Με θέα την πλατεία Κουμουνδούρου

Μένω στην πλατεία Κουμουνδούρου 13 χρόνια, από το 1998. Ήρθα εδώ, χάρη σε ένα πολύ ωραίο νεοκλασσικό, με το σπίτι πάνω από την οικογενειακή επιχείρηση. Η θέα της Ακρόπολης από το παράθυρο, με αποζημίωνε για όλα.


Λίγο αφού ήρθα, έγινε η κατάληψη της πλατείας από τους Κούρδους - και περίπου 700 πρόσφυγες ζούσαν σε σκηνές, με πλήρη απουσία στοιχειωδών συνθηκών υγιεινής. Παιδική πορνεία δεν υπήρχε πια, αλλά κάθε τόσο τοξικομανείς από την Ομόνοια έβρισκαν καταφύγιο στα ερειπωμένα σπίτια της περιοχής.

Τους πρώτους μήνες, κάποιος (πιθανότατα junky), προσπάθησε να παραβιάσει ένα παράθυρο, κόπηκε και γέμισε αίματα το χώρο. Έκτοτε, δεν είχα άλλη προσπάθεια παραβίασης. Όσο περνούσαν τα χρόνια, υπήρχε βελτίωση, με αποκορύφωμα τα έργα της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων (με την ανάπλαση της πλατείας, και την απομάκρυνση αφετηριών), αλλά και την απτή αισθητική και λειτουργική βελτίωση της πόλης στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων (κατάσταση που θα έπρεπε να είναι μόνιμη, όχι βέβαια με “σκούπες”, αλλά με ουσιαστική πρόνοια). 

Από το 2004 και μετά, η περιοχή κατέρρευσε. Ο συνδυασμός της πλήρους απουσίας κράτους και Δήμου, με την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων μεταναστών, ναρκομανών και αστέγων έφερε την πλήρη υποβάθμιση. Από το 2007 ως το 2009 ήταν εφιαλτικά - τώρα είναι κάπως καλύτερα. Η αλλαγή στη διοίκηση του Δήμου, το κυνήγι του παρεμπορίου και των συμμοριών και η προσπάθεια για καθαριότητα, έφεραν κάποια μικρά, αλλά αισθητά αποτελέσματα. Δουλειά σε βάθος όμως δεν έχει γίνει, γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι οτι το Ιστορικό Κέντρο εκχωρήθηκε στα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας, παρεμπορίου, εκμετάλλευσης των μεταναστών. 

Βία προσωπικά δεν έχω υποστεί. Φίλοι, γνωστοί και γείτονες όμως έχουν πέσει θύματα επιθέσεων για την αλυσίδα στο λαιμό ή “ενέδρας” με το αυτοκίνητο τους, αν είχαν ανεβασμένες τις ασφάλειες. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο χωρίς συναγερμό είναι βέβαιο οτι κάποια στιγμή θα παραβιαστεί. 

Η μυρωδιά και οι ήχοι δεν είναι πάντα ευχάριστοι, πολλές φορές η ευρύτερη περιοχή μυρίζει σαν τουαλέτα με καυσαέριο και η ηχορύπανση είναι έντονη, κυρίως από λεωφορεία, κίνηση και δραστηριότητες πάσης φύσεως, καθώς ο κόσμος έχει την εντύπωση οτι στο κέντρο μπορεί να κάνει θόρυβο, οποιαδήποτε ώρα, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Η γειτονιά όμως είναι πολύ βολική, αν θέλεις να βγεις το βράδυ, σε όλο το κέντρο, από το Γκάζι ως το Σύνταγμα. 

Οι άνθρωποι εδώ έχουν την πίκρα της υποβάθμισης, αισθάνονται παρατημένοι. Η πλατεία όμως, που βλέπω από το μπαλκόνι μου, είναι από τις πιο όμορφες που έχουν απομείνει στην Αθήνα, με πολλά δέντρα - και όχι πολύ τσιμέντο. Με την κρίση, τα περισσότερα μαγαζιά φεύγουν, τώρα βλέπω οτι μένουν ξενοίκιαστα, ενώ παλιότερα οι Κινέζοι νοίκιαζαν ή αγόραζαν ότι έβρισκαν διαθέσιμο. Το κακό και με αυτούς είναι οτι  ζουν στην παρανομία και στην εκμετάλλευση (όπως αποτύπωσε πολύ γλαφυρά το “Biutiful”) - και δεν έχουν φτιάξει ούτε μια Chinatown, όπως είναι αυτή που έχω ζήσει στο San Francisco, με εστιατόρια και ατμόσφαιρα. 

Η αγαπημένη μου βόλτα είναι ο γύρος της Ακρόπολης. Μακράν το ωραιότερο κομμάτι της Αθήνας - και η Αποστόλου Παύλου ίσως από τους ωραιότερους δρόμους στην Ευρώπη. Τα τελευταία 20 χρόνια πηγαίνω στο Κουτί, στην Αδριανού, με την απαράμιλλη θέα της Αρχαίας Αγοράς. Επίσης, θα πάω για φαγητό και ποτό στο Transistor, στην Πρωτογένους και - πιο μακριά - στο Pairidaeza στην Πλατεία Καρύτση. Γείτονες και φίλοι είναι ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου και ο δημιουργός του Guru και των Burger Project, Κωνσταντίνος Ζουγανέλης.

Στον Δήμαρχο θα έλεγα οτι όσα έχουν γίνει δεν αρκούν. Αν δεν πείσει (με σχέδιο που θα εκπονήσει) την κυβέρνηση να φτιάξει έναν “Αθήνα 2015”, που θα προσπαθήσει με επιμονή, κεντρικό σχεδιασμό και στενή παρακολούθηση, την αναβάθμιση του Ιστορικού Κέντρου, τότε το στοίχημα δεν θα κερδηθεί. 









Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ερωτήσεων, για στήλη της Lifo.

H φωτό είναι δική μου και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "No Matter" του (με καταγωγή από τη Τζαμάικα) Jack Radics