Ο ακροατής δικαιούται τα καλύτερα...

1. I did it My Way: O παραγωγός ραδιοφώνου (ή πιο σωστά ο ραδιοφωνικός dj, όπως αποκαλείται σε Ευρώπη και Αμερική - το “producer” έχει άλλη έννοια), πρέπει, όπως είπε κάποτε και ο Νίκος Μουρατίδης, “να ξέρει τι μουσική βάζει, τι έβαλε πριν, τι θα βάλει μετά - και γιατί”, ανάλογα βεβαίως με τη συνταγή του καθενός. Ελπίζω να μην αναγκαστώ να κάνω ποτέ ραδιόφωνο με playlist, για βιοποριστικούς λόγους. Η μουσική θέλω να είναι πάντοτε δική μου επιλογή, για να μπορώ να εκφραστώ, να “φτιαχτώ” - και να την χειριστώ επιδέξια. Στα 23 χρόνια που κάνω ραδιόφωνο, δεν είχα ποτέ μουσικό επιμελητή, ούτε σε δημοσιογραφικές εκπομπές, εκτός από τότε που ήμουν στον Antenna - και έπρεπε να υπάρχουν επιλογές από το ελληνικό ρεπερτόριο, το οποίο δεν κατέχω επαγγελματικά.


2. I got No Use for you: Είμαι πολύ αυστηρός με τους dj, είτε του ραδιοφώνου, είτε των χώρων διασκέδασης. Dj με 200 τραγουδάκια στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου (και άλλα τόσα downloads) ή μερικές χιλιάδες ατάκτως εριμμένα σε ένα computer, δεν γίνεται. To να παίζεις μουσική για τη διασκέδαση των άλλων, προϋποθέτει ενασχόληση χρόνων, εμβάθυνση σε δισκοθήκη που έχει χτιστεί βήμα-βήμα - και διαρκή περιέργεια για το καινούργιο κι αυτό που δεν ξέρεις. Πρόγραμμα με χιλιοειπωμένα κλισέ, προφανείς συνταγές και επιτυχίες χωρίς καμία άποψη και πρόταση, δεν αξίζει τον κόπο. Από την άλλη, εμμονικοί, “πουρίστες” και όσοι αδιαφορούν για τη διασκέδαση του κοινού τους, είναι επίσης απορριπτέοι. Ελπίζω να είμαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό μου - αλλά αυτό είναι στην κρίση του κοινού.

3. You got the Best Of My Love: Ο ακροατής δικαιούται τα καλύτερα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην του προσφέρεις μόνο αυτά που αξίζουν τον κόπο (πάντα κατά την άποψη σου), αυτά που επιβίωσαν στο χρόνο και είναι ακόμα σύγχρονα και λαμπερά, αυτά που συνιστούν την καλύτερη επιλογή, τα οποία θα ήθελες να ακούσεις κι εσύ. Οι πειραματισμοί είναι απαραίτητοι, γιατί προσφέρουν την έκπληξη - πρώτα από όλα στον ίδιο τον dj, φτιάχνοντας του τη διάθεση και τη δημιουργικότητα. Ωστόσο, πρέπει να γίνονται με φειδώ - και όχι με β' διαλογής κομμάτια. Πολλές φορές λέω χαριτολογώντας, οτι μου επιτρέπω “δέκα αποτυχίες το εξάμηνο”, σε καθημερινή εκπομπή. Υπάρχουν εκατομύρια κομμάτια, τα οποία δεν συνιστούν απώλεια, αν δεν τα ακούσουμε ποτέ στη ζωή μας. Οφείλουμε, κατά το δυνατό, να “προστατεύσουμε” τον ακροατή, από αυτά.

4. One Love: Δεν αποδέχθηκα ποτέ τους διαχωρισμούς μεταξύ δημοσιογράφου και παραγωγού, για μένα τουλάχιστον. Δεν μπορούσα ποτέ να με εκφράζει είτε ο “ξύλινος λόγος” αυτού που έχει μόνο πολιτική, αλλά καμία αισθητική άποψη, ούτε η δυνατότητα να ψυχαγωγείς τον ακροατή, αλλά να μη μπορείς να σχολιάσεις την επικαιρότητα. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως οτι πρέπει όλοι να έχουμε “διττή” προσωπικότητα - την οποία άλλωστε πλήρωσα πολλές φορές, καθώς πολλά μέσα ακολουθούν τα στερότυπα και μπερδεύονται όταν το προφίλ είναι πιο σύνθετο. Πιστεύω οτι πρέπει να μαθαίνουμε καλά τους κανόνες που διέπουν κάθε μέσο και αν μπορούμε, πρέπει να απευθυνόμαστε και στη σκέψη και στο συναίσθημα του ακροατή - η παρέμβαση που με ενδιαφέρει είναι και του λόγου και αισθητική.

5. Give Peace A Chance: Δεν λαμβάνω ποτέ υπόψιν μου την προσπάθεια ακροατών να “μου επιβάλουν το δικό τους”, κυρίως στο θέμα των σχολίων - αν και μερικές φορές κάποιοι αγενείς ή υβριστικοί μου χαλάνε το κέφι. Είναι εντυπωσιακό το πώς αφελείς ή αντιδημοκρατικοί άνθρωποι παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να διαμαρτυρηθούν λέγοντας το επιχείρημα τους, αλλά προσπαθώντας να “απαγορεύσουν” την άποψη ή την κριτική μου, ως “αθέμιτη” - στην ΕΡΤ μάλιστα “επειδή πληρώνουν”. Με τα τραγούδια, το φαινόμενο περιορίζεται στην (πολύ πιο συμπαθητική) εμμονή με κάποιες επιτυχίες - κάτι που έχει νόημα, μόνο με καινούργιες παραγωγές. Αν μπορώ και μου ταιριάζει στο πρόγραμμα, ικανοποιώ τις παραγγελίες.

6. Love Rears Its Ugly Head: Τα τραγούδια, σε μια δημοσιογραφική ή/και μουσική εκπομπή ΔΕΝ είναι “γέφυρες”. Πόσο μάλλον, ΔΕΝ είναι “χαλιά”, για να πατάμε επάνω τους ασύστολα, καταστρέφοντας τα - είναι έργα τέχνης και ως τέτοια πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Προσπαθώ να μη μιλήσω ποτέ (συνειδητά τουλάχιστον) πάνω σε στίχο, αλλά μόνο στο τέλος ενός κομματιού και λίγο στην εισαγωγή του επόμενου. Αν (σπάνια) πρέπει να μιλήσω πολύ, διαβάζοντας ίσως κάποιο κείμενο, επιλέγω το κενό ή ένα ορχηστρικό κομμάτι. Οι κραυγές του λαϊκισμού στην πρωινή ζώνη, οι σαχλαμαρίτσες των ντουέτων και οι ακκισμοί, η τσίχλα στο στόμα και στη σκέψη, ο ανολοκλήρωτος και χαοτικός λόγος, που “τραγουδάει” και δεν βάζει ποτέ τελεία - όλα αυτά ανήκουν σε ένα ραδιόφωνο που δεν με εκφράζει καθόλου - και νομίζω όποιον έχει ακούσει ραδιόφωνο στον δυτικό κόσμο.

7. The Rebirth Of The Cool: Δεν μου άρεσαν ποτέ οι περιορισμοί σε ένα μουσικό ύφος, γλώσσα ή είδος, όταν είναι διαθέσιμος ένας ωκεανός παγκόσμιας παραγωγής - εκτός φυσικά από ένα γενικό προφίλ, που οφείλει να έχει κάθε σταθμός. Ψάχνω πάντα τις διαφορετικές μουσικές, δεν στέκομαι στις επιτυχίες μόνο, δεν θεωρώ οτι το πρωί πρέπει - σώνει και καλά - να είμαι μονίμως σε “up tempo” διάθεση, για “να ξυπνήσει ο ακροατής”. Αν και βραδυνός τύπος, θεωρώ πάρα πολλά κομμάτια ιδανικά για το πρωινό ξύπνημα - και χαίρομαι που τώρα έχω την ευκαιρία να τα βάλω, με την ανατολή. Είμαι οπαδός του "Πολιτισμού του Adagio", του αείμνηστου Κώστα Γιαννουλόπουλου, που κάθε πρωί στο Τρίτο έριχνε “ένα πέπλο ηρεμίας πάνω από την πόλη”. Η πρόταση μου, στο μεγάλο κοινό του πρωινού, είναι διαφορετική - και ελπίζω να εκτιμηθεί ως τέτοια, ακόμα κι αν δεν έχει “εμπορική επιτυχία”.

8. Give It To Me Baby: Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν προετοιμασία, αλλά και εξαιρετική απόδοση, επί ένα δίωρο. Η δουλειά μας είναι "κυβερνητική", μπροστά σε ένα κόκπιτ, που (ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει την κονσόλα) περιλαμβάνει σίγουρα μικρόφωνο και υπολογιστή - και απαιτεί πλήρη συντονισμό, του τι θα πεις, πότε και πώς θα το πεις, πόσο θα “συγχρονιστείς” με το κομμάτι που παίζει από κάτω σου, πώς θα τα δέσεις όλα αυτά. Ταυτόχρονα με τροφοδοσία κομματιών, επικοινωνία μέσω τηλεφώνου, μηνυμάτων, κοινωνικών δικτύων - και διάβασμα εφημερίδων. Είναι ένα κοπιαστικό performance, αν είσαι σε καλή “φυσική κατάσταση” και όλα δέσουν σωστά. Χώρια η κρίσιμη συνεργασία με το “έτερον ήμισυ” της προσπάθειας, τον ηχολήπτη. Αυτό όμως είναι και η γοητεία του ζωντανού ραδιοφώνου...

9. Just The Way You Are: Θεωρώ αδιανόητο να μην αποδίδω ότι διαβάζω στις πηγές τους. Η λογοκλοπή, εξαιρετικά συνήθης στο ελληνικό ραδιόφωνο, είναι απαράδεκτη - κυρίως για τη δουλειά των συναδέλφων και των μέσων/blog/social media, στα οποία αναφερόμαστε. Αν καμιά φορά, εν τη ρύμη του λόγου, ξεχνάω να αναφερθώ, επιστρέφω. Αν δεν το πάρω χαμπάρι (γιατί μπορεί να συμβεί και αυτό, στην ένταση του περιορισμένου χρόνου), πάρτε με τηλέφωνο να μου το επισημάνετε.

10. Give Me The Sunshine: Μελαγχολικά τραγούδια υπάρχουν πολλά και εξαιρετικά. Όπως επίσης, η ειδησεογραφία, ειδικά στην εποχή της κρίσης, έχει πάρα πολλές δυσάρεστες αναφορές - και η “τροφή για σκέψη” δεν είναι πάντα ευκολοχώνευτη. Η “σούμα” όμως πρέπει να είναι, κατά την άποψη μου, φωτεινή και αισιόδοξη - κι αυτό βγαίνει κυρίως από το κέφι με το οποίο κάνεις τη δουλειά σου και τον σεβασμό προς τον δέκτη της. Ο ακροατής βρίσκεται εκεί για να του φτιάξεις το κέφι, να του προσφέρεις αισθητική απόλαυση, να τον οπλίσεις με εσωτερική ηρεμία, ανάταση και ελπίδα. Αν δεν το μπορείς (όσο και δύσκολα να είναι τα πράγματα), σε μια από τις πιο ηλιόλουστες χώρες του κόσμου, καλύτερα να πας σπίτι σου...












Ο δεκάλογος αυτός γράφτηκε για να δημοσιευτεί στο TV Box της περασμένης Παρασκευής.

H φωτό είναι από το www.teesdiary.wordpress.com και το λογότυπο από το www.ert.gr

To post συνοδεύεται από 10 κομμάτια, μέσα στο κείμενο. Ανακαλύψτε τα - και στη διάρκεια των επόμενων 10 ημερών, διάσπαρτα μέσα στην εκπομπή...