4.9.10

Οι "πολεμικοί" U2

Αυτό το εξώφυλλο στοιχειώνει τη ζωή μου, αν και δεν ήμουν ποτέ φανατικός θαυμαστής (πάντοτε όμως είχα βαθιά εκτίμηση). Το είχα και αφίσα - ήταν η πρώτη μου επαφή, πίσω στα 1983, με το "υποβρύχιο" των U2, τότε, μέσα στον “ορυμαγδό” του new wave, από τον οποίον ξεπήδησε το ιρλανδέζικο συγκρότημα, παρότι είχε σχηματιστεί, πριν καλά-καλά μάθουμε το punk.

Μου είχε κάνει εντύπωση εκείνο το πολεμικό “Sunday Bloody Sunday”, που μου έμαθε τη σφαγή στα επεισόδια του 1972 στο Derry, αλλά και το “New Year 's Day”, που ταίριαζε πιο πολύ με το ηχητικό κλίμα των άλλων συγκροτημάτων της εποχής και το έπαιζα πιο πολύ, ως dj...


Ποτέ δεν κατάλαβα την κριτική κατά της πολιτικοποίησης του Bono - καταλαβαίνω βέβαια (καθώς δεν παρακολούθησα όλα τα στάδια της εξέλιξης τους) οτι μπορεί να έγινε σε κάποια φάση “μαϊντανός των media” ή η μουσική τους παραγωγή (που επίσης δεν έχω παρακολουθήσει καλά) να “κορέστηκε” από το σταριλίκι τους.

Ωστόσο, αυτό που κάνει ο Bono τόσα χρόνια, είναι νομίζω αυτό που θα ήθελα να κάνει κάθε ενεργός πολίτης - και ειδικά αυτός που έχει τη δύναμη της λατρείας τόσων εκατομυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Δεν εννοώ με αυτό οτι κάθε ροκ σταρ ή ηθοποιός πρέπει σώνει και καλά να κάνει φιλανθρωπίες ή να συμμετέχει σε διεθνείς συναντήσεις ηγετών, αλλά ο κάθε ένας που έχει εισπράξει τόση λατρεία (ή έχει τόσο “αστέρι”) αισθάνομαι οτι έχει την ηθική υποχρέωση να ανταποδώσει στο δικό του κοινωνικό σύνολο ή στην ανθρωπότητα συνολικά. Κι ένας πολύ καλός τρόπος είναι να υπεραμύνεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα, αν τα κίνητρα του είναι ματαιόδοξα, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά, πόση ακόμα δόξα μπορεί να μαζέψει κάποιος σαν τον Bono - δεν έχει χορτάσει;

Χθες το βράδυ, αναφέρθηκε με πολύ τρυφερό τρόπο στην ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη Βιρμανία, Aung San Suu Kyi, “στέλνοντας τη συμπαράσταση όλων από την Αθήνα”, αναφέρθηκε στον Nelson Mandela και στη Διεθνή Αμνηστεία, μας έδειξε βίντεο με τον Desmond Tutu να προλογίζει το “One”, έδειξε βίντεο που αναφερόταν στο Παλαιστινιακό, καλώντας όλες τις πλευρές προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης (οι συνομιλίες μόλις άρχισαν στην Ουάσινγκτον), ενώ αναφέρθηκε (με λίγο άτεχνο είναι η αλήθεια, αλλά συμπαθή τρόπο) στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα, δίνοντας κουράγιο, κατακεραυνώνοντας τις αγορές και ζητώντας “να μείνει ψηλά το ηθικό”. "Απίστευτο μέρος" πρόσθεσε λίγο αργότερα...


Συγνώμη, αλλά αυτό μου αρέσει από έναν καλλιτέχνη - να είναι όσο σκεπτόμενος και πολιτικοποιημένος μπορεί. Και χθες το βράδυ, με αυτό τον τρόπο, ο Bono και οι U2 έδειξαν οτι ένα φαντασμαγορικό, υπερβολικά πλαστικό (για τα γούστα μου) ντεκόρ και ένα φουτουριστικό/διαστημικό σόου δεν είναι κενό νοήματος και δεν εξαντλείται στη μουσική αναπαραγωγή επιτυχιών ή στη μέθεξη που προκαλούν σε 80 χιλιάδες κοινό μερικές από τις πιο γνωστές μελωδίες, που μας μεγάλωσαν. Η ανατριχίλα οφειλόταν και στην πολιτική συνειδητοποίηση...

Το κοινό ήταν επίσης συγκινητικό, καλώντας τους να μην εγκαταλείψουν τη σκηνή, με παρατεταμένες επαναλήψεις των λαρυγγισμών του Bono - και οι ίδιοι έδειξαν να το εκτιμούν. Τα bis πολλά, ενώ δεν έλειψαν και όλα τα μεγάλα χιτ του συγκροτήματος: "Pride (In The Name Of Love)", "With Or Without You", "I Still Haven't Found What I'm Looking For", "Beautiful Day", "Mysterious Ways", "Miss Sarajevo", "Where The Streets Have No Name", μεταξύ άλλων (το αγαπημένο μου "One" μάλλον με απογοήτευσε ως διασκευή). Μου άρεσε πολύ η παρουσία του Edge, αλλά και η στιβαρότητα του rhythm section. Κατά τα άλλα, η παραγωγή εξαιρετική, με τη σκηνή πράγματι να είναι ανοιχτή στο κοινό σε 360 μοίρες. Και η ατμόσφαιρα αντάξια των προσδοκιών...

“Οι Ιρλανδοί και οι Έλληνες έχουν πολλές ομοιότητες” είπε κάποια στιγμή ο Bono. Πράγματι, αλλά λόγω γλώσσας και μουσικής βιομηχανίας, υπάρχει μια μικρή διαφορά: Το κορυφαίο συγκρότημα τους γεμίζει στάδια και συγκλονίζει (επί σχεδόν 35 χρόνια) εκατομύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο...


Υ.Γ. 1: For the record, οι U2 μπήκαν στο στάδιο υπό τους ήχους του "Space Oditty" του David Bowie και αποχώρησαν υπό τους ήχους του (επίσης "διαστημικού") "Rocket Man" του Elton John. Homage στους παλιότερους...

Υ.Γ. 2: Βρίσκω άκρως υποτιμητικό της νοημοσύνης μας, πρωταγωνιστές της δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής ζωής μας να διαλαλούν οτι θα πάνε στη συναυλία, όταν η σχέση τους με το ροκ περνάει μάλλον από διάφορες λαμέ εμφανίσεις και "μπουζουκλερί"...







To εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com και οι φωτό από το www.in.gr και το www.dailymail.co.uk.

To post συνοδεύεται από το "Sunday Bloody Sunday", από το τρίτο άλμπουμ των U2.

buzz it!

14 σχόλια:

Idom είπε...

Γεια σου Προκόπη!

"... αλλά ο κάθε ένας που έχει εισπράξει τόση λατρεία ... αισθάνομαι οτι έχει την ηθική υποχρέωση να ανταποδώσει στο δικό του κοινωνικό σύνολο... "

Μα καλέ, βέβαια, αυτό ακριβώς κάνουν ένα σωρό δικοί μας ηθοποιοί, αθλητές και λοιποί αστέρες: γίνονται βουλευτάδες και προτατεύουν το κοινωνικό σύνολο από άλλους που θα γίνονταν βουλευτάδες...
:-(

Idom

Prokopis Doukas είπε...

@Idom: Αυτοί, σπάνια δεν πρέπει να πάνε σπίτι τους... :-)

the elf at bay είπε...

Καταρχήν καλώς σε βρήκα.

Το ΥΓ2 είναι πολύ εύστοχο. Δυστυχώς κι όχι μόνο στους U2 (τους οποίους τους θεωρώ αρσενικούς 'Αννες Βίσσες της ροκ μετά το The Joshua Tree), βλέπεις λαμελαϊκούς-ες να το παίζουν ροκ και προχώ καμώμενοι ότι ξέρουν κι όλους τους στίχους απ'έξω κι ανακατωτά. Anyway. Για το πολιτικοποιημένο του πράγματος κρατώ επιφυλάξεις. Είναι πολλά τα λεφτά, Προκόπη....

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι αλλά θα διαφωνήσω.
Eίναι πασιφανές ότι ο Bono δεν έχει χορτάσει τη δόξα του. Kαιρό τώρα είναι μαιντανός των media και όσον αφορά τη μουσική του, είναι βασικά mainstream, ένα μέιγμα ποπ κοινοτοπίας με βαρύγδουπες ενορχηστρώσεις. Από τότε δε που άρχισε να το παίζει και άγιος, προσωπικά με απωθεί.

Tώρα, ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικοποιημένος ήδη από την επιλογή του να είναι καλλιτέχνης. Με τεράστιο προσωπικό και οικονομικό κόστος ( και χωρίς τη δόξα και τα χρήματα- πχ. Του Bono, Madonna, κλπ) προτείνει αν μη τι άλλο ένα διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Και πιστέψτε με, δεν έχω καμία ρομαντική απόψη για τους καλλιτέχνες.

Ο Βοno δεν προτείνει κάτι εκτός της νόρμας. Ούτε ρισκάρει κάτι. Τουναντίον. Προωθεί τη μουσική του και τον εαυτό του με τον πιο ύπουλο τρόπο.

Τοποθετεί τα χρήματα του σε φορολογικούς παραδείσους,διαφημίζει το ipod, εμφανίζεται με τον George Bush τον jr και τελεύταια στο συνέδριο των Torries. Please…

Λυπάμαι αλλά κάθε μας πράξη είναι πολιτική.
Και για να μην ονειροβατούμε: η φιλανθρωπία, σε μεγάλο μέρος της, είναι μορφή εξουσίας.

Ειλικρινά δική σας.

beta είπε...

Εμένα πάλι με εκνευρίζει ο πολιτικός λόγος του Μπόνο γιατί είναι παρωχημένος, κοινότοπος και ουσιαστικά απολιτικός. Τι είναι ο Μπόνο αλήθεια; αριστερός; δεξιός; φιλελεύθερος; Ούτε αν είναι υπέρ της ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας ή κατά δεν έχω καταλάβει!!!

Άλλοι καλλιτέχνες έχουν πολιτική άποψη και δράση- μου 'ρχονται τυχαία ονόματα, Miles Davis, Cannonball Adderley, Tracy Chapman.

Prokopis Doukas είπε...

@the elf at bay: Καλώς ήρθες! :-)
Ναι, μπορεί να είναι κι έτσι (εννοώ με τα λεφτά) - δεν ξέρω. Πάντως και το Achtung Baby (1991?) ήταν πολύ καλό. Και όπως και να χει, έχουν αφήσει το στίγμα τους...

@Ανώνυμη: Ειλικρινά δική μου, χωρίς όνομα; :-)

Και μαϊντανός είναι και mainstream, το λέω. Αλλά όπως και το Άβαταρ, ας είναι "μελό" κι ας βοηθάει λίγο τη μαζική συνειδητοποίηση. Προφανώς κι εγώ θέλω περισσότερα, αλλιώς θα ήμουν και φαν τους.

"Τοποθετεί τα χρήματα του σε φορολογικούς παραδείσους,διαφημίζει το ipod, εμφανίζεται με τον George Bush τον jr και τελεύταια στο συνέδριο των Torries. Please…"

Όλα αυτά ομολογώ δεν τα ξέρω, γιατί δεν τους παρακολουθώ, είμαι κοντά σε πολύ λιγότερο μαζικές μουσικές. Τώρα για τη φιλανθρωπία, ας πούμε οτι είναι μια μορφή "εξιλέωσης" ή άλλοθι, για τα πολλά που απέκτησε κανείς. Δεν μπορώ όμως να την καταδικάσω - δεν επαρκεί φυσικά και για να αθωώσω, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική...

Πολλοί καλλιτέχνες δεν είναι καθόλου πολιτικοποιημένοι, ούτε πρέπει υποχρεωτικά να είναι. Μπορούν όμως να υπερασπίζονται την αδικία και να μάχονται για τα δικαιώματα...

@beta: Νομίζω, οτι φύσει και θέση, είναι στην προοδευτική πλευρά (ως ροκ καλλιτέχνης τι να είσαι, συντηρητικός;)

Δέχομαι οτι μπορεί να εκνευρίζει, γιατί επαναλαμβάνω δεν τον παρακολουθώ, παρά ελάχιστα. Από την άλλη, υποθέτω, οτι όταν είσαι τόσο δημοφιλής δεν ρισκάρεις να πάρεις θέσεις στενά κομματικές ή να "διώξεις" ένα κομμάτι του κοινού σου, που έχει άλλες απόψεις. Μπορείς όμως να αρνηθείς ηγέτες να δεις τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όταν αυτός είναι ο Μπους.

Ο μακαρίτης ο Miles Davis... Πού τον θυμηθήκατε... Τον είχα δει λίγο ρπιν πεθάνει.. :-)

Ανώνυμος είπε...

Η ουσία είναι ότι μουσικά έχουν να κάνουν κάτι συναρπαστικό απ΄το 91.
Όποτε διαβάζω μια συνέντευξη ή ένα σχόλιο του Bono απορώ με τις κοινοτοπίες και τις μπαρούφες που λέει. Στην ταινία για τον Cohen ήταν για να γελάς τα λεγόμενά τους.
Αυτά τα σχόλια για τους έλληνες και τους ιρλανδούς "που δεν έχουμε μία" που έκανε στην συναυλία, όταν σου ανήκει το μισό Δουβλίνο ακούγονται άσχημα.
Η (μουσική) ιστορία ας τους κρίνει. Κατά την γνώμη μου είναι ένα απο τα πιό υπερεκτιμημένα γκρουπ στην ιστορία της ποπ (αν αναλογιστεί κανείς την επιτυχία τους).
Γιάννης

Vicky είπε...

[Παρενθετικά, σε σχέση με το σχόλιο για το Συνέδριο των Συντηρητικών, να πω πως έκανε εισαγωγή και στο keynote του Brown. Επίσης, το 2004, τάδε έφη Bono - ο Tony Blair είναι ο John Lennon και ο Gordon Brown ο Paul McCartney της διεθνούς ανάπτυξης :)]

Θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί..

Καλό φθινόπωρο :)

Prokopis Doukas είπε...

Οκ, οκ με πείσατε οτι δεν τους πάτε... :-)

@Γιάννης: Ναι, δεν έχουν κάνει κάτι συναρπαστικό - αλλά πόσα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν κάτι συναρπαστικό πάνω από 10-15 χρόνια;

Κι εντάξει, είπε οτι ως χώρες "είμαστε broke", άλλο αυτό... :-)

Αλλά οκ, προφανώς, δεν έχω ακούσει τίποτα από όλα όσα λέει ο Μπόνο τόσα χρόνια... Και αποσύρω τη στήριξη μου.. :-)

@Vicky: Λίγο πολύ γλείψιμο, ε; Είναι στο πλαίσιο του "λέμε καμιά ... να περνάει η ώρα"...

Τι να πώ; Υποχωρώ ατάκτως.. Καλό φθινόπωρο.. :-)

Ανώνυμος είπε...

και η μουσική ; εντάξει με τους μαιδανούς και τα ξινά σταφύλια αλλά η μουσική ; κοντεύουν τριάντα χρόνια και δεν ξεθώριασε ακόμη, έστω κι αν προσπαθούν να την κρύψουν κάτω απο τόννους μέταλλο

η μουσική τους είναι εκεί και είναι -άποψή μου,άνευ σημασίας- αληθινά σπουδαία, όποιος θέλει να τη δει την βλέπει, μπορεί να την ακούσει κιόλας αν δεν κρατάει πεισματικά κλειστά τα μυαλά του

Κ.Κ.Μ.

Prokopis Doukas είπε...

@Κ.Κ.Μ.: Όντως, δεν ξεθώριασε.. Αλλά αυτό είναι το άλλο σκέος, το αμιγώς καλλιτεχνικό... :-)

Ανώνυμος είπε...

Δεν κρατάω πεισματικά κλειστά τα μυαλά μου! :-)
Μου αρέσει και εμένα το Οne πχ. Αλλά μόνο όταν το τραγουδάει με τη θεά Mary J Blige!
:-))
Φιλιά!
Καρολίνα (anonymous)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Κατά τη γνώμη μου,όσο "ματαιόδοξος" κι αν είναι ή αν φαίνεται ο Bono,ακόμα κι αν δεν έχει χορτάσει δόξα και θέλει κι άλλο θαυμασμό,κι άλλη προβολή,αν είναι να κάνει κάποιο καλό,έστω και μικρό(δωρεές,συναυλίες για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό,κλπ),είναι καλύτερο από το να μην έκανε τίποτα.Τουλάχιστον ας ωφελούνται και κάποιοι που έχουν ανάγκη,είναι ήδη πολύ αυτό στους καιρούς που ζούμε.

Prokopis Doukas είπε...

@ολα θα πανε καλα...: Κι εγώ αυτής της γενικής αντίληψης είμαι. Βέβαι, υάρχει κι ο αντίλογος, οτι έτσι μας παρασύρει να υποστηρίζουμε τα τεράστια οφέλη της ματαιοδοξίας τους - και οτι κατά βάση μας δουλεύει...

ShareThis