Η χρονιά της Κορέας

Ίσως μερικές από τις πιο απογοητευτικές εικόνες του 2011, ανάμεσα στις εκατοντάδες των ανασκοπήσεων, είναι αυτές που ήλθαν την τελευταία εβδομάδα, από τη Βόρεα Κορέα: Η μαζική, σχεδόν θεατρική, παράσταση της σοκαριστικής ηλιθιότητας ενός (ολόκληρου;) λαού να ολοφύρεται για το θάνατο ενός μαφιόζου ηγέτη του “κομμουνιστικού νεποτισμού”, μόνο προβληματισμό μπορεί να φέρει για την αξία της αυτοδιάθεσης των λαών στον 21ο αιώνα, αν δεν εκπληρώνονται βασικές προϋποθέσεις δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι αν η ελευθερία και ο εκσυγχρονισμός στην ταλαιπωρημένη Άπω Ανατολή αργεί να ξημερώσει (και ενδεχομένως αποτελεί γρίφο για τον δικό μας τρόπο σκέψης), το οτι είμαστε η τελευταία χώρα του δυτικού κόσμου, που ακόμα διαθέτει ένα σταλινικό κόμμα (με ποσοστό που αναμένεται να ξεπεράσει το 10%), το οποίο συλληπήθηκε τον κορεατικό λαό, για την απώλεια του δικτάτορα του, σίγουρα πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε περισσότερο.


Η δική μας πολιτική ανωριμότητα βεβαίως δεν έχει τέτοιες υπερβολές. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον πολιτικό χάρτη: Το ένα τέταρτο του ελληνικού λαού ετοιμάζεται να ξαναψηφίσει το κόμμα, που στην προηγούμενη του θητεία, μόλις δύο χρόνια πριν, άφησε την Ελλάδα υπερχρεωμένη σε βαθμό κακουργήματος. Ουδόλως δε πτοείται από την ενισχυμένη επιρροή λαϊκής δεξιάς, εθνικιστικών και ακραίων προτύπων και εξαιρετικού αμαλγάματος τηλεοπτικών και μη προσωπικοτήτων - ανεπανάληπτης οξυδέρκειας, πολιτικού βάθους και λάμψης. Σα να μην υπήρξε ποτέ το αίτημα για ένα πολιτικό σύστημα ενός άλλου (όχι άθλιου) επιπέδου.

Ένα άλλο “τέταρτο” (πάντοτε σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) ετοιμάζεται να τιμωρήσει το ΠΑΣΟΚ "για τα δεινά που του επέφερε", όχι απορρίπτοντας παλαιοκομματικές και συνδικαλιστικές πρακτικές του βαθέως κράτους, ούτε τα περισσότερα στελέχη και υπουργούς, που αδυνατούν να αρθρώσουν έναν στοιχειώδη εκσυγχρονιστικό λόγο (χρειάστηκαν δύο και πλέον χρόνια κρίσης, για να καταργηθεί το δωρεάν ρεύμα στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, που στοίχιζε 40 εκατομύρια το χρόνο!) - και παίζουν την κολοκυθιά, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις εσωκομματικές διαδικασίες. Αλλά, αντίθετα, ετοιμάζεται να επιβραβεύσει όσους έπαιζαν και παίζουν κατενάτσιο στις πλάτες της χώρας και της νοημοσύνης μας - κι επειδή αδυνατεί να αναδείξει ένα νέο δυναμικό προσώπων και ιδεών που θα καταλάβει το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, ετοιμάζεται να στραφεί προς τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς.

Έτσι λοιπόν, επαναλαμβάνονται οι δημοσκοπικές μεγάλες προσδοκίες, με τον επικεφαλής της αριστερής αμετροέπειας Αλέξη Τσίπρα να επιθυμεί να ενώσει τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς υπό την σκέπη του, ώστε να αναδειχθούν νικητές των εκλογών και να εξασφαλίσουν το μπόνους των 50 βουλευτών, στερώντας το από τον Αντώνη Σαμαρά. Κάτι σχεδόν αδύνατο να το δεχτεί το ΚΚΕ - και μάλλον απίθανο να αποδεχτούν οι προσφάτως αποσχισθέντες από τον Συνασπισμό, που συγκρότησαν τη Δημοκρατική Αριστερά. Οι τελευταίοι, που είναι ίσως οι μοναδικοί που διασώζονται κάπως από την αυστηρότατη κριτική προς όλο το πολιτικό σύστημα (αν και η στάση τους με τη μη ανοχή της κυβέρνησης Παπαδήμου έδειξε σπέρματα δημοσκοπικού ωφελιμισμού - θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκβιάσουν τη συμμετοχή τους, βάζοντας βέτο για τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ, αναγκάζοντας έτσι και τη ΝΔ να εκτεθεί αν επέμενε στην ακροδεξιά προσθήκη για λόγους επιμερισμού του “μνημονιακού” κόστους), ίσως συγκεντρώσουν και περισσότερες ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπαινίσσονται άλλες δημοσκοπήσεις - κάτι που θα αποτελέσει το ισχυρότερο χαστούκι για την πολιτική της Κουμουνδούρου.

Όλοι όμως ξεχνούν το πάθημα του (δημοσκοπικού) 18%, που είχε αναδείξει την ελαφρότητα Τσίπρα (ιδού μια ενδιαφέρουσα καταγγελία) - και αρνούνται να αναγνωρίσουν οτι η περιστασιακή αυτή προτίμηση είναι λόγω της “απόγνωσης” μιας μερίδας ψηφοφόρων, που είτε στεγάζονταν στο ΠΑΣΟΚ γιατί ο χώρος (και όχι το κόμμα) ήταν η μοναδική ιδεολογικά αξιοπρεπής τοποθέτηση, είτε γιατί συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του παλαιοκομματισμού, που αρνείται να αποδεχτεί την απώλεια των ωφελημάτων, τα οποία εξέθρεψαν την ανέμελη μεταπολιτευτική φούσκα. Ο κόσμος όμως αυτός, ανάλογα βεβαίως και με το ποιός θα βρεθεί προεκλογικά στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται παρά να δώσει “δανεική” την ψήφο του - με αποτέλεσμα πιθανότατα ένα κυβερνητικό σχήμα, που δεν θα διαφέρει και πολύ από το υπάρχον, ως προς τη σύνθεση των κομμάτων που θα τη στηρίζουν. Ενδεικτικές είναι πάντως οι συνεργασίες που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, με στελέχη όπως η Σοφία Σακοράφα και ο Αλέξης Μητρόπουλος.

Έγραφα πριν από περίπου ενάμιση μήνα: “Και όσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις επένδυσαν στο “μπάχαλο”, στο “αντιμνημονιακό” μέτωπο και στο “μέτωπο της δραχμής” (αν δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το στενά οικονομικό ή πολιτικό τους συμφέρον), ας συνειδητοποιήσουν οτι από εδώ και πέρα, με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους συσχετισμούς του, κάθε κυβερνητικό σχήμα που θα προκύπτει, έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Με δεδομένη την υπονόμευση του, από τα υπάρχοντα μικρά και μεγάλα συμφέροντα της πολιτικής υποκρισίας. Την επόμενη φορά μάλιστα, με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ πιθανόν οι ψήφοι της ακροδεξιάς να μην “περισσεύουν”, αλλά να χαρακτηριστούν “εκβιαστικά απαραίτητοι”, για να κυβερνηθεί η χώρα.”

Εάν η υπόθεση των εκλογών αναπόφευκτα καθυστερήσει, λόγω δυσκολίας αντιμετώπισης της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου και της ανταλλαγής των ομολόγων, το μικροπολιτικό παιχνιδάκι θα ενταθεί. Πρώτος στην κουτοπονηριά φυσικά ο ΛΑΟΣ, που απειλεί με αποχώρηση από την κυβέρνηση (κάτι που ενδεχομένως θα πυροδοτήσει σενάρια αποχώρησης και της ΝΔ, με αποτέλεσμα μια κυβέρνηση Παπαδήμου με στήριξη αποκλειστικά ΠΑΣΟΚ και άγνωστη ημερομηνία λήξης). Ωστόσο, δύσκολα θα αφήσουν τα υπουργικά οφίτσια, αυτοί που έκαναν το παν να “ξεπλυθούν” στην εξουσία - και κατ’ επέκταση στη δήθεν μετριοπάθεια.

Η στάση Σαμαρά, που εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι “δεν συγκυβερνώ” (άρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα που να ανταποκριθεί στους φρενήρεις ρυθμούς εκσυγχρονισμού που έχει ανάγκη η χώρα), αποτελεί γρίφο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει με ποιούς θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, εάν όπως όλα δείχνουν έρθει πρώτο κόμμα, στις επερχόμενες εκλογές. Η υπονόμευση της κυβέρνησης πάντως δεν εξαντλείται εδώ, με αρκετούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ να ασχολούνται με τις εσωκομματικές διαδικασίες και ισορροπίες - και ουδόλως φυσικά με την προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Ευτυχώς, ο σκληρός ανταγωνισμός θα μας απαλλάξει από πολλούς (όχι πάντα αυτούς που πρέπει βέβαια), καθώς με τέτοια ποσοστά, θα εκλεγούν πολύ λίγοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα χειρότερη είναι η προοπτική για πολλά στελέχη, αν επέλθει διάσπαση του κόμματος τους. Εξελίξεις θα πυροδοτήσει πιθανώς και η όποια προσπάθεια Παπαδήμου για ανασχηματισμό, σε μια κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν ελέγχει, ούτε πρόκειται να ελέγξει.


Καταλύτης στην ανάγκη ριζικής και ουσιαστικά ποιοτικής ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, μπορεί να αποτελέσουν και οι πιθανές αποκαλύψεις Εφραίμ, τον οποίον σχεδόν όλες οι εγχώριες και μη δυνάμεις της συντήρησης έσπευσαν να υπερασπιστούν, δίνοντας δείγμα γραφής για το πόσο σθεναρά ανθίστανται τα κάθε είδους συμφέροντα στον πόλεμο κατά των παθογενειών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μετατρέποντας την τις τελευταίες δεκαετίες σε πρωταγωνιστή της “θεσμικής κουτοπονηριάς” (η αλήθεια είναι οτι χώρες όπως η Ρωσία, με ηγέτες σαν τον Πούτιν, μας ξεπερνούν).

Μέσα σε όλα αυτά, ο κόσμος εξακολουθεί να κάνει ουρές στην εφορία την τελευταία στιγμή (ακόμα και για τα τέλη κυκλοφορίας, τα σήματα των οποίων διατίθενται σε όλες τις τράπεζες), τα ΜΜΕ αναλώνονται στα τρομολαγνικά ρεπορτάζ οτι αυξήθηκαν δυσβάσταχτα τα τεκμήρια κατά δεκάδες ποσοστιαίες μονάδες (με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης ΙΧ 2000cc να πρέπει να δηλώνει τουλάχιστον 8800 ευρώ το χρόνο!), αντί να εστιάζουν στην πραγματικά δύσκολα αντιμετωπίσιμη καταιγίδα τελών και φόρων, που έρχεται μέσα στο 2012 - και η κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με μιθριδατισμό τις καταγγελίες για παρεμβάσεις ενός πολιτικού κόσμου, που αρνείται να αντιληφθεί, παρά μόνο στα λόγια, την πρόκληση των καιρών και την κρισιμότητα της κατάστασης.

Οι εκλογές, με την υπάρχουσα υποκρισία πολιτικών ηγεσιών και την πιθανή ανάδειξη της ίδιας ποιότητας εκπροσώπων, δεν θα δώσουν διέξοδο παρά στην ανακύκλωση των προβλημάτων. Η ανάδειξη νέων σχημάτων και προσώπων, η πίεση για εγκατάλειψη των φθαρμένων και λαϊκίστικων πολιτικών και η υπέρβαση σε όλα τα επίπεδα είναι ευθύνη, κατά κύριο λόγο, της κοινωνίας. Και οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν κάτι τέτοιο - εκτός αν η ανατροπή τους μας εκπλήξει τελικά ευχάριστα. Καλό κουράγιο σε όλους μας, για το 2012!










Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό Riptide των Αμερικανών Beirut.

Οι αγορές της ασυδοσίας

Κανονικά (και απλοϊκά), οι χρηματαγορές θα έπρεπε να είναι το άθροισμα των ανθρώπων και οργανισμών, που έχουν ρευστό πλούτο να δανείσουν. Ή για την ακρίβεια, αυτών που έχουν ένα κεφάλαιο, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο - και επιθυμούν να το “επενδύσουν”. Να αποκτήσουν δηλαδή τα δυνατόν μεγαλύτερα έσοδα, αντί να αφήνουν τα λεφτά τους “να κάθονται”. Το κοινωνικό σύνολο επωφελείται, υπό κανονικές συνθήκες, γιατί έτσι, με το κίνητρο του κέρδους, το χρήμα κινείται και χρηματοδούνται παραγωγικές δραστηριότητες.


Η λειτουργία του συστήματος, που δεν ονομάστηκε τυχαία “καπιταλισμός”, εμπεριέχει μια βασική ανισότητα: Όποιος έχει μεγαλύτερο κεφάλαιο, λογικά θα βγάλει και περισσότερα λεφτά από το δανεισμό ή την επένδυση. Τα λεφτά έρχονται στα λεφτά, κατά τη λαϊκή ρήση - καμία σοφία μέχρι εδώ.

Ούτε αξιοκρατία όμως εμπεριέχει: Είναι πιθανό, αυτός που έχει ή βγάζει τα περισσότερα, να μην είναι απαραίτητα ο πιο μορφωμένος, η πιο αξιόλογη προσωπικότητα, ο πιο ικανός, εμπνευσμένος και δημιουργικός, για το κοινό καλό ή αντίστοιχα ο πιο οργανωμένος, καινοτόμος ή σημαντικός για την ανάπτυξη του ανθρώπου, αν μιλάμε για εταιρείες και άλλες οικονομικές οντότητες. Εκτός αν αξία λογίζεται η “καπατσοσύνη” με τα χρήματα ή το εμπόριο.

Όμως, δεν γεννηθήκαμε όλοι ίσοι, αυτό είναι δεδομένο: Κάποιος γεννήθηκε στη Μπιάφρα και κάποιος άλλος είναι γιός του Ροκφέλερ, με όλους τους υπόλοιπους ενδιάμεσα. Οι πρώτοι είναι φυσικά πάντα πολύ περισσότεροι. Και όλοι μαζί, πλην των “Ροκφέλερ”, ίσως και το 99%. Επίσης, δεν έχουμε βρει κανένα άλλο σύστημα, πλην του καπιταλιστικού, που να προωθεί την ανάπτυξη του μεταβιομηχανικού τεχνολογικού πολιτισμού με τέτοια ταχύτητα και ταυτόχρονα να είναι συμβατό με την αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία λόγου και έκφρασης. Και η ελεύθερη αγορά είχε πάντα την “εξυπνάδα” να είναι η μόνη που συνοδεύει τις ανάπτυξη της, με πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατία. Και στην καλή της εκδοχή, να μειώνει τις ανισότητες, με ένα στιβαρό κοινωνικό κράτος.

Η διαστροφή του συστήματος αρχίζει εκεί που το ελεύθερο γίνεται ασύδοτο. Η νέα πορεία αρχίζει κάπου εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του ’70, πριν ακόμα ξεπεραστεί η μαζική παραφροσύνη της πυρηνικής ισορροπίας τρόμου του ψυχρού πολέμου και επωλουθούν πλήρως οι πληγές των μαζικών σφαγών του 20ου αιώνα από την μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Χωρίς όμως να έχει βρεθεί, στο κλείσιμο της δεύτερης χιλιετίας, ένα πιο “πνευματικό” μοντέλο, για το πού οδεύει ο τεχνολογικός και καταναλωτικός μας πολιτισμός.

Εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες λοιπόν, οι αγορές γίνονται σιγά-σιγά από αναπτυξιακός μοχλός, απλός τζόγος - και όχημα υπερσυσσώρευσης πλούτου στα χέρια των πολύ λίγων. Η λειτουργία των τραπεζών και ο δανεισμός των κρατών από αυτές, η παρασιτική λειτουργία χιλιάδων χρηματιστών και η καταστροφική πολυπλοκότητα των τιτλοποιημένων δανείων και των ασφαλίστρων κινδύνου, δημιουργούν ένα νέο ληστρικό κόσμο, που θέλει να απομυζήσει πλούτο και να επιβάλει τους κανόνες του σε κοινωνίες και λαούς, κόντρα στη δημοκρατία και στην αίσθηση του δικαίου. Έναν κόσμο - “φούσκα”, που δεν αντιστοιχεί σε πραγματικά μεγέθη και μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

Οι αγορές, όπως είναι σήμερα, αντανακλούν την πιο άπληστη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Και όπως ο κομμουνισμός κατέρρευσε μπροστά στο καλτσόν και στο Μάρλμπορο, γιατί αδυνατούσε, μεταξύ άλλων, να “ενσωματώσει” τις αδυναμίες της ανθρώπινης ψυχής, σαν την τεμπελιά, την ιδιοτέλεια ή την ανάγκη για τον καταναλωτισμό και τη μόδα - έτσι και αυτές κινδυνεύουν να “ρίξουν έξω” το μοναδικό σύστημα που λειτούργησε μέχρι τώρα για την ευημερία του ανθρώπου, στη σύγχρονη εποχή.

Αν δει κανείς τον εκτροχιασμό τους ως θρυαλλίδα των εξελίξεων, μπορεί ίσως να είναι και αισιόδοξος: Φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα αναγκαστεί να λάβει υπόψιν του τον τελευταίο -ισμό, που αντέχει στην ιστορία. Τον ανθρωπισμό, που ίσως οδηγήσει σε ένα νέο προσανατολισμό την ανάπτυξη του είδους μας, μη μπορώντας να περιφρονήσει αυτή τη φορά τις ανθρώπινες αξίες.









H φωτό είναι από το www.fishy2me.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το αφιέρωμα της Παραπολιτικής, με γενικό τίτλο "Τι είναι οι αγορές;".

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή του "Our Day Will Come" από το μεταθανάτιο άλμπουμ της Βρετανίδας Amy Winehouse.

Μια βραδιά (ακόμα) στη Ζέα...

Εντάξει, κάναμε λάθος τη χρονιά στην αφίσα, δεν είναι του χρόνου, αλλά δεν θα μας κόψει βεβαίως αυτό το κέφι. Στην παραλία, λοιπόν, της Ζέας, ακόμη μια φορά, για ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ. Την αρχή την έκανε η Γιώτα Κοτσέτα, πριν από 15 ημέρες - και οι εμφανίσεις συνεχίζονται...




Κόντρα στη μιζέρια, στο Okio, για Πειραιώτες και μη, αυτή την Πέμπτη 22.12.11, από τις 9μμ.








H αφίσα είναι από τα παιδιά του Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το χαρούμενο και σαρκαστικό "Always Look On The Bright Side Of Life", σε μια ..κάπως χριστουγεννιάτικη live εκτέλεση, από τους Βρετανούς Monty Python.

Ανοιχτές επιστολές για το κέντρο της Αθήνας

Προς τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο

Προς τον Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη



Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,


Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου διαπιστώνει με λύπη της οτι οι εξαγγελθείσες από την προηγούμενη κυβέρνηση ενέργειες για τη βελτίωση της κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας, είτε δεν έχουν υλοποιηθεί, είτε αποδίδουν ελάχιστα, σε σχέση με όσα θα έπρεπε να έχουν συντελεστεί, εδώ και ένα χρόνο.


Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες του Δήμου, παρά το γεγονός οτι, όπως είχαμε επισημάνει και την περασμένη άνοιξη, υπάρχει μια βελτίωση στον τομέα κυρίως της καθαριότητας, της ασφάλειας και της δίωξης του παρεμπορίου. Ωστόσο, παρατηρούμε δυσλειτουργίες στη λήψη αποφάσεων τόσο από τα διαμερισματικά όργανα, όσο και από το ίδιο το δημοτικό συμβούλιο.

Η καρδιά της Αθήνας - και κατ’ επέκταση της χώρας - εξακολουθεί να βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με την επί χρόνια εγκατάλειψη του Ιστορικού Κέντρου καλούν σε άμεση κινητοποίηση για την εφαρμογή συντονισμένου σχεδίου αποκατάστασης και αναβάθμισης.

Ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός εξαθλιωμένων ανθρώπων που συσσωρεύεται και η απουσία προνοιακών δομών, τα ελάχιστα αποτελέσματα από την εξαγγελθείσα νέα πολιτική ασύλου, η καταπολέμηση των οργανωμένων κυκλωμάτων πορνείας, ναρκωτικών, παρεμπορίου και εκμετάλλευσης μεταναστών, ο καθορισμός χρήσεων γης και οι απαιτούμενες αναπλάσεις στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδιασμού, τα κίνητρα επιστροφής κατοίκων και επιχειρηματιών είναι τα επί μέρους “αγκάθια” ενός πολυπαραγοντικού προβλήματος, που δεν αντιμετωπίζεται, παρά τις ανυπολόγιστες επιπτώσεις που έχει στην οικονομική και κοινωνική ζωή της πρωτεύουσας. Το Ιστορικό Κέντρο δεν μπορεί να “πάρει ανάσα”, ούτε καν την εορταστική περίοδο, αν παραμένει βουλιαγμένο στην εγκατάλειψη και στην απαξίωση.

Η ανάγκη να τεθεί σε προτεραιότητα το ζήτημα του Ιστορικού Κέντρου είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική. Γι αυτό σας ζητούμε συνάντηση, με σκοπό την ενημέρωση, αλλά κι έτσι ώστε τα προβλήματα και η αντιμετώπιση τους να τεθούν επί τάπητος, πριν είναι πολύ αργά για την Αθήνα.

Με τιμή,

Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου











Η φωτό από τη συνάντηση των κυρίων Παπαδήμου και Καμίνη, την περασμένη Παρασκευή, είναι από το www.pathfinder.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Τι είπε ο Γιώργος Καμίνης στην τελευταία του συνέντευξη, για το κέντρο της Αθήνας.

To post συνοδεύεται από το "Que Sera" του Γάλλου Wax Tailor.

Bios και πολιτεία...

Πολλοί ρωτάτε κατά καιρούς πότε θα είναι το επόμενο dj set στην Αθήνα. Πολλούς από σας θα ήθελα να σας δω και να σας κάνω να χορέψετε. Πολλοί από μας έχουμε ανάγκη από την εκτονωτική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Γι αυτό ελάτε να κάνουμε ένα πάρτυ, σ' ένα καινούργιo...



...και πολύ ωραίο χώρο, στον πρώτο όροφο του Bios, Πειραιώς 84, Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011, μετά τις 10μμ!








H αφίσα είναι από το Bios και η φωτό από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mama Don't Know" από την Αμερικανίδα Candice Monique και τους Optics.

Η διαρκής παρουσία του έρωτα

Στην παρουσίαση της “Απουσίας του Έρωτα”, τόλμησα να αναφερθώ στη συζήτηση με έναν υπεραντλατικό φίλο, που ασχολείται με τις ανατολικές φιλοσοφίες.


“΄Ενα από τα λάθη που κάνει ο πολιτισμός μας, ο δυτικός πολιτισμός, είναι οτι εξιδανικεύει και μυθοποιεί τον έρωτα, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως έντονη τάση του ανθρώπινου είδους προς τη μυθοποίηση, το “αυτοπαραμύθιασμα”. Έτσι, δεν έχουμε μελετήσει επαρκώς και δεν κάνουμε διάκριση, όπως οι ανατολίτες, στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους σχετιζόμαστε ερωτικά ή αλλιώς “ως ζευγάρια”.

Άλλο λοιπόν η συνεννόηση και η συντροφικότητα, η δυνατότητα δηλαδή του ζευγαριού να αλληλοκατανοείται, να συμπορεύεται και τελικά να είναι “συνέταιρος” και “φίλος”. Άλλο το “romance” και το φλερτ, το να είσαι δηλαδή ερωτευμένος και να χτυπάει η καρδιά σου μόλις βλέπεις τον άλλο να στρίβει από τη γωνία - “to be in love”, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες, κάτι που σπάνια κρατάει πολύ καιρό. Και άλλο (και τελείως διαφορετικό) το να έχεις καλή και βαθιά σεξουαλική επαφή, να μπορείς να κάνεις την υπέρβαση του “να γίνεσαι ένα με τον άλλον”, να βιώνεις την πιο μεταφυσική εκδήλωση που διαθέτει ο μέσος άνθρωπος, μαζί με την τέχνη βεβαίως. Άμα πετύχεις δύο στα τρία, είσαι πολύ τυχερός.”

Εδώ πολλές από τις παριστάμενες κυρίες είχαν αντιρρήσεις. Και αν και η γυναικεία ψυχολογία είναι για μένα γενικώς θαυμαστή, καθώς θεωρώ τη γυναίκα (στατιστικά και σχηματικά μιλώντας) πιο ανεπτυγμένη από πλευράς ψυχικής ολοκλήρωσης και συναισθηματικής νοημοσύνης, ομολογώ οτι πάντα δυσκολευόμουν να ταυτιστώ με αυτή τη συγκεκριμένη “ένσταση”: Πώς μπορούμε (ή τολμάμε) να διαχωρίζουμε το “ερωτευμένος” από την καλή σεξουαλική επαφή, είναι η μόνιμη απορία (κάτι που οι άντρες κάνουν με περισσότερη ευκολία). Και η απάντηση μάλλον έρχεται, αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές στη ζωή του έκανε καλό σεξ χωρίς να είναι ερωτευμένος ή και πόσες - παρότι ερωτευμένος - δεν είχε και το καλύτερο σεξουαλικό ταίριασμα...

Η αλήθεια είναι η η σύγχρονη ζωή δεν είναι εύκολη στο ερωτικό πεδίο. Ένα ολόκληρο “μοντέλο σχετισμού”, που βασιζόταν πάνω στις συμβάσεις και τις παραδοχές της απροσχημάτιστα φαλοκρατικής κοινωνίας, έχει καταρρεύσει - καινούργιο ακόμα δεν έχουμε βρει, και θα το ψάχνουμε μάλλον για πολύ καιρό. Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες (και στον μη αναπτυγμένο κόσμο ακόμα), ο γάμος υπαγορευόταν αποκλειστικά από κοινωνικές και οικονομικές επιθυμίες και επιταγές, η σεξουαλική ζωή πριν από αυτόν ήταν ανύπαρκτη για τους περισσότερους, η γυναίκα αντάλασσε την προστασία της με αιώνια πίστη και υποταγή.

Με τη σεξουαλική απελευθέρωση, από τη δεκαετία του ’60 και μετά, η γυναίκα χειραφετήθηκε, οι σεξουαλικές σχέσεις απενοχοποιήθηκαν - και τα πράγματα έγιναν (ραγδαία) πιο περίπλοκα, ειδικά για τη γυναίκα, που καλείται να υπηρετήσει πολλαπλούς ρόλους. Η κοινωνία παρέμεινε φαλλοκρατική, η γυναίκα καλείται να είναι αυτόνομη στη ζωή (όπως πρέπει), αλλά και να παραμένει αντικείμενο του πόθου - μόνο η διαφορά ανάμεσα στην κοκεταρία ενός άντρα και μιας γυναίκας στο σεξουαλικό παιχνίδι δείχνει πόσο ακόμα τα πράγματα είναι (και ίσως θα παραμείνουν) “άνισα”. Σήμερα πάντως, ολοένα και περισσότερο διαπιστώνουμε πόσο ταυτόχρονα η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη και από ελευθερία και από την ασφάλεια της δέσμευσης - και από την τόνωση του καινούργιου φλερτ και από την τρυφεράδα της “αγκαλίτσας”.

Αν λοιπόν το “παραμύθι με τον πρίγκηπα (ή την πριγκήπισσα)” είχε κάποτε ένα συγκεκριμένο σενάριο ζωής, σήμερα που οι σχέσεις είναι (ευτυχώς) πιο ελεύθερες, η αίσθηση του ανικανοποίητου μπορεί να διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Κι όπως καταγράφει η “Απουσία του Έρωτα”, η μοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, οι μεγάλες προσδοκίες, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου έρχονται να “τυραννήσουν” τους περισσότερους - ή τέλος πάντων αυτούς που δεν έχουν την τύχη να βρουν ένα ταίριασμα πολύ αρμονικό και να ευτηχήσουν μαζί του, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.

Πολλές φορές, ο σύγχρονος άνθρωπος (με μια τάση αυτό να είναι πιο συχνό στις γυναίκες), δεν μπορεί ακόμα να δει την ερωτική επαφή ως αυτοσκοπό, να την απολαύσει στο μέτρο του δυνατού (ταιριάσματος) κάθε σχέσης και να μην προσδοκά “τον καβαλάρη με το άσπρο άλογο”, ώστε να απολαύσει το ερωτικό πάθος (άλλωστε, να μην ξεχνάμε και την αρχική έννοια της λέξης, που σημαίνει “πάθημα”). Και κυρίως, είναι δύσκολο και απογοητευτικό, να φοράμε κάθε τόσο (λες και μπορούμε να ερωτευτούμε δεκάδες φορές στη ζωή μας), το “κοστουμάκι” των δικών μας προσδοκιών και προδιαγραφών στον άλλο, παραμυθιάζοντας στην ουσία τον εαυτό μας και απαιτώντας αυτό που εμείς “προδιαγράψαμε”, αντί να εκτιμάμε κάθε μοναδική σχέση ξεχωριστά.

Αν λοιπόν, με τη βοήθεια της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, νοερά καταφεύγουμε μονίμως στο εξιδανικευμένο, η “απουσία του έρωτα” από τη σύγχρονη ζωή καλεί σε μια διαφορετική ίσως και πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση - αυτή της αποστασιοποίησης (που ίσως δεν αρέσει σε πολλούς ως έννοια). Ή καλύτερα, αυτή της “διαρκούς παρουσίας του έρωτα” στη ζωή μας.

Γιατί ο έρωτας δεν είναι μόνο μια δυαδική υπόθεση, είναι υπό μια έννοια μια κατάσταση προσωπική, μια κατάσταση υψηλής ενέργειας και αγάπης για τη ζωή. Αν φυσικά έχει και “αντικείμενο του πόθου”, ακόμα καλύτερα. Ακόμα όμως και το πιο ανεπαίσθητο φλερτ ή το μικρότερο κοπλιμέντο, που δεν έχει σκοπό, παρά μόνο να τονώσει την αυτοπεποίθηση κάποιου που μας αρέσει ή να αποτελέσει μια προσφορά καλού συναισθήματος προς τον άλλον, είναι σημαντικό. Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι να μπορούμε να εκτιμήσουμε και να προάγουμε τον ερωτισμό μας, να βιώσουμε κάθε προσφερόμενη σχέση ως αυτόνομη και ταυτόχρονα έντιμη πρόταση επιλογής πλευρών ταιριάσματος, χωρίς να ζούμε με τη μαξιμαλιστική προσδοκία ενός ρομαντικού και ισόβιου “coup de foudre” - που ίσως δεν έρθει ποτέ, ακόμα περισσότερο αν δεν είμαστε εμείς στην υψηλή ετοιμότητα να το βιώσουμε.

Κι αυτή η “υψηλή ετοιμότητα” υπάρχει μόνο αν είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή. Επιζητώντας πάντα την αυτοβελτίωση και αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους με τρυφερότητα και διάθεση προσφοράς, που άλλωστε είναι η λέξη-κλειδί για την ερωτική επαφή. Τότε η ζωή μπορεί να μας κάνει τη χάρη, να μας το ανταποδώσει...









Η φωτό είναι από το www.board. ogame.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή ενός από τα πιο ερωτικά τραγούδια των Cure, του Lovesong, από τη Βρετανίδα Adele. Προσέξτε την παραγωγή, με τα keyoboards σε ήχο οργάνου, την unplugged κιθάρα, τα βιολιά και τα drums να παίζονται στο rim, που φτιάχνουν την "τέλεια" ακουστική ποπ...

Ο “ρατσισμός” της πολυπολιτισμικότητας

"Νοιώθετε ηθικά ανώτεροι από τους Ταλιμπάν"; Αυτή είναι η πρώτη ατάκα, που απευθύνεται προς τους θεατές, οι οποίοι καλούνται να απαντήσουν με το χέρι ψηλά.

Ομολογώ οτι δεν έχω δει ποτέ τέτοια “παράσταση χορού” - μια τόσο πολιτική παράσταση, μια τέχνη τόσο μπλεγμένη με την έννοια του debate, του δημόσιου διαλόγου για ένα καυτό θέμα της εποχής μας. Αλλά και το συγκρότημα των Βρετανών DV8, με επικεφαλής τον Αυστραλό χορογράφο Lloyd Newson, δεν δηλώνει ένα συνηθισμένο συγκρότημα χορού, αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως “physical theatre”.


Κάθε λέξη του κειμένου του "Can We Talk About This?" προέρχεται από συνεντεύξεις που πήραν οι ίδιοι ή βρήκαν καταγραμμένες. Καταιγιστικά εκφωνείται από τους χορευτές, που κάθε φορά υποδύονται ένα από τα πρόσωπα μια μακρόχρονης διαμάχης: Κατά πόσον η πολιτική της πολυπολισμικότητας που εφαρμόζουν οι ευρωπαϊκές χώρες (και κυρίως η Βρετανία), οδηγεί σε έναν αντίστροφο “ρατσισμό”, μια αντίστροφη καταπίεση, την καταστρατήγηση των αρχών της ελευθερίας του λόγου και της ισότητας. Το κατά πόσο η Ευρώπη οδηγείται σιγά-σιγά στο να υποκύπτει και να εκφοβίζεται, να αυτολογοκρίνεται, να φοβάται να μιλήσει για το Ισλάμ. Να αποφεύγει την κριτική, γιατί φοβάται μια κακώς ενοούμενη “πολιτική ορθότητα”, γιατί θέλει να αποφύγει τους μπελάδες με τους εξτρεμιστές της θρησκείας, τους φανατικούς που εκμεταλλεύονται ακριβώς τις ευρωπαϊκές αρχές και απαιτούν να εφαρμόζονται μόνο στην περίπτωση της δικής τους “ελευθερίας του λόγου”, αλλά όχι όταν αισθάνονται οτι προσβάλλονται τα δικά τους “ιερά και όσια”. Και που αρνούνται να κάνουν τη διάκριση μεταξύ ελευθερίας του λόγου και “προτροπής προς εγκλήματα μίσους”.

Με κομβικά σημεία την καταδίωξη του Salman Rushdie για τους “σατανικούς στίχους”, τη δολοφονία του Ολλανδού σκηνοθέτη Theo Van Gogh και το σάλο με τα σκίτσα του Μωάμεθ σε δανέζικη εφημερίδα, η παράσταση ξεδιπλώνει πολλές πτυχές του προβλήματος, καταγράφοντας τις δεκάδες δολοφονίες (από μισαλλοδοξία και προσπάθεια τρομοκράτησης) και κάνοντας αναφορά σε επεισόδια της βρετανικής κοινωνικής ζωής, που η παγκόσμια κοινή γνώμη δεν γνωρίζει - για παράδειγμα τις περιπτώσεις εκπαιδευτικών που κατηγορήθηκαν για “ρατσισμό” (πολλές φορές ανάμεσα στα πυρά ισλαμιστών και πραγματικών ακροδεξιών ρατσιστών), όταν επέμεναν οτι στα σχολεία τους δεν έπρεπε οι (κατά κύριο λόγο) μουσουλμανικές κοινότητες να επωφελούνται των αντιρατσιστικών πολιτικών ενσωμάτωσης, ακριβώς για να αποτρέπουν την ενσωμάτωση και να διαιωνίζουν τα δικά τους καταπιεστικά ήθη. Αντί ο νόμος να προστατεύει την ισότητα όλων, η κατάχρηση του ευνοεί την καταπίεση των πιο "απροστάτευτων", συνήθως γυναικών και gay ανδρών.


Η παράσταση παρουσιάζει όλες τις θέσεις, αλλά σαφώς παίρνει θέση. Και με κύριο άξονα την καταπίεση των μουσουλμάνων (και μη) γυναικών, που υποχρεώνονται σε βάρβαρα έθιμα, από την κλειτοριδεκτομή, την σεξουαλική καταπίεση ως τους υποχρεωτικούς γάμους, αναρωτιέται “τι είναι τελικά βάρβαρο”. Και δίνει ταυτοχρόνως την απάντηση, οτι οτιδήποτε (όπως ο ισλαμικός νόμος, η σαρία) δεν σέβεται τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας του λόγου και της αυτοδιάθεσης, όπως συμβαίνει ακόμα και με τη μαντήλα (παρά την άρνηση ακόμα και των αριστερών αντιλήψεων ανθρώπων να καταδικάσουν την καταπίεση, όπως καταγράφει στο σημείωμα της παράστασης ο Newson, δηλώνοντας έκπληκτος) είναι τελικά αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε.

Όχι γιατί η Ευρώπη πρέπει να επιβάλει τους δικούς της νόμους και κανόνες στον κόσμο. Αλλά αντίθετα, γιατί τα εκατομμύρια που οδηγούνται από τους φανατικούς μουσουλμάνους επιδιώκουν αυτοί να επιβάλουν τη δική τους “αλήθεια”, όχι μόνο στις χώρες όπου αποτελούν πλειονότητα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο - ποδοπατώντας οτιδήποτε πέτυχε ο διαφωτισμός και ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, στο επίπεδο της βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων...




Η παράσταση είναι γροθιά στο στομάχι, έχει πυκνό κείμενο και οι μαρτυρίες ακολουθουν η μία την άλλη, σα μαστίγιο. Επειδή υπάρχουν υπέρτιτλοι στα ελληνικά, προτιμήστε τις θέσεις του εξώστη, για να μην πιαστεί ο αυχένας σας. Και προλάβετε, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μέχρι την Κυριακή.










Οι φωτό της παράστασης είναι από τα www.theaustralian.com. au και www.dancepress.gr, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Trouble Woman" του Βρετανού Dr. Rubberfunk.

Περιμένοντας τον κόσμο να αλλάξει...

Κλείνουν τρία χρόνια ουσιαστικής κρίσης - όχι μόνο οικονομικής, αν υπολογίσει κανείς την έναρξη της στη δολοφονία Γρηγορόπουλου.


Ο κόσμος αλλάζει. Ραγδαία, θεαματικά, ο 21ος αιώνας γυρίζει ακόμα μια φορά σελίδα. Ολόκληρη η ευρωζώνη, ακόμα και η Γερμανία, απειλείται από τους οίκους αξιολόγησης. Άρα οι συμφωνίες και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ Μέρκελ και Σαρκοζί δεν πείθουν τις αγορές - η κυρία πήγε στη συνάντηση με τις απειλές των εταίρων της, που εκφράζουν ως Χριστιανοκοινωνιστές το χειρότερο ή ως Φιλελεύθεροι το πιο “ταλιμπάν” κομμάτι του γερμανικού εκλογικού σώματος, οτι θα αποχωρήσουν αν δεχτεί το ευρωομόλογο. Τώρα λοιπόν, ή θα πάρετε σοβαρά μέτρα στην κατεύθυνση της ενοποίησης της Ευρώπης ή δεν θα πάρετε. Ή θα εγκαταλείψετε το εθνικό συμφέρον για χάρη του υπερεθνικού κολοσσού ή θα υποστείτε τις συνέπειες. Η αρπακτική και ληστρική φύση του ανθρώπου πολλές φορές ωθεί τα πράγματα προς την αναπόφευκτη λύση. Ή προς την καταστροφή, κανείς δεν ξέρει...

Ο κόσμος αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως γίνονται για πρώτη φορά ο ουσιαστικά καλύτερος φίλος της Ελλάδας. Αν ο Ομπάμα, ο σημαντικότερος ηγέτης που ανέδειξε ο δυτικός κόσμος τα τελευταία χρόνια, καταφέρει να επιβληθεί και πάλι, μιας δυνατής αλλά διασπασμένης και χωρίς ηγετική φιγούρα, αμερικανικής δεξιάς. Προς το παρόν, απέναντι στις στενόμυαλες και συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες (ω του θαύματος, Μπερλουσκόνι δεν υπάρχει πια ως γαρνιτούρα), μόνο αυτός και ο “παλιός είναι αλλιώς” (σοσιαλδημοκράτης, για να μην ξεχνιόμαστε) Χέλμουτ Σμιτ στηρίζουν έμπρακτα τη διέξοδο για την Ελλάδα και την ευρωζώνη. Ακόμα και τα νέα από τη Ρωσία έχουν μια θετική αύρα, ο ολοκληρωτικός Πούτιν, εκφραστής του μαφιόζικου νεοπλουτικού καπιταλισμού, έχασε δεκαπέντε μονάδες - αν και επωφελούνται οι αρτηριοσκληρωτικοί νοσταλγοί του κομμουνιστικού παρελθόντος.

Αλλά πάλι, ο κόσμος δεν αλλάζει. Στην Ελλάδα, μετά την εξασφάλιση της έκτης δόσης, επανήλθαμε στις γνωστές εσωστρεφείς αψιμαχίες, λες και έχουμε πειθώρια χρόνου, να μην κάνουμε “μια μεταρρύθμιση την ημέρα”. Η Νέα Δημοκρατία κάνει ακόμα μια κωλοτούμπα για τις εκλογές, στριμωγμένη από τα πράγματα, ενώ βουλευτές της διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οτι δεν είναι στην κυβέρνηση (για το πρόβλημα της FYROM, που μας κληρονόμησε ο νυν αρχηγός και χειρίστηκε ο προηγούμενος - και για το οποίο η γειτονική χώρα δικαιώθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - μιλιά). Στο ΠΑΣΟΚ τρώγονται για την επόμενη μέρα, με τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη να παριστάνει οτι δεν είχε καμία συμμετοχή στα δύο χρόνια διακυβέρνησης του “αποτυχημένου Παπανδρέου” - άλλωστε το είχε πει παλιότερα “είναι τιμή μας που έχουμε τον κύριο Φωτόπουλο στην παράταξη μας”. Η Εύα Καϊλή διαμαρτύρεται για την περιφρόνηση που έλαβε το πολιτικό της διαμέτρημα, αφού της επιτρέψαμε να το έχει, όπως και το δημοσιογραφικό. Η ακροδεξιά - αφού κι αυτής της το επιτρέψαμε - βάζει “τον άντρα της με τους πραματευτάδες”, θέλοντας να συναντηθεί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί να τιμήσουμε τη μνήμη του Γρηγορόπουλου, με διαδηλώσεις “κατά του μνημονίου”...

Αυτός ο Νοέμβρης ήταν ο πιο άνυδρος των τελευταίων 70 ετών, στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Οι άνθρωποι της πόλης τείνουμε να το ξεχνάμε, πόσο η φύση υποφέρει χωρίς νερό, όταν και η ίδια η πόλη χρειάζεται το “ξέπλυμα” από τους ρύπους της, τη ζωή για το πράσινο της. Αλλά και στην παραγωγή ιδεών ήταν ο πιο άνυδρος - που πήγαν όλοι αυτοί οι “αγανακτισμένοι”, αυτοί που διψούν για αλλαγή του πολιτικού συστήματος; Θα εκραγούν, ως συνήθως, στους δρόμους με αφορμή κάποιο γεγονός, παράγοντας μηδενικά βήματα προς τα εμπρός. Πού είναι οι νέες προτάσεις, οι ζυμώσεις, τα νέα πρόσωπα; Πού είναι η έμπρακτη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή, πέρα από τις περικοπές μισθών (που κάνουν, αποτελεσματικά όπως φαίνεται, απεχθές το δημόσιο στους νέους) και τον (σχετικό) περιορισμό της αδράνειας του νεοπλουτισμού μας;

Ο κόσμος αλλάζει, όσο εμείς δεν αλλάζουμε τον δικό μας. Ναι, υπάρχουν και καλά νέα, από μέσα. Αλλα για να μην είναι εξαίρεση, πρέπει αδιάκοπα και άκοπα, να αλλάζουμε τον δικό μας κόσμο από μέσα. Τότε, ίσως, μπορεί να προλάβει τον υπόλοιπο...









H φωτό είναι από το http://aliimmam.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται (και έχει έμπνευση) από το "Waiting For The World To Change" του Αμερικανού John Mayer.