28.2.13

Η έκπτωση της πολιτικής...

Ομολογώ οτι δεν συμφωνώ με εξώφυλλα, όπως αυτό του Economist, ούτε με τις δηλώσεις του ηγέτη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, που έχουν το στοιχείο της “εθνικής προσβολής” ή της “διπλωματικής απρέπειας” - ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, όταν επίσημος προσκεκλημένος της χώρας είναι ο Ιταλός Πρόεδρος Ναπολιτάνο. Αν και στην πορεία προς την ενωμένη Ευρώπη, θα έπρεπε να συνηθίζουμε τα σχόλια του ενός για τον άλλον, χωρίς αυτό να θεωρείται “εξωτερική παρέμβαση”. Το μέλλον μας είναι υποχρεωτικά κοινό (όσο κι αν οι πολιτικές που έχουν επιβληθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι οι επιθυμητές), εάν δεν θέλουμε να συνθλιβούμε κατακερματισμένοι, ανάμεσα στις συμπληγάδες των ισχυρών και αναδυόμενων οικονομιών.

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα πολλά σχόλια για την Ιταλία και γι αυτό που ονόμασα "ιταλική αυτοχειρία". Το ενδιαφέρον, κατά την άποψη μου, είναι πώς προσλαμβάνουν το εκλογικό αποτέλεσμα, όσοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη γειτονική χώρα, όπως οι είναι οι περισσότεροι. Άκουσα πάρα πολλές ιστορίες για τη νοοτροπία και κυρίως γι αυτό που λέμε “ψυχολογία των Ιταλών”, απέναντι σε μια λιτότητα που θεωρούν οτι δεν τους αξίζει, εν μέρει δικαίως, γιατί είναι μια ισχυρότατη παραγωγική και εξαγωγική δύναμη της ευρωζώνης, με εξαιρετικές διακρίσεις σε τομείς όπως το design, η μόδα, τα τρόφιμα και η αυτοκινητοβιομηχανία.

Είναι εντυπωσιακό πόσοι χάρηκαν για το αποτέλεσμα, δικαιολογώντας την ανωριμότητα των Ιταλών ως “χαστούκι προς τις πολιτικές λιτότητας”, παραγνωρίζοντας οτι και η Ιταλία είναι καταχρεωμένη και με ένα φαύλο πολιτικό σύστημα, που και οι ίδιοι οι πολίτες εξέθρεψαν. “Βέβαιοι ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά πάντα οι άλλοι που τους υποχρεώνουν να γίνονται, παρά τη θέλησή τους, γελοίοι”, διάβασα κάπου. Η γενική γραμμή σκέψης είναι οτι “οι λαοί έχουν πάντα μια δικαιολογία για να απαντούν έτσι” και “οτιδήποτε ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ και των τραπεζιτών είναι ευπρόσδεκτο”. Φτάνει να κάνει την κόντρα, να δίνει το μήνυμα. Κι ας είναι “ότι νάναι”.

Το αντίθετο, οι όποιες προτάσεις της Αριστεράς (ή του Μόντι φυσικά) είναι το “προσκυνημένο σύστημα”. Τόπο για να έρθει το νέο - κι ας είναι ο (νεφελώδης τουλάχιστον) Μπέπε Γκρίλο. “Βρείτε κάποιον σαν και μένα και αντισταθείτε” ήταν το μήνυμα του προς τους Έλληνες, μέσω της ΝΕΤ και του tvxs. Το τραγικό είναι οτι το αποτέλεσμα γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό και από αριστερούς (και επισήμως), που είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν ακόμα και την ενίσχυση ενός κρυπτομαφιόζου (με 4 πρωτόδικες καταδίκες σε 33 συνολικά δίκες που εκκρεμούν!) ή ενός απολιτίκ μηδενιστή, προκειμένου να απορριφθεί ο Μόντι ή η πολιτική των Βρυξελλών.

Δέχθηκα κι εγώ αρκετά μηνύματα. Αν εξαιρέσει κανείς κρυφούς θαυμαστές του Μπερλουσκόνι, κακοήθεις και ψώνια που νόμιζαν οτι ο διάλογος μαζί τους δικαιώνει αυτομάτως τα επιχειρήματα τους, διέγνωσα μια λιγότερο ή περισσότερο φανερή προσπάθεια στους περισσότερους να γαντζωθούν από την ελπίδα οτι η εντυπωσιακή (επ)άνοδος ευτελών είναι μια ριζοσπαστική πράξη, που θα φέρει αλλαγή, άρα βελτίωση.

Για όσους βαυκαλίζονται όμως οτι το “καινούργιο” είναι δεδομένα θετικό, θα αντιστρέψω λέγοντας οτι η αποστροφή στην κατρακύλα σε νέες ή παλιές “χαβαλέδικες” λύσεις δεν είναι καθόλου απαραίτητα “στοιχείο συντήρησης”. Αντιθέτως, συντήρηση είναι η μη συναίσθηση της ιστορικής εμπειρίας και η επιμονή στα ίδια, επαναλαμβανόμενα λάθη.

Το κυρίαρχο λοιπόν συναίσθημα στις αντιδράσεις υπέρ του εκλογικού αποτελέσματος της Ιταλίας είναι η ελπίδα οτι κάτι θα αλλάξει, οτι όλοι μαζί θα πιέσουμε το Βερολίνο να υποχωρήσει από αυτήν την πολιτική δημοσιονομικής αυστηρότητας. Αλλά μια ελπίδα εδρασμένη σε λάθος βάση, μια ελπίδα που ποντάρει στα λάθος άλογα.

Η έκπτωση στο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας που προκαλεί η ενίσχυση των “δύο κλόουν” δεν είναι απλά και μόνο ένα βραχυπρόθεσμο θέμα κυβερνησιμότητας και σταθερότητας. Τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα μπορεί να βρεθεί - και πολύ γρήγορα ίσως. Οι επιπτώσεις όμως μπορεί να είναι πολύ πιο μακροπρόθεσμες, για την ύφεση και τη νομισματική σταθερότητα στην Ευρώπη.

Ας αναλογιστούμε τι έφερε αυτή την κρίση χρέους για την Ιταλία. Σημαντικός παράγοντας είναι σίγουρα η αδυναμία χρηστής διακυβέρνησης, που πολλές φορές διανθισμένη με αμέτρητα σκάνδαλα, κρατούσε πίσω τη χώρα. Η ίδια η έκπτωση της πολιτικής. Πώς άραγε δεν βαθαίνεις τα ίδια τα αίτια της κρίσης, όταν το πολιτικό σύστημα χαιροτερεύει; Και πώς ορθώνεις το ανάστημα σου στις πολιτικές του Βορρά, όταν το πολιτικό σου προσωπικό έχει ενισχυμένο το ποσοστό “Γκριλουσκονικών” εκπροσώπων; Ο ιταλικός λαός δεν επέλεξε το καινούργιο, ένα κομμάτι του επέλεξε να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος, σε ακόμα χειρότερη κλίμακα.

Θα ήταν ευχής έργο στην Ιταλία (όπως και στην Ελλάδα) να επέλθει άμεση κάθαρση του πολιτικού συστήματος - και οι περισσότεροι να αντικατασταθούν από νέους και άξιους εκπροσώπους. Μόνο που αυτό δεν γίνεται ως δια μαγείας, βάζοντας ένα μάτσο καινούργιους στη Βουλή, ό,τι και νάναι. Μήπως η Βουλή που έχουμε δεν είναι μια από τις χειρότερες (αν όχι η χειρότερη), μετά τις εκλογές της "μούτζας", που έβαλαν μεταξύ άλλων φασίστες και ακόμα περισσότερους εκπροσώπους του καφενειακού λαϊκισμού στο κοινοβούλιο; Χρειάζεται ξεδιάλεγμα, σοβαρή δουλειά και κόπο από τις κοινότητες των ανθρώπων, που θα αναδείξουν τους εντιμότερους και αξιολογότερους, σε μια κρίσιμη μάζα, που δεν θα “απορροφηθούν” από το υπάρχον διαβρωμένο σύστημα. Με το “χαβαλέ” πάντως, δύσκολο...

“H Ιταλία έχει σπάσει στα τρία”, έγραψε ένας ιταλοτραφής φίλος. “Σε αυτούς που θέλουν να προχωρήσουν μπροστά, σε αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στο παρελθόν με το φάντασμα του Μπερλουσκόνι και σε αυτούς του Γκρίλο, που λένε οτι θέλουν να τα αλλάξουν όλα, αλλά στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε”...



Διαβάστε επίσης:

Η Ιταλία τραντάζει την ασταθή Ευρώπη, του Νίκου Ξυδάκη

Ιταλο-τιμωρία, του Κώστα Μποτόπουλου

Η Αριστερά του γείτονα, του Κώστα Σπυρόπουλου




Update: O Beppe Grillo δεν αρνείται την είσοδο της φασιστικής CasaPound στο κοινοβούλιο.













Η φωτό είναι από το www.parapolitiki.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Avalon", από το νέο δίσκο της ορχήστρας του Βρετανού Bryan Ferry, που διασκευάζει δικές του συνθέσεις.

buzz it!

27.2.13

Οι υπερωρίες της ΕΡΤ

Αντιγράφω από το www.esiea.gr:



«Προς το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε.)

Ενταύθα



Κύριοι,

Σας καταγγέλλουμε την ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «ΕΡΤ Α.Ε.», για παράβαση εργατικών διατάξεων.

Ειδικότερα, η εταιρεία παρά την κατά νόμο υποχρέωσή της και παρά την παροχή της προσήκουσας εργασίας των δημοσιογράφων που εργάζονται σε αυτήν (στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο), δεν καταβάλει τη νόμιμη αμοιβή τους για την εργασία που παρέχουν κατά τις Κυριακές και για υπερωριακή απασχόληση για τους μήνες Νοέμβριο 2012, Δεκέμβριο 2012 και Ιανουάριο 2013. Η συμπεριφορά αυτή της εργοδότριας εταιρείας είναι παράνομη και αντισυμβατική.

Επειδή οι πράξεις της καταγγελλόμενης εταιρείας παρεκκλίνουν από κάθε νόμιμο πλαίσιο, σας ζητούμε να προχωρήσετε στις απαιτούμενες νόμιμες ενέργειες και να μας ενημερώσετε επ’ αυτών.



Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος
Η Γενική Γραμματέας»




Το να μειώνονται οι αμοιβές (εφόσον φυσικά περιορίζονται οι σπατάλες και δεν δημιουργούνται καινούργιες) είναι μια συζήτηση που μπορεί να κάνει κανείς. Το να μην πληρώνονται τα δεδουλευμένα όμως, χωρίς να υπάρχει ταμειακό πρόβλημα, είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Εάν όντως η ΕΡΤ έχει υπερβεί το πλαφόν των νόμιμων υπερωριών του 2012 (λόγω κυρίως των διπλών εκλογών), είναι απολύτως λογικό: Δεν είμαστε εργοστάσιο παπουτσιών, οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της επικαιρότητας και των πολιτικών εξελίξεων. Η εταιρεία όφειλε να είχε προβλέψει ώστε να μην γίνουν ποτέ αυτές οι παραπάνω υπερωρίες, στη συνέχεια της χρονιάς - και όχι να γίνουν και μετά να αρνείται να τις καταβάλει, πράγμα απαράδεκτο.

Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ ζήτησαν από την ΕΣΗΕΑ να προκυρήξει 48ωρες απεργίες τα Σαββατοκύριακα και άλλες κινητοποιήσεις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.



Update: 48ωρη απεργία το Σαββατοκύριακο στην ΕΡΤ













Η φωτό είναι από το www.news24gr.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "King Comforter" από τους Βρετανούς New Mastersounds.

buzz it!

26.2.13

Η ιταλική αυτοχειρία

Πριν από δύο χρόνια, σε ένα ξενοδοχείο στην Παβία που είχε μεσοτοιχία με πολυκατοικία(!), ο ιταλός γείτονας αποφάσισε να μας ξυπνήσει στις 7 το πρωί, με τις κραυγές ενός πρωινού talk show στην τηλεόραση, κυριολεκτικά στη διαπασών, σε βαθμό που ήταν αδύνατο όχι να κοιμηθείς, αλλά να σταθείς στο δωμάτιο. Παρά τα επίμονα χτυπήματα στον τοίχο, που ήταν σίγουρο οτι άκουγε, αδιαφορούσε πλήρως. Όταν, αγανακτισμένος πια, βγήκα έξω σε αναζήτηση της εισόδου του σπιτιού του και του χτύπησα το κουδούνι, το χαμήλωσε απότομα και αμέσως. Και φυσικά, θρασύδειλος ων, δεν διανοήθηκε καν να ανοίξει την πόρτα για να υπερασπιστεί τη συμπεριφορά του και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του, έστω με τη μορφή μιας επίπληξης.

Αυτή ακριβώς την αγένεια του ανέξοδου τσαμπουκά, χαρακτηριστική της ανωριμότητας που πολλές φορές διακρίνει τον “εξεγερμένο νότο”, θυμίζει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει θέμα αγένειας, αλλά ουσιαστικής ευθύνης για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εντός και εκτός Ιταλίας. Μας αρέσει να φωνάζουμε, αντί να εμβαθύνουμε στη δουλειά για να βελτιώσουμε τα πράγματα, αλλά θέλουμε να το περάσουμε “αβρόχοι ποσί”, χωρίς να υποστούμε με ευθύτητα τις συνέπειες της κόντρας μας.

“Η Ιταλία αναγνωρίζει τον εαυτό της περισσότερο στο πρόσωπο ενός λαϊκιστή κλόουν και μιας ερωτομανούς μούμιας, παρά στην αριστερά και στον Μόντι. Ζοφερό. Ανησυχητικό.”, ήταν ένα από τα λίγα εύστοχα σχόλια που διάβασα στο Twitter, γραμμένο από τον Jean Quatremer, ανταποκριτή της Liberation στις Βρυξέλλες και γνώστη των ευρωπαϊκών θεμάτων. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι όμως μόνο ένας γλοιώδης σεξιστής, με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα του δήθεν “ανθρώπου της ζωής και του κόσμου”, που διαστρέφει με κάθε ευκαιρία τον πραγματικό ερωτισμό, αλλά και ένας καταστροφικός κυβερνήτης, που αναδείχθηκε με την υποστήριξη του μαύρου χρήματος της φασιστικής ακροδεξιάς και της μαφίας - και σε πείσμα όλων των ασυμβίβαστων μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αυγάτισε ακόμα περισσότερο την τεράστια περιουσία του στη διάρκεια της θητείας του και επιδίωξε την ώσμωση της εκτελεστικής εξουσίας με την τέταρτη, διατηρώντας τον έλεγχο σχεδόν όλων των τηλεοπτικών καναλιών της χώρας.

Αυτή ακριβώς η μπερλουσκονική τηλεόραση, που συνέβαλε τα μέγιστα στην έκπτωση αισθητικής και αξιών μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος και περιόρισε το πνευματικό κεφάλαιο και τον πλούτο μιας χώρας με τεράστια πολιτική παράδοση, ίσως είναι μια από τις παραμέτρους του προβλήματος. Και ίσως ευθύνεται και αυτή, όχι μόνο για την επάνοδο ενός πολιτικού ζόμπι που σύρεται από δικαστήριο για τα αμέτρητα σκάνδαλα του (κατηγορώντας τη δικαστική εξουσία για “μαφία”), αλλά και για την ωχαδερφιστική, απολιτική συμπεριφορά που ώθησε το 25% των Ιταλών να δώσουν την ψήφο τους σε έναν καραγκιόζη του καφενειακού λαϊκισμού, που με τη σάτιρα του δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να χαϊδέυει αυτιά, υποσχόμενος και αυτός επιστροφή στη λιρέτα και αύξηση των εισοδημάτων, με τον εύκολο ισχυρισμό οτι “οι έντιμοι θα διώξουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς”.

Μόνο που η απάντηση στις πολιτικές λιτότητας (και συμφέροντος) του ευρωπαϊκού Βορρά δεν δίνεται καταφεύγοντας σε ακροδεξιούς και ανυπόληπτους πολιτικούς σχηματισμούς. Και οι Ιταλοί, με το αποτέλεσμα αυτό, δεν θα επιφέρουν “πλήγμα στο Βερολίνο”, αλλά πρωτίστως στους εαυτούς τους και πιθανότητα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, που δοκιμάζονται από την ύφεση και την αστάθεια του ευρώ. Αντί και οι Ιταλοί (όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι) να στείλουν στην ηγεσία προοδευτικούς πολιτικούς, που αν γίνουν όλο και περισσότεροι, θα προωθήσουν πολιτικές που σταδιακά θα αμβλύνουν τις ανισότητες, προωθώντας έναν μετασχηματισμό στο παγκόσμιο χρηματοκοικονομικό σύστημα, έστω όπως έκαναν οι Γάλλοι στο πρόσωπο του Ολάντ, επέλεξαν την (ελπίζουν) ανέξοδη κόντρα του παιδιού που πεισμώνει. Και αντί, να αναδείξουν άλλες δυνάμεις, αν ο Μπερσάνι και ο Μόντι (που σταθεροποίησε την Ιταλία σε μια κρίσιμη καμπή) δεν τους ικανοποιούν, επέλεξαν το χειρότερο. Λες και η παγκόσμια κυριαρχία των αγορών θα υποχωρήσει μακροπρόθεσμα στις απαιτήσεις ή στα κέρδη της, τρομοκρατημένη από τον Μπέπε Γκρίλο.

Η συμπεριφορά αυτή, όχι πρωτόγνωρη (να θυμίσουμε γειτονικές χώρες που ενίσχυσαν καφενειακό λαϊκισμό και φασιστική ακροδεξιά, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), παίρνει τώρα πολύ πιο επικίνδυνες διαστάσεις λόγω του μεγέθους και της παραγωγικής δύναμης της Ιταλίας. Αν η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιταλία κατέχει το δυναμικό 17% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Και παραπέμπει στον τραυματισμένο από μαχαιριές ασθενή, που καταφεύγει στο γιατρό (έστω τσαρλατάνο, έστω ανεπαρκή, έστω συμφεροντολόγο) και αντί να αναζητήσει τρόπους θεραπείας, καλεί τον μαχαιροβγάλτη να μαχαιρώσει και τον ίδιο τον γιατρό, ώστε να μη σωθεί με σιγουριά κανείς.

“Οι Ιταλοί κατάλαβαν τι κεντροαριστερά τους ετοίμαζε η Ευρώπη, το Βερολίνο, τα ΜΜΕ” διαβάζω τα βαθυστόχαστα σχόλια που σαρκάζουν οτι “οι Ιταλοί δεν υπάκουσαν στο προαποφασισμένο αποτέλεσμα των εκλογών”. Κι επειδή “δεν έπρεπε να υπακούσουν”, υπέγραψαν την ανάδειξη του χειρότερου δυνατού.

“Οι λαοί ακολουθούν το ένστικτο τους. Προτιμούν υποσχέσεις για λιγότερους φόρους και περισσότερες δουλειές, τόσο απλά”, προσπαθεί να με πείσει ένας φίλος. Μόνο που οι “δουλειές” και η αύξηση των εισοδημάτων δεν έρχονται “τόσο απλά”. Και η κριτική στις επιλογές (και η υπενθύμιση των ευθυνών) ενός λαού, ουδόλως αντιβαίνει στη δημοκρατία, αντιθέτως επιβάλλεται. Οι λαοί δυστυχώς έχουν αποδείξει ιστορικά, με κορυφαίο παράδειγμα τους Γερμανούς που ανέδειξαν τον Χίτλερ, ότι μπορεί να ακολουθήσουν την πιο καταστροφική οδό που υπάρχει. Και για τους ίδιους και για τους γύρω τους...












Tο κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Οι φωτό είναι από το www.tumlr.com και το εξώφυλλο από το www.recordkicks.com

To post συνοδεύεται από το "Soulburger", των Ιταλών Soulful Torino Orchestra
.

buzz it!

25.2.13

Οι εχθροί της δημοκρατίας...

Το χιλιανό “Νο” πραγματεύεται πώς το “όχι” είναι πιο αποτελεσματικό, όταν συμπεριλαμβάνει τη ματιά αυτών που λένε “ίσως”, πιθανώς και “ναι”. Ακόμα κι όταν έχουμε να κάνουμε με ένα αιμοσταγές δικτατορικό καθεστώς, όπως αυτό του Πινοσέτ, που υποχρεώθηκε από τον διεθνή παράγοντα να κάνει δημοψήφισμα το 1988 για να “νομιμοποιήσει” την αμερικανοκίνητη ύπαρξη του. Ακόμα κι όταν η ανυποχώρητη και άκαμπτη κραυγή του “όχι” είναι απολύτως δικαιολογημένη, μετά τις χιλιάδες εκτελέσεις, τους βασανισμούς και τους desaparecidos, που πολλές φορές το φρικτό αυτό καθεστώς “έχτιζε” μέσα σε θεμέλια και τοίχους, ώστε να μην τους βρει ποτέ κανείς.

Ακόμα και τότε, η φανατισμένη και φορτισμένη από τη φρίκη φωνή είναι λιγότερο αποτελεσματική, από την επίμονη και αποφασιστική μετριοπάθεια. Αυτή που δεν την κινεί το μίσος, αλλά οι αταλάντευτες αρχές. Αυτή που δεν είναι εμφυλιοπολεμική, αλλά μπορεί να είναι ακόμα και “διαφημιστικά χαζοχαρούμενη”, όπως σαρκαστικά επιμένει η ταινία, σε όλη τη διάρκεια, αλλά και κυρίως στο φινάλε της. Έτσι, ο “καλοζωισμένος” διαφημιστής που θέλει να επιβάλει τη διαφημιστική γλώσσα, τα εμπορικά πρότυπα και το θετικό, αισιόδοξο μήνυμα στην καμπάνια του “Όχι” απέναντι στον Πινοσέτ, τελικά κερδίζει τη μάχη. Και επιβάλλει το χιούμορ και τη θετική προοπτική, σε μια εκστρατεία που συμβάλλει αποφασιστικά στην εκδίωξη των χουντικών καθαρμάτων, έστω και με “βελούδινο” τρόπο. Η Χιλή δεν θα ξαναέχει ποτέ πια φασιστικό καθεστώς.

(Κι εμείς εδώ, 25 χρόνια μετά, βυθισμένοι στη βαλκανική μας εμπάθεια και υστέρηση, κάνουμε δημόσιο διάλογο για το αν η χωλαίνουσα δημοκρατία μας πρέπει να λέγεται “χούντα”, δυσπιστούμε γιατί πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία το εμφυλιοπολεμικο κλίμα που μόνο τους ακραίους και τους εχθρούς της δημοκρατίας ευνοεί ή σαρκάζουμε τους Atenistas, γιατί δεν ταιριάζουν με το “επαναστατικό” μας πρότυπο...)

Η ταινία είναι μια κοροϊδευτική ματιά, που σε ζαλίζει, γυρισμένη σε Umatic χαμηλής ανάλυσης, για να ταιριάζει με τα πλάνα και το άφθονο υλικό από τις καμπάνιες της εποχής. Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσης ταινίας, δεν ξεπέρασε βέβαια το αριστούργημα του Χάνεκε, με σοβαρό μειονέκτημα την ποιότητα της εικόνας που ταιριάζει απόλυτα με την ξεπερασμένη πλευρά της αισθητικής της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο, συνέβαλε ιδιαίτερα θετικά στον φετινό “πολιτικό” χαρακτήρα των Όσκαρ. Η υπέροχη αίθουσα του Gazarte είναι γεμάτη, από κοινό που φαίνεται οτι έχει απαιτήσεις.

Ακριβώς πίσω από τη διπλανή πόρτα, στον πιο αισθητικό συναυλιακό χώρο που έχουμε, ένας από τους κορυφαίους τρομπετίστες της λάτιν τζαζ, ο Arturo Sandoval παίζει με την “καλύτερη μπάντα της ζωής του”. Εντυπωσιακός στο πιάνο, πάντα λατρευτικός για τον μέντορα του Dizzie Gillespie, o συνιδρυτής των Irakere αναγκάστηκε να ζητήσει πολιτικό άσυλο από τις ΗΠΑ, σε μια από τις ευρωπαϊκές περιοδείες του - και μάλιστα στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας, σύμφωνα με την ταινία που καταγράφει την περιπετειώδη ζωή του και στην οποία τον ενσαρκώνει ο πατριώτης του Andy Garcia.

Βλέποντας προφανώς οτι το κουβανικό καθεστώς δεν κατέρρευσε μαζί με το σοβιετικό, το 1990, ο Sandoval απελπισμένος αναγκάστηκε να αποχωριστεί (προσωρινά ευτυχώς) την οικογένεια του, καθώς η καλλιτεχνική καταπίεση από το ολοκληρωτικό καθεστώς της Αβάνας ήταν ασφυκτική: Δεν του επιτρεπόταν να παίζει παρά μόνο την παραδοσιακή κουβανέζικη μουσική κι όχι τη jazz υψηλού επιπέδου που αυτός ήθελε (και μπορούσε), γιατί ήταν “αντεπαναστατική” - ήταν η “μουσική του εχθρού”. Δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση, στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού κλίματος που ακόμα καλά κρατούσε. Εδώ υπήρξε στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 περιορισμός του Γιάννη Πετρίδη, γιατί έπαιζε πολλά “αμερικάνικα”. Προφανώς έτσι είχε αποφανθεί το στενό μυαλό καποιου πρασινοφρουρού της εποχής.

Πϊσω στο σπίτι, ένα βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα σαρκάζει με τη ματιά του, όχι μόνο τη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία, αλλά κυρίως τη διαστροφή της σταλινικής σκέψης και σκοπιμότητας, αυτής που είναι διατεθειμένη να πουλήσει ακόμα και τη στοιχειώδη αλήθεια στο διάβολο, φτάνει να προσαρμόζεται στο κομματικό συμφέρον. Το “Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος”, με ευθείες αναφορές στην Άνοιξη της Πράγας (που κλόνισε σοβαρά τη συνείδηση πολλών κομμουνιστών και προκάλεσε τη διάσπαση του ΚΚΕ), κάνει την ιστορική υπόθεση οτι η Ελλάδα δεν βρέθηκε στη αμερικανική επιρροή μετά το τέλος του εμφυλίου, αλλά στη σοβιετική. Και αντιστρέφει την ιστορία, με κορύφωση την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που καταπνίγεται από τα σοβιετικά τανκς.

Με εμφανή την αγάπη του συγγραφέα για τα ρεμπέτικα και το κέντρο της Αθήνας (που μας γνωρίζει βήμα-βήμα), αλλά και βασισμένο πάνω στη μελέτη πραγματικών απολογιών για “κομματική προδοσία”, το μυθιστόρημα γίνεται ολοένα και πιο συναρπαστικό, καθώς περιγράφει με μελανά χρώματα την “άλλη πλευρά” στο ψυχροπολεμικό δίπολο και συζητά το ιστορικό αυτονόητο: Κανένα σύστημα, όσο καλές κι είναι οι προθέσεις κάποιων, δεν μπορεί να υπηρετήσει το κοινό συμφέρον, αν δεν υπάρχει ελευθερία της άποψης και γνήσια πολυκομματική εκπροσώπηση, δηλαδή στοιχειώδεις δημοκρατικές λειτουργίες. Και δεν παραλείπει να επισημάνει την σύνδεση αξιοπρέπειας και μετριοπάθειας, μακριά από τον φανατισμό και την εμφυλιοπολεμική δίνη, χτυπώντας το καμπανάκι σε όσους ξεχνούν πόσο μοναδικά πολύτιμη είναι η δημοκρατία, ακόμα κι αν δεν λειτουργεί καλά.

Στο Νova, παρακολουθώ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία για την προεκλογική εκστρατεία του ΜακΚέιν, απέναντι στον Ομπάμα - και την επιλογή της Σάρας Πέιλιν ως υποψήφιας αντιπροέδρου, γιατί έχει τον αέρα της “επιτυχημένης” κυβερνήτη της Αλάσκας και της φρέσκιας “σταρ”, που ελπίζεται οτι θα ελκύσει τις γυναίκες ψηφοφόρους και θα έχει τη γενική αποδοχή του κόμματος. Η νεοφερμένη στην κεντρική πολιτική σκηνή “σκανάρεται” για τις απόψεις σε κρίσιμα ηθικο-θρησκευτικά θέματα, όπως τα βλαστοκύτταρα και η άμβλωση (γύρω από τα οποία αρέσκεται να “ταμπουρώνεται” η αμαθής, φανατική αμερικανική ακροδεξιά) - και οι διαφορές με τον μετριοπαθέστερο ΜακΚέιν καταγράφονται ως “αποδεκτές”.

Λόγω της βιασύνης όμως, αμελείται ο στοιχειώδης έλεγχος για τις γνώσεις της και τις θέσεις στα μεγάλα πολιτικά, εγχώρια και διεθνή ζητήματα. Στην πορεία λοιπόν, μια απολαυστικά “όμοια” στην ενσάρκωση Τζουλιάν Μουρ (δίπλα στους εξαιρετικούς Έντ Χάρις και Γούντυ Χάρελσον) ξεδιπλώνει την προσωπικότητα μιας ξεροκέφαλης και στενόμυαλης επαρχιώτισας, που μπορεί μεν να ξεσηκώνει με τη δημαγωγία της τα πλήθη που συγκινούνται από το γεγονός οτι έχει ένα καθυστερημένο παιδί (σύμβολο στην αντίληψη κατά των αμβλώσεων), αλλά δεν ξέρει οτι η βασίλισα της Αγγλίας δεν κυβερνά όπως ο Αμερικανός πρόεδρος και νομίζει οτι “Fed” είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κι όχι η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα - και που απαντά σε ερωτήσεις για τις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, λέγοντας οτι η Αλάσκα γειτονεύει με τη Ρωσία και οτι “μπορεί να τη δεί από το σπίτι της”...

Ενσαρκώνοντας ότι πιο εφιαλτικό από το στρατόπεδο “Babies-Guns-Jesus”, η Πέιλιν αποδεικνύεται η χειρότερη έκφραση μιας σύγχρονης απολίτικης και εσωστρεφούς μισαλλοδοξίας, που αγνοεί τις βασικές πληροφορίες για τον κόσμο και τη διεθνή πολιτική, υιοθετεί φιλοπόλεμες θέσεις με θεολογική “νομιμοποίηση” και ερμηνεύει τη ζωή, με βάση τις πιο χοντροκομμένες και αφελείς ιδεοληψίες. Η ταινία αρχίζει και τελειώνει με τον βασικό σύμβουλο της εκστρατείας (Χάρελσον) να παραδέχεται έμμεσα, σε αντίθεση με τον ΜακΚέιν, οτι η Πέιλιν μπορεί να τους βοηθούσε να νικήσουν, αλλά η πιθανή ανάδειξη της στο αξίωμα της αντιπροέδρου θα ήταν καταστροφική για τη χώρα, πιθανότατα και για τον πλανήτη.

Στις ειδήσεις, μια χώρα με πλούσια πολιτική παράδοση μοιάζει πιο διχασμένη από ποτέ: Ένας πολιτικός καραγκιόζης, άρρηκτα συνδεδεμένος με την υποστήριξη της ακροδεξιάς και της μαφίας, ο άνθρωπος που έδωσε το όνομα του στον μπερλουσκονισμό κατηγορεί τη δικαστική εξουσία της χώρας του, ως “μαφιόζικη”. Κι ένας σκέτος καραγκιόζης του λαϊκισμού, ο Μπέπε Γκρίλο, ξεσηκώνει τον καφενόβιο Ιταλό και απειλεί να στερήσει τη δεύτερη θέση από τον Μπερλουσκόνι, σπρώχνοντας στην τέταρτη τον Μάριο Μόντι, τον άνθρωπο που αποκατέστησε την αξιοπιστία της Ιταλίας, στα μάτια του κόσμου.

Αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε τους απροκάλυπτους εχθρούς της δημοκρατίας, ας μην ασχολούμαστε με αυτούς για τους οποίους έχουμε υποψίες οτι είναι υποκριτές ή ανεπαρκείς. Είναι σίγουρα μια άλλη κατηγορία, ότι κι αν έκαναν.

Γιατί αν από την ισοπέδωση δεν μπορούμε να διακρίνουμε, τότε καθιστούμε τους πάντες εχθρούς της δημοκρατίας. Και εμάς τους ίδιους, τελικά...













Οι φωτό είναι από τα www.dohafilminstitute.com, www.lamajabarata. blogspot.com, www.aworldtowin.net, www.blog. northjersey.com, www.bbc.co.uk

To post συνοδεύεται από δύο τραγούδια: To "They Dance Alone" του Βρετανού Sting, αφιερωμένο στους "desaparecidos" και το "'Round Midnight", στη διασκευή του Κουβανού Arturo Sandoval.

buzz it!

19.2.13

Ο αινιγματικός κύριος Ολάντ

Στη θέση του δύσκολα θα έφτανε η πρώην σύντροφος του, όπως έδειξε η ιστορία. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν μπόρεσε να πείσει ούτε τους Γάλλους ψηφοφόρους, αλλά στη συνέχεια, ούτε καν τους εσωκομματικούς εκλέκτορες, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις το προεδρικό αξίωμα τη Γαλλία. Για πολλούς ήταν άχρωμη, ανεπαρκής, “ξενέρωτη”.


Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, πριν την υπόθεση στο Σοφιτέλ της Νέας Υόρκης, άνετα θα ήταν στη θέση του ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Μάλιστα, για κάποιες από αυτές, ο τότε ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να νικήσει με άνεση το Νικολά Σαρκοζί, αν δεν φρέναρε απότομα την καριέρα του η κορύφωση μιας νοσηρής “σεξουαλικότητας της εξουσίας”, που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πλεκτάνη ή/και στην αυτοκαταστροφή.

Ωστόσο, ούτε αυτές προέβλεπαν με ακρίβεια τις εξελίξεις. Οι Γάλλοι έδειξαν να κουράζονται από τον τηλεοπτικό ναρκισσισμό του Νικολά Σαρκοζί και την υπεραπασχόληση με την προσωπική του ζωή, απέρριψαν ίσως την “αποτελεσματικότητα” και τον αυταρχισμό που θαύμαζαν μέχρι τον πρώτο χρόνο της θητείας του, αντέδρασαν στις πολιτικές λιτότητας που το ζεύγος Μερκοζί υποστήριζε για όλη την Ευρώπη, ενοχλήθηκαν από τον ηγεμονικό αριβισμό, που τόσο αυτάρεσκα αποκαλούσε τον εαυτό του “Φεράρι”.

Κι έτσι, ο μέχρι τότε επίσης άχρωμος (και ουδέποτε υπουργοποιηθείς) Φρανσουά Ολάντ έγινε ο δεύτερος σοσιαλιστής πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά τον Φρανσουά Μιτεράν. Εν μέσω κρίσης και κλυδωνισμών του ευρώ, έσπευσε να ηγηθεί του ευρωπαϊκού νότου, σπάζοντας την μέχρι τότε ιδεολογική σύμπνοια του άξονα Βερολίνου-Παρισιού. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι εχθρικό, αλλά το ίδιο είναι και το εκλογικό του σώμα: Το 62% είναι απογοητευμένο, η δημοτικότητα του κατρακύλησε μέσα στο πρώτο εξάμηνο της απειρίας και της έλλειψης καθαρού στόχου.

Η αλήθεια είναι οτι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα - και αυτό φάνηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, με τον (ούτως ή άλλως) μικρό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, που θα γίνει ακόμα μικρότερος, παρά την αντίδραση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Και τα λόγια και οι προθέσεις ενός ακόμα αποφοίτου των καλών γαλλικών σχολείων της πολιτικής ελίτ μπορεί να μοιάζουν κούφια, ακόμα και για την Ελλάδα, παρά την ξεκάθαρη γραμμή Ολάντ απέναντι μας.

Ένας Γάλλος πρόεδρος εκλαμβάνεται (αναπόφευκτα) και ως πλασιέ της πολεμικής του βιομηχανίας. Αν όμως πράγματι στο γαλλικό όφελος θέλει να προσθέσει και πολιτικές τονωτικές προς την ελληνική οικονομία, τότε δεν είναι καθόλου προοδευτικό να απορρίπτουμε την “επίθεση φιλίας” από έναν ανεπιφύλακτο σύμμαχο. Οι ομιλίες του άλλωστε περιστρέφονται συνεχώς γύρω από τη “μαγική λέξη”: Croissance (ανάπτυξη).

Το σημαντικότερο όμως είναι οτι ένας τέτοιος πολιτικός μπορεί και πρέπει να είναι χρήσιμος προς την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε οτι το μοντέλο του “συντηρητικού καραγκιόζη”, δεν έχει εκλείψει, όπως αποδεικνύει η αγωνία για το ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα της ερχόμενης Δευτέρας, με την απειλούμενη επάνοδο Μπερλουσκόνι. Σε ένα άλλο επίπεδο, οι ανέμπνευστες συντηρητικές πολιτικές στο Βορρά και αλλού δεν έχουν καταφέρει να δώσουν τέρμα σε καμία από τις αγωνίες της ηπείρου - πλην ίσως της πιθανότητας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι στο οποίο είχε επιμείνει ιδιαιτέρως να συμβάλει ο Ολάντ.

Αν λοιπόν πρέπει να ευχηθούμε κάτι, είναι να πετύχει αυτός ο “αινιγματικός κύριος Φρανσουά”. Κι αν έχει κάνει λίγα μέχρι τώρα, ας μην τα υποτιμούμε. Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο, η καθιέρωση του γάμου των ομοφύλων, δεν είναι μικρή κατάκτηση, στο μάτι μιας ολοένα και πιο συντηρητικής Ευρώπης, που ωθείται στον απομονωτισμό και στα άκρα. Ας ελπίσουμε, οτι όπως και ο υπερατλαντικός εκπρόσωπος της άλλης, πολύ μεγάλης προεδρικής δημοκρατίας, θα βρουν το δρόμο προς τη διαμόρφωση και τελικά την καθιέρωση ενός οικονομικού συστήματος, που θα θεραπεύσει αγκυλώσεις δεκαετιών και θα ανακουφίσει τους πολλούς.












Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο απο το www.musicstack.com

Το post συνοδεύεταια από τη διασκευή του "Don't You Worry About A Thing" του Stevie Wonder, από τους Βρετανούς Incognito, που εμφανίστηκαν στο Gazarte, την προηγούμενη εβδομάδα.

buzz it!

15.2.13

Το αριστερό μου πόδι...

Πάνω στα πιο σημαντικά γενέθλια της ζωής μου, βρήκε η περόνη του αριστερού μου ποδιού να πάρει το δικό της δρόμο και να σπάσει, αφού γλίστρησε σε μια λεία επιφάνεια, στην αυλή του σπιτιού μου. Ίσως γιατί δεν χώνευε ποτέ του Αγίου Βαλεντίνου.


Έτσι, ότι είχε κανονιστεί για το επόμενο διάστημα, αναπόφευκτα ακυρώνεται. Συναντήσεις, ταξίδια και dj set αναβάλλονται. Κι ακόμα περισσότερο, η δουλειά μου: Οι θεματικές βραδιές, τα δελτία ειδήσεων, ένα διάδοχο talk-show στα σκαριά, η πρωινή εκπομπή στον Kosmos, που είναι ο μεγάλος μου καημός.

Ίσως το παράκανα με τόση πίεση, ίσως η περόνη μου ήθελε κάτι να μου πεί. Ευτυχώς, που από ένα επεισόδιο με λουμπάνγκο πριν από χρόνια, έχω εμπειρία του τι σημαίνει να μην μπορείς να κινηθείς ανεξάρτητα και άνετα. Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα του τελευταίου καιρού, στη διάρκεια μιας απεργίας δυό εβδομάδων που δείχνει να τελειώνει, αλλά δεν είναι πια το εμπόδιο. Σας ευχαριστώ προκαταβολικά και για τις ευχές σας.

Το αισιόδοξο είναι οτι όταν θα ξαναβρεθούμε ραδιοτηλεοπτικά, θα είναι πια άνοιξη...










To artwork είναι από το www.cinedb.avcesar.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Que Sera, Sera", στη διασκευή των Αμερικανών Sly and the Family Stone.

buzz it!

12.2.13

Η άλλη πλευρά του νομίσματος...

Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, που θεωρεί ότι οι λέξεις και οι έννοιες έχουν διασταλτική ερμηνεία, ανάλογα με την πολιτική οπτική αυτού που τις εκφέρει. Και μάλιστα, έχει και επιχείρημα για αυτό: Εφόσον συνταγματικές προβλέψεις, εργασιακά δικαιώματα και νόμοι γίνονται  «λάστιχο», άρα μπορούν να γίνουν το ίδιο και τα εργαλεία του λόγου.

Πράγματι λοιπόν, από τότε που η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση αδυναμίας δανεισμού, οι «εκπτώσεις» στο πολιτικό και νομικό πεδίο είναι πολλές. Οι (αποκλειστικοί) μας δανειστές φέρονται να δυσανασχέτησαν για τους περιορισμούς που ο συνταγματικός χάρτης της χώρας θέτει. Το ζήτημα βέβαια ήταν πάντα πολιτικά και νομικά περίπλοκο, καθώς οι ευρωπαϊκές αρχές και οδηγίες «μάχονται» πολλές φορές με τις εθνικές συνταγματικές επιταγές, όταν έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις. Και η αλήθεια είναι ότι το εθνικό θα έπρεπε να υποχωρεί, όταν πρόκειται για το συμφέρον της συνολικής ευρωπαϊκής οντότητας, με την προϋπόθεση ότι πράγματι τα κίνητρα είναι το κοινό καλό.

Ωστόσο, οι «εκπτώσεις» δεν αφορούν μόνο το Σύνταγμα, αλλά επεκτείνονται στην κατάργηση πολλών δικαιωμάτων, κυρίως εργασιακών, αλλά και στην αντικατάσταση της κανονικής νομοθετικής λειτουργίας, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και άλλες ρυθμίσεις. Το καθεστώς του «χρεοκοπημένου» κάνει ιδιαίτερα δύσκολη την άμυνα σε αλλαγές και περικοπές, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γίνονταν ποτέ δεκτές, ανεξαρτήτως του αν η πολιτεία μας υπέφερε μεταπολιτευτικά από ανικανότητα, διαφθορά και πολυνομία. Χώρια που σε όλα αυτά προστέθηκε και η επικίνδυνη διείσδυση του φασισμού σε όλους τους χώρους.

Όσο όμως μπορεί πολιτικά να είναι κανείς αντίθετος με τέτοιες συνταγματικές ή μη παραβιάσεις, άλλο τόσο δεν μπορεί κανείς να μεταφράζει το αποτέλεσμα ως «χούντα» ή «δικτατορία». Και οι δύο λέξεις, που υποδηλώνουν με σαφήνεια ολοκληρωτικό καθεστώς από στρατιωτικό ή όχι πραξικόπημα, δεν μπορούν να περιγράφουν τις όποιες κυβερνητικές παρανομίες. Η έννοια της δημοκρατίας δεν υπονοεί μια κατάσταση άσπρου-μαύρου, όπως η έλλειψη της. Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, σε κάθε δημοκρατική χώρα, όσο και αναπτυγμένη κι αν είναι, υπάρχουν παρανομίες και παραβιάσεις από τις διάφορες εξουσίες, κυρίως την εκτελεστική. Για αυτό και υπάρχει, εγγενής στη σύγχρονη δημοκρατία, η διάκριση των (τριών) εξουσιών, που με τη βοήθεια της άτυπης τέταρτης, του Τύπου, ελέγχουν η μία την άλλη, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι αυθαιρεσίες.

Η αυθαιρεσία των κυβερνήσεων και της διοίκησης λοιπόν, που καθορίζει την ποιότητα της δημοκρατίας, δεν αντιμετωπίζεται με αυθαιρεσία στις λέξεις. Αντιμετωπίζεται με σοβαρή πολιτική δουλειά και ενδυνάμωση των θεσμών. Ούτε η πλημμελής λειτουργία των ΜΜΕ μπορεί να ονομάζεται «νοθεία» ή «τρομοκρατία», όσο κι αν η χαμηλή ποιότητα της πληροφόρησης  ή του δημοσίου διαλόγου, που αυτά εκτρέφουν, υποβαθμίζει κι άλλο τη δημοκρατία. Ούτε η συνταγματική «εκτροπή» μπορεί να ονομάζεται δικτατορία, όσο κι αν η μη τήρηση του Συντάγματος σε επί μέρους θέματα καθιστά τη δημοκρατία ακόμα πιο ελλειμματική.

Τα τελευταία χρόνια, στον παγκόσμιο δημόσιο διάλογο έχει μπει και η «χούντα των αγορών», η αντιδημοκρατική επιβολή της βούλησης των οικονομικών συμφερόντων, πάνω από τις επιθυμίες ή της προτεραιότητες των οργανωμένων κοινωνιών. Πράγματι, η πίεση αυτή που έγινε δυνατή τις τελευταίες δεκαετίες, λόγω κυρίως του «εξαναγκασμού» των κρατών να δανείζονται από την αγορά και όχι από τις κεντρικές κρατικές τράπεζες, θέτει σοβαρά ζητήματα για την πορεία της δημοκρατίας παγκοσμίως. Αυτό όμως δεν σημαίνει την απώλεια της, τουλάχιστον όχι ακόμα. Η ρήση ότι «οι δικτατορίες επιβάλλονται όχι πια με τα όπλα, αλλά με το χρήμα» είναι μαξιμαλιστική και σκοντάφτει σε μια πολύ βασική αντίφαση.

Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, δεν υπάρχει εξ ορισμού καθόλου δημοκρατία. Κυρίως όμως δεν υπάρχει ποτέ η ελευθερία του λόγου. Εν πολλοίς, αν ζούσαμε σε δικτατορία, θα ήμασταν οι περισσότεροι πίσω από τα κάγκελα ή σε ξερονήσια, πιθανά μέλη μιας ατέλειωτης λίστας βασανιζόμενων ή και νεκρών, μόνο και μόνο επειδή λέμε τη γνώμη μας ελεύθερα. Και πάντως, δεν θα είχαμε εκλέξει (και επανεκλέξει) τους εκπροσώπους, που σχηματίζουν τις κυβερνήσεις που παρανομούν.

Υπό αυτό το πρίσμα, η παρούσα κυβέρνηση ελέγχεται για πολλές και διάφορες (εξαναγκασμένες ή μη) ενέργειες που πλήττουν τη δημοκρατία. Ούσα τρικομματική, άρα ουσιαστικά για πρώτη φορά από το 1989 κυβέρνηση συναίνεσης και συνεργασίας, θα έπρεπε να κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση, στο βαθμό τουλάχιστον που το επέτρεπαν οι ασφυκτικές (και όχι πάντα αδικαιολόγητες) απαιτήσεις των δανειστών, που έχουν πολλές φορές διαπιστώσει τη συνολική τάση που έχει η πολιτική ηγεσία μας να κοροϊδέψει τους «κουτόφραγκους», παραβιάζοντας όσα έχουν συμφωνηθεί.

Αντί όμως να επωφεληθεί από αυτή την ευρεία συναίνεση για να προωθήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και τον εκσυγχρονισμό της κρατικής μηχανής, ώστε να ξεφύγουμε από τη φούσκα που εμείς κυρίως επιτρέψαμε να δημιουργηθεί, βλέπουμε μια προσπάθεια για μικροκομματικά οφέλη, βασισμένα στον αυταρχισμό και στην πόλωση (με αμφίβολα αποτελέσματα) και στην αντιπαράθεση με την αξιωματική αντιπολίτευση. Βεβαίως και θα μπορούσε αυτή κυβέρνηση, από πλευράς ιδεολογικής σύνθεσης τουλάχιστον, να εξυγιάνει τομείς όπως ο συνδικαλισμός, η παιδεία ή η δημόσια διοίκηση.

Αλλά αυτό δεν γίνεται με αλλεπάλληλες διαρροές , για να μετρηθούν οι αντιδράσεις και για λόγους πολιτικού παιχνιδιού. Ούτε με τη συνδικαλιστική παρέμβαση για εξαίρεση των γιατρών, κυρίων υπόπτων για φοροδιαφυγή, από την ανάρτηση της υποχρεωτικής ταμπέλας για τις αποδείξεις. Ούτε με την παρέμβαση υπέρ τοπικών κοινωνιών , στο επιχειρούμενο συμμάζεμα του «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ». Ούτε με την «επάνδρωση» του δημόσιου τομέα με ο,τι χειρότερο, συμπεριλαμβανομένων και όσων δεν έχουν πτυχίο , αλλά θέλουν διευθυντικές θέσεις. Ακόμα περισσότερο, ούτε με την πιο μετριοπαθή, “καραμανλική” πλευρά να αρνείται λυσσαλέα τη διόγκωση του χρέους τη διετία 2007-2009, με σχετικό non-paper, ενώ σκοπεύει να εξυγιάνει την πολιτική ζωή του τόπου, προωθώντας έναν ακόμα Καραμανλή (το γιό του Αχιλλέα!) στον δημόσιο στίβο.

Κι αν η τακτική του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης προκαλούσε και προκαλεί θυμηδία, όχι μόνο γιατί έθεσε επί μήνες την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας σε αμφισβήτηση, αλλά και γιατί έφτασε σε απίστευτες λεκτικές ακροβασίες, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (ποιος ξεχνάει την αμίμητη έκφραση «το ακραίο κέντρο» ή άλλες παρόμοιες), η βασική κυβερνητική συνιστώσα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να οδηγεί τη σκέψη μας στην συμπληρωματική λεκτική ακροβασία «τα μετριοπαθή άκρα».

Μόνο που δεν λογίζεσαι πια ως μετριοπαθές, κεντροδεξιό κόμμα, όταν ολοένα και περισσότερο ακολουθείς αυταρχικές πρακτικές, φλερτάροντας με την ακροδεξιά. Κι αν κάτι κάνει ο υπερπατριωτικός, υπερσυντηρητικός και εθνικιστικός πυρήνας της Νέας Δημοκρατίας είναι να αποδεικνύει ότι αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, με όσους ακολουθούν έναν λαϊκίστικο, ανέξοδο, καταγγελτικό λόγο στην απέναντι πλευρά του πολιτικού φάσματος. Και μάλιστα, με πολύ χειρότερες προδιαγραφές, όταν κλείνεις το μάτι στους ψηφοφόρους του φασισμού και του χυδαίου, ευτράπελου καφενείου.














Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.blog.geocaching.com και το εξώφυλλο από το www.tumblr.com

To post συνοδεύεται από το "What Is And What Should Never Be" των Βρετανών Led Zeppelin

buzz it!

11.2.13

Το soundtrack της ζωής μου...


Και μια τελευταία (;) συνέντευξη, με αφορμή το καινούργιο δελτίο της ΕΤ-1, τα μεσάνυχτα, σε site αυτή τη φορά.


1. Τι σημαίνει ραδιόφωνο για εσάς;

-- Η σύζευξη λόγου και τέχνης, σκέψης και αισθητικής. Η αρμονία μεταξύ της φωνής και της μουσικής, ο χρονισμός της φράσης και της εισαγωγής του τραγουδιού, η παύση μόλις πριν αρχίσει ο στίχος. Η μετάδοση της πληροφορίας, του ερεθίσματος για σκέψη, της διάθεσης για αισιοδοξία, της γλυκόπικρης μελαγχολίας, της φωτεινής πλευράς της ζωής.



2. Τι σημαίνει μουσική για εσάς; Δεν δημιουργεί μια ιδιαίτερη αντίστιξη με την παρουσίαση ενός δελτίου ειδήσεων;

-- Η τέχνη είναι ότι πιο μεταφυσικό έχουμε, μετά τον έρωτα. Για μένα, η μουσική είναι η πιο σημαντική τέχνη, αυτή που με συνοδεύει στην καθημερινότητα μου, που “μαρκάρει” τις σημαντικές και λιγότερο σημαντικές στιγμές, που αποτελεί το soundtrack της ζωής μου. Η αντίστιξη δεν σημαίνει και αντίθεση, αλλά μάλλον παράλληλη συμβίωση. Το δελτίο ειδήσεων είναι για την πολιτική και τη ζωή. Η μουσική είναι για το συναίσθημα και την εσωτερική ισορροπία και γαλήνη.


3. Δημοσιογράφος ή ραδιοφωνικός παραγωγός; Ή μήπως τελικά δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ τους;

-- Και τα δύο. Διάκριση υπάρχει, αλλά η ζωή είναι μία. Κι όσο θέλω να ακούω ωραία μουσική, άλλο τόσο θέλω να ακούω ένα σχόλιο για την κοινωνικοπολιτική μας πραγματικότητα, που “στέκει”. Γι αυτό αντιτιθεμαι στον χωρισμό των δύο κόσμων. Όχι οτι είναι υποχρεωτικό να κάνουμε όλοι απ’ όλα, αλλά αν μπορούμε κάποιους συνδυασμούς, γιατί όχι;


4. Γιατί “painted smile” το blog και γιατί μπήκατε στον κόσμο του blogging;

-- Ο τίτλος του blog προέρχεται από τον τίτλο ενός εξαιρετικά λεπτοδουλεμένου στον ήχο και στην παραγωγή τραγουδιού, ενός από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες, του Bryan Ferry. Στην επικεφαλίδα του blog γράφω ολόκληρη τη στροφή: “Don't talk to me, your perfume sighs, I'm lost inside babe, your painted smile” Μου αρέσει πολύ, το “άρωμα που αναστενάζει”. Και μου αρέσει, γιατί όπως και με τον τίτλο του συγκροτήματος των Talking Heads, παραπέμπει σε εμάς, τα πρόσωπα της τηλεόρασης, που σαν τους κλόουν, έχουμε το “ζωγραφισμένο χαμόγελο”, που κρύβει τη θλίψη ή την όποια άλλη συναισθηματική μας κατάσταση.
Μπήκα στο blogging διαβάζοντας ένα σχόλιο του old boy για μένα. Ίσως γιατί διέγνωσα την αυξανόμενη σημασία αυτής της επικοινωνίας. Και γιατί με συναρπάζει το προσωπικό editing, να φτιάχνεις δηλαδή όχι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και τη δική σου σελίδα, το δικό σου layout.


5. Βίλα Αμαλία, ρατσιστική βία, τρομοκρατικού τύπου επιθέσεις. Μπορεί να αποκωδικοποιήσει κανείς αυτό το γαϊτανάκι της βίας; Πού μας οδηγεί αυτή η κατάσταση;

-- Νομίζω οτι η στρατηγική της πόλωσης, που δίνει βραχυπρόθεσμα οφέλη στους δύο μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς, είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Υποβαθμίζει το δημόσιο διάλογο στο επίπεδο του φανατισμού και του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”, υποσκάπτει τις προσπάθειες ανάκαμψης, ενισχύει την ακροδεξιά και την άκρα αριστερά, δίνοντας όλο και λιγότερες πιθανότητες να “γιατρευτεί” η δημοκρατία μας. Και αλοίμονο μας, αν εκλείψει η δημοκρατία, οι εναλλακτικές είναι εφιαλτικές, πάρα πολύ περισσότερο, από όσο φαντάζονται οι κάθε είδους ελαφρόμυαλοι και θερμοκέφαλοι. Για τις ευθύνες, γράφω στο τελευταίο μου post, με τίτλο “Ο εύκολος δρόμος προς τη ζαρντινιέρα”.


6. Πώς παρακολουθήσατε την όλη διαδικασία και το σίριαλ της κάλπης στην υπόθεση της προανακριτικής για τη Λίστα Λαγκάρντ;

-- Και για αυτό γράφω, στο ίδιο. Στο προσκήνιο ήταν η προσπάθεια συγκάλυψης, η ενοχοποίηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου, ο ευτελισμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Η μικροπολιτική θριάμβευσε έναντι της σοβαρής προσπάθειας για κάθαρση και πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής.


7. Θεωρείτε ότι υπό τις παρούσες συνθήκες γίνεται πιο δύσκολος αλλά ταυτόχρονα και πιο κρίσιμος ο ρόλος του δημοσιογράφου;

-- Ναι, βέβαια. Είναι πια απαραίτητο για την κάθαρση στον δικό μας χώρο, να φύγει μια ολόκληρη “φουρνιά” ηθικά ελεγκτέων, εγκληματικά απαράσκευων και “πρόχειρων”, ημιμαθών και θρασύτατων δημοσιογράφων, κυρίως τηλεοπτικών, που θεώρησαν τη δουλειά τους ένα “νταβατζηλίκι” χωρίς έλεγχο, όρια και προδιαγραφές. Στην Ελλάδα, όποιος θέλει, δηλώνει δημοσιογράφος. Υπάρχουν καλοί δημοσιογράφοι, είναι όμως “χαμένοι” σε λίγα αξιοπρεπή μέσα. Είναι καιρός όμως πια να τεθούν κριτήρια, με ελάχιστο απαιτούμενο τις πανεπιστημιακές σπουδές δημοσιογραφίας - και αυστηρές απαιτήσεις στοιχειώδους καλλιέργειας. Σε αυτό πρέπει να συμβάλλει και η κοινωνία, που δυστυχώς έχει επιβραβεύσει πολλές από αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις.


8. Είναι η εικόνα της τηλεόρασης, εικόνα της πραγματικότητας;


-- Και ναι και όχι. Η τηλεοπτική ενημέρωση, όπως και κάθε δημοσιογραφική δουλειά εμπεριέχει άποψη - και ως τέτοια δίνει διαφορετικές εικόνες. Πρέπει όμως να τηρούνται τα ελάχιστα, από πλευράς δεοντολογίας και αμεροληψίας. Στα σκυλοπόπ αισθητικής δελτία ειδήσεων δίνεται απλώς η εικόνα της Ελλάδας που πρέπει να εκλείψει. Στα υπόλοιπα, αν δεν παρεμβάλλονται συμφέροντα, μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας, όπως συμβαίνει τις περισσοτερες φορές με τα δελτία της ΕΡΤ. Οι εκπομπές στο ευρύτερο τηλεοπτικό τοπίο είναι ένα άλλο δράμα, με λίγες αλλά αξιόλογες εξαιρέσεις.


9. Λογοκρισία στην ΕΡΤ και γενικότερα μεγάλη καχυποψία απέναντι στα κυρίαρχα ΜΜΕ ως προς το αν είναι κατευθυνόμενα ή όχι. Πώς τοποθετείστε σε αυτό;

-- Τα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι η αλήθεια οτι χάνουν το παιχνίδι, υπακούοντας είτε σε συμφέροντα, είτε στην ακαμψία τους. Η λογοκρισία όπου υπάρχει πολυφωνία, είναι δυσκολότερο να επιτευχθεί. Πιο επικίνδυνη είναι η αυτολογοκρισία, που συνοδεύει τη μεταπολιτευτική απουσία θάρρους του δημοσιογράφου. Και το θάρρος αποκτάται μόνο όταν ενισχύονται οι θεσμοί και η πλήρης ανεξαρτησία τους. Η ΕΡΤ έχει κάνει πολλά βήματα, από τότε που τη συνάντησα, το 1997. Απομένει όμως να κάνει και πολλά ακόμα. Και για να είμαι ακριβής, απομένει να την αφήσουν όλοι να αποκτήσει την πλήρη ανεξαρτησία της από την εκάστοτε εξουσία, σε συνδυασμό με την πλήρη επικράτηση της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης.


10. Στη δεδομένη συγκυρία της χώρας μας, ποια βήματα θεωρείτε ότι πρέπει να κάνουμε ως κράτος για να βρεθούμε στο σωστό – ή έστω βιώσιμο – μονοπάτι;

-- Πρέπει να δουλέψουμε και να εξάγουμε πιο πολύ, μειώνοντας παράλληλα την εξάρτηση και τις εισαγωγές. Πρέπει να αναπτύξουμε τα ταλέντα μας και τα πλεονεκτήματα μας στο διεθνή ανταγωνισμό, με τον τρόπο που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά της χώρας μας, όχι βεβαίως τα αρνητικά ή τις παθογένειες της μεταπολίτευσης. Πρέπει να αποκτήσουμε όλοι μεγαλύτερη ευσυνειδησία και ευθύνη, να αποφύγουμε τον καφενειακό λόγο και την στείρα αντίδραση. Να ενδυναμώσουμε τους θεσμούς, τον σεβασμό των δικαιωμάτων και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας - μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την εκτεταμένη λαμογιά. Να ανατάξουμε το πολιτικό σκηνικό, να επιδιώξουμε την κάθαρση με συντεταγμένο τρόπο, να απαιτήσουμε περισσότερη έμπρακτη δικαιοσύνη και αξιοκρατία, να αναπληρώσουμε τα κενά που υπάρχουν στο κεντρώο και μεταρρυθμιστικό μέτωπο, ώστε να φύγουμε από την επικίνδυνη επιπολαιότητα των άκρων. Να ανακάμψουμε οικονομικά, αλλά επίσης να ααντιμετωπίσουμε με σθένος τη ντροπιαστική για ευρωπαϊκή χώρα, φασιστική πρόκληση.


11. Αντίστοιχα με το παραπάνω, ποια βήματα οφείλει να ακολουθήσει ένας πολίτης - εσείς – για να διαχειριστεί αλλά και να παρέμβει σε όλη αυτήν την κατάσταση;

-- Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο Νίκος Πορτοκάλογλου είχε πει σε μια βραδυνή εκπομπή της ΝΕΤ, όπου συναντηθήκαμε: “Προοδευτικό σήμερα είναι να κάνεις καλά τη δουλειά σου”. Σήμερα βέβαια, πολλοί δεν έχουν δουλειά. Όμως, όλοι από την πλευρά μας, μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό, να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, να αποκτήσουμε περισσότερη ευσυνειδησία και ενδιαφέρον για τον δημόσιο χώρο, να επιδείξουμε αλληλεγγύη προς τον διπλανό μας, να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Προσωπικά, δουλεύω πολύ παραπάνω από πριν, με πολύ λιγότερα λεφτά - και προσπαθώ να προσφέρω ότι μπορώ, έστω και με μια καλή τηλεοπτική συζήτηση ή μια καλή πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο, που θα φτιάξει τη διάθεση των ακροατών και θα τους ανοίξει λίγο τους ορίζοντες και τη σκέψη. Αυτό είναι το χρέος μου και η δυνατότητα μου. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά αν το προσπαθούσαμε όλοι, το συνολικό αποτέλεσμα, θα είχε τεράστια διαφορά. Ακόμα κι αν οι πόροι μας είναι συγκριτικά λιγότεροι από άλλους, υπάρχει πολύς πλούτος να παραχθεί, από την υπεραξία του χώρου και των ανθρώπων του, φτάνει να υπάρχει η κοινή συνείδηση της προσπάθειας και της πορείας προς τα εμπρός. Πώς νομίζετε οτι θριάμβευσαν οι λαοί που έχουν προοδεύσει;














Η συνέντευξη δόθηκε στον Ιάσονα Καντά για το enfo.gr

H φωτό του έργου του αγαπημένου μου Joan Miro είναι από το www.wikipaintings.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Your Painted Smile" του Βρετανού Bryan Ferry.

buzz it!

9.2.13

Έχουμε γεμίσει "παρουσιαστές" και "στελέχη"...


Μία ακόμη συνέντευξη, σε τηλεοπτικό περιοδικό, με αφορμή το νέο δελτίο της ΕΤ-1, τα μεσάνυχτα:

Τα βραδινά δελτία ειδήσεων επέστρεψαν στην ΕΤ1. Η δημόσια τηλεόραση καταφέρνει να σηκώσει το βάρος της ανάγκης των πολιτών για ενημέρωση;

-- Nαι και το έχει αποδείξει πολλές φορές, όταν αφήνεται να λειτουργήσει δημοσιογραφικά και πλουραλιστικά, όπως ξέρει. H κάλυψη όλων των απόψεων είναι, εδώ και πολλά χρόνια, η δύναμη της ΕΡΤ. Στο προεκλογικό τρίμηνο Απριλίου-Ιουνίου οι επιδόσεις δελτίων και εκπομπών ήταν πρωτόγνωρα ψηλές, ψηλότερες ακόμα και από αυτές κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ, το 2003.



Πώς βρίσκετε τη μέχρι στιγμής ανταπόκριση των τηλεθεατών στο δελτίο;

-- Ακόμα είναι πολύ νωρίς. Ωστόσο, θεωρώ ενθαρρυντικό οτι έχει ήδη δημιουργηθεί μια “μαγιά” που φτάνει και τους 150 χιλιάδες τηλεθεατές, μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες.


Εχει εκλείψει η καχυποψία των τηλεθεατών απέναντι στη δημόσια τηλεόραση που είχε τη ρετσινιά ότι είναι «κυβερνητική»;

-- Για να εκλείψει η καχυποψία, πρέπει να περάσουν χρόνια πολυσυλλεκτικής και αμερόληπτης λειτουργίας. Και για να εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη, πρέπει η ΕΡΤ να λειτουργήσει σε ένα πλαίσιο αναξάρτητης διοικητικής λειτουργίας, στο πνεύμα των προτάσεων της επιτροπής Αλιβιζάτου: Με απολύτως ανεξάρτητο από την εκάστοτε κυβέρνηση και τα κόμματα Διοικητικό Συμβούλιο, πλήρη εφαρμογή της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης διευθυντών και εργαζομένων, χωρίς την “πολιορκία” από δεκάδες συμφέροντα και υποψήφιους συνεργάτες, που έχουν “μείνει έξω” από μια διαρκώς συρρικνούμενη αγορά. Και με καλύτερες αμοιβές για τα πραγματικά της στελέχη.


Εχετε διαπιστώσει αλλαγές στο ενημερωτικό προφίλ της ΕΡΤ;

-- Το ενημερωτικό προφίλ είναι πιο πλούσιο από τη μία - και λιγότερο “σφιχτό” και με συγκεκριμένο χαρακτήρα, από την άλλη. Δίνεται η εντύπωση οτι επιχειρείται “να χωρέσουν όλοι και όλα”, κάτι που δεν συμβάλλει στην ξεκάθαρη ταυτότητα, απαραίτητη για την επαγγελματική παρουσία. Ήδη η ΕΡΤ κάνει πολλά πράγματα, τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση - και η άποψη μου είναι οτι πρέπει να κάνει λιγότερα, με πιο ψηλές προδιαγραφές και απήχηση στο κοινό.


Γίνεται και μια προσπάθεια αξιοποίησης του δημοσιογραφικού δυναμικού με την απασχόλησή του σε νέεες εκπομπές;

-- Έχει αρχίσει όμως το ανάποδο: Να μην φτάνουν οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί, για όλα αυτά που επιχειρούνται. Ίσως φταίει οτι επί χρόνια, αντί να δημιουργείται φυτώριο και να επιλέγονται οι επαγγελματίες που χρειάζονται, γεμίσαμε “παρουσιαστές” και “στελέχη”. Και την ίδια ώρα περικόπτονται συνεχώς οι αμοιβές των ανθρώπων της ΕΡΤ, που βγάζουν τη δουλειά.


Ποια θέση παίρνετε στις κατηγορίες περί διορισμών «ημετέρων» στην ΕΡΤ;

-- Οι “ημέτεροι” έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, που μπορούν να επηρεάσουν. Απάντησα πιο πάνω, η μόνη λύση είναι η ΕΡΤ να αφεθεί να εμπιστευθεί τους ανθρώπους της - και να εφαρμοστεί αυστηρά η αξιολόγηση, ώστε όταν έρχεται κάποιος “απ’ έξω”, να πρόκειται για τον καλύτερο και αυτόν που χρειάζεται πραγματικά.


Το πρόβλημα των συμβασιούχων στη δημόσια τηλεόραση εξακολουθεί να δημιουργεί κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ποια νομίζετε ότι είναι η ενδεδειγμένη λύση;

-- Η λύση είναι να μην υπάρχουν συμβασιούχοι, παρά μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται μια “σύμβαση έργου”. Όλοι οι άλλοι, όσοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, θα πρέπει να προσλαμβάνονται με διαφανείς διαδικασίες και αυστηρή αξιολόγηση, μόνον όταν είναι απολύτως απαραίτητοι - και φυσικά με κανονική σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, όπως γίνεται και σε κάθε άλλη επιχείρηση. Η κατάργηση των συμβασιούχων όμως (όπως και κάθε άλλης μορφής έμμεσης απασχόλησης, π.χ. μέσω εταιρειών), δεν θα επέτρεπε τα ρουσφέτια, που ακόμα πολλοί επιθυμούν.


Εχει καταφέρει η ΕΡΤ να δώσει διαπιστευτήρια αντικειμενικής και έγκυρης ενημέρωσης;

-- Ναι, έχει, πολλές φορές. Σας απάντησα πιο πάνω: Τελευταίο “πανηγυρικό” παράδειγμα η λειτουργία της κατά τη διάρκεια των διπλών εκλογών της περασμένης άνοιξης.


Εργάζεστε πολλά χρόνια στην ΕΡΤ. Ποια προβλήματα του παρελθόντος επιμένουν και ποια έχουν επιλυθεί;

-- Πολλά έχουν βελτιωθεί, από τότε που άρχισε τη λειτουργία της η ΝΕΤ, με την οποία συνέπεσα. Πολλά ακόμα παραμένουν, με κορυφαία προβλήματα την έλλειψη ανεξαρτησίας, αξιολόγησης, αξιοκρατίας και σε κάποιες περιπτώσεις έλλειψη επαγγελματισμού.


Ποιες ειδήσεις θεωρείτε ότι θα κυριαρχήσουν το 2013;

-- Πιθανώς, όσες έχουν σχέση με την πολιτική, οικονομική, θεσμική και κοινωνική μας κρίση. Δυστυχώς, η εσωστρέφεια μας συνεχίζεται, με τη βοήθεια και αυτής της κρίσης. Δεν βλέπω να επικρατεί η διεθνής ματιά, για την οποία αγωνιζόμαστε ελάχιστοι - και η οποία θα άρμοζε ιδίως στην ΕΡΤ, αλλά και σε όλα τα μέσα, ώστε να αλλάξει η οπτική της κοινωνίας και να κατανοηθεί καλύτερα η παγκόσμια και η ελληνική κρίση.


Υπάρχουν ειδήσεις που εύχεστε να μην χρειαστεί να εκφωνήσετε;

-- Φυσικά. Όλες όσες είναι τραγικές και απογοητευτικές για το επίπεδο της σκέψης μας και του δημόσιου διαλόγου.


Ποια θέματα δεν βρίσκουν θέση στα δελτία ειδήσεων;


-- Αυτά που απευθύνονται στην καλλιέργεια της σκέψης, όπως και οι σε βάθος έρευνες, βρίσκουν πιο δύσκολα το δρόμο τους. Αν και στην ΕΡΤ υπάρχει πάντα η προσπάθεια να τους δοθεί χώρος.


Είναι η εικόνα που ζωγραφίζουν τα δελτία ειδήσεων η πραγματική εικόνα της Ελλάδας του 2013;


-- Εξαρτάται ποιά δελτία. Αν μιλάτε για τα “δελτία” που επιμένουν στη φούσκα μιας σκυλοπόπ αισθητικής, πιστεύω οτι περιγράφουν τη χειρότερη πλευρά μας. Αν μιλάτε για δελτία, οι προτεραιότητες των οποίων υπαγορεύονται από συμφέροντα, η απάντηση είναι όχι. Τα αξιοπρεπή δελτία απεικονίζουν αρκετά καλά την πραγματικότητα ή τουλάχιστον ένα μέρος της. Ακόμα όμως υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί, ώστε η τηλεοπτική δημοσιογραφία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.


Γράψατε στο blog σας «με την κρίση, πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο, με πολύ λιγότερα. Και οφείλουμε να προσφέρουμε αυτό που μπορούμε, στο maximum». Ακούγεται κάπως μοιρολατρική η παραδοχή. Δεν σας ενοχλεί αυτή η κατάσταση;

-- Όχι, κανενός είδους μοιρολατρία δεν περιέχει αυτό. Το ανάποδο σημαίνει, κατά την άποψη μου, μοιρολατρική αντιμετώπιση των πραγμάτων: Το να πιστεύεις οτι αντιδρώντας σαν “παιδί που του πήραν το παιχνίδι”, θα καταφέρεις τίποτε περισσότερο από το να βυθίσεις τη χώρα σε μεγαλύτερη απαξίωση. Φυσικά με ενοχλούν τα αποτελέσματα μιας φούσκας που έσκασε, αλλά η αντίδραση έπρεπε να υπάρχει όταν αφήσαμε τη φούσκα να διογκώνεται. Τώρα πρέπει να αυξήσουμε με κάθε τρόπο την παραγωγική και εξαγωγική μας αποτελεσματικότητα, αρπάζοντας την ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε συθέμελα θεσμούς και τρόπους λειτουργίας. Και όλοι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο, δυστυχώς με μικρότερες αμοιβές, αν θέλουμε αυτές να επανέλθουν σε ένα πρότερο επίπεδο, εν μέρει τουλάχιστον.


Εξακολουθείτε να καταθέτετε τις απόψεις στο blog σας, να αρθρογραφείτε εβδομαδιαίως, να παίζετε μουσική, να κάνετε ραδιοφωνική εκπομπή. Τι σας οδηγεί; Η ανάγκη, η αγάπη, το μεράκι, το πείσμα;

-- Όλα αυτά μαζί. Το ραδιόφωνο, που είναι η πιο αγαπημένη μου επαγγελματική δραστηριότητα, γίνεται τελείως αφιλοκερδώς. Και όλα τα υπόλοιπα, τα κάνω επειδή τα επιθυμώ και με αντιπροσωπεύουν. Έχω την τύχη να έχω ακόμα δουλειά, έστω και με μια απολύτως απισχνασμένη αμοιβή - και μάλιστα μια δουλειά που μου αρέσει και με εκφράζει. Δεν θα παραπονεθώ λοιπόν κι εύχομαι να μπορώ να συνεχίσω να μάχομαι για τις απόψεις μου.
















Η συνέντευξη δόθηκε στη Μαρία Αθανασίου, για το τεύχος του TV Box αυτής της Παρασκευής. Ο τίτλος είναι του περιοδικού.

Η φωτό είναι από το www.macgasm.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "The Gal From Joe 's" στην εξαιρετική εκτέλεση της μεγάλης Nina Simone.

buzz it!

8.2.13

Let The Music Play, pt. 2

Όσο αντέχουμε, θα χορεύουμε. Αφήστε τη μουσική να παίξει λοιπόν, στην "Ελη του Κλου", στα Βριλήσια.


Σας περιμένω, αυτό το Σάββατο, μετά τις 10μμ...












H αφίσα είναι από την "Έλη του Κλού" και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Let The Music Play", από τον αξέχαστο Barry White.

buzz it!

7.2.13

Τα πολιτικά Όσκαρ...

Με την εξαίρεση της (γαλλόφωνης) αριστουργηματικής “Αγάπης” του Michael Haneke, τα φετινά Όσκαρ δείχνουν να σώζονται από το πολιτικό ενδιαφέρον των ταινιών, περισσότερο από το ίδιο το κινηματογραφικό, που στην περίπτωση των “Αθλίων”, της “Ζωής του Πι” και του “Λίνκολν” περιορίζονται σημαντικά σε μακροσκελείς (τι μόδα κι αυτή, να υπερβαίνει τις διόμιση ώρες ένα έργο!) ασκήσεις ανεκπλήρωτης μαγείας.

Το πολιτικό-ιστορικό ενδιαφέρον πάντως της εποποιίας του Spielberg είναι τεράστιο: Μας αποκαλύπτει μια πτυχή της αμερικανικής ιστορίας, που εμείς στην Ευρώπη γνωρίζουμε ελάχιστα, πέρα από τις γενικές, αδρές γραμμές. Ο θαυμαστός (εκ του αποτελέσματος) αυτός ηγέτης από το Ιllinois (ένας ακόμη λόγος να αποτελεί ίνδαλμα του καταγόμενου από το Σικάγο Ομπάμα) δεν δίστασε να μετέλθει και διεφθαρμένων μεθόδων (δωροδοκία, πλην της πολιτικής ίντριγκας και των πιέσεων) ώστε να εξασφαλίσει τις πολυπόθητες ψήφους για την ψήφιση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της περίφημης τροποποίησης 13 του Αμερικανικού Συντάγματος, που καταργούσε δια παντός το καθεστώς της δουλείας των μαύρων.

Ένα άλλο στοιχείο έκπληξης για τους μη γνωρίζοντες είναι οτι την εποχή εκείνη, στο τέλος του τετραετούς εμφυλίου πολέμου Βορείων και Νοτίων, οι Δημοκρατικοί ήταν πιο δυνατοί στο Νότο, άρα και πιο συντηρητικοί από τους Ρεπουμπλικανούς, στο θέμα της δουλείας. Ωστόσο διχάστηκαν - και με τα χρόνια έφτασαν στις “φιλελεύθερες” (liberal) θέσεις που τους κατέτασσαν με σαφήνεια αριστερά των Ρεπουμπλικανών.

Η ταινία παρακολουθεί με τη βοήθεια της εξαιρετικής ηθοποιίας (κυρίως του Daniel Day-Lewis και του Tommy Lee Jones) και της μεγαλειώδους παραγωγής, που όμως προδίδεται από την πλαδαρή αίσθηση του ρυθμού και την (περιέργως γι αυτόν, ίσως με την επιδίωξη της “ποιότητας” έναντι της εμπορικότητας) εσωστρεφή αφήγηση του Spielberg, τους χειρισμούς και τα διλήμματα του Αμερικανού Προέδρου, ώστε να μη χάσει την ιστορική στιγμή για την ψήφιση, πριν τελειώσει ο πόλεμος. Παραλλήλως, παρακολουθεί τις σχέσεις μέσα στην ίδια του την οικογένεια - και τα ηθικά διλήμματα για έναν ηγέτη, που επίσης και εκεί προκύπτουν. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει μόνο στην κορύφωση της ψηφοφορίας και παρά το γεγονός οτι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, είναι αντάξια του “βάρους” της ταινίας.

Tο ίδιο το τεράστιο ζήτημα της δουλείας όμως καταγράφεται πολύ πιο παραστατικά και σοκαριστικά, στην ταινία του Quentin Tarantino, “Django Unchained”. Παρά το γεγονός οτι πρόκειται για ένα ακατάσχετο splatter, ο ταινία (και κατ’ επέκτασιν ο σκηνοθέτης) ξεπερνά τον χαρακτήρα του spaghetti-western και φέρνει στη γνώση του μεγάλου κοινού τις φρικτές συνθήκες διαβίωσης, τον απόλυτο εξευτελισμό και τα μεσαιωνικά βασανιστήρια που υφίσταντο οι μαύροι, ώσπου να καταργηθεί η δουλεία: Φίμωτρα με λόγχες που πληγώνουν, αλυσίδες και βασανιστήρια σε “κουτιά” απομόνωσης, θάνατος από άγρια σκυλιά που κατασπαράζουν το θύμα τους είναι μερικά μόνο από τα διεστραμμένα εγκλήματα των φεουδαρχών του Νότου, που φυσικά συντηρούσαν τις “μονοπωλιακές” φυτείες τους, με δωρεάν εργατικό δυναμικό.

Επενδεδυμένη με μια μια ψευδο-επιστημονική θεωρία οτι οι μαύροι έχουν διαφορετικές κοιλότητες στον εγκέφαλο, που “επισύρουν” μεταχείριση χειρότερη και από τα ζώα, η τόσο βάναυση αντίληψη της εποχής είναι εν πολλοίς άγνωστη σε μας - και πάντως ιδιαιτέρως χρήσιμη για όσους προσπερνούν τον ρατσισμό ως μια “άκακη” ή αδιάφορη αντίληψη για τα πράγματα.

Όπως φαίνεται, η προβολή της ταινίας προκάλεσε αμήχανες αντιδράσεις στο λευκό κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών, που σε πολλές περιπτώσεις αρνείται να αποδεχθεί οτι μαζικά αρκετοί πρόγονοι του υπήρξαν “καθάρματα ολκής”, στο θέμα της μεταχείρισης των μαύρων, ένα θέμα-ταμπού άλλωστε. Με αυτή την έννοια, η ταινία του Tarantinο αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη για το αμερικανικό και παγκόσμιο κοινό, πέρα από το συναρπαστικό της αφήγησης της, τη σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία, τις σινεφίλ αναφορές (ποιός θα περίμενε να ξαναδεί στην οθόνη τον Ιταλό πρωταγωνιστή τέτοιων ταινιών Franco Nero) και την απολαυστική υποκριτική των πρωταγωνιστών. Και τι περίεργο, εδώ οι διόμιση ώρες κυλούν σα νεράκι...

Βασισμένο πάνω στην πραγματική ιστορία της διάσωσης έξι διπλωματών που ξέφυγαν από την Αμερικανική Πρεσβεία της Τεχεράνης, με τη βοήθεια μιας "πλαστής" χολιγουντιανής παραγωγής που στήθηκε γι αυτό τον σκοπό, κατά την εξέγερση των Αγιατολάχ (και γλύτωσαν την επί ενάμιση χρόνο ομηρεία των υπολοίπων), το έργο του “δεν μας γεμίζει το μάτι” ολίγον άχαρου ηθοποιού, αποδεικνύει οτι τελικά πρόκειται για έναν πολύ πετυχημένο σκηνοθέτη, παραγωγό και πρωταγωνιστή, ταυτοχρόνως. H αφήγηση ρέει, η αγωνία κορυφώνεται (παρότι κι εδώ ξέρουμε την έκβαση) και το αποτέλεσμα είναι ένα καλογυρισμένο και ρεαλιστικό θρίλερ (κανονικής διάρκειας).

Η ταινία περιγράφεται ή κατηγορείται ως “υπερπατριωτική” και προπαγανδιστική, αλλά η αντίληψη μου είναι διαφορετική: Από τις πρώτες σκηνές ξακαθαρίζεται οτι για την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Μοσαντέκ και την πραξικοπηματική εγκαθίδρυση του Σάχη Παχλεβί η εγκληματική ευθύνη είναι των ΗΠΑ, ενώ και οι ευθύνες τους που τον περιέθαλψαν, προσφέροντας άσυλο στον βασανιστή δικτάτορα, μετά την εξέγερση, επαναλαμβάνεται διαρκώς, χωρίς καμία διάθεση αθώωσης της αμερικανικής παρέμβασης στη χώρα. Από την άλλη, η (πραγματική) ιστορία από μόνη της, αποτελεί έναν θρίαμβο της ελεύθερης δυτικής σκέψης απέναντι στον μικρονοϊκό φανατισμό των μουτζαχεντίν της επανάστασης, που επιθυμούσαν να τιμωρήσουν λυσσαλέα σε αντίποινα, οποιονδήποτε Αμερικανό πολίτη ή διπλωμάτη μπορούσε να πέσει στα χέρια τους. Σε συνδυασμό δε με την υποκρισία της θρησκοληψίας που διέπει όλα αυτά τα καθεστώτα, είναι προφανές οτι το πρόσωπο της ισλαμικής επανάστασης είναι αναπόφευκτα αποκρουστικό. Δεν ξέρω ποιός σκεπτόμενος θεατής, άλλωστε, θα ήθελε κάτι διαφορετικό...














Οι φωτό είναι από τα www.chicagoreader.com, www.guardian.co.uk, www.awardscircuit.com, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Who Did That To You" του Αμερικανού John Legend, και πάλι από το soundtrack της ταινίας "Django Unchained".

buzz it!

6.2.13

Πέμπτη βράδυ στο Okio...

Άλλη μια βραδιά στο Οkio, στη Μαρίνα της Ζέας, πρώτη φορά μετά τις γιορτές - και πρώτη για το 2013.


Σας περιμένω λοιπόν, μετά τις 9μμ...








Η αφίσα είναι από το Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "So Black And Blue", από τον Αυστριακό Waldeck.





buzz it!

4.2.13

Ο εύκολος δρόμος προς τη "ζαρντινιέρα"...

Η περιγραφή της γυναίκας του δημοσιογράφου, στο σπίτι των οποίων έγινε επίθεση, είναι εφιαλτική: “Πήρα το 6χρονο παιδί μας στην αγκαλιά και προσπάθησα να κατέβω τη σκάλα στα τυφλά. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και δεν έβλεπα από τους καπνούς. Αφού σωθήκαμε, μας έλεγαν οτι δεν το πίστευαν, πώς καταφεραμε και γλυτώσαμε”... Είναι προφανές οτι δεν μιλάμε πια για “συμβολικά γκαζάκια”. Κι οτι δεν υπάρχουν όρια ασφαλείας, όταν αρχίζεις να παίζεις με όπλα και εκρηκτικά.

Καμία όμως κοινωνική ανισότητα ή αδικία στις σύγχρονες δημοκρατίες, όσο ελλειμματικές κι αν είναι, δεν διορθώθηκε ποτέ από κανένα καλάσνικοφ, καμία βόμβα, καμμία πέτρα, κανένα βανδαλισμό, κανέναν εμπρησμό, κανένα φόνο. Το αντίθετο. Και είναι αυτονόητο για οποιονδήποτε δημοκράτη και σκεπτόμενο άνθρωπο οτι πρέπει να καταδικάσει κάθε προσφυγή στη βία, όταν αυτή δεν αφορά αυτοάμυνα, απειλή κατά της εθνικής κυριαρχίας ή αντίσταση σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Το εφιαλτικό “παιχνίδι” της τρομοκρατίας ή του ένοπλου αγώνα, είτε υπηρετείται από τα συγκοινωνούντα δοχεία με το κοινό ποινικό δίκαιο, είτε πρόκειται για θερμοκέφαλους γόνους αστικών οικογενειών, συνιστά την πιο απαράδεκτη εγκληματική οπισθοχώρηση και αυτοκαταστροφή μιας κοινωνίας, στην προσπάθεια της να ορθοποδήσει.

Από την εξασφάλιση της δόσης του Δεκεμβρίου όμως, παρακολουθούμε τους θεσμικούς μας φορείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αντί να βάζουν τα δυνατά τους για την αντιμετώπιση του πιθανού εκτροχιασμού, να ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της στείρας μικροκομματικής αντιπαράθεσης, μεταθέτοντας την ατζέντα στα “χαμηλά ένστικτα” των φανατικών εκατέρωθεν. Οξύνοντας το πεδίο, επιδιώκοντας να αποστομώσουν αντί να συναινέσουν, προκαλώντας τις ευκαιρίες για να “κερδίσουν πόντους”.

Αντί να συζητείται με σοβαρότητα η προσπάθεια να απαλειφθούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης, επιχειρείται να βαθύνει το χάσμα. Αντί να συζητηθεί σοβαρά η διαχείριση των καταλήψεων με επιβολή του δημόσιου συμφέροντος και του νόμου, αλλά με σωφροσύνη, διαλλακτικότητα και αποτελεσματική αξιοποίηση της εγκατελελειμμένης περιουσίας, κερδίζονται “επικοινωνιακοί πόντοι” με αστυνομικές επιχειρήσεις, που στοχεύουν στο μαλακό υπαγάστριο του μικροαστού. Αντί να καταδικάζεται κάθε κουτοπονηριά που συντείνει στην κάλυψη μιας απαράδεκτης “χύμα” ανομίας, αποκαλούνται τα ευρήματα του “πολέμου των διαδηλώσεων”, ως “καθημερινά αντικείμενα”. Αντί να αναδειχθεί η ρηχότητα των δηλώσεων ενός επαρχιακού οπισθοδρομικού βουλευτή, επειχειρείται η αλλοίωση των λεγομένων του με συρραφή, προκαλώντας το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Αντί να εξαπολύεται μεθοδικά πόλεμος κατά της διαφθοράς και του μαύρου πολιτικού χρήματος, επιχειρείται να φορτωθεί άρον-άρον η ευθύνη στον αδύναμο κρίκο, χωρίς να δίνεται καμία εξήγηση για το συνολικό πλαίσιο ευθυνών, όχι μόνο για την αλλοίωση μιας λίστας, αλλά πρωτίστως για την μη αξιοποίηση της. Αντί να ακολουθείται μια διαδικασία που τιμά το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία, μαγειρεύεται μια ευτελής μικροπολιτική λύση με πολλαπλές κάλπες, με στόχο την προστασία της κυβερνητικής σταθερότητας.

Αντί οι οικονομικοί εισαγγελείς να καλούν τους κατά τεκμήριο πιο σοβαρούς μάρτυρες για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο γύρω από τις καταγγελίες για το έλλειμμα, καταφεύγουν σε ανθρώπους που θα μπορούσαν συμμετάσχουν στο πάνελ του Αυτιά, προκαλώντας την έκπληξη και τη θυμηδία όλων των “κουτόφραγκων”, που τόσα χρόνια, μέχρι το 2009, παρακολουθούσαν καχύποπτοι τις τριτοκοσμικές μεθοδεύσεις μας. Αντί να συζητάμε πώς θα προστατευθούν όσο δυνατόν περισσότεροι οικονομικά αδύναμοι, άνεργοι ή μη, εξαντλούμαστε σε σκληρές ανακοινώσεις (συνήθως της νεολαίας) εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας βελτίωσης των αγκυλώσεων και μεταρρυθμίσεων, στο πνεύμα του “τεχνοφασισμού”, λες και οι ακρότητες της μιάς πλευράς δικαιολογούν αυτές της άλλης.

Αντί η αντιπολίτευση να βλέπει με κριτικό μάτι κάθε διεκδίκηση εργαζομένων, σπεύδει να καλύψει κάθε απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και αν αυτή προκαλεί τον κοινό νου, που αναρωτιέται γιατί πρέπει να πληρώνει τις συνδικαλιστικές αγκυλώσεις, ακόμα κι όταν έχει προηγηθεί η “σιωπή των αμνών” για το ρουσφετολογικό όργιο του παρελθόντος. Κι αντί να συζητάμε με νηφαλιότητα γιατί πρέπει ένας εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ, ακόμα και υπό δύσκολες εργασιακές συνθήκες, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα και αξιολόγηση, να ανταγωνίζεται ή να ξεπερνάει σε αμοιβές τον κορυφαίο γιατρό ή τον καθηγητή με τα διδακτορικά, σκεφτόμαστε ακόμα χωρίς αξιοκρατία, την ώρα που χιλιάδες έχουν υποστεί μείωση των αμοιβών τους κατά 100% και είναι άνεργοι.

Αντί να συζητάμε το σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση, παρακολουθούμε μια μάχη χαρακωμάτων, γύρω από προβλήματα που έχουν επιλύσει εδώ και δεκατίες οι δυτικές δημοκρατίες. Αντί να καταδιώκονται οι ένοπλοι νοσταλγοί της χούντας και του ναζισμού, που ρίχνουν μπαλωθιές, συλλαμβάνεται με νωθρότητα ένας μόνο, λόγω φασιστικής όσμωσης με τις διωκτικές αρχές, ενώ με την ίδια άτυπη “ασυλία” αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε ακροδεξιός μαχαιροβγάλτης, εκτός αν βέβαια είναι αδύνατο να αποφύγουμε τη σύλληψη του. Αντί να διώκεται και να καθαιρείται ο δημόσιος υπάλληλος-μητροπολίτης που εγκωμιάζει χουντικούς εγκληματίες, τον παρακολουθούμε να συνεχίζει ανενόχλητος το κήρυγμα της μισαλλοδοξίας.

Αντί να συζητάμε σοβαρά πώς θα λύσουμε το ζήτημα των χιλιάδων παιδιών μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ και δεν έχουν χαρτιά, προαπσθούμε με κάθε τρόπο να “κλαδέψουμε” το νόμο Ραγκούση, που επιτέλους τακτοποιούσε το ζήτημα, με ανοικτό πνεύμα. Και αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να συμβαδίσουμε με τις άλλες πολιτισμένες χώρες, κλείνουμε το μάτι στα ακροδεξιά ένστικτα που συνδέουν κουτοπόνηρα το ζήτημα της ιθαγένειας με τους παράνομους μετανάστες.

Αντί να πέσουμε με τα μούτρα να βελτιώσουμε τις συνθήκες κράτησης σε αυτή τη χώρα, δεδομένου και του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, παραμένουμε απαθείς μπροστά στην αθώωση(!) μεταναστών που απέδρασαν από το κρατητήριο, καθώς το δικαστήριο αναγνώρισε οτι η ανάγκη τιμωρίας της παρανομίας τους “υποχωρεί” μπροστά στις άθλιες συνθήκες, που έθεταν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Και ουδείς έχει παραιτηθεί, μέχρι τώρα, όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να αρχίσουμε επιτέλους ένα σοβαρό διάλογο για το φλέγον ζήτημα της επιβάρυνσης που προκαλεί η “επικρατούσα θρησκεία” στο δημόσιο συμφέρον, έστω και με μια άτεχνα διατυπωμένη πρόταση ενδεχομένως από όχι τόσο σοβαρά χείλη, εξαντλούμαστε σε κουτοπονηριές περί δήθεν δικαιωμάτων (δυστυχώς και από το ΠΑΣΟΚ), που καμία σχέση δεν έχουν με το ζητούμενο. Κι από την άλλη, καταπνίγουμε τη συζήτηση, με το φόβο του μικροπολιτικού κόστους, γιατί δεν έχουμε το θάρρος να είμαστε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα που απευθύνεται στον προοδευτικό πολίτη - και όχι στα μικροαστικά ένστικτα του λαϊκισμού (και μετά ισχυριζόμαστε οτι για τα δεινά της χώρας δεν ευθύνεται η ίδια η κοινωνία της).

Όμως, πρέπει πια να σταματήσει το επικοινωνιακό παιχνίδι και η υποστήριξη σε αυτούς που παίζουν (και κυρίως αυτούς που προκαλούν) το παιχνίδι του διχασμού και της πόλωσης. Και αυτή η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει σε αυτό το γαϊτανάκι της αποφυγής των προβλημάτων και του συμψηφισμού του στο δημόσιο διάλογο, προς χάριν της βαλκάνιας ιδιοσυγκρασίας μας. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες που αρνούνται να εγκλωβιστούν στην επιλογή ενός φανατικού διπόλου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, που όταν κλείνουν το μάτι στα άκρα δίπλα τους, προς άγραν ψηφοφόρων, στην ουσία αποτελούν τις δυό πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και η προσπάθεια να συρθούμε όλοι στην ατζέντα της όξυνσης, πρέπει να πέσει στο κενό.

Τελευταίο αποκαρδιωτικό παράδειγμα, για να επιστρέψουμε στην αρχή της συζήτησης μας και να τραβήξουμε μερικές διαχωριστικές γραμμές, πέρα από τις οποίες δεν υπάρχει ανοχή: Δεν χρειάζεται να υποχωρήσει ούτε σπιθαμή κανείς από τον αποτροπιασμό του για την τρομοκρατία, για να καταδικάσει με τον χειρότερο τρόπο την τριτοκοσμική εικόνα άγριου ξυλοδαρμού κρατουμένων, οι φωτογραφίες των οποίων παραποιήθηκαν άτεχνα με photoshop - και δόθηκαν στη δημοσιότητα, συνοδευόμενες από μια ανακοίνωση που παραπέμπει σε μια νέα “ζαρντινιέρα”, δηλαδή το απαύγασμα της κουτοπόνηρης δικαιολόγησης και προπαγάνδας σε περίοδο δημοκρατίας. Τα εγκλήματα στο πολίτευμα μας τιμωρούνται μετά από δίκη - και όχι με συμψηφισμούς επαρχιακού ή “αντιτρομοκρατικού” συμπλεγματικού ξυλοδαρμού. Κι όποιοι δεν μπορούν να ανακρίνουν χωρίς να βασανίζουν και να παραβιάζουν στοιχειώδεις αρχές και δικαιώματα, να πάνε σπίτι τους, δίνοντας τη θέση τους σε κάποιους πραγματικούς επαγγελματίες.

Όπως ούτε ο αφελέστερος πιστεύει οτι η ζαρντινιέρα σηκώθηκε και χτύπησε μόνη της τον Κύπριο φοιτητή (οι “καταστροφείς” του οποίου έπεσαν “στα μαλακά”, αντί να υποστούν τις αυστηρότερες προβλεπόμενες ποινές), έτσι και ουδείς σκεπτόμενος αποδέχεται οτι αυτά είναι αποτελέσματα της συμπλοκής, κατά την καταδίωξη. Οι εικόνες αυτές, ανεξήγητο (ή θρασύτατο) “αυτογκόλ” της αστυνομίας αποτελούν άλλο ένα ντροπιαστικό επεισόδιο για ένα κράτος που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό και δείχνει οτι δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από τη διαπόμπευση των ιερόδουλων. Εκτός αν ο εισαγγελέας παρήγγειλε τη δημοσίευση τους επίτηδες, για να εκθέσει την αστυνομία.


Update: Δικαστική παραγγελία για τις καταγγελίες

Update 2: Από το Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Με τη σημερινή ανάρτηση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των τεσσάρων νεαρών κατηγορουμένων, η Ελληνική Αστυνομία δεν δημοσιοποιεί μόνο τα πρόσωπά τους. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει περήφανα ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι φέρουν εμφανέστατα σημάδια κακοποίησης, βασανίστηκαν ενώ βρίσκονταν στα χέρια της. Αυτήν την κυνική ομολογία την αντιλαμβάνεται όλη η κοινωνία εκτός από την ελληνική δικαιοσύνη και βεβαίως την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο ήδη αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ούτε καν διερεύνησης του ζητήματος.

Από την πλευρά μας επισημαίνουμε ότι: η δημοσίευση φωτογραφιών προσώπων τα οποία έχουν ήδη συλληφθεί και είναι στη διάθεση των Αρχών υπερβαίνει την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει το τεκμήριο της αθωότητας και την προσωπικότητα του υποδίκου, στιγματίζοντάς τον ως εγκληματία ήδη από την προδικασία. Είναι άλλωστε παγιωμένη πρακτική στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες η δυνατότητα της αστυνομίας να καλεί στα αστυνομικά τμήματα παθόντες για αναγνώριση υπόπτων είτε από φωτογραφία είτε και με επίδειξη των ιδίων οποτεδήποτε, και δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό με πανελλήνια διαπόμπευση του προσώπου. Σε κάθε πάντως περίπτωση, διαπιστώνεται μία ιδιαίτερη επιλεκτικότητα στην εφαρμογή αυτού του μέτρου, από το οποίο εξαιρέθηκε τόσο ο κατηγορούμενος για το βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της νέας γυναίκας στην Ξάνθη όσο και οι δύο ακροδεξιοί δράστες της δολοφονίας Πακιστανού υπηκόου πριν από λίγες μέρες. Η επιλεκτικότητα αυτή δυστυχώς προδίδει ότι ο σκοπός αυτής της δημοσιοποίησης φαίνεται να είναι άλλος από αυτόν του νόμου που την προβλέπει.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, η συστηματική έκνομη βία της αστυνομίας και η σύστοιχη απόλυτη ατιμωρησία των οργάνων της θέτει όχι απλώς πολιτειακό ζήτημα, αλλά υπό αμφισβήτηση και την προσήλωση της χώρας σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι η ακινησία των αρχών, η συγκάλυψη και η ατιμωρησία αστυνομικών οργάνων για υποθέσεις βασανισμών και αδικαιολόγητης χρήσης βίας έχουν πολλάκις οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εκθέτοντας και υποχρεώνοντας τη χώρα να καταβάλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αποζημιώσεις θυμάτων. Ενόψει της πρωτοφανούς απάθειας των αρχών να πράξουν το στοιχειώδες, δηλαδή να διερευνήσουν, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καλεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης να παραγγείλει άμεσα τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και δηλώνει ότι θα υποβάλει σχετική μηνυτήρια αναφορά και προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η ασφάλεια δεν είναι ένας αφηρημένος στόχος που σχετίζεται με τη δημόσια τάξη, είναι δικαίωμα όλων μας και αξιώνει το αυτονόητο, τη νόμιμη δράση των αρχών. Δεν μπορεί να επιτυγχάνεται με αυθαιρεσία, βία και αυταρχισμό.

Το ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Update 3: Υπάρχει μια πτυχή της αντιμετώπισης, μια ρητορική, με την οποία δεν συμφωνώ: Το οτι τα "παιδιά, που τα οδήγησε εκεί η κοινωνία, κλπ". Βεβαίως υπάρχει πάντα το ελαφρυντικό του νεαρού της ηλικίας, σε όλα τα αδικήματα, αλλά τα "παιδιά" είναι ενήλικες, που όπως έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, έτσι φέρουν και την ευθύνη των πράξεων τους. Άπαξ και πιάσεις τα εκρηκτικά ή το καλάσνικοφ, δεν υπαρχει καμία δικαιολογία. Και η βία της τρομοκρατίας πρέπει να απαντάται από τη δημοκρατία, όπως πρέπει, με την αυστηρή εφαρμογή των νόμων από τη δικαιοσύνη και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων, χωρίς ξυλοδαρμούς και κουτοπονηριές, που ηρωοποιούν την τρομοκρατία. Η αστυνομία "κλώτσησε" την επιτυχία της να τους συλλάβει γρήγορα, με τον αδικαιολόγητο ξυλοδαρμό.

















Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Freedom" από τους Elayna Boynton & Anthony Hamilton και από το soundtrack της ταινίας "Django Unchained".

buzz it!

ShareThis