Ugly...

Την προσωπική “tragedie forcee” του Ινιάριτου, δεν την αγοράζω. Ο μικροαπατεωνάκος, μικροπαραγοντίσκος εκμετάλλευσης μεταναστευτών (με ευγενή αισθήματα), που ζει μια ημιδιαλυμένη ζωή στην υποβαθμισμένη πλευρά της Βαρκελώνης, που πάσχει από καρκίνο και πήγε στον (δωρεάν) γιατρό όταν πια ήταν αργά, με την γυναίκα που πάσχει από διπολική διαταραχή και τον κερατώνει με τον αδελφό του και αδυνατεί να φροντίσει τα παιδιά, δεν καταφέρνει να με συγκινήσει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν κι άλλοι Ούξμπαλ σε αυτό τον κόσμο - βγαλμένα από τη ζωή είναι.


Ίσως γιατί πήγα οπλισμένος με την ασπίδα της αποστασιοποίησης. Ίσως γιατί ήξερα από πριν οτι ο Ινιάριτου ήθελε να μου “τρίψει τον πόνο στη μούρη, καταιγιστικά”. Ίσως γιατί δεν έχω παιδιά, όπως μου είπε μια φίλη (αν και το μόνο πράγμα που με συγκινούσε σε αυτή την οικογενειακή τραγωδία ήταν οι πανέξυπνες και γλυκύτατες φατσούλες των δύο παιδιών). Ίσως γιατί ο Μπαρδέμ ενσάρκωνε ότι πιο αυτοκαταστροφικό υπάρχει - και για αυτό (παρά την έξοχη ερμηνεία του και την επιδέξια κινηματογράφηση), θα ψήφιζα “Κυνόδοντα”...

Υπάρχει όμως ένα τεράστιο “αλλά”. Από πολιτικής πλευράς, το “Biutiful” είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, που καταγράφει αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας και παραμένει αθέατο: Η φρικωδία της εκμετάλλευσης (μέχρι θανάτου) των μεταναστών (“στην Κίνα θα δούλευαν για μισό ευρώ την ημέρα”), το δράμα του Αφρικανού που τον εκμεταλλεύονται τα κυκλώματα παρεμπορίου και τελικά απελαύνεται, ο εξευτελισμός της ζωής και της αξιοπρέπειας, με τα πτώματα να ρίχνονται στη θάλασσα - η “ζωή με το κομμάτι” και ο φόβος στην ημερήσια διάταξη. Κι όλα αυτά, αριστουργηματικά δοσμένα.

Γι αυτό και μόνο, η ταινία αξίζει. Και γι αυτό, πρέπει να τη δουν όλοι. Για να σκεφτούν έστω κι ένα λεπτό, πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα από την Ισπανία και πού οδηγεί η τελμάτωση (ή ακόμα καλύτερα η ανυπαρξία επί δεκαετίες) μεταναστευτικής πολιτικής. Και γιατί υπάρχει σοβαρή ανάγκη να οργανωθούμε τάχιστα αφενός - και αφετέρου γιατί είναι πολύ σημαντικό να συντασσόμαστε με τις ψύχραιμες φωνές, που επικρίνουν τη “θερμοκέφαλη” υποστήριξη της κατάληψης της Νομικής και αυτούς που με ακτιβισμούς (εντός και εκτός εισαγωγικών) υποδαυλίζουν καταστάσεις, αντί να λύνουν προβλήματα. Ειδικά με αυτό το γνωστό στυλάκι της απεμπόλησης των ευθυνών ή των ρουκετών του τύπου “όποιος δεν υπεραμύνεται του ασύλου δεν είναι Έλληνας” - που αποτελεί απλώς την άλλη πλευρά ενός εθνικοπατριωτικού παροξυσμού.

Διότι ένα κομμάτι της αριστεράς, μέσα στις αντιθέσεις της, προκάλεσε αυτό που υποτίθεται οτι αποφεύγει, σαν το διάολο το λιβάνι: Την πλήρη αποκαθήλωση της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου στο συλλογικό υποσυνείδητο, με εντελώς αυτοκαταστροφικό τρόπο.

(Την αυτοκαταστροφή πραγματεύεται και ο “Μαύρος Κύκνος”, που δεν αξίζει να δείτε. Είναι τόσο κραυγαλέος, με ηθοποιούς που - εκ των πραγμάτων - αδυνατούν να προσφέρουν την οπτική ευχαρίστηση ενός χορευτή και με την αφελή απεικόνιση της μάχης του καλού με το κακό, μέσω μιας ξενερωτούλας και ανέραστης μπαλαρίνας, που ψάχνει να βρει τα στοιχειώδη. Υπερεκτιμημένο τα μάλα.)


Τα γεγονότα γύρω μας, στις κοντινές περιοχές των άλλων ηπείρων, επιβάλλουν να γυρίσουμε τα βλέμματα μας στις πηγές ενός πανανθρώπινου προβλήματος, μέρος του οποίου υφίσταται (και έχει προκαλέσει βεβαίως) και η Ευρώπη: Οι ζωές στον λεγόμενο Τρίτο κόσμο, χωρίς καμμία "αξία και βάρος", γίνονται απάνθρωπες κάτω από τη μπότα ολοκληρωτικών καθεστώτων που εκμεταλλεύονται αυτόν, που αύριο θα γίνει φυγάς και αντίκειμενο εκμετάλλευσης, ως μετανάστης, στην πόρτα μας. Κι όχι μόνο με υπέρτατο σεβασμό στις πράξεις αυτοθυσίας, αλλά και με ανθρωπιά πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε είδους τρόπο αυτούς που προσπαθούν να αποτινάξουν το ζυγό - και ζητούν ελευθερία, δημοκρατία (κι ας είναι και “κουτσή”) και ευημερία. Δεν πάει δα και τόσος πολύς καιρός από τους ανάλογους αγώνες, εντός και εκτός Ελλάδας, κατά της χούντας.

Όλη η Βόρειος Αφρική είναι σε αναβρασμό. Το ίδιο, εδώ και πολύ καιρό η Μέση Ανατολή και η Νότια Ασία. Αν ο λεγόμενος δυτικός κόσμος (με πρώτη την Ευρώπη) δεν σοβαρευτεί και δεν δείξει το δρόμο της πραγματικής δημοκρατίας και ενός νέου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου, θα είναι ο πρώτος που θα πληρώσει. Κι επειδή επιδεικνύουμε σοβαρή ολιγωρία (και στα πολιτικά/οικονομικά και κυρίως στα οικολογικά), μπορεί να μην είναι τόσο ανέκδοτο το φινάλε της ταινίας “The Day After Tomorrow”: Μπορεί να μην υπάρχει καν πια ο Πρώτος Κόσμος...










Οι φωτό είναι από τα www.imdb.com και www.boston.com - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Hanina", της Γερμανο-αιγυπτιακής "συνένωσης δυνάμεων", του Jasmon και του Mohammad Mounir.