27.7.09

Speaking of Happiness

Κάθε βράδυ που γυρνάω από τη δουλειά, τον συναντώ στο φανάρι της Πεσμαζόγλου με τη Σταδίου.


Βγαίνει αργά μάλλον, με αυτό το ικετευτικό, άκακο βλέμμα και πλησιάζει τα αυτοκίνητα. Κάποιοι προχωράνε ενοχλημένοι, οι ταξιτζήδες καμιά φορά του μιλάνε, αλλά σπάνια δίνουν. Δεν ξέρω πώς τον λένε – ούτε πώς βρέθηκε εκεί. Ξέρω μόνο οτι είναι τόσο αδύνατος – κι οτι μου είναι συμπαθής...

Σχεδόν πάντα παρακολουθώ τις κινήσεις του – γιατί σχεδόν πάντα υπάρχουν μπροστινά ΙΧ. Βγάζω και του δίνω ότι ψιλά έχω στο τασάκι, τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα.

Κάθε φορά το πρόσωπο του φωτίζεται από μια “υπέρμετρη” ευτυχία – ειδικά αν τα νομίσματα είναι πολλά. “Ευχαριστώ, ευχαριστώ”, μου λέει... “Είσαι καλά;” τον ρωτάω πάντα. Συνήθως απαντάει διάφορα “ναι, δόξα σοι ο Θεός, κατάφερα και γιατρεύτηκα από τη μέση μου, τώρα που άνοιξε ο καιρός είναι καλύτερα...” Μια μέρα τον ρώτησα πού κοιμάται. Μου είπε πάνω από το Θέατρο Τέχνης, εκεί κάπου στην ταράτσα του Πόλις. Τον χαιρετάω πάντα βιαστικά, γιατί το φανάρι έχει ανάψει.

Απόψε, που γυρνούσα από το Κολωνάκι, στην έρημη Αθήνα, ήταν πάλι εκεί. Δεν του έδωσε κανείς, ώσπου έφτασε σε μένα. Τού έδωσα ότι ψιλά είχα, αλλά αυτή τη φορά το πρόσωπο του δεν φωτίστηκε. “Είσαι καλά;” “Ναι”, μου απάντησε, “προσπαθώ για το καλύτερο, αλλά μ' έχει φάει η μοναξιά”...

Έφυγα πάλι βιαστικά, γιατί άναψε το φανάρι – και με τύψεις. Ετοιμαζόμουν να γράψω για τα μέτρα του Σουφλιά και τα ΙΧ – μέρες το σκέφτομαι. Μου φάνηκε όμως αδύνατο, ακούγοντας και το λυπημένο τραγούδι-αμανέ ενός μετανάστη, εδώ στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η ευτυχία του καθενός μας πρέπει να ζήσει παράλληλα με τη δική τους δυστυχία...


Ξέρω οτι είναι κατακαλόκαιρο – κι οι περισσότεροι είσαστε ή θα πάτε διακοπές. Το καλοκαίρι είναι η πιο "ευτυχισμένη" εποχή, το σώμα αναπνέει ελέυθερα, όλα είναι πιο αισιόδοξα και ελαφρά - και δεν θα ήθελα ποτέ να σας χαλάσω αυτή τη διάθεση. Όμως, αν κατεβαίνετε κανένα βράδυ από την Πεσμαζόγλου, κάντε τον κόπο να του πείτε μια κουβέντα. Εγώ την επόμενη φορά θα σταματήσω...





Οι φωτό είναι από το http://www.digital-photo.com.au και το http://s3.amazonaws.com. Τη δεύτερη τη "δανείστηκα" από το πολύ αισθητικό site ενός διαδικτυακού φίλου: http://froma2b.tumblr.com - τσεκάρετε το!

Το post συνοδεύεται από τη συγκλονιστική φωνή της Αμερικανίδας Gloria Lynne. Ένας εύκολος τρόπος να βρείτε αυτό το κομμάτι, είναι το απίστευτα καλό soundtrack ενός θρίλερ που συνάρπασε ακόμα κι εμένα - που δεν είμαι fan του είδους. Στο "Seven", που αφηγείται το σατανικό παιχνίδι ενός serial killer, με καμβά τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, πρωταγωνιστούν οι (αστυνομικοί) Morgan Freeman, Brad Pitt και (ο δολοφόνος) Kevin Spacey...

buzz it!

38 σχόλια:

ΞΕΝΗ είπε...

Α στο καλό συγκινήθηκα καλοκαιρίατικα. Πολύ όμορφο και ανθρώπινο κείμενο.
Υ.Γ.: Δεν είσαι ο μόνος που είσαι στην Αθήνα καλοκαιριάτικα... είμαστε πολύ.

ολα θα πανε καλα... είπε...

καλημέρα Προκόπη.Σύντομα-αν όχι σήμερα-θα περάσω να του μιλήσω.Χωρίς να έχω καμία σχέση με τις δύσκολες συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων,νιώθω ότι με χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από αυτό.Και με άγγιξε αυτό που,πολύ ανθρώπινα,σου είπε:''μ έχει φάει η μοναξιά''...

anepidoti είπε...

καλημέρα! αν και δίπλα στη θάλασσα, ο "ξένος" σου μούπε την πιο ζεστή καλημέρα...καλά έκανες και ξέχασες τον σουφλιά για λίγο...

yb είπε...

Λόγια άμεσα απευθείας απο μέσα σου, που με πέτυχαν κατευθείαν... μέσα μου.

Να που ευτυχώς όχι μόνο το σώμα μα κι η καρδιά και ο νους αναπνέουν πιο ελεύθερα τώρα το καλοκαίρι, να'σαι καλά...

Spy είπε...

Δεν έχει τόση σημασία που είναι καλοκαίρι. Σημασία έχει, ότι πάντα σχεδόν υπάρχει μια ανοιχτή πληγή κάπου εκεί έξω, που σαφώς είναι σημαντικότερο πρόβλημα από οποιοδήποτε δικό μας, που αν μη τι άλλο έχουμε την πολυτέλεια να καθόμαστε μπροστά σε μια οθόνη και να σχολιάζουμε σε μπλογκς.

Για το αν μπορούμε να την γιατρέψουμε ή έστω να απαλύνουμε ελαφρώς τον πόνο της, θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω ορισμένες αμφιβολίες. Αυτό όμως δεν μας στερεί σε καμία περίπτωση την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να είμαστε Άνθρωποι απέναντι και δίπλα στους συνΑνθρώπους μας.

Καλημέρα σας.

Prokopis Doukas είπε...

Δεν έχω τίποτα να σας απαντήσω - συγνώμη.
Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή...

ΞΕΝΗ είπε...

Δεν πειράζει Προκόπη που δεν έχεις τίποτα να απαντήσεις φτάνει που έγραψες αυτό το υπέροχο κείμενο.

Roadartist είπε...

Απρόσμενη ανάρτηση.
Κι όμως από μια άλλη οπτική θα την έλεγα..ευχάριστη.. ίσως γιατί δε περίμενα..τέτοιες φωτεινές σκέψεις, από έναν πολυάσχολο δημοσιογράφο :)
Καλό Καλοκαίρι, να είσαι καλά!

Prokopis Doukas είπε...

@ΞΕΝΗ: Σ' ευχαριστώ αγαπητή για τα καλά σου λόγια..

@Roadartist: "Πολυάσχολοι" είμαστε όλοι μας, όταν ξοδεύουμε τον χρόνο μας σε συζητήσεις που δεν έχουν νόημα. Στο να βοηθήσουμε ή να συναισθανθούμε μόνο (έστω) τη δυστυχία γύρω μας, πρέπει να έχουμε πάντα χρόνο...
Άλλωστε δημοσιογράφος σημαίνει πρωτίστως (κατ' εμέ) να μπορείς να συναισθάνεσαι τις δονήσεις της κοινωνίας.
Μερικές φορές, μου λένε κάποιοι (καλοπροαίρετα) διάφορα "αστεία": "Μα, δεν περίμενα εσείς να κυκλοφορείτε με τον ηλεκτρικό" και κάτι τέτοια... Έχουν συνηθίσε σε μια εικόνα, όπου ο δημοσιογράφος της τηλεόρασης κυκλοφορεί με μπράβους και λιμουζίνες. Δεν ήμουν ποτέ "μεγαλοδημοσιογράφος" - και αν κάποιοι δυσφημούν το επάγγελμα που κάνω κι εγώ, τότε δεν φταίω εγώ... Καλό καλοκαίρι (αν και δεν θα λείψω ηλεκτρονικά)! :-)

lemon είπε...

Τα λέει όλα το τελευταίο σου σχόλιο...
Πως έχουν διαστρεβλωθεί έτσι οι έννοιες, κι έχουμε φτάσει να εκπλησσόμαστε που ένας δημοσιογράφος είναι και άνθρωπος ταυτόχρονα-αντί να μας γεμίζει ψέματα και να επιδεικνύει τη σημαντικότητα του...

Προκόπη, (εκτός που θα σου κάνω μια σφικτή αγκαλιά όταν σε δω απο κοντά), είδες το Soloist? Θα περιμένω να το δεις και να γράψεις γιαυτό.
:)

Marina είπε...

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη Ανθρωποι σαν και εσένα, με κεφαλαίο το "Α".

Prokopis Doukas είπε...

@lemon: Ευχαριστώ αγαπητή, δεν το είδα... Λόγω βραδινής δουλειάς (και αποδράσεων το Σαββατοκύριακο) βλέπω, δυστυχώς, λίγο σινεμά - παρότι στην "θερινή" του μορφή, μου αρέσει ακόμα περισσότερο...

@Μarina: Ευχαριστώ αγαπητή - αλλά μη μου γράφετε τόσο κολακευτικά πράγματα, γιατί θα φαίνεται οτι άνοιξα το μπλογκ, με την επιγραφή "good boy inside"... ;-)

Roadartist είπε...

Δεν ήθελα να σε προσβάλω φυσικά. Ούτε ποτέ θαύμασα τους 'μεγαλοδημοσιογράφους' (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων-του δικού μου γούστου). Άσε που τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που επιδίδονται ηθελημένα, κ μάλλον όχι αναίτια, στο να προκαλούν οι ίδιοι αυτές τις συζητήσεις χωρίς νόημα. Τέλοσπαντων, καλή συνέχεια δικτυωμένος ή μη.

Rover είπε...

Η μοναξιά είναι άσχημη.
Αλλά όταν συνδυάζεται και με φτώχεια είναι φρικτή.
Αν στο συνδυασμό τους προσθέσουμε και την αρρώστια, δημιουργήσαμε την απόλυτη δυστυχία.
Ευτυχώς φαίνεται να είναι υγιής. Αλλά για πόσο;

Prokopis Doukas είπε...

@Roadartist: Tο ξέρω... Ουδέποτε ανίχνευσα έστω και την παραμικρή προσβολή.. :-)

@Rover: Δεν ξέρω, απόψε δεν ήταν...

Ανώνυμος είπε...

Είναι κάποιοι άνθρωποι, που λες τούς έμελλε να κινούνται ανάμεσά μας ως αρχέτυπα εννοιών: άλλο το πρόσωπο της πείνας, άλλο εκείνο της οργής. Αλλιώς κοιτάζει ο πόνος, αλλιώς η ανάγκη, αλλιώς η μοναξιά. Μορφές, σαν κι αυτή που με τόση ευαισθησία περιγράφετε, που προσωποποιούν τους πιο ανομολόγητους φόβους μας και που όμως δεν έχουν την πολυτέλεια, όπως εμείς, να τους συγκαλύπτουν αενάως με την ψευδαίσθηση μιας ύπαρξης καθόλα 'τελείας'. Άλλωστε, όσο κι αν στιγμιαία μας ανακουφίζει η παρατήρηση του 'διαφορετικού', που έχουμε μάθει ή να συμπονούμε ή να προσπερνάμε, πόσο πιο πολύ δε μας τρομάζει η βεβαιότητα μιας 'κοινής' αλήθειας;
Ελ.

Vicky είπε...

Με αφορμή το σχόλιό σου 'Έχουν συνηθίσει σε μια εικόνα, όπου ο δημοσιογράφος της τηλεόρασης κυκλοφορεί με μπράβους και λιμουζίνες' μου ήλθε στο μυαλό μια άλλη πονεμένη εικόνα, από έναν άλλο χώρο. Καθηγητής Παν/μιου. Μercedes, τσιγάρο στην αίθουσα, λήξη παράδοσης μισή ώρα πριν για να μη χάσουμε τον Παο, ώρες γραφείου ανύπαρκτες και άλλα διάφορα και μετά, βγαίνεις έξω και βλέπεις καθηγητές να πίνουν μαζί σου μπύρα στη pub μετά τη παράδοση, να κάνουν party στο σπίτι τους για τους φοιτητές στο τέλος της χρονιάς, να έρχονται για extra μάθημα το Σάββατο και να φέρνουν sandwiches και καφέ για όλους, να σου κάνουν forward emails με events, κείμενα κλπ κλπ και σκέφτεσαι -δυστυχώς- 'ευτυχώς'. Ας μην είμαι απόλυτη όμως. Συγνώμη κιόλας για το άσχετο σχόλιο. Α! Μπορώ ένα ακόμη άσχετο παρακαλώ; Αύριο στις ειδήσεις, θα μπορούσατε μετά το video για τη γρίπη (δε μπορεί, όλο και θα έχετε κάποιο) να κάνετε το εξής σχόλιο: Παρακαλείται ο κος Στέφανος να σκεφτεί το ενδεχόμενο ότι μπορεί και να μην ήλθε το τέλος του κόσμου κι ότι εάν πάθει κάτι η κόρη του (να χτυπήσω ξύλο) και η υπόλοιπη Ευρώπη θα πάρει εμβόλια, όχι μόνο ο Αβραμόπουλος. Merci!

Από Σεπτέμβρη δε θα γράφω άσχετα comments.

Ανώνυμος είπε...

Προκόπη, το blog σου είναι από τις πολύ λίγες διαδικτυακές κοινότητες (γιατί λίγο πολύ μια κοινότητα αποτελούμε εσύ κι εμείς οι σχολιαστές), όπου πραγματικά ξεχειλίζει η ευγένεια. Μπορούμε να λέμε τη γνώμη μας κι ευτυχώς να μη φοβούμαστε επιθετούς χαρακτηρισμούς ο ένας από τον άλλο. Εύχομαι να περάσετε όλοι ένα καλό καλοκαίρι, να ξεκουραστείτε όσο το δυνατό περισσότερο μπορείτε και να γεμίσετε τις μπαταρίες σας για το χειμώνα που θα ακολουθήσει. Τις καλημέρες μου!

ΕΛΕΝΑ

Ανώνυμος είπε...

Daskale, me ayto to plasma eixa milhsei prin ligo kairo kai mporw na sou omologhsw oti einai idiaiteros an8rwpos me va8ia melagxolia gia ayto pou symvainei dipla kai mesa tou...Filia, Evdokia

gasireu είπε...

είστε καλός...

Ανώνυμος είπε...

Συγκινητικό το άρθρο σας. Ζω στο κέντρο κ πολύ συχνά συναντώ άστεγους κ νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι κ ίσως κ τύψεις που εγώ έχω τουλάχιστον κάπου να κοιμηθώ κ 1 πιάτο να φάω. Θα ΄θελα να είχα ένα τεράστιο σπίτι να τους στεγάσω όλους. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δίνω τα ψιλά μου... Και δε μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που πετάνε χιλιάδες ευρώ σε δεξιώσεις, ακριβά ρούχα κλπ κ δε σκέφτονται να δώσουν σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Prokopis Doukas είπε...

@Ελ.: H παρατήρηση του διαφορετικού - της δυστυχίας εν προκειμένω - δεν με ανακουφίζει καθόλου. Το αντίθετο, με γεμίζει στενοχώρια και τύψεις, που δεν κάνω όσα ενδεχομένως θα μπορούσα...

@ Vicky: Σε κάθε ομάδα ανθρώπων υπάρχει το "συμπαθητικό" και το μη.. ¨οσο για τον κύριο Στέφανο, να του πείτε να με πάρει τηλέφωνο, να τον καθησυχάσω προσωπικώς (εγώ πάντως δεν πρόκειται ούτε το εμβόλιο να κάνω)...

@ΕΛΕΝΑ: Χαίρομαι, γιατί η ανούσια κόντρα και η συμπλεγματική κριτική (κάτι που διάβασα μια μέρα να χαρακτηρίζεται κατ' ευφημισμόν "ζόρικη πραγματικότητα των blog"), δεν μου δίνει κανένα κίνητρο να ασχοληθώ με το blogging. Όχι οτι επιθυμώ κολακείες και "αέναη συμφωνία" μεταξύ των συζητητών: Αντιθέτως, επιδιώκω τη δημιουργική αντιπαράθεση απόψεων, για να ακονίζουμε τη σκέψη και τα επιχειρήματα μας - και να γινόμαστε λίιιγο σοφότεροι... :-)

@ Ευδοκία: Α, χαίρομαι που το λες. Πες μας περισσότερα...

@gasireu: Ευχαριστώ αγαπητέ. Εννοείτε στις προθέσεις, στο γράψιμο ή στη χειραγώγηση απόψεων; :-)

@Ανώνυμος: Ευχαριστώ, Κι εγώ θεωρώ τόσο ματαιόδοξο να "πετάς" χιλιάδες ευρώ π.χ. σ' ένα πανάκριβο ρολόι...

notiv είπε...

Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο πιστεύω ότι για την κατάσταση τέτοιων ατόμων φταίμε περισσότερο εμείς (οι καλοζωισμένοι) και λιγότερο αυτοί... Και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες σε τέτοια θέματα.

Χαιρετισμούς

Prokopis Doukas είπε...

@notiv: Σίγουρα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη (τους). Η μεγαλύτερη όμως είναι της οργανωμένης πολιτείας (δηλαδή όλων μας) που ανεχόμαστε αυτή την κατάληξη - και δεν την αποτρέπουμε...

gasireu είπε...

εννοώ καταρχήν στην συναισθηματική κοινωνικότητα σας... :)

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε θυμάμαι, λέγανε: "Μα η Αθήνα δεν έχει άστεγους!" Και κάποιοι περηφανεύονταν για αυτό. Δεν ξέρω πόσο αληθινό είναι αυτό, αυτό που ξέρω είναι ότι η πόλη, δείγμα των καιρών και των συνθηκών έχει πολλές πια άστεγες ψυχές. Θυμάμαι μια ανάλογη ιστορία πέρυσι που ήμουν στο Λονδίνο και έγραψα, κάτι πολύ μικρό. Θα την βρεις εδώ

http://athenssunbiker.blogspot.com/2008/07/oreo.html.

Ακόμα θυμάμαι λίγο καιρό πριν μια τόσο νέα κοπέλα να με κοιτά με αυτά τα μάτια, αυτά τα μάτια που τελικά σε συντρίβουν εκεί σε μια στοά στην Πλατεία Κλαυθμώνος... Και έλεγα: "Μα είναι τόσο νέα"... Και αισθανόμουν τόσο άσχημα σαν μέλος αυτής της κοινωνίας που πετάει ανθρώπους στο πεζοδρόμιο. Γιατί σκεφτόμουν, ότι θα μπορούσα να ήμουν και εγώ αυτός, αυτή....

maximus είπε...

Πιστεύω ότι χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να κάνουμε το βάρος αυτών των ανθρώπων έστω και λίγο μικρότερο στις μέρες μας και συνήθως όσοι διαθέτουν "ψυχή" συνήθως την αναλώνουν στα προβλήματα του μικρόκοσμού τους, που μπορεί να είναι και η μοναξιά. Αυτοί βέβαια που βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να ζουν πλουσιοπάροχα καλύπτουν κατά κάποιο τρόπο το οποιοδήποτε συναισθηματικό κενό με μη ζωτικής σημασίας πράγματα.

Όσο για την πολιτεία…

Γιώργος είπε...

Θαυμάσιο κείμενο που όχι μόνο με άγγιξε -κι ας είμαι στο νησί-αλλά και με παρακινεί να σας γράψω για μια άλλη ανθρώπινη παρουσία που πολύ με συγκινεί.
Πρόκειται για μια μοναχική γυναίκα ηλικιωμένη που γυρνάει τα στενάκια του χωριού, στέκεται, παρατηρεί, χωρίς να μιλά, χωρίς να εκφράζεται. Όμως αισθάνεται, το νιώθεις όπως σε αγκαλιάζει για να σε καλωσορίσει, όπως σε αγγίζει, σου χαμογελά και το πολύ-πολύ να σου πει ένα "ο θεός το καλό".Τίποτα άλλο εκτός από το καλωσόρισμα.Τα υπόλοιπα τα αισθάνεσαι, τα νιώθεις...
Κι όμως εκείνης της μιλούν όλα γύρω της.Το βλέπω στα μπλε μάτια της καθώς περιμένω κάθε φορά να κινηθούν και να παρακινήσουν τη σκέψη της που θα κινήσει το λόγο της.Μάταια, όμως, εκείνη δεν αποκρίνεται.
Σαν μια ζωντανή φιγούρα που ξεπήδησε από διήγημα του Παπαδιαμάντη. Αισθάνομαι ότι συνομιλεί με τον άνεμο, με τις κάθε λογής εικόνες του τοπίου που παραλλάσσει ανάλογα με την ώρα και την εποχή,με το φως του ήλιου που είναι ανυπέρβλητο και αναντίστοιχο της μικρότητας και της σκιάς που ο καθένας μας φέρει.
Κι εκέινη φθαρτή, μόνη, περήφανη κι ευγενική, χαμογελαστή απολαμβάνει τη ζωή γύρω της.Σύμμαχός της η σιωπή που την παρηγορεί, τη συντροφεύει και την καθοδηγεί.Αυτή είναι που οδηγεί τα βήματά της στα πιο περίοπτα σημεία του τόπου, απ΄όπου παρατηρώντας, ρουφώντας, η ίδια ζει...

Ευχαριστώ!

Prokopis Doukas είπε...

@gasireu: Ομολογώ οτι μ' εντυπωσιάζει η ανταπόκριση σε τέτοια κείμενα. Μάλλον διψάμε να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις - πολύ περισσότερο παρά για την πολιτική ή τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας, ως οργανωμένη κοινωνία... :-)

@Spastos Petalakis: Πώς δεν έχει... Για ρωτήστε και τον Κώστα, εδώ στην πλατεία Κουμουνδούρου, που τον έχω βάλει τόσες φορές φωτογραφία - και στο blog και στην AV...

@MAXIMUS: Η πολιτεία έχει καταφέρει να κάνει δυστυχή ακόμα και τη ζωή των "τυχερών" - πόσο μάλλον των αναξιοπαθούντων...

@Γιώργος: Εγώ! Να της μιλήσετε όσο μπορείτε... :-)

yb είπε...

Ισως γιατί τέτοια κείμενα αφορούν πρωταρχικά το συναίσθημα και δευτερευόντως το νου, και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι αισθανόμαστε τα πάντα.
Η εικόνα που έδωσες με δυο-τρεις λέξεις του ανθρώπου αυτού ίσως κάνει κάποιους να σκεφτούν το γιατί, το πώς , το «και τώρα τι» ίσως και όχι, νομίζω όμως οτι κάνει τους πάντες να αισθανθούν ... ντροπή, τύψεις, θυμό, πόνο, απογοήτευση, λύπη, στενοχώρια, ενόχληση, ανομολόγητη ανακούφιση, αποστροφή...εξαρτάται απο τον καθένα ...

Athena είπε...

Άλλο ένα υπέροχο κείμενο, κύριε Δούκα. (Συγγνώμη που αγνοώ την παράκληση να μη γράφουμε κολακευτικά σχόλια, αλλά θα αισθανόμουν πολύ άσχημα να μην το πω...όπως αισθάνομαι για το γεγονός ότι περνώ από το σημείο τόσο συχνά και δεν έχω προσέξει τον άνθρωπο ποτέ).

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Ενσυναίσθηση, αυτό που μας επιτρέπει να αισθανθούμε, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτό που αισθάνεται κάποιος άλλος..Κυματισμός είναι το κείμενό σας,μπράβο!

Meropi είπε...

Μου φάνηκε πολύ τρυφερή η ανάρτηση σου Προκόπη μου. Και άρχισα να νιώθω τύψεις, γιατί σχεδόν ποτέ δεν δίνω λεφτά στα φανάρια. Θεωρώ ότι ενθαρρύνει την τεμπελιά. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω την άποψη μου αυτή? Θα το σκεφτώ.

Prokopis Doukas είπε...

@yb: Δεν νομίζω οτι κανείς μας πρέπει να αισθάνεται ανακούφιση...

@Athena: Ευχαριστώ. Δεν είναι πάντα εκεί, βγαίνει συγκεκριμένες ώρες, αργά - και όχι κάθε βράδυ. Να τώρα, έχω να τον δω από τη Δευτέρα...

@ Miou-Popofotitsa: Ευχαριστώ...

@Meropi: Όχι, νομίζω αγαπητή οτι υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές περιπτώσεις. Καμιά φορά όταν βλέπω κι εγώ έναν πολύ γερό, νέο άντρα που μοιάζει υγιής, λέω το ίδιο. Οτι δηλαδή θα μπορούσε κάπως να δουλέψει και όχι να ζητιανεύει. Αλλά υπάρχουν πολλοί αναξιοπαθούντες, "διαλυμένοι" άνθρωποι που είναι άστεγοι, άρρωστοι, καταρρακωμένοι ψυχικά. Εκεί δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί - ο καθένας σίγουρα έχει την ιστορία του και την ευθύνη του, αλλά νομίζω οτι ο δικός μας "ρόλος" είναι να έχουμε κατανόηση και συμπάθεια γι αυτόν - που έστω - αυτοκαταστράφηκε...

Υ.Γ. Εκεί που δεν δίνω κι εγώ ποτέ είναι σε παιδιά. Γιατί τα βγάζουν επίτηδες στο δρόμο για να συγκινήσουν και να μαζέψουν χρήμα για τον "νταβατζή" γονιό...

ippoliti_ippoliti είπε...

Ειπωμένο ήδη, αλλά δεν μπορώ κι εγώ παρά να εκφράσω τη συγκίνηση για την ανάρτηση. Μ'άρεσε τόσο που του μιλάτε και δεν περιορίζεστε στο να του δώσετε χρήματα. Είναι κάτι που δεν κάνω συχνά, μ'αρέσει που μου βάλατε κι αυτήν τη διάσταση.
Ηθελα επίσης να πώ ότι χρόνια άκουγα από τον πατέρα μου, το "τον προτιμώ επαίτη κι όχι κλέφτη γιατί εκεί είναι που η ζωή του καταστρέφεται τελείως".
Κι ενώ συμφωνώ αρκετά ότι έχουν και τις δικές τους ευθύνες (κάποιοι όχι όλοι) κατά κανόνα η φτώχεια αναπαράγει φτώχεια.
Καλή Κυριακή

Sinnerman είπε...

Πολλές φορές ασχολιόμαστε με τα κοινα (Σουφλας - ΙΧ) και ξεχνάμε να ασχοληθούμε με τον διπλανό μας. Δεν ξέρω τι μπορει να πρωτοκάνει κανείς και πόσο να αντέξει το αληθινό πρόσωπο της ζωής στην πόλη. Ψυχοφθόρο μεν, αλλά κατα βάθος ψυχαναλγητικό διότι λειτουργούμε σωστα και το ξέρουμε. Χαίρομαι που υπάρχουν κοινωνικά ευαίσθητοι άνθρωποι.

Ανώνυμος είπε...

Στα φανάρια της Πυλαίας βλέπω συχνά να περιφέρουν μια ανάπηρη κοπέλα. Πιο πέρα ένας άνθρωπος με ένα χέρι. Είναι το εμπόριο της δυστυχίας που με κάνει να μη δίνω κέρματα ούτε καν το βλέμμα μου. Τα παιδιά φύγαν από τα φανάρια και τη θέση τους πήρε ένας θίασος ανθρώπων με αναπηρίες που αναμετριέται κάθε μέρα με τη δική μας κανονικότητα και υγεία. Στη Θεσσαλονίκη οι άστεγοι μοιάζουν να κρύβονται, αθέατοι, λιγοστοί. Όταν κατέβω στην ΑΘήνα, θα έχω το νου μου γι΄αυτόν τον βασιλιά της μοναξιάς. Αν κι αυτός διαφέρει από πολλούς άλλους χιλιάδες απλώς και μόνο γιατί δεν έχει πού να τη στεγάσει.

Prokopis Doukas είπε...

@ippoliti_ippoliti: Δεν μπορείς πάντα να επικοινωνήσεις.. Αλλά όταν μπορείς, καλό είναι...

@Ωρίων ΄Δ: Ευχσριστώ για τα καλά λόγια...

@Dora Tsirka: Ναι, έχετε δίκιο - το εμπόριο κι εμένα με ενοχλεί... Ο "βασιλιάς της μοναξιάς" δεν έχει ούτε στέγη, ούτε υγεία δυστυχώς - είναι ενας πολύ φθαρμένος οργανισμός, που είναι πολύ πιο νέος απ' ότι δείχνει, αλλά οι κακουχίες τον έχουν καταβάλει...

ShareThis