Ο άνθρωπος που πήγαινε γυρεύοντας...

Τα σημάδια ήταν όλα εκεί για τον Ντομινίκ Στρος-Καν: Ήταν γνωστός “καρδιοκατακτητής” στον υπερθετικό φαλλοκρατικό βαθμό, είχε παρελθόν καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση, έμοιαζε να μην μπορεί να αντισταθεί στις σειρήνες ενός τρυφηλού βίου, αταίριαστου με τη σοσιαλιστική του ταυτότητα, που περιλάμβανε την χρήση μιας Porsche Panamera (που ανήκε σε φιλικό του ζευγάρι, τελικά) και τη διαμονή σε υπερπολυτελείς σουίτες των τριών χιλιάδων δολλαρίων τη βραδιά...


Το σοκ όμως της εικόνας παραμένει μεγάλο - και το απλανές βλέμμα της απώλειας των πάντων, απολύτως ενδεικτικό. Καλωσήρθατε σε έναν τελείως διαφορετικό νομικό και πολιτικό πολιτισμό: αυτόν της ανεξάρτητης δικαιοσύνης που δεν χαρίζεται ούτε επιτρέπει άλλοθι σε κανέναν (“όσο ψηλα κι αν βρίσκεται”), αυτόν που δεν συγχωρεί την παραμικρή σεξιστική παρεκτροπή, αυτόν που λαμβάνει απολύτως σοβαρά τις καταγγελίες για απόπειρα βιασμού, τις αντιμετωπίζει ως κακούργημα και τις τιμωρεί αυστηρότατα.

Μήπως όμως αυτός ο “κυριολεκτικός” αμερικανικός πολιτισμός περνάει στην επικράτεια της αφέλειας και της διαπόμπευσης (αντιπαρατιθέμενος με την ευρωπαϊκή πολυπλοκότητα, που έχει βέβαια τα θετικά της, αλλά και τα μεμψίμοιρα και τα πικρόχολα αρνητικά της); Είναι δυνατόν να αποσυνδέεται τελείως ο πολιτικός ρόλος ενός κατηγορούμενου, από τη μεταχείριση του; Γιατί αν το τεκμήριο της αθωότητας είναι μια φορά δύσκολο να διατηρηθεί όταν ένας ανώνυμος πολίτης καταγράφεται από την κάμερα με χειροπέδες, το ενσταντανέ που έκανε το γύρο του κόσμου χίλιες φορές καταστρέφει για πάντα την πολιτική καριέρα ενός κορυφαίου οικονομικού παράγοντα κι ενός διεκδικητή της γαλλικής προεδρίας, σπέρνοντας αμφιβολίες που δεν ανατρέπονται.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι η ιστορία γράφεται από τις μεγαλοσύνες και τις μικρότητες των ανθρώπων. Και είμαι έτοιμος να δεχθώ την ιστορία όπως είναι, στο face value της. Ωστόσο δυσκολεύομαι κι εγώ να εξηγήσω γιατί ακόμα κι ένας σεξομανής άνθρωπος της εξουσίας κλειδώνει την καμαριέρα στο δωμάτιο του, έχει τόσο ασυγκράτητες ορμές (που ισοδυναμούν με πολλά βιάγκρα στην ηλικία του) κι ενώ είναι επικεφαλής του ΔΝΤ, επιδιώκει (στις Ηνωμένες Πολιτείες κιόλας) να επιβάλει να του κάνει στοματικό έρωτα ένα “εχθρικό” στόμα, μιας κοπέλας που κάνει τα πάντα για να αντισταθεί...

Αν δηλαδή κάποιος ήθελε να την στήσει στον Στρος-Καν, αυτό ακριβώς δεν θα έκανε; Δεν θα τον παγίδευε (με) μια καμαριέρα, που αρχικά θα τον προκαλούσε ενδεχομένως - και στη συνέχεια θα αντιστεκόταν; Ξέρω, ακούγεται σαν τη γνωστή άθλια ιδεολογική προσέγγιση “ο βιαστής αθωώνεται, το θύμα έφταιγε”. Δεν μπορώ όμως να μην λάβω υπόψιν μου το πόσο ευάλωτος (και επιθυμητός) στόχος είναι ένας άνθρωπος με τόση (οικονομική) εξουσία - και τέτοιες αδυναμίες.

Ένα θέμα που εγείρεται παραλλήλως είναι το κατά πόσον είναι σωστή η θεσμοθέτηση ασυλίας, για πολιτικά πρόσωπα σε τόσο υψηλή θέση. Η πολεμική κατά της ασυλίας (που είναι αλήθεια οτι γίνεται συχνά αντικείμενο κατάχρησης), δεν αντιμετωπίζει την περίπτωση της πλεκτάνης. Αν ο Στρος-Καν παγιδεύτηκε, είναι δυσανάλογη η αβλεψία να μην προστατεύεται από το νόμο της χώρας που φιλοξενεί, όπως ακόμα και το σχετικά χαμηλόβαθμο διπλωματικό προσωπικό.

Θεωρία συνομωσίας ή όχι, η πρώτη προφανής επίπτωση είναι αμιγώς γαλλική: Ο Νικολά Σαρκοζί (o οποίος λέγεται οτι τον είχε προειδοποιήσει οτι στις ΗΠΑ πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικός με τις παρορμήσεις του) δεν έχει πια ικανό αντίπαλο, που θα τον “σάρωνε” στις προεδρικές εκλογές, το 2012, όπως προέβλεπαν όλες οι δημοσκοπήσεις. Οι Γάλλοι θα μείνουν με τον χειρότερο και η γαλλική αριστερά στο σύνολο της δέχεται ένα καταφανές πλήγμα, όσο κι αν τα γαλλικά πολιτικά ήθη είναι πολύ πιο ελαστικά από τα αμερικανικά, σε τέτοια ζητήματα.

Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με την παγκόσμια οικονομία, τις ισοτιμίες του ευρώ (που κλονίστηκαν προσωρινά), την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τις αντιλήψεις του Στρος-Καν, ο οποίος είχε επιχειρήσει να αμβλύνει (επιτυχώς ή όχι) τις αλγεινές εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει με τις παρεμβάσεις του το ΔΝΤ τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και να εισαγάγει ένα λιγότερο “νεοφιλελεύθερο” προφίλ στη στόχευση του παγκόσμιου αυτού οργανισμού. Η Ευρώπη ίσως να μην έχει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει έναν δικό της άνθρωπο επικεφαλής του Ταμείου, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή για την οικονομία της.

Και βεβαίως, αφού η αιχμή της ευρωπαϊκής κρίσης είναι το ελληνικό χρέος, οι επιπτώσεις από μια αλλαγή πολιτικής μπορεί να είναι απρόβλεπτες και για τη χώρα μας. Ο Στρος-Καν επιθυμούσε, με τη ματιά του στραμμένη στην διεκδίκηση της γαλλικής προεδρίας, την επιτυχή “διάσωση” της Ελλάδας. Ούτως ή άλλως, βρισκόμαστε σε μια στιγμή, που πρέπει να αντιληφθούμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον πολιτισμό της αποτελεσματικότητας - με θεσμούς και μηχανισμούς διεφθαρμένους και ανίκανους, μη κάνοντας παρά τα ελάχιστα για να τους αλλάξουμε.

Το ανέκδοτο με τη θεσσαλική προφορά κυκλοφόρησε αμέσως: “Αυτή πήγε να στρώσ’ και αυτός πήγε να της το καν’...” Σε κάθε περίπτωση, ο Ντομινίκ Στρος-Καν θα μείνει στην ιστορία ως “ο άνθρωπος που πήγαινε γυρεύοντας”. Θύμα πλεκτάνης ή όχι, αμέλησε το βασικό στοιχείο αυτού που θέλει να διεκδικεί τόση εξουσία, στο δημόσιο βίο: Αν έχεις τέτοιες αδυναμίες και είσαι τόσο ευάλωτος, η ζωή δεν συγχωρεί. Η σεξουαλικότητα δεν μπορεί παρά να είναι μια τρυφερή, μεταφυσική εκδήλωση. Αν η εξουσία λειτουργεί ως αφροδισιακό, η απροκάλυπτη παρόρμηση δεν είναι παρά μια έκφραση βίας και ματαιοδοξίας. Και μαζί με την αλαζονεία, γίνεται μπούμερανγκ...


Υ.Γ. Περισσότερος (και πιο φρέσκος) προβληματισμός, εδώ.









Οι φωτό είναι από τα www.pienotitulo.blogspot.com και http://max.rcs.it

Το post συνοδεύεται από το "Ni oui, ni non", της Γαλλίδας Zaz, που εμφανίστηκε τη Δευτέρα το βράδυ στην Αθήνα.