Οι "πολεμικοί" U2

Αυτό το εξώφυλλο στοιχειώνει τη ζωή μου, αν και δεν ήμουν ποτέ φανατικός θαυμαστής (πάντοτε όμως είχα βαθιά εκτίμηση). Το είχα και αφίσα - ήταν η πρώτη μου επαφή, πίσω στα 1983, με το "υποβρύχιο" των U2, τότε, μέσα στον “ορυμαγδό” του new wave, από τον οποίον ξεπήδησε το ιρλανδέζικο συγκρότημα, παρότι είχε σχηματιστεί, πριν καλά-καλά μάθουμε το punk.

Μου είχε κάνει εντύπωση εκείνο το πολεμικό “Sunday Bloody Sunday”, που μου έμαθε τη σφαγή στα επεισόδια του 1972 στο Derry, αλλά και το “New Year 's Day”, που ταίριαζε πιο πολύ με το ηχητικό κλίμα των άλλων συγκροτημάτων της εποχής και το έπαιζα πιο πολύ, ως dj...


Ποτέ δεν κατάλαβα την κριτική κατά της πολιτικοποίησης του Bono - καταλαβαίνω βέβαια (καθώς δεν παρακολούθησα όλα τα στάδια της εξέλιξης τους) οτι μπορεί να έγινε σε κάποια φάση “μαϊντανός των media” ή η μουσική τους παραγωγή (που επίσης δεν έχω παρακολουθήσει καλά) να “κορέστηκε” από το σταριλίκι τους.

Ωστόσο, αυτό που κάνει ο Bono τόσα χρόνια, είναι νομίζω αυτό που θα ήθελα να κάνει κάθε ενεργός πολίτης - και ειδικά αυτός που έχει τη δύναμη της λατρείας τόσων εκατομυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Δεν εννοώ με αυτό οτι κάθε ροκ σταρ ή ηθοποιός πρέπει σώνει και καλά να κάνει φιλανθρωπίες ή να συμμετέχει σε διεθνείς συναντήσεις ηγετών, αλλά ο κάθε ένας που έχει εισπράξει τόση λατρεία (ή έχει τόσο “αστέρι”) αισθάνομαι οτι έχει την ηθική υποχρέωση να ανταποδώσει στο δικό του κοινωνικό σύνολο ή στην ανθρωπότητα συνολικά. Κι ένας πολύ καλός τρόπος είναι να υπεραμύνεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα, αν τα κίνητρα του είναι ματαιόδοξα, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά, πόση ακόμα δόξα μπορεί να μαζέψει κάποιος σαν τον Bono - δεν έχει χορτάσει;

Χθες το βράδυ, αναφέρθηκε με πολύ τρυφερό τρόπο στην ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, Aung San Suu Kyi, “στέλνοντας τη συμπαράσταση όλων από την Αθήνα”, αναφέρθηκε στον Nelson Mandela και στη Διεθνή Αμνηστεία, μας έδειξε βίντεο με τον Desmond Tutu να προλογίζει το “One”, έδειξε βίντεο που αναφερόταν στο Παλαιστινιακό, καλώντας όλες τις πλευρές προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης (οι συνομιλίες μόλις άρχισαν στην Ουάσινγκτον), ενώ αναφέρθηκε (με λίγο άτεχνο είναι η αλήθεια, αλλά συμπαθή τρόπο) στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα, δίνοντας κουράγιο, κατακεραυνώνοντας τις αγορές και ζητώντας “να μείνει ψηλά το ηθικό”. "Απίστευτο μέρος" πρόσθεσε λίγο αργότερα...


Συγνώμη, αλλά αυτό μου αρέσει από έναν καλλιτέχνη - να είναι όσο σκεπτόμενος και πολιτικοποιημένος μπορεί. Και χθες το βράδυ, με αυτό τον τρόπο, ο Bono και οι U2 έδειξαν οτι ένα φαντασμαγορικό, υπερβολικά πλαστικό (για τα γούστα μου) ντεκόρ και ένα φουτουριστικό/διαστημικό σόου δεν είναι κενό νοήματος και δεν εξαντλείται στη μουσική αναπαραγωγή επιτυχιών ή στη μέθεξη που προκαλούν σε 80 χιλιάδες κοινό μερικές από τις πιο γνωστές μελωδίες, που μας μεγάλωσαν. Η ανατριχίλα οφειλόταν και στην πολιτική συνειδητοποίηση...

Το κοινό ήταν επίσης συγκινητικό, καλώντας τους να μην εγκαταλείψουν τη σκηνή, με παρατεταμένες επαναλήψεις των λαρυγγισμών του Bono - και οι ίδιοι έδειξαν να το εκτιμούν. Τα bis πολλά, ενώ δεν έλειψαν και όλα τα μεγάλα χιτ του συγκροτήματος: "Pride (In The Name Of Love)", "With Or Without You", "I Still Haven't Found What I'm Looking For", "Beautiful Day", "Mysterious Ways", "Miss Sarajevo", "Where The Streets Have No Name", μεταξύ άλλων (το αγαπημένο μου "One" μάλλον με απογοήτευσε ως διασκευή). Μου άρεσε πολύ η παρουσία του Edge, αλλά και η στιβαρότητα του rhythm section. Κατά τα άλλα, η παραγωγή εξαιρετική, με τη σκηνή πράγματι να είναι ανοιχτή στο κοινό σε 360 μοίρες. Και η ατμόσφαιρα αντάξια των προσδοκιών...

“Οι Ιρλανδοί και οι Έλληνες έχουν πολλές ομοιότητες” είπε κάποια στιγμή ο Bono. Πράγματι, αλλά λόγω γλώσσας και μουσικής βιομηχανίας, υπάρχει μια μικρή διαφορά: Το κορυφαίο συγκρότημα τους γεμίζει στάδια και συγκλονίζει (επί σχεδόν 35 χρόνια) εκατομύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο...


Υ.Γ. 1: For the record, οι U2 μπήκαν στο στάδιο υπό τους ήχους του "Space Oditty" του David Bowie και αποχώρησαν υπό τους ήχους του (επίσης "διαστημικού") "Rocket Man" του Elton John. Homage στους παλιότερους...

Υ.Γ. 2: Βρίσκω άκρως υποτιμητικό της νοημοσύνης μας, πρωταγωνιστές της δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής ζωής μας να διαλαλούν οτι θα πάνε στη συναυλία, όταν η σχέση τους με το ροκ περνάει μάλλον από διάφορες λαμέ εμφανίσεις και "μπουζουκλερί"...







To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com και οι φωτό από το www.in.gr και το www.dailymail.co.uk.

To post συνοδεύεται από το "Sunday Bloody Sunday", από το τρίτο άλμπουμ των U2.