Η συνταγή

Το πρώτο κομμάτι της ώρας, πρέπει οπωσδήποτε να είναι (κατά τα γούστα μου) instrumental. Κινηματογραφικό, μινιμαλιστικό ή ένα μικρό jazz αριστούργημα (χωρίς “δυσκολοχώνευτες” bop παρεκτροπές), είναι ότι πρέπει. Κάτι που να συγκινεί και να ξαφνιάζει, να μην είναι συνηθισμένο άκουσμα - ας είναι και πολύ γνωστό, αλλά ξεχασμένο. Ειδικά “το κομμάτι των 7μμ” πρέπει να είναι διαμαντάκι. Αν είναι και από βινύλιο, ακόμα καλύτερα - ο ήχος του είναι απαράμιλλος.


Το δεύτερο και το τρίτο κομμάτι έχουν μεγάλη σημασία. Καλύτερα από cd, τα mp3 να τα χρησιμοποιείς μόνον όταν είναι απαραίτητο - ο “σκληρός” τους ήχος εντοπίζεται από ένα καλό σύστημα αυτοκινήτου κι από τα εξασκημένα αυτιά που θέλεις να κερδίσεις. Με στίχο, οπωσδήποτε. Και ει δυνατόν με ονειρικό ύφος, είτε από τη βραζιλιάνικη, είτε από την αγγλοσαξωνική δισκογραφία. Ήρεμο - όχι στα βαθιά νερά της world music (ακόμα). Να αφήνουν τον ακροατή να μπαίνει στη γαλήνη μιας απογευματινής εκπομπής, είτε βραδιάζει άμεσα (όπως το χειμώνα), είτε ακόμα είναι ο ήλιος ψηλά, όπως το καλοκαίρι.

Ανάλογα με τον καιρό, επιζητείς και τη συνέχεια: Λίγο big band ή swing ήχος για το κρύο και τη βροχή, λίγο πιο “αέρινα” κομμάτια το καλοκαίρι. Η ατμόσφαιρα της latin ή οι μουσικές από τα τροπικά δεν θερμαίνουν πάντα την ατμόσφαιρα, αν ο ουρανός είναι βαρύς.

Οι μελαγχολικές μελωδίες δεν προκαλούν πάντα θλίψη και εσωστρέφεια - οξύνουν την ευαισθησία, αρκεί να μην το παρακάνεις. Μόνο που δε μπορείς να γυρνάς πολύ συχνά πίσω σε αυτές, γιατί η πρόοδος της εκπομπής πρέπει να είναι αισιόδοξη, χαρούμενη, φωτεινή. Έτσι τα σκαμπανεβάσματα πρέπει να έχουν μια μέση ροή προς το εντονότερο.

Οι κουβέντες και τα σχόλια πρέπει να έρθουν σταδιακά. Βολέψου στην ατμόσφαιρα της εκπομπής - κι άσε και τον ακροατή να κάνει το ίδιο. Το πρώτο σχόλιο μπορεί να είναι από την επικαιρότητα, αλλά κοντά στο δελτίο των 6.30, που έρχεται. Αφού θα τον βάλεις που θα τον βάλεις τον ακροατή στη σκληρότητα της ειδησεογραφίας, ας τον προετοιμάσεις με τον δικό σου τρόπο, λίγο πριν.

Στις 7 παρά 25, το πρώτο κομμάτι είναι παλιό, γνωστό - pop ή rock. Αντίστιξη στο ύφος του σταθμού. Αυτό που θάθελαν όλοι να θυμηθούν, αλλά είχαν ξεχάσει. Ο Clapton, οι Stones και τα rock γκρουπάκια έχουν μεγάλη επιτυχία. Το αμέσως μετά πρέπει να είναι στο world ύφος του σταθμού, εκτός αν κάτι “κολλάει’ πολύ ωραία με την έναρξη του ημιώρου.

Τα μεγάλα σχόλια πρέπει να γίνονται στο τέλος ορχηστρικών κομματιών. Ποτέ δεν πατάμε τον στίχο στην έναρξη του κομματιού, εκτός αν δεν μετρήσουμε σωστά την εισαγωγή, οπότε δέρνουμε τη γλώσσα μας. Αν είμαστε φλύαροι, καλύτερα στο κενό. Παγίδες είναι τα κομμάτια που αρχίζουν με vocals, αν δεν το θυμηθείς, την πάτησες.

Στο τέλος του ημιώρου, πριν τη διακοπή, πρέπει να ανεβάζεις το tempo. Ίσως και να παίζεις τα πιο “νόστιμα”, για να τσιγκλάς το ενδιαφέρον του ακροατή να μείνει. Δώσε μικρά, σύντομα "δωράκια", από όλες τις εποχές και όλα τα στυλ, στους ακροατές σου. Μη φοβάσαι τα "δύσκολα" είδη, όπως το funk - ταιριασμένο ωραία, αρέσει σε όλους.

Την ποιότητα και το εύηχο δεν πρέπει να την διακυβεύεις ποτέ. Μην κουράζεις και μη διώχνεις. Επιτρέπονται δέκα αποτυχίες το εξάμηνο. Τίποτα δεν πρέπει να περνάει την κρισσάρα, αν δεν έχει δοκιμαστεί - και δεν είναι της απολύτου αρεσκείας σου. Έχεις να διαλέξεις από χιλιάδες ωραίες γυναίκες (για να συνοδεύσεις γύρω στις 25 κάθε βράδυ), ποιός ο λόγος να κάνεις εκπτώσεις στην ευχαρίστηση των ακροατών σου; Οι πειραματισμοί είναι μόνο για τις πολύ κεφάτες μέρες - και για τον πολύ έμπειρο παραγωγό, που πιάνει το καλό, “prima vista”.

Το κομμάτι που παίζεις πρέπει να σου αρέσει - ακόμα κι αν εκείνη την ώρα εφαρμόζεις αναλογίες με τις διάφορες γλώσσες και κουλτούρες. Γι αυτό σε διαλέγει ο ακροατής - για να σου αρέσει και να το δείχνεις. Αλλά πρέπει συνέχεια να σκέφτεσαι, σα να είσαι “εκείνος”. “Εκείνος”, που δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις γνώσεις σου, ούτε για τη φιγούρα σου - θέλει καθαρή, ανόθευτη, μουσική απόλαυση. Αισθητική σε κάθε βήμα.

Ακόμα καλύτερα, αν μαζί του δοκιμάζεις την έκπληξη, από ένα κομμάτι που είχες ξεχάσει πόσο συγκινητικό είναι ή δεν είχες ανακαλύψει ακόμα στη δισκοθήκη σου. Δεν είχες αντιληφθεί πόσο ταίριαζε σε μια δεδομένη καμπή της μουσικής σου ροής. Ή πόσο ταιριάζει με ένα σχόλιο που θέλεις να κάνεις - ο ακροατής μπορεί να νομίσει οτι το είχες σχεδιάσει, αλλά το ένστικτο σου τα ταίριαξε. Μη φοβηθείς τη συγκίνηση - δείξτην! Κάνε τα χιλιάδες αυτιά κοινωνούς της ηδονής και της έκπληξης σου. Τραγούδησε το δέσιμο της φωνής σου με τη μουσική - χωρίς να “τραγουδάς”. Μίλα πάντα ολοκληρωμένα και με τελεία.

Η μαγεία είναι οτι παρεμβαίνεις και με το Λόγο και με την τέχνη. Η γοητεία της “κυβερνητικής” είναι οτι πρέπει να συντονίσεις επικοινωνία από τηλεφώνου και υπολογιστή, συνεννόηση και καταγραφή playlist, ιδέες για σχόλια και κομμάτια. Πάντα να σκέφτεσαι πώς ακούει ο άλλος, βλέποντας τον ουρανό, από το παράθυρο του ή το αυτοκίνητο του.

Η ευχαρίστηση είναι λίγο παραπάνω από αυτή του dj, που βλέπει τον κόσμο να χορεύει μπροστά του. Δημιουργείς μια ατμόσφαιρα, παράγεις μια live σκηνοθεσία, επιζητάς να κινητοποιήσεις το “έτερον ήμισυ”, τον ηχολήπτη - από την επιδεξιότητα και το κέφι του οποίου εξαρτάται η αισθητική σου τελειότητα.

Το φινάλε πρέπει να είναι θριαμβευτικό, κάτι σαν μια διαρκής ανηφόρα προς το φωτεινό και το λαμπερό. Αν η ολοκλήρωση δεν σε βρίσκει λαχανιασμένο και ευτυχή, τότε έχεις αποτύχει στο να δώσεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό κάνεις εδώ, προσφέρεις μια ακουστική νησίδα ευωχίας, ένα καταφύγιο καλής διάθεσης, ένα καθαρτήριο σκέψεων και συναισθημάτων. Αν διεκπεραιώνεις, είσαι μια ενέργεια που πέρασε και δεν άγγιξε - ή είναι άλλη μια κακή μέρα, χωρίς κέφι.

Αν κάποιοι πάνε να σου κόψουν αυτό το κέφι, δεν μπορείς παρά να εγκαταλείψεις. Και να αφήσεις αυτή την τόσο προσωπική επικοινωνία “γι αργότερα” στη ζωή, όταν θα ξανασυναντήσεις ανθρώπους που εκτιμούν το αυτονόητο...









H φωτό είναι από το www.willamette.edu και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "La Recetta" του Αμερικανού τραγουσιστή των Delinquent Habits, Kemo The Blaxican