Με το ζόρι παντρειά...

Οι πρώτες τρεις ημέρες της διαδικασίας αναλώθηκαν αποκλειστικά σε τακτικισμούς. Ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθούσε από την Παρασκευή να προκαλέσει την παραίτηση Παπανδρέου, πριν έλθουν σε επίσημες συζητήσεις για συνεργασία, με σκοπό να τον ταπεινώσει - και να μπορεί να επαίρεται στη συνέχεια ότι «γκρέμισε τον  Παπανδρεϊσμό». Από την άλλη πλευρά, επικρατούσε σιγή ασυρμάτου, αλλά και εσωτερικός αναβρασμός.


Ωστόσο, ο πρόεδρος της ΝΔ δεν είχε επί της ουσίας, περιθώρια να πει «όχι» - όσο κι αν αυτό είναι ο εθνικοπατριωτικός εθισμός του. Οι πιέσεις ήταν αφόρητες από την Ευρώπη - και αν τα «βροντούσε» δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε σε συνέδριο πωλητών μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στο Οχάιο. Δεν μπορούσε λοιπόν, παρά να πει το «ναι», όταν ο απερχόμενος πρωθυπουργός ανακοίνωσε το απόγευμα της Κυριακής, στο υπουργικό συμβούλιο, ότι θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να καλέσει και τους δύο τους, για συνομιλίες. Η προσπάθεια για a priori παραίτηση Παπανδρέου έπεσε στο κενό.
 
Μετά την ανακοίνωση της κατ' αρχήν συμφωνίας, την Κυριακή το βράδυ, άρχισε το «στρίβειν δια του αρραβώνος». Συνειδητοποιώντας ότι θα αναγκαζόταν να πληρώσει όλα όσα υποκριτικά υποστήριζε, τα τελευταία δύο χρόνια, ο Σαμαράς προσπαθούσε να βρει κάθε δυνατό τρόπο να μην χρεωθεί το κόστος μιας συγκυβέρνησης. Έτσι, αντιλαμβανόμενος ότι θα έμπαινε «στο κάδρο» και θα χρεωνόταν τις αναπόφευκτες πολιτικές που συνοδεύουν έναν εκβιαστικό δανεισμό, υιοθέτησε αρχικά τη γραμμή άμυνας «δεν θα συμμετάσχουν στην κυβέρνηση εκλεγμένα στελέχη της ΝΔ». Αυτό άφηνε παράθυρο μεν για ένα από τα ελάχιστα αξιόλογα στελέχη που διαθέτει, τον Σταύρο Δήμα, να μπει στη νέα κυβέρνηση, ακόμα και ως αντιπρόεδρος (ειδικά αν στην άλλη αντίστοιχη θέση ήταν ο Βενιζέλος), αλλά συντηρούσε ταυτοχρόνως και την ελπίδα ότι προτείνοντας 3-4 στελέχη του ευρύτερου δεξιού χώρου (όχι βουλευτές), θα κατάφερνε να φανεί ότι δεν πρόκειται για κυβέρνηση που μοιράζεται «μισό-μισό» την ευθύνη, αλλά για μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που «κάνοντας πέτρα την καρδιά», αναγκάζεται να στηρίξει.
 
Στο twitter εκείνες τις ημέρες κυκλοφόρησε το εξής απόφθεγμα: «Μας ζητούν γραπτές εγγυήσεις, γιατί έχουμε κοπεί στα προφορικά». Η απαίτηση της Κομισιόν, δια στόματος Όλι Ρεν, ότι 5 πρόσωπα (νέος πρωθυπουργός, αρχηγοί δύο μεγάλων κομμάτων, υπουργός Οικονομικών, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας) πρέπει να υπογράψουν τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η χώρα, ήταν το επόμενο μεγάλο αγκάθι. Μέχρι και την ανακοίνωση του ονόματος του πρωθυπουργού, ο πρόεδρος της ΝΔ ισχυριζόταν ότι δεν θα υπογράψει, εκδίδοντας και κάπου στη μέση μια οργίλη εθνικοπατριωτική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «ο λόγος του αρκεί». Όχι όμως για τους εξαιρετικά δύσπιστους πλέον Ευρωπαίους.
 
Η σκληρή πραγματικότητα προκάλεσε άνευ προηγουμένου διχασμό στην συντηρητική κοινοβουλευτική ομάδα: Γύρω στους 50, μετριοπαθείς κατά τεκμήριο, βουλευτές  (συμπεριλαμβανομένου και του συμβούλου Χρύσανθου Λαζαρίδη, αλλά όχι βεβαίως του Φαήλου Κρανιδιώτη) πίεζαν τον Σαμαρά να συνεργαστεί, ενώ ακραίοι της λαϊκής/εθνικιστικής δεξιάς είχαν εξεγερθεί, κατηγορώντας τον Αντώνη Σαμαρά για προδοσία...
 
Γύρω στην Τρίτη όμως - κι ενώ ο Λουκάς Παπαδήμος εθεωρείτο αναμφισβήτητο φαβορί - η πλάστιγγα της εμπλοκής άρχισε να γέρνει προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ακόμα βέβαιο αν πράγματι ο Σαμαράς αρνήθηκε διαδοχικά Παπαδήμο και Βενιζέλο για πρωθυπουργό, όπως εντέχνως διέρρευσε την Τετάρτη από το Μαξίμου. Το ζήτημα όμως ήταν κατά κύριο λόγο εσωκομματικό, καθώς όπως φαίνεται Παπαδήμος και Βενιζέλος ήταν “ασύμβατοι”, ο ένας για λόγους ευχέρειας επιλογής του δικού του οικονομικού επιτελείου και ο άλλος για λόγους εξουσίας. Ο «λαϊκιστής πολιτικός από τη Βόρειο Ελλάδα», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει οι Financial Times, έψαχνε τον τρόπο να κυβερνήσει ανενόχλητος, αφού ο Παπανδρέου θα ήταν πλέον οχυρωμένος στην ιδιότητα του προέδρου του κόμματος.
 
Έτσι λοιπόν, άρχισαν να «ανασύρονται» λύσεις από τον κομματικό «πάγκο» (και με τη χώρα να διασύρεται επί τρείς ημέρες), Κακλαμάνης, Πετσάλνικος και διάφοροι άλλοι καθηγητές, δικαστικοί και τεχνοκράτες (μερικοί προσκείμενοι “απροσχημάτιστα” στον υπουργό Οικονομικών) «έπεσαν στο τραπέζι», ώστε να σχηματιστεί μια - επί της ουσίας - κυβέρνηση Βενιζέλου (που αναγκάστηκε κάποια στιγμή να βγάλει μια διόλου πειστική ανακοίνωση), με «διακοσμητικό» ή «επιτηρητή» πρωθυπουργό, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τους βουλευτές και των δύο μεγάλων κομμάτων. Στο ΠΑΣΟΚ, απειλούσαν με μαζικές παραιτήσεις, ενώ δύο από τους τρεις «σωματοφύλακες» Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης (που έγιναν για κάποια στιγμή τέσσερις με την προσθήκη του «Ντ' Αρτανιάν» Μόσιαλου), αρθρογράφησαν υπέρ ενός πρωθυπουργού με ευρωπαϊκό κύρος και ανάστημα, στέλνοντας το μήνυμα της απελπισίας. Όλα αυτά βεβαίως μεταφράστηκαν ανάποδα από μεγάλα ΜΜΕ, που προσπάθησαν να αγνοήσουν οτι όσο κι αν η ευθύνη βαραίνει τον επικεφαλής, τα βέλη επί της ουσίας στρέφονταν στον Ιζνογκούντ, που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη...
 
Ενδεχομένως η πλάστιγγα έγειρε ακόμα περισσότερο μετά το προβοκατόρικο σόου Καρατζαφέρη, που πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο, για να φύγει θυμωμένος, ότι τον είχαν στην «απ' έξω» - και καίγοντας συγχρόνως την υποψηφιότητα Πετσάλνικου, καταγγέλλοντας την. Από το βράδυ της Τετάρτης πάντως, ο Παπαδήμος επανήλθε ως η «σοβαρή υποψηφιότητα», που ανακοινώθηκε την Πέμπτη το μεσημέρι.
 
Το ερώτημα από εδώ και πέρα είναι αν έχει κάποια ελπίδα, μια κυβέρνηση που θα υπονομευθεί αμέσως από όλα τα κόμματα, ενώ σύμφωνα με την ευρωπαϊκή και «οικονομική» λογική, δεν πρέπει να διενεργήσει εκλογές τον Φεβρουάριο - και ταυτοχρόνως πρέπει να διαχειριστεί όλη την κρίσιμη λειτουργία του κράτους. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έβαλε όρους για αξιόλογα στελέχη και επαρκή χρόνο να κυβερνήσει ή οτι επιθυμεί πραγματικά το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση.

Φαίνεται όμως οτι ακόμη μια φορά πληρώνουμε την ένδεια των στελεχών και την απίστευτη εγγενή επικινδυνότητα της εθνικοπατριωτικής δεξιάς: Για να μη χρεώνεται μόνος του τις ευθύνες των “μνημονίων”, ο Σαμαράς απαιτεί τη συμμετοχή Καρατζαφέρη (ενώ αντίθετα μοιάζει να μην επιθυμεί να κάνει το χατήρι της Ντόρας Μπακογιάννη, λόγω εχθρότητας) - στήριξη που ουδείς σώφρων θα ζητούσε, ειδικά αν δεν υπάρχει η συμμετοχή τουλάχιστον των φιλελευθέρων της Δημοκρατικής Συμμαχίας και των ανανεωτών της Δημοκρατικής Αριστεράς (κι εκεί υπήρξε εσωτερικός διχασμός ως προς τη συμμετοχή), που θα επέτρεπε την κάλυψη ενός ευρύτερου πολιτικού φάσματος. Η κοινωνική έκρηξη, ας πούμε τον Φεβρουάριο, δεν μπορεί να έχει χειρότερη κατάληξη, αν έστω και «ξυστά», συμβάλλει η παρουσία αυτών των ανθρώπων.









Η φωτό είναι από το www.talesfromthekryptonian. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Looking Back On Love", από το τελευταίο άλμπουμ του Αμερικανού Lenny Kravitz.