Σκανδαλίζοντας το άγνωστο

Συμβαίνει μια στο τόσο – και το θεωρώ “θεϊκή” στιγμή. Ξαφνικά, ένα (ελαφρώς ξεχασμένο) τραγούδι στο ραδιόφωνο – παρότι τόσο γνωστό και οικείο (και ίσως ακριβώς γι αυτό) – έρχεται να ταρακουνήσει τα πάντα μέσα σου.

Να σου “μιλήσει” για τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε που το πρωτοάκουσες, να σου θυμίσει απίστευτα αδιόρατα συναισθήματα, να σε πιάσει “απροετοίμαστο” μ' ένα στίχο που δεν είχες ίσως ποτέ προσέξει.

Είμαι ο “άνθρωπος που κάποτε ήμουν”; Ποιά είναι αυτά που αλλάζουν κι όμως μένουν ίδια; Πόσο διαφορετικός είμαι το 2009 από το 1989; Ο κόσμος σίγουρα έχει αλλάξει δραματικά – το βλέπεις στις διεθνείς ισορροπίες, στην πολιτική, στα καινούργια προβλήματα, στη μόδα, στα τραγούδια.

Εγώ όμως – ο ίδιος; Μήπως θέλω να σταματήσω το χρόνο; Μήπως κάνω τα ίδια πράγματα, απλώς για την ψευδαίσθηση οτι παραμένω το ίδιο νέος; Μήπως αρνούμαι την εποχή; Μήπως γι αυτό μου αρέσουν τα παλιά αυτοκίνητα; Μήπως είμαι κολλημένος με τα nineties; Μήπως θέλω να αγνοήσω τη φθορά του χρόνου στο σώμα μου στην εμφάνιση μου, σ' αυτό που αποπνέω; Μήπως κυνηγώ την ουτοπία του “Forever Young” (για να θυμηθώ ένα ακόμα παλιότερο τραγούδι);

Ή μήπως ακριβώς έτσι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι; Να αρνούμαστε - όχι την ηλικία μας, αλλά το “βάρος”, που κάνει το κεφάλι να σκύβει κάτω από τα χρόνια; Να αρνούμαστε οτι υπάρχει “σημείο καμπής”, πέρα από το οποίο τα πράγματα – εξ ορισμού - “δυσχεραίνουν”;

Μεγαλώνοντας, βλέπεις τα οφέλη μιας πορείας – είτε αυτή εκφράζεται με ηθικές είτε (με τις πολύ λιγότερο σημαντικές) υλικές ανταμοιβές. Κυρίως, το νιώθεις στην αυτοπεποίθηση οτι τα κομμάτια του παζλ (με πολύ κόπο) αρχίζουν και σχηματίζουν μια σχετικά κατανοητή εικόνα για τη ζωή και τον κόσμο.

Η μεγαλύτερη “μπανανόφλουδα” όμως είναι να σταματήσεις να ανακαλύπτεις το καινούργιο. Να μην αναπροσαρμόζεις πορεία. Να αποδέχεσαι ως “τετελεσμένο” το κοινωνικά, ηλικιακά ή “συντηρητικά” επιβαλλόμενο. Να μην έχεις πάντα την πόρτα ανοιχτή, για να τα τινάξεις όλα στον αέρα – ακόμα κι αν αυτό το κάνεις κάθε 10, 20 χρόνια ή ποτέ.

Δεν πίνω παρά ελάχιστα – κι εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν, δεν καπνίζω πια. Άρα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον ήρωα του τραγουδιού μας – που μάλλον από ερωτική απογοήτευση το έχει πάθει. Όμως μπορώ να δηλώσω με περηφάνια οτι δεν είμαι πια ο “άνθρωπος που ήμουν”. Κι από την άλλη οτι είμαι απελπιστικά ίδιος...

Καλή άνοιξη!




Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν οτι δίνω σημασία στο “πίσω δεξιά ταμπούρλο, που κάνει την παραγωγή πιο ενδιαφέρουσα”. Αυτό το κομμάτι των Fine Young Cannibals (που ποτέ δεν ήταν από τα ιδιαίτερα αγαπημένα μου), από το πιο πετυχημένο τους άλμπουμ, έχει ένα εξαιρετικό "υπνωτικό" beat - "υβρίδιο" Motown και house - που βρίσκω συναρπαστικό, ακόμα και μετά από 20 χρόνια.
Δύο άλλα κομμάτια ήταν τα μεγάλα του "σουξέ", το "Good Thing" και το "She Drives Me Crazy".

Ευχαριστώ τον Γρηγόρη Σαμουρκάσογλου, κάθε απόγευμα 6-8 στον Εν Λευκώ 87.7, που μου το "θύμισε".