A night at the Living Room

Εντάξει, με έχουν ντύσει και τσολιά, αλλά αυτή ίσως είναι η πιο εξωφρενική αφίσα της ζωής μου - για μια βραδιά στο πιο ωραίο "καθιστικό" του Ρεθύμνου, σε επανάληψη της ανοιξιάτικης επιτυχίας.

Όσοι πιστοί (στην Κρήτη) προσέλθετε...

H αφίσα είναι από το Living Room και το εξώφυλλο από το www.traficoilegaldemusica. blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Kiss the Sky" των Αμερικανών Shawn Lee 's Ping Pong Orchestra.

A Casablanca soul groovy night

Η πρώτη μου "τέχνη" ήταν η μουσική - και αυτήν ακολουθώ με φανατισμό, στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Στην ιστορική "Casablanca" της Σαντορίνης έχω κάνει από τα ωραιότερα dj set της ζωής μου.

Σας περιμένω λοιπόν, αν είστε στο νησί, για μια καλοκαιρινή βραδιά γεμάτη υπέροχες μουσικές...

Η εξαιρετική αφίσα είναι από το "Casablanca" και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το κλασικό "Groove Is In The Heart" των Αμερικανών Deee-Lite

Κεφαλαιώδης παραπληροφόρηση

Μερίδα της κοινής γνώμης έχει πειστεί οτι η υπόθεση της ΕΡΤ θα είναι μια “ιστορία αξιοκρατίας με happy end για το κοινό και τους εργαζομένους”. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και λόγω αδιαφορίας, προπαγάνδας ή δικαιολογημένης άγνοιας, η άποψη που επικρατεί είναι οτι η ΕΡΤ θα εξυγιανθεί και οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα γυρίσουν πίσω σε αυτήν - ή καλύτερα στη διάδοχη κατάσταση που θα λέγεται ΝΕΡΙΤ ή κάπως αλλιώς.

Άλλο όμως η “κοινή γνώμη” και άλλο η γραπτή άποψη του συντάκτη ή αρθρογράφου ενός (υποτίθεται) εξειδικευμένου οικονομικού site, που οφείλει να ερευνά τα στοιχειώδη. Ιδού λοιπόν πώς αρχίζει άρθρο του www.capital.gr, με τίτλο “Μονά ζυγά για τα δικά τους παιδιά στην ΕΡΤ...” , θέλοντας προφανώς να κάνει λογοπαίγνιο με το “μονά-ζυγά δικά τους”:

“Περί τα 120 εκατ. ευρώ προβλέπει το σχετικό σχέδιο νόμου για το κόστος της απόλυσης των 2.600 εργαζομένων της ΕΡΤ. Αν διαιρέσουμε το ποσό αυτό αναλογούν περίπου 45.000 ευρώ κατ’ άτομο...

Εάν συναρμολογήσουμε ολόκληρη την εικόνα όμως, το ποσό αυτό μοιάζει περισσότερο με bonus παρά με αποζημίωση, καθώς οι 2.000 από τους 2.600 απολυμένους  προβλέπεται να επαναπροσληφθούν.

Την ίδια ώρα περίπου 1.000 Έλληνες καθημερινά χάνουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα και προστίθενται στη «χωματερή» του 1,5 εκατ. των ανέργων...

Καθώς οι περισσότεροι από αυτούς απολύονται από επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, δεν λαμβάνουν καμιά αποζημίωση και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα η πιθανότητα της επαναπρόσληψης.”

Ας δεχτώ λοιπόν οτι ο συντάκτης είναι απληροφόρητος, αν και δεν θα έπρεπε, εφόσον καταπιάνεται με το θέμα. Αν είχε λοιπόν εμβαθύνει ελάχιστα, θα του είχε διευκρινιστεί οτι ο αριθμός των 2.000 εργαζομένων είναι ένας (αυθαίρετος, εν τη απουσία οργανογράμματος) αριθμός, που αποτελεί προϊόν της συμφωνίας των δύο πολιτικών αρχηγών (και ελέχθη και από τον αρμόδιο υφυπουργό), αλλά ισχύει ΜΟΝΟ για το λεγόμενο “ενδιάμεσο στάδιο”, που θα κρατήσει δύο ή τρεις μήνες, μέχρι τη λειτουργία της “ανανεωμένης” ΝΕΡΙΤ. Αν ισχύσει και εκεί...

Η μόνιμη φάση της διάδοχης κατάστασης της ΕΡΤ, που δεν ξέρουμε ακόμα ποιά θα είναι (και είναι, όπως όλο το “σχέδιο”, στον αέρα), είναι αμφίβολο αν θα απασχολεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους. Είναι αμφίβολο επίσης αν οι περισσότεροι από αυτούς θα είναι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ, καθώς είναι πολύ πιθανό να υπερισχύσουν τα “δικά μας παιδιά” (εγκεκριμένα από το κομματικό παρακράτος) ή οι άνεργοι από την αγορά που θα πιέσουν με κάθε “μέσο” για να μπουν στο νέο φορέα.

Στην πράξη, δεν ξέρουμε καν αν θα εφαρμοστεί το περίφημο “μεταβατικό στάδιο”, καθώς ο χρόνος του καλοκαιριού τρέχει - και υπάρχουν, όπως φαίνεται, ανυπέρβλητα νομικά εμπόδια, τόσο για όσους εργαζόμενους αρνούνται να υπογράψουν, όσο και για την κυβέρνηση, μετά την ανεκδιήγητη κίνηση για κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι δίμηνες συμβάσεις που αυτό προέβλεπε άλλωστε, όπως είμαι βέβαιος οτι θα πρέπει να γνωρίζει ο συντάκτης, δεν συνιστούν καμία συνέχιση εργασιακού δικαιώματος, που θα μπορούσε να δικαιολογεί την μη καταβολή της αποζημίωσης. Με απλά λόγια, όποιος προσληφθεί μόνο για δύο μήνες, δεν είναι δυνατό να χάνει την αποζημίωση του για 10, 20 ή 30 χρόνια δουλειάς.

Αλλά ακόμα και στη μόνιμη κατάσταση της νέας ΕΡΤ (ή ΝΕΡΙΤ), εάν υπήρχε η πιθανότητα της πρόσληψης των 2.000 εργαζομένων, με ποιά δικαιολογία δεν θα δίνονταν αποζημιώσεις; Πολλές συμβάσεις άλλωστε θα είναι έργου ή εργασίας ορισμένου χρόνου και είμαι σίγουρος οτι όποιος ξέρει στοιχειωδώς τα εργασιακά, καταλαβαίνει οτι όταν προσλαμβάνεσαι από μιά νέα εταιρεία, ο χρόνος για τον υπολογισμό της αποζημίωσης “μηδενίζεται”. Εν ολίγοις, αν κάποιος προσληφθεί από τη ΝΕΡΙΤ και απολυθεί μετά από ένα χρόνο, δεν θα αποζημιωθεί βεβαίως για την προϋπηρεσία του στην ΕΡΤ. Αυτή η αποζημίωση θα πρέπει να έχει ήδη καταβληθεί, με την απόλυση από το παλαιό φορέα. Εάν δε έχει επανέλθει στη θέση του μετά από δικαστική απόφαση, η αποζημίωση (όπως θα βεβαίωνε οποιοσδήποτε εργατολόγος) συμψηφίζεται με τους μισθούς υπερημερίας, στην ουσία δηλαδή δεν καταβάλλεται.

Τι εισηγείται λοιπόν, επικαλούμενος τη γνωστή “δημαγωγία της αγοράς”, ο συντάκτης; Επειδή οι περισσότεροι εργοδότες δεν καταβάλλουν τις νόμιμες αποζημιώσεις στους απολυόμενους, οτι το ίδιο οφείλει να πράξει και το δημόσιο - να παρανομήσει δηλαδή; Είναι ή δεν είναι απόλυτη υποχρέωση του εργοδότη να καταβάλει αποζημιώσεις, ειδικά όταν απολύει χωρίς καμία προειδοποίηση;

Βεβαίως, όλη αυτή η “μαύρη τρύπα” (που μαζί με την καταστρατήγηση συμφωνιών, τις απαιτήσεις τρίτων και τα διαφυγόντα κέρδη υπολογίζεται από τους εργαζομένους τουλάχιστον στα 300 εκατομύρια ευρώ), θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν δεν υπήρχε αυτή η συγκλονιστικής έμπνευσης μικρονοϊκή γκάφα του κλεισίματος, που ξεσήκωσε την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αλλά το να εμφανίζονται ως ωφελημένοι οι εργαζόμενοι από αυτήν (ή ακόμα χειρότερα ως εμπνευστές, όταν οι ίδιοι την καταγγέλουν σε όλους τους τόνους), είναι τουλάχιστον “σουρεαλιστικό”, αν όχι κακόβουλο συμπέρασμα. Είναι προφανές οτι ουδείς εργαζόμενος της ΕΡΤ θα επιθυμούσε οτιδήποτε άλλο, παρά τη συνέχιση της ομαλής εργασιακής του σχέσης με την εταιρεία, χωρίς καμία φυσικά αποζημίωση.

Στην πραγματικότητα, η ιστορία κακοφορμίζει μέρα με τη μέρα. Και γι αυτό δεν φταίει μόνο το “ενός (τραγικού) λάθους μύρια έπονται”, αλλά (όπως διαφαίνεται) και η απουσία οποιασδήποτε πρόθεσης να υλοποιηθεί η πολυδιαφημισμένη εξυγίανση της ΕΡΤ. Το αρμόδιο κυβερνητικό επιτελείο έχει εγκλωβιστεί στην ανυποχώρητη εκδικητικότητα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, με επιχειρήματα του τύπου “κατεβάσαμε τους διακόπτες γιατί οι εργαζόμενοι κατέλαβαν την ΕΡΤ” ή “δεν μπορούμε να ανοίξουμε την ΕΡΤ γιατί την έχουν καταλάβει οι εργαζόμενοι”, οι οποίοι απλώς επιμένουν στο να μη διακοπεί ούτε λεπτό το πρόγραμμα. Είναι χαρακτηριστικό οτι το ανυπόγραφο χαρτί της υποτιθέμενης απόλυσης καλούσε τους εργαζομένους να διαφυλάξουν τα υλικά που έχουν χρεωθεί και να τα παραδώσουν (διαδικασία που θέλει μήνες), αλλά ταυτόχρονα να έχουν εγκαταλείψει το κτήριο, προφανώς χωρίς να τα έχει παραλάβει κανείς...

Η αλήθεια είναι οτι δεν υπάρχει ούτε μια κίνηση που να μην χαρακτηρίζεται από προχειρότητα - και πολλές φορές από κακόγουστη, αδέξιας αισθητικής, τσαπατσουλιά, χαρακτηριστική των ανθρώπων με τον συγκεκριμένο εθνικιστικό ιδεολογικό προσανατολισμό. Όπως έδειξε το τεράστιο φιάσκο της ΕΔΤ (που έγινε μέσα σε μια μέρα ΔΤ), είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό να υποτιμάς τη νοημοσύνη των πολιτών και του ΣτΕ, προσπαθώντας να υποκαταστήσεις την ΕΡΤ με ένα “παραμάγαζο” ιδιωτικών συμφερόντων και ελεγχόμενο από τον εισαγγελέα, για αμαρτωλές εκπομπές κυβερνητικής παρέμβασης στην ΕΡΤ.

Το χειρότερο όμως είναι οτι διαφαίνεται η διάθεση κάποιων εγκεφάλων που βρίσκονται στο παρασκήνιο, να μη δοθεί ποτέ λύση στο ζήτημα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Αρκεί να αφεθεί να “σαπίσει” η πληγή της ανοιχτής ΕΡΤ και στη θέση της να φτιαχτεί κάπου αλλού ένα “μαγαζάκι”, πλήρως ελεγχόμενο, με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες “ημετέρους” - που φυσικά δεν θα έχει καμία πολιτική ή πολιτιστική παρέμβαση και ουδόλως θα ενοχλεί τους ανταγωνιστές στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, που ήδη απολαμβάνουν το απρόσμενο δώρο της (χαμένης από την ΕΡΤ) θεαματικότητας και ακροαματικότητας...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.techhive.com και το εξώφυλλο από το www.culturewok.com

To post συνοδεύεται από το "Sunny (Mercury Edit II)", με τη φωνή του μεγάλου Αμερικανού αναμορφωτή της soul Marvin Gaye.

Μεταρρύθμιση γιόκ!

Εν αρχή, ήταν η καραμέλα Καραμανλή: Κάθε εβδομάδα εξήγγειλε ή υλοποιούσε και μια “μεταρρύθμιση”. Αναφερόμενος στις ομιλίες του στο δελτίο ειδήσεων, αναπόφευκτα μετέφερα τη λέξη, απορώντας πού διοχετεύεται όλος αυτός ο μεταρρυθμιστικός οίστρος.

Πολύ σύντομα, τσακώθηκα με δύο φίλους οικονομολόγους, για την πορεία της (μεταολυμπιακής) οικονομίας και τις επιδόσεις Αλογοσκούφη. Αυτοί, καλοπροαίρετα, διάβαζαν τα μαγειρεμένα greek statistics και θεωρούσαν οτι “γίνεται πολύ καλή δουλειά”. Εγώ πάλι, βλέποντας δίπλα μου τη διόγκωση της ΕΡΤ, αλλά και συνολικότερα του ευρύτερου δημοσίου, διαισθανόμουν οτι αντιθέτως, τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Η εγκατάλειψη και η υποβάθμιση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, που παρατηρούσα από πρώτο χέρι, μου επέτεινε την εντύπωση αυτή.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια, για να διαπιστωθεί πλήρως οτι η άσκηση της πολιτικής ισοδυναμούσε με έναν απίστευτο βερμπαλισμό και δημαγωγία, οτι η πολιτική για τις σύγχρονες γενιές πολιτικών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σήμαινε απλώς μια καλή εμφάνιση στο μπαλκόνι και στα τηλεοπτικά πάνελ, ενώ από πίσω έτρεχαν η διαφθορά και τα ρουσφέτια. Το ίδιο, με παραλλαγή ως προς τη ντουντούκα και την εξαλλοσύνη, ίσχυε και για την πλειονότητα των συνδικαλιστών του λαϊκισμού. Το πώς βίωσε η Ελλάδα τη διεθνή κρίση ήταν η απόδειξη.

(Ακόμα και σήμερα, η υποκρισία ξεπερνάει τα όρια: Ενας πρωθυπουργός που καταργεί το νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια των μεταναστών δεύτερης γενιάς, δεν διστάζει να καλέσει στο Μαξίμου τον μπασκετμπωλίστα που την έλαβε κατ’ εξαίρεση, για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ και εθνικισμού.)

Όταν η φούσκα έσκασε και αποκαλύφθηκαν όλα όσα μας οδήγησαν μια ώρα αρχύτερα στα μνημόνια, διαφάνηκε οτι το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι οι βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς, από τις “μεταρρυθμίσεις” της απόλυτης απραξίας της εποχής Καραμανλή, περάσαμε στις “μεταρρυθμίσεις” της σπασμωδικής και ανερμάτιστης αφαίρεσης κομματιών του δημόσιου τομέα.

Το να συζητιέται η αδρανοποίηση ολόκληρων τομέων του δημοσίου συμφέροντος, επειδή δεν υπήρξε ούτε μια σοβαρή προσπάθεια εξορθολογισμού (και αυτό να ονομάζεται “μεταρρύθμιση”), αποτελεί βαλκανικό ευφημισμό της χειρίστης κουτοπονηριάς. Το να κλείνει εκδικητικά η ΕΡΤ, λες και πρόκειται για την ΕΒΓΑ της γειτονιάς, σε κάποιο χωριό στην Καλαμάτα, στη δεκαετία του ’50, κερδίζει το βραβείο επαρχιώτικης στενομυαλιάς. Και το να καταφεύγει κανείς στην κατάργηση ενός θεσμού, όπως αυτός της δημοτικής αστυνομίας, που υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή μεγάλη πόλη και με κόπους επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, αποτελεί μνημείο προχειρότητας και ανικανότητας.

Όταν οποιοσδήποτε μιλάει σοβαρά για μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, χωρίς να διαστρέφει τη γλώσσα, εννοεί οτι θα εφαρμοστούν διαφάνεια και αξιοκρατία στις προσλήψεις και στη λειτουργία. Οτι θα μηχανογραφηθούν πλήρως όλες οι υπηρεσίες, κόντρα στη διαφθορά που προσπαθεί να το αποτρέψει. Οτι θα αναζητηθούν κριτήρια, μέθοδοι και καινοτόμες ιδέες, ώστε να αξιολογηθούν και να λειτουργήσουν όλα καλύτερα για τον πολίτη και το κοινό καλό. Οτι θα καταπολεμηθούν νοοτροπίες, κακές συμπεριφορές, αμορφωσιά και λούφα. Όχι οτι θα κλείσουμε απλώς έναν χρήσιμο και ουσιαστικό τομέα εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος.

Όπως μεταρρύθμιση δεν είναι η διατήρηση συνδικαλιστικών κεκτημένων και ντροπιαστικών για τη νοημοσύνη επιδομάτων, έτσι δεν είναι και οι απολύσεις, χωρίς κανένα όφελος για τα δημοσιονομικά ή την εξυπηρέτηση του πολίτη. Όσο ακραία βλαπτικοί είναι όσοι προπηλακίζουν και τραμπουκίζουν, στο πλαίσιο μιας διαστροφής της συνδικαλιστικής λειτουργίας, άλλο τόσο καταστροφικοί είναι και αυτοί που αποφασίζουν να καλύψουν την απουσία εκσυγχρονισμού με δήθεν “τομές”, αποκλειστικά για λόγους εντυπωσιασμού ή στριμώγματος από την τρόϊκα.

Αυτοί που αγωνίζονται για να μην αλλάξει τίποτα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτών που θεωρούν οτι θα πασαλείψουν μια “μεταρρύθμιση”, με την κατάργηση ενός δημόσιου τομέα, επειδή είναι απολύτως ανίκανοι και διεφθαρμένοι, ώστε να ακυρώσουν το πελατειακό κράτος και να κάνουν μια αναδιοργάνωση σε βάθος.

Ο εθισμός στις ακραίες λογικές του ενός, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τις ακρότητες του άλλου. Η άσκηση της πολιτικής δεν υπάρχει για να δίνει δήθεν λύσεις σε “γόρδιους δεσμούς”, που οφείλονται στη συσσωρευμένη έλλειψη πολιτικής βούλησης, εντιμότητας και ικανότητας. Ούτε μπορεί να αθωώνονται, σε έναν αέναο συμψηφισμό, οι λογικές του “πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι”, επειδή δήθεν “προσπαθήσαμε πολλές φορές, αλλά το τέλμα παραμένει” ή επειδή “όλοι έχουμε τις ευθύνες μας”. Η πικρή αλήθεια είναι οτι οι προσπάθειες ήταν στην καλύτερη περίπτωση για το φαίνεσθαι - και στην χειρότερη, απλώς γελοιότητες. Και μια κυβέρνηση υπάρχει για να δίνει βιώσιμες λύσεις, όχι για να επικαλείται τον “νοσηρό συνδικαλισμό που την εμποδίζει”. Αν δεν μπορεί να πράξει το σωστό, ας πάει σπίτι της.

Αν δεν το αντιληφθεί αυτό η ελληνική κοινωνία, τότε θα διανύσει πολλά ακόμα χρόνια ύφεσης και μνημονίων. Όχι γιατί “μας έχουν βάλει στο στόχαστρο”, αλλά γιατί αδυνατεί να επιβάλει το δέον στην εφαρμογή της πολιτικής. Γιατί δεν ζητάει τη πραγματική οργάνωση και δουλειά - είτε γιατί βολεύεται χωρίς αυτήν, είτε γιατί βαυκαλίζεται οτι θα ξορκίσει το κακό με κινήσεις εντυπωσιασμού, κάτω από ασφυκτικές πιέσεις. Το αίτημα για σοβαρή δουλειά σε βάθος, παραμένει. Πόσοι το έχουν αντιληφθεί;

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.thewimn.com

To post συνοδεύεται από το "Bye Bye Love", στη διασκευή της Αμερικανίδας Madeleine Peyroux, που έρχεται για συναυλία στο Λυκαβηττό, στις 15 Ιουλίου.

Ευχαριστώ, μόνο αυτό...

Αγαπητέ κ. Δούκα,

Δίστασα αρκετά πριν αποφασίσω να συνθέσω και σας στείλω το συγκεκριμένο email, καθώς υπέθεσα ότι θα είχατε ήδη λάβει αρκετά μηνύματα συμπαράστασης από κοντινούς σας ανθρώπους, αλλά και από το ευρύτερο ακροατήριο της ΕΡΤ. Θεώρησα, εσφαλμένα ίσως, οτι θα βρισκόσασταν υπό αρκετό φόρτο, συναισθηματικό αλλά και εργασιακό, και πως δεν χρειαζόταν να προστεθεί σ' αυτόν η ανάγνωση ενός ακόμη μηνύματος από ένα άτομο που δεν γνωρίζετε καν. Ίσως πάλι, η κάθε κίνηση, η κάθε φωνή ενός ανθρώπου να διεθέτει το δικό της ιδιαίτερο νόημα και σημασία. Ξεκίνησα αυτό κείμενο έχοντας ως αφετηρία αυτό το τελευταίο.

Η αλήθεια είναι ότι ένα τμήμα του συγκεκριμένου εγγράφου θα μπορούσε να απευθύνεται σε καθέναν από τους υπόλοιπους συναδέλφους σας, όσους συνεχίζουν να δουλεύουν εθελοντικά στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ με μια δύναμη και επιμονή που πραγματικά με καταπλήσσει. Κάθε λεπτό εκπομπής του νέου, ιδιότυπου προγράμματός σας μοιάζει με ένα μικρό θαύμα.

Παρ' όλα αυτά, επέλεξα να γράψω σε εσάς, καθ' ότι θεωρώ ότι η παρουσία σας -και η προσφορά σας στον χώρο γενικότερα- έχει καταφέρει να με επηρεάσει ως άτομο σε εμφανώς μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι αυτή της πλειοψηφίας των συναδέλφων σας. Το ιστολόγιό σας ήταν από τους πρώτους χώρους, σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα και πολιτική, που συνάντησα στο διαδίκτυο. Ο καθαρός λόγος σας -συγχωρέστε με, δεν καταφέρνω να βρω μια πιο ακριβή λέξη- έμοιαζε να ξεχωρίζει από ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού ιστού και ο ασυνήθιστα πολιτισμένος τρόπος με τον οποίο διεξάγετε τις διαφωνίες σας δεν παύει να με εκπλήσσει ακόμα και σήμερα. Ήσασταν και παραμένετε για μένα μια ιδιαίτερα σημαντική φωνή της κοινωνίας, και παρ' ότι δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να συμφωνεί με όλες τις απόψεις σας -δεν νομίζω κάτι τέτοιο να είναι δυνατόν, εξ' άλλου- ήμουν πάντα σε θέση να τις εκτιμήσω.

Αυτές οι διαδικτυακές σας τοποθετήσεις συνεισέφεραν μεταξύ άλλων στα πρώτα ψήγματα σοβαρής πολιτικοποίησής μου, κάτι για το οποίο νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω. Όπως και για τις μουσικές που δεν παρέλειπαν να τις συνοδεύουν, αρκετές από τις οποίες μου θύμισαν ήχους παλαιότερων εποχών, και με βοήθησαν να ανακαλύψω νέους.

Η μουσική είναι και αυτό που ανακαλύπτω ότι μου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες. Η μουσική από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΕΡΤ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια τα τελευταία χρόνια, αν και τα λίγα προγράμματα που απολάμβανα ιδιαίτερα τυχαίνει να προέρχονται από την δημόσια τηλεόραση. Κάποιες από τις πρόσφατες σειρές σας, μάλιστα, είχα πρώτα την ευχαρίστηση να τις παρακολουθήσω στο BBC. Η μουσική, όμως είναι κάτι που με συνόδευε σχεδόν σε κάθε στιγμή της μέρας μου, με την βοήθεια πάντα της τεχνολογίας. Υπήρχαν -μέχρι και πριν τρεις βδομάδες- εκπομπές του δημόσιου ελληνικού ραδιοφώνου που παρακολουθούσα με μια σχεδόν ευλαβική συνέπεια, ενώ συχνά θα φρόντιζα την παράλληλη ψηφιακή ηχογράφησή τους. Η ανενεργή οθόνη της τηλεόρασης, μπορεί να σόκαρε αρχικά, ως μαύρος καθρέφτης, αλλά η σιωπή του ραδιοφώνου γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική μέρα με την μέρα, και βρίσκω ότι ο πόνος που μου προκαλεί είναι μεγαλύτερος.

Σας μιλάω ειλικρινά όταν σας λέω ότι έχω κάνει ό,τι μπορώ, από την θέση στην οποία βρίσκομαι, ώστε να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, ώστε να επανέλθει η ΕΡΤ. Θεωρώ φυσικά το κλείσιμό της αντιδημοκρατικό και την παράτασή του τίποτα λιγότερο από αντισυντασματική, επίθετο που χαρακτηρίζει δυστυχώς και άλλες πράξεις της ελληνικής πραγματικότητας. Έχω κάνει ό,τι μπορώ, όπως προείπα, ενέργειες και εκκλήσεις που δυστυχώς δεν μοιάζουν πολλές στο σύνολό τους, και συχνά ανησυχώ ότι δεν θα αποδειχθούν αρκετές.

Δεν γνωρίζω τι θα γίνει με την ΕΡΤ, πώς θα καταλήξει αυτή η θλιβερή και άσχημη ιστόρια, και έχω την αίσθηση ότι ούτε και σεις θα μπορούσατε να μου απαντήσετε σε κάτι τέτοιο. Δεν γνωρίζω ούτε και το μέλλον της Ελλάδας, ή αν υπάρχει καν κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έτσι σ' αυτήν την χώρα. Γνωρίζω όμως την σημασία του έργου που μας προσφέρετε αυτή την στιγμή, εσείς και οι συνεργάτες σας. Μπορώ μόνο να υποθέσω πόσο δύσκολο θα σας είναι να παραγάγετε το καθημερινό σας πρόγραμμα, και να διασφαλίσετε την ροή του με τα περιορισμένα μέσα που έχετε πλέον στην διάθεσή σας. Θα ήθελα όμως να σας παρακαλέσω να μην σταματήσετε. Μην παρατήσετε αυτήν σας την προσπάθεια, που σε κάθε της στιγμή καταφέρνει να με συγκινήσει βαθύτατα.

Είναι ίσως ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία έχει φτάσει η χώρα, δεν νομίζετε, το ότι η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης και ανυπακοής κάποιου μπορεί να βρεθεί στην απλή άσκηση της εργασίας του. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που μου δωρίσατε διαβάζοντας το κείμενό μου. Ελπίζω στο μέλλον να έχω την δυνατότητα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή μου προς εσάς και από κοντά, έστω και με την μορφή χειραψίας.

Μια ακόμη φωνή, ένας ακόμη άνθρωπος, είναι μαζί σας.



Update:

Αγαπητέ κ. Δούκα

Διάβασα στο blog σας το συγκινητικό γράμμα που λάβατε και πρέπει να πω ότι με «συν-κίνησε», με την έννοια ότι με παρακίνησε να σας εκφράσω κι εγώ την ευγνωμοσύνη μου και κάποιες σκέψεις που με απασχολούν. Ομολογώ πως κι εγώ – όπως κι ο άνθρωπος που σας έγραψε – δίσταζα να το κάνω για τους ίδιους ακριβώς λόγους που τόσο εύστοχα περιγράφει. Έχει όμως δίκιο: ίσως η κάθε φωνή, η κάθε κίνηση να έχει τη δική της σημασία.

Νιώθω ήδη από πολύ καιρό (πολύ πριν τα απερίγραπτα γεγονότα του τελευταίου μήνα) την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για τη σημαντική σας παρουσία στην καθημερινότητά μου. Για την πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή σας από τη συχνότητα του KOSMOS, με τις υπέροχες μουσικές επιλογές και την ψύχραιμη, πολιτισμένη και με εμπεριστατωμένη άποψη ματιά στην όλο και πιο «στριμωγμένη» καθημερινότητά μας. Ήταν ένα ωραίο και δυνατό πρωινό ξύπνημα που με έκανε να νιώθω άνθρωπος, μια ιδιότητα που τα τελευταία χρόνια νιώθω να μου την κλέβουν κάθε μέρα και περισσότερο. Πραγματικά με βοηθούσατε να αντέξω άλλη μια μέρα μέσα στην περιρρέουσα βαρβαρότητα και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτή τη βοήθεια. Ήδη μου λείπει πάρα πολύ και θα συνεχίσει να μου λείπει.

Επίσης σας ευχαριστώ, που ανάμεσα στα δελτία ειδήσεων – οχετό που ξεβράζεται στο σαλόνι και στην απρόσωπη και χαώδη ενημέρωση από το διαδίκτυο, μου προσφέρατε και την επιλογή μιας εμπεριστατωμένης, έγκυρης και χαμηλών τόνων ενημέρωσης με πρόσωπο. (Και τι πρόσωπο! Ικανό να εκφράσει τα πιο λεπτά και διεισδυτικά σχόλια πάνω από τις λέξεις – για τον έχοντα ώτα ακούειν φυσικά!)

Όπως ήδη σας είπα, νιώθω εδώ και καιρό ότι μου κλέβουν από παντού την ανθρωπιά και τον πολιτισμό από την ζωή μου, και βέβαια μετά τα γεγονότα του τελευταίου μήνα, η οργή και ο θυμός μου έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Δυστυχώς, στο προαύλιο της ΕΡΤ, όπου βρίσκομαι όσο περισσότερο μπορώ, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το άκρον άωτον της παράλογης βίας απέναντι στην ανθρωπιά και τον πολιτισμό, στην οργή και το θυμό μου προστέθηκε και κάτι χειρότερο: η μοναξιά. Νόμιζα ότι εκεί θα βρισκόμουν με άλλους και θα διαμαρτυρόμασταν όλοι μαζί για την αρπαγή του πολιτισμού από την καθημερινότητά μας. Δυστυχώς γρήγορα κατάλαβα, ανάμεσα στα κομματικά πανό και τα συνθήματα, ότι πολλοί απ’ όλους αυτούς ήταν εκεί, όχι επειδή η «σφαγή» της ΕΡΤ αποτελούσε πραγματική απώλεια για τους ίδιους και τη ζωή τους, αλλά επειδή την έβλεπαν σαν αφορμή για την αρχή του τέλους του καπιταλισμού, είτε για να πέσει η «μνημονιακή» κυβέρνηση και να έρθει η «αντιμνημονιακή», κ.λ.π. κ.λ.π..

Άρχισα λοιπόν ανάμεσα στα σχεδόν άναρθρα συνθήματα και τις κομματικές ντουντούκες να νιώθω τεράστια μοναξιά και να αναρωτιέμαι:

Είμαστε άραγε τόσο λίγοι αυτοί που πραγματικά πονάμε από την εκκωφαντική σιωπή του ραδιοφώνου, όπως γράφει ο/η φίλος/η; Που ο KOSMOS ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας; Που μας λείπει ο Προκόπης Δούκας, ο Γιάννης Πετρίδης, ο Σύλλας Σεραφείμ; Που θεωρούμε απαράδεκτο να καταργούνται κρατικές ορχήστρες και μάλιστα αυτής της ποιότητας; Που φοβόμαστε για την τύχη του αρχείου που αποτελεί περιουσία μας; Φτάνει άραγε μόνο το Τρίτο Πρόγραμμα (μάλλον θα τους είπαν οι image makers να το κρατήσουν για ξεκάρφωμα) για να καλύψει τις μουσικές μας ανάγκες; Και τι μπορούμε να κάνουμε; Αρκεί το να μαζευόμαστε στην αυλή; Μπορούμε να ενώσουμε τις φωνές μας – αλλά όχι στριγκλίζοντας – και να πετύχουμε κάτι άλλο; Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό;

Σας ζητώ συγνώμη που εκφράζω σε σας αυτά τα ερωτήματα που με πνίγουν – η αλήθεια είναι ότι δεν απευθύνονται ακριβώς σε σας – αλλά δεν ξέρω πού και πώς να τα πω! (Ίσως το blog σας θα ήταν ένα καλό σημείο για να φτάσουν και σε άλλους που μπορεί να τους απασχολούν επίσης, αλλά είναι δικό σας θέμα αν θέλετε να δημοσιεύσετε το γράμμα μου).

Τέλος πάντων, ο στόχος του μηνύματός μου είναι να εκφράσω κι εγώ την ευγνωμοσύνη μου για ό,τι μου έχετε προσφέρει και συνεχίζετε να προσφέρετε μέσα από την ΕΡΤ, την αμέριστη συμπαράστασή μου, όπως και τον τεράστιο θαυμασμό μου για τη γενναιότητα και τον επαγγελματισμό με τα οποία αντιμετωπίζετε τις τελευταίες εβδομάδες εσείς και οι συνάδελφοί σας την απαράδεκτη αυτή κατάσταση!

Μια ακόμη φωνή, ένας ακόμη άνθρωπος είναι μαζί σας.

Με θαυμασμό και εκτίμηση,

Νατάσα Παπά

Το δύο συγκινητικά αυτά γράμματα ήρθαν στο mail μου.

Η φωτό είναι από το www.drpawluk.com και το εξώφυλλο από το www.en.wikipedia.org

Το post συνοδεύεται από το θέμα της ταινίας "The Sheltering Sky", από τον Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto.