7.11.11

To μπαρ το "ναυάγιο"...

Η εβδομάδα ήταν αρκούντως αποκαλυπτική. Γιατί αν ο Παπανδρέου κατηγορείται για «κωλοτούμπα», η μεγαλύτερη ήταν αυτή που έγινε από τους αντιπάλους του, εκτός κόμματος, που κατηγορούσαν την κυβέρνηση του για «πολιτική απονομιμοποίηση» (γιατί συνταγματική σίγουρα δεν υπήρξε, όσο διατηρούσε τη δεδηλωμένη). Ακόμα περισσότερο από τους εξ αριστερών που ανησύχησαν ξαφνικά για τις περιπέτειες που θα είχε η χώρα με τις αγορές και το ευρώ (και αρνήθηκαν το δημοψήφισμα που ζητούσαν), απογυμνώθηκαν όσοι εκ δεξιών υποκρίνονταν «αντιμνημονιακά», ότι δήθεν μπορούσε να υπάρχει δανειακή σύμβαση, χωρίς σκληρά μέτρα - ότι δηλαδή υπάρχουν περιθώρια από την ευρωπαϊκή ηγεσία και την τρόικα, για ουσιαστικά διαφορετικό «μείγμα πολιτικής». Αποκορύφωμα αυτής της υποκρισίας, η απίστευτη δήλωση Σαμαρά (εν μέσω αποδοκιμασιών από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ) στη συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, ότι αποδέχτηκε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, εξ αρχής - ενώ την είχε αποκαλέσει «ναυάγιο».
 

Παρά την εξαιρετικά ριψοκίνδυνη απόφαση Παπανδρέου να εξαγγείλει προσφυγή στην άμεση δημοκρατία του δημοψηφίσματος (και παρά το στραπάτσο που υπέστη στις Κάννες η εικόνα της χώρας και του ιδίου), η ιστορία τελικά θα κρίνει αν ήταν μια κίνηση που θα καταγραφεί στον χώρο του πολιτικού ήθους ή της πολιτικής αδεξιότητας - ή μήπως πιθανότατα και τα δύο; Όσο κι αν διαφωνεί κανείς πάντως (κι όσο κι αν ξεπέρασε τα όρια), δύσκολα μπορεί να ενοχοποιήσει τις προθέσεις του. Υπάρχουν αρκετές ερμηνείες για το πώς λειτούργησε το μυαλό ενός (ομολογουμένως) απρόβλεπτου ηγέτη, με επικρατέστερη αυτή που λέει ότι προσπαθώντας να αποφύγει τον εγκλωβισμό που προκαλούσε η διαρκής αμφισβήτηση από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα και εσωκομματικά, από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που βαυκαλίζεται ότι τα δημοσιονομικά βάσανα της Ελλάδας άρχισαν με τη δική του κυβέρνηση και από όλους τους ακραίους (αριστεριστές, ακροδεξιούς και απολιτίκ καφενειο-μπάχαλους «δεν πληρώνω», που έπαιξαν ωραιότατα το παιχνιδάκι των αγορών και στη συνέχεια ανησυχούσαν για την αντίδραση τους) και απολιτίκ της κοινωνίας μας (ακόμα και οι χειρότεροι εκπρόσωποι της σκυλοπόπ τηλεόρασης τόλμησαν να ζητούν τα ρέστα για τα χάλια της χώρας, μιλώντας για «ψυχασθένεια»), βρήκε αυτή τη διέξοδο, μεταξύ της καταστροφικής για το νέο δανειακό πακέτο προκήρυξης άμεσων εκλογών και της μη τελεσφορούσας για καιρό απόπειρας για κυβέρνηση συνεργασίας με τη Ν.Δ. Το τραγικό λάθος του Παπανδρέου είναι οτι δεν άκουσε τις συμβουλές, οτι στην παρούσα φάση, μόνο ένα δημοψήφισμα που θα τον “εξουσιοδοτούσε” να στραφεί κατά του πολτικού συστήματος, με μείωση του αριθμού των βουλευτών, περιορισμό των προνομίων τους κλπ. θα μπορούσε να έχει μια καταφατική απάντηση: Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κόσμος θα καταψήφιζε όποιον βρισκόταν στην εξουσία, με γνώμονα την τσέπη του και την αφαίμαξη της - και θα προκαλούσε σοκ στην ευρωζώνη.
 
Ωστόσο, έτσι μπήκε ένα φρένο (δια της ανάδειξης και του ξεγυμνώματος) στην πεισματική άρνηση Σαμαρά να συνεργαστεί, που αναγκάστηκε να θυσιάσει έστω λίγο από το «γινάτι» να παραιτηθεί a priori ο Παπανδρέου, ώστε να μπορεί να πει ότι τον ταπείνωσε (ή σε μια καλύτερη εκδοχή, με τη φρικτή ανασφάλεια και τη βαλκάνια καχυποψία να μην του επιτρέπει να κάνει και το ελάχιστο βήμα πίσω, μήπως και τον «ρίξουν»). Σε συνδυασμό με τις αφόρητες πιέσεις της Ευρώπης (και κυρίως της Γερμανίας), ιδιαιτέρως των ομοϊδεατών του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που απειλούσαν να μην τον αφήσουν να ξαναϋπάρξει δίπλα τους, ο Αντώνης Σαμαράς αναγκάστηκε να συζητήσει τελικά τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Από την απόλυτη άρνηση το μεσημέρι της Κυριακής, δεν μπόρεσε τελικά το απόγευμα να αρνηθεί την πρόσκληση να συναντηθεί με τον Παπανδρέου, παρουσία Παπούλια - και έτσι να εγκαταλείψει την επιμονή του να «παραιτήσει» πρώτα τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά «βλέπουμε».

Ο Αντώνης Σαμαράς σύρεται έτσι σε μια συμφωνία που δε θέλει επ’ ουδενί, αλλά ξέρει οτι αν αρνηθεί, θα του χρεωθεί για πάντα στα μάτια του ελληνικού λαού - και της υφηλίου ολόκληρης. Ερώτημα παραμένει γιατί και ποιά μικρότερα κόμματα θα αποδεχθούν να επιμεριστούν το κόστος των επώδυνων μέτρων, που θα αναγκαστεί να (ξανα)πάρει οποιαδήποτε κυβέρνηση, υποχρεωτικά με την επόμενη (και οποιαδήποτε) δανειακή σύμβαση. Η τρόικα δεν θα εγκαταλείψει, αν δεν βεβαιωθεί οτι οι αγορές βεβαιώθηκαν οτι τα πράγματα δεν επιστρέφουν στην προτέρα κατάσταση στην Ελλάδα, οτι θα μας ξαναδανείσουν με λογικά επιτόκια και οτι δεν κινδυνεύει το ευρώ. Και αυτό θέλει χρόνια.

Αν οι διαπραγματεύσεις οδηγήσουν σε πρόσωπα πανευρωπαϊκής αποδοχής όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Λουκάς Παπαδήμος ή ο Σταύρος Δήμας (γνωστός και ως ο πιο πετυχημένος Επίτροπος Περιβάλλοντος από καταβολής Κομισιόν), είτε στη θέση του πρωθυπουργού, είτε στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (παραλλήλως με τον Ευάγγελο Βενιζέλο), τότε ίσως έχουμε πιθανότητες να διεκπεραιωθεί επιτυχώς η εκταμίευση της 6ης δόσης, η εξασφάλιση της νέας δανειακής σύμβασης και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της Ευρώπης προς την Ελλάδα. Αν όχι - και τα πρόσωπα είναι παρωχημένα και αναξιόπιστα - τα πράγματα θα οδηγηθούν σύντομα σε αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση, η πορεία αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης αναμένεται ιδιαίτερα δύσκολη: Στην ουσία οι επόμενοι μήνες θα είναι γεμάτοι με προεκλογικές τρικλοποδιές, μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, καθώς κουλτούρα συνεργασίας δεν υπάρχει (ούτε να μιμηθούμε την Πορτογαλία δεν καταφέραμε), όπως έδειξε και η δυστοκία της συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων (ας το θυμούνται αυτό όσοι ζητούν εκλογές που θα αναδείξουν πιθανώς και επτακομματική βουλή - ή ακόμα και απλή αναλογική). Μια σοβαρή πιθανότητα είναι οτι το πολιτικό σύστημα θα δείξει τέτοια ανωριμότητα, που μετά από έντονη κοινωνική αναταραχή θα σαρωθεί αυτούσιο - και μένει να δούμε αν θα αιμοδοτηθεί εκ νέου και υγιώς...
 
Αυτό που αρνούνται να αποδεχτούν όσοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τις πολιτικές μας εξελίξεις, όπως μέχρι πριν από μερικά χρόνια, είναι ότι πια, καλώς ή κακώς, είμαστε στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινότητας. Το αν αυτό το επέβαλε ένα επαχθές παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή όχι, δεν έχει πια τόσο σημασία, όσο έχει το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το οικονομικό μοντέλο που έχει επικρατήσει. Κι αν υποθέσουμε οτι πρέπει να “αγωνιστούμε” για να ανατραπεί κι οτι η Ελλάδα έχει τις ελάχιστες πιθανότητες να επηρεάσει και να μεταβάλει αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, μόνο με ηγέτες σαν και αυτούς που απορρίπτει διαρκώς ως “αταίριαστους” η ελληνική κοινωνία, θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει κάτι. Αν ο Σημίτης έκανε το τραγικό λάθος να έχει σωστές κατευθύνσεις εκσυγχρονισμού, αλλά με ανέγγιχτη τη διαφθορά στο άμεσο περιβάλλον του, ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να συνταιριάξει τον ανοιχτό και ακομπλεξάριστο τρόπο του να πολιτεύεται με μια κοινωνία που του αναγνώριζε ήθος και καλές προθέσεις, αλλά τον θεωρούσε ένα ρηξικέλευθο “ξένο σώμα” - και "ασυνάρτητο" στις αποφάσεις του, ακόμα κι αν η ίδια είναι η πρώτη που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, έχοντας ενισχύσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος, σε βαθμό επικίνδυνο.

Άλλωστε, όπως δείχνει και η δημοσκόπηση της Public Issue, θέλουμε τα καλά της Ευρώπης, θέλουμε σταθερά τη σιγουριά του ευρώ, αλλά όχι τις συνέπειες που συμπαρασύρει η υπερχρέωση μας - ενώ είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε με μια κυβέρνηση που θα προκύψει από εκλογές, την ώρα που διώξαμε κάποιον επειδή κλυδώνισε προσωρινά την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Η γενική εικόνα μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: Ή είμαστε κατά βάση σώφρονες, αλλά (επιτρέπουμε να) φωνάζουμε δυσανάλογα πολύ ή είμαστε σιγουράντζες, που μας αρέσει να φωνάζουμε, αλλά να μη μας αφαιρέσει κανείς την ασφάλεια μας.

Επειδή η διαδικασία απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας πυροδοτήθηκε με την απόφαση για το δημοψήφισμα, αλλά υλοποιήθηκε πρακτικά γιατί καραδοκούσαν η μία πίσω από την άλλη, κυρίες από τα πράσινα έδρανα του κοινοβουλίου που αποφάσισαν τη διαφοροποίηση τους με ανεξαρτητοποίηση ή απειλή καταψήφισης της κυβέρνησης (είτε γιατί ήταν προσδεδεμένες σε κάποιο άρμα είτε γιατί δεν είχαν τα κυβερνητικά οφίτσια που επιθυμούσαν), ας αναλογιστούν εκεί στο ΠΑΣΟΚ, αν έβγαλαν μόνοι τους τα ματάκια τους. Και οι ψηφοφόροι του κεντροαριστερού χώρου, τώρα που στην κυβέρνηση θα βρεθούν εκπρόσωποι μιας σκληροπυρηνικής δεξιάς ηγεσίας και πιθανότατα της πολιτικής ανηθικότητας, ας σκεφτούν πόσοι από αυτές τις κυρίες (και τους αντίστοιχους κυρίους, όπως εκείνος που έσπευσε άκομψα προ τριών ημερών να αποκαλέσει τον Πρόεδρο του “παρελθόν”) πρέπει να ξαναβρεθούν στη Βουλή...










Η φωτό από το "Ναυάγιο" στη Ζάκυνθο είναι από το www.zakynthosislandinfo.gr και το εξώφυλλο από το http://musicartpt.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από "Α Maquina" των Πορτογάλων Amor Electro

buzz it!

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα κύριε Δούκα,

Ένα ακόμη από τα εξαιρετικά σχόλιά σας.

Επιτρέψτε μου μόνο να εστιάσω σε ένα σημείο που χάθηκε στον ορυμαγδό των ημερών και στις εξελίξεις που προκάλεσε η απόφαση του Γ. Παπανδρέου.

Εννοώ ότι η κοινοβουλευτική του ομάδα (αλλά και οι κοινοτικοί εταίροι --και ομοϊδεάτες του κ. Σαμαρά, μην το ξεχνάμε) δεν του έδωσαν καν το χρονικό περιθώριο λίγων ημερών να ξεσκεπάσει τελεσίδικα το «αντιμνημονιακό» μέτωπο, αφού για να προκηρυχτεί το δημοψήφισμα θα έπρεπε πρώτα να περάσει με 151 ψήφους από τη βουλή --ψήφοι που προφανώς δεν υπήρχαν.

Γι' αυτό άλλωστε και κανένα δημοψήφισμα όπως αυτό που περιγράψατε για να γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να προκηρυχτεί. Ποτέ.

zepos είπε...

"η ιστορία τελικά θα κρίνει αν ήταν μια κίνηση που θα καταγραφεί στον χώρο του πολιτικού ήθους ή της πολιτικής αδεξιότητας - ή μήπως πιθανότατα και τα δύο;"

Ενώ η ιστορία κρίνει μελλοντικά, την ίδια στιγμή καταγράφει το παρόν. Και το παρόν είναι οτι η "καταδίκη" της απόφασης για δημοψήφισμα, ξεκίνησε από την άθλια συμπεριφορά της ίδιας της Κ.Ο. του πασοκ, εντάθηκε σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και "σφραγίστηκε" από το δελτίο των βραδυνών ειδήσεων της ΝΕΤ από την κ Στάη που επανελάμβανε συνεχώς (για να μην μας διαφύγει) "το λάθος του δημοψηφίσματος", "πρέπει να φύγει ο Παπανδρέου" κλπ. ΟΛΕΣ οι κινήσεις τα ειρωνικά σχόλια, οι αξιολογήσεις της, είχαν σαν μοναδικό τους σκοπό να πλήξουν το Πρωθυπουργό και το πασοκ, δήθεν συγκαλημένα αλλά σε συνεχή "διαγωνισμό" με το δελτίο του ΜΕΓΑ για το ποιός κατάφερνε καλύτερα να πλήξει την αξιοπιστία του πασοκ. Τι να περιμένεις μετά;

Όσο για τον Αντωνάκη τον (δια)πραματευτή; Διάβασα ένα καλό χθες το βραδυ. Πήρε οτι του έδινε επί μήνες ο Παπανδρέου και έδωσε όλα όσα αρνιόταν πεισματικά επί χρόνια..

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Ευχαριστώ. Φοβάμαι οτι το πολιτικό σύστημα δεν "σαρώνεται" με δημοψήφισμα, αλλά με κοινωνική αναταραχή...

@ zepos: Μα είχε εναντίον του πολλές δυνάμεις της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Έχει και ένα θετικό αυτό που περιγράφετε, το δελτίο της ΝΕΤ δεν είναι κατευθυνόμενο... :-)

Νικολέτα είπε...

Τί κατάλαβε ο μέσος έλληνας από τα ελληνικά δελτία ειδήσεων στα ιδιωτικά κανάλια; Ότι η πρόταση ΓΑΠ για δημοψήφισμα μάς έφερε ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ και μετά παραιτήθηκε. Πριν, όλα τα κόμματα στην ελληνική Βουλή, οι συνδικαλιστικοί φορείς και η ελληνική κοινωνία είχε ταχθεί υπέρ της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Και στις παρελάσεις έραιναν με λουλούδια τον Παπούλια και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

γ.κ. είπε...

Καλημέρα
στις σκέψεις που κάνουμε όλοι για την αξία - πιθανή αναγκαιότητα του δημοψηφίσματος
έχω να καταθέσω αυτό http://slopeofhope.com/2011/11/italian-iceevil-plan-190-do-not-post.html

ελπίζω να λειτουργεί
.................................

τώρα κατά τ΄ αλλά νομίζω πως ως πολιτικό σύστημα
βρισκόμαστε σε Αδιέξοδο!
και όταν συναντά κάποιος αδιέξοδο είναι Υποχρεωμένος ν΄αλλάξει πορεία.
Μπορεί αν θέλει ν΄αλλάξει και οδηγό
-αλλά Πορεία.... είναι Υποχρεωμένος ν΄αλλάξει.

υ.γ.και όταν λέμε πορεία εννοούμε Πορεία!!...οχι "πάρτο λίγο δεξιά"


:-)

Prokopis Doukas είπε...

@Νικολέτα: :-)

@ΨουΞ: Μα, λίγο δεξιά θα το πάρουμε. Ή πολύ...

ΒΛΑΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ είπε...

Σίγουρα όσο μειώνεται η εκλογική πελατεία τόσο θα αυξάνονται οι ανόητες συμπεριφορές στελεχών...ένα "διευρυμένο" δημοψήφισμα θα αποκαθιστούσε τη χαμένη ισορροπία της δημοκρατίας μας.Τώρα το μόνο που μας μένει,να κοιτάμε καλύτερα που δίνουμε την ψήφο μας!
Προκόπη χτες ήσουν "όαση"
καλή βδομάδα!

Prokopis Doukas είπε...

@ΒΛΑΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ: Ευχαριστώ πολύ!

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Το κείμενό σας είναι εύστοχο και καλογραμμένο όπως πάντα. Καλό είναι να υπάρχουν κάποιες ποιοτικές σταθερές και κάποιες ψύχραιμες ματιές, μέσα σε μια κατάσταση που προκαλεί εναλλασσόμενα συναισθήματα οργής, απογοήτευσης, αηδίας, αναγούλας και τέτοια παρόμοια υπέροχα.

Κατά τα άλλα, θα πρέπει σύσσωμοι οι Έλληνες να δώσουμε βραβείο ηλιθιότητας στους ηγέτες της χώρας, ανεξαρτήτως παράταξης, μιας και για άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι ο εγκεφαλικός κάλος έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας στο χώρο της πολιτικής. Μ' αρέσει που όλοι μιλάνε μετά βδελυγμίας για τον τέως (τον Γλύξμπουργκ, ντε...), ενώ ουσιαστικά δεν κάνουν κάτι διαφορετικό: για μια καρέκλα γίνεται η φασαρία, ενώ κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται αν ο θρόνος θα έχει στηθεί πάνω σ' ένα βουνό από αποκαϊδια. Ο Θεός (ή κάτι ανώτερον και σοφότερον, τέλος πάντων) βοηθός μέχρι το Φλεβάρη, για να 'χει μείνει κατιτίς όρθιο ως τότε...

Prokopis Doukas είπε...

@Κατερίνα Τζωρίδου: Εντάξει, το μελανό χαρακτηριστικό του Παπανδρέου είναι ο νεποτισμός που τον ανέδειξε, αλλά με τον Γλύξμπουργκ δεν μπορείς να συγκρίνεις κανέναν πολιτικό. Τουλάχιστον αυτοί εξελέγησαν - και επαναληπτικά...

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Μόνο την αγάπη για την καρέκλα και τον τίτλο ασχέτως βάσης που τον στηρίζει συγκρίνω και περισσότερο σαρκασμός ήταν, για τη θρονολαγνεία. Τώρα, το ότι εξελέγησαν σημαίνει ότι ψηφίστηκαν (και με το ξανά και ξανά έφτασε το πράγμα εδώ που έφτασε), το γιατί και το πώς είναι μια τόσο, μα τόσο πονεμένη ιστορία...

ShareThis