2.10.11

Αδυναμία διαλόγου

Την Πέμπτη που πέρασε, είχα προσκληθεί από το Δήμο Αθηναίων, να συντονίσω μια ημερίδα/ανοιχτή συζήτηση, για την προτεινόμενη ανάπλαση της Ακαδημάς Πλάτωνος. Παρά το γεγονός οτι ζω σε γειτονική περιοχή, ήξερα λίγα πράγματα για τα προβλήματα της γειτονιάς αυτής. Ο ρόλος μου όμως δεν ήταν να ξέρω την ουσία των προβλημάτων, αλλά να διασφαλίσω τη διεξαγωγή μιας όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικής συζήτησης, με 9 ομιλητές (συν τις ερωτήσεις του κοινού) - και όσο το δυνατόν πιο πλουραλιστικής και χρήσιμης, με όλες τις φωνές να ακούγονται και κυρίως να κάνουν ουσιαστικές ερωτήσεις και παρεμβάσεις.


Είχα επίσης ενημερωθεί οτι επρόκειτο να υπάρξουν αντιδράσεις στην πρόταση του Δήμου, καθώς μερίδα κατοίκων δεν συμφωνεί με την πρόταση. Όπως κατάλαβα, η κριτική εστιάζεται κυρίως στο οτι πρόκειται για μια μελέτη που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια Διεύθυνση του Δήμου, από το 2009, επί Νικήτα Κακλαμάνη - και οποιαδήποτε άλλη “εκ του μηδενός” λύση, θα είχε κόστος χρόνου και χρήματος. Έκτοτε η μελέτη έχει υποστεί μερικές (ανεπαρκείς ίσως;) αλλαγές και υφίσταται κριτική από αρχιτέκτονες και πολεδόμους, αλλά το επίμαχο είναι οτι δεν περιλαμβάνει τις απαιτήσεις των κατοίκων για ακόμα περισσότερο πράσινο, κάτι για το οποίο δεν θα είχε αντίρρηση πιθανόν κανείς, αν μια τέτοια προοπτική δεν σήμαινε μυθώδεις αποζημιώσεις, για απαλλοτρίωση ιδιοκτησιών. Όπως δήλωσε ο Δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, είναι ήδη απαιτητά (από τους ιδιοκτήτες δεσμευμένων ακόμα και από το 1968(!) εκτάσεων) 120 εκατομύρια ευρώ. Και αυτά είναι μόνο όσα εχουν ήδη τελεσιδικήσει στα δικαστήρια, ενώ το “πράσινο ταμείο” που θεσμοθετήθηκε επί Μπιρμπίλη, ακόμα δεν έχει λειτουργήσει - και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο αν τα πρόστιμα των ημιυπαίθριων θα μπορέσουν να αιμοδοτήσουν ικανοποιητικά, έναν Δήμο, που (ούτως ή άλλως, να μην το ξεχνάμε) είναι καταχρεωμένος από την προηγούμενη διοίκηση και μισθοδοτεί καμιά δεκαριά χιλιάδες εργαζομένους στις υπηρεσίες του και στους συνδεδεμένους οργανισμούς (2.500 υπαλλήλους έχει μόνο Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης, σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση που είχα)...

Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του 4ου διαμερίσματος (και όχι σε κάποια αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας), ακριβώς για να είναι εύκολα προσβάσιμη στους κατοίκους - και ο χώρος γέμισε από νωρίς. Πρώτη “προβληματική” εκδήλωση: Μια κυρία έρχεται και μου δηλώνει οτι “οι κάτοικοι δεν θα μιλήσουν από το βήμα, θα μιλήσουν από κάτω”. Επιχειρηματολογώ οτι αυτό δεν έχει λογική, θα καταλάβαινα το αίτημα και τη διαμαρτυρία αν επρόκειτο για το ανάποδο, αν οι εκπρόσωποι των κατοίκων δηλαδή δεν είχαν βήμα - και απαιτούσαν να αποκτήσουν. Αρχίζω να αναγνωρίζω τα σημάδια μιας προσπάθειας να “απονομιμοποιηθεί” η εκδήλωση - και ει δυνατόν να “ποδοσφαιροποιηθεί”.

Με την έναρξη, εξηγώ δημοσίως οτι η εκδήλωση θα προχωρήσει αυστηρά με βάση το πρόγραμμα του διοργανωτή (δηλαδή του Δήμου) - κι οτι εγώ είμαι εκεί για να εξασφαλίσω την τήρηση των κανόνων διαλόγου και ιδίως του χρόνου ομιλίας του καθενός, γιατί η κατάχρηση του θα είναι εις βάρος άλλων (και όλων). Πρώτο μου λάθος: Όλα αυτά λέγονται πέντε λεπτά μετά τις έξι, είμαστε συνεπείς (αντιθέτως με την ελληνική συνήθεια) - και κάποιοι φυσικά που έρχονται καθυστερημένοι, ούτε καν τα έχουν ακούσει.

Μόλις ανεβαίνει ο Δήμαρχος στο βήμα, αρχίζει απ’ έξω μια ντουντούκα. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, καθώς είμαι μέσα από νωρίς, αλλά υποψιάζομαι οτι είναι κάποια διαμαρτυρία που έχει σχέση με τα σχολεία της περιοχής - και “εκμεταλλεύεται” την παρουσία του Δημάρχου, για να εκδηλωθεί. Προσέξτε όμως, δεν πρόκειται για μια (απολύτως θεμιτή) σιωπηλή διαμαρτυρία, αλλά μια διαμαρτυρία που έχει ως σκοπό να παρενοχλήσει ηχητικά την “μέσα” εκδήλωση, έτσι ώστε να μην ακουστεί τελικά κανείς. Οι οικοδεσπότες αναγκάζονται να κλείσουν τα παράθυρα για να ακούμε, η αίθουσα δεν έχει κλιματισμό, η ζέστη γίνεται αφόρητη - βλέπω μπροστά μου ένα κοινό, που ανεμίζει στην πλειοψηφία του “βεντάλιες”.

Κάτι σχολιάζω για τη ζέστη και τις συνθήκες, ζητώντας να κάνει το κοινό ησυχία και να κλείσει τα κινητά του, πετάγεται ένας παριστάμενος κύριος, με νόημα: “Μερικές φορές είναι χρήσιμο να ακούμε και τους από κάτω - αυτό είναι δημοκρατία (ή κάπως έτσι)”. “Όχι”, του απαντώ “αυτή είναι η μεταπολιτευτική μας φούσκα και η αδυναμία μας να κάνουμε διάλογο”. Διότι αυτοί που είναι έξω στο δρόμο, ξέρουν οτι αν θέλουν να παρευρεθούν στην αίθουσα και να πάρουν το λόγο, για το θέμα της συζήτησης, δεν θα τους εμποδίσει κανείς - το αντίθετο. Επιλέγουν όμως συνειδητά να παρεμποδίσουν μια εκδήλωση (που αφορά τα μέγιστα τους κατοίκους, ακόμα και τους πιο διαμαρτυρόμενους), ώστε να την “καταστήσουν αποτυχία” - αν δεν τη φέρουν στα μέτρα τους.

Οι ομιλίες προχωρούν στην ώρα τους, όταν κάποια στιγμή μου φέρνουν με καθυστέρηση το χαιρετισμό της Υπουργού Παιδείας, με την παράκληση να τον διαβάσω εγώ. Αυτή τη φορα, πετάγεται μια άλλη κυρία, που με άκρως επιθετικό ύφος, μου ζητάει τον λογαριασμό “γιατί θα διαβάσω εγώ τον χαιρετισμό - και γιατί δεν παρευρίσκεται ο εκπρόσωπος της”. Εκπλήσσομαι, γιατί δεν καταλαβαίνω ποιά είναι η διαφορά ποιός θα διαβάσει έναν τρίλεπτο χαιρετισμό (αφού έτσι κι αλλιώς δεν προβλεπόταν να παρίσταται η ίδια, όπως με σαφήνεια γράφεται στο πρόγραμμα), ζητώ να μην διακόπτουν, γίνεται ένας έντονος διάλογος, εξηγώ και πάλι τους όρους της διοργάνωσης (που άλλωστε δεν τους έχω θέσει εγώ), προσκαλώ όποιον δεν τους εγκρίνει να μην παρακολουθήσει, να καταγγείλει την εκδήλωση και να διοργανώσει μια άλλη, με όποιον ομιλητή ή συντονιστή θέλει - και δηλώνω οτι δεν θα δεχθώ συνεχείς παρεμβάσεις, που θα κάνουν την αίθουσα “κερκίδα”. Έχω πλέον πειστεί οτι υπάρχει συνειδητή πρόθεση να δυναμιτιστεί η εκδήλωση, που δεν “αρέσει” σε κάποιους.

Το σκηνικό συνεχίζεται λίγο αργότερα, με πολύ συγκεκριμένους και μετρημένους στα δάχτυλα κατοίκους να διακόπτουν, μη περιμένοντας καν να τελειώσουν οι ομιλητές - και θέλοντας ανυπόμονα να παρέμβουν. Κάποιος με κατηγορεί οτι “είμαι εριστικός” (επειδή ζητάω να μη διακόπτουν), κάποια άλλη μου κάνει παρατήρηση οτι “να σταματήσω να φέρομαι απαξιωτικά στους κατοίκους και να τους προσβάλλω” (επειδή δυσανασχεστώ που διακόπτουν και δεν περιμένουν τη σειρά τους), κάποιος φωνάζει από τη γαλαρία “να μας πείτε για την ΕΡΤ και τα παιδιά που τα φιμώσατε την Κυριακή”. Μήπως αυτά φίμωσαν ένα δελτίο, σκέφτομαι, αλλά δεν απαντάω...

Προτελευταίος ομιλητής η εκπρόσωπος της Επιτροπής κατοίκων, μιλάει 15 λεπτά (ενώ οι άλλοι είχαν όριο 8’-10’) - την αφήνω επίτηδες για να μη θεωρηθεί από κανέναν οτι επιχειρείται να περιοριστεί η φωνή τους. Μόλις τελειώσουν οι ομιλητές, ζητάω να μάθω αν υπάρχουν κάποιοι “θεσμικοί” (π.χ. δημοτικοί σύμβουλοι) που θέλουν να κάνουν παρέμβαση, πράγματι υπαρχουν δύο, μεταξύ αυτών και εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων, που διαβάζει κι ένα ψήφισμα.

Φτάνει η ώρα να δοθεί το μικρόφωνο στους δημότες, το δίνω ο ίδιος από χέρι σε χέρι. Ζητώ να είναι σύντομοι, κάποιοι μου απαντούν “έχουμε όλο το βράδυ, δεν θα φύγουμε από εδώ” - πράγμα βέβαια που δεν ισχύει, καθώς μια “ξεχειλωμένη” συζήτηση χάνει το νόημα της. Το μεγάλο πρόβλημα σε τέτοιες ανοιχτές συγκεντρώσεις είναι πώς θα αποφύγει κανείς τα λογίδρια και τις ατέρμονες τοποθετήσεις κάποιων, που μονοπωλούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) τον χρόνο των υπολοίπων. Ευτυχώς, με κανα-δυό εξαιρέσεις, που εκφωνούν θεωρίες συγκίνησης περί του Πλάτωνα και του πόσο σημασία έχει να γίνει η γειτονιά αυτή παγκόσμιο κέντρο αναφοράς, η συζήτηση καταφέρνει να αποκτήσει ουσιαστικές πτυχές. Η επικεφαλής της μελέτης σφυροκοπείται από ερωτήσεις κατοίκων, απαντάει εποπτικά πάνω στο σχέδιο που προβάλλεται σε προτζέκτορα, δίνονται απαντήσεις - ασχέτως αν είναι ικανοποιητικές ή όχι. Μιλάει εκπρόσωπος των ιδιοκτητών των απαλλοτριωμένων οικοπέδων, παρατίθενται αρκετές από τις παραμέτρους του προβλήματος. Όλη αυτή την ώρα βέβαια, κάποιοι (οι ίδιοι) είναι ασυγκράτητοι, με δυσκολία τους καταφέρνω να μιλήσουν στο μικρόφωνο - και όχι να φωνάζουν όλοι μαζί, σαν σε κερκίδα.

Στο τέλος, ο Δήμαρχος ζητάει αφού μιλήσουν όλοι, να συγκεντρώσει τις ερωτήσεις που απευθύνονται σε αυτόν - και να απαντήσει συνολικά. Ανεβαίνει στο βήμα, τον διακόπτουν, κάνει διάλογο, ακούει κι άλλους - κάποιος που μπήκε τελευταία ώρα αρχίζει να του φωνάζει διάφορα του τύπου “να κάνεις κάτι, γι αυτό σε ψηφίσαμε”. Ο Γιώργος Καμίνης απαντάει και σ΄αυτόν, κάνει έκκληση στους κατοίκους να προχωρήσουν με την προτεινόμενη μελέτη, να μη μείνουν στην ακινησία, να κάνουν δημιουργικές προτάσεις για το εφικτό, αυτό που μπορεί τώρα ο Δήμος με τα πενιχρά οικονομικά του, εν μέσω κρίσης - να αφήσουν τα μαξιμαλιστικά όνειρα, για απαλλοτριώσεις που είναι αδύνατο να επιτευχθούν.

Κι εκεί συμβαίνει η τελευταία πράξη της “αρχαίας τραγωδίας”. Οι δυό-τρεις από τους “μαχητικούς” που έχουν απομείνει (γιατί οι άλλοι είχαν τόσο ενδιαφέρον για την ουσία της συζήτησης, που έκατσαν να διακόπτουν μόνο σε ένα μέρος της εκδήλωσης), αρχίζουν να φωνάζουν “μη μας κόβεις το όνειρο, μη μας χαλάς το όνειρο”, φεύγουν από την αίθουσα με σπαραξικάρδιες φωνές - μένουν όσοι πραγματικά ήθελαν να ακούσουν. Η ώρα είναι εννιά, ο Δήμαρχος υπόσχεται οτι θα ξαναέλθει να ακούσει τους κατοίκους, η βραδιά τελειώνει.

Κατοικώ εδώ και 13 χρόνια σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας. Μπορώ να καταλάβω απολύτως την ψυχολογία του δημότη που αισθάνεται αβοήθητος απέναντι στην υποβάθμιση ή που προσπαθεί να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στα προβλήματα του. Είμαι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, έχω συντονίσει ή συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις συζήτησης - όπως και σε πολλές (πάντα ειρηνικά και με σεβασμό προς τους άλλους) “ακτιβιστικές”. Συνέβαλα κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις στη σφοδρή κριτική που ασκήθηκε κατά του Νικήτα Κακλαμάνη, ώστε να απωλέσει τον δημαρχιακό θώκο.

Ο Καμίνης όμως, σε αντίθεση με τον Κακλαμάνη, δεν περιφρονεί ούτε λοιδωρεί τις επιτροπές και τις κινήσεις πολιτών, αντιθέτως πάει και τους ακούει - κι ας είναι “εχθρικό” το περιβάλλον. Οι διαφωνίες είναι απολύτως θεμιτές, οι αντιρρήσεις των κατοίκων μπορεί να έχουν βάση, οι προτάσεις του Δήμου μπορεί να πάσχουν.

Μπορεί στη συγκεκριμένη βραδιά, να μην έκανα εγώ σωστά τη δουλειά μου ή να μην ήμουν “συμπαθητικός” (μόνο που δε είναι αυτό το ζητούμενο) - κι αν είναι έτσι ζητώ συγνώμη από τους καλοπροαίρετους που ήλθαν να ακούσουν και απαιτούν (και δικαίως) την καλύτερη δυνατή εξασφάλιση της διεξαγωγής ενός δημοκρατικού διαλόγου.

Αλλά αυτή η “ενσυνείδητη” αδυναμία διαλόγου, αυτή η προσπάθεια ενός αριστερισμού να δυναμιτίσει οτιδήποτε προέρχεται από τους θεσμούς, ακόμα κι αν είναι μια προσπάθεια δημόσιας συζήτησης, ώστε να δοθεί φωνή και σε αυτούς που δεν έχουν βήμα - είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, που προσπαθεί (αν τα καταφέρει) να ορθοποδήσει από την κρίση. Γιατί εξαπλώνεται, εν μέσω “τυφλής οργής” και “αγανάκτησης”, ο αρνητισμός για οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει πρακτικά τις ζωές μας, αντί να τις χειροτερέψει.

Ακόμα κι δεχθεί κανείς οτι η επιθετικότητα δημοσίως φέρνει κάποιο αποτέλεσμα, εν είδει σκληρής κριτικής - η άκριτη και μόνιμη καταφυγή σε αυτήν δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διώχνει και αυτούς τους συμμάχους, που θα μπορούσε κανείς να κερδίσει.

Αν δεν μπορούμε να συζητήσουμε, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην αδυναμία να βελτιώσουμε δομές και συνθήκες. Κι αν αποδεχόμαστε να επιβάλουν κάποιοι λίγοι την “αδυναμία διαλόγου” (γιατί δήθεν "φιμώνονται" ή περιορίζεται το “δημοκρατικό δικαίωμα” τους), τότε γινόμαστε όλο και λιγότερο δημοκρατικοί...








H αφίσα είναι από την εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων και το εξώφυλλο από το www.musicstack.com

To post συνοδεύεται από το "Foule Sentimentale", του Γάλλου Alain Souchon
.

buzz it!

14 σχόλια:

gerasimos είπε...

Προκόπη χαρά στο κουράγιο σου. Στην Ελλάδα μεγάλη μερίδα κόσμου θεωρεί ότι προ πολλού το μέσο επικοινωνίας που λέγεται διάλογος έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του. Το βλέπεις παντού, από τηλεπαράθυρα μέχρι ιντερνετικά φόρα, από συνέδρια (μου έχει τύχει μέχρι και σε συνέδριο για τον Κορνήλιο Καστοριάδη να δω παρουσίες που είχαν έρθει απλώς για να βάλουν τη φωνή τους και να αποχωρήσουν) μέχρι συζητήσεις όπως η εν λόγω. Ο διάλογος θεωρείται ότι 'παίζει' στο γήπεδο της εκάστοτε εξουσίας αφήνοντας απ' έξω τις αυθεντικές λαϊκές φωνές. Και αυτή την πεποίθηση την έχουν νομίζω σε μεγάλο βαθμό καλλιεργήσει ΜΜΕ και τηλεδημοσιογράφοι τύπου Αυτιά ή Παπαδάκη ή πολιτικοί που οι ίδιοι ξελαρυγγιάζονται στις τηλεοράσεις, μέσα από έναν πολύ χαρακτηριστικό λαϊκισμό, που προσεγγίζει τις μάζες ως τραγικά θύματα που μόνο η δυνατή τους φωνή έχει μείνει σαν όπλο ενάντια στο ΔΝΤ, τον δήμαρχο Αθηναίων, το παγκόσμιο κεφάλαιο, τους κακούς Γερμανούς και ό, τι άλλο μπορεί να βάλει η φαντασία του κάθε πικραμένου. Εκμεταλλευόμενοι την εγγενή πολιτιστική αδυναμία του νεοέλληνα να αρθρώσει συγκροτημένο 'χαμηλών τόνων' λόγο αντί να θεωρεί τη δυνατή φωνή δυνατό επιχείρημα...

Prokopis Doukas είπε...

@gerasimos: Σε αυτή την περίπτωση πάντως, αν θεωρεί κανείς οτι ο διάλογος είναι "προσχηματικός", είναι καλύτερα να μην συμμετέχει - και να καταγγέλει. Το να συμμετέχεις απλώς για να δημιουργήσεις εντυπώσεις και για να "ακυρώσεις" είναι καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό. Και είναι χαρακτηριστικό της "αριστερίστικης" πορειας που εχει πάρει η μη ορθόδοξη κομμουνιστική αριστερά...

Ανώνυμος είπε...

Θεωρώ ότι αυτή η αδυναμία διαλόγου έχει και μια αιτία που αγγίζει τα Μέσα, τη δημοσιογραφία και το δημόσιο διάλογο όπως διεξάγεται τις τελευταίες δεκαετίες στα ηλεκτρονικά κυρίως Μέσα Ενημέρωσης. Οι πολίτες αισθάνονται τόσο φιμωμένοι, τόσο μακριά απ' τον "επίσημο" διάλογο, που δε μπορούν με τίποτα να διαχειριστούν την "ευκαιρία" όταν τους δίνεται θεσμικά ο λόγος, για να διατυπώσουν μια γνώμη. Νομίζω ότι όπως ορθά έπραξες, πρέπει να επιμείνουμε στους κανόνες του διαλόγου. Με επιμονή κι υπομονή θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μάθουμε να συζητάμε.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ σε πολλά απ'όσα γράφετε, δεν κατανοώ όμως το αντι-αριστερό σας μένος. Ζητήσατε πιστοποιητικό φρονημάτων απ'όσους διαφωνούσαν; Είχαν έρθει με σημαίες και λάβαρα; Ή απλώς ονομάζεται "αριστερισμό" τη χυδαιότητα που δίδαξε το ΠΑΣΟΚ με τους ξεβρακωτές, τραμπούκους συνδικαλιστές του;; Γιατί αυτής της χυδαιότητας μετέρχονται όλοι οι χώροι: απο τους ΓΑΠ και Ραγκούση ως αντιπολίτευση, ως το ΛΑΟΣ, τη ΝΔ, και όλη την αριστερά βεβαίως...

Τέλοσπάντων, ευχάριστο να ακούμε ότι υπάρχει ο κύριος Καμίνης, νομίζαμε ότι είναι "αστικός μύθος"...

Prokopis Doukas είπε...

@Μανώλης Ανδριωτάκης: Εδώ όμως δεν επρόκειτο ακριβώς για αυτό. Γιατί μόνο φιμωμένοι δεν θα μπορούσαν να αισθανθούν οι πολίτες, αφού όσοι ήθλεαν μίλησαν - και κάποιοι μάλιστα και τρεις φορές. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο τρόπο "επιθετικής αντίδρασης", πριν καν αρχίσει ο διάλογος, έτσι ώστε να μη γίνει καν - να φανεί εκ των προτέρων άχρηστος. Γι αυτό μιλάω για "αριστερισμό".


@Ανώνυμος: Κανένα "μένος" - και επ' ουδενί "αντι-αριστερό". Αντι-αριστερίστικο, ίσως. Αυτό δεν σημαίνει οτι άλλοι πολιτικοί χώροι δεν έχουν το "προνόμιο", να έχουν διδάξει "ήθος". Όσο για την πολιτική ταυτότητα κάποιων που πρωτοστάτησαν, είναι γνωστό οτι στηρίζουν τη δημοτική παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον δεν ήμουν πολύ σαφής. Δεν είπα ότι φιμώθηκαν οι πολίτες. Είπα ότι εξαιτίας μιας χρόνιας παθογένειας του δημόσιου διαλόγου, όταν μας δίνεται θεσμικά ο λόγος, αντί να αρθρώνουμε σοβαρά τα επιχειρήματά μας, συχνά διολισθαίνουμε σε πιο άγριες, προγλωσσικές κραυγές. Το σχόλιό μου κάνει κριτική στα Μέσα και τους θεσμούς που επιφύλαξαν τόσα χρόνια μια παθητική στάση στον πολίτη, μια στάση θεατή των γεγονότων.

Ανώνυμος είπε...

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι χειρότερο την ώρα που απεργούν οι συναδέλφοι μου στο κρατικό κανάλι, να έχω πάρει λεφτά από τον Δήμο για να τεθώ ευνοϊκώς στις θέσεις της δημοτικής αρχής ή να μην έχω πληρωθεί και να το έχω κάνει απλά γιατί πιστεύω σ' αυτήν τυφλά χωρίς καν να ξέρω το θέμα που συζητιέται;

Ποιό είναι μεγαλύτερο γλύψιμο στην εξουσία, να σταματάς την ροή της ημερίδας για να διαβάσεις τον ψηφοθηρικό χαιρετισμό της Υπουργού Παιδείας (η οποία όχι μόνο δεν ήρθε η ίδια, αλλά ούτε και εκπρόσωπος της)
σε έναν καθαρά τοπικό και πολεοδομικό θέμα το οποίο θεσμικά δεν έχει καμία σχέση με το υπουργείο;

Τι είναι περισσότερο αυταρχικό, να δηλώνεις από έδρας και απρόκλητα
εν είδει αυθεντίας, σε ανοιχη συζήτηση οτι δεν θα γίνουν τοποθετήσεις από τους παρευρισκόμενους παρά τηλεοπτικές ερωτήσεις;

Τι είναι περισσότερο υποκριτικό να έχει αποκαλυφθεί μπροστά στον Δήμαρχο ότι οι υπηρεσίες του κάναν copy-paste το σχέδιο Μπόμπολα-Κακλαμάνη για ανοικοδόμηση ΜΕΣΑ στην Ακαδημία Πλάτωνος και του αλλάξαν ημερομηνία και στο blog να βαφτίζουμε την ξεφτίλα λύση οικονομίας χρόνου;

Τι είναι περισσότερο προκλητικό, να προσέρχεται ο Δήμαρχος με συνοδεία 15 δημοτικών αστυνομικών και κομματικού στρατού και να φεύγουμε μαζί αλά μπρατσέτα;

Τι είναι περισσότερο μεροληπτικό να λαμβάνω πληροφορίες μέσα από τον Δήμο για το πόσα άτομα εργάζονται στην Νεολαία (λες και πρέπει να δικαιολογηθεί το οικονομικό πρόβλημα του Δήμου) ή να μην δέχομαι να μάθω την ουσία του προβλήματος από τους πολεοδόμους ή τους κατοίκους;

Κύριε Δούκα, αν θέλατε να συντονίσετε αμερόληπτα και δίκαια την συζήτηση, σας ενημερώνω ότι δεν φάνηκε. Και το χειρότερο είναι ακόμα και μετά την συζήτηση, στο προσωπικό σας ιστολόγιο οι απόψεις σας παραμένουν μονομερείς και δεν απεικονίζουν την σφαιρική αλήθεια. Βέβαια, αν διαβάζατε Πλάτωνα, ίσως να είχετε μιαν Ιδέαν επί του θέματος...

Prokopis Doukas είπε...

@ Μανώλης Ανδριωτάκης: Σόρυ κι εγώ, αν δεν κατάλαβα. Νομίζω οτι συμφωνούμε.


@Ανώνυμος: Μπορώ να σκεφτώ απείρως "πολύ χειρότερα" από αυτά που παραθέτετε. Ας πούμε, για αρχή η ανωνυμία σας - δηλαδή η έλλειψη του θάρρους σας να ασκήσετε κριτική (ή να λοιδωρήσετε/διαστρέψετε), επωνύμως.
Πάμε λοιπόν, ένα-ένα:

1. Λεφτά για τέτοιες εκδηλώσεις ουδέποτε δίνονται. Και μόνο που υπονοείτε οτι μπορεί να χρηματίστηκα, θα έπρεπε να σταματήσω να σας απαντώ - για να μην πω να μη δημοσιεύσω καν το σχόλιο σας. Κινείστε στα όρια της συκοφαντίας.

Τυφλά θέση για οτιδήποτε δεν πήρα. Άκουσα επιχειρήματα, παρατήρησα συμπεριφορές και συμπέρανα. Και τι σχέση έχει η "απεργία των συναδέλφων μου στην ΕΡΤ" (που άλλωστε δεν είναι απεργία, είναι διαδοχικές στάσεις);

2. Γλύψιμο;;; Έχετε χάσει την έννοια των λέξεων, προφανώς, για να μην πω οτι γίνεστε υβριστικός. Και δεν διαβάζετε το κείμενο μου ή διαβάζετε μόνο ότι σας συμφέρει. Ο χαιρετισμός της Διαμαντοπούλου προβλεπόταν στο πρόγραμμα, ένα απλό κλικ πάνω στην αφίσα, μπορεί να σας το βεβαιώσει (κι ύστερα θέλετε να μη θεωρήσω το σχόλιο σας ορισμό της κακοπιστίας..)

Καμία ροή δεν διακόπηκε. Το κείμενο της Διαμαντοπούλου ήλθε απλώς με καθυστέρηση - και με την παράκληση να το διαβάσω εγώ. Τι το πιο απλό - και άνευ καμίας πολιτικής σημασίας. Έλεος...

3. Αυταρχικό; Τα παράπονα σας στον Δήμαρχο. Αυτός εκπόνησε ένα πρόγραμμα, που περιλάμβανε εννέα (9) ομιλητές. Μεταξύ αυτών και εκπρόσωπος των κατοίκων. Που μίλησε τη διπλή σχεδόν ώρα από τους άλλους.

Όσο για την ανοιχτή συζήτηση μετά, ζήτησα να μη γίνονται (όπως συνήθως συμβαίνει, αν δεν το διευκρινίσεις και προσπαθήσεις να το αποτρέψεις) ατέρμονες τοποθετήσεις, που μπορεί να διαρκέσουν και πολλά λεπτά, με αποτέλεσμα να χάνεται η συνοχή της κουβέντας - και κυρίως να μην προλάβουν όλοι. Έτσι όπως έγινε η εκδήλωση, και όλοι μίλησαν (και επαναληπτικά κάποιοι) και τελειώσαμε στις 9μμ.

4. Υποκριτικό; Εγώ δεν κατάλαβα τέτοιο πράγμα, λυπάμαι. Πρώτον, η πρόταση Κακλαμάνη παραλλάχθηκε ενσυνείδητα και με την έγκριση Καμίνη, ώστε να γίνει το εφικτό. Από πού βγήκε αυτό (το διάβασα και σε ένα άθλιο κίτρινο μπλογκ, που παραποιούσε όλα τα γεγονότα), οτι "οι υπηρεσίες του Καμίνη αποκάλυψαν μπροστά του", μόνο σε απίστευτη διαστροφή μπορώ να το αποδώσω. Όσοι για το "σχέδιο Μπόμπολα", εξ όσων γνωρίζω, οι προθέσεις Μπόμπολα για κτίσιμο μεγαθηρίου, έχουν ματαιωθεί. Από πού προκύπτει λοιπόν οτι θα χτιστεί κάτι μέσα στον αρχαιολογικό χώρο;

5. Προκλητικό;;; Ποιός έφυγε "αλά μπρατσέτα" με τον Δήμαρχο; Τον έψαχνα μετά το τέλος και δε τον έβρισκα, γιατί είχε φύγει. Κι αν έφευγα δηλαδή, με αυτόν που με προσκάλεσε να συντονίσω, γιατί θα ήταν "προκλητικό";

6. Μεροληπτικό;;; Πληροφορίες πήρα από παντού. Και μέσα στο κείμενο μου μπορείτε να βρείτε όλες τις αναφορές σε κριτική για την πρόταση Καμίνη. Το θέμα μου δεν είναι αν είναι σωστή η πρόταση Καμίνη ή να την υπερασπισθώ - το ζήτημα είναι αν δόθηκε μάχη, για να γίνει στοιχειωδώς ο διάλογος. Η οικονομική χρεωκοπία του Δήμου είναι ένα πραγματικό πρόβλημα, το οποίο δεν μπορείτε να αγνοήσετε, λυπάμαι. Γιατί αλλιώς, είστε αιθεροβάμων..

Κύριε μου (ή κυρία μου), έχω την πολύ βάσιμη υποψία οτι δεν ήσασταν παρών στην εκδήλωση. Αλλά ασκείτε "κριτική", με βάση παραποιημένες πληροφορίες.

Αν πάλι ήσασταν, αυτό που κάνετε εδώ, είναι ακόμα χειρότερο: Παραποιείτε ενσυνείδητα.

Και στις δύο περιπτώσεις, επιβεβαιώνετε το πνεύμα του ποστ μου...

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Κατ' αρχήν, πολύ χαίρομαι που ξανάρχισε η δημοσίευση κειμένων στο μπλογκ. Τα διάβασα όλα μαζικά και με χρονοκαθυστέρηση μόλις πριν λίγο.
Χαρά στο κουράγιο σας, που αποφασίσατε να συντονίσετε συζήτηση στην Ελλάδα, ειδικά υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Ακόμα και πριν, που τα πράγματα υποτίθεται ότι πήγαιναν καλά (γιατί κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι η κρίση υπήρχε εδώ και μερικές δεκαετίες), οι συζητήσεις της πλειοψηφίας των Ελλήνων ήταν φορτισμένες και διακατέχονταν από αυτό που εγώ αποκαλώ "σύνδρομο του πεκινουά": νιώθω ότι είμαι μικρού μεγέθους, οπότε γαβγίζω ασταμάτητα και εκνευριστικά, μπας και δουν ότι υπάρχω. Δυστυχώς, η ελληνική τηλεόραση απλά καλλιέργησε το φαινόμενο: έπαψα να βλέπω εκπομπές "διαλόγου", γιατί στο δεκάλεπτο ήμουν με πονοκέφαλο από τη χάβρα ή απλά με εκνεύριζε ο ναρκισσισμός των οικοδεσποτάδων να πουν τα δικά τους.
Και είναι κρίμα, μέσα σ' αυτό το μπάχαλο, αυτοί που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν και δε διαλέγουν να εκφραστούν με δράματα, φανφάρες και τάχαμου αγωνιστικά λάβαρα, χάνονται ή (όχι άδικα) τελικά κουράζονται.
Ομολογώ ότι αγνοώ παντελώς τα προβλήματα της συγκεκριμένης περιοχής της Αθήνας (είμαι από Θεσσαλονίκη και τα τελευταία τρία και κάτι χρόνια μένω στο ΄Αμστερνταμ), ωστόσο είναι λυπηρό το να δυναμιτίζονται πρωτοβουλίες που ίσως, βρε αδερφέ, να είχαν κάποιο αποτέλεσμα. Όμως αυτό που βλέπω συνήθως, ακόμα και σε περιπτώσεις που καταφέρνουν τελικά οι παριστάμενοι να συνεννοηθούν, είναι ότι, ναι, η αλλαγή/παρέμβαση είναι κάτι που φυσικά επικροτείται, φτάνει να μη θίγει κάποιον/κάποιους άμεσα και εφόσον ο καθένας μπορεί να στέκεται απέξω και να βλέπει/κρίνει τα τεκταινόμενα, χωρίς, φυσικά, να επηρεάζονται τα όποια δικά του "προνόμια".
Υποτίθεται ότι οι κρίσεις κάνουν τους ανθρώπους σοφότερους. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη, ας ελπίσουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί και στην Ελλάδα, αν μη τι άλλο για να γίνει λίγο πιο βιώσιμη η καθημερινότητά της, η οποία, το ξαναλέω και το εννοώ, δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης των τελευταίων 2-3 χρόνων.

Prokopis Doukas είπε...

@Κατερίνα Τζωρίδου: Καλημέρα στο Άμστερνταμ.

Το απογοητευτικό για μένα (και το ουσιαστικό θέμα, για το οποίο κανείς από τους "θιγόμενους κατοίκους" δεν απάντησε) δεν είναι οι αντιρρήσεις στην ανάπλαση που προτείνει ο Δήμαρχος. Οι κάτοικοι έχουν κάθε δικαίωμα (και πιθανώς κάθε δίκιο) να αντιτάσσονται σε μια ρύθμιση που μπορεί να έχει όλα τα κακά. Ας την κριτικάρουν και ας την πολεμήσουν, με όλες τις δυνάμεις (διαλόγου). Αλλά το να προσπαθούν κάποιοι (συστηματικά από ένα πολιτικό χώρο και "στυλ") να δυναμιτίσουν κάθε διάλογο, είναι πρόβλημα..

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Συμφωνώ απόλυτα και να προσθέσω ότι η τεχνική είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων ως "διαίρει και βασίλευε". Φροντίζεις να φωνάζει ο καθένας μόνος του και μετά προτάσσεις την ασυνεννοησία ως εξήγηση στο γιατί δεν προχωράμε. Διάλογος δε σημαίνει δικαίωμα και μονοπώλιο στο μονόλογο: σημαίνει πάνω απ' όλα άνοιγμα και ενδεχόμενο να δώσω δίκιο (έστω και ελάχιστο) στον άλλον, το οποίο, για να το δώσω, πρέπει, φυσικά πρώτα να το δω. Γίνεται να έχει δίκιο ο απέναντι, όταν όλοι, μα όλοι, έχουν εφεύρει (και μόνο αυτοί) τον τροχό, άρα κατέχουν την απόλητη αλήθεια;
Πάντως πάλι χαρά στο κουράγιο σας που προσπαθήσατε να τους συντονίσετε, είναι άσκηση στα νεύρα και στο στομάχι!
Τελείως άσχετο: στο ραδιόφωνο δε θα σας ακούσουμε; Τόσο ωραία που ήταν εκείνα τα απογευματινά δίωρα, δεν είναι ώρα να ξανάρθουν; Είμαι σίγουρη ότι έχουν λείψει πολύ σε πολλούς.

Prokopis Doukas είπε...

@Κατερίνα Τζωρίδου: Ευχαριστώ, αλλά δυστυχώς η ΕΡΤ δεν μου δίνει (προς το παρόν, ελπίζω) ραδιοφωνικό βήμα...

Γιώργος Στόγιας είπε...

Μπράβο κ. Δούκα, ένα κείμενο για ένα είδος πολιτικού πολιτισμού - όσο μπανάλ και να ακούγεται σαν έκφραση- που έχουμε απόλυτα ανάγκη. Το ερώτημα μου είναι φιλοσοφικό (ένεκα και του τόπου για τον οποίο έγινε η εκδήλωση): Αυτοί οι άνθρωποι - που κατέστρεφαν συστηματικά και ποικιλοτρόπως τη συζήτηση- είναι στην πραγματικότητα έτσι ή απλά το παίζουν; Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται κάποιος ότι μετά το πέρας των τοποθετήσεων δεν γίνεται να πάρει το μικρόφωνο και να πεις την ιστορία της ζωής σου;

Prokopis Doukas είπε...

@Γιώργος Στόγιας: Νομίζω οτι έχουν εθιστεί σε ένα είδος (αριστερίστικων) αντανακλαστικών, του τύπου "πολεμάω το σύστημα, τινάζοντας τα όλα στον αέρα".

ShareThis