Ποιός θα φταίει για την Αθήνα;

Πολύ συχνά αντιδρώ στην ισοπεδωτική ευθύνη που αποδίδεται στους πολιτικούς, συλλήβδην και αθρόως. Οι πολιτικοί που μας απογοητεύουν είναι “κατ΄εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” (ενός μεγάλου κομματιού) της κοινωνίας.

Αν κάτι έχει φανεί τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης, είναι η αδίρητη ανάγκη για αναστροφή στην κοινή αντίληψη περί πολιτικής και στις προδιαγραφές ικανότητας και συμπεριφοράς του πολιτικού προσωπικού. Είναι πια καταφανές το αίτημα “πολιτική” να μη σημαίνει απλώς “συμπαθητική παρουσία”, “πολιτικάντικη κενολογία” και “ικανότητα στην τηλεοπτική ρητορεία” - ιδιαίτερα μετά την καταστροφική συνταγή που ακολούθησε ο προηγούμενος πρωθυπουργός και την συνεπακόλουθη πορεία της χώρας.


Ο πολιτικός κόσμος όμως παραμένει ίδιος, δείχνοντας οτι δεν αντιλαμβάνεται τις επιτακτικές ανάγκης της εποχής. Και παραμένει ίδιος, όσο δεν αιμοδοτείται με νέα αξιόλογα πρόσωπα από την κοινωνία (προσοχή, ανανέωση δεν σημαίνει “αναξιοκρατία με φρέσκο πρόσωπο”) και όσο οι άξιοι πολίτες αρνούνται (εν πολλοίς δικαιολογημένα) να “μπλέξουν με τα σκ...” Τεράστια ευθύνη βεβαίως έχουν διαχρονικά, όσοι ηγέτες έχουν δώσει ή δίνουν την ευκαιρία σε πρόσωπα που δεν θα έπρεπε. Διότι, η “φρεσκάδα” και το “συμπαθητικό” τους πολλές φορές ωθεί την κοινωνία να επικροτήσει αρχικά την παρουσία τους - και έτσι παγιώνονται "ανώφελες" προσωπικότητες στο δημόσιο βίο, καθώς η δημοκρατία καθιστά σεβαστή την επιθυμία της πλειοψηφίας, η δημοφιλία και η αναγνωρισιμότητα γίνονται σταδιακά ένα σοβαρό κεφάλαιο, που επιβεβαιώνεται από δημοσκοπήσεις - και μόνο ένα σοβαρό λάθος (κάτι που δεν προκύπτει αν δεν ασκείς ουσιαστικά πολιτική ή αν οι καταγγελίες περνούν στο "ντούκου") μπορεί να ανατρέψει μια “πορεία προς το τίποτα”.

Όταν λοιπόν υπάρχουν άξιοι πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου, “νέας κοπής” και νέων αντιλήψεων, που τολμούν να εκτεθούν στην πολιτική - και μάλιστα για το πιο διεφθαρμένο κομμάτι του ελληνικού κράτους, όπως είναι ο Δήμος Αθηναίων - τότε θα έλεγε κανείς οτι η κοινωνία θα έπρεπε να τους στηρίξει αναφανδόν. Έλα όμως που η “έλλειψη αναγνωρισιμότητας” (ή στην ουσία η αποπολιτικοποίηση, η μη τακτική παρακολούθηση των πολιτικών πραγμάτων) εμποδίζουν την αποδοχή του καινούργιου; Είναι πράγματι δύσκολο να γνωρίζει και να μπορεί να αποτιμήσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το πόσο αποτελεσματικό ή συνεπές ήταν το έργο του Συνήγορου του Πολίτη. Ωστόσο, είναι εύκολο να ταχθεί κανείς υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη, με βάση τα χαρακτηριστικά του βιογραφικού του, την γενικότερη ιδεολογικοπολιτική παρουσία του, αλλά και την ελπίδα οτι η εκ των έσω γνώση των δυσλειτουργιών της τοπικής αυτοδιοίκησης θα αποτελέσει ένα εχέγγυο για το ξερίζωμα της φαυλότητας από ένα δήμο, που κυβερνάται εδώ και 24 χρόνια από την ίδια παράταξη, με μερικούς από τους αντιδημάρχους και συμβούλους να έχουν γίνει “ένα με το κτήριο”, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι εδώ φτάνουμε στο πολιτικό πρόβλημα (και δίλημμα), με όλες τις έννοιες της λέξης: Είναι προτιμότερο το ρίσκο (προκειμένου να γίνει σοβαρή δουλειά, με νέο πνεύμα, στο Δήμο της Αθήνας), να παραμείνει δήμαρχος άλλη μια τετραετία ο Νικήτας Κακλαμάνης; Ή προκειμένου να φύγει, οποιαδήποτε άλλη λύση είναι προτιμότερη - τουλάχιστον να αλλάξει η παράταξη που διοικεί το δήμο;

Το ποσοστό του 27,7% που εμφανίζεται να παίρνει ο Γιώργος Καμίνης στην πολύ πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO για το Mega, δεν είναι καθόλου αμελητέο για νεοεισερχόμενο στην πολιτική (καμία σχέση με το υποβολιμαία χαμηλό που ήθελα να εμφανίσουν παραδημοσιογραφικά “δήθεν μπλογκ”). Υπολείπεται βεβαίως του 40,9% της Φώφης Γεννηματά, που σύμφωνα με διαρροές από μετρήσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η μόνη που θα κέρδιζε τον Νικήτα Κακλαμάνη. Ωστόσο, αν οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να τολμήσουν μία, η κοινωνία (που απαιτεί και τις ανατροπές) πρέπει να τολμήσει δέκα.

Γιατί μια κοινωνία που μπορεί να αναγνωρίσει το καλύτερο - και να το επιβραβεύσει - χαράζει με άλλο τρόπο την ίδια της την τύχη. Αντίθετα, αν αρκείται σε ένα σκηνικό όπου (όπως λέει το ρεπορτάζ) ο Μίχας θέλει να “φάει” τον Φασούλα από τον Πειραιά, αλλά ούτε ο Μίχας ούτε η Φώφη δέχονται να κατέβουν αν είναι υποψήφιος περιφερειάρχης ο Σγουρός, ενώ υποψηφιότητες όπως του Μπουτάρη δεν ευοδώνονται και θητείες όπως του Νικήτα Κακλαμάνη επιβεβαιώνονται με επανεκλογή - τότε δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί ανατροπές. Μπορεί απλά να παραμένει τριτοκοσμική και να υφίσταται τις συνέπειες της πορείας, που μέχρι τώρα έχει χαράξει...

Υ.Γ. Ακόμα πιο απογοητευτικές είναι οι παλινωδίες στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Τσακνή, Μητρόπουλου και Αλαβάνου...




Update: Φαίνεται οτι οι "παραδοσιακές" υποψηφιότητες για Αθήνα και Πειραιά "κλείδωσαν". Δεν μπορώ να αδικήσω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αν όντως πήρε τέτοια απόφαση. Αφού αυτό υποδεικνύουν οι ψηφοφόροι και οι δημοσκοπήσεις...

Update 2: Νεώτερο ρεπορτάζ φέρει ως επικρατέστερο τον Γιώργο Καμίνη. Ίδωμεν...











H φωτό είναι από το http://1.bp.blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.u2tourfans.com

Το post συνοδεύεται από το "With Or Without You", από το πέμπτο άλμπουμ των Ιρλανδών U2, που εμφανίζονται απόψε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.