Συνωμοσίες εξουσίας

Τα επιχειρήματα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι λογικοφανή: Γιατί να σβήσει, τόσο εξώφθαλμα, τα ονόματα μόνο δύο εξαδέλφων του (και όχι και πολλών άλλων καταθετών για “ξεκάρφωμα”), που μάλιστα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, θα φανεί οτι είχαν τα λεφτά τους νόμιμα έξω και δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Και γιατί να τολμήσει να κάνει μια τέτοια λαθροχειρία, όταν είναι εύκολο, ανά πάσα στιγμή, να ζητηθεί το πρωτότυπο της λίστας από τη Γαλλία, ώστε να υπάρξει σύγκριση, όπως και έγινε.

Από την άλλη, “και ο Άκης κάτι χειρότερο δεν έκανε, δεν κράταγε σημειώσεις, που τον ενοχοποίησαν τα μέγιστα;” έρχεται αμέσως η απάντηση. Ως προς την ευφυία, οι δύο άνδρες δεν μοιάζουν να έχουν πολλά κοινά, θα μπορούσαν όμως να έχουν ως προς την αλαζονεία, που δίνει η εξουσία - και τυφλώνει αυτοκαταστροφικά και τον πιο εύστροφο.

Είναι όμως τέτοια η σπουδή κομμάτων και εκδοτικών συγκροτημάτων να φορτώσουν, με εμφανή ανακούφιση, την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ αποκλειστικά στον πρώην υπουργό Οικονομικών, που προκαλεί σοβαρές υποψίες. Μιλούν για διαδικασίες-εξπρές, με το πρόσχημα της “επιτακτικής ανάγκης για πλήρη διαλεύκανση”, χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι από μόνες τους αυτές προκαλούν ερωτήματα, για τα κίνητρα τους. Διότι αυτό που αφορά τη διαφύλαξη των θεσμών και την κάθαρση και διαφάνεια στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή τελικά τον πολίτη, δεν είναι η ταχύτητα, αλλά η ουσιαστική εμβάθυνση στην αλήθεια και στα αίτια του προβλήματος.

Πρωτοσέλιδα που προεξοφλούν το “ένοχον και μοιραίον” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και κάνουν αχρείαστη την ύπαρξη δικαστικής εξουσίας, μοιάζουν να υποκρύπτουν πολιτική βεντέτα (ή καλύτερα εκδίκηση) στο “σύστημα Παπανδρέου”. Η δε ακαριαία διαγραφή από το ΠΑΣΟΚ (ειδικά οταν ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε επικαλεστεί οτι η λίστα είναι “προϊόν υποκλοπής” και τώρα ζητά την παραπομπή για “αλλοίωση επίσημου εγγράφου”), δείχνει την απελπισμένη αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου, που θα εστιάσει τα φώτα της δημοσιότητας εκεί που συμφέρει και (ελπίζεται οτι θα) ξαλαφρώσει τη σημερινή ηγεσία από κάθε υποψία ενοχής. Η προσπάθεια να συνοδευτούν όλα αυτά με συνομωσίες, που ως στόχο έχουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έρχεται να συμπληρώσει το παζλ, που συρρικνώνει ακόμα περισσότερο την πολιτική εμβέλεια όσων επιχειρούν να το στήσουν: Είναι τόσο πολύ βολικό για όλους “να φταίει μόνο ο Παπακωνσταντίνου”, που δεν είναι πια πιστευτό.

Γιατί το πολύ ουσιαστικότερο ζήτημα είναι η συνολική διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ, για την οποία πρέπει να διερευνηθούν οι ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του Ευάγγελου Βενιζέλου και όποιου άλλου εμπλέκεται στην υπόθεση. Και αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί την όποια προανακριτική επιτροπή είναι γιατί η δημόσια διοίκηση δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, δηλαδή αυτόνομα και ανεξάρτητα - και αν υπήρξε αποτρεπτική παρέμβαση από την πολιτική ηγεσία. Γιατί δεν ελέγχθηκαν όλοι οι αναφερόμενοι σε αυτήν, όπως θα έπρεπε - και γιατί δεν έχουν κληθεί να δικαιολογήσουν τις καταθέσεις τους, πληρώνοντας τα αντίστοιχα υψηλότατα πρόστιμα και φόρους, εφόσον επρόκειτο περί αδήλωτων εισοδημάτων (και όχι φυσικά με ποσά τέτοια που να βγουν “κερδισμένοι” στο τέλος).

Διότι η ύπαρξη των κάθε είδους “λιστών Λαγκάρντ” γίνεται ανεκτή παγκοσμίως, παρά την παράνομη απόκτηση τους, για να μπορούν τα κράτη να αντιμετωπίζουν την απατεωνία των πολιτών τους, με τα ίδια μέσα. Υπάρχουν δηλαδή, κατά παράβαση της ηθικής που πρέπει να διέπει κάθε πολιτεία, για να φέρνουν αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν ούτε για να δημοσιοποιούνται σπιλώνοντας πιθανώς και νόμιμους καταθέτες, αλλά ούτε και για να αποτελούν αντικείμενο πολιτικού παιχνιδιού ή να προάγουν τις καριέρες μικροεκδοτών, που κερδίζουν “αγωνιστική δόξα” και πωλήσεις, με τη δημοσίευση τους.

Η συζήτηση αυτή φυσικά, αν το επέτρεπε μεγάλο μέρος του πολιτικού, συνδικαλιστικού και μιντιακού συστήματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, θα έπρεπε να φτάσει σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος: Γιατί δεν επιτρέπουμε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια του κρατικού μηχανισμού, έτσι ώστε να είναι αδιανόητο σε οποιοδήποτε πολιτικό ή οικονομικό συμφέρον να μπορεί να παρέμβει στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Και γιατί κοροϊδευόμαστε, παίζοντας την κολοκυθιά, την ώρα που η χώρα έχει πέσει εδώ και χρόνια, σε πολύ χειρότερο “δημοσιονομικό γκρεμό”, από αυτόν που ταλανίζει τις ΗΠΑ, συνοδευόμενο από πλήρη απαξία και έκπτωση της οργανωμένης πολιτείας;

Διαβάζω επικρίσεις και για την πολιτική προσωπικότητα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που έχουν να κάνουν με το προφίλ του τεχνοκράτη, τη γρήγορη ανέλιξη του σαν "κομήτη" και την “ερασιτεχνική” χρησιμοποίηση του από τον Γιώργο Παπανδρέου, που του έδωσε τις υπερεξουσίες του “τσάρου τις οικονομίας”. Λυπάμαι, αλλά αν υπάρχει ένα προφίλ πολιτικών που έχουν μια ελπίδα να αποτελέσουν την “κρίσιμη μάζα”, η οποία θα μας βγάλει από τη συνολικότερη κρίση, είναι το ακόλουθο: Άνθρωποι μετριοπαθείς, με υψηλή παιδεία και γνώση του αντικειμένου, χωρίς κομματικούς φανατισμούς, με γνώση του αστικού πολιτισμού και του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, που μπορούν να εκπροσωπήσουν τη χώρα μιλώντας επαρκώς τουλάχιστον μια διεθνή γλώσσα και που θα μπούν γρήγορα στην πολιτική - και (αφού μείνουν όσο αντέξουν) θα βγούν επίσης γρήγορα, φυσικά χωρίς να έχουν πλουτίσει.

Δεν είναι ούτε οι “επαγγελματίες πολιτικοί” με τις επαρχιώτικες νοοτροπίες και περιορισμούς, ούτε οι δημαγωγοί “βερμπαλιστές του τίποτα”, ούτε τα παιδάκια του κομματικού σωλήνα, ούτε οι λαϊκιστές που κερδίζουν δημοφιλία και ψήφους στο τηλεοπτικό γυαλί, χαϊδεύοντας αυτιά. Αλλά πόσοι δεν βολεύουν τελικά τις απόψεις τους, όταν “ο αρχιτέκτονας του μνημονίου” κατηγορείται οτι ήταν και διεφθαρμένος;

Το αν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανταποκρίνεται πράγματι στο προφίλ που είχε φιλοτεχνήσει ή αποτελεί μέρος και αυτός ενός διεφθαρμένου παλαιοκομματικού συστήματος, θα το δείξει η συνέχεια. Αν βεβαίως δεν συρθεί το ζήτημα για μήνες, μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι των διαφόρων “παικτών”, πιθανότατα συγκαλύπτοντας ακόμα περισσότερο και αφήνοντας μόνο την αιθαλομίχλη της παραγραφής, να πλανάται στον αέρα...

To κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.independent.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tell Me All About It" της Αμερικανίδας Natalie Cole.

Τρείς γιορτινές βραδιές με φεγγάρι!

Για να υποδεχτούμε τον καινουργιο χρόνο, με περισσότερο κέφι, τρεις βραδιές με την τελευταία πανσέληνο του 2012, που γίνεται στις 28 Δεκεμβρίου, το μεσημέρι. Μια βραδιά στο Okio, στον Πειραιά...

Μια στο Κλειδί, στη Χαλκίδα...

Και μία στα Βριλήσσια!

Σας περιμένω, μετά τις 10.00μμ..

Οι αφίσες είναι από το Okio, το Κλειδί και την "Έλη του Κλου" - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Moondance", στη live ηχογράφηση του από τον Ιταλικής καταγωγής Καναδό Michael Buble

Swing με την Claudia στη Ν. Σμύρνη!

Την Claudia την ακούω χρόνια στον Εν Λευκώ 87,7 (τώρα πια καθημερινές 4-6μμ), αλλά τη γνώρισα στο πάρτυ του e-tetradio, όπου παίξαμε ο ένας μετά τον άλλον. Η αμοιβαία εκτίμηση οδήγησε στην πρόταση να παίξουμε ένα βράδυ μαζί - και να που το καταφέραμε. Αυτό το Σάββατο, στο Amalour, μια βραδιά αποκλειστικά με swing!

Σας περιμένουμε λοιπόν, στο υπεροχο νεοκλασσικό, μετά τις 11μμ, στη Νέα Σμύρνη...

H αφίσα είναι από το Amalour και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Silent Shuffle (feat. Jerry Di Monza)" από το τελευταίο άλμπουμ "Princess" του Αυστριακού Parov Stellar.

Λίγη λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού...

Όποιος έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρει οτι η υπόθεση “ένοπλη βία” είναι μια καθημερινή πιθανότητα, για την οποία εκπαιδεύεσαι. Για παράδειγμα, ακόμα και στη φιλελεύθερη και ανεκτική Καλιφόρνια, που έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους για την οπλοκατοχή, ο οδηγός (και μόνον αν είσαι οδηγός μπορείς να μετακινηθείς σε αυτό τον αχανή αραιοκατοικημένο “παράδεισο”) ξέρει οτι αν τον σταματήσει η τοπική αστυνομία, θα πρέπει να έχει τα χέρια του σε εμφανή θέση στο τιμόνι, ενώ απαγορεύεται αυστηρά να βγει έξω. Ο εποχούμενος αστυνομικός, αφού σου παραγγείλει με σειρήνα και τηλεβόα να κάνεις στο πλάι, θα έρθει προσεκτικά από πίσω και με το χέρι στη θήκη του όπλου, θα σε ελέγξει με βάση όλη τη διαδικασία ασφαλείας, ώστε να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να τραβήξεις όπλο και να τον πυροβολήσεις. Τέτοιες επιθέσεις από κακοποιούς, που ελέγχονται στους δρόμους (και κάθε τι ύποπτο και μη ελέγχεται) δεν είναι σπάνιες.

Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στις μεσοδυτικές πολιτείες, όπου η κουλτούρα της οπλοκατοχής είναι πολύ πιο δυνατή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν φυσικά το αποκλειστικό “προνόμιο” της υψηλής εγκληματικότητας ή της τρομοκρατίας στο έδαφος τους. Έχουν όμως, σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ορισμένες ιδιαιτερότητες, που έχουν να κάνουν με την αχανή έκταση τους και την απομονωμένη (αλλά απολύτως καταναλωτικά σύγχρονη) ζωή σε πολλές περιοχές, τη γκετοποίηση πληθυσμών στις μεγαλουπόλεις, την ιστορία της “κατάκτησης του φαρ-ουέστ”, αλλά και την πολιτική τους ιστορία, στην οποία πρέπει να ανατρέξει κανείς για να καταλάβει γιατί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή πέρασε με τόση δύναμη, από το αγγλικό δίκαιο σε αυτό της πρώην αποικίας, που ανεξαρτητοποιήθηκε.

Το μακελειό στο Κονέκτικατ φέρνει, όπως δείχνουν τα πράγματα, για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση την πανίσχυρη National Rifle Association και τα ισχυρά λόμπυ των κατασκευαστών όπλων. Ωστόσο, η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα πρέπει να μας κάνει να δυσπιστούμε για το περιθώριο κινήσεων που έχει ο Ομπάμα (ή όποια άλλη ανοιχτόμυαλη δύναμη) για αλλάξει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη “ψύχωση”, που ίσως κάποτε είχε πολιτικό νόημα (του τύπου η “Κρήτη” δεν θα υποδουλωθεί ποτέ αν είναι πάνοπλη σαν αστακός), αλλά πλέον στο σύγχρονο κόσμο αποτελεί μπούμερανγκ. Οι ψυχολόγοι μπορούν να εξηγήσουν ίσως γιατί σε ένα τέτοιο παριβάλλον (που συνοδεύεται από χιλιάδες ταινίες-θρίλερ και βιντεοπαιχνίδια του αιματοκυλίσματος), κάποια “ιδιαίτερα” μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά θα εκτροχιάζονται προς την ανείπωτη και λυσσαλέα βία.

Το ανησυχητικό είναι οτι πίσω από τις ευρύτατα διαδεδομένες αυτές αντιλήψεις έχει ταμπουρωθεί ένας ολόκληρος υπερσυντηρητικός πυρήνας, που απαντάει οτι “αν στο σχολείο υπήρχαν όπλα, θα είχε αποφευχθεί το λουτρό αίματος”, υποστηρίζοντας την κλιμάκωση της βίας. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό, αλλά και ιδιαίτερα έντονο πολιτικά, τα τελευταία χρόνια. Η φανατική μάχη κατά των εκτρώσεων από υπερθρησκευόμενους, η υπεράσπιση των όπλων, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, η αυταρχική (σχεδόν φασιστική) αισθητική και υπόσταση, όπως συνοψίζονται στο διαβόητο τρίπτυχο “Babies, Guns, Jesus”, είναι το σύγχρονο ακροδεξιό πρόσωπο μιας υπερανεπτυγμένης (αλλά στην ουσία υποανάπτυκτης ως προς ένα κομμάτι της) κοινωνίας.

Σκαλίζοντας το πρόσωπο αυτής της σκληρής και ταυτόχρονα αφελούς σύγχρονης “κουλτούρας”, που θεωρεί τον Ομπάμα και οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνικό κράτος “επάρατο σοσιαλισμό”, ανακαλύπτει κανείς το απόλυτο κενό, την απουσία καλλιέργειας, αναζήτησης, ανεκτικότητας, ανοιχτού μυαλού - και αντίθετα, στη θέση τους τη μισαλλοδοξία και τη ρατσιστική αλαζονεία. Η δασκάλα που δίδασκε τα παιδιά της σκοποβολή είναι πιθανό οτι δεν είχε να τα διδάξει κάτι πιο ουσιαστικό από στενόμυαλες αντιλήψεις, τύπου Πέιλιν.

Στην Ελλάδα, ο ακροδεξιός φανατισμός είναι ίσως λιγότερο “σκληροπυρηνικός”, αλλά εξίσου κενός περιεχομένου - το αποδεικνύει η ευκολία με την οποία διογκώθηκε εκλογικά το κόμμα της “φασιστικής αντίδρασης”, ακόμα κι αν οι περισσότεροι το έκαναν, βαυκαλιζόμενοι έτσι οτι “θα μπουν στο μάτι του συστήματος”. Είναι επίσης πολύ πιο “καφενειακός”, καθώς τα χαρακτηριστικά της εθνικοπατριωτικής “λαϊκής δεξιάς” καθόρισαν κόμματα όπως αυτό του Καμμένου.

Παρά το γεγονός οτι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο ως την επίλυση της δικής μας κρίσης, φαίνεται οτι υπάρχουν σταθμοί, όπου η (κατά τα άλλα χωρίς συνέπειες) μπουρδολογία πληρώνεται. Η συρρίκνωση (ή η διάλυση) των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα προκαλέσει κάποιες, ενδεχομένως σοβαρές, ανακατατάξεις στο χώρο του ελληνικού ακροδεξιού κακεκτύπου: Πιθανώς θα τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο την όμορη Χρυσή Αυγή, ενώ η μεγαλύτερη μερίδα ψηφοφόρων είναι λογικό να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία, πλήττοντας έτσι τη συνολική δυναμική του λεγόμενου “αντιμνημονιακού μετώπου”.

Αυτό μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ανακτήσει τη δημοσκοπική πρωτιά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ - και ίσως να “μαλακώσει” λίγο τις κορώνες ενός θρησκευόμενου εθνικισμού, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής του πρότασης και ψαρεύει στα ίδια θολα νερά, του απόλυτου κενού (η επιστροφή των “απολωλότων” δεν θα αλλοιώσει και πολύ τα πράγματα, άλλωστε ήδη έχει στους κόλπους της ακροδεξιούς η ΝΔ). Μπορεί επίσης να αποτελέσει την απαρχή εξελίξεων για την ανασύσταση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με την μετριοπάθεια να κερδίζει πιθανώς μια μάχη έναντι του φανατισμού, και των ακροτήτων που τον συνοδεύουν.

Τα τραγικά και τα (καθ’ ημάς) φαιδρά της εβδομάδας που πέρασε άνοιξαν μια χαραμάδα για περισσότερη “λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού”. Στη χώρα μας πάντως, όπως έδειξε και η απογοητευτικά μικρή συμμετοχή στην αντιρατσιστική πορεία (που ίσως δεν έπρεπε να είχε υποστηριχθεί ανοιχτά από κόμματα, αλλά από την κοινωνία των πολιτών), η οπισθοχώρηση είναι μια πορεία που δύσκολα θα αναστραφεί.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.spartanburgteaparty.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Work It Out", από τους εντελώς φρέσκους Βρετανούς Hannah Williams & the Tastemakers

Πλώρη για τα Χριστούγεννα...

Τα Χριστούγεννα είναι πια πολύ κοντά - και τι πιο ωραίο να τα υποδεχτούμε στον Πειραιά, με τη θέα της θάλασσας από την Πλώρη, την Παρασκευή το βράδυ.

Σας περιμένω λοιπόν, στην ακτή Θεμιστοκλέους, μετά τις 10μμ..

H αφίσα είναι από την Πλώρη και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cool Yule" του μεγάλου Louis Armstrong.

Nefeli walking undercover...

Ένα βράδυ, περιμένοντας έξω από το σινεμά για να δω με την παρέα μου τον "Εξαιρετικό κύριο Λαζάρ", ένα κορίτσι με φρέσκο πρόσωπο, λίγο πάνω από τα 20, με πλησίασε και μου έδωσε να ακούσω το cd της.

Δεν είμαι καθόλου ειδικός στο ελληνικό ρεπερτόριο, ωστόσο άκουσα μια προσωπικότητα ιδαίτερη και μια πρωτοτυπία, σπάνια, αν και αδούλευτη ακόμα. Η δουλειά της είχε βραβευθεί και αναδειχθεί από αυτή την πρωτοβουλία της Cosmote, που λέγεται "Jumping Fish" και έχει αναδείξει πολύ αξιόλογες νέες παρουσίες στην ελληνική μουσική σκηνή.

Η Νεφέλη δίνει συναυλία απόψε - κι αν σας αρέσει αυτό το στυλ, ίσως αξίζει να την τιμήσετε. Καλή διασκέδαση...

To post συνοδεύεται από το πρώτο (έπεται και δεύτερο) άλμπουμ της Νεφέλης, που θα το βρείτε εδώ.

Με χριστουγεννιάτικο κρύο στη Χαλκίδα..

Η εορταστική περίοδος αρχίζει - και τι πιο ωραίο από ένα dj set στο Κλειδί, στη Χαλκίδα, αυτή την Παρασκευή 14/12. Με jazz, rock, soul, funk (και αρκετό swing), για να αλλάξουμε τη διάθεση.

Σας περιμένω λοιπόν, με χριστουγεννιάτικο κρύο, την Παρασκευή, μετά τις 10μμ..

H αφίσα είναι από τον Αντώνη στο Κλειδί και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή του "Santa Claus Is Coming to Town" από τον Καναδό (ιταλικής καταγωγής) Michael Buble.

Στοπ στους κανόνες

Την ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, στην προσπάθεια μου να βρεθώ γρήγορα κοντά σε στενούς συγγενείς, πήγα ανάποδα με το αυτοκίνητο, στην έρημη Αριστείδου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας αστυνομικός, που βρέθηκε μπροστά μου, αντί να με γράψει (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε συνάδελφος του στο δυτικό κόσμο, αλλά σπανιότατα θα κάνει τροχαίος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν συμβεί η βαρύτερη παράβαση, μπροστά στα μάτια του, εφόσον δεν συμμετέχει σε οργανωμένο συνεργείο, που έχει στήσει “καρτέρι”), μου απηύθυνε μια σύσταση, με απεγνωσμένο ύφος: “Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό, συμβάλλει στον πανικό, φανταστείτε να το κάνουν όλοι, τι ζούγκλα θα γίνει”. Ντράπηκα πολύ, παρά το οτι είχα ελέγξει προσεκτικά τον δρόμο - και συνειδητοποίησα πόσο λάθος και αντικοινωνικό είναι η μη τήρηση των κανόνων, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση ανάγκης.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο παρατηρώ τους τελευταίους μήνες στους δρόμους, χωρίς όμως την όποια δικαιολογία της έκτακτης περίστασης του σεισμού. Περισσότερο από ποτέ, οδηγοί τετράτροχων, δικυκλιστές και πεζοί αγνοούν επιδεικτικά τους (απαραίτητους) κοινούς κανόνες “συμβίωσης” στην άσφαλτο, πολλές φορές με τεράστιο ρίσκο. ΙΧ παραβιάζουν κάθε είδους σήματα, κόκκινα ή μη. Φορτηγά και λεωφορεία προσπερνούν με θράσος και οδηγούν στην αριστερή λωρίδα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στην Αττική Οδό. Δίκυκλα θεωρούν (περισσότερο από ποτέ) δεδομένο οτι είσαι υποχρεωμένος να κάνεις στο πλάι, για να προσπεράσουν ανάμεσα στις λωρίδες, ενώ τυπικά είναι παράνομο. Μέχρι και αυτοκίνητο που τα έβαλε με πεζό, γιατί διέσχιζε πεζόδρομο, στον οποίο κυκλοφορούσε (βεβαίως) παράνομα, είδα έκπληκτος.

Στη Σαρρή, υπάρχει κάποιος που καθημερινά στρίβει την κολόνα με το απαγορευτικό, ώστε να μην το βλέπουν τα οχήματα που έρχονται, ενώ ούτως ή άλλως, δεκάδες το παραβιάζουν όλες τις ώρες της ημέρας. Λες και “όλοι” έχουν βαλθεί να ανατρέψουν τη στοιχειώδη λειτουργία της πόλης. Αν ήταν μεμονωμένα περιστατικά, θα έλεγε κανείς οτι εμπίπτουν σε αυτό το 10% των συνανθρώπων μας, που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές, με κίνδυνο να δεχτεί την κριτική των ειδικών στις ψυχικές νόσους, που ξέρουν καλύτερα. Θα μπορούσε να πει κανείς επίσης οτι οι δυσκολίες και η παρατεταμένη δυσπραγία τεντώνουν τα νεύρα και οξύνουν τις μέχρι τώρα παθογένειες και ελλείψεις μας.

Είναι όμως και κάτι παραπάνω: Μια μικρή συζήτηση με μερικούς “εξεγερμένους” θα αποκαλύψει οτι πρόκειται για μια γενικότερη “αμφισβήτηση της κατάστασης”. Είναι η αντίδραση στην κρίση, στο μνημόνιο, στην οικονομική εξόντωση, στο “κακό μας το ριζικό”. Είναι, όπως μου είπε χαρακτηριστικά κάποιος οπαδός του “δεν πληρώνω”, οτι “εγώ δεν αναγνωρίζω κυβερνήσεις και σύνταγμα”. Και είναι μέρος της γενικότερης αντίληψης, που απαντάει τυφλά και κακομαθημένα στο πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό χάσμα που αποκάλυψε η απότομη πτώση της χώρας, από τη “φούσκα” στη σκληρή “διόρθωση” της πραγματικότητας.

Σα να λένε, “τέρμα αυτά που ξέρατε”. Όχι τα φαύλα και τα σάπια, αλλά αυτά που κάνουν τη συμβίωση μας δυνατή και τη ζωή μας υποφερτή. Λες και η απουσία κανόνων (ακόμα και στοιχειώδους ευγένειας) στο δρόμο θα πλήξει την τρόικα και τις τράπεζες ή θα ανακουφίσει τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας (πιθανότατα θα τους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο). Μαζί, αναδύονται και όλες οι πιθανές αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες, που φτάνουν ακόμα και στην προτροπή κάποιων διαδηλωτών προς ταραξίες “να τα κάψουν όλα”, που ακούστηκε σε κρίσιμες καμπές αυτές της κρίσης.

Η σύγχυση και η βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά είναι κατά βάθος ένας υπέρμετρος εγωισμός και ωχαδερφισμός, που επενδύεται πολιτικά με πομφόλυγες περί “ανυπακοής” και “αντίστασης” (το αντίθετο δεν είναι απαραίτητο). Είναι ακριβώς η άλλη πλευρά του νομίσματος του άξεστου νεοπλουτισμού, που υποτίθεται οτι καταπολεμάει. Και συνοδεύεται συνήθως από μια ακόμα νοοτροπία, που απαιτεί μια κακώς εννοούμενη “ισότητα” στα πάντα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν υποχρεώσεις και αξιοκρατία.

Γι αυτό και είναι πολύ φυσιολογικό η νοοτροπία αυτή να επικαλείται συνεχώς το “μα κι αυτός πέρασε το κόκκινο, γιατί όχι κι εγώ”. Και αφού αυτός παίρνει τόσα “γιατί όχι κι εγώ” - κι ας είναι ο ένας άξιος και σκίζεται στη δουλειά, ενώ ο άλλος λουφάρει και κοροϊδεύει την κοινωνία. Άντε αυτό να το εξηγήσεις σε κουτοπόνηρους συνδικαλιστές (που αρνούνται να πάρουν την ευθύνη των πράξεων τους) και φανατικούς εργαζόμενους, που επικαλούνται και τους φόβους για ρουσφετολογικές παρεμβάσεις και πολιτικές διώξεις. Κι αντί να ενισχύσουμε όλοι μαζί τους θεσμούς της αξιολόγησης, ώστε να ξεχωρίσει η “ήρα από το στάρι”, παραμένουμε στη νεφελώδη ισοπέδωση, που καλύπτει τον μειοδότη της όποιας κοινής προσπάθειας.

Στα βασικά δικαιώματα είμαστε (ή θα έπρεπε να είμαστε) όλοι ίσοι. Στο δρόμο της ζωής όμως, όχι. Κι όποιος επιδιώκει το γενικό μπάχαλο, το παραβλέπει εκ του πονηρού. Με κόστος πάντα για τους άλλους, που κοπιάζουν και “πληρώνουν το μάρμαρο”...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό είναι από το www.marcandangel.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To posts συνοδεύεται από το "Slow Down" των Βρετανών Smoove & Turell.

Η αλλοίωση της δημοκρατίας...

Πράγματι, η κρίση και η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων θέτει ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας, κυρίως αυτά που αφορούν την ψήφιση με συνοπτικής διαδικασίες συμφωνημένων προγραμμάτων χωρίς επαρκή σχεδιασμό, τη χρήση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, αλλά και τη σύγκρουση ορισμένων μέτρων με συνταγματικές διατάξεις, καθώς οι εταίροι στην ουσία πιέζουν προς την κατεύθυνση της μεταβολής του ίδιου του συντάγματος, προκειμένου να εφαρμοστούν άλλοτε “σωστές” κι άλλοτε αμφιλεγόμενες συνταγές.

Ωστόσο, η έλλειψη σχεδιασμού και προτάσεων που να εκπορεύονται από την Αθήνα (κι όχι από την τρόικα) είναι από τους βασικούς λόγους των “πιεσμένων” διαδικασιών. Όσο για την κριτική για τη λεγόμενη “εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”, που εκτοξεύεται συνήθως από τον λαϊκισμό στα δεξιά και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, παραλείπει να “θυμηθεί” οτι ο όποιος συμβιβασμός προκύπτει εξ ορισμού από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως από το καθεστώς της υπερχρεωμένης χώρας (ή οντότητας), στην οποία ο δανειστής πάντοτε, σε αυτή τη ζωή, επιβάλλει τους όρους της.

Όταν “χτιζόταν η υποτέλεια του δανεισμού”, με το ξεχείλωμα κάθε δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο ίδιος λαϊκισμός σφύριζε αδιάφορα, γιατί τότε συνέφεραν οι ασταμάτητες προσλήψεις και οι ξεχειλωμένες δαπάνες στο δημόσιο. Αν ψάχνετε την ασφαλέστερη οδό προς την εθνική καταστροφή, συμβουλευτείτε όποιον στο ρεπερτόριο του έχει εύκολη την επίκληση εθνικισμών. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να καθιστάς τη χώρα σου θεσμικά και οικονομικά ισχυρή, όχι να αναλώνεσαι σε κραυγές για την ανεξαρτησία της.

Έχει ενδιαφέρον όμως να εξετάσουμε ποιές εκπτώσεις της δημοκρατίας δέχονται ή επιδιώκουν, αυτοί που εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην κριτική τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί διακομματικά ο συνδικαλισμός (και υποστηρίζεται με ιδιαίτερη θέρμη από τα “αντιμνημονιακά” κόμματα της αριστεράς).

Δεν υπάρχει βασικότερη αλλοίωση της δημοκρατίας, από αυτή που συντηρείται παραδοσιακά, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, στις συνελεύσεις εργαζομένων ή φοιτητών. Σπανίως οι αποφάσεις αντανακλούν την πραγματική πλειοψηφία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει για την αλλοίωση της δημοκρατίας. Για την ακρίβεια, η αλλοίωση επιδιώκεται, γιατί σπανίως η μεγάλη πλειοψηφία (σιωπηλή συνήθως ή ακόμα και “απολιτίκ” ίσως) θα δεχτεί τις απόψεις των ακραίων ή των φανατικών, προκειμένου να κηρυχθούν κινητοποιήσεις, να εξυπηρετηθούν προσωπικές επιδιώξεις και να αποκτηθεί “αγωνιστικό” νόημα στη ζωή ανθρώπων που το αναζητούν απεγνωσμένα.

Οι συνελεύσεις χαρακτηρίζονται λοιπόν από κλίμα φανατισμού, τεχνητής φόρτισης, επαναστατικής μπουρδολογίας και ψυχαναγκασμού των πολλών. Όταν αυτοί οι τελευταίοι σταδιακά εγκαταλείπουν, το πεδίο μένει ελεύθερο για τους κομματικούς φανατισμούς. Τα τεχνάσματα πολλά: Οι συνελεύσεις είναι εξαντλητικές ώστε να μην αντέχουν παρά οι πιο μαχητικοί. Όταν η πλειοψηφία δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις, απαντούν “ας ερχόσασταν”. Αν οι πολλοί επιμείνουν και επιβάλλουν την επιθυμία της πλειοψηφίας, τότε η συνέλευση συγκαλείται και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε τελικά να απομείνουν οι “ταλιμπάν”- και να φέρουν την απόφαση στα μέτρα τους. Συνήθως, με μια αναλογία του τύπου “οι 200 αποφασίζουν για τους 1500”...

Αν όμως καμμία απόφαση δεν ίσχυε παρά μόνο με την εξασφάλιση της απόλυτης πελιοψηφίας των μελών, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον για προσέλευση σε συνελεύσεις, οι εκπρόσωποι θα έπρεπε να αναζητήσουν την ψήφο όλων - κι αυτό γίνεται μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία, που πια η τεχνολογία εξασφαλίζει εύκολα. Είναι προφανές γιατί οι συνδικαλιστές και οι κομματικά ενταγμένοι τη σιχαίνονται - και φτάνουν μέχρι και να την αποκαλέσουν “τεχνοφασισμό”. Οι συνελεύσεις της οχλαγωγίας είναι το μέσο για την επίτευξη των στόχων τους.

Ο προβληματισμός θα μπορούσε να επεκταθεί και στις εθνικές εκλογές: Κι εκεί τι θα κάνουμε, δεν θα αποκτούμε, για παράδειγμα, κυβέρνηση, αν δεν ψηφίσουν όλοι οι πολίτες; Αμφιβάλλει κανείς, οτι παρότι η αποχή δεν μπορεί να κλονίσει τη διαδικασία σχηματισμού βουλής, θα έθετε σοβαρά ερωτήματα ως προς τη νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης, για την οποία δεν έχουν αποφανθεί οι περισσότεροι συμπολίτες μας;

Σε κάθε περίπτωση, οι εθνικές κάλπες (στο κοντινό μέλλον θα είναι οι ηλεκτρονικές εκλογές) εξασφαλίζουν την αντιπροσωπευτικότητα και το αδιάβλητο της λαϊκής βούλησης. Και καλύτερο από το αντιπροσωπευτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα δεν έχει βρεθεί ακόμα για τα σύγχρονα κράτη - κι ας προσπάθησε μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας να αμφισβητήσει (και να καταργήσει εν μερει τελικά) την ψηφισμένη από τα 4/5 της Βουλής εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στη “δημοκρατία της βάσης” είναι που χωλαίνουμε, εκεί όπου δημιουργείται το φυτώριο της “δημοκρατίας αλά καρτ” και του “λαϊκισμού υπέρ των στόχων”.

Σε αυτό το “παιχνίδι” όμως, η συμμετοχή της αριστεράς είναι ασυγχώρητη. Γιατί θα έπρεπε αυτή πρώτη να είναι απαρέγκλιτα υπέρ της αυστηρής τήρησης της ουσίας της δημοκρατίας. Ώστε να μπορεί να ασκεί κριτική και στις εκπτώσεις, που ενδεχομένως επιβάλλουν κάθε είδους συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή. Αλλά και να μπορεί να αποτρέψει την αμφισβήτηση της δημοκρατίας από το φασισμό, που τόσο σιχαίνεται..

To κείμενο γράφτηκε για το maga.gr

Το σκίτσο είναι από το mycampus.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "This Time (I'm Gonna Try It My Way)" από τον Αμερικανό Dj Shadow.

Πέντε ολιγωρίες υπέρ φασισμού...

Eίναι προφανές οτι η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια μακρά και επίπονη προσπάθεια να περιορίσει τις αιτίες και τις αφορμές (που σε συνδυασμό με την καφενειακή και μικρονοϊκή αντίδραση) ευθύνονται για την τροφοδότηση του ρατσισμού και του φασισμού. Η κάθαρση δεν γίνεται παρά με συνειδητούς πολίτες στις κάλπες και μακριά από αυτές, με σοβαρή δουλειά ελεγκτικών, αστυνομικών και δικαστικών αρχών που θα καταδιώξουν τη διαφθορά, το μαύρο χρήμα και την ατιμωρησία, με ευσυνειδησία, πολιτική βούληση και επιμονή για μεθοδική ενίσχυση των θεσμών και των λειτουργιών του κράτους με αποκλειστικό γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, με τη θεσμοθέτηση αδιάβλητων κανόνων σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, με αποτελεσματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης απέναντι στα προβλήματα της εποχής (όπως η παράνομη μετανάστευση και η τριτοκοσμική καταστρατήγηση δικαιωμάτων ιθαγενών και μεταναστών), με ενίσχυση της παιδείας και αναβάθμιση του δημοσίου διαλόγου.

Επειδή όμως όλα αυτά απαιτούν την επίμονη θέληση μιας κρίσιμης μάζας της κοινωνίας (και ιδίως πολύ κόπο και χρόνο), με τα πρώτα αποτελέσματα να είναι αμφίβολο αν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν έγκαιρα μια απειλή που μπορεί να εξελιχθεί σε χειρότερο δεινό από την ίδια τη χρεοκοπία, η πολιτεία οφείλει να δράσει άμεσα, σε πέντε τουλάχιστον τομείς στους οποίους επιδεικνύει απαράδεκτη ολιγωρία - και η κοινωνία να απαιτήσει το βραχυπρόθεσμο, όπως απαιτεί και το μακροπρόθεσμο.

Πρώτον, πρέπει να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα ενημέρωσης και παιδείας, γύρω από το πρόβλημα του ρατσισμού. Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει, από την εποχή της κρίσης των ταυτοτήτων, οτι είναι πολύ πίσω στην αντίληψη της έννοιας των διακρίσεων και των δικαιωμάτων, όταν αυτά αφορούν άλλες, πιο αδύναμες, κοινωνικές, εθνικές ή θρησκευτικές ομάδες. Στη μισή τουλάχιστον (συντηρητική στην ουσία, ανεξαρτήτως τοποθέτησης στο πολιτικό φάσμα) ήταν αδύνατον να συλλάβει, γιατί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ενδέχεται να προκαλεί διακρίσεις. Η απλοϊκή, απαίδευτη σκέψη που γενικώς επικρατεί είναι οτι “όταν είσαι νόμιμος και καθαρός, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα”, σε συνδυασμό φυσικά με τον αφελή εθνικισμό, που βαυκαλίζεται οτι “οι Έλληνες, εκτός από περιούσιος και καπάτσος λαός, δεν είναι και ρατσιστές”. Είναι απαραίτητη λοιπόν μια έντονη καμπάνια (είναι βέβαιο οτι θα υπάρχουν για το σκοπό αυτό αδιάθετα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης), που θα “κάνει λιανά”, γιατί ο ρατσισμός είναι ιστορικά καταδικαστέος, ευρωπαϊκά απαράδεκτος και εθνικά επιζήμιος.

Δεύτερον, μαζί με την κοινή γνώμη, πρέπει να καταστεί σαφές με κάθε πρακτικό τρόπο προς όλες τις εμπλεκόμενες αρχές, οτι οι ρατσιστικές διακρίσεις είναι παράνομες - και αυτό δεν είναι ένα “διακοσμητικό” θέμα, που θα παρακάμπτεται, με την πρώτη ευκαιρία, όπως γίνεται για παράδειγμα με την απαγόρευση του τσιγάρου. Όχι μόνο γιατί η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις και είναι υποχρεωμένη να δρα αντιρατσιστικά, αλλά και γιατί υπάρχει ήδη σχετικός νόμος, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν “ανενεργός”. Εάν δε δεν επαρκεί, θα πρέπει με πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετηθεί άμεσα από τη Βουλή, όλο το νομικό οπλοστάσιο, που θα καθορίζει επακριβώς και δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τη δίωξη των ρατσιστικών αδικημάτων. Στην ανάγκη, ας ψηφιστεί και δρακόντειος “ρατσιστονόμος”, που θα προβλέπει ειδικές ποινές, δεδομένου οτι το υπόβαθρο της ρατσιστικής βίας δεν εξαντλείται μόνο στις “επικίνδυνες σωματικές βλάβες” - η τρομοκρατία του μαχαιρώματος του “διαφορετικού” είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το δε “αστειάκι” με τις διάφορες παροχές υπηρεσιών “μόνο για Έλληνες” από θεσμοθετημένους φορείς, πρέπει να κοπεί στη ρίζα του.

Τρίτον, πρέπει να σταματήσει αυτό το άθλιο “κλείσιμο του ματιού” προς τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς, από κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, που δηλώνουν φιλοευρωπαϊκά, αλλά φλερτάρουν με τον εθνικισμό. Το να συνδέεται τεχνηέντως η πολύ σοβαρή υπόθεση της απόδοσης ιθαγένειας στους (απολύτως νόμιμους) μετανάστες δεύτερης γενιάς με την υπόθεση της αντιμετώπισης του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, είναι απλώς μια κουτοπονηριά, που θα γυρίσει “μπούμερανγκ”: Και οι ψηφοφόροι δεν θα “αλιευθούν” τελικά, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της φασιστικής ακροδεξιάς - και η χώρα θα βουλιάζει στην υστέρηση του ρατσισμού και του φασισμού. Η παράνομη μετανάστευση είναι ένα πρόβλημα που εντείνεται από τη θέση της χώρας, τις συνθήκες που επιβάλλουν οι πιο “προστατευμένες” χώρες και την αδυναμία μας να φτιάξουμε ένα στοιχειωδώς αδιάφθορο και αποτελεσματικό κράτος. Μόνο με “εξευρωπαϊσμό” της χώρας μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.

Τέταρτον, χρειάζεται να καταστεί κυρίαρχος στόχος της αστυνομίας και των άλλων αρχών, η ανυποχώρητη δίωξη των ρατσιστικών εγκλημάτων, κάθε μορφής. Η ώσμωση μέρους του διωκτικού μηχανισμού με το φασιστικό παρακράτος είναι αδιαμφισβήτητη πλέον - και χρειάζεται ειδικούς χειρισμούς, χωρίς εθελοτυφλίες και δηλώσεις “δημοσίων σχέσεων”. Ας αρχίσουμε με τα αυτονόητα και απλά, που ισχύουν σε κάθε ένστολο σώμα: Από πού κι ως πού δεν διώκεται αυστηρά η ανάρτηση εθνικιστικών και φασιστικών συμβόλων σε κλούβες, στολές και κράνη; Γιατί χρειάζεται η αστυνομία να “τονίζει” την παρουσία της με ελληνικές (ή βυζαντινές) σημαίες, κατά το κέφι του καθενός; Υπάρχει περίπτωση να την μπερδέψουμε με καμία άλλη, που ήρθε να μας κάνει επίσκεψη από διπλανή χώρα;

Κι επειδή, η δημιουργία αντιρατσιστικών αστυνομικών τμημάτων, που μόλις ενέκρινε το ΣτΕ, δεν φτάνει, εάν αυτά εξελιχθούν σε απλά γραφεία “βαριεστημένης και απρόθυμης” υποδοχής παραπόνων και καταγγελιών, στη χάση και στη φέξη, από κάποιον τολμηρό μετανάστη, θα πρέπει να εφαρμοστεί και στην αστυνομία “επιτροπεία”, με αυξημένες αρμοδιότητες από τις Εσωτερικές Υποθέσεις, ανάλογη με αυτή των τραπεζών: Να τεθούν στόχοι εξιχνίασης υποθέσεων, να ζητούνται παραιτήσεις διοικητών, να διώκονται με αυστηρότητα πράξεις και ολιγωρίες των αστυνομικών οργάνων, ώσπου “να περάσει το μήνυμα”. Η δήθεν “αντισυστημική” προπαγάνδα οτι οι βασανιστές, οι μαχαιροβγάλτες και οι φονιάδες (ή οι υποστηρικτές ή οι ηθικοί αυτουργοί τους) είναι “προτιμότεροι από τους κλέφτες”, πρέπει να καταρριφθεί άμεσα και στην πράξη. Ένας έλεγχος στο μαύρο χρήμα του παρακράτους, θα δείξει επίσης το κατά πόσο η ρατσιστική βία συνοδεύεται και από άλλα αδικήματα “προστασίας”, όπως συνήθως συμβαίνει.

Πέμπτον και τελευταίο, η δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της στον κρίσιμο αυτό κίνδυνο εκτροχιασμού της χώρας. Και όπως ίσως και με τα αδικήματα της διαφθοράς, θα πρέπει να αποφασίσει, πέρα από κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, να εξαιρέσει κατά προτεραιότητα την εκδίκαση των υποθέσεων ρατσιστικών διακρίσεων και βίας - και να είναι αμείλικτη στην αντιμετώπιση τους. Ο κίνδυνος η ρατσιστική βία να γίνει μια “αποδεκτή μόδα”, που τροφοδοτείται από των ωχαδελφισμό ή το πολιτικό μάρκετινγκ και απευθύνεται στην απόγνωση του αναγκέφαλου, είναι υπαρκτός. Και ο ρόλος μιας δικαιοσύνης που κινείται με ταχύτητα και αποφασιστικότητα, κομβικός.


Ο ρατσισμός είναι το πρώτο βήμα για τον φασισμό. Έξω έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα του προβλήματος και μιλούν για "γκάνγκστερ".

Δείτε επίσης: "Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα", ένα θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα του 2017, την οποία κυβερνούν οι Υπερήφανοι Πατριώτες, με σύνθημα "Ψωμί - Πατρίς - Ορθοδοξία"

To κείμενο γράφτηκε για την Αthens Voice.

Η φωτό της αντιφασιστικής "Guernica" είναι από το www.artquotes.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Trouble" του Αμερικανού Jose James, από το επερχόμενο άλμπουμ του.

Ο επαρχιωτισμός της Ευρώπης

“Τι νοιώθουν, τι δηλώνουν τα παιδιά σας”, ρώτησα πρόσφατα μια Γερμανίδα που ζει εδώ και δεκαπενταετία στην Αθήνα, παντρεμένη με Έλληνα. “Ούτε Έλληνες, ούτε Γερμανοί, Ευρωπαίοι δηλώνουν”, μου απάντησε. Αυτή, την τόσο απλή και καθημερινή επιβεβαίωση, δίπλα μας, της υβριδικής ομορφιάς της φύσης, που καταρρίπτει κάθε εθνικισμό, σωβινισμό και ρατσισμό, η σύγχρονη Ευρώπη φαίνεται να αδυνατεί να την υπηρετήσει, παρά τις κοινές αξίες και την κουλτούρα του ανθρωπισμού που καλλιέργησε τις μεταπολεμικές δεκαετίες.

“Εμείς οι Ευρωπαϊστές έχουμε δώσει πολλές λαβές στους εχθρούς της Ένωσης, τα τελευταία χρόνια”, μου είπε αργότερα ένας άλλος τηλεοπτικός καλεσμένος. Η αλήθεια είναι οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση δικαίως βάλλεται τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο, εξ αιτίας της κρίσης και της λιτότητας, που εξαπλώνεται σε όλον τον ευρωπαϊκό νότο. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές βάλλεται για λάθος λόγο: Αντί να ψέγεται για τον αυξανόμενο συντηρητισμό και επαρχιωτισμό της, τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας, επικρίνεται (κυρίως από την αριστερά, αλλά και τους πάσης φύσεως εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές) για “έλλειμμα δημοκρατίας”.

Οι εθνικές κυβερνήσεις όμως, που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ένωσης, εκτός από συμφέροντα, εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο και τα εκλογικά τους ακροατήρια - για την ακρίβεια, τον λαϊκισμό που επιβάλλουν κομμάτια του εκλογικού τους ακροατηρίου. Αυτές (και τα αντίστοιχα κομματικά “μαγαζάκια”) διαμορφώνουν τις μίζερες κατευθύνσεις της ατολμίας για γενναίες ευρωπαϊκές λύσεις. Ίσως οι κάτοικοι των βορείων χωρών, που είναι αυτοί που “βάζουν το χέρι στη τσέπη”, για να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα του νότου, είναι εν πολλοίς δικαιολογημένοι στο δισταγμό τους. Στην πραγματικότητα όμως, η ευρωπαϊκή συνείδηση, η αίσθηση οτι πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί για το κοινό ευρωπαϊκό καλό, έχει υποχωρήσει σημαντικά, μετά τη στροφή της χιλιετίας.

Η “δημοκρατία” και η λαϊκή βούληση λοιπόν των Ευρωπαίων είναι αυτή που διαμορφώνει αυτό το απομονωτικό, εσωστρεφές και συμφεροντολογικό πλαίσιο, που κάνει το κοινό όραμα να ασφυκτιά - και όχι τόσο η γραφειοκρατία της Κομισιόν, που άλλα θα είχε να της ψέξει κανείς. Πόσο είναι έτοιμοι οι Ευρωπαίοι πολίτες να εγκαταλείψουν το τοπικό τους συμφέρον και να σκεφτούν με γνώμονα το “συνολικά ευρωπαϊκό”, αναδεικνύοντας και τους ηγέτες με ευρωπαϊκό όραμα; Πόσο διατεθειμένοι είναι να αναβαθμίσουν τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου (τις εκλογές του οποίου σνομπάρουν) ή ακόμα περισσότερο, να δεχτούν να ψηφίζουν για μια ενιαία ευρωπαϊκή κυβέρνηση, μέσω ευρωπαϊκών κι όχι εθνικών κομμάτων; Και πόσο θα δέχονταν κατάργηση των σημαιών, των εθνικών οικονομιών και τη διαμόρφωση μιας ενιαίας στρατιωτικής δύναμης, ακολουθώντας το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών;

Αντιθέτως, ενισχύονται τα τελευταία χρόνια οι αυτονομιστικές τάσεις, όπως αυτές της Καταλωνίας, της Σκωτίας ή οι “προαιώνιες” των Ιρλανδών και των Βάσκων. Κι αν στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, η πτώση του κομμουνισμού δικαιολογεί εν μέρει την αναδιάταξη των συνόρων, στη μέχρι τώρα ευημερία του δυτικού κόσμου είναι αδιανόητο να σπεκουλάρουν πολιτικές παρατάξεις στον εθνικό/θρησκευτικό φανατισμό ή στον (ίδιο πάλι) λαϊκισμό, που θεωρεί οτι “θα ζήσουμε καλύτερα εμείς οι πλούσιοι του Βορρά, αν δεν χρηματοδοτούμε τους τεμπέληδες νότιους”. Αντί να στηρίζουμε, με κάθε κόστος, το “η ισχύς εν τη ενώσει”, αποδεχόμαστε την ιδέα της κατάτμησης, ακόμα κι αν εκεί που η ζωή έχει καταδείξει τη γελοιότητα των διαχωρισμών, σε κράτη με πληθυσμό μικρότερο από ένα δήμο της Αττικής.

Με έναν ευρωπαϊκό προϋπολογισμό μίζερο (που θα αποφασιστεί στις επόμενες συνόδους για την επταετία 2014-2020) και με μιά αντίληψη διατήρησης των εθνικών κεκτημένων, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πάει μπροστά. Κι όσο κι αν η τέχνη της είναι ο διαρκής συμβιβασμός, τα τρένα της ζωής (και η γιγάντωση των αναπτυσσόμενων κρατών όπως η Κίνα και η Βραζιλία) δεν συγχωρούν. Τουλάχιστον το τανγκό θα πρέπει να είναι δύο βήματα εμπρός και ένα πίσω - κι όχι το ανάποδο. Κι αυτό δεν εξασφαλίζεται, όταν η παρτίδα σώζεται μονίμως στο “παρά πέντε”...

Μια Γερμανία, μεταπολεμικά πλέον δημοκρατική και ευρωπαϊκή, αλλά που θέλει να επιβάλει το δικό της μοντέλο και τις δικές της σκοπιμότητες πάνω από το κοινό καλό, μια Βρετανία μονίμως απομονωτική υπέρ των χρηματοοικονομικών της συμφερόντων, μια Γαλλία με αυξημένη ακροδεξιά και επιπόλαια στάση στη συνταγματική ολοκλήρωση, μια Ισπανία πνιγμένη στη φούσκα της οικοδομής και της ανεργίας και μια Ιταλία που μπόρεσε να ζήσει τόσα χρόνια με τις απάτες του Μπερλουσκόνι, είναι κακοί οιωνοί για το μέλλον. Μαζί με μια οικονομική αρχιτεκτονική, που χρειάζεται επειγόντως επιδιόρθωση. Το να πιέζει ο Ομπάμα και το “σατανικό” ΔΝΤ για περισσότερη Ευρώπη και πιο δραστική παρέμβαση στην κρίση χρέους, δεν είναι είναι και το πιο αισιόδοξο δείγμα γραφής.

Αντίθετα λοιπόν από τις φωνές που ανθίζουν πάνω στην κρίση του ευρώ και τη λιτότητα, οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει επιτέλους να ενισχύσουν την ευρωπαϊκή τους συνείδηση, απαιτώντας περισσότερη ενωτική και προοδευτική εκλογική δύναμη. Καταδικάζοντας τις φωνές της φασιστικής ακροδεξιάς, του εθνικισμού και του απομονωτισμού, που δεν προοιωνίζονται παρά επικίνδυνη οπισθοδρόμηση και υστέρηση έναντι των άλλων δυνάμεων. Αλλά και τις φωνές που ταυτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον “καπιταλισμό” και το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών, φορτώνοντας της όλα τα κακά τους, λες και το σπίτι ταυτίζεται με την εκάστοτε επίπλωση.

Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να εκμεταλλευθούμε την κρίση, όχι για να ενισχύσουμε τις αντίστοιχες φωνές, αλλά για να τις καταδικάσουμε, αποκαθιστώντας την τραυματισμένη ευρωπαϊκή μας πορεία. Αποκρούοντας τις σειρήνες του “λόμπι της δραχμής” και αντιλαμβανόμενοι οτι πια δεν μπορούμε να έχουμε ηγέτες που δεν μπορούν να σταθούν άνετα στα διεθνή φόρα, υπουργούς που δεν μπαίνουν στο αεροπλάνο ή δεν μιλούν αγγλικά, τηλεοπτικά κανάλια που δεν ξέρουν να στήσουν μια εκπομπή για διεθνή θέματα, δημοσιογράφους που δεν μπορούν να διαβάσουν μια “ξένη” εφημερίδα, στελέχη και υπαλλήλους του δημοσίου που δεν δέχονται να αξιολογηθούν, κόμματα που ζουν το δικό τους “βαλκανικό” μύθο, πολιτικούς που δεν μπορούν να χειριστούν ούτε μισό θέμα έξω από τη ρουσφετολογική λογική της (όποιας) “επαρχίας” τους. Γιατί ο επαρχιωτισμός της Ευρώπης ουδόλως αποτελεί άλλοθι για τον ακόμα μεγαλύτερο δικό μας.


Δεν μπορείς να απαιτείς τα οφέλη της Ευρώπης, χωρίς τις υποχρεώσεις της.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό από τις αμερικανικές εκλογές είναι από το www.thelintscreen.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Sellout" της Αμερικανίδας Macy Gray, που έδωσε συναυλία το προηγούμενο Σάββατο στην Αθήνα.

Παρασκευή βράδυ στην Πλώρη

Αν έρθετε, θα είναι ακόμα μια "εκρηκτική" βραδιά, αυτή τη φορά στην Πλώρη, στην Ακτή Θεμιστοκλέους, στον Πειραιά.

Σας περιμένω λοιπόν, την Παρασκευή, μετά τις 10μμ..











Η αφίσα είναι από την Πλώρη και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Soulburger" από τους Ιταλούς Soulful Torino Orchestra.

Zea calling!

Ο χειμώνας ήρθε - και μαζί του μια ακόμα βραδιά στο Okio, στη Μαρίνα της Ζέας, για να αρχίσει η σεζόν. Από νωρίς, για να ζεσταθούμε εγκαίρως..

Σας περιμένω λοιπόν, αυτή την Πέμπτη, μετά τις 9μμ!

H αφίσα είναι από το Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Fabulous Swing Kid", των Γερμανών Tape Five.

Πολιτικός πολιτισμός για κλάματα...

Φέτος, ο χειμαζόμενος τηλεθεατής μπορεί να καταφύγει στη νέα βραδυνή ζώνη της ΝΕΤ, στις 10μμ, για να αντιμετωπίσει την κρίση και τον περιορισμό των εξόδων με εξαιρετική τηλεοπτική ψυχαγωγία. Μια πρόταση που απαντάει αποστομωτικά στην κριτική για τη χρησιμότητα της δημόσιας τηλεόρασης, αναδεικνύοντας και πόσο φτωχή είναι η εναλλακτική των ιδιωτικών καναλιών, τα οποία κατέφυγαν υποτίθεται για λόγους οικονομίας στα “πιο φτηνά” τούρκικα σίριαλ. Επιπλέον, ο συνειδητός πολίτης μπορεί να κάνει μερικές πικρές συγκρίσεις, παρακολουθώντας κάθε Πέμπτη αυτή την εξαιρετική δανέζικη σειρά με το όνομα “Borgen”, που αν και μυθοπλασία, είναι αποκαλυπτική για το επίπεδο της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής συνείδησης στη “Δανία του Βορρά”.

Μην αποκρύβοντας καμία πλευρά της σύγχρονης πολιτικής ίντριγκας σε μια χώρα με παράδοση κυβερνήσεων συνεργασίας, η σειρά δεν εξιδανικεύει κατά κανένα τρόπο τη δημόσια ζωή της χώρας. Δεν μπορεί όμως να μην παρατηρήσει κανείς πόσο τα πολιτικά ήθη κινούνται στο χώρο της απλότητας, της κομψότητας, της διαλλακτικότητας και της πραγματικής αλληλεγγύης (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, οτι και η διεθνής τηλεοπτική πρωτοβουλία “Why Poverty?”, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, άρχισε από τη Δανία).

Μεταξύ άλλων, στη σειρά, καταγράφεται και ο προβληματισμός γύρω από ένα κομβικό σημείο του δημόσιου διαλόγου, τη λεγόμενη “διεθνή ή εξωτερική βοήθεια”. Η πρωταγωνίστρια-πρωθυπουργός, επικεφαλής του κόμματος των Μετριοπαθών (με πολλές ομοιότητες στο προφίλ με την πραγματική σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό) επιχειρηματολογεί για το πώς μια τόσο πλούσια χώρα είναι υποχρεωμένη να προσφέρει σημαντική οικονομική βοήθεια στις χώρες του τρίτου κόσμου, κυρίως από ανθρωπιστικής πλευράς, αλλά και ως μέτρο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ασφάλειας και αποτροπής της τρομοκρατίας.

Η αντίστοιχη συζήτηση εδώ, στη χώρα που εξακολουθεί να συγκαταλέγεται (τουλάχιστον) ανάμεσα στις 42 πλουσιότερες του κόσμου, θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όχι τώρα, που διανύουμε τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά και στις εποχές των “παχέων αγελάδων”. Πότε ο λεγόμενος “μέσος Έλληνας” ενδιαφέρθηκε πραγματικά και θεσμικά, μέσω της ελληνικής πολιτείας, να ενισχύει παγίως τους λιγότερο προνομιούχους αυτού του κόσμου, πέρα από την κοινωνική ευαισθησία που εκδηλώθηκε από μεμονωμένους φορείς ή τη συμμετοχή σε μαραθωνίους ανθρωπιάς;

Κι ας μην πάμε στους “μακρινότερους”, στο Αφγανιστάν ή στην Αφρική, αλλά στους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στην ίδια μας τη χώρα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πότε “εξεγέρθηκε” η ελληνική κοινωνία, για τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, που στοιβάζονταν, εδώ και μια δεκαετία, κατά δεκάδες στα περίφημα “υπνωτήρια”, με ντροπιαστικές για τον πολιτισμό μας συνθήκες διαβίωσης, παρά μόνο για να υπογραμμίσει τον κίνδυνο για τη δική της υγιεινή και ασφάλεια;

Τώρα όμως, που αρκετοί Έλληνες γνωρίζουν (ή ξαναθυμούνται) τι σημαίνει να κρυώνεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να στερείσαι τα βασικά αγαθά, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης καλούν άμεσα ή έμμεσα, τον ελληνικό λαό να “εξεγερθεί”. Λες και τόσα χρόνια δεν υπέφεραν, πολύ περισσότερο, άνθρωποι δίπλα μας. Μόνο που τότε δεν είχε σημασία, ήταν άλλοι, “έξω από την αυλή μας”...

Η θλιβερή εικόνα πολλών εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο υπογραμμίζει, για άλλη μια φορά την ευθύνη όλων μας που τους στείλαμε εκεί (ή δεν στείλαμε άλλους, καλύτερους). Οι κορώνες που εκτοξεύονται από τη σαμαρική Νέα Δημοκρατία (ειδικά όταν εκπροσωπείται από ακροδεξιούς βουλευτές), η εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι παλινωδίες των “εκ μεταγραφής” βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, ουδόλως αποτελούν άλλοθι, για την εικόνα που εκπέμπει η αντιπολίτευση.

Κι αν οι εντυπώσεις της φτήνιας, του λαϊκισμού και του Δελφιναρίου της πολιτικής περιορίζονταν στην ακροδεξιά, θα ήταν ευεξήγητο. Όταν όμως υπάρχουν βουλευτές της αριστεράς που μιλούν για τον “κουτσό” Σόιμπλε ή κάνουν παραλληλισμούς με το λιντσάρισμα του Αμερικανού διπλωμάτη στη Λιβύη, τότε τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά, για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού και τον φανατισμό του. Ακόμα πιο ανησυχητική για τον πολιτικό πολιτισμό μας είναι η προσπάθεια συμψηφισμού του ατοπήματος, από όσους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, με αυτοκτονίες ή το ίδιο το μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε εκπροσώπους συνιστωσών που περηφανεύονται για τον “αγώνα τους κατά του ΑΣΕΠ” και εκπροσώπων ενός λαϊκισμού που άνθησε στο χώρο της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς και έσπευσε να ενταχθεί στο νέο ρεύμα της “επαναστατικής εξουσίας”, αδυνατεί να αρθρώσει ένα συνεπή και σίγουρο, για τους περισσότερους ψηφοφόρους, λόγο. Τα δύο τρίτα δεν τον εμπιστεύονται για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πράγμα επίσης ανησυχητικό από μόνο του, για ένα κόμμα που έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις.

Το αν θα μπορέσει πολύ γρήγορα να ωριμάσει και να πετάξει τα βαρίδια στο δρόμο προς την εξουσία, παραμένει αμφίβολο. Όσο πάντως δεν εξοστρακίζει μια ψηφοθηρική ρητορική, που αρνείται την κουλτούρα της συνεργασίας και της συνύπαρξης με μετριοπαθέστερους όμορους πολιτικούς χώρους (όσο και την ιδέα του δανεισμού και των μηνομονίων), τόσο δεν θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, που είναι η ευθύνη για τη χώρα, πιθανότατα αμέσως μετά τις επόμενες εκλογές.


Η κάθαρση δεν θα έρθει με τη μισαλλοδοξία.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό από τη σειρά "Borgen" είναι από το www.nytimes.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το απολαυστικό "My Girl" στη διασκευή του Ιταλού Mario Biondi, που εμφανίστηκε σε δύο συναυλίες στο Gazarte.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ψήφου

Διαβάζω σε μια εφημερίδα οτι η κυβέρνηση είναι “γαντζωμένη στην εξουσία”. Σε ένα περιοδικό την προτροπή “τελειώστε την κυβέρνηση των ζωντανών νεκρών”. Μάλιστα.

Έχω να προσάψω πάρα πολλά σε αυτή την κυβέρνηση, πιθανώς από την αντίθετη πλευρά αυτών που συμφωνούν με αυτούς τους τίτλους. Για παράδειγμα, θεωρώ ανεπίτρεπτη την ασυνέπεια που επέδειξαν μετά τις εκλογές, ως προς τη διαπραγμάτευση. Όχι όμως γιατί είναι τόσο λάθος η μετέπειτα στάση τους, αλλά γιατί ήταν εξ αρχής λάθος η προεκλογική ρητορική τους και το γεγονός οτι συμπαρασύρθηκαν σε μια δημαγωγική, δήθεν “αντιμνημονιακή” κούρσα, που ποίκιλε από την “απαγκίστρωση” ως την “επαναδιαπραγμάτευση” και λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την τρόικα. Λες και υπήρχε περίπτωση να πάρουμε την επόμενη δόση, με αισθητά καλύτερους όρους, από αυτούς που επέβαλαν τελικά οι δανειστές μας - κι ας εξακολουθεί η αντιπολίτευση να πουλάει παραμύθια στον κοσμάκη, τον οποίον υποτίθεται οτι υπερασπίζεται.

Έχω επίσης να προσάψω απίστευτη κωλυσιεργία και καθυστέρηση, στην μόνη απαραίτητη μάχη, που είχε πιθανότητες να ελαφρύνει κάπως τις περικοπές στους πιο αδύναμους και να ανακόψει την υφεσιακή πορεία: Τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Εξακολουθώ και δεν βλέπω κανένα ορατό αποτέλεσμα στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους, σε νέες βάσεις, συμπεριλαμβανομένων και των μηχανισμών ελέγχου, ώστε να μην ξαναφθάσουμε εκεί που βρεθήκαμε. Αντιθέτως, εξακολουθώ και βλέπω μια μάχη χαρακωμάτων της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, από την προσπάθεια να μην καταργηθεί η ΔΟΥ της περιφέρειας μας, μέχρι τη διατήρηση προνομίων και ενός κοινωνικού κράτους, που δεν προστατεύει αποτελεσματικά αυτούς που πραγματικά πλήττονται, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Kαι διάφορες αμίμητες “λύσεις”, που οδηγούν στον συμβολαιογράφο για την αλλαγή οικογενειακής κατάστασης, αντί στη μηχανογράφηση.

Έχω να προσάψω και πολλά, με τα οποία θα συμφωνούσαν, υποθέτω, οι συντάκτες των δύο αυτών τίτλων. Για παράδειγμα, τα μη ορατά αποτελέσματα, πέρα από ρητορείες και υποσχέσεις, στην επαναφορά του δημοκρατικού ήθους και του στοιχειώδους επαγγελματισμού στους ένστολους, που δέχονται να αντιμετωπίζουν με χαλαρότητα τον εκφασισμό, γιατί ακριβώς έχει διαβρώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τις τάξεις τους. Η αστυνομία που είναι απρόθυμη ή ανίκανη να συλλάβει τους δράστες ενός ρατσιστικού ή φασιστικού παροξυσμού δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με την αστυνομία που βασανίζει συλληφθέντες και καταφεύγει χωρίς σχέδιο στην άναρχη βία κατά διαδηλωτών, αντί να μπορέσει με επαγγελματικό τρόπο, όχι μόνο να απομονώσει και να εξουδετερώσει όσους δημιουργούν το “μπάχαλο”, αλλά και να τους φέρει με ικανά (και όχι πλαστά) αποδεικτικά στοιχεία στα δικαστήρια, ώστε να καταδικαστούν.

Ωστόσο, πέρα από την πάγια επιθυμία κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση, δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιά ακριβώς είναι η πρόταση, όσων υποστηρίζουν οτι αυτή η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να πέσει, μερικούς μόλις μήνες μετά από διπλές εκλογές, που όχι μόνο εκτόνωσαν την ανάγκη για δημοκρατική έκφραση του λαού, αλλά κόστισαν απίστευτα πολλά, κυρίως σε ζημιογόνα καθυστέρηση, που έχει στραγγαλίσει την οικονομία - και τώρα αποδίδεται στις “πολιτικές του μνημονίου”.

Ποιό είναι λοιπόν το επιχείρημα; Η εφαρμογή των ίδιων των μέτρων; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει οτι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις της, θα μπορέσει να μην τα εφαρμόσει, χωρίς να οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία (και στην κατάρρευση της χώρας, μαζί με την κυβέρνηση); Ή μήπως είναι ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς οτι μέσα σε ελάχιστους μήνες, ένα κόμμα του 5% είναι ξαφνικά εξοπλισμένο με στελέχη, που θα μπορέσουν να διαπραγματευθούν “καλύτερα” και “αλλιώτικα” τον επόμενο δανεισμό, χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μεταβολή 180 μοιρών στις μέχρι τώρα εξαγγελίες του;

Ας δεχτούμε λοιπόν, για την οικονομία της κουβέντας, οτι η παρούσα κυβέρνηση αποτελείται κυρίως από φαύλους πολιτικάντηδες, που πρέπει να εξαφανιστούν από το πολιτικό τοπίο. Και οτι σε αυτό το μήκος κύματος θα είναι η λαϊκή ετυμηγορία, που θα καταποντίσει τα κυβερνητικά κόμματα.

Σε ποιό ιδεολογικό πλαίσιο συνεπώς μπορεί να κινηθεί μια κυβέρνηση που εμπνέει αξιοπιστία; Ποιά εχέγγυα μπορεί να δώσει ένας ιδεολογικός χώρος, που εξακολουθεί και κάνει τερατώδεις γκάφες, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τη δημοκρατική ανάδειξη και κυβερνητική επιβίωση στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον, με τις αντιλήψεις που εκφράζουν τα στελέχη του; Πώς μπορεί κανείς να μην είναι καχύποπτος και να δεχτεί την αμίμητη αποστροφή περί “τεχνοφασισμού”, όταν επιτέλους η ακαδημαϊκή κοινότητα βρήκε τον τρόπο, με ηλεκτρονική ψηφοφορία, να διενεργήσει τις εκλογές που κάποιες μειοψηφίες δεν επέτρεπαν, δια του τραμπουκισμού;

Το χειρότερο όμως δεν είναι εκεί. Ας δεχτούμε, πάλι για την οικονομία της συζήτησης, οτι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (άραγε με ποιούς ακόμα;) θα είναι, παρ’ όλα αυτά, μια κυβέρνηση που δεν θα ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, αλλά θα φέρει μάλιστα και μια υγιή ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό. Τι μετεκλογικό τοπίο όμως θα διαμορφωθεί; Ποιά θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, αν δεν δοθεί χρόνος στην κεντροδεξιά και στην κεντροαριστερά να ανασυσταθούν, από νέα, ριζικά πιο υγιή, υλικά;

Μπορεί να είναι η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, ένα εκλογικό αποτέλεσμα, με δεύτερο ή τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή, είναι ένα σκηνικό εμφυλίου, σχεδόν το ίδιο καταστροφικό, μακροπρόθεσμα, με την άτακτη χρεοκοπία, δεδομένης της “αβάσταχτης ελαφρότητας” με την οποία ψηφίζει μερίδα του εκλογικού σώματος. Σκεφτείτε την περίπτωση, να απογοητεύσει πολύ σύντομα τους ψηφοφόρους του ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αναλογιστείτε ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα μετά.

Εκτός εάν, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή πριν από το γκρεμό, μια ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία θέσει δύο απαράβατες προτεραιότητες: Πρώτον, να εγκαταλειφθούν οι “αντιμνημονιακές” ψηφοθηρικές πομφόλυγες - και να σηκώσουμε με σοβαρότητα τα μανίκια του εκσυγχρονισμού του κράτους και της χώρας. Και δεύτερο, να αποφασίσουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα να συμπήξουν ένα μέτωπο κόντρα στον φασισμό, ακόμα και τέτοιο που (εν ανάγκη) θα τους κάνει να κατέβουν ως συνεργαζόμενα στις εκλογές, προκειμένου να μην απωλεσθεί κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατικού δικαιώματος. Γιατί αν ο φασισμός ανδρωθεί, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και θα είμαστε ασυγχώρητοι για την εγκληματική επιπολαιότητα μας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cumbia Espacial" των Βρετανοκολομβιανών Ondatropica.

Saturday Night Live στο "Piu Verde"

Είναι από τα πιο ωραία μαγαζιά, στο κέντρο του άλσους του Παπάγου. Κι αφού η εκπομπή μετράει ήδη αρκετές μέρες απεργίας, είναι μια ωραία ευκαιρία, αν θέλετε, να ακούσετε μουσική από μένα, ειδικά προσαρμοσμένη σε ένα Σαββατόβραδο.

Σας περιμένω λοιπόν, μετά τις 10.30μμ αυτό το Σάββατο, για μια πολύ χορευτική βραδιά!

Η αφίσα είναι από το Piu Verde και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "B Boy On Wax του Γάλλου Wax Tailor.

Με ξένα κόλλυβα...

Επί χρόνια, έρχομαι σε αντιπαράθεση με διευθυντές, για το επίμαχο ζήτημα: Υποστηρίζω οτι οι αποφάσεις σε ένα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα δεν μπορεί να λαμβάνονται χωρίς πολύ συγκεκριμένη αιτιολόγηση και τεκμηρίωση, με βάση (κατά το δυνατόν) αντικειμενικά κριτήρια. Κι οτι το λεγόμενο "διευθυντικό δικαίωμα" δεν σημαίνει οτι ο διευθυντής αποφασίζει "κουτουρού" ότι του αρέσει, με βάση το προσωπικό του κριτήριο.

Aυτό ισχύει, κατά την άποψη μου, αν όχι για όλες τις καθημερινές αποφάσεις, σίγουρα όμως για όλες εκείνες που αφορούν στρατηγική, πρόσωπα, φυσιογνωμία του καναλιού και κεντρικές "πολιτικές" επιλογές. Προσοχή, αυτό δεν σημαίνει απουσία άποψης (δεν υπάρχει ειδησεογραφία χωρίς άποψη) και "νερόβραστη" τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ των άκρων της δημόσιας ζωής, αλλά αντιθέτως σημαίνει στιβαρή τήρηση της δεοντολογίας και του επαγγελματισμού.

Δεν είναι η πρώτη (και πολύ φοβάμαι ούτε η τελευταία) φορά που παρατηρούνται φαινόμενα παρεμβάσεων και απαράδεκτων αποφάσεων από διευθυντές και διοίκηση στην ΕΡΤ. Πολλές φορές δεν έχουν (μόνο) πολιτικό υπόβαθρο, αλλά αιτίες που ποικίλουν από προσωπικές εμπάθειες ως καθαρά ιδιοτελή κίνητρα. Για να μιλήσω πιο προσωπικά, δεν πάει πολύς καιρός που ένας συμπλεγματικός εκπρόσωπος της "βαθείας" πασοκικής μετριότητας αποφάσισε οτι δεν πρέπει να παρουσιάζω δελτία ειδήσεων επί 4 μήνες ή ότι δεν πρέπει να συμμετέχω στην παρουσίαση της εκλογικής βραδιάς, γιατί δεν του άρεσε ο "αναρχικός"(!) μου λόγος ή επειδή είχε "καλύτερες προτάσεις" προς τη διοίκηση.

Πολλές φορές στην ιστορία της ΝΕΤ (για να μην πάμε πιο πίσω, σε αμαρτωλές εποχές, που δεν τις γνωρίζω και από πρώτο χέρι) δημοσιογράφοι έχουμε μπει στο "ψυγείο" ή στο περιθώριο, γιατί δεν ήμασταν αρεστοί ή για να χωρέσουν στο ίδιο πρόγραμμα τα "δικά μας παιδιά", ανεξαρτήτως της αξίας τους. Ελάχιστοι από τους "επώνυμους" ή μη, που επιχειρούν να βρουν καταφύγιο ή συνωθούνται με σκοπό να προβληθούν από την ΕΡΤ, ταιριάζουν με το ύφος και το ήθος μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Σε μια ακραία εκδοχή, θα μείνει αξέχαστος στο πανελλήνιο εκείνος ο ανεκδιήγητος διευθυντής (που τοποθετήθηκε με εντολή Ρουσόπουλου), διότι έστελνε από το προσωπικό του τηλέφωνο χυδαία SMS σε παρουσιάστριες, ώσπου να "αποκεφαλιστεί" εν μιά νυκτί.

Ωστόσο, δεν είχε σημειωθεί ποτέ τέτοιο άγαρμπο κρούσμα "κοψίματος" παρουσιαστών, επειδή σχολίασαν δημοσίως με τρόπο που δεν ήταν αρεστός. Ακόμα κι αν ένας δημοσιογράφος το «παρακάνει» ή κάνει λάθος (έστω και χονδροειδές), ακόμα κι αν έχει διαφορές και επιδιώκει τη σύγκρουση ή την ηρωική έξοδο, ακόμα κι αν εκφράζεται με θράσος ή υπάρχουν ιδιοτελή κίνητρα, ο χειρισμός της υπόθεσης δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της προσπάθειας σύγκλισης και της σταδιακής επίπληξης, με αναφορά σε αρχές και δεοντολογία, πριν φτάσει κανείς στη λύση μιας συνεργασίας. Δυστυχώς, παρά τα βήματα που σταδιακά έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (με πολλά πισωγυρίσματα βεβαίως), φαίνεται ότι οδεύουμε προς μια συντηρητική οπισθοδρόμηση, που εξ ορισμού προσβάλλει τον ορθό λόγο.

Ειδικά στην παρούσα συγκυρία, η τρικομματική συγκυβέρνηση θα έπρεπε να είναι ευκαιρία για να αναζητηθούν οι τρόποι μιας πιο ανεξάρτητης και "αντικειμενικής" λειτουργίας – κι όχι να διαμοιράζονται θέσεις και αρμοδιότητες, πέραν αυτών ίσως του Διοικητικού Συμβουλίου. Και ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, που δεν δεσμεύεται από κανένα κυβερνητικό παρελθόν, θα έπρεπε να πρωτοστατήσει(με τις μικρές της δυνάμεις) στην τοποθέτηση αποκλειστικά στελεχών που έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, τη γενική αποδοχή, όπως και κανενός είδους δεσμό με δημοσιογραφικούς κιτρινισμούς ή εκδοτικά συμφέροντα, που όλως τυχαίως, διαχρονικά επιθυμούν να εκμεταλλεύονται την ΕΡΤ.

Όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, αν δεν είχαν εγκαταλειφθεί οι προτάσεις της επιτροπής Αλιβιζάτου για ανεξάρτητη και αξιοκρατική ΕΡΤ – κι αν είχε γίνει αποδεκτή η άμεση εφαρμογή της αξιολόγησης, αντί να πολεμηθεί λυσσαλέα, όχι μόνο από τις πάσης φύσεως εξουσίες και συμφέροντα, αλλά και από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αξιολόγηση, που αν υιοθετηθεί με πολλαπλά επίπεδα κρίσης και συμμετοχή δεκάδων συνεργατών για κάθε εργαζόμενο (κι όχι από κάποια "εγκάθετη επιτροπή", όπως κουτοπόνηρα λέγεται συχνά για να εκφραστεί αντίρρηση), σε συνδυασμό με αντικειμενικά κριτήρια σπουδών, εμπειρίας και άλλων ικανοτήτων, είναι σίγουρο ότι θα περιορίσει την κάθε είδους αυθαιρεσία.

Γιατί αν υπήρχε στοιχειώδης αξιολόγηση, δεν θα είχαν περάσει από το πόστο του διευθυντή ή του αρχισυντάκτη απόφοιτοι γυμνασίου ή άνθρωποι που δεν μπορούν να διαβάσουν ούτε ένα διεθνές μέσο ενημέρωσης, γιατί δεν γνωρίζουν καμία άλλη γλώσσα, εκτός από (κακά συνήθως) ελληνικά. Δεν θα είχαν προσληφθεί δεκάδες "στελέχη" που δεν χρειάζονται, ως προσωπικό ειδικών θέσεων, με δαπάνη μισθοδοσίας, που ξεπερνά το 1 εκατομμύριο το χρόνο. Ούτε θα μπορούσε να μετακινηθεί άξιος δημοσιογράφος, αν δεν είχε υποπέσει σε σοβαρό και αιτιολογημένο παράπτωμα.

Είναι λοιπόν δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας για πολυφωνία και ελεύθερη έκφραση των απόψεων στην ΕΡΤ, να υπάρχει κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος, που να μιλάει δημοσίως, μέσω twitter, για "πράσινα και ροζ παπαγαλάκια", δίνοντας κάθε δικαίωμα στους πολίτες (και σε όσους διοικούντες είναι "βασιλικότεροι του βασιλέως") να συμπεραίνουν ότι το μόνο που θα του ήταν αρεστό, είναι τα "γαλάζια παπαγαλάκια"; Και μόνο η χρήση του όρου "παπαγαλάκια" για την αντίθετη άποψη είναι προσβλητική, πόσο μάλλον όταν εκτοξεύεται από ένα κομματικό στέλεχος. Κι όλα αυτά σε μια προεκλογική περίοδο μάλιστα, στην οποία, κατά γενική ομολογία, η ΕΡΤ διεξήγαγε επάξια επί τρίμηνο το δημόσιο διάλογο, φιλοξενώντας πλουραλιστικά όλες τις απόψεις και γι’ αυτό ανταμείφθηκε με την προτίμηση του κοινού.

Λάθος επιλογές μπορεί να γίνουν από τον καθένα. Όταν όμως τα αίτια είναι βαθύτερα και η προσπάθεια να διατηρηθεί με κάθε τρόπο ο ομφάλιος λώρος με τα κέντρα εξουσίας είναι επίμονη, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και τα λάθη δεν πληρώνονται μόνο με την απαξίωση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού προϊόντος και τη σπατάλη στην τρέχουσα περίοδο. Αλλά συσσωρεύονται και για το μέλλον.

Διότι και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει τεράστια έλλειψη επαγγελματισμού, καθώς το γενικότερο επίπεδο λειτουργίας των ΜΜΕ στη χώρα μας είναι πολύ χαμηλό, λόγω έλλειψης κριτηρίων. Παρά το γεγονός ότι και αυτό είναι ιδιαιτέρως βλαπτικό για το επίπεδο του δημόσιου βίου, εκεί τουλάχιστον μπορεί να πει κανείς ότι ο ιδιοκτήτης πληρώνει τις επιπτώσεις των αποφάσεων του.

Στη δημόσια ραδιοτηλεόραση όμως, κάθε απόφαση που θα κριθεί στα δικαστήρια λανθασμένη και θα δικαιώσει τον ενάγοντα, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την τσέπη του φορολογουμένου. Συνήθως μετά από αρκετά χρόνια, έτσι ώστε η διοίκηση που πήρε τις αποφάσεις αυτές, ποτέ να μην υφίσταται τις συνέπειες, γιατί έχει ήδη αντικατασταθεί, αφού έχει φέρει τα πράγματα, όπως τα θέλει. Με ξένα κόλλυβα, φυσικά…

H φωτό είναι από το www.emaistra.blogspot.com και η φωτό από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Skyfall", της Βρετανίδας Adele.

Η ατέλειωτη λίστα των συμψηφισμών

Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να συνθέσεις απόψεις, να επιδιώκεις τη σύγκλιση ή να αναζητάς την αλήθεια “κάπου στη μέση”, εκεί όπου συνήθως (αν και καθόλου απαραίτητα) βρίσκεται. Και είναι άλλο πράγμα να διεξάγεις μονίμως το δημόσιο διάλογο, με συμψηφισμούς.

Επειδή λοιπόν κακώς ένας εισαγγελέας (κατά τη γνώμη πολλών, αλλά η ανεξαρτησία του δεν πρέπει να αμφισβητείται) ή ένας υπουργός μιας προηγούμενης κυβέρνησης ζήτησε τη δημοσιοποίηση ονομάτων και προσώπων οροθετικών γυναικών που εκδίδονταν χωρίς προφυλακτικό, αυτό δεν σημαίνει οτι η διαπόμπευση είναι ανεκτή ή επιθυμητή και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και για μια λίστα με τα εισοδήματα καλλιτεχνών, που διέρρευσε και δημοσιεύτηκε.

Επειδή μια ολόκληρη ομάδα αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας (εκλεγμένων και μη) παίζει μια απαράδεκτη “κολοκυθιά”, αρνούμενη να αποδώσει λογαριασμό στους πολίτες αυτής της χώρας για το πού βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ ή γιατί δεν έπραξε αυτά που έπρεπε από πλευράς ελέγχου, αυτό δεν σημαίνει οτι η δημοσίευση της λίστας (έτσι χωρίς έρευνα και προστασία από διαπόμπευση) εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, πάνω από αρχές και δικαιώματα.

Επειδή η λεγόμενη κοινή γνώμη είναι επιθετική προς τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας και αναζητά δικαίως ευθύνες, αυτό δε σημαίνει οτι Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (που παριστάνουν τα “σοβαρά”) δικαιούνται να γράφουν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους για την κατάθεση Παπακωνσταντίνου τη φράση "έχω" ή “έχασα το cd”.

Επειδή προφανώς διαφόρων τύπων συμφέροντα επιχειρούν να συγκαλύψουν τις υποθέσεις φοροδιαφυγής που περιλαμβάνονται (αλλά δεν αποτελούν μετά βεβαιότητας) τη εμφανιζόμενη ως “λίστα Λαγκάρντ”, αυτό δεν σημαίνει ένας δημοσιογράφος (ή καλύτερα εκδότης) μπορεί θεμιτά να επιδιώκει τη σύγκριση με τα Wikileaks (στα οποία δεν υπάρχει αντίτιμο αγοράς και κέρδος από την αποκάλυψη) ή να “πασπαλίζει την αντίσταση” του με στερεοτυπικά και δημαγωγικά συνθήματα του τύπου “για τους Έλληνες που τρώνε από τα σκουπίδια” ή “έρχονται να με συλλάβουν οι γερμανοτσολιάδες”.

Επειδή οι αρχές χειρίζονται ιδιαιτέρως άγαρμπα τέτοιου είδους υποθέσεις και κάνουν τα στραβά μάτια, επιχειρούν να συγκαλύψουν ή καθυστερούν επιδεικτικά, αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να επικρίνονται όταν επιδιώκουν να εφαρμόσουν γρήγορα το νόμο - εκτός αν τον εφαρμόζουν λάθος. Δεν υπάρχει το “μα γιατί με γράφετε, αφού κι άλλοι πέρασαν με κόκκινο”. Για τους άλλους που περνούν συστηματικά με κόκκινο, πρέπει να φωνάζουμε κι όχι να το περνάμε κι εμεις, σε ανταπόδοση. Δεν μπορεί να συζητάμε μονίμως σε αυτή τη χώρα με επιχειρήματα του τύπου “μα κι εσείς σκοτώνατε τους μαύρους”.

Επειδή η προσπάθεια φίμωσης οποιασδήποτε ανεξάρτητης φωνής είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία, αυτό δε σημαίνει οτι οποιοσδήποτε δημοσιογράφος αν “ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη”, για να κάνει καριέρα με σύγκρουση και συλλήψεις, πρέπει αυτομάτως να ηρωοποιείται. Η δημοσίευση της “λίστας Λαγκάρντ” (αν είναι αυτή η ίδια η αρχική και αναλοίωτη) ενδεχομένως να χρειάζεται κι ένα ξεκαθάρισμα λεπτών νομικών αποχρώσεων, ως προς τον σκοπό που εκπληρώνει - και θα κριθεί στο δικαστήριο. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να μην επιφέρει κανενός είδους καλύτερη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, καθώς δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο με ποιόν τρόπο θα κάνει το ΣΔΟΕ πιο αποτελεσματικό.

Ας θυμηθούμε: Το ζητούμενο είναι όχι απλώς “να μάθουμε”, αλλά να ελεγχθούν και τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν. Η διαφάνεια είναι απαραίτητη, ακριβώς για να εκθέτει όλα τα αδικήματα στο φως, να προκαλεί τη δίωξη τους και να λειτουργεί αποτρεπτικά για την επανάληψη τους. Όχι για να έχει ως πιθανή παρενέργεια την αθώωση, όσων θα απαλλαγούν από το μικροσκόπιο της έρευνας, επειδή βρέθηκαν μέσα στο σωρό “δικαίων και αδίκων”...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

Η αφίσα είναι από το www.mailchimp.com και το εξώφυλλο από το itunes.apple.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό ντεμπούτο της Ειρήνης Σκυλακάκη "In The Light".