Χαμένοι στη μετάφραση (της ψήφου)

Ποτέ δεν έχω συναντήσει τόσους σκεπτόμενους ανθρώπους, που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, να αναζητούν με αγωνία τι να ψηφίσουν. Η πρωτοφανής αμηχανία (και το ανικανοποίητο) του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται βεβαίως και στις δημοσκοπήσεις, που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο “αβέβαιες” για την επιτυχία των προβλέψεων τους.

Η ανάγκη των μετριοπαθών ψηφοφόρων να ψηφίσουν τα δύο κόμματα που εγγυώνται από ιδεολογικής πλευράς (έστω και με τους λεονταρισμούς του Αντώνη Σαμαρά) την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, προσκρούει στην απέχθεια προς τις πρακτικές, τον λαϊκισμό και τη διαφθορά που αυτά αντιπροσωπεύουν, όπως αποτυπώνονται ανάγλυφα και στις “καλοδεμένες”, όπως φαίνεται, κατηγορίες εναντίον του Άκη Τσοχατζόπουλου. Και μάλιστα, αντίθετα από οτι βαυκαλίζονται οι σημερινοί ηγέτες τους, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του (πάλαι ποτέ) δικομματισμού είναι έτοιμοι να “τιμωρήσουν” το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στερώντας τους την ψήφο, όχι μόνο λόγω των πεπραγμένων τους δια των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλά και για τη σημερινή τους πολιτεία.

Οι παλινωδίες Σαμαρά, που προσπαθεί να πείσει οτι η άρνηση του πρώτου μνημονίου και η ψήφιση του δεύτερου δεν αποτελεί μεγαλειώδη “κωλοτούμπα”, έχουν κάνει δώρο τους φανατικούς της σκληροπυρηνικής δεξιάς στον Καμμένο και στα άλλα όμορα κόμματα, ενώ έχουν απωθήσει και τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της κεντροδεξιάς, που δεν γοητεύθηκαν ποτέ από το εθνικιστικό προφίλ του Φαήλου Κρανιδιώτη.

Από την άλλη, ο αήθης τρόπος με τον οποίον ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ “αποκαθήλωσαν” ή αποκήρυξαν τον Παπανδρέου, μετά την απόπειρα να γίνει δημοψήφισμα, έχει ενοχλήσει πολλούς παπανδρεϊκούς ψηφοφόρους (είτε μεταρρυθμιστές, είτε οπαδούς του “βαθέος παπανδρεϊσμού”, που ως κοινό χαρακτηριστικό είχαν οτι εκτίμησαν τον πρώην πρωθυπουργό ως σύγχρονο και έντιμο πολιτικό), σε βαθμό που μπορεί και να μην ξαναπεράσουν ποτέ έξω από την πόρτα του κόμματος. Όλοι αυτοί μπορεί να μην ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή ο Παπανδρέου πολιτεύτηκε όπως πολιτεύτηκε, αλλά επειδή δεν είναι πια στην ηγεσία. Διαπίστωση που φαίνεται οτι συγκράτησε την Ιπποκράτους από το να εξοβελίσει “στο πυρ το εξώτερον” τους Παπακωνσταντίνου και Ραγκούση, με τις εντεινόμενες διαφοροποιήσεις.

Ακόμα χειρότερα, τα δύο κόμματα επιδεικνύουν την πιο ανερυθρίαστη συμπεριφορά, από πλευράς του στελεχιακού δυναμικού και του τρόπου με τον οποίον πολιτεύονται. Δεκάδες “προσωπικότητες” β’ διαλογής (κυρίως τηλεοπτικής) συνωθούνται για μια θέση στα ψηφοδέλτια, την ώρα που ελάχιστοι (σχετικά) αξιόλογοι άνθρωποι μπαίνουν στην πολιτική. Η αμετανόητα παλαιοκομματική πρακτική πολλών, με τις δεκάδες ρουσφετολογικές (ν)τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, προκάλεσε επιπλέον άπωση. Το ίδιο προκαλεί και η απόπειρα να ανέβουν οι τόνοι σε μια λαϊκίστικη και δικομματική αντιπαράθεση, που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου - τουλάχιστον για τους πολίτες, που συναισθάνονται την κρισιμότητα των στιγμών για τη χώρα.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα τεράστιο κενό στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, με ενίσχυση των άκρων - και ανυπολόγιστες συνέπειες στο πολιτικό σκηνικό. Ο προοδευτικός ψηφοφόρος, ενδεχομένως, μπαίνει στον πειρασμό να ψηφίσει τελικά ΠΑΣΟΚ, ως απάντηση στο μέτωπο ακροδεξιάς πλειοδοσίας που σχηματίζεται πλέον από 4 κόμματα: ”Ανεξάρτητοι Έλληνες” του Καμμένου, ΛΑΟΣ, Νέα Δημοκρατία με Βορίδη και Γεωργιάδη στις τάξεις της - και δυστυχώς και ναζιστική Χρυσή Αυγή, όλα με σοβαρές πιθανότητες να εκπροσωπηθούν στο κοινοβούλιο.

Η ανάγκη άλλωστε να σχηματιστεί μια βιώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας, που θα μπορέσει να χειριστεί την κρίση, χωρίς μοιραίους κλυδωνισμούς, συνηγορεί σε αυτή τη λύση. Η αυτοδυναμία δεν είναι άπιαστος στόχος μόνο για τη ΝΔ, αλλά πιθανώς και οριακά δύσκολη και για τα δύο κόμματα μαζί. Ο κύριος Σαμαράς, που δεσμεύεται επιπόλαια και δημαγωγικά οτι δεν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και θα επιμείνει σε επαναληπτικές εκλογές, ρισκάρει σοβαρά να εκτεθεί αργότερα, προκειμένου να συσπειρώσει τώρα τους οπαδούς του. Εκλογές πριν το τέλος Ιουνίου είναι δύσκολο να ξαναγίνουν, λόγω Πανελλαδικών - και είναι σχεδόν βέβαιο οτι οι δανειστές μας δεν θα επιτρέψουν μια παρατεταμένη ακυβερνησία, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην τύχη των χρημάτων τους και του ευρώ. Μια ισορροπημένη κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον κύριο Παπαδήμο (που δηλώνει οτι δεν επιθυμεί να επανέλθει) ή κάποιον αντίστοιχο του (όπως ενδεχομένως ο “υπερκομματικός” πρώην επίτροπος Σταύρος Δήμας), είναι σφόδρα πιθανή - και ενδεχομένως επιθυμητή από αυτούς τους ψηφοφόρους. Ωστόσο, για πολλούς η διάθεση για “τιμωρητική” ψήφο είναι δυνατότερη.

Από την άλλη, υπάρχουν και οι εναλλακτικές των μικρότερων, όμορων κομμάτων: Η Δημοκρατική Αριστερά θα είχε ξεφουσκώσει λιγότερο στα ποσοστά της, αν δεν είχε ακολουθήσει έναν “αντιμνημονιακό οπορτουνισμό” και μια πολιτική κακής ποιότητας συνεργασιών - παραμένει ωστόσο μια αξιοπρεπής λύση, εφόσον κανείς θέλει να επιβραβεύσει την πάλαι ποτέ “ανανεωτική πτέρυγα” του Συνασπισμού, με ποσοστά συγκρίσιμα με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και του παραδοσιακά τρίτου ΚΚΕ (κάτι όχι υπερβολικό, αν είχε διατηρηθεί η δυναμική του πρώτου διαστήματος, με τις αθρόες διαρροές από το απογοητευμένο ΠΑΣΟΚ).

Η ψήφος στο κόμμα του κυρίου Κουβέλη εξασφαλίζει επιπλέον το οτι δεν θα ενισχυθεί εμμέσως η Νέα Δημοκρατία, καθώς το πρώτο κόμμα επωφελείται από όποια ψήφο σε μικρότερο κόμμα, δεν εκπροσωπηθεί τελικά στο Κοινοβούλιο (εκτός φυσικά από την αποχή, το λευκό και το άκυρο). Κάτι που δεν εγγυάται η ψήφος στους φιλελεύθερους σχηματισμούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κοινή κάθοδο, ώστε να πετύχουν την είσοδο στη Βουλή. Η αδυναμία αυτή ίσως αποδειχθεί “μοιραία”, τόσο για τον συνασπισμό Δράσης/ΦΙΣ με επικεφαλής τον κύριο Μάνο, όσο και για τη Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Μπακογιάννη, που απελευθερωμένοι από δεσμεύσεις του παρελθόντος λένε πολλές αλήθειες και μαζί θα επιτύγχαναν ίσως ένα 4%, ικανό να δώσει κοινοβουλευτική διέξοδο στην ψήφο όσων ήθελαν να αποφύγουν τα δύο μεγάλα κόμματα, χωρίς όμως να ψηφίσουν “αντιμνημονιακά”.

Μια ακόμα “ουδέτερη” επιλογή είναι πάντα οι Οικολόγοι Πράσινοι, που διεκδικούν αυτή τη φορά με αξιώσεις την είσοδο τους στη Βουλή, με “αντιμνημονιακό” όμως μοτίβο και χωρίς να έχουν καταφέρει να αναδείξουν μερικά πρόσωπα ικανά να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη οτι δεν εκπροσωπούν μια απολύτως ερασιτεχνική προσπάθεια. Οι μικρότεροι σχηματισμοί, όπως η Κοινωνική Συμμαχία και το Άρμα Πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν πιθανότητες για κάτι παραπάνω από συνεργασίες της τελευταίας στιγμής.

Αν κάτι είναι ευχάριστο σε αυτή την πασχαλινή προεκλογική περίοδο, είναι το γεγονός οτι οι Έλληνες εμφανίζονται κάπως πιο αισιόδοξοι για την τύχη της χώρας. Παραμένει αμφίβολο όμως αν έχουν αντιληφθεί, μαζί με τους εκπροσώπους που ετοιμάζονται να αναδείξουν, τι πρέπει να κάνουν(και πόση δουλειά πρέπει να ρίξουν) για να αποφύγουν στ’ αλήθεια την άτακτη χρεοκοπία. Η ελαφρότητα με την οποία ετοιμάζονται και πάλι να στείλουν απαράδεκτα (νεόκοπα και μη) στελέχη στο κοινοβούλιο, ούτε καν διαλέγοντας τους πιο άξιους, σοβαρούς και μεταρρυθμιστές από τα υπάρχοντα σχήματα, είναι άκρως ανησυχητική. Και απαισιόδοξη για το άμεσο μέλλον...

Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr, τα γραφήματα από τα www.thesalaminians.com και www.imerisia.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Alone In Kyoto" των Γάλλων Air, από το soundtrack του "Lost In Translation"