Η ατέλειωτη λίστα των συμψηφισμών

Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να συνθέσεις απόψεις, να επιδιώκεις τη σύγκλιση ή να αναζητάς την αλήθεια “κάπου στη μέση”, εκεί όπου συνήθως (αν και καθόλου απαραίτητα) βρίσκεται. Και είναι άλλο πράγμα να διεξάγεις μονίμως το δημόσιο διάλογο, με συμψηφισμούς.

Επειδή λοιπόν κακώς ένας εισαγγελέας (κατά τη γνώμη πολλών, αλλά η ανεξαρτησία του δεν πρέπει να αμφισβητείται) ή ένας υπουργός μιας προηγούμενης κυβέρνησης ζήτησε τη δημοσιοποίηση ονομάτων και προσώπων οροθετικών γυναικών που εκδίδονταν χωρίς προφυλακτικό, αυτό δεν σημαίνει οτι η διαπόμπευση είναι ανεκτή ή επιθυμητή και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και για μια λίστα με τα εισοδήματα καλλιτεχνών, που διέρρευσε και δημοσιεύτηκε.

Επειδή μια ολόκληρη ομάδα αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας (εκλεγμένων και μη) παίζει μια απαράδεκτη “κολοκυθιά”, αρνούμενη να αποδώσει λογαριασμό στους πολίτες αυτής της χώρας για το πού βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ ή γιατί δεν έπραξε αυτά που έπρεπε από πλευράς ελέγχου, αυτό δεν σημαίνει οτι η δημοσίευση της λίστας (έτσι χωρίς έρευνα και προστασία από διαπόμπευση) εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, πάνω από αρχές και δικαιώματα.

Επειδή η λεγόμενη κοινή γνώμη είναι επιθετική προς τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας και αναζητά δικαίως ευθύνες, αυτό δε σημαίνει οτι Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (που παριστάνουν τα “σοβαρά”) δικαιούνται να γράφουν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους για την κατάθεση Παπακωνσταντίνου τη φράση "έχω" ή “έχασα το cd”.

Επειδή προφανώς διαφόρων τύπων συμφέροντα επιχειρούν να συγκαλύψουν τις υποθέσεις φοροδιαφυγής που περιλαμβάνονται (αλλά δεν αποτελούν μετά βεβαιότητας) τη εμφανιζόμενη ως “λίστα Λαγκάρντ”, αυτό δεν σημαίνει ένας δημοσιογράφος (ή καλύτερα εκδότης) μπορεί θεμιτά να επιδιώκει τη σύγκριση με τα Wikileaks (στα οποία δεν υπάρχει αντίτιμο αγοράς και κέρδος από την αποκάλυψη) ή να “πασπαλίζει την αντίσταση” του με στερεοτυπικά και δημαγωγικά συνθήματα του τύπου “για τους Έλληνες που τρώνε από τα σκουπίδια” ή “έρχονται να με συλλάβουν οι γερμανοτσολιάδες”.

Επειδή οι αρχές χειρίζονται ιδιαιτέρως άγαρμπα τέτοιου είδους υποθέσεις και κάνουν τα στραβά μάτια, επιχειρούν να συγκαλύψουν ή καθυστερούν επιδεικτικά, αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να επικρίνονται όταν επιδιώκουν να εφαρμόσουν γρήγορα το νόμο - εκτός αν τον εφαρμόζουν λάθος. Δεν υπάρχει το “μα γιατί με γράφετε, αφού κι άλλοι πέρασαν με κόκκινο”. Για τους άλλους που περνούν συστηματικά με κόκκινο, πρέπει να φωνάζουμε κι όχι να το περνάμε κι εμεις, σε ανταπόδοση. Δεν μπορεί να συζητάμε μονίμως σε αυτή τη χώρα με επιχειρήματα του τύπου “μα κι εσείς σκοτώνατε τους μαύρους”.

Επειδή η προσπάθεια φίμωσης οποιασδήποτε ανεξάρτητης φωνής είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία, αυτό δε σημαίνει οτι οποιοσδήποτε δημοσιογράφος αν “ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη”, για να κάνει καριέρα με σύγκρουση και συλλήψεις, πρέπει αυτομάτως να ηρωοποιείται. Η δημοσίευση της “λίστας Λαγκάρντ” (αν είναι αυτή η ίδια η αρχική και αναλοίωτη) ενδεχομένως να χρειάζεται κι ένα ξεκαθάρισμα λεπτών νομικών αποχρώσεων, ως προς τον σκοπό που εκπληρώνει - και θα κριθεί στο δικαστήριο. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να μην επιφέρει κανενός είδους καλύτερη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, καθώς δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο με ποιόν τρόπο θα κάνει το ΣΔΟΕ πιο αποτελεσματικό.

Ας θυμηθούμε: Το ζητούμενο είναι όχι απλώς “να μάθουμε”, αλλά να ελεγχθούν και τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν. Η διαφάνεια είναι απαραίτητη, ακριβώς για να εκθέτει όλα τα αδικήματα στο φως, να προκαλεί τη δίωξη τους και να λειτουργεί αποτρεπτικά για την επανάληψη τους. Όχι για να έχει ως πιθανή παρενέργεια την αθώωση, όσων θα απαλλαγούν από το μικροσκόπιο της έρευνας, επειδή βρέθηκαν μέσα στο σωρό “δικαίων και αδίκων”...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

Η αφίσα είναι από το www.mailchimp.com και το εξώφυλλο από το itunes.apple.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό ντεμπούτο της Ειρήνης Σκυλακάκη "In The Light".

Αλλαγή ώρας και ημέρας για την "Άλλη Σελίδα"

Τη Δευτέρα 29/10, στις 11μμ (ώρα Ελλάδος), κάνει πρεμιέρα για τη φετινή σεζόν η εκπομπή της ERT World, “Η Άλλη Σελίδα”, με τους δημοσιογράφους Νίκο Μεγγρέλη και Προκόπη Δούκα. H αλλαγή της ώρας σε βραδυνή, επιτρέπει την ευκολότερη παρακολούθηση της και στην Ελλάδα, μέσω και της πλατφόρμας της Nova.


Η εκπομπή είναι ένα ωριαίο πολιτικό talk-show, με τη φιλοδοξία να παρουσιάζει, προς το κοινό των 7 εκατομμυρίων Ελλήνων σε όλον τον πλανήτη, αλλά και το κοινό στην Ελλάδα, κάθε εβδομάδα, τα μεγάλα θέματα της επικαιρότητας που αφορούν τη χώρα. Με τη βοήθεια εκλεκτών καλεσμένων στο στούντιο και με οδηγό, όχι τη στείρα τηλεοπτική αντιπαράθεση, αλλά τη δημιουργική, επεξηγηματική ματιά των ειδικών και των προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου.

Αυτή την Δευτέρα το βράδυ, οι κρίσιμες οικονομικές εξελίξεις, η βιωσιμότητα του χρέους, η επικείμενη συμφωνία με την τρόϊκα και τα σκληρά μέτρα, οι λίστες και οι δημοσίευση τους, οι κοινωνικές αντιδράσεις.

Προσκεκλημένοι στο στούντιο, ο καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Θοδωρής Πελαγίδης και ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς.


H εκπομπή θα μεταδίδεται απ' ευθείας, στις 11 μμ, ώρα Ελλάδος, από το Ert World, για Αυστραλία, Ευρώπη & Αμερική - και φυσικά από το Nova και στο web TV.

H εκπομπή επαναλαμβάνεται στις 5 ώρα Ελλάδας, τα χαράματα της Τρίτης.

Tο logo είναι της www.lyngsat-logo.com και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Muy Tranquilo" του Σλοβένου Gramatik.

O χειμώνας της πόλωσης

Την Τρίτη, πρώτη φορά στα χρονικά, καταδικάστηκε (πρώην) δήμαρχος για παράνομη πινακίδα, που σκότωσε έναν ανύποπτο 25χρονο οδηγό, ο οποίος δεν έτρεχε, στη λεωφόρο Κηφισίας. Ο Παναγιώτης Τζανίκος του Αμαρουσίου καταδικάστηκε πρωτόδικα για ανθρωποκτονία από αμέλεια, σε φυλάκιση 16 μηνών με αναστολή, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, 7 ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν.

Μέχρι το 2009, το τοπίο της υπαίθριας διαφήμισης δεν ήταν παρά ένα όργιο παρανομίας και διαφθοράς, με τζίρο εκατομυρίων ευρώ μαύρου χρήματος και τη συμμετοχή εκατοντάδων αιρετών παραγόντων της τοπικής εξουσίας. Παρά τη συντονισμένη προσπάθεια για εξυγίανση, η άμυνα των κυκλωμάτων, σε συνδυασμό με το ρυθμό απόδοσης της δικαιοσύνης στη χώρα μας αποτελεί ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα, για την κοινωνική διάσταση της κρίσης - και πώς πρέπει αυτή να αντιμετωπιστεί.

Για να “ορθοποδήσει” λοιπόν το περί δικαίου αίσθημα, απαραίτητο για μια νέα πορεία της χώρας, σε ευρωπαϊκή τροχιά, πρέπει να γίνουν σοβαρά βήματα κάθαρσης. Και αυτά δεν μπορούν να αφορούν φυσικά μόνο τον Τάσο Μαντέλη, τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τους συν αυτώ. Ούτε μόνο τους λίγες δεκάδες πολιτικούς, που ελέγχθηκαν από το ΣΔΟΕ για παράνομο πλουτισμό, ούτε μόνο τους εκατοντάδες ή χιλιάδες διεφθαρμένους της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και τους χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους και λειτουργούς που έδωσαν και τους επίσης (δεκάδες;) χιλιάδες πολίτες που πήραν παράνομα πάσης φύσεως επιδόματα και συντάξεις, από χηρείας άπορης κορασίδας που είχε ξαναπαντρευτεί, ως τυφλού οδηγού. Τα λίγα που έκλεψαν οι πολλοί μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από τα πολλά που έκλεψαν οι λίγοι. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται με ελεγκτικές αρχές αδύναμες και απρόθυμες, ούτε με δικαιοσύνη που δεν είναι αποτελεσματική - κι επιπλέον απεργεί.

Μια ολόκληρη γραφειοκρατία ταλαιπωρεί τον Έλληνα (και ξένο) πολίτη και επενδυτή, επειδή ακριβώς υπάρχουν υψηλά ρίσκα απάτης, ενώ ταυτόχρονα δεν οργανώνεται και δεν μηχανογραφείται, γιατί αυτό δεν διευκολύνει τη μίζα και τη διαφθορά. Αν λοιπόν συνεχίσει να υπάρχει ατιμωρησία σε όλα τα επίπεδα, από τον υπουργό ως αυτόν που υπέβαλε πλαστά δικαιολογητικά, αν δεν οδηγηθούν στα δικαστήρια επίορκοι και απατεώνες, αν δεν ελεγχθούν και δεν κατασχεθούν τουλάχιστον ένα μέρος από τα κλεμμένα, τότε πολύ δύσκολα θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη σε ένα στοιχειώδες κράτος δικαίου. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει επειγόντως ένα δημόσιο, που θα αξιολογείται και θα μεταμορφωθεί κυρίως ποιοτικά και όχι ποσοτικά. Και η χώρα πρέπει να αποκτήσει εξαγωγική εξωστρέφεια, που είναι η μόνη που μπορεί να δώσει αναπτυξιακή ροή, χωρίς δανεικά.

Το δεύτερο απαραίτητο στοιχείο, για να ξεπεραστεί ο δύσκολος χειμώνας που έρχεται (με την ελπίδα να είναι ο χειρότερος όσων έπονται), είναι η αλληλεγγύη. Η έμπρακτη συμματοχή όλων στη στήριξη του διπλανού, που πλήττεται ακόμα χειρότερα, από εμάς, με όποιον τρόπο είναι δυνατός. Αυτό πρέπει να το εξασφαλίσει η δύναμη της κοινωνίας - και κανένας άλλος “προστάτης”. Η απάντηση στο επιχείρημα οτι οι θαυμαστές των ναζί “έχουν καθαρά χέρια, γιατί δεν έχουν κλέψει” είναι προφανής: Όχι μόνο το επιχείρημα είναι ανιστόρητο, αλλά παραβιάζει και κάθε έννοια λογικής. Ο “θαυμαστής”, αν δεν έχει προλάβει ακόμα να κλέψει με τα αιματοβαμμένα του χέρια, θα το κάνει, με την πρώτη ευκαιρία, ως οπαδός της βίας, αφού άλλωστε θαυμάζει τους κορυφαίους εγκληματίες της ιστορίας, που κατέκλεψαν, λεηλάτησαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν εκατομμύρια συμπατριώτες τους και μη.

Ο Νοέμβριος θα είναι ένας πολύ δύσκολος μήνας. Απαραίτητο συστατικό της επιβίωσης της χώρας, να βρεθεί η συνταγή που θα κάνει “τα νούμερα να βγαίνουν” και βιώσιμο το χρέος της χώρας, χωρίς υπερβολές που θα διαρρήξουν ανεπιστρεπτί τον κοινωνικό ιστό και την ικανότητα για παραγωγή. Αν για πρώτη φορά επιχειρηθεί να εφαρμοστούν μαζικά ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, θα διαφανεί πόσο καταστρεπτική υπήρξε μέχρι τώρα η καθυστέρηση και η αναβλητικότητα. Προϋπόθεση αποτελεί η ομαλή διακυβέρνηση, κάτι που δεν εξασφαλίζεται μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικής αναταραχής και πολιτικής συμπεριφοράς, κατώτερης των περιστάσεων. Αν αντί για τη δόση, προσφύγουμε στις κάλπες, η συνταγή θα είναι καταστροφική όχι μόνο για την οικονομία και την κοινωνική ειρήνη, αλλά και για τη σύνθεση του κοινοβουλίου.

Η πόλωση θα έχει θύματα τους ίδιους τους πολίτες που θα την ακολουθήσουν. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ, με ολισθήματα του τύπου “να φύγουν”, “ο χειρότερος χειμώνας από το ’41”, “το κέντρο είναι ακραίο” και “δεν έχουμε χρεοκοπήσει από τον Ιούνη, παρά το οτι δεν πήραμε τη δόση”, αγνοεί τη αδήριτη πραγματικότητα οτι επί της ουσίας το κράτος δεν πληρώνει πια, εδώ και αρκετούς μήνες, έχοντας χρέη δισεκατομυρίων, προς τρίτους. Τα ταμεία, χωρίς τη δόση, είναι άδεια. Κι από την άλλη, η αντιδραστική γιγάντωση τους δημοσκοπικού ποσοστού της Χρυσής Αυγής, καλεί ακόμα και στη διαμόρφωση ενός “μονομπλόκ” του δημοκρατικού τόξου, για την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, με τη συμμετοχή ή και την ηγεσία της αριστεράς.

Ωστόσο, η ανάγκη προστασίας της δημοκρατίας δεν μπορεί να εξαφανίσει τις διαφορές, οδηγώντας σε ένα “πολυκόμμα”, από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος ως τις παρυφές του άλλου. Μπορεί όμως να επιταχύνει δραματικά τις ζυμώσεις και τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Χωρίς κέντρο και με την ίδια επικίνδυνη φαιδρότητα και έλλειψη εντιμότητας, υγιές πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει. Ο κεντροαριστερός χώρος δεν μπορεί να ξαναχτιστεί με παλιά υλικά - και η ηγετική μορφή που απουσιάζει, πρέπει να βρεθεί για να ενώσει όλες τις πρωτοβουλίες ανασύστασης του χώρου. Η ευχή είναι η κρισιμότητα της κατάστασης να επιταχύνει τη σκέψη όλων...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www. naturewallpaperhighresolution. blogspot.com και το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Winter" της άκρως καλοκαιρινής Βραζιλιάνας Bebel Gilberto.

Η πυξίδα

Όλα δείχνουν οτι ακόμα και η “σκληρή” αντίληψη που απαιτούσε ή προβόκαρε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη έχει αναγκαστεί να μεταστραφεί, για πολλούς και διάφορους λόγους, κυριότερος εκ των οποίων είναι οι καταστροφικές επιπτώσεις που θα έχει στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η διαπίστωση δεν μπορεί βεβαίως να αποτελέσει αποκούμπι εφυσηχασμού, καθώς το πιθανότερο είναι οτι η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει αρκετά σκαμπανεβάσματα ακόμα, τα επόμενα χρόνια, καθώς κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς προς τον εκσυγχρονισμό και την εξυγίανση της δημόσιας ζωής - χωρίς να ξεχνάμε και τον πάντοτε υπαρκτό κίνδυνο (γενικευμένου ή μη) οικονομικού “στραβοπατήματος”.

Ο ισχυρότερος κίνδυνος που έχει ξεπροβάλει όμως, είναι αυτός του εκφασισμού της χώρας. Αν η Ελλάδα εφάπτεται με την πιθανότητα να αποκτήσει τρίτο κόμμα (ή ακόμα και αξιωματική αντιπολίτευση) μια ακροδεξιά οργάνωση, που ενσωματώνει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του “συστήματος” που δήθεν θέλει να αποδιώξει, δηλαδή αυτά του υποκόσμου, τότε φλερτάρει επικίνδυνα με την αυτοκαταστροφή. Η περιδίνηση που θα προκληθεί δεν θα ανακοπεί εύκολα - και η ιστορική και πολιτική συνέχεια δεν θα μπορεί να αποκατασταθεί, χωρίς βίαια επεισόδια οπισθοδρόμησης.

Η επίκληση της (υπαρκτής) ευθύνης μιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ στην κατρακύλα της χώρας δεν αρκεί για να εξηγήσει, γιατί η Ελλάδα έχασε τόσο εύκολα την πυξίδα της, βυθιζόμενη στην κατάθλιψη της απώλειας μιας οικονομικής άνεσης, που αν εξαιρέσουμε τα κατώτερα στρώματα, δεν ανταποκρινόταν τις περισσότερες φορές παρά σε μια φούσκα αναξιοκρατίας και πλαστής καταναλωτικής μη-παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία (ακολουθώντας και την πανευρωπαϊκή τάση) απώλεσε, με μεγάλη ευκολία, την (έστω επιφανειακή) συνείδηση που είχε χτίσει τις τελευταίες δεκαετίες και την πίστη στη δημοκρατία και τις αξίες του ανθρωπισμού.

Ο κλονισμός αυτός βοηθήθηκε τα μέγιστα από τις κάθε είδους απελπισμένες αναλύσεις (της ύποπτης κουτοπονηριάς του καφενείου συνήθως) που ταύτισαν τη δημοκρατία με τη διαφθορά, το πολιτικό κέντρο με τη λαμογιά και τη μετριοπάθεια με το “σύστημα” και τον “καθεστωτικό λόγο”. Έτσι, με μεγάλη ευκολία, απορρίφθηκε σχεδόν κάθε κατάκτηση δημοκρατικού πολιτισμού, ταυτιζόμενη με την οικονομική κρίση. Σε μια κοινωνία που έκανε κατάχρηση σε κάθε είδους δικαιώματα, άνθησαν όλες οι φωνές που απορρίπτουν ή κατηγορούν τη δημοκρατία, εκμεταλλευόμενες κάθε πλεονέκτημα που αυτή προσφέρει. Λες και για το κακό φαγητό φταίει η κατσαρόλα - και όχι ο μάγειρας.

Στη χώρα λοιπόν που λοιδορήθηκε το “προοδευτικό”, ο “εκσυγχρονισμός” και ο “φωταδισμός”, θα πρέπει κανείς να ανατρέξει στις αιτίες, τις κοινωνικές συνήθειες και τις νοοτροπίες, που μας οδήγησαν ως εδώ. Τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μας υπενθυμίσουν αυτό που διαρκώς “σκουπίζουμε” κάτω από το χαλί: Είμαστε μια κοινωνία με χιλιάδες που σπεύδουν να προσκυνήσουν το “εμπόριο εικόνων” που κάνει η Εκκλησία και το Άγιον Όρος, που παρακολουθούν ευλαβικά τη λειτουργία από την τηλεόραση εκτοξεύοντας την τηλεθέαση, που περιμένουν τις παρελάσεις για να επιβεβαιώσουν την προσωπική τους (κενή κατά τα άλλα) ταυτότητα, ακουμπώντας στο “εθνικό” - και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διαφοροποιηθούν από το “ξένο”, που μοιάζει επικίνδυνα στην έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου.

Οι ολιγωρίες που επέδειξε η Ελλάδα της μεταπολίτευσης προς τον περιορισμό της προνομιακής και διεφθαρμένης ασυλίας της “επικρατούσας θρησκείας”, τη γενικότερη εξυγίανση με διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους και την υλοποίηση ενός συνεπούς και ουσιαστικού προοδευτικού οράματος, χωρίς τις εθνικιστικές παλινωδίες τύπου “Μακεδονικού”, τώρα πληρώνονται. Όμως αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος: Μια ολόκληρη “προοδευτική” γενιά έφτασε τα εξήντα, αρνούμενη να ενηλικιωθεί, αναπολώντας τη χαμένη (ροκ ή μη) επανάσταση με μια κοτσίδα που έκρυβε άκρως συντηρητικές προσωπικές συμπεριφορές ή εξαργυρώνοντας “αγώνες” με ανταλλάγματα μικροαστικής χλιδής. Μια ολόκληρη τάξη “νοικοκυραίων” βυθίστηκε στον αήθη κυνισμό της αυθαιρεσίας, της αναίσχυντης φοροδιαφυγής και του “εμπρός να φαμ’ ντε λα πατρί”. Με το παζλ να συμπληρώνεται από μια άβουλη και απολιτίκ μάζα στη μέση, που βυθίστηκε στην τριτοκοσμική αφέλεια και μοιρολατρία του ρουσφετιού, των κουτσομπολίστικων εντύπων και της σκυλοπόπ τηλεοπτικής αισθητικής. Χωρίς να αποκλείεται καθόλου οι παραπάνω κύκλοι να τέμνονται, με κοινά χαρακτηριστικά το νεοπλουτισμό, την έλλειψη παιδείας, την ήσσονα προσπάθεια, την άρνηση για οποιονδήποτε επαγγελματισμό ή αξιοκρατία.

Αγνοώντας κάθε ιστορική αναλογία με εποχές πραγματικά τραγικές στην πρόσφατη ιστορία και υιοθετώντας με ευκολία μια απλουστευτική λογική “έγινα μεχρι και μαφιόζος για χάρη σου, ανάλγητη κοινωνία”, μερίδα των νεοελλήνων ψάχνει να βρει τον εχθρό στους ανεμόμυλους, όπως ο Δον Κιχώτης. Και μαζί με κάθε θερμόαιμο της ευρωπαϊκής ηπείρου ρίχνει το φταίξιμο στην Ενωμένη Ευρώπη, τις (πράγματι ανεπαρκείς) ηγεσίες της οποίας έχει διαμορφώσει με την ψήφο του. Η (με ενθαρρυντικό σκοπό και παρά τα “στραβοπήματα” της) βράβευση της Ευρώπης με το Νομπέλ Ειρήνης αντιμετωπίστηκε σκωπτικά από πολλούς, που φυσικά ξέχασαν, με την πρώτη δυσκολία, τα βήματα ελευθερίας, προόδου και ανάπτυξης (και κυρίως ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειρήνης!), που έχει κάνει επί μισό αιώνα, το “γραφειοκρατικό κατασκεύασμα που καταπιέζει τους λαούς”...

Η αντιευρωπαϊκή ρητορική είναι αυτή που επιβεβαιώνει οτι η λύση στις φασιστοειδείς εκτροπές δεν είναι μια άκριτη ενίσχυση του απέναντι πόλου, μια μαξιμαλιστική αριστερά του ονείρου και του βερμπαλισμού (παρά τη συνεπή, αλλά κάποιες φορές μονόπλευρη αντιφασιστική της στάση). Η πόλωση και η αντίδραση δεν θα φέρουν παρά εκρηκτικά αποτελέσματα. Οι ευρωπαϊκοί λαοί (και κυρίως ο ελληνικός) πρέπει να αναβαπτιστούν (και να επανεφεύρουν στο βαθμό που χρειάζεται) τις αξίες της προόδου και της μετριοπάθειας ενός σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους, που θα μπορεί να προστατεύει τους αδυνάτους, μέσα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Και να καταλάβουν οτι μόνο με συνειδητά σώφρονες εντολές από τους ψηφοφόρους προς νέες ηγεσίες, μπορούν αυτές να κινηθούν συντονισμένα προς την κατεύθυνση της ανανέωσης της ευρωπαϊκής συνείδησης και της συνεισφοράς προς τη διαμόρφωση ενός άλλου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου. Μοιάζει με ειρωνία της ιστορίας, ένας αμερικανός πρόεδρος που κινδυνεύει να μην επανεκλεγεί ως “σοσιαλιστής”, να μη βρίσκει εύκολα συμμάχους, σε μια Ευρώπη που βυθίστηκε επί χρόνια στο συντηρητισμό της...

To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.collaborativewriter. wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Get Up Stand Up του Bob Marley, στην εκδοχή των Γάλλων Pink Turtle

Μεσάνυχτα στο πάρτυ των FM...

Η ισχύς εν τη ενώσει. Έτσι, την Παρασκευή το βράδυ, 15 dj 's, από 12 μουσικά και μη ραδιόφωνα διαφόρων ειδών και ρεπερτορίων, συμμετέχουμε στο πάρτυ του e-tetradio. Ελάτε λοιπόν στην Πανόρμου, στο Santa Botella, να γιορτάσουμε τα FM της Αθήνας.

Σας περιμένω, τα μεσάνυχτα ακριβώς, με μουσικές που δεν τις περιμένετε...

Η αφίσα είναι από το www.e-tetradio.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Midnight", των Βρετανών D' Influence.

Στη χώρα της βεβαιότητας...

Διαβάζω τις εξηγήσεις που δίνει ο πρώην υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου, για το αν η Ελλάδα είχε άλλη επιλογή, όταν ξέσπασε η κρίση. Για κάποιους μπορεί να είναι πειστικές, για κάποιους όχι. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ οτι χρειάζεται να ξέρει κανείς πολύ καλά τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, για να αποφανθεί - και φυσικά, να μην ξεχνάει πώς φτάσαμε να έχουμε 24 δισ. έλλειμμα. Το ίδιο ισχύει και με πολλές άλλες πλευρές των χειρισμών που έγιναν, τα τελευταία χρόνια.

Όσο κι αν επιθυμεί να ακούσει ή να συζητήσει ένας (καλοπροαίρετος) παρατηρητής, τόσο θα βρεθεί απέναντι σε ένα μπλοκ ανθρώπων και πολιτικών σχηματισμών, γεμάτων βεβαιότητες. Η Μέρκελ, ο Παπανδρέου, οι προδότες, τοκογλύφοι, τα “τσιράκια”, η χούντα, όλα αποτελούν μέρος της ίδια φανατικής αντιπαράθεσης: Όσο πιο λίγα ξέρει κανείς, τόσο πιο σίγουρος είναι για την πραγματικότητα.

Αναριωτέμαι πού τη βρίσκουν τόση βεβαιότητα, όσοι επιχειρούν να διαμορφώσουν το δημόσιο διάλογο, συμπεριλαμβανομένων και των πάσης φύσεως πολιτών που σχολιάζουν π.χ. στο διαδίκτυο. Κι αν τα κόμματα το κάνουν για να “διατηρήσουν το μαγαζάκι” τους, αυτό γίνεται γιατί στην ουσία, αυτά θέλουν να ακούσουν τα αυτιά της συγκεκριμένης “πελατείας”, του “κομματιού της αγοράς” που διαμορφώνουν.

Στη χώρα του φανατισμού και της καφενειακής βεβαιότητας λοιπόν, ολόκληρη Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών προτρέπει τα μέλη της “να μην καλύψουν την επίσκεψη της Γερμανίδας”, γιατί “θα ήταν κόντρα στο λαϊκό αίσθημα”, λες και η ειδησεογραφία καλύπτεται κατά τη βούληση του καθενός. Ακριβώς όπως εκείνη η ανεκδιήγητη απόφαση της κάποτε ιδιοκτήτριας της “Ελευθεροτυπίας”, να απαγορεύσει την παραμικρή αναφορά στην αποκάλυψη μια γιάφκας τρομοκρατών στην Κυψέλη, από την αστυνομία.

Στη χώρα της μπουρδολογικής βεβαιότητας, πολιτικός αρχηγός βγαίνει και ισχυρίζεται οτι “η απαγόρευση των διαδηλώσεων” έγινε για να αποτραπεί η συγκέντρωση του δικού του κόμματος. Και κανείς δεν θυμάται οτι όταν ο Δήμαρχος της Αθήνας επαναλάμβανε μονότονα οτι χρειάζεται επειγόντως να αντικατασταθεί το χουντικό διάταγμα για τις συγκεντρώσεις (γιατί κανείς δεν τόλμησε από τη μεταπολίτευση και μετά να υλοποιήσει νομοθετικά τις συνταγματικές επιταγές), προτείνοντας τη δική του ρύθμιση, όλοι έπεσαν να τον φάνε, γιατί κανείς στην (εκάστοτε) αντιπολίτευση δεν θέλει περιορισμό και ευθύνη για τις διαδηλώσεις. Κι έτσι ξαφνικά, ζούμε άλλη μια “χούντα”...

Στη χώρα της θυμικής βεβαιότητας, η Αυγή φιλοξενεί ένα άρθρο με χυδαία υπονοούμενα κατά του Γρηγόρη Ψαριανού. Και πολλοί από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν, καθώς ανακάλυψαν, μετά από τόσα χρόνια μαζί, οτι ο πρώην σύντροφος τους είναι ξαφνικά “τραμπούκος” και “φασίστας” (παλαιότερα δεν ήταν). Και κανείς δεν σκέφτεται οτι ακόμα κι έτσι να είναι, μια εφημερίδα με την αριστερή παράδοση της Αυγής δεν είναι καφενείο - και οφείλει να αρκείται αυστηρά στην ουσιαστική πολιτική κριτική.

Στη χώρα της επαναστατικής βεβαιότητας, όλα στην υπόθεση “ελληνική κρίση” είναι άσπρο-μαύρο. Οι πολιτικές είναι “νεοφιλελεύθερες” (με τόσους φόρους), τα μνημόνια οφείλονται μόνο στους εκβιασμούς των άλλων (και επ’ ουδενί στις δικές μας ολιγωρίες), η διαπραγμάτευση θα έπρεπε “να είναι καλύτερη” (από ποιούς “καλύτερους” διαπραγματευτές παραμένει άγνωστο), όσοι υποστηρίζουν άλλη άποψη είναι “παπαγαλάκια”. Ουδείς προβληματίζεται από το γεγονός οτι όσο πιο “αντιμνημονιακός” ήταν ένας πολιτικός σχηματισμός στην αντιπολίτευση, με τόσο μεγαλύτερη θέρμη αναγκάστηκε να υιοθετήσει σκληρά μέτρα. Και αυτό δεν γίνεται μάθημα, ούτε για επίδοξους κυβερνήτες, που ενδεχομένως θα αναγκαστούν να κάνουν τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ιστορίας.

Και μέσα σε όλα, σπεύδει να κάνει (υβριστική) κριτική και το φασιστικό μόρφωμα, κατά το “βάζει η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες” - της προσκολλήσεως πάντοτε στο “αντιμνημονιακό καφενείο”. Και ουδείς προβληματίζεται μήπως πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι, για να μην παίξουμε το παιχνίδι όσων επιθυμούν να εκτραπεί τελείως το δημοκρατικό οικοδόμημα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, όλοι αυτοί που εκφράζονται με τόσο αποτροπιασμό, φανατισμό και βεβαιότητα, δεν σκέφτονται οτι υπάρχουν και άλλοι πολίτες αυτής της χώρας, που έχουν αμφιβολίες, που είναι επιφυλακτικοί, που προσπαθούν να καταλάβουν; Δεν υπάρχουν άλλες ιδεολογικές θεωρήσεις και πολιτικές απόψεις; Δεν χρειάζεται να γίνει εκτεταμένος διάλογος σε αυτή τη χώρα - και όχι ένας “εμφυλιοπολεμικός” διαχωρισμός, ανάμεσα σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς”; Δεν πρέπει να οδηγηθούμε στη σύνθεση - κι όχι στην τυφλή αντιπαράθεση;

Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου έχει τεράστια σημασία για την εξέλιξη της πορείας μας. Σε όλες τις χώρες, ο προεκλογικός λόγος απέχει από τον ρεαλιστικό, μετεκλογικό. Μόνο που σε εμάς, το χάσμα υπήρξε τεράστιο. Αντί να μας προβληματίσει οτι όλο το πολιτικό σύστημα σύρθηκε προεκλογικά σε μια απολύτως μη ρεαλιστική “αντιμνημονιακή ρητορεία”, η χώρα της βεβαιότητας πέφτει από τα σύννεφα, δίνοντας την ερμηνεία οτι “ξαφνικά κάναμε στροφή 180 μοιρών, υπό την πίεση των εταίρων”, λες και είχαμε εκτιμήσει ποτέ σωστά τις δυνατότητες μας, χωρίς φαντασιακούς στόχους και μαξιμαλισμούς. Κι ετοιμάζεται και πάλι να αντιμετωπίσει τα πράγματα, με λάθος τρόπο...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό είναι από το www.tovima.gr και το εξώφυλλο από το www.metrocity.gr

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Ίσως", του Νίκου Πορτοκάλογλου.

Τα δικά μου βαρόμετρα...

H ταυτότητα μου γράφει δημοσιογράφος. Έτσι αυθαίρετα, όπως σε όλους μας. Ναι, θεωρώ οτι επηρεάζω την κοινή γνώμη - λίγο με τις απόψεις μου και πιο πολύ, υποδόρεια, με τη στάση μου, όπως όλοι. Ίσως είμαι δημοσιογράφος, γιατί το μεταπολιτευτικό μας κατασκεύασμα δεν μου έχει επιτρέψει (ακόμα;) να είμαι ενεργός στην πολιτική, αν και προσπαθώ να είμαι ενεργός πολίτης. Δεν θεωρώ όμως οτι είμαι μόνο δημοσιογράφος. Και αύριο, δεν ξέρω τι θα είμαι.

Πιο πριν, η ταυτότητα έγραφε “παραγωγός ραδιοφώνου”. Αυτόν τον έρωτα τον ανακάλυψα, στα 25, στην αρχή της καριέρας μου. Είναι ο τρόπος να επηρεάζεις (και να προσφέρεις) αισθητικά, με τη μουσική, εκτός από το λόγο. Και λίγο πιο πριν έγραφε “ηλεκτρολόγος μηχανικός”, με ιδιαίτερη αγάπη στα ηλεκτρονικά. Αυτή ήταν η μόνη κατεύθυνση σπουδών, που μου φαινόταν οτι είχε νόημα για μένα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι 18 χρονών είχα ήδη πάει κάτι πολιτικά κείμενα στον “Σχολιαστή” (που φυσικά πετάχτηκαν στα σκουπίδια), χωρίς να συνειδητοποιώ ακριβώς την πολιτική του τοποθέτηση. Τα συγκέρασα όλα αυτά στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία.

Η εμπειρία μου στην Καλιφόρνια ήταν “άνοιγμα μυαλού”, αλλά δεν πέρασα ιδιαίτερα διασκεδαστικά. Θα μπορούσα να έχω μείνει εκεί, όπως θα μπορούσα να ζήσω και στο Παρίσι ή στη Ρώμη. Δεν το ήθελα ποτέ, όμως. Τώρα με την κρίση, ζηλεύω όποιον μπορεί να εξάγει την επαγγελματική του επάρκεια. Όπως λέει κι ο Πορτοκάλογλου όμως, “εδώ είναι το ταξίδι”. Άλλωστε, θεωρώ ήττα το να υποχωρεί κανείς στις δυσκολίες. Σιγά μη φύγω από το κέντρο της Αθήνας, επειδή αφέθηκε στην υποβάθμιση. Και σιγά μην υιοθετήσω ρατσιστικές η φασιστικές αντιλήψεις, επειδή η Ελλάδα δυσκολεύεται να επιλύσει βασικά προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, αυτών που δεν θέλουν να αγωνιστούν και να βελτιώσουν τον εαυτό τους.

Φυσικά με συγκινεί “ακόμα” η πολιτική. Και φυσικά πιστεύω οτι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει να βγει από την κρίση, αρκεί να επιβληθούν άλλες αξίες και νοοτροπίες. Φτάνει να μην περάσει η κρίση ανεκμετάλλευτη. Αν με έχει ενοχλήσει κάτι απ’ έξω, είναι ο λαϊκισμός σε ευρωπαϊκές εφημερίδες και πολιτικά πρόσωπα. Και η αντίστοιχη απάντηση τους, από τους εδώ δημαγωγούς.

Δεν ξέρω αν θα άντεχα την αποσταθεροποίηση του προσωπικού χρόνου, από την ενασχόληση με την πολιτική. Ίσως για λίγα χρόνια. Όχι μόνο η δουλειά μου, αλλά και η προσωπική μου ισορροπία απαιτούν χρόνο για παρατήρηση, για διάβασμα, για γύμναση, για μουσική, για τέχνη, για ταξίδι. Όχι, σινεμά δεν πάω μόνο το σαββατοκύριακο. Αν και ξενύχτης, είμαι γενικά ευπροσάρμοστος. Το ξύπνημα στις 6 το πρωί είναι δύσκολο, αλλά αξίζει τον κόπο. Το πρωί θέλω μουσική, το απόγευμα περπάτημα μετά μουσικής. Εννοείται και στο αυτοκίνητο, γι αυτό και είχα μηχανή, μόνο λίγο, ως φοιτητής.

Μετά από δεκαετή περιπλάνηση σε ιδιωτικά ενημερωτικά και μουσικά ραδιόφωνα, βρέθηκα το 1997, στην ίδρυση της ΝΕΤ, που για μένα είναι μια τηλεόραση με άλλες αξίες, αλλά δυστυχώς με πολλά κέντρα εξουσίας να ασελγούν επάνω της. Βλέπω πολύ λίγο τηλεόραση, σχεδόν τίποτα πλην ειδήσεων, ενημερωτικών εκπομπών και ταινιών. Στις διακοπές, σχεδόν καθόλου. Διαμορφώνει όμως το δημόσιο διάλογο η τηλεόραση - και γι αυτό δεν επιτρέπεται να προωθεί αυτό τον εσμό ευτελών ανθρώπων, που πολλές φορές κάνει. Μαγεία σπάνια έχει, σε έναν καλό συνδυασμό κινηματογραφίας και δημοσιογραφίας. Όταν γίνεται καλά, ναι, είναι πολύ σημαντικό και δυνατό μέσο.

Στην τηλεόραση, ότι είσαι, φαίνεται. Και παρά το μακιγιάζ, είσαι διαφανής και στο μικροσκόπιο, για την παραμικρή λεπτομέρεια. Και φυσικά είσαι και “παράδειγμα” - μπορεί προς αποφυγήν. Όταν λες ειδήσεις, η ψυχραιμία και η αποστασιοποίηση έρχεται αυτόματα, αλλιώς δεν κάνεις για τη δουλειά. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε συγκινηθεί. Ας φαίνεται, δεν είναι κακό. Φτάνει να μην είναι τεχνητό, προς άγραν τηλεθέασης.

Μόλις έκανα έναν πρώτο κύκλο στην τηλεόραση, αναζήτησα και πάλι το ραδιόφωνο. Πήγα στον Kosmos το 2003, έκανα μια μεγάλη απουσία - και ξανά το 2010. Ένας από τους λόγους, που επιμένω ραδιοφωνικά, είναι οτι μπορώ να εκφράσω, με την υπογραφή μου, τις απόψεις μου - ή να αναδείξω απόψεις άλλων. Στο δελτίο, που δεν είναι “δικό μου” προϊόν, αλλά ομαδικό και επίσημο (του σταθμού), δεν μπορώ να το κάνω, με αυτό τον τρόπο.

Η πρώτη μου εκπομπή στην τηλεόραση ήταν το 2001, για λίγο χρονικό διάστημα, με τίτλο “Η Εποχή του Υδροχόου”. Στη συνέχεια, έκανα δεκάδες έκτακτες εκπομπές επικαιρότητας. Πέρσυ κάναμε ένα talk show, μαζί με το Νίκο Μεγγρέλη, στην ErtWorld - και κάποιες έκτακτες εκπομπές στη ΝΕΤ, λόγω εκλογών. Δυστυχώς, η ΕΡΤ δεν λειτουργεί ακόμα ανεξάρτητα και με κανόνες αξιοκρατίας και αξιολόγησης, ώστε να αποφασίζει τις εκπομπές της, μόνη της, κάθε σεζόν. Τα πραγματικά στελέχη της ΕΡΤ, αυτά που την υπηρετούν χρόνια και με συνέπεια, υφίστανται την εισβολή άξιων και μη, από την αγορά, που γίνεται όλο και πιο πιεστική, με πλάγια μέσα. Οι προτάσεις της επιτροπής Αλιβιζάτου θα έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί, τώρα που υπάρχει και συγκυβέρνηση. Μια ανεξάρτητη ΕΡΤ θα κρατούσε και θα έπαιρνε τους καλύτερους, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Η ελευθερία στην έκφραση έρχεται με τα χρόνια - και με την εμπιστοσύνη που αποκτά κανείς στον εαυτό του και στη δύναμη των απόψεων του. Αν και τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, υπάρχει έντονος φανατισμός και πόλωση σε μερίδα της κοινωνίας, που επιθυμεί να αποτρέψει ακόμα και την ύπαρξη της άλλης άποψης. Συνηθισμένος καμβάς, η ανεπάρκεια των δημοσιογράφων και η ταύτιση απόψεων με το “σύστημα”.

Αποφάσισα να υπογράφω στο μπλογκ μου, αν και θα μπορούσα να εκφραστώ ψευδώνυμα, για να μην ακολουθώ κανόνες. Δεν με ενδιαφέρει όμως. Ότι έχω να πω, το λέω, στα όρια της κριτικής και της ευπρέπειας. Η ανάγκη μου ήταν να γράψω πιο προσωπικά για τα ενδιαφέροντα μου, πέρα από τη δημοσιογραφική γραφή, που ήδη είχα αναπτύξει, συνεργαζόμενος με την Athens Voice. Η ανώνυμη συκοφάντηση (και η αδυναμία αντίδρασης) με ενοχλεί αφάνταστα. Το ίδιο και ο εκφασισμός της κοινωνίας.

Αν κάτι με σοκάρει στην εξέλιξη της κρίσης, είναι η αυτοκαταστροφική στροφή της κοινωνίας προς τον φανατισμό, τα άκρα - και κυρίως προς την ευτέλεια και τον φασισμό, δήθεν για “αντίδραση”.

Από τον ωκεανό της μουσικής ή της έβδομης τέχνης, δεν μπορώ να διαλέξω. Αν μπορούσα να είμαι άλλος, θα ήθελα να ήμουν ο Bryan Ferry, η επιτομή του στυλ. Η αισθητική και η παιδεία είναι τα βαρόμετρα μιας κοινωνίας. Η τέχνη και ο έρωτας, της προσωπικής μας ζωής.

Το κείμενο γράφτηκε ως απάντηση στις ερωτήσεις της Εύης Φιαμέγκου, για το περιοδικό "Τηλέραμα".

Η φωτό είναι από τη www.en.wikipedia.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mamouna", από το ομότιτλο άλμπουμ του Βρετανού Bryan Ferry, που περιέχει και το "Your Painted Smile".

Οι "φτωχοπλούσιοι"...

Η Μαρίνα είναι μεσοαστή “καλής οικογενείας”, που τελείωσε ιδιωτικό σχολείο στα βόρεια προάστεια. Η ακίνητη περιουσία που της άφησαν οι δικοί της δεν είναι ευκαταφρόνητη, αλλά με μισθό εκπαιδευτικού σε περίοδο κρίσης, δεν αντέχει να τη συντηρήσει. Ούτε φυσικά λόγος για να πουλήσει, την ώρα που οι αγοραστές ψάχνουν μόνο ευκαιρίες “για σκότωμα”. Και όσο για τα παχυλά νοίκια που κάποτε εισέπραττε, έχουν γίνει πενιχρά - και εμφανίζονται όποτε αυτά θελήσουν. Είναι μια ακόμα “φτωχοπλούσια” της αστικής τάξης, που έμαθε σε αυτή τη χώρα να τοποθετεί σε ακίνητα τα νόμιμα ή μαύρα εισοδήματα της.

Ο Νίκος είναι τεχνικός σε ΔΕΚΟ. Πιστεύει οτι αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα, γιατί “μετά δεν θα υπάρχει τίποτα να κοπεί”. Αρνείται να δεχτεί οτι οι περικοπές θα συνεχίζονται για τα επόμενα τουλάχιστον 5 χρόνια, όσο η ελληνική κοινωνία αναδεικνύει την ίδια πολιτική τάξη, που κινείται μεταξύ προστατευτισμού και κρατισμού από τη μία και ρητορικής περί “ξεπουλήματος” από την άλλη. Διατηρεί ακόμα τη δουλειά του και δεν φοβάται οτι θα τη χάσει, αλλά έχει οικογένεια και βλέπει το μικρό κομπόδεμα που είχε δρομολογήσει στη ζωή του, να εξανεμίζεται, αντί να αυγατίζει με τα χρόνια.

Η Κατερίνα είναι λογίστρια σε μεγάλο τουριστικό νησί, που υφίσταται σχετικά λιγότερο τις επιπτώσεις της κρίσης. Η δουλειά της δεν μειώνεται - το αντίθετο, με τη φορολογική καταιγίδα, που είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται, για λογαριασμό των πελατών της. Υποστηρίζει οτι μεγάλο μέρος της ανεργίας είναι “πλαστή”, καθώς οι απολυμένοι δουλεύουν για τα ίδια αφεντικά, αλλά με μαύρα λεφτά. Βλέπει μια μικρή κάμψη στην τουριστική επιχείρηση του άντρα της, αλλά ελπίζει οτι η κρίση θα συνετίσει τους Έλληνες - όχι όμως πριν περάσουν αρκετά χρόνια.

Και οι τρεις διατηρούν τη δουλειά τους και σχεδόν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία, που με κόπο απέκτησαν και τους μεταβίβασαν οι γονείς τους. Μακριά από το όριο της φτώχειας, το οποίο έχουν υπερβεί σχεδόν το ένα τέταρτο των Ελλήνων, λιγότερο ή περισσότερο, ανήκουν στους “φτωχοπλούσιους” της μεσαίας τάξης. Αυτούς που, χωρίς να είναι πραγματικά φτωχοί, δυσκολεύονται πια να διατηρήσουν ένα δυτικό, καταναλωτικό πρότυπο ζωής, όπως το είχαμε συνηθίσει. Κάτι που - κατά άλλους - χρειαζόταν να ξεφουσκώσει, για να επανέλθουμε στο μέτρο.

Το κακό είναι οτι το οικονομικό μοντέλο της εσωτερικής κατανάλωσης που υποστηριζόταν με δανεικά από το εξωτερικό έχει εκπνεύσει. Το ίδιο και το (σύνηθες) μοντέλο των “ραντιέρηδων”, που είχαν αποθηκεύσει τις οικονομίες μιας ζωής σε ακίνητα και ζούσαν από τα εισοδήματα που αυτά απέφεραν. Όποιος δεν κράτησε την περιουσία του σε μετρητά (κατά προτίμηση στο εξωτερικό), τώρα το πληρώνει ακριβά...

Η μεγάλη απορία και των τριών είναι γιατί δεν προχωράει κάτι, εκτός από τις απότομες περικοπές εξόδων, μισθών και συντάξεων, προς την κατεύθυνση των ριζικών αλλαγών. Αν αληθεύουν οι εκτιμήσεις για πλεόνασμα το 2013, τότε όλα μοιάζουν να αποκτούν ένα νόημα, η ανάκαμψη θα φανεί στην άκρη του τούνελ. Με την ύφεση όμως να καλπάζει με όλο και μεγαλύτερα νούμερα, ποιός μπορεί να το εγγυηθεί; Θα είναι αυτός ο χειμώνας ο σκληρότερος μέχρι τώρα ή θα έλθουν και πολλοί ακόμα;

Αυτό που αισθάνονται και οι τρεις είναι οτι η μεγαλύτερη αντίσταση τώρα εκδηλώνεται. Και δεν είναι από αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής τους, αλλά από τα πάσης φύσεως συμφέροντα που διαπλέκονται στην ελληνική κοινωνία. Από εφοπλιστές και εκδότες, μέχρι εκπροσώπους συντεχνιών της διπλανής πόρτας. Από τη φοροδιαφυγή στα καύσιμα, μέχρι την ακόμα μεγαλύτερη απόκρυψη εισοδημάτων, που άντε να ελεγχθεί μέσα στη θύελλα της αναδουλειάς. Από την επιμονή στα παλαιά επαγγέλματα και τρόπους πλουτισμού, μέχρι την άρνηση να “απωλεσθούν” οποιεσδήποτε προνομιακές στρεβλώσεις και παθογένειες.

Αν περίπου ένα εκατομύριο Έλληνες αρνείται να υποστεί τις βίαιες κοινωνικές αλλαγές και να αλλάξει δουλειά τα επόμενα χρόνια, με προσανατολισμό τις εξαγωγές, το χειρότερο παιχνίδι παίζεται από αυτούς που επιθυμούν την κατάρρευση, γιατί αυτή συμφέρει. Το επονομαζόμενο και “λόμπι της δραχμής” βρίσκει απρόσμενους συμμάχους σε διάφορες κατηγορίες πολιτών, που νομίζουν οτι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Οι “μεγαλοκαρχαρίες” του όμως, έχουν πολλά να κερδίσουν, ψάχνοντας να αποφύγουν δάνεια σε ευρώ, να κερδίσουν νέες τοποθετήσεις στην αγορά και να αποκτήσουν λαχταριστά “φιλέτα” ακίνητης περιουσίας.

Όλα αυτά φυσικά, όσο παίζεται η πιθανότητα, κατά καιρούς, να στραβοπατήσουμε εκτός ευρώ. Οι προσπάθειες αποσταθεροποίησης είναι δίκοπα μαχαίρια, καθώς φέρνουν στην επιφάνεια λίστες με πιθανούς εκπροσώπους ενός φαύλου πολιτικού παιχνιδιού, που κινδυνεύει από ολική κατάρρευση, αλλά και εντοπίζουν μερικά από τα αποστήματα ενός μολυσμένου περιβάλλοντος. Το πώς θα τα χειριστεί όλα αυτά η πολιτεία, προϋποθέτει και πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σε κελεύσματα του τύπου “δεν είναι δα και αυτοσκοπός το ευρώ”. Αν η πλειοψηφία πειστεί από την προσπάθεια δημιουργίας ενός τέτοιου κλίματος, τότε η λέξη “φτωχοπλούσιοι” θα χωριστεί οριστικά εις τα εξ ων συνετέθη, τουλάχιστον για δυό γενιές...

To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice.

Το γράφημα είναι από το www.theonlinecitizen.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Knocking On Heaven's Door" στη διασκευή της Αμερικανίδας Randy Crawford.