1.5.09

Σκανδαλίζοντας το άγνωστο

Συμβαίνει μια στο τόσο – και το θεωρώ “θεϊκή” στιγμή. Ξαφνικά, ένα (ελαφρώς ξεχασμένο) τραγούδι στο ραδιόφωνο – παρότι τόσο γνωστό και οικείο (και ίσως ακριβώς γι αυτό) – έρχεται να ταρακουνήσει τα πάντα μέσα σου.

Να σου “μιλήσει” για τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε που το πρωτοάκουσες, να σου θυμίσει απίστευτα αδιόρατα συναισθήματα, να σε πιάσει “απροετοίμαστο” μ' ένα στίχο που δεν είχες ίσως ποτέ προσέξει.

Είμαι ο “άνθρωπος που κάποτε ήμουν”; Ποιά είναι αυτά που αλλάζουν κι όμως μένουν ίδια; Πόσο διαφορετικός είμαι το 2009 από το 1989; Ο κόσμος σίγουρα έχει αλλάξει δραματικά – το βλέπεις στις διεθνείς ισορροπίες, στην πολιτική, στα καινούργια προβλήματα, στη μόδα, στα τραγούδια.

Εγώ όμως – ο ίδιος; Μήπως θέλω να σταματήσω το χρόνο; Μήπως κάνω τα ίδια πράγματα, απλώς για την ψευδαίσθηση οτι παραμένω το ίδιο νέος; Μήπως αρνούμαι την εποχή; Μήπως γι αυτό μου αρέσουν τα παλιά αυτοκίνητα; Μήπως είμαι κολλημένος με τα nineties; Μήπως θέλω να αγνοήσω τη φθορά του χρόνου στο σώμα μου στην εμφάνιση μου, σ' αυτό που αποπνέω; Μήπως κυνηγώ την ουτοπία του “Forever Young” (για να θυμηθώ ένα ακόμα παλιότερο τραγούδι);

Ή μήπως ακριβώς έτσι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι; Να αρνούμαστε - όχι την ηλικία μας, αλλά το “βάρος”, που κάνει το κεφάλι να σκύβει κάτω από τα χρόνια; Να αρνούμαστε οτι υπάρχει “σημείο καμπής”, πέρα από το οποίο τα πράγματα – εξ ορισμού - “δυσχεραίνουν”;

Μεγαλώνοντας, βλέπεις τα οφέλη μιας πορείας – είτε αυτή εκφράζεται με ηθικές είτε (με τις πολύ λιγότερο σημαντικές) υλικές ανταμοιβές. Κυρίως, το νιώθεις στην αυτοπεποίθηση οτι τα κομμάτια του παζλ (με πολύ κόπο) αρχίζουν και σχηματίζουν μια σχετικά κατανοητή εικόνα για τη ζωή και τον κόσμο.

Η μεγαλύτερη “μπανανόφλουδα” όμως είναι να σταματήσεις να ανακαλύπτεις το καινούργιο. Να μην αναπροσαρμόζεις πορεία. Να αποδέχεσαι ως “τετελεσμένο” το κοινωνικά, ηλικιακά ή “συντηρητικά” επιβαλλόμενο. Να μην έχεις πάντα την πόρτα ανοιχτή, για να τα τινάξεις όλα στον αέρα – ακόμα κι αν αυτό το κάνεις κάθε 10, 20 χρόνια ή ποτέ.

Δεν πίνω παρά ελάχιστα – κι εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν, δεν καπνίζω πια. Άρα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον ήρωα του τραγουδιού μας – που μάλλον από ερωτική απογοήτευση το έχει πάθει. Όμως μπορώ να δηλώσω με περηφάνια οτι δεν είμαι πια ο “άνθρωπος που ήμουν”. Κι από την άλλη οτι είμαι απελπιστικά ίδιος...

Καλή άνοιξη!




Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν οτι δίνω σημασία στο “πίσω δεξιά ταμπούρλο, που κάνει την παραγωγή πιο ενδιαφέρουσα”. Αυτό το κομμάτι των Fine Young Cannibals (που ποτέ δεν ήταν από τα ιδιαίτερα αγαπημένα μου), από το πιο πετυχημένο τους άλμπουμ, έχει ένα εξαιρετικό "υπνωτικό" beat - "υβρίδιο" Motown και house - που βρίσκω συναρπαστικό, ακόμα και μετά από 20 χρόνια.
Δύο άλλα κομμάτια ήταν τα μεγάλα του "σουξέ", το "Good Thing" και το "She Drives Me Crazy".

Ευχαριστώ τον Γρηγόρη Σαμουρκάσογλου, κάθε απόγευμα 6-8 στον Εν Λευκώ 87.7, που μου το "θύμισε".

buzz it!

29 σχόλια:

Roadartist είπε...

..όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν..
Ο χρόνος καλώς ή κακώς φαίνεται να μας αλλάζει.. όμως έχω καταλήξει πως παράλληλα ίσως μας οδηγεί και στα αληθινά θέλω μας.. μας κάνει πιο ώριμους ως προς το τι μας αρέσει στη ζωή..
Μακάρι να μένουμε πάντα νέοι, μακάρι να μην αφήνουμε το χρόνο να αλλάξει το μέσα μας, όπως το 'έξω' μας.. Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να ζουν αντισυμβατικά, εναλλακτικά, μη έχοντας καθόλου υπόψη το 'τι θα πει ο κόσμος'.. γιατί δεν τους αφορά καθόλου το τι θα πει ο κόσμος.. γιατί η πλειοψηφία του κόσμου..με τα κριτήρια της..δεν ζει καλά.. Αμπελοφιλοσόφησα πάλι.. Καλό μήνα!

mermyblue είπε...

πολύ δύσκολο να προσπαθείς να μην ζεις με το βάρος του περάσματος του χρόνου...
και ναι το "νέος" είναι κυρίως στην ψυχή. η σάρκα είναι ένα ρούχο

εύχομαι οι όλοι οι υπόλοιποι Μάηδες να σας βρίσκουν όλο και πιό νέο

και το τραγούδι είναι πολύ χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής, έχετε δίκιο. σε διακτινίζει στο χθες που το βλέπεις με τα μάτια του σήμερα...

Margo είπε...

Υπάρχει άραγε αυτό το βάρος των χρόνων που περνούν; Γιατί άλλοτε το αντιλαμβανόμαστε βαρύ στους ώμους μας και άλλοτε νιώθουμε ανάλαφροι και πιο νέοι, ακόμα κι αν το σώμα μαρτυρά το αντίθετο;...
Θέλει κότσια να τα τινάζεις όλα στον αέρα μα ποτέ δεν είναι αργά... θέλω να πιστεύω:)

Καλό μήνα!

yb είπε...

Ολο και πιο πολύ κλίνω προς το οτι τα νιάτα είναι σε μεγάλο βαθμό κατάσταση μυαλού παρά σώματος, ασφαλώς το σώμα φθείρεται αλλά όσο υπάρχει περιέργεια και όρεξη για τη ζωή, για το καινούριο, για το τριγύρω, όσο δεν διαλέγεις να ζεις μόνο "δια αντιπροσώπου" έχοντας καταθέσει τα όπλα, η φθορά είναι πιο αρμονική, πιό "κανονική", πιο γλυκιά.
Σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρομαι σε παλιμπαιδισμούς ή γελοίες περιπτώσεις "νεανιζόντων χούφταλων", αλλά ούτε και θεωρώ φυσιολογικό το οτι εδώ και πολλά χρόνια συναντώ παλιούς συμμαθητές και συμφοιτητές και βλέπω ανθρώπους που απλώς σταμάτησαν κάπου, κάποτε να ζουν και γέρασαν και αυτό είναι έκδηλο με όλους τους τρόπους.
Ασφαλώς και σε μένα τα πιτσιρίκια (ηλικίες που θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου) μιλούν στον πληθυντικό αλλά μετά την πρώτη γνωριμία συμβαίνει και να θέλουν να με "κάνουν παρέα". Αντίστοιχα μια πολύ καλή μου φίλη μου έχει την ηλικία των γονιών μου κι εκεί περίπου σταματά κάθε τους ομοιότητα...
Ετσι λοιπόν αγαπητέ Προκόπη, θα έλεγα οτι όλοι είμαστε κατά βάθος και σε σημαντικό βαθμό εκείνοι που κάποτε υπήρξαμε με την "πατίνα" όμως της αλλαγής που μας χαρίζει η ωριμότητα των χρόνων που έχουμε ζήσει, αρκεί να μην έχουμε επιλέξει να μας γονατίσει το "βάρος" τους όπως λες.
Σ' ευχαριστώ εκτός των άλλων... και για την απογευματινή αναδρομή στα μπαρ και στέκια που περάσαμε.
xxx

navarino-s είπε...

Μόνο το ότι το βάζεις σαν θέμα, γέρνει το πράγμα προς ...νιότη! Οι νέοι είναι που ψάχνουν!!

MadNihilist είπε...

..."θεϊκή" στιγμή ιντίντ! (Συχνά μου συμβαίνει και με ξεχασμένες μυρωδιές. Εξαιρετικά time machines τελικώς οι αισθήσεις =)

Χριστίνα είπε...

Εμένα πάλι με φοβίζει πιο πολύ αυτό το "παζλ". Μήπως τελικά είναι φτιαγμένο από τις προκαταλήψεις και τους συμβιβασμούς μας γιατί κουραστήκαμε πλέον από την αναζήτηση; Οι βεβαιότητες και οι οριστικότητες με φοβίζουν γιατί αυτές μαρτυρούν άνθρωπο που έχει καταλήξει σε κάτι, που βλέποντας ένα παγκάκι στο δρόμο πήγε και κάθισε νομίζοντας πως έφτασε στο τέρμα. Όλες αυτές οι βεβαιότητες αποθέτουν πάνω μας ένα επίχρισμα προσωπικότητας που την περιφέρουμε και την υπερασπιζόμαστε μέχρι γελοιότητας. Με γνώμονα αυτήν κατατάσσουμε και τους ανθρώπους γύρω μας. Πλέον είμαι σε θέση να καταλάβω πολύ γρήγορα από πολύ λίγα πράγματα και μικρολεπτομέρειες αν μπορώ να κάνω παρέα με έναν άνθρωπο ή όχι ή έστω να τον ανεχθώ. Πιο νέοι είμαστε και πιο ανοιχτοί γιατί ακόμα δεν έχουμε -δεν θα πω ανακαλύψει- αλλά διαμορφώσει τον εαυτό μας και καλουπώσει αυτόν μέσα σε συγκεκριμένο τρόπο ζωής, πολιτικές αντιλήψεις, μουσικά ακούσματα.
Νομίζω ότι τελικά αλλάζουμε σε αυτό: όσο πιο πολύ μεγαλώνουμε τόσο μικραίνει η ψυχή μας. Από εκεί που όταν είμασταν παιδιά ήθελε να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο, τώρα αγκαλιάζει μόνο το ατομικό μας μικροσύμπαν.
Με συγχωρείτε για τη μελαγχολία. Φταίει η οργιαστική άνοιξη!

ΞΕΝΗ είπε...

Ωωωω τι post ήταν αυτό; Δεν πρόκειται να φιλοσοφήσω με τα γνωστά «Τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος.…» Αυτό που θα πω είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο (τουλάχιστον σε μένα) υποδηλώνει ευαισθησίες που αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο blog κανείς δεν θα φανταζόταν ότι υπήρχαν καθώς η «εικόνα» μας ξεγελά. Καλό μήνα

Sue G. είπε...

"Ή μήπως ακριβώς έτσι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι;"

"Να πιάσω το πρέπει από το ι και να το γδάρω μέχρι το π" - Ελύτης.

Είναι βαρετό και θλιβερό να μένεις στάσιμος, ο ίδιος. Αντιθετα, το να
μεγαλώνεις (ψύχραιμα) είναι όμορφο. Η φυσιολογική φθορά που επέρχεται
(και που οδηγεί μερικούς ανθρώπους σε ακρότητες λες και θα μπορέσουν
να αποφύγουν έτσι τον χρόνο) είναι η απόδειξη της ζωής που προηγήθηκε,
των στιγμών που γευτήκαμε, όλων εκείνων των μικρών, των μεγάλων, των
ανομολόγητων που μας σμίλεψαν...

καλό μήνα!

athinovio είπε...

οι άνθρωποι τείνουν να στεναχωριούνται για τον χρόνο που πέρασε όταν νιώθουν ότι δεν έχουν κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή τους.
το να ανρωτιέται κανείς αναπολώντας, σημαίνει ότι δεν ανήκει σε αυτή την περίπτωση. Άλλωστε, ακόμα και οι πέτρες αλλάζουν.

Για να μείνεις ίδιος πρέπει καθημερινά να αναπροσαρμόζεις τον εαυτό σου, που είναι και αυτό μια αλλαγή...

Prokopis Doukas είπε...

@Roadartist: Γιατί, εγώ δεν αμπελοφιλοσόφησα; :-)
Δεν ξέρω αν μπορώ να αδιαφορήσω τελείως για το τι θα πει ο κόσμος - τα μικροαστικά όμως μου αρέσει όσο τίποτα να τα "σπάω"...

@mermyblue: Ευχαριστώ... Συμφωνώ απολύτως οτι το "νέος" ειναι σύμβαση, μπορείς να είσαι νέος σε κάθε ηλικία... Εσείς που είστε 97 χρονών ξέρετε πολλά περισσότερα.. :-)

@Margo: Υπάρχει, υπάρχει! Έχω ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό το εκατό κιλά... :-)

Prokopis Doukas είπε...

@yb: Το πρώτο σοκ το πέρασα στα 30, όταν άρχισα να πρωτοκάνω μάθημα - και βεβαίως τα παιδιά μου απηύθυναν το λόγο στον πληθυντικό... Ελπίζω όμως οτι μπορώ ακόμα να αντιμετωπίζω πολλά από αυτά, ως "ίσος προς ίσο"..

@navarino-s: Ξέρετε να κάνετε κοπλιμέντα...

@MadNihilist: Indeed, indeed... Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούμε..

Prokopis Doukas είπε...

@Χριστίνα: Χμμμ... Δεν ξέρω αν στενεύει η ψυχή μας - ίσως στις περισσότερες περιπτώσεις. Νομίζω οτι αν την αφήνουμε τρυφερή και ανοιχτή, τότε ζούμε με περισσότερη ένταση μεγαλώνοντας - ή μήπως ξεχνάμε και μας φαίνεται;
Κι η μελαγχολία στο κόλπο της άνοιξης είναι..

@ΞΕΝΗ: Είμαι ένα θύμα των στερεοτύπων, το έχουμε πει..

@Sue: Κι άλλες στιγμές θέλουμε! Καλό μήνα!

@athinovio: Οk - σας ευχαριστώ που με εμψυχώνετε... :-)

yb είπε...

εκατό κιλά απο μόνα τους δεν λένε τίποτε το aspect ratio είναι που μετράει...:-)

Ανώνυμος είπε...

O Χρόνος..είναι το μοναδικό απο το οποίο δε μπορεί κανείς να κρυφτεί, όπου κι αν παέι,ότι κι αν κάνει τον ακολουθεί. Απο τη μέρα που ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο,απο την πρώτη στιγμή που γινόμαστε μάρτυρες του θαύματος της ζωής ο Χρόνος ξεκινάει να μετράει..Το 'μέσα' μας όμως δεν έχει τη δύναμη να το επηρεάσει αν εμείς δε το θελήσουμε. Όλα είναι ρευστά. Οι αλλαγές μας επηρεάζονται απο το χρόνο,τα γεγονότα όμως είναι αυτά καθεαυτά που μας αλλάζουν.. και πάλι όμως με τη δική μας θέληση και απόφαση..Μπορεί στη ζωή κάποιου να συμβαίνουν πολλά που θα μπορούσαν να είναι ευκαιρίες να 'ζυμωθεί'..κι όμως τα κοιτά αποστασιοποιημένος σαν απλός παρατηρητης..
'Έρχεται μια μέρα όμως που η μεγαλειότητα μας,ο εαυτός μας πρέπει να περάσει απο την αίθουσα του θρόνου,και μαζι με τους δύο αυλικούς του,το νου και την καρδιά να αποφασίσει για το καταστατικό χάρτη της ζωής του'..και γιατί όχι..να τα ανατρέψει όλα.. :)

ippoliti_ippoliti είπε...

Εχετε δίκηο. Το σώμα δεν είναι το ίδιο, ακόμη και εάν το ελάχιστο "βάρος" αφορά στη μείωση της σφριγηλότητάς του, στις ανεπαίσθητες ή μη ρυτίδες. Ομως πόσο σημαντική η "σφριγηλότητα" στη σκέψη, η νεανική ματιά στα πράγματα και στις καταστάσεις.
Πόσο εκφράζει (εμένα και αρκετούς άλλους φαντάζομαι) η φράση "την αυτοπεποίθηση ότι τα κομμάτια του παζλ (με πολύ κόπο) αρχίζουν και σχηματίζουν μία σχετικά κατανοητή εικόνα για τη ζωή και τον κόσμο".
Ναι, η ομορφιά της ωριμότητας, τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους, αποκτούν την αξία που πρέπει για τον καθένα, ο σεβασμός στο "άλλο, το διαφορετικό, το αλλότριο", είναι εδώ. Αντιλαμβάνεσαι με ποιούς θα πάς και ποιούς θ'αφήσεις, ποιοί θα σε πάνε και ποιοί θα σ'αφήσουν.
Και τι να πώ για τον επίλογο: "Με περηφάνια μπορώ να δηλώσω ότι δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν και από την άλλη απελπιστικά ό ίδιος".
Καλή, καλή άνοιξη.
Υ.Γ.Με κίνδυνο να θεωρηθεί κοπλιμέντο (δεν μου άρεσαν ποτέ) ορμώμενη όμως από την αγωγή της μητρός μου "τον καλό λόγο να τον εκφράζετε παιδιά μου", επιτρέψτε μου να πως εξαιρετική ανάρτηση.

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

join the club αγαπητέ

δεν υπάρχει αντιβίωση γι αυτό, απολαύστε το

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ναι...δυστυχώς και σε μένα συμβαίνει,όλο και συχνότερα,τα παιδιά του Λυκείου ή και τα παιδιά μέχρι τα 25 να μου απευθύνονται στον πληθυντικό και,ενώ κάποτε αυτό το διασκέδαζα και δε με πείραζε όταν γινόταν καμιά φορά,τώρα πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μοιάσει πιο κοντά στην ηλικία τους,όσο γίνεται,όχι βέβαια εμφανισιακά,αλλά όσον αφορά τη συμπεριφορά,τον τρόπο φερσίματος,γενικά.Αλλά και πάλι΄...Η δροσιά της πρώτης νιότης,οι χαζομάρες που κάναμε παιδιά,και κυρίως τα ξενύχτια χωρίς σκοπό που δε μας κούραζαν καθόλου,έχουν περάσει ανεπιστρεπτί!Εκεί,αν θέλεις,συνειδητοποιώ το πέρασμα του χρόνου,της 20ετίας.Ακόμα είμαι αρκετά νέα ώστε να μην απογοητεύομαι αλλά το σώμα μου,ένας μυϊκός πόνος,ένας πονοκέφαλος μετά από ξενύχτι,ο στομαχόπονος μετά από αρκετό φαγητό,κλπ,μου υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι πια,και τόσο "παιδί"...

επί λέξει είπε...

"Με ρωτάει ο καιρός από πού θέλω να περάσει.
Πού ακριβώς τονίζομαι.
Στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δε γνωρίζει ορθογραφία."
Κ. Δημουλά

Και το 2059 τα ίδια θα λες, Προκόπη. Καλό μήνα, fine young dreamer!

SK είπε...

Δύσκολη για τους περισσότερούς μας η συμφιλίωση με το πέρασμα του χρόνου, και τυχεροί όσοι μπορούν να πουν με ειλικρίνια ότι δεν τους αφορά.
Αν μάλιστα ζει κανείς σε μια κοινωνία που είναι κατεξοχήν youth centered (νεοκεντρική; υπάρχει ο όρος στα ελληνικά;), όπως στα μέρη μου, είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Αυτή η αέναη διαδικασία αναθεώρησης του "καταστατικού χάρτη" είναι η μαγεία και το "βάσανο" του αγνώστου, στη ζωή μας...

@ippoliti_ippoliti: Ευχαριστώ! Όσο πιο νωρίς δε "φτιάχνεται" το παζλ, τόσο πιο πολύ αντιλάμβάνεσαι το μέγεθος του - και πολλαπλασιάζεται το άγνωστο κομμάτι του...

@Κ.Κ.Μοίρης: Είμαι εδώ και πολλά χρόνια κατά των αντιβιοτικών - δεν παίρνω ποτέ! :-)

@ολα θα πανε καλα...: Η δασκάλα της γυμναστικής μου λέει χαρακτηριστικά: Αν μετά τα 40, ξυπνάς το πρωί και δεν πονάς κάπου - τότε κάτι πάει στραβά...

@aa: Ευχαριστώ για την ποίηση, ελπίζω και το 2059 (ετών 96) να ζω και να λέω τα ίδια...

Prokopis Doukas είπε...

@SK: Γι αυτό πρέπει όλοι να κρατιόμαστε πολύ νεναικοί - και να κάνουμε διάφορες τρέλλες, π.χ. να αγοράζουμε διθέσια αυτοκίνητα, να πηγαίνουμε τρελλές ορειβασίες, να κάνουμε τεράστια ταξίδια...

Κι όπως λέει και μια διαφήμιση της Jose Cuervo με κάτι γιαγιάδες 90 ετών "σιγά μην αφήσουμε τα πάρτι, για να πιάσουμε το πλέξιμο"... :-))

Ευάγγελος είπε...

Μου συμβαίνει συχνά και χαίρομαι να μαθαίνω πως συμβαίνει και σ' άλλους! Η μουσική ασκεί πάνω μου μια θεϊκή δύναμη που με "παίρνει" κι άλλοτε με πηγαίνει σε γεγονότα ή καταστάσεις, άλλοτε με φέρνει κοντά σε πρόσωπα ή σχέσεις κι άλλες φορές απλώς με ταξιδεύει... Κάποιες μοναχικές-μοναδικές "συνομιλίες" με τον εαυτό μου έχουν σφραγιστεί από τις μελωδίες ή τους ρυθμούς αγαπημένων τραγουδιών. Σήμερα το πρωί π.χ. επιστρέφοντας άκουσα το "Κρύψου" με τον μοναδικό Βασίλη -ένας είναι ο Βασίλης!- και μέτρησα 22 συναπτά έτη από την πρώτη φορά! Για κάποιους νέους όλη τους η ζωή!... Είναι όμορφο να αισθάνομαι ότι είμαι ακόμα εκείνο το νέο παιδί που έδινε με αγωνία πανελλήνιες και ν' αγωνιώ ταυτόχρονα που ο γιός μου σε δυο βδομάδες "παίζει τη ζαριά" του στις πανελλαδικές!! Τρυφερό κείμενο!... 'Ο,τι έπρεπε για βραδιά Κυριακής!!!

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος: Εσείς μετράτε και με το γιό σας τα πράγματα - εγώ δεν ξέρω πώς είναι αυτό...
Χαίρομαι που σας άγγιξε!

maximus είπε...

Σκεφτόμουν να γράψω την τελευταία φράση από τον Great Gatsby, "So we beat on, boats against the current ..." αλλά μέχρι εκεί. Πέφτει μέσα από το βιβλίο ένα εισιτήριο λεωφορείου. Πριν το πετάξω το κοιτάζω πιο προσεχτικά. Το είχα χτυπήσει στο λεωφορείο 417 στις 16 Νοεμβρίου του 1992 στις 14.25 και στοίχιζε 75 δραχμές. Θυμάμαι που πήγαινα με πολύ χαρά κι ας έχουν αλλάξει πάρα πολλά από τότε. Σύμπτωση; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Θεώρησα μετά από αυτό ότι πρέπει να γράψω και την συνέχεια της πρότασης, "...borne back ceaselessly into the past."

Ναι, όλες αυτές οι στιγμές είναι θεϊκές και πως να τις εξηγήσεις... Δεν μείναμε ίδιοι αλλά ούτε και το παρελθόν μας είναι πια το ίδιο.

"Απροετοίμαστοι" είναι η λέξη κλειδί για μένα. Συμφωνώ με την "μπανανόφλουδα". Καλή Άνοιξη και σε σας!

Prokopis Doukas είπε...

@MAXIMUS: "Ούτε και το παρελθόν είναι πια το ίδιο"... Καλό! :-)

xomeritis είπε...

"..κυρίως, το νιώθεις...οτι τα κομμάτια του παζλ...αρχίζουν και σχηματίζουν μια ...κατανοητή εικόνα"

Έτσι το νοιώθω κι εγώ. Και - νομίζω - ότι κάπου εκεί κρύβεται η ουσιαστική χαρά, η οποία γίνεται στάση ζωής.

Λες λοιπόν να βρισκόμαστε σε σωστό δρόμο;

S G είπε...

προκοπη, ωραια η συνεντευξη, μαρεσαν καμποσες παρατηρησεις.

σχετικα με τοτι οι νεοι αφησαν την τηλεοραση, δεν ειναι ακριβως το ιδιο με την πολιτικη. Την πολιτικη την τρωμε στην μαπα θελουμε δεν θελουμε, την τηλεοραση ομως με την σημερινη μας μορφη, αν ειμαστε τυχεροι, μπορουμε απλα να την εξαφανισουμε!
Εχω κοψει την τηλεοραση ουσιαστικα εδω και μια δεκαετια, δεν μου λειπει καθολου...
Και εδω στις ΗΠΑ διαβαζα οτι τα μεγαλα καναλια κατρακυλουν συνεχως, αφενος λογω πληθωρας ειδικευμενων μικροκαναλιων απο την αλλη βεβαια λογω διαδικτυου.

Εχω και μιαπορια: γιατι χρειαζονται τα παραθυρα για να εχει κανεις σχολιαστες, οταν ειναι στο ιδιο στουντιο? γιατι δεν μπορουν να καθονται στο ιδιο τραπεζι? εχω μια μικρη θεωρια γιατι στην Ελλαδα χρησιμοποιουν τηλεπαραθυρα, αναρωτιεμαι αν υπαρχει αλλη εξηγηση.


ΥΓ παρεπιμπτοντως, χωρις καμμια διαθεση κακιας, πωπω επαθα ενα μικρο σοκ οταν ειδα την φωτογραφια. Ειχα μεινει στην αλλη που ειχες καπου δεξια και νομιζα οτι εισαι πανω κατω 30ρης.

Μου φαινεται θα πρεπει να μιλαω στον πληθυντικο τωρα... μπα δεν βαριεσαι θα μεινω στον διαδικτυακο ενικο ευγενειας...

ΥΓ2 θαθελα να ξερα σε ποιον πηγαινε το γεροντοκορη :-)

Prokopis Doukas είπε...

@SG: Ναι, αλλά στην Ελλάδα το κλίμα δίνεται (και ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται) ακόμα από την τηλεόραση - παρά την κατρακύλα της.
Να σου δώσω μερικά στοιχεία που σου αρέσουν: Το δελτίο μου προχθές το είδαν 400 χιλιάδες άνθρωποι. Το άρθρο μου στην Athens Voice άγνωστο - την εφημερίδα διάβασαν, σύμφωνα με τις μετρήσεις, περίπου 340 χιλιάδες άνθρωποι, αλλά είμαι σίγουρος οτι ελάχιστοι διάβασαν πολιτική. Ένα post μου θα το διαβάσουν, στην καλύτερη περίπτωση 500-600 άνθρωποι, σύμφωνα με το μετρητή μου.

Υ.Γ. Έλεγα σαφώς δίπλα σ' εκείνη τη φωτό, οτι ήταν στο San Francisco, 20 χρόνια πριν. Αυτή της συνέντευξης με δείχνει πολύ "γέρο" - προτιμώ αυτή στο καινούργιο avatar μου, που είναι φρέσκια από το Πάσχα...

ShareThis