No woman, no cry...

Ήταν μια πολύ κρίσιμη εβδομάδα η προηγούμενη, που άρχισε με μια υπέρβαση: Οι υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη έδωσαν ένα νέο στίγμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αντίστιξη μάλιστα, με την πιθανή πρόταση του σπαρασσόμενου ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει τον εκ του “παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ” προερχόμενο Αλέξη Μητρόπουλο, είναι άκρως εύγλωττη για τον πραγματικά προοδευτικό ψηφοφόρο.

Εκτιμώ οτι η επιλογή Καμίνη δεν ήταν “επιλογή ήττας”. Ενδεχομένως, δύσκολα και υπό προϋποθέσεις, η υποψηφιότητα του θα μπορούσε να αποδειχθεί νικηφόρα. Δεν τα πάει και τόσο άσκημα στις πρώτες δημοσκοπήσεις - κι αν οι ψηφοφόροι της Αθήνας αντιληφθούν οτι πρέπει να καταψηφίσουν την αλαζονεία ενός ακροδεξιού δημάρχου (όλη η συνέντευξη εδώ), που ευθύνεται για την χειρότερη εικόνα της πόλης όλων των εποχών (και κατεβαίνει με συμβούλους σαν τον Ψινάκη), τότε ίσως κάτι γίνει.


Αντιθέτως, η επιλογή στήριξης Τατούλη, προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα, όσο κι αν είναι γνωστό οτι η Πελοπόννησος είναι μια άκρως συντηρητική - και άρα “χαμένη” για το ΠΑΣΟΚ - περιφέρεια. Δυσμενείς εντυπώσεις προκάλεσε και η γνωστοποίηση των διαδοχικών αρνήσεων από υπουργούς και θεωρούμενα ως “στελέχη πρώτης γραμμής”, αν και προσωπικά πιστεύω οτι η άρνηση και ο διαχωρισμός της θέσης μπορεί να αποτελεί δικαίωμα του στελέχους - αναλόγως φυσικά με το ποιός είναι ο καθένας και ποιά είναι η πορεία του. Για παράδειγμα, η άρνηση μιας εξωκοινοβουλευτικής υπουργού Περιβάλλοντος να βρεθεί ξαφνικά υποψήφια περιφερειάρχης δεν θεωρώ οτι ήταν επί της ουσίας πρόβλημα. Ως αποτυχία επίσης λογίζεται η μη ύπαρξη γυναικείων υποψηφιοτήτων, για τις περιφέρειες - εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Οι αρνήσεις κατέδειξαν εκτός από πολιτική δειλία ή δυσπιστία να υποστηριχθεί ο Καλλικράτης (με τον φόβο της λαϊκής κατακραυγής ή της ανυπαρξίας πόρων) και το πρόβλημα της μη αποκεντρωμένης Ελλάδας: Όταν ο πολιτικός έχει κατακτήσει μια θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή, αρνείται να αφήσει τη ζωή στην Αθήνα και να επιστρέψει ως τοπικός άρχων “δεύτερης διαλογής”, στην περιφέρεια.

Με αυτή την έννοια, η αποπομπή Μπατζελή από την κυβέρνηση φάνηκε μάλλον άδικη, ως η μόνη “τιμωρία” που τελικά εφαρμόστηκε. Ο ίδιος ο ανασχηματισμός προκάλεσε και αυτός ανάμεικτα συναισθήματα: Η τετράδα Ραγκούση, Παπακων/νου, Χρυσοχοίδη και Λοβέρδου στα κρίσιμα υπουργεία κερδίζει πιθανότατα την αποδοχή του εκλογικού σώματος, αλλά το “ξεχειλωμένο” σχήμα με τους τόσους πολλούς αναπληρωτές υπουργούς και υφυπουργούς, καθώς και η “καταβύθιση” στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ (πλην εξαιρέσεων) δεν δημιουργεί θετικές εντυπώσεις, παρά τις εξηγήσεις περί “αδύναμου κρατικού μηχανισμού” και τη διαφαινόμενη ανάγκη ισορροπιών, ενόψει και των εκλογών. Το ίδιο και η παραμονή κάποιων υπουργών στην κυβέρνηση, με μετακινήσεις, παρά τις φτωχές τους επιδόσεις. Επίσης, η είσοδος στην κυβέρνηση μιας μόλις ενός έτους βουλευτή, που είναι και στενή συγγενής του πρώτου τη τάξει υπουργού, δεν είναι και το καλύτερο, από πλευράς ηθικής τάξης...


Στο επίπεδο των εντυπώσεων επίσης, θα πρέπει κανείς να λάβει υπ’ όψιν του τις αιτιάσεις για αύξηση του κόστους λειτουργίας του μεγάλου κυβερνητικού σχήματος, το κόστος μετονομασίας των υπουργείων (που αν ανέρχεται για λογότυπα, σήματα, επιστολόχαρτα κλπ στο τερατώδες ποσό που αναφέρεται, τότε αποτελεί πρόβλημα) και βεβαίως τα επικοινωνιακά επεισόδια από γρφικούς και ακραίους, άνευ ιδιαίτερης σημασίας τελικά.

Παρακολούθησα την ομιλία Παπανδρέου το βράδυ του Σαββάτου, αλλά και μεγάλο μέρος της συνέντευξης την Κυριακή το μεσημέρι. Ίσως η κρίση δίνει την ευκαιρία να φύγει η καθιερωμένη αυτή έναρξη της οικονομικής χρονιάς από την παροχολογία. Η απάντηση για την “κατά του μνημονίου” πολιτική της ΝΔ, εκτός από την αναφορά στη γκάφα του συμβούλου, θα μπορούσε να συνεπικουρείται και από τη δημοσκόπηση της Kapa Research για το Βήμα, σύμφωνα με την οποία η στάση αυτή δεν δείχνει επ’ ουδενί να πείθει την πλειοψηφία.

Δύο ζητήματα ουσίας θεωρώ σημαντικά - και με πιθανότατα αρνητικό αντίκτυπο: Χωρίς να γνωρίζω τα οικονομικά στοιχεία, η λύση με την απαλοιφή της έκπτωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης μοιάζει πολύ πιο αποτελεσματική (και αντιμετωπίζει επιτέλους το πρόβλημα της λαθρεμπορίας) από τη γενική αύξηση του ΦΠΑ, που η αγορά δεν αντέχει πια. Είναι λοιπόν απογοητευτικό αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί δεν είναι “έτοιμος” ένας μηχανισμός αντιστάθμισης για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.

Το δεύτερο είναι η προσφυγή στη “συνήθη λύση” της περαίωσης, που κατά την άποψη μου, είναι υποτιμητική και απαράδεκτη για τον έντιμο φορολογούμενο. Απαλάσσει τον φοροφυγά από τα αμαρτήματα του με ελάχιστο κόστος, ενώ αναγκάζει αυτόν που είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του να υποστεί ένα “νταβατζηλίκι” - και να πληρώσει και την περαίωση, γιατί “άμα θέλουν κάτι θα του βρουν”. Η περαίωση είναι κάτι που πρέπει να φύγει τελείως από το λεξιλόγιο της εφορίας, αν θέλουμε να κάνουμε το άλμα προς τα εμπρός...









Οι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τη διασκευή του κλασσικού "No Woman, No Cry" από τους Αμερικανούς Fugees