Είναι φυσιολογικό που σε κάθε κοινωνία, σε ολόκληρο τον πλανήτη, καλύπτεται όλο το φάσμα των απόψεων; Είναι οι απόψεις που ασφυκτιούν και πρέπει να εκφραστούν; Ή είναι η ανάγκη του καθενός - παράλληλη με την ανάγκη της οπαδοποίησης - να βρει τη δική του μικρή niche κοσμοθεωρίας, διαφορετική από του διπλανού του; Μήπως η ίδια η ανάγκη της διαφοροποίησης φτιάχνει μαγαζάκια προσωπικής έκφρασης, που πλασάρονται ως ρεύματα ιδεών;
Και τι συμβαίνει όταν η ανάγκη είναι καθαρά ψυχολογική; Γιατί κάποιοι είναι μονίμως με τους Ινδιάνους, είτε είναι δίκαιο είτε είναι άδικο; Φταίει το γονίδιο του αριστερού; Ή μήπως υπάρχει το γονίδιο της κόντρας; Και πόσο το προσωπικό συμφέρον διαμορφώνει τις θέσεις του καθενός; Και πότε οι μεταρρυθμίσεις είναι "μεταρρυθμίσεις";
Η κρίση σε βάζει πολλές φορές στον πειρασμό να αναθεωρήσεις. Είναι κακό; Όχι φυσικά, η αναθεώρηση είναι η πεμπτουσία της εξέλιξης της σκέψης, ειδικά στην πολιτική. Μήπως όμως ο πειρασμός είναι το δικό σου συμφέρον, η δική σου μείωση του μισθού, η δική σου προσωπική απογοήτευση, ο δικός σου προσωπικός κυνισμός, η δική σου προσωπική κατάθλιψη, ο δικός σου προσωπικός γολγοθάς;
Και ποιόν κοντράρεις; Έχει σημασία. Είσαι με όποιον κατεβαίνει στους δρόμους, είτε είναι κατά του Σαρκοζί, είτε είναι κατά της απελεύθερωσης των επαγγελμάτων;
Αν κάτι έχει σημασία στη συμμετοχή, στην προσπάθεια, στο θετικό είναι οτι σε βγάζει από τη μόνιμη μεσογειακή αμφισβήτηση. Την εύκολη απόρριψη, την αβασάνιστη κριτική, τον κυνισμό της ανωριμότητας. Έστω και για λίγο. Γιατί αλλιώς, πρέπει απλώς να δεχτούμε οτι είμαστε - ο κάθε άνθρωπος - ένας ακλόνητος καμβάς φτιαγμένος από τις ίδιες κλωστές, αλλά διαφορετικό σχέδιο. Που δεν μπορούμε ποτέ να αυτοβελτιωθούμε. Απλώς να αμπελοφιλοσοφούμε...
H φωτό από τις απεργίες κατά Σαρκοζί είναι από το www.boston.com και το εξώφυλλο από το http://ohlalaradio.blogspot.comΤο post συνοδεύεται από το "Ma jolie petite fleur" του Γάλλου Henri Salvador.
%20%20.jpg)
8 σχόλια:
Συμφωνώ τόσο πολύ με όλα αυτά. Από τη στιγμή, μάλιστα που οι περισσότερες διαμαρτυρίες γίνονται για να μην αλλάξει τίποτα, για να εγγυηθεί το κράτος την επιβίωση των πολιτών του, κόντρα σε κάθε έννοια δημιουργικότητας και παραγωγικότητας. Αλλά τι να πει κανείς όταν η αριστερά το μόνο που κάνει είναι να διεκδικεί την πατρότητα της διαμαρτυρίας. Θα ήθελα πολύ να δω κάποιον να απαιτεί κάτι που ενδεχομένως βλάπτει την προσωπική του ευημερία, αλλά είναι για το καλό της κοινωνίας. Υπάρχουν, άραγε, τέτοια παραδείγματα στην ιστορία, ή οι επαναστάσεις ήταν πάντα μία χειραγώγηση της ανάγκης του ανθρώπου για προσωπική βελτίωση συνθηκών διαβίωσης; (τα μόνα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι όσων μάχονται εναντίων δικτατοριών – σημαίνει κάτι αυτό; Και τι μαζικότητα μπορεί να έχει κάτι τέτοιο;)
Εμα, πια, νισάφι. Αυτό το θέμα στη "σχέση μας" τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν πάει άλλο. Βαρέθηκα να συμφωνώ μαζί σου βρ' αδερφέ, μπούχτισα... Πρέπει να γράψεις ένα ποστ που να με τσαντίσει. Θέλω να τα πάρω "στο κρανίο" μαζί σου, να μου τη "δώσει", να διαβάσω και να πω "ε, μα πια, αυτός ο Προκόπης, το παράκανε αυτή τη φορά", να μου σβουρλήσει το κεφάλι και να θέλω να απαντήσω στο ποστ άμεσα και με GREEKLISH KEFALAIA.
Γιάννης
ΥΓ. Πέρα από την πλάκα, για μια ακόμα φορά, θέλω να σου πω ένα πολυ μεγάλο ευχαριστώ που μοιράζεσαι σκέψεις, απόψεις, μουσικές, εικόνες και αναμνήσεις μαζί μας!
@ Μαργαρίτα Συγγενιώτου: Εδώ και πολύ καιρό θαυμάζω αυτήν, που μόλις απελευθερώθηκε...
@John: lol Χαίρομαι που είναι έτσι - κι ελπίζω να μη χρησιμοποιήσεις ποτέ GREEKLISH KEFALAIA... :-)
'Εγραφα πρόσφατα, σ' ένα ποστ για τον Προβόπουλο, ότι: "Αρπάζουμε «στο φτερό» μια γνώμη κι είμαστε έτοιμοι να την ποδοπατήσουμε και να την καταδικάσουμε, δίχως να μας πολυενδιαφέρει η ουσία ή η χρησιμότητά της, είτε επειδή η γνώμη αυτή δεν μας αρέσει, είτε επειδή έτσι ακούσαμε ή νομίζουμε. Είμαστε πρόθυμοι να προσχωρήσουμε σε μια άποψη, όχι επειδή συμφωνούμε με το περιεχόμενό της, αλλά επειδή συμπαθούμε εκείνον που τη διατυπώνει ή και το αντίθετο". Εκτιμώ, πως κάπως έτσι έχουν εκπέσει οι κανόνες επικοινωνίας μας, όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε κοινωνικό ή διαπροσωπικό επίπεδο. Παιδεία και μόνο παιδεία η διέξοδος. Κι αν δεν υπάρχει πρέπει να τη διεκδικήσουμε.
Συμφωνώ απολύτως!
Ναι να αυτοβελτιωνόμαστε, που σημαίναι να μην είμαστε πάντα βέβαιοι, να ψάχνουμε, να αρνούμαστε την ευκολία που είναι βολική, την έτοιμη λύση που χωρίς κόπο μας προσφέρθηκε, να είμαστε έτοιμοι να αναθεωρήσουμε, χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά και εγωιστικά να δίνουμε το στίγμα μας...
Να μπορούμε να "ακούμε" και όχι να ακουγόμαστε γεμάτοι αυταρέσκεια,διαιωνίζοντας τη συλλογική φρεναπάτη του συρμού που τόσο αφειδώς έχει κατακλύσει κάθε χαραμάδα του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου...
Τότε δεν θα νιώθουμε ότι είμαστε ένας "ακλόνητος καμβάς..." - τι ωραία που το λες - και θα επιδιώκουμε την προσέγγιση της ουσίας που επιβάλλει η ακλόνητη πραγματικότητα, δηλαδή η ίδια η ζωή...με τις όποιες αντιφάσεις της.
@Ευάγγελος: Γι αυτό και λέω πάντα οτι πρέπει να ψάχνουμε το κίνητρο πίσω από την ιδέα... :-)
@Γιώργος: Είναι δύσκολα πράγματα αυτά.. :-)
έκαστος στον δικό του αμπελώνα;
K.K.M.
Δημοσίευση σχολίου