Να καθαρίσουμε την Κόπρο του Αυγεία*

Η βροχή είναι λυτρωτική, εκτονώνει επιτέλους αυτό το “μπούκωμα” του καιρού τόσες μέρες, με τους νοτιάδες. Η πόλη έχει πάντα την ευκαιρία να καθαρίσει λίγο - ειδικά στο κέντρο, που θυμίζει δημόσιο ουρητήριο. Θα το καταφέρει και μεταφορικά;


Όποιος μεταφράζει αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις εκλογές, με όρους (παλαιοκομματικής) πολιτικής ανάλυσης, κάνει κατά τη γνώμη μου λάθος. Δεν πρόκειται απλώς για μια μάχη μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων, μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή μια μάχη μεταξύ “δυνάμεων του μνημονίου και του αντι-μνημονίου” (τι πολιτικά αφελής όρος).

Στην πραγματικότητα το παλιό και το φαύλο σπαρταράει - και με λύσσα αντιδρά στην πιθανότητα περιθωριοποίησης του. Είναι δυνατόν; Θα χάσουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε, να κάνουμε “δουλίτσες”, να κάνουμε ρουσφέτια; Είναι δυνατόν να μπει έλεγχος στα άδυτα ενός πολυδαίδαλου δήμου (με 11 χιλιάδες εργαζομένους και τεράστια έσοδα), μετά από μια χαμένη τετραετία και 24 χρόνια της ίδιας παράταξης στην εξουσία;

Στους βετεράνους δημοτικούς συμβούλους της αδιαφάνειας που επανεξελέγησαν, περιλαμβάνονται και άνθρωποι που είναι εκεί από την εποχή Έβερτ! Σε αυτούς προσθέστε - ως πρώτο σε ψήφους - τον Ψινάκη κι έχετε μια πρώτη εικόνα. Το πρόσωπο όμως του Νικήτα Κακλαμάνη τη βραδιά του α’ γύρου, τα έλεγε όλα. Αυτός “που άνοιγε σαμπάνιες” όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Καμίνη, τώρα εμφανίζεται “ζεματισμένος” από μια λαϊκή ετυμηγορία, που του δίνει μεν το προβάδισμα, αλλά τουλάχιστον κατά 10 μονάδες πιο κάτω απ’ ότι περίμενε - και σιγουρα όχι “τον περίπατο από τον α’ γύρο”, που κάποιοι δικοί του ήλπιζαν.

Τον παρακολούθησα όλη την εβδομάδα, στις περισσότερες τηλεοπτικές του εμφανίσεις, να δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας, λαϊκισμού και παλαιοκομματικής στρέβλωσης. Η θεατρική παράσταση όμως ήταν κακή, το χαμόγελο βεβιασμένο, τα αστεία πιο κρύα κι από του Ψωμιάδη. Η προσπάθεια να σπιλώσει τον αντίπαλο του, να “γλείψει” τους δημοσιογράφους και να παραπλανήσει το κοινό, διάφανη. Αν είχε απέναντι του έναν έμπειρο τηλεοπτικά και εξίσου σοβαρό με τον Καμίνη πολιτικό, δεν θα ήξερε πού να κρυφτεί...

Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν έχει στην ουσία να πει τίποτα για την αποτυχία του. Δεν περίμενε καν οτι θα έπρεπε να απολογηθεί. Κλασικός εκπρόσωπος της σχολής “πολιτική ίσον δημόσιες σχέσεις, υπόγειες συμμαχίες και τηλεοπτικές εμφανίσεις”, νόμιζε οτι θα είχε τη δεδομένη υπεροχή. Δεν είχε υπολογίσει καν το κόστος των ψεμμάτων και της αλαζονείας του - γνωστή άλλωστε, εδώ και χρόνια, από τις σχέσεις του με τους κατοίκους και τις Κινήσεις Πολιτών. Άσε το ήθος και η αναλγησία. Καταφεύγει δε στην αστεία επίκληση “της ψήφου κόντρα στο μνημόνιο”, αυτός που κατά κύριο λόγο (ως μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και ως διαχειριστής ενός χρεωμένου δήμου), ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας...

Όταν η πολιτική είναι αδίστακτη, στις περιπτώσεις που στριμώχνεται, δεν διστάζει να συμμαχήσει με το διάβολο (αντίθετα με τον Καμίνη, που τράβηξε χθες το πρωί στη ΝΕΤ σαφή διαχωριστική γραμμή, λέγοντας “δεν συνομιλώ με τη βία”). Πόσο μάλλον, όταν ήδη βρίσκεσαι στην ακροδεξιά όχθη. Ο Κακλαμάνης προσβλέπει με άνεση στις ψήφους του Μιχαλολιάκου - και θα συνεργαστεί αγαστά μαζί τους στο δημοτικό συμβούλιο (αυτός που βεβαίως δεν έκανε τίποτα για τα προβλήματα του Ιστορικού Κέντρου και του Άγιου Παντελεήμονα). Όσοι όμως νομίζουν οτι η Αθήνα μπορεί να προχωρήσει μπροστά με την απολιτίκ/ακροδεξιά αντίληψη “κάτω οι πολιτικοί - ψηφίζουμε άκρα για να σας σοκάρουμε”, πλανάται πλάνην οικτράν. Ποτέ τα προβλήματα δεν λύθηκαν με φασιστικές κραυγές - μόνο με προοδευτικές λύσεις. Το φωνάζουμε χρόνια - η απουσία πολιτικής, που χαρακτήρισε όλα τα τελευταία χρόνια κυβέρνηση και δήμο, οδηγεί στην επικίνδυνη εκόλλαψη του “αυγού του φιδιού”.

Ο πόλεμος λάσπης (από όλο το φάσμα της πολιτικής του υποκόσμου) και η ακροδεξιά ατζέντα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι νικητές. Ούτε καν η αντίληψη που δικαιολογεί οτι “όταν ζεις μέσα στους λαθρομετανάστες, να παίρνεις τέτοιες ακραίες θέσεις”. Έτσι ζω κι εγώ - πιο κέντρο δεν γίνεται - μέσα στα προβλήματα και την υποβάθμιση. Μπορείς να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα όλων (άλλωστε “δικαιώματα για τους μισούς” δεν υπάρχει), χωρίς να υιοθετείς ή να πλησιάζεις καν τη ρητορική της μαύρης αντίδρασης.

Σε αυτές τις εκλογές άρα πολλοί απέφυγαν να ψηφίσουν, άγνωστο ποιάς ακριβώς πολιτικής προέλευσης. Η Αθήνα έχει απίστευτα πολλούς ετεροδημότες, συνήθως συντηρητικού προσανατολισμού, που ζουν στα προάστεια. Δεν ήρθαν γιατί αδιαφόρησαν, γιατί έδωσε γραμμή η ΝΔ κατά Κακλαμάνη (επειδή θα πάει με τη Ντόρα), γιατί ενοχλήθηκαν από τον Ψινάκη, γιατί δεν εμπιστεύονται συνολικά πια το πολιτικό σύστημα; Ή μήπως ακριβώς καταδικάζουν το πρόσωπο και τη θητεία, ανεξαρτήτως ψευτοδιλημμάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής; Δύσκολα θα μάθουμε επακριβώς. Σε κάθε περίπτωση, η αποχή είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο.

Εντυπωσιακά πολλοί ψήφισαν Αμυρά - και είναι απολύτως κατανοητό. Ήταν εξαιρετικά πειστικός, με “καθαρό πρόσωπο” και φρέσκιες ιδέες. Και είναι ίσως κατανοητό που δεν παίρνει θέση στο β’ γύρο. Αν και θα περίμενα να σταθεί απέναντι στον απερχόμενο δήμαρχο, αυτόν να μη δεχθεί να τον συναντήσει κι ας μη στηρίξει κανέναν (μια παρόμοια στάση θα περίμενα και από την αριστερά - να πει οτι ειδικώς για τις περιπτώσεις Μπουτάρη και Καμίνη υπερβαίνουμε το κομματικό συμφέρον, δηλώνουμε στήριξη και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να το προσμετρήσει ως κομματικό όφελος). Όπως είναι βέβαια και εξαιρετικά απωθητική η προσπάθεια Κακλαμάνη να προσεταιριστεί ψήφους, που ακριβώς γυρνούν την πλάτη σε αυτό που αντιπροσωπεύει. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας ψηφοφόρος του Αμυρά, ειδικά με τον Κακλαμάνη; Και τι σχέση μπορεί να έχει τελικά με αυτόν οποιοσδήποτε προοδευτικός ψηφοφόρος;

Προσπερνάω τα ρεπορτάζ περί μετώπου ΝΔ-αριστεράς. Δεν πιστεύω οτι μπορεί να μην αδράξουμε τελικά την ευκαιρία. Σε αυτή τη χώρα, ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα πολιτών επιζητεί την πλήρη αλλαγή σελίδας, στο πολιτικό σύστημα. Και αυτό κωφεύει, γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει την εξουσία και τα προνόμια. Τώρα λοιπόν, που υπάρχει η ευκαιρία στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με σοβαρούς ανθρώπους που προέρχονται από την κοινωνία και όχι τον κομματικό σωλήνα, που τους στηρίζουν Ευρωπαίοι δήμαρχοι, κινήσεις πολιτών, πολιτικά στελέχη διαφόρων αποχρώσεων και προσωπικότητες, εμείς τους “κοιτάμε στα δόντια”. Κι είμαστε έτοιμοι, άλλη μια φορά, εντελώς αυτοκαταστροφικά, να βουλιάξουμε, αντί να πούμε οριστικά αντίο σε αυτούς που βεβαιωμένα καταχράστηκαν την εντολή μας. Είναι δυνατόν;


*Κόπρος του Αυγεία



Υ.Γ. Ο αρχικός τίτλος που είχα εμπνευστεί ήταν "Να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους", από το μυθιστόρημα του σουρεαλιστή Boris Vian. Με πρόλαβε όμως ο Χασοδίκης...









Όλα τα post για μια άθλια θητεία, εδώ.

Η αφίσα είναι από την Παραπολιτική.

Το post συνοδεύεται από το εύγλωττο "Comment Te Dire Adieu" των Σοηδών (;) String Swing.