορό. Παρά τον συνήθη dj, του δώσαμε και κατάλαβε στον ιδρώτα - μέχρι που κατέβηκαν και οι απόφοιτοι του 2000, που είχαν από πάνω παρόμοιο πάρτυ, αλλά “το δικό μας ήταν πιο ζωντανό”. Πρωταθλητές του χορευτικού στυλ ο ανεπανάληπτος Τσίκας (που ήρθε από τη Βρετανία) και ο Κωνιός. Για τις κυρίες δεν θα πω, γιατί θα στενοχωρήσω ίσως κάποιες, αλλά οι διοργανώτριες Μαντώ και Γιολάντα ήταν, όπως πάντα, οι ψυχές του πάρτυ, νομίζω.

Σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής σου ή της επικαιρότητας, το reunion σταματάει το χρόνο. Από πού να ξεκινήσεις και τι να πεις; Για τα επαγγελματικά του καθενός (αναπόφευκτα), τα οικογενειακά, τα πολιτικά; Το “συναισθηματικό μάθημα” που παίρνεις είναι οτι αυτός ο μικρός κύκλος των συμμαθητών, που κρατάς ως προσωπικές σχέσεις, πρέπει να διευρυνθεί. Ακριβώς γιατί το συναισθηματικό στοιχείο, όταν μπορεί να αποφύγει την άμβλυνση (ή ακόμα χειρότερα την πλήρη αλλοίωση) της αντικειμενικής όρασης, είναι αυτό που τελικά προάγει τη ζωή και τις συνθήκες της. Κι όπως συμπέραινε (εξ αρχής και τελικά) ο Γιάλομ στον “Σοπενάουερ”, οι σχέσεις είναι τελικά ο τρόπος για να απαντήσεις σε κάθε υπαρξιακή ανησυχία...








H φωτό του 16άρη (;) Προκόπη με τον κύριο Ροβολή στην τάξη είναι αγνώστου φωτογράφου, αλλά την ανέσυρε και μου την έστειλε ο Μανώλης Παπαμανώλης - ενώτο εξώφυλλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Memories" του Αυστριακού Waldeck.