Ο Ιούνιος αρχίζει με μια ακόμα βραδιά στο νέο hotspot των βορείων προαστείων, στην "Έλη του Κλου", με καλοκαιρινή διάθεση.
Σας περιμένω μετά τις 10μμ!
To post συνοδεύεται από το "Last Train to London", από τους Βρετανούς Electric Light Orchestra
31.5.13
Ο Ιούνιος αρχίζει με χορό...
Ο Ιούνιος αρχίζει με μια ακόμα βραδιά στο νέο hotspot των βορείων προαστείων, στην "Έλη του Κλου", με καλοκαιρινή διάθεση.
Σας περιμένω μετά τις 10μμ!
To post συνοδεύεται από το "Last Train to London", από τους Βρετανούς Electric Light Orchestra
30.5.13
Ακολουθώντας το εκκρεμές...
Αυτό που συμβαίνει με την ΕΡΤ είναι η μικρογραφία της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όταν δεν προβλέπεις εγκαίρως τις επιταγές των καιρών και τα επερχόμενα προβλήματα, τότε η προχειρότητα και η δημαγωγική “καθυστέρηση” σε φέρνει από το ένα άκρο στο άλλο, σαν το εκκρεμές. Και υφίστασαι βεβαίως και κάθε είδους προβοκάτσια ή τακτική του “ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα” - και μετά κάποιος σου πουλάει και “ανακούφιση”, γιατί θα γίνουν τα μισά, σαν το γνωστό ανέκδοτο με το σπίτι του χότζα, που γέμισε κατσίκες για να αδειάσει λίγο στη συνέχεια.
Έτσι λοιπόν, από την εποχή της ασύστολης σπατάλης, επί Καραμανλή και Ρουσσόπουλου, περάσαμε στις απίστευτες περικοπές (συνοδεία ρουσφετιών, κατά καιρούς αυξημένων “δεξιοτεχνικά”). Και αντί να εισακουστούν οι όποιες φωνές μιλούσαν για εξυγίανση (έστω και μερικώς), αρνηθήκαμε με μαξιμαλισμό να προσθέσουμε στο επιχείρημα οτι είμαστε ταμειακώς θετικοί και το οτι έχουμε υποστεί το “συμμάζεμα” μας, παρέχοντας τις (απαραίτητες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα) υπηρεσίες ενημέρωσης και πολιτισμού.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους “επίορκους” του δημοσίου τομέα. Από την επί δεκαετίες πλήρη ασυλία διαφόρων απατεώνων, περάσαμε στη δυνατότητα οποιουδήποτε (εφόσον πείσει τον εισαγγελέα, που δεν θέλει και πολύ για να πειστεί, αυτή είναι η δουλειά του) να μπορεί, με μια μήνυση και μια καταγγελία στην υπηρεσία, να σε κάνει να χάσεις τη θέση σου, θέτοντας σε σε αναγκαστική αργία. Για να μην πούμε να σε εκβιάσει κανονικότατα, ανεξαρτήτως του αν έχεις καταδικαστεί ή όχι, με κατάφωρη δηλαδή παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας.
Η πολιτική του εκκρεμούς είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν απαίτησαν (πρώτον) να ηγηθεί πρωθυπουργός κοινής αποδοχής και (δεύτερον) να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση κανονικά με στελέχη τους, με τη λογική εν μέρει της αποφυγής του πολιτικού κόστους - και εν μέρει λόγω αδυναμίας. Τώρα, το εθνικιστικής πνοής επιτελείο που ηγείται της χώρας και τα μικροπολιτικά παιχνίδια τους ενοχλούν.
Εδώ όμως ο μεγάλος ένοχος είναι η Νέα Δημοκρατία. Πρώτα απ’ όλα, διότι ενώ αρχικά ζήτησε με θέρμη τη σύνταξη αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, σύμφωνα και με τις ευρωπαϊκές οδηγίες και πιέσεις, στη συνέχεια έκανε στροφή 180 μοιρών πηγαίνοντας αίφνης στο άλλο άκρο, σφυρίζοντας αδιάφορα για τον φασιστικό κίνδυνο και ακολουθώντας κουτοπόνηρες τακτικές για να αποφύγει τη διαρροή ψηφοφόρων προς τα δεξιά της. Η επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη, που μεταξύ άλλων αναφέρει “σε ποια χώρα κύριε πρωθυπουργέ οι πολίτες δικαιούνται να ελέγχουν, να ξυλοκοπούν και να δολοφονούν κάποιον που δεν έχει άδεια”, θα έπρεπε να αναγκάσει τον Αντώνη Σαμαρά να βγει από τη σιωπή του και να δώσει εξηγήσεις - αλλά πού;
Ούτε οι αποστροφές “είμαστε μια χώρα που δεν εφαρμόζει τους νόμους, άρα τι νόημα έχει” και “ας εφαρμόσουμε πρώτα τον υπάρχοντα νόμο” ευσταθούν. Δεν είναι αυτός ο ρόλος της πολιτικής τάξης, που οφείλει να καθοδηγεί μια κοινωνία (για να μη θυμηθούμε τι διεφθαρμένες πρακτικές ακολούθησε ο μέγας πρωτοπόρος Λίνκολν, ώστε να περάσει την κατάργηση της σκλαβιάς και να προχωρήσει μπροστά η ανθρωπότητα).
Από όλες τις δικαιολογίες που προβάλλονται για την ακύρωση μιας αντιρατσιστικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, μόνο οι νομικές και οι από τη φιλελεύθερη πλευρά ορμώμενες είναι άξιες προς συζήτηση: Αυτές δηλαδή που θεωρούν την ελευθερία του λόγου υπέρτατο αγαθό, ανησυχούν για τις επιπτώσεις της επέκτασης σε καταδίκες της γνώμης και θεωρούν οτι ο εκφασισμός αντιμετωπίζεται αποκλειστικά με πολιτικά μέσα και όχι με νομικές στοχεύσεις.
Όμως, ακόμα και αυτές παρακάμπτουν τις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις, αφ’ ενός. Και αφ’ ετέρου, εκτιμούν λανθασμένα οτι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με τον ιδεαλισμό της μακρόχρονης προσπάθειας για παιδεία και διαλλακτικότητα, την ώρα που η Ελλάδα μπορεί να χαντακώσει τις επόμενες δεκαετίες της ύπαρξης της, όχι από την απειλή της χρεοκοπίας, αλλά από την εξουσία του φασισμού. Ξεχνούν οτι εκτός από την αμορφωσιά και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο, κύριο χαρακτηριστικό των ρατσιστικών και ναζιστικών ιδεών και πρακτικών είναι η θρασυδειλία. Και οτι επιτέλους πρέπει να υπάρξει (και) “νομική ενθάρρυνση” για την αυστηρή επιβολή του ποινικού κώδικα στα συγκεκριμένα αδικήματα και στην προτροπή προς αυτά, κατ’ αναλογίαν με την τρομοκρατία - άλλωστε τι είναι ο φασισμός, αν όχι μια υπέρτατη και καθημερινή μορφή τρομοκρατίας;
Το εργαλείο της δήθεν “αντισυστημικής εξέγερσης κατά του φαύλου πολιτικού συστήματος”, μέσω της ψήφου σε ναζιστικό κόμμα, πρέπει να αφαιρεθεί από τις δυνατότητες μιας κοινωνίας, που κρατιέται στη ζωή από το ευρωπαϊκό χρήμα (ενώ έχει αναπτυχθεί επί δεκαετίες με τη βοήθεια του). Κι αυτό δεν γίνεται με ευχολόγια ή με το φόβο μη “χαθούν οι ψηφοφόροι”, γιατί θα “θυματοποιηθεί η Χρυσή Αυγή”. Στο τέλος, με αυτές τις παλινωδίες, θα ωφεληθεί.
Το ίδιο θα ωφεληθεί και από την μικροκομματική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ θα έπρεπε να είναι μπροστάρης στην αντιφασιστική συμπαράταξη και να ψηφίσει για λόγους συμβολικούς και με τα δύο χέρια όποιο νομοσχέδιο κατατεθεί, τώρα λέει οτι θα καταθέσει δικό του σχέδιο. Όπως κάνει και με την ΕΡΤ (“το άθλιο σχέδιο δεν θα περάσει”), απαντάει με τη βολή του ανεύθυνου, που βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
Όπως επίσης σπεύδει να κάνει (με τη χαρακτηριστική δημαγωγία που χαρακτήρισε όλη τη μεταπολίτευση), καταδικάζοντας αμέσως κάθε προσπάθεια να εκλογικευτεί η υπόθεση των διαδηλώσεων στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, που ακόμα “ρυθμίζεται” από χουντικό διάταγμα. Προβάλλοντας το επιχείρημα οτι “για όλα φταίει το μνημόνιο και η κρίση” και αρνούμενος οποιονδήποτε περιορισμό (για το ΚΚΕ δεν συζητάμε καν, ούτε αντιφασιστικό δεν θέλει να είναι στην πράξη γιατί φοβάται τις δικές του παρεκτροπές), όταν οι διαδηλώσεις υπερβαίνουν κατά μέσο όρο τη μία την ημέρα στο κέντρο της Αθήνας και οι επιχειρήσεις που έχουν φύγει (όχι κλείσει), μετακόμισαν διότι επί δύο χρόνια έχαναν τεράστιο ποσοστό του (μειωμένου πια) τζίρου τους, με την υποψία συγκέντρωσης και επεισοδίων. Εξ αιτίας πολλών παραγόντων, όπως είναι κυρίως η υποβάθμιση και η ύφεση στην αγορά, το ιστορικό κέντρο έχει διαλυθεί - και ένας από αυτούς είναι και η διαρκής χρήση του ως πεδίου διαδηλώσεων, ακόμα και από λίγες δεκάδες άτομα.
Έτσι λοιπόν, από τη μιά έχουμε την κυβέρνηση του “νόμου και της τάξης” (αλλά όχι για τους παρακρατικούς φασίστες) και από την άλλη την αδυναμία να κατανοηθεί οτι η κρίση απαιτεί άλλα μυαλά, ώστε να φύγουν οι αγκυλώσεις και ο λαϊκισμός που μας οδήγησαν ως εδώ. Και μέσα σε όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία ψάχνει, στην κίνηση του εκκερεμούς, μήπως υπάρχει κάτι στο μέσον, που να λέγεται κεντροαριστερά...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
H φωτό είναι από το www.shiftwallpapers.com και το εξώφυλλο από το www.naive.fr
To post συνοδεύεται από το "One Day" της Ολλανδέζας Caro Emerald.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους “επίορκους” του δημοσίου τομέα. Από την επί δεκαετίες πλήρη ασυλία διαφόρων απατεώνων, περάσαμε στη δυνατότητα οποιουδήποτε (εφόσον πείσει τον εισαγγελέα, που δεν θέλει και πολύ για να πειστεί, αυτή είναι η δουλειά του) να μπορεί, με μια μήνυση και μια καταγγελία στην υπηρεσία, να σε κάνει να χάσεις τη θέση σου, θέτοντας σε σε αναγκαστική αργία. Για να μην πούμε να σε εκβιάσει κανονικότατα, ανεξαρτήτως του αν έχεις καταδικαστεί ή όχι, με κατάφωρη δηλαδή παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας.
Η πολιτική του εκκρεμούς είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν απαίτησαν (πρώτον) να ηγηθεί πρωθυπουργός κοινής αποδοχής και (δεύτερον) να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση κανονικά με στελέχη τους, με τη λογική εν μέρει της αποφυγής του πολιτικού κόστους - και εν μέρει λόγω αδυναμίας. Τώρα, το εθνικιστικής πνοής επιτελείο που ηγείται της χώρας και τα μικροπολιτικά παιχνίδια τους ενοχλούν.
Εδώ όμως ο μεγάλος ένοχος είναι η Νέα Δημοκρατία. Πρώτα απ’ όλα, διότι ενώ αρχικά ζήτησε με θέρμη τη σύνταξη αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, σύμφωνα και με τις ευρωπαϊκές οδηγίες και πιέσεις, στη συνέχεια έκανε στροφή 180 μοιρών πηγαίνοντας αίφνης στο άλλο άκρο, σφυρίζοντας αδιάφορα για τον φασιστικό κίνδυνο και ακολουθώντας κουτοπόνηρες τακτικές για να αποφύγει τη διαρροή ψηφοφόρων προς τα δεξιά της. Η επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη, που μεταξύ άλλων αναφέρει “σε ποια χώρα κύριε πρωθυπουργέ οι πολίτες δικαιούνται να ελέγχουν, να ξυλοκοπούν και να δολοφονούν κάποιον που δεν έχει άδεια”, θα έπρεπε να αναγκάσει τον Αντώνη Σαμαρά να βγει από τη σιωπή του και να δώσει εξηγήσεις - αλλά πού;
Ούτε οι αποστροφές “είμαστε μια χώρα που δεν εφαρμόζει τους νόμους, άρα τι νόημα έχει” και “ας εφαρμόσουμε πρώτα τον υπάρχοντα νόμο” ευσταθούν. Δεν είναι αυτός ο ρόλος της πολιτικής τάξης, που οφείλει να καθοδηγεί μια κοινωνία (για να μη θυμηθούμε τι διεφθαρμένες πρακτικές ακολούθησε ο μέγας πρωτοπόρος Λίνκολν, ώστε να περάσει την κατάργηση της σκλαβιάς και να προχωρήσει μπροστά η ανθρωπότητα).
Από όλες τις δικαιολογίες που προβάλλονται για την ακύρωση μιας αντιρατσιστικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, μόνο οι νομικές και οι από τη φιλελεύθερη πλευρά ορμώμενες είναι άξιες προς συζήτηση: Αυτές δηλαδή που θεωρούν την ελευθερία του λόγου υπέρτατο αγαθό, ανησυχούν για τις επιπτώσεις της επέκτασης σε καταδίκες της γνώμης και θεωρούν οτι ο εκφασισμός αντιμετωπίζεται αποκλειστικά με πολιτικά μέσα και όχι με νομικές στοχεύσεις.
Όμως, ακόμα και αυτές παρακάμπτουν τις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις, αφ’ ενός. Και αφ’ ετέρου, εκτιμούν λανθασμένα οτι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με τον ιδεαλισμό της μακρόχρονης προσπάθειας για παιδεία και διαλλακτικότητα, την ώρα που η Ελλάδα μπορεί να χαντακώσει τις επόμενες δεκαετίες της ύπαρξης της, όχι από την απειλή της χρεοκοπίας, αλλά από την εξουσία του φασισμού. Ξεχνούν οτι εκτός από την αμορφωσιά και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο, κύριο χαρακτηριστικό των ρατσιστικών και ναζιστικών ιδεών και πρακτικών είναι η θρασυδειλία. Και οτι επιτέλους πρέπει να υπάρξει (και) “νομική ενθάρρυνση” για την αυστηρή επιβολή του ποινικού κώδικα στα συγκεκριμένα αδικήματα και στην προτροπή προς αυτά, κατ’ αναλογίαν με την τρομοκρατία - άλλωστε τι είναι ο φασισμός, αν όχι μια υπέρτατη και καθημερινή μορφή τρομοκρατίας;
Το εργαλείο της δήθεν “αντισυστημικής εξέγερσης κατά του φαύλου πολιτικού συστήματος”, μέσω της ψήφου σε ναζιστικό κόμμα, πρέπει να αφαιρεθεί από τις δυνατότητες μιας κοινωνίας, που κρατιέται στη ζωή από το ευρωπαϊκό χρήμα (ενώ έχει αναπτυχθεί επί δεκαετίες με τη βοήθεια του). Κι αυτό δεν γίνεται με ευχολόγια ή με το φόβο μη “χαθούν οι ψηφοφόροι”, γιατί θα “θυματοποιηθεί η Χρυσή Αυγή”. Στο τέλος, με αυτές τις παλινωδίες, θα ωφεληθεί.
Το ίδιο θα ωφεληθεί και από την μικροκομματική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ θα έπρεπε να είναι μπροστάρης στην αντιφασιστική συμπαράταξη και να ψηφίσει για λόγους συμβολικούς και με τα δύο χέρια όποιο νομοσχέδιο κατατεθεί, τώρα λέει οτι θα καταθέσει δικό του σχέδιο. Όπως κάνει και με την ΕΡΤ (“το άθλιο σχέδιο δεν θα περάσει”), απαντάει με τη βολή του ανεύθυνου, που βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
Όπως επίσης σπεύδει να κάνει (με τη χαρακτηριστική δημαγωγία που χαρακτήρισε όλη τη μεταπολίτευση), καταδικάζοντας αμέσως κάθε προσπάθεια να εκλογικευτεί η υπόθεση των διαδηλώσεων στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, που ακόμα “ρυθμίζεται” από χουντικό διάταγμα. Προβάλλοντας το επιχείρημα οτι “για όλα φταίει το μνημόνιο και η κρίση” και αρνούμενος οποιονδήποτε περιορισμό (για το ΚΚΕ δεν συζητάμε καν, ούτε αντιφασιστικό δεν θέλει να είναι στην πράξη γιατί φοβάται τις δικές του παρεκτροπές), όταν οι διαδηλώσεις υπερβαίνουν κατά μέσο όρο τη μία την ημέρα στο κέντρο της Αθήνας και οι επιχειρήσεις που έχουν φύγει (όχι κλείσει), μετακόμισαν διότι επί δύο χρόνια έχαναν τεράστιο ποσοστό του (μειωμένου πια) τζίρου τους, με την υποψία συγκέντρωσης και επεισοδίων. Εξ αιτίας πολλών παραγόντων, όπως είναι κυρίως η υποβάθμιση και η ύφεση στην αγορά, το ιστορικό κέντρο έχει διαλυθεί - και ένας από αυτούς είναι και η διαρκής χρήση του ως πεδίου διαδηλώσεων, ακόμα και από λίγες δεκάδες άτομα.
Έτσι λοιπόν, από τη μιά έχουμε την κυβέρνηση του “νόμου και της τάξης” (αλλά όχι για τους παρακρατικούς φασίστες) και από την άλλη την αδυναμία να κατανοηθεί οτι η κρίση απαιτεί άλλα μυαλά, ώστε να φύγουν οι αγκυλώσεις και ο λαϊκισμός που μας οδήγησαν ως εδώ. Και μέσα σε όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία ψάχνει, στην κίνηση του εκκερεμούς, μήπως υπάρχει κάτι στο μέσον, που να λέγεται κεντροαριστερά...
H φωτό είναι από το www.shiftwallpapers.com και το εξώφυλλο από το www.naive.fr
To post συνοδεύεται από το "One Day" της Ολλανδέζας Caro Emerald.
25.5.13
Η "Νήσος" Τήνος...
Η πρώτη μου σχέση είχε σπίτι στη Μύκονο. Όχι γιατί το 1979 είχε γίνει η επέλαση των πάσης φύσεως νεόπλουτων στο κυκλαδίτικο νησί, αλλά γιατί οι παππούδες της, που ήταν Έλληνες έμποροι στη Ρουμανία, επέστρεψαν με την απειλή του πολέμου και αγόρασαν γη στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι είχα την τύχη, τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, να προλάβω να γνωρίσω “από μέσα” έναν από τους ωραιότερους τόπους, σε αυτή τη γωνιά της γης, μεταξύ άλλων και σύμβολο της απελεύθερωσης, τόσο στον γυμνισμό, όσο και στο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Για τη γειτονική Τήνο είχαμε τη χειρότερη ιδέα, στα 17 μας. Το θρησκευτικό παραλήρημα που χαρακτήριζε το νησί (και γινόταν ιδιαίτερα αντιληπτό όταν έμπαιναν στο πλοίο οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου) ήταν ιδιαίτερα απωθητικό - κι ακόμα είναι, αν παρατηρήσει κανείς το χαλί πάνω στο οποίο ανεβαίνουν γονατιστοί οι πιστοί, κατά μήκος του δρόμου που συνδέει την παραλία με τη διάσημη εκκλησία της Τήνου.
Μου πήρε πολλά χρόνια για να ανακαλύψω οτι αυτή η “θρησκευτική facade” μπορεί να κατέστρεφε το νησί, αν το έβλεπες από το πλοίο, αλλά το προστάτευε από μια άλλη “τουριστική ανάπτυξη”, πιθανότατα καταστροφική, όπως φάνηκε σε πολλά γειτονικά νησιά. Στον τομέα της δόμησης, πολλά δεν έχουν γίνει σωστά και εδώ, όπως σχεδόν παντού.
Η ενδοχώρα της Τήνου όμως παρέμεινε σχεδόν αλώβητη από τον χρόνο - και σπάνιας ομορφιάς, σε μερικές περιπτώσεις. Αξίζει να επισκεφθεί κανείς τα υπέροχα χωριά Καρδιανή, Υστέρνια, Πύργος, Βώλαξ και πολλά ακόμα.
Η Τήνος, με παραγωγή μαρμάρου εξαιρετικής ποιότητας και μεγάλη παράδοση στη μαρμαροτεχνία, είναι πρωτοπόρος στη γλυπτική και πατρίδα πολλών καλλιτεχνών και τεχνιτών. Στον Πύργο, την πατρίδα του Γιαννούλη Χαλεπά (όπου ακόμα και η στάση του λεωφορείου είναι ένα επιβλητικό μαρμάρινο κατασκέυασμα), υπάρχει και σχετική σχολή, αλλά και το πολύ αισθητικό Μουσείο Μαρμαροτεχνίας, που με ιδιαίτερο μεράκι έφτιαξε το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς.
Εξαιρετικό είναι και το καινούργιο (μικρό) μουσείο, όπου εκτίθενται έργα του Κώστα Τσόκλη, που έχει το σπίτι του - και όλο και περισσότερο την έδρα του εκεί. Η ξενάγηση σε φωτογραφίες, έργα, κείμενα και βίντεο ήταν μια αισθητική εμπειρία, επιστέγασμα μιας τριήμερης εκδρομής, που διοργανώθηκε από την ειδήμονα Μάγια Τσόκλη, για να γνωρίσουν οι δημοσιογράφοι καλύτερα αυτό το “άγνωστο” νησί.
Η Τήνος όμως δεν είναι μόνο νησί της τέχνης και της φυσικής ομορφιάς, αλλά έχει εξαιρετικές επιδόσεις και στη γεύση. Δοκιμάστε το Κουτούκι της Ελένης στη χώρα και το περίφημο Θαλασσάκι στον Όρμο Υστερνίων και θα με θυμηθείτε. Κι έτσι, παρά το γεγονός οτι δεν είναι και το πιο πρακτικό και οικονομικό πράγμα να ιδρύσεις μια ζυθοποιία σε νησί των Κυκλάδων, η Μάγια Τσόκλη και ο σύντροφος της Αλέξανδρος Κουρής, μαζί με την Ελίνα και τον Κωστή Δάλλα, που ζουν στον Καναδά, το τόλμησαν και αποφάσισαν να φτιάξουν στο νησί μια υπέροχη μπύρα (pilsner με αφρό που δεν αφήνει τη γεύση της γλυκερίνης στο στόμα) με τίτλο “Νήσος”.
Που όπως λέει και ο Ηλίας Μαμαλάκης, “σε ταξιδεύει όμoρφα από το πικρό στο γλυκό”. Ιδιαίτερα σημαντικό, σε μια εποχή που η (υγιής) ανάπτυξη είναι το ζητούμενο...
Οι φωτό είναι δικές μου, εκτός από την τελευταία, που είναι του Λεωνίδα Αντωνόπουλου, ενώ το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com
Το post συνεοδεύεται από το "Sunny", στην εξαιρετική εκδοχή του Duke Ellington, για τον Frank Sinatra.
Το post συνεοδεύεται από το "Sunny", στην εξαιρετική εκδοχή του Duke Ellington, για τον Frank Sinatra.
22.5.13
Η αντιστροφή της πραγματικότητας
“Μα καλά, οι ίδιοι δεν συναισθάνονται οτι εκτίθενται με αυτή την ιστορία”; Με αυτή την ειλικρινή απορία, ένας από τους πιο γνωστούς και ταλαντούχους ηθοποιούς μας, που βρίσκεται στην εμπορική και καλλιτεχνική του ακμή, εξέφρασε την έκπληξη του για τις διαφαινόμενες τοποθετήσεις μελών στο Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, ένα από τα επεισόδια που ταλανίζουν τον πολύπαθο δημόσιο βίο μας.
Η απάντηση είναι προφανώς “όχι”. Και δεν θα υπήρχε ίσως θέμα συζήτησης, αν κανείς παρατηρούσε οτι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που υπερεκτιμούν εαυτόν, επιδιώκουν με θράσος δημόσιες θέσεις που δεν τους αναλογούν, αναπτύσσουν αντιλήψεις προκλητικές για τον κοινό νου, επιχειρώντας έτσι να καλύψουν τα ιδιοτελή τους κίνητρα. Στον τομέα του πολιτισμού άλλωστε, έχει υπάρξει και εποχή Ζαχόπουλου, με τη γνωστή κατάληξη.
Όμως, σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, έχει κανείς την αίσθηση οτι υπάρχουν μεν τα παραπάνω φαινόμενα, αλλά υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και διάφορα (θεσμικά και μη) “φρένα”, που επιβάλλει η κοινωνία. Έτσι, οι “κακοήθεις” περιπτώσεις περιορίζονται ή τέλος πάντων δίνεται η αίσθηση οτι γενικώς λειτουργεί η αξιοκρατία, κάποιας μορφής.
Εδώ αδυνατούμε να συμφωνήσουμε οτι πρέπει να υπάρχει, πέρα από γούστα, προτιμήσεις και υποκειμενικά κριτήρια, ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης της πορείας και των δυνατοτήτων (τυπικών και μη) του καθενός. Για παράδειγμα, αρνούμαστε να συμφωνήσουμε οτι μια προσωπικότητα που έχει υπηρετήσει την ευτέλεια ή την παθογένεια που μας οδήγησε στην κρίση, είτε αυτή είναι π.χ. τηλεοπτική, είτε είναι πολιτική, δεν πρέπει να αναδεικνύεται ή να καταλαμβάνει δημόσια θέση ευθύνης. Και με πάθος, στέλνουμε στη Βουλή (και) ό,τι χειρότερο υπάρχει, αδυνατώντας να πιέσουμε για το καλύτερο. Αποτέλεσμα, οι αξιόλογοι άνθρωποι να εξακολουθούν να αρνούνται την είσοδο στη δημόσια ζωή, με εξαίρεση ελαχίστους. Και χωρίς μια κρίσιμη μάζα από αυτούς, δεν θα κάνουμε ποτέ βήμα εμπρός.
Στη δημοκρατία βεβαίως δεν υπάρχουν αντικειμενικοί ορισμοί της “ευτέλειας” ή της “παθογένειας”. Υπάρχουν όμως σε αντίβαρο, η διαφάνεια και οι ανοιχτές διαδικασίες, η αξιολόγηση των προσόντων, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί σε περίπτωση ποινικών ή διοικητικών παραπτωμάτων, η καταγραφή της πορείας του καθενός, που δεν πρέπει να ξεχνιέται. Και κυρίως, η ωριμότητα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, της οποίας καθρέφτης είναι τα δημόσια πρόσωπα.
Πέρα από τις αντιθέσεις, που εκφράζονται μέσα σε κάθε οργανωμένη συλλογικότητα, έχει κανείς την αίσθηση οτι στην Ελλάδα της κρίσης έχουν αφεθεί αχαλίνωτες κάθε είδους “σουρεαλιστικές” οπτικές και προσεγγίσεις, φτάνει να υπηρετούν τα κίνητρα και τις επιδιώξεις του καθενός. Πολλές φορές, η προσπάθεια για εύρεση ενός κοινού τόπου, με οδηγό την κοινή λογική και τη μετριοπάθεια, προσκρούουν στην απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένας τρόπος να αποδυναμωθούν είναι και το να βαφτίζονται “καθεστωτικές” ή “συστημικές”.
Σε αυτό βεβαίως έχουν συμβάλλει οι ίδιες οι τριτοκοσμικές αγκυλώσεις του μεταπολιτευτικού μας οικοδομήματος, που έδωσαν και δίνουν ακόμα τη δυνατότητα σε “διαπλεκόμενα” συμφέροντα να προσπαθούν να επηρεάσουν τα πράγματα, προς ίδιον όφελος. Και εκεί όμως η λύση δεν μπορεί να έρθει, παρά με την εξάλειψη των αγκυλώσεων και των θεσμικών κενών, που σαμποτάρουν και ευτελίζουν τη δημοκρατία και την έκφραση της ως ευνομούμενης πολιτείας, που έχει κανόνες και τους τηρεί.
Η παράδοση όμως του “καφενειακού λόγου” και της καθε είδους παράλογης αντίδρασης προηγείται της κρίσης. Απλώς διογκώθηκε από αυτήν. Φταίει η έλλειψη παιδείας και η ιστορική διαδρομή της χώρας; Φταίει το μέγεθος και η αδυναμία του (κάποτε) προτεκτοράτου; Φταίει η κουτοπονηριά της ανατολής, η απουσία της αστικής τάξης και ο Διαφωτισμός που πέρασε, αλλά δεν άγγιξε; Φταίει η κληρονομιά του εμφυλίου, που για κάποιους δεν έχει τελειώσει ακόμα; Φταίνε η εσωστρέφεια και τα συμπλέγματα, που οδηγούν οσους αισθάνονται αδύναμοι, να γατζώνονται από οποιονδήποτε εθνικισμό, ρατσισμό ή θεωρία συνωμοσίας που τονώνει το πληγωμένο τους εγώ - κι ας είναι και το “μας ψεκάζουν”; Είναι η κουλτούρα του Έλληνα, του οποίου “ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει”;
Σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στην ErtWorld, ο Διευθύνων Σύμβουλος της MRB Δημήτρης Μαύρος εξηγούσε οτι το 95% του πληθυσμού, στην Ελλάδα της κρίσης, περιγράφεται από τον γενικό τίτλο “Αντιδρώ” - και μόνο ο 5% από τον αντίστοιχο “Δρω” (για να βγω από την κρίση). Είναι αποτέλεσμα της πιο απότομης προσαρμογής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τις τελευταίες δεκαετίες; Είναι πολύ νωρίς, για να έχουμε απαιτήσεις, δεδομένης και της μεταπολιτευτικής μας αμεριμνησίας; Ή συνδυάζεται και με τη χαρακτηριστική έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, που άλλωστε είναι υπεύθυνη και για την επιφανειακή και νεοπλουτική μας ανάπτυξη, που οδήγησε στο σκάσιμο μιας τεράστιας φούσκας;
Αποτέλεσμα όλων αυτών όμως είναι η χώρα να μοιάζει βουλιαγμένη σε έναν διαρκή “αυριανισμό”, από πολλές πλευρές. Έτσι, δυσκολευόμαστε ακόμα να σοκαριστούμε όταν συνεχίζονται οι ίδιες παλαιοκομματικές και πελατειακές πρακτικές ή όταν αδυνατούμε να ενσωματώσουμε στη νομοθεσία μας μια κοινοτική οδηγία, όπως συμβαίνει με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που σαμποτάρεται συστηματικά για να μη χαθούν οι ακροδεξιές ψήφοι (και η ψυχή τους). Το ίδιο και όταν δυσκολευόμαστε να καταδικάσουμε τη βία, ακόμα περισσότερο τη φασιστική - και βαφτίζουμε με ευκολία “βία”, όλες τις αδικίες ή αναλγησίες του πολιτικοκοινωνικού μας συστήματος.
Αφού κάναμε επί δεκαετίες mainstream τους γραφικούς της πολιτικής μας ζωής, τώρα αδυνατούμε πια εντελώς να ελέγξουμε το παιχνίδι της δημοκρατικής σταθερότητας, σχηματίζοντας μέτωπο απέναντι στην προσβολή του φασισμού, όπως έκαναν άλλες χώρες που είδαν την απειλή να έρχεται. Και το γεγονός οτι εξακολουθούμε (αυξητικά μάλιστα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), να “τιμωρούμε το πολιτικό σύστημα” ενισχύοντας αυτούς που δεν αυτοπεριγράφονται, αλλά αποκαλούν τους υπόλοιπους, “αλήτες” και “περιττώματα της πολιτικής ζωής”, θα έπρεπε να μας είχε οδηγήσει στο μάξιμουμ της αντίδρασης. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, όπως φαίνεται, είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
H φωτό είναι από το wallpaperstock.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Mr. Know It All" του Ιταλού Mop Mop
Όμως, σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, έχει κανείς την αίσθηση οτι υπάρχουν μεν τα παραπάνω φαινόμενα, αλλά υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και διάφορα (θεσμικά και μη) “φρένα”, που επιβάλλει η κοινωνία. Έτσι, οι “κακοήθεις” περιπτώσεις περιορίζονται ή τέλος πάντων δίνεται η αίσθηση οτι γενικώς λειτουργεί η αξιοκρατία, κάποιας μορφής.
Εδώ αδυνατούμε να συμφωνήσουμε οτι πρέπει να υπάρχει, πέρα από γούστα, προτιμήσεις και υποκειμενικά κριτήρια, ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης της πορείας και των δυνατοτήτων (τυπικών και μη) του καθενός. Για παράδειγμα, αρνούμαστε να συμφωνήσουμε οτι μια προσωπικότητα που έχει υπηρετήσει την ευτέλεια ή την παθογένεια που μας οδήγησε στην κρίση, είτε αυτή είναι π.χ. τηλεοπτική, είτε είναι πολιτική, δεν πρέπει να αναδεικνύεται ή να καταλαμβάνει δημόσια θέση ευθύνης. Και με πάθος, στέλνουμε στη Βουλή (και) ό,τι χειρότερο υπάρχει, αδυνατώντας να πιέσουμε για το καλύτερο. Αποτέλεσμα, οι αξιόλογοι άνθρωποι να εξακολουθούν να αρνούνται την είσοδο στη δημόσια ζωή, με εξαίρεση ελαχίστους. Και χωρίς μια κρίσιμη μάζα από αυτούς, δεν θα κάνουμε ποτέ βήμα εμπρός.
Στη δημοκρατία βεβαίως δεν υπάρχουν αντικειμενικοί ορισμοί της “ευτέλειας” ή της “παθογένειας”. Υπάρχουν όμως σε αντίβαρο, η διαφάνεια και οι ανοιχτές διαδικασίες, η αξιολόγηση των προσόντων, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί σε περίπτωση ποινικών ή διοικητικών παραπτωμάτων, η καταγραφή της πορείας του καθενός, που δεν πρέπει να ξεχνιέται. Και κυρίως, η ωριμότητα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, της οποίας καθρέφτης είναι τα δημόσια πρόσωπα.
Πέρα από τις αντιθέσεις, που εκφράζονται μέσα σε κάθε οργανωμένη συλλογικότητα, έχει κανείς την αίσθηση οτι στην Ελλάδα της κρίσης έχουν αφεθεί αχαλίνωτες κάθε είδους “σουρεαλιστικές” οπτικές και προσεγγίσεις, φτάνει να υπηρετούν τα κίνητρα και τις επιδιώξεις του καθενός. Πολλές φορές, η προσπάθεια για εύρεση ενός κοινού τόπου, με οδηγό την κοινή λογική και τη μετριοπάθεια, προσκρούουν στην απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένας τρόπος να αποδυναμωθούν είναι και το να βαφτίζονται “καθεστωτικές” ή “συστημικές”.
Σε αυτό βεβαίως έχουν συμβάλλει οι ίδιες οι τριτοκοσμικές αγκυλώσεις του μεταπολιτευτικού μας οικοδομήματος, που έδωσαν και δίνουν ακόμα τη δυνατότητα σε “διαπλεκόμενα” συμφέροντα να προσπαθούν να επηρεάσουν τα πράγματα, προς ίδιον όφελος. Και εκεί όμως η λύση δεν μπορεί να έρθει, παρά με την εξάλειψη των αγκυλώσεων και των θεσμικών κενών, που σαμποτάρουν και ευτελίζουν τη δημοκρατία και την έκφραση της ως ευνομούμενης πολιτείας, που έχει κανόνες και τους τηρεί.
Η παράδοση όμως του “καφενειακού λόγου” και της καθε είδους παράλογης αντίδρασης προηγείται της κρίσης. Απλώς διογκώθηκε από αυτήν. Φταίει η έλλειψη παιδείας και η ιστορική διαδρομή της χώρας; Φταίει το μέγεθος και η αδυναμία του (κάποτε) προτεκτοράτου; Φταίει η κουτοπονηριά της ανατολής, η απουσία της αστικής τάξης και ο Διαφωτισμός που πέρασε, αλλά δεν άγγιξε; Φταίει η κληρονομιά του εμφυλίου, που για κάποιους δεν έχει τελειώσει ακόμα; Φταίνε η εσωστρέφεια και τα συμπλέγματα, που οδηγούν οσους αισθάνονται αδύναμοι, να γατζώνονται από οποιονδήποτε εθνικισμό, ρατσισμό ή θεωρία συνωμοσίας που τονώνει το πληγωμένο τους εγώ - κι ας είναι και το “μας ψεκάζουν”; Είναι η κουλτούρα του Έλληνα, του οποίου “ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει”;
Σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στην ErtWorld, ο Διευθύνων Σύμβουλος της MRB Δημήτρης Μαύρος εξηγούσε οτι το 95% του πληθυσμού, στην Ελλάδα της κρίσης, περιγράφεται από τον γενικό τίτλο “Αντιδρώ” - και μόνο ο 5% από τον αντίστοιχο “Δρω” (για να βγω από την κρίση). Είναι αποτέλεσμα της πιο απότομης προσαρμογής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τις τελευταίες δεκαετίες; Είναι πολύ νωρίς, για να έχουμε απαιτήσεις, δεδομένης και της μεταπολιτευτικής μας αμεριμνησίας; Ή συνδυάζεται και με τη χαρακτηριστική έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, που άλλωστε είναι υπεύθυνη και για την επιφανειακή και νεοπλουτική μας ανάπτυξη, που οδήγησε στο σκάσιμο μιας τεράστιας φούσκας;
Αποτέλεσμα όλων αυτών όμως είναι η χώρα να μοιάζει βουλιαγμένη σε έναν διαρκή “αυριανισμό”, από πολλές πλευρές. Έτσι, δυσκολευόμαστε ακόμα να σοκαριστούμε όταν συνεχίζονται οι ίδιες παλαιοκομματικές και πελατειακές πρακτικές ή όταν αδυνατούμε να ενσωματώσουμε στη νομοθεσία μας μια κοινοτική οδηγία, όπως συμβαίνει με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που σαμποτάρεται συστηματικά για να μη χαθούν οι ακροδεξιές ψήφοι (και η ψυχή τους). Το ίδιο και όταν δυσκολευόμαστε να καταδικάσουμε τη βία, ακόμα περισσότερο τη φασιστική - και βαφτίζουμε με ευκολία “βία”, όλες τις αδικίες ή αναλγησίες του πολιτικοκοινωνικού μας συστήματος.
Αφού κάναμε επί δεκαετίες mainstream τους γραφικούς της πολιτικής μας ζωής, τώρα αδυνατούμε πια εντελώς να ελέγξουμε το παιχνίδι της δημοκρατικής σταθερότητας, σχηματίζοντας μέτωπο απέναντι στην προσβολή του φασισμού, όπως έκαναν άλλες χώρες που είδαν την απειλή να έρχεται. Και το γεγονός οτι εξακολουθούμε (αυξητικά μάλιστα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), να “τιμωρούμε το πολιτικό σύστημα” ενισχύοντας αυτούς που δεν αυτοπεριγράφονται, αλλά αποκαλούν τους υπόλοιπους, “αλήτες” και “περιττώματα της πολιτικής ζωής”, θα έπρεπε να μας είχε οδηγήσει στο μάξιμουμ της αντίδρασης. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, όπως φαίνεται, είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι...
H φωτό είναι από το wallpaperstock.net και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Mr. Know It All" του Ιταλού Mop Mop
17.5.13
To σαββατοκύριακο της μουσικής στα Βριλήσσια...
Θα είναι ένα σαββατοκύριακο γεμάτο μουσική και χορό. Το Σάββατο, μετά τις 10μμ, σας περιμένω στην "Έλη του Κλου", το νέο σημείο συνάντησης στα Βόρεια Προάστεια, για ένα dj set με κέφι και καλοκαιρινή διάθεση.
Την επομένη, την Κυριακή, από τις 7μμ, η "Έλη του Κλου" γιορτάζει τον ένα χρόνο επιτυχημένης λειτουργίας και συγκεντρώνει πολλούς από τους συνεργάτες της σεζόν, για να παίξουμε, είτε live είτε σε dj set, σε ένα πάρτυ ατέλειωτης μουσικής.
Σας περιμένουμε!
To post συνοδεύεται από το "Further On Down The Road", από το καινούργιο άλμπουμ του Βρετανού Eric Clapton
16.5.13
Πλιζ ντοντ χανγκ απ...
Η ανάλυση επί της ουσίας της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ ή των άλλων εταιρειών, μέτοχος των οποίων είναι ή ήταν το κράτος, δεν είναι ο στόχος αυτού του κειμένου. Ας μου επιτραπεί, με την εμπειρία χρόνων στην παραγωγή και στο εσωτερικό ραδιοφωνικό μάρκετινγκ, να εστιάσω μόνο σε μια μικρή παράμετρο της λειτουργίας και του επαγγελματισμού τους, την οποία όλοι γνωρίζουμε.
Επί δεκαετίες, η “κρατική” αισθητική των εκφωνήσεων και της επικοινωνίας, όπως αυτές του ΟΤΕ ή του κρατικού τζόγου ήταν άθλια. Με αντιεπαγγελματικό και θρασύ τόνο, με απαράδεκτη προφορά στα αγγλικά και με ακατάλληλες (γυναικείες συνήθως) φωνές, ο ακροατής άκουγε στο ακουστικό του ή στο ραδιόφωνο μια “ηχητική εικόνα” τριτοκοσμικής χώρας, ανάλογη με τις περίφημες σαρκαστικές διαφημίσεις του “Πουτ δε κοτ ντάουν”.
Ακούγοντας, ακόμα και τώρα, μηνύματα του στυλ “Πλιζ ντοντ χανγκ απ, αντίλ γιου χίαρρρ δε μπίζι τόουν” (με αυτή ακριβώς την προφορά), σχηματίζει κανείς την εντύπωση οτι η επαγγελματική αγορά των διαφημίσεων και εκφωνήσεων δεν έχει αγγίξει, εν έτει 2013, τις εταιρείες που με κάποιο τρόπο έχουν σχέση με το κράτος. Δεν ζητάει κανείς ψεύτικη επιτήδευση ή προφορές οξφορδιανής ορθοφωνίας. Μια στοιχειώδης αποφυγή του κακόηχου θα ήταν αρκετή.
Σα να τους βλέπω: Κουρασμένοι διευθυντές και εκφωνήτριες, που κάνουν (λίγο πριν τη σύνταξη) βάρδια σε κάποιο κτήριο, καπνίζοντας και περιμένοντας το επόμενο κείμενο του απόπλου των πλοίων, τον καιρό του επόμενου 24ώρου ή την αλλαγή σε κάποιες οδηγίες προς τον καταναλωτή. Με νοοτροπία και μονιμότητα δημοσίου, με απέχθεια για τις καινούργιες “βελούδινες” φωνές της αγοράς, με καχυποψία προς οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό - και βοηθό ένα απίστευτο πλέγμα γραφειοκρατείας, που εμποδίζει κάθε είδους μεταβολή στην οργάνωση.
Στην περίπτωση του ΟΤΕ, η είσοδος των ιδιωτικών εταιρειών τηλεπικοινωνιών στην αγορά έφερε κάποιες αλλαγές, λόγω ανταγωνισμού, είναι η αλήθεια. Θα περίμενε βέβαια κανείς περισσότερες. Ακόμα πιο πολλές θα έπρεπε να φέρει η μεταβίβαση του ελέγχου στους Γερμανούς μετόχους. Η παράδοση όμως έμεινε ανέγγιχτη, παρά το γεγονός οτι πρόκειται για έναν επιχειρηματικό κολοσσό - και όχι για το μαγαζάκι της γωνίας. Χάθηκε ένας επαγγελματίας της διαφημιστικής παραγωγής και της φωνής να αναλάβει να εκσυγχρονίσει το πεδίο; Και χάθηκαν οι (παλιές ή καινούργιες) φωνές της εξαιρετικής διαφημιστικής μας αγοράς;
Το ίδιο ισχύει και για τις διαφημίσεις πολλών κρατικών παιχνιδιών και λαχείων, αν και πρόκειται για πραγματικές “μηχανές είσπραξης ρευστού”. Είναι δυνατόν να καταδυναστεύουν τα ραδιοφωνικά προγράμματα και τους ακροατές τους, επί χρόνια, σποτ με το “ευφυές” σενάριο και το φτηνιάρικο τραύλισμα του στυλ “Ε, πού να πάμε; Πάμε να αγοράσουμε λαϊκό λαχείο”; Δεν έχουν τα “νομισματοκοπεία” αυτά, που φέρνουν τόσα έσοδα στο δημόσιο, τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τους καλύτερους και να ανανεώνουν διαρκώς το ενδιαφέρον του υποψήφιου πελάτη τους, αξιοποιώντας και τονώνοντας μια διαφημιστική αγορά, που έχει δώσει και σε διεθνές επίπεδο δείγματα εξαιρετικής φαντασίας και αποτελεσματικότητας;
Αν μη τι άλλο, οι κρατικές εκφωνήσεις και διαφημίσεις έχουν την ευθύνη να αποτελούν το αντίβαρο στην αγορά, για τα ελάχιστα, πλην εξόχως ενοχλητικά δείγματα χυδαίας διαφήμισης από καταστήματα μαζικών (και φτηνών) αγορών. Η αισθητική του ηχητικού μας περιβάλλοντος, η σωστή χρήση των ξένων γλωσσών και ο επαγγελματισμός δεν είναι μόνο “τουριστική” απαίτηση. Συνθέτουν τον καθημερινό μας πολιτισμό, σε ένα μικρό, αλλά όχι ασήμαντο του κομμάτι.
Αν η κατάσταση αλλάξει, επειδή τώρα τα λαχεία πήγαν “πακέτο”, στον ιδιωτικό πλέον ΟΠΑΠ, θα είναι μια ήττα του δημοσίου. Το ίδιο και η παραμονή της “κρατικής αισθητικής”, αν και άλλαξε ο ιδιοκτήτης. Το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να αποδεικνύει, σε κάθε βήμα από εδώ και πέρα, οτι η λύση είναι μόνον ο εξορθολογισμός και ο εκσυγχρονισμός του. Χωρίς τη διαιώνιση μιας κληρονομιάς αγκυλώσεων. Και χωρίς την υποχώρηση του, προκειμένου να ακολουθούνται οι στοιχειώδεις επιταγές του επαγγελματισμού.
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
Η φωτό είναι από το www.scientificamerican.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεταια από το "Walk On By", της Σουηδέζας El Perro del Mar, που εμφανίζεται το Σάββατο στο Plissken Festival
Ακούγοντας, ακόμα και τώρα, μηνύματα του στυλ “Πλιζ ντοντ χανγκ απ, αντίλ γιου χίαρρρ δε μπίζι τόουν” (με αυτή ακριβώς την προφορά), σχηματίζει κανείς την εντύπωση οτι η επαγγελματική αγορά των διαφημίσεων και εκφωνήσεων δεν έχει αγγίξει, εν έτει 2013, τις εταιρείες που με κάποιο τρόπο έχουν σχέση με το κράτος. Δεν ζητάει κανείς ψεύτικη επιτήδευση ή προφορές οξφορδιανής ορθοφωνίας. Μια στοιχειώδης αποφυγή του κακόηχου θα ήταν αρκετή.
Σα να τους βλέπω: Κουρασμένοι διευθυντές και εκφωνήτριες, που κάνουν (λίγο πριν τη σύνταξη) βάρδια σε κάποιο κτήριο, καπνίζοντας και περιμένοντας το επόμενο κείμενο του απόπλου των πλοίων, τον καιρό του επόμενου 24ώρου ή την αλλαγή σε κάποιες οδηγίες προς τον καταναλωτή. Με νοοτροπία και μονιμότητα δημοσίου, με απέχθεια για τις καινούργιες “βελούδινες” φωνές της αγοράς, με καχυποψία προς οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό - και βοηθό ένα απίστευτο πλέγμα γραφειοκρατείας, που εμποδίζει κάθε είδους μεταβολή στην οργάνωση.
Στην περίπτωση του ΟΤΕ, η είσοδος των ιδιωτικών εταιρειών τηλεπικοινωνιών στην αγορά έφερε κάποιες αλλαγές, λόγω ανταγωνισμού, είναι η αλήθεια. Θα περίμενε βέβαια κανείς περισσότερες. Ακόμα πιο πολλές θα έπρεπε να φέρει η μεταβίβαση του ελέγχου στους Γερμανούς μετόχους. Η παράδοση όμως έμεινε ανέγγιχτη, παρά το γεγονός οτι πρόκειται για έναν επιχειρηματικό κολοσσό - και όχι για το μαγαζάκι της γωνίας. Χάθηκε ένας επαγγελματίας της διαφημιστικής παραγωγής και της φωνής να αναλάβει να εκσυγχρονίσει το πεδίο; Και χάθηκαν οι (παλιές ή καινούργιες) φωνές της εξαιρετικής διαφημιστικής μας αγοράς;
Το ίδιο ισχύει και για τις διαφημίσεις πολλών κρατικών παιχνιδιών και λαχείων, αν και πρόκειται για πραγματικές “μηχανές είσπραξης ρευστού”. Είναι δυνατόν να καταδυναστεύουν τα ραδιοφωνικά προγράμματα και τους ακροατές τους, επί χρόνια, σποτ με το “ευφυές” σενάριο και το φτηνιάρικο τραύλισμα του στυλ “Ε, πού να πάμε; Πάμε να αγοράσουμε λαϊκό λαχείο”; Δεν έχουν τα “νομισματοκοπεία” αυτά, που φέρνουν τόσα έσοδα στο δημόσιο, τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τους καλύτερους και να ανανεώνουν διαρκώς το ενδιαφέρον του υποψήφιου πελάτη τους, αξιοποιώντας και τονώνοντας μια διαφημιστική αγορά, που έχει δώσει και σε διεθνές επίπεδο δείγματα εξαιρετικής φαντασίας και αποτελεσματικότητας;
Αν μη τι άλλο, οι κρατικές εκφωνήσεις και διαφημίσεις έχουν την ευθύνη να αποτελούν το αντίβαρο στην αγορά, για τα ελάχιστα, πλην εξόχως ενοχλητικά δείγματα χυδαίας διαφήμισης από καταστήματα μαζικών (και φτηνών) αγορών. Η αισθητική του ηχητικού μας περιβάλλοντος, η σωστή χρήση των ξένων γλωσσών και ο επαγγελματισμός δεν είναι μόνο “τουριστική” απαίτηση. Συνθέτουν τον καθημερινό μας πολιτισμό, σε ένα μικρό, αλλά όχι ασήμαντο του κομμάτι.
Αν η κατάσταση αλλάξει, επειδή τώρα τα λαχεία πήγαν “πακέτο”, στον ιδιωτικό πλέον ΟΠΑΠ, θα είναι μια ήττα του δημοσίου. Το ίδιο και η παραμονή της “κρατικής αισθητικής”, αν και άλλαξε ο ιδιοκτήτης. Το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να αποδεικνύει, σε κάθε βήμα από εδώ και πέρα, οτι η λύση είναι μόνον ο εξορθολογισμός και ο εκσυγχρονισμός του. Χωρίς τη διαιώνιση μιας κληρονομιάς αγκυλώσεων. Και χωρίς την υποχώρηση του, προκειμένου να ακολουθούνται οι στοιχειώδεις επιταγές του επαγγελματισμού.
Η φωτό είναι από το www.scientificamerican.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεταια από το "Walk On By", της Σουηδέζας El Perro del Mar, που εμφανίζεται το Σάββατο στο Plissken Festival
8.5.13
H πολιτική του διαλόγου
Τη Μεγάλη Εβδομάδα, έπρεπε να λυθεί το εξής ζήτημα, για λογαριασμό φίλων από τη Γαλλία: Επτά άτομα ήθελαν να μεταφερθούν, μαζί με τις βαλίτσες τους, από το αεροδρόμιο ως τον Ωρωπό - και πάλι πίσω, μια εβδομάδα μετά, την ημερομηνία της αναχώρησης τους.
Η λύση των δύο ταξί δεν συνέφερε, όπως και ο συνδυασμός προαστιακού και ταξί, όπως μελέτησε ο αρχηγός της παρέας. Η εναλλακτική της ενοικίασης ενός επταθέσιου βαν (με ή χωρίς οδηγό), από τις τουριστικές εταιρείες που νοικιάζουν οχήματα ή λιμουζίνες, θα υπερέβαινε και αυτή τα 300 ευρώ. Αυτό που θα συνέφερε, αν υπήρχε, θα ήταν ένα επταθέσιο ταξί, υπηρεσία που βρίσκει κανείς σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Όμως, η λύση αυτή, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και μνημονίων, δεν είναι διαθέσιμη, σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική χώρα. Και αυτό γιατί, όπως και με χιλιάδες άλλες (ουσιαστικές) μεταρρυθμίσεις και απελευθερώσεις της αγοράς, έχουμε κάνει το παν για να τις καθυστερήσουμε ή να τις ακυρώσουμε.
Πριν το Πάσχα, η Αθήνα ήταν γεμάτη από αφίσες: “Μας ανοίγουν Κυριακή για να μας κλείσουν φυλακή”. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εμπόρων θεωρούν “αιτία πολέμου” την επικείμενη κατάθεση του νομοσχεδίου, που προβλέπει εθελοντικό άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου, πλην των πολυκαταστημάτων, των shop in a shop και των καταστημάτων franchise, ώστε να μην επιβληθούν των “μικρών”. Η μία αντίληψη λέει οτι οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες θα μπορέσουν έτσι να πάρουν μια “ανάσα”, σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική αγορά, που χρειάζεται κάθε ευκαιρία για αύξηση του τζίρου. Η άλλη θεωρεί οτι θα “πνιγούν”, γιατί δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κόστος.
Στους ίδιους δρόμους, άλλες αφίσες κατέγραφαν την αυτονόητη γνώση οτι “το σώμα μας αποτελείται κατά 70% από νερό”. Στόχος η αποτροπή της μερικής ή ολικής ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης. Η αναξιοπιστία των κυβερνητικών χειρισμών αντιπαρατίθεται με τη ρητορική περί “ξεπουλήματος” .
Ταυτοχρόνως καταγγέλθηκε οτι η διαδικασία ανανέωσης του γερασμένου (και επκίνδυνου πια για ασθενείς και διασώστες) στόλου των ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ καρκινοβατεί, με αλλεπάλληλες ακυρώσεις, διότι έτσι επιδιώκεται η απευθείας ανάθεση, με όλα τα προφανή οφέλη για τους εμπλεκόμενους. Ή δεν μπορούμε να χωρίσουμε δυό γαιδουριών άχυρα ή η διαφθορά επιμένει λυσσαλέα.
Εν τω μεταξύ, άλλη μια απόπειρα να χτιστεί μια ρύθμιση πάνω σε σαθρά θεμέλια, κατέρρευσε στο (ανώτατο) πεδίο όπου κρίνονται οι νόμοι, σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο για την περιβόητη “τακτοποίηση” των αυθαιρέτων (ελληνική πατέντα που εφευρέθηκε για να εισπραχθούν χρήματα και να ρυθμιστεί το τοπίο για ένα εκατομμύριο αυθαίρετα, που σύμφωνα με το Σύνταγμα, δεν μπορούν ως παράνομα να νομιμοποιηθούν ποτέ). Τώρα, ετοιμάζεται νέος νόμος, για την υποτιθέμενη “νομιμοποίηση” της παρανομίας δεκαετιών, ώστε να συνεχιστεί το καθεστώς ανομίας, σε μια πολιτεία που δεν έχει καταφέρει, εν έτει 2013, να έχει ούτε ολοκληρωμένο κτηματολόγιο.
Στο αμιγώς (μικρο)πολιτικό πεδίο, το ΠΑΣΟΚ ανακίνησε θέμα με τη διαχείριση των οικονομικών του, επί προηγούμενης ηγεσίας, διαρρέοντας οτι το ταξίδι Παπανδρέου και συνοδείας στηn Κόστα Ρίκα για τη σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κόστισε 200 χιλιάδες ευρώ. Οι αυτοκαταστροφικοί χειρισμοί που οδήγησαν σε μια ακόμη διχαστική σύγκρουση (λες και έχει την πολυτέλεια, το άλλοτε κραταιό κόμμα με τις μονοψήφιες επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις), κατέληξαν στην αποκάλυψη οτι το ποσό της “κακοδιαχείρισης” ήταν περίπου το ένα δέκατο της προβοκατόρικης διαρροής.
Στην Αθήνα, ο Δήμαρχος απάντησε σθεναρά στην απόπειρα της Χρυσής Αυγής να διοργανώσει συσσίτιο με βάση φυλετικές ή εθνικές διακρίσεις (πράγμα απαράδεκτο για θεσμικό φορέα μιας πολιτείας που είναι υποχρεωμένη μόνο και μόνο από τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει να “κυνηγάει” τέτοια φαινόμενα). Και αντί τα πολιτικά κόμματα να πάρουν παράδειγμα και να ενωθούν υπό μια ομπρέλα του “συνταγματικού τόξου” κατά των φαινομένων ναζισμού και ρατσισμού, με όπλο ακριβώς τους νόμους και το δίκαιο, ακούστηκαν κάτι αμφιλεγόμενες και συντηρητικές επικρίσεις για την τυπική δικαιολογία και τα κίνητρα του Γιώργου Καμίνη, που “άρχισε την προεκλογική του εκστρατεία” .
Το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκλονίστηκε, το τελευταίο διάστημα, από δύο (επι)κρίσεις. Η μία αφορούσε την επαναφορά προσλήψεων στον ευρύτερο κρατικό τομέα, εκτός ΑΣΕΠ μάλιστα, με το “ακαταμάχητο” επιχείρημα ότι έτσι δίνεται δουλειά σε ανέργους, έστω και με έναν ελάχιστο μισθό. Η αριστερά εστίασε στην “κερκόπορτα” που ανοίγει, για να καθιερωθεί ακόμα χαμηλότερος κατώτατος μισθός. Οι πιο σφοδρές επικρίσεις όμως, κυρίως εναντίον των κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ήταν ότι επιτρέπεται δι αυτού του τρόπου, η επαναφορά των stages, που συντηρεί το “εμπόριο ελπιδας” και την ομηρεία των συμβασιούχων, χωρίς καμία αξιοκρατική διαδικασία.
Η άλλη ήταν η διαμάχη μεταξύ δύο αντιλήψεων, υπουργών που έχουν προταθεί από το ίδιο κόμμα μάλιστα, τη ΔΗΜΑΡ. Και οι δύο νομικοί, συνταγματολόγος ο ένας και εργατολόγος ο άλλος, οι κύριοι Μανιτάκης και Ρουπακιώτης συγκρούστηκαν για το δικαίωμα των συμβασιούχων να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη και να εξαασφαλίζουν προσωρινές διαταγές, για την παραμονή τους στην εργασία τους, ώσπου να εκδικαστεί η υπόθεση. Η προφανής αντίδραση κάθε δημοκράτη πολίτη είναι να υπερασπιστεί εδώ την αυτονόητη ανεξαρτησία και το σεβασμό στις αποφάσεις τις δικαιοσύνης, έστω κι αν δεν είναι ακριβώς “αποφάσεις”, αλλά μια προσωρινή ρύθμιση.
Ωστόσο, τι γίνεται, όταν διαπιστώνεται οτι υπάρχει “φάμπρικα” προσωρινών διαταγών , που προάγουν αυτό το “εμπόριο ελπίδας”, που λέγαμε παραπάνω, με τη συμμετοχή δικηγόρων και δικαστικών, που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, τη διαιωνίζουν με αλλεπάλληλες αναβολές; Και γιατί είναι τόσο λάθος να επιχειρείται ο χρονικός περιορισμός και η διόρθωση άλλης μιας στρέβλωσης, ενός πελατειακού “παρασυστήματος” από τα πολλά, που έχουν εφεύρει μικρότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα στην ελληνική κοινωνία, ώστε να καθίσταται άχρηστη οποιαδήποτε προσπάθεια τήρησης της νομιμότητας και ταυτόχρονα χρηστής διοίκησης;
Η δημοκρατία περιλαμβάνει εγγενώς την αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων, σχεδόν σε οποιοδήποτε θέμα. Αν θέλουμε όμως να ξεφύγουμε από τη μοίρα της τριτοκοσμικής λειτουργίας και της αυτοακύρωσης θεσμών και κανόνων, ο θεμέλιος αυτός λίθος της δημοκρατικής λειτουργίας πρέπει να συνοδεύεται από υπευθυνότητα, σοβαρότητα, περιορισμό των κραυγών του λαϊκισμού, ευσυνειδησία, εντιμότητα και η μάχη κατά των στρεβλώσεων και των εντυπώσεων, από όλες τις πλευρές και σε κάθε βήμα του δημόσιου διαλόγου. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, δεν θα μας σώσει ποτέ κανένα μνημόνιο, αλλά ούτε και η “απαλλαγή” από αυτό.
Στο Μεξικό, πριν από μια εβδομάδα, εκπαιδευτικοί τα έκαναν γυαλιά-καρφιά σε γραφεία κομμάτων, γιατί αντιτίθενται σε μεταρρυθμιστικό νομοθέτημα που τους αφορά. Πιθανώς οι επικρίσεις τους να έχουν βάση, χωρίς αυτό ποτέ να δικαιολογεί τη βία και τις καταστροφές. Το εντυπωσιακό όμως είναι οτι, σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, ζητούν οι προσλήψεις τους να γίνονται (προφανώς απολύτως αξιοκρατικά) μόνο από τη συνδικαλιστική τους ένωση!
Το ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα, δεν μας συγχωρεί...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
H φωτό είναι απο το www.sarafurlongburr. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Idle Time (Lack of Afro remix)" των Βρετανών New Mastersounds
Όμως, η λύση αυτή, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και μνημονίων, δεν είναι διαθέσιμη, σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική χώρα. Και αυτό γιατί, όπως και με χιλιάδες άλλες (ουσιαστικές) μεταρρυθμίσεις και απελευθερώσεις της αγοράς, έχουμε κάνει το παν για να τις καθυστερήσουμε ή να τις ακυρώσουμε.
Πριν το Πάσχα, η Αθήνα ήταν γεμάτη από αφίσες: “Μας ανοίγουν Κυριακή για να μας κλείσουν φυλακή”. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εμπόρων θεωρούν “αιτία πολέμου” την επικείμενη κατάθεση του νομοσχεδίου, που προβλέπει εθελοντικό άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου, πλην των πολυκαταστημάτων, των shop in a shop και των καταστημάτων franchise, ώστε να μην επιβληθούν των “μικρών”. Η μία αντίληψη λέει οτι οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες θα μπορέσουν έτσι να πάρουν μια “ανάσα”, σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική αγορά, που χρειάζεται κάθε ευκαιρία για αύξηση του τζίρου. Η άλλη θεωρεί οτι θα “πνιγούν”, γιατί δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κόστος.
Στους ίδιους δρόμους, άλλες αφίσες κατέγραφαν την αυτονόητη γνώση οτι “το σώμα μας αποτελείται κατά 70% από νερό”. Στόχος η αποτροπή της μερικής ή ολικής ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης. Η αναξιοπιστία των κυβερνητικών χειρισμών αντιπαρατίθεται με τη ρητορική περί “ξεπουλήματος” .
Ταυτοχρόνως καταγγέλθηκε οτι η διαδικασία ανανέωσης του γερασμένου (και επκίνδυνου πια για ασθενείς και διασώστες) στόλου των ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ καρκινοβατεί, με αλλεπάλληλες ακυρώσεις, διότι έτσι επιδιώκεται η απευθείας ανάθεση, με όλα τα προφανή οφέλη για τους εμπλεκόμενους. Ή δεν μπορούμε να χωρίσουμε δυό γαιδουριών άχυρα ή η διαφθορά επιμένει λυσσαλέα.
Εν τω μεταξύ, άλλη μια απόπειρα να χτιστεί μια ρύθμιση πάνω σε σαθρά θεμέλια, κατέρρευσε στο (ανώτατο) πεδίο όπου κρίνονται οι νόμοι, σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο για την περιβόητη “τακτοποίηση” των αυθαιρέτων (ελληνική πατέντα που εφευρέθηκε για να εισπραχθούν χρήματα και να ρυθμιστεί το τοπίο για ένα εκατομμύριο αυθαίρετα, που σύμφωνα με το Σύνταγμα, δεν μπορούν ως παράνομα να νομιμοποιηθούν ποτέ). Τώρα, ετοιμάζεται νέος νόμος, για την υποτιθέμενη “νομιμοποίηση” της παρανομίας δεκαετιών, ώστε να συνεχιστεί το καθεστώς ανομίας, σε μια πολιτεία που δεν έχει καταφέρει, εν έτει 2013, να έχει ούτε ολοκληρωμένο κτηματολόγιο.
Στο αμιγώς (μικρο)πολιτικό πεδίο, το ΠΑΣΟΚ ανακίνησε θέμα με τη διαχείριση των οικονομικών του, επί προηγούμενης ηγεσίας, διαρρέοντας οτι το ταξίδι Παπανδρέου και συνοδείας στηn Κόστα Ρίκα για τη σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κόστισε 200 χιλιάδες ευρώ. Οι αυτοκαταστροφικοί χειρισμοί που οδήγησαν σε μια ακόμη διχαστική σύγκρουση (λες και έχει την πολυτέλεια, το άλλοτε κραταιό κόμμα με τις μονοψήφιες επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις), κατέληξαν στην αποκάλυψη οτι το ποσό της “κακοδιαχείρισης” ήταν περίπου το ένα δέκατο της προβοκατόρικης διαρροής.
Στην Αθήνα, ο Δήμαρχος απάντησε σθεναρά στην απόπειρα της Χρυσής Αυγής να διοργανώσει συσσίτιο με βάση φυλετικές ή εθνικές διακρίσεις (πράγμα απαράδεκτο για θεσμικό φορέα μιας πολιτείας που είναι υποχρεωμένη μόνο και μόνο από τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει να “κυνηγάει” τέτοια φαινόμενα). Και αντί τα πολιτικά κόμματα να πάρουν παράδειγμα και να ενωθούν υπό μια ομπρέλα του “συνταγματικού τόξου” κατά των φαινομένων ναζισμού και ρατσισμού, με όπλο ακριβώς τους νόμους και το δίκαιο, ακούστηκαν κάτι αμφιλεγόμενες και συντηρητικές επικρίσεις για την τυπική δικαιολογία και τα κίνητρα του Γιώργου Καμίνη, που “άρχισε την προεκλογική του εκστρατεία” .
Το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκλονίστηκε, το τελευταίο διάστημα, από δύο (επι)κρίσεις. Η μία αφορούσε την επαναφορά προσλήψεων στον ευρύτερο κρατικό τομέα, εκτός ΑΣΕΠ μάλιστα, με το “ακαταμάχητο” επιχείρημα ότι έτσι δίνεται δουλειά σε ανέργους, έστω και με έναν ελάχιστο μισθό. Η αριστερά εστίασε στην “κερκόπορτα” που ανοίγει, για να καθιερωθεί ακόμα χαμηλότερος κατώτατος μισθός. Οι πιο σφοδρές επικρίσεις όμως, κυρίως εναντίον των κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ήταν ότι επιτρέπεται δι αυτού του τρόπου, η επαναφορά των stages, που συντηρεί το “εμπόριο ελπιδας” και την ομηρεία των συμβασιούχων, χωρίς καμία αξιοκρατική διαδικασία.
Η άλλη ήταν η διαμάχη μεταξύ δύο αντιλήψεων, υπουργών που έχουν προταθεί από το ίδιο κόμμα μάλιστα, τη ΔΗΜΑΡ. Και οι δύο νομικοί, συνταγματολόγος ο ένας και εργατολόγος ο άλλος, οι κύριοι Μανιτάκης και Ρουπακιώτης συγκρούστηκαν για το δικαίωμα των συμβασιούχων να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη και να εξαασφαλίζουν προσωρινές διαταγές, για την παραμονή τους στην εργασία τους, ώσπου να εκδικαστεί η υπόθεση. Η προφανής αντίδραση κάθε δημοκράτη πολίτη είναι να υπερασπιστεί εδώ την αυτονόητη ανεξαρτησία και το σεβασμό στις αποφάσεις τις δικαιοσύνης, έστω κι αν δεν είναι ακριβώς “αποφάσεις”, αλλά μια προσωρινή ρύθμιση.
Ωστόσο, τι γίνεται, όταν διαπιστώνεται οτι υπάρχει “φάμπρικα” προσωρινών διαταγών , που προάγουν αυτό το “εμπόριο ελπίδας”, που λέγαμε παραπάνω, με τη συμμετοχή δικηγόρων και δικαστικών, που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, τη διαιωνίζουν με αλλεπάλληλες αναβολές; Και γιατί είναι τόσο λάθος να επιχειρείται ο χρονικός περιορισμός και η διόρθωση άλλης μιας στρέβλωσης, ενός πελατειακού “παρασυστήματος” από τα πολλά, που έχουν εφεύρει μικρότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα στην ελληνική κοινωνία, ώστε να καθίσταται άχρηστη οποιαδήποτε προσπάθεια τήρησης της νομιμότητας και ταυτόχρονα χρηστής διοίκησης;
Η δημοκρατία περιλαμβάνει εγγενώς την αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων, σχεδόν σε οποιοδήποτε θέμα. Αν θέλουμε όμως να ξεφύγουμε από τη μοίρα της τριτοκοσμικής λειτουργίας και της αυτοακύρωσης θεσμών και κανόνων, ο θεμέλιος αυτός λίθος της δημοκρατικής λειτουργίας πρέπει να συνοδεύεται από υπευθυνότητα, σοβαρότητα, περιορισμό των κραυγών του λαϊκισμού, ευσυνειδησία, εντιμότητα και η μάχη κατά των στρεβλώσεων και των εντυπώσεων, από όλες τις πλευρές και σε κάθε βήμα του δημόσιου διαλόγου. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, δεν θα μας σώσει ποτέ κανένα μνημόνιο, αλλά ούτε και η “απαλλαγή” από αυτό.
Στο Μεξικό, πριν από μια εβδομάδα, εκπαιδευτικοί τα έκαναν γυαλιά-καρφιά σε γραφεία κομμάτων, γιατί αντιτίθενται σε μεταρρυθμιστικό νομοθέτημα που τους αφορά. Πιθανώς οι επικρίσεις τους να έχουν βάση, χωρίς αυτό ποτέ να δικαιολογεί τη βία και τις καταστροφές. Το εντυπωσιακό όμως είναι οτι, σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, ζητούν οι προσλήψεις τους να γίνονται (προφανώς απολύτως αξιοκρατικά) μόνο από τη συνδικαλιστική τους ένωση!
Το ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα, δεν μας συγχωρεί...
H φωτό είναι απο το www.sarafurlongburr. blogspot.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Idle Time (Lack of Afro remix)" των Βρετανών New Mastersounds
2.5.13
Aegean: H κατάληξη μιας διαμάχης
Το εισιτήριο αυτό μου εστάλη αρχικά, ως ένας κωδικός, από την Κρήτη. Εγώ επέλεξα την Aegean, γιατί έχω υπάρξει πάρα πολλές φορές πελάτης της και την προτιμώ. Επειδή έσπασα το πόδι μου, ζήτησα να αλλάξει η ημερομηνία, για δυό μήνες αργότερα, κάτι που έγινε. Το mail που έλαβα, κατευθείαν από τα κεντρικά της επιχείρησης, είναι το παρακάτω. Όπως ίσως μπορείτε να δείτε (άλλωστε αυτό δεν αμφισβητήθηκε τελικά από την εταιρεία), δεν υπάρχει πουθενά αναφορά για “πολιτική της μίας αποσκευής”.
Δεν θα ανακινούσα καν το θέμα, αν δεν είχα αισθανθεί μπροστά στο γκισέ παγιδευμένος. Με τη μία από τις τρεις βαλίτσες (για δύο άτομα) να έχει ήδη φύγει στο διάδρομο, προσπαθούσα να καταλάβω τι μου έλεγε η κοπέλλα με το παγερό και αδιάφορο βλέμμα, που υποδήλωνε οτι έχω παραβιάσει ανεπίτρεπτα κάποιον κανόνα - κάτι που γενικά αποφεύγω και σιχαίνομαι στη ζωή μου. Η αίσθηση του εγκλωβισμού ήταν έντονη, καθώς δεν μπορούσα ούτε να αναβάλω την πτήση, ούτε να επιλέξω άλλον αερομεταφορέα, ούτε να αφήσω τα πράγματα μου, ούτε να αρνηθώ την εκβιαστική και υπερβολική (κατά την άποψη μου) χρέωση - τιμωρία των 20 ευρώ (κάποιος εκτίμησε το handling της επιπλέον βαλίτσας στο 0,5 ευρώ, σίγουρα πολύ πιο κοντά στο πραγματικό από το εικοσάευρο). Αισθάνθηκα οτι παραβιάζεται ο πυρήνας της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, κάθε υγιής σχέση του καταναλωτή, που επιλέγει ελεύθερα ποιάς εταιρείας θα γίνει πελάτης, χωρίς αιφνιδιασμούς και εκ των υστέρων χρεώσεις.
Η συνέχεια μου προκάλεσε έκπληξη. Και άλλες φορές είχα ασχοληθεί σε αυτό το blog με θέματα προστασίας καταναλωτή, αλλά αυτό εδώ συγκέντρωσε έναν απρόσμενα μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Γιατί η πολιτική μιας αεροπορικής εταιρείας να αφορά περισσότερους από ότι οι τράπεζες ή η ΔΕΗ; Ίσως γιατί πολλοί χρήστες του ίντερνετ/αναγνώστες είναι “εξωχώριοι” ή ταξιδεύουν πολύ - και τους ενδιαφέρει άμεσα, είναι μέρος της ζωής τους.
Ίσως πάλι γιατί, με έντονο ύφος, βρέθηκα απέναντι σε μια πράγματι καλή αερογραμμή - και την ιδεολογική προσήλωση, που οδηγεί μέχρι και στην αντίληψη οτι η πολιτική μιας εταιρείας, εφόσον κοινοποιείται εντίμως, δεν επιδέχεται αντιρρήσεων στην ελεύθερη αγορά. Άμα θέλεις, τη διαλέγεις.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως η αντίληψη οτι η πολιτική μιας (ή πολλών εταιρειών ενός κλάδου) είναι “ιερή αγελάδα”, ξεχνάει οτι υπάρχουν καταναλωτικά δικαιώματα, υποχρέωση να μην ακολουθεί εναρμονισμένες πρακτικές, να μην υποκρύπτει κρυφές χρεώσεις - και άλλα τέτοια, που καθημερινά ελέγχονται από εποπτικές αρχές σε όλον τον κόσμο και καταδικάζονται σε δικαστήρια, παραδείγματος χάριν για τράπεζες και εταιρείες τηλεπικοινωνιών;
Και μήπως στην περίπτωση κάποιων “ευαίσθητων” υπηρεσιών, που τείνουν να γίνουν μονοπωλιακές, δεν ισχύει η δυνατότητα του καταναλωτή να επιλέξει ελεύθερα, μεταξύ πολλών ανταγωνιστικών εταιρειών; Τι γίνεται όταν υπάρχουν δύο μόνο εταιρείες στο χώρο - και αύριο ίσως μόνο μία;
Για την αναπόφευκτη αρρώστεια της κακοήθειας και των τρολαρισμάτων, που προσπαθούσαν να μου υποδείξουν οτι είναι έγκλημα καθοσιώσεως να μην ασχολείσαι όλη μέρα με τα "newsletter" των δεκάδων προμηθευτών, στις καθημερινές συναλλαγές (στο Ηράκλειο πήγα, δεν οργάνωσα ταξίδι στην Ανταρκτική) ή οτι πρέπει να αναζητάς από μόνος στα sites τι έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που ταξίδεψες (όταν επί δεκαετίες ισχύει ένα συγκεκριμένο καθεστώς), είμαι πάντα αμφίθυμος: Να μην επιτρέψω την υποβάθμιση της συζήτησης και να τα σβήσω ή να τα δημοσιεύσω και να απαντήσω στο ίδιο ύφος. Συνήθως επιλέγω το δεύτερο, γιατί πιστεύω οτι αυτοί τελικά γελοιοποιούνται. Γι αυτό και δημοσιεύουν ανώνυμα, ούτε καν ένα ψευδώνυμο δεν επιλέγουν.
Από την άλλη, πολλοί συζητητές, προσπάθησαν καλοπροαίρετα και με πάθος (φιλελεύθερο αυτοί) να με μεταπείσουν, οτι η εταιρεία δεν έχει άδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τη συζήτηση, προέκυψε μια χαραμάδα γνώσης, το γιατί τελικά μπορεί οι εταιρείες να αλλάζουν πολιτική για τις αποσκευές - και αυτό να συμφέρει και τον πελάτη. Αυτό όμως που τόσο δύσκολα και αμφισβητούμενα βγήκε από τη συζήτηση αυτή, δείχνει πόσο έλλειμμα πειστικής ενημέρωσης υπάρχει από πλευράς εταιρειών, που οφείλουν να εξηγήσουν (κοπιωδώς θα έλεγα) γιατί ανατρέπουν καταναλωτικές συνήθειες/συναλλακτικά ήθη δεκαετιών: Από τη δεκαετία του ’70 που θυμάμαι, η χρέωση αποσκευών γινόταν μόνο για υπέρβαρο, ποτέ για αριθμό αποσκευών. Στο αεροπλάνο ανεβαίνει και ο λιγότερο "εφοδιασμένος" επιβάτης, δεν είναι προνόμιο μόνο του "κοσμοπολίτη" - πόσο είπαμε οτι είναι η διείσδυση του ίντερνετ στη χώρα;
Και μάλιστα, όπως προσπάθησα να εξηγήσω στη Διευθύντρια Εξυπηρέτησης Πελατών, Ειρήνη Χριστοφοράκη, το ζήτημα δεν αφορά τόσο πολύ, ούτε τους απολύτως "αρχάριους" επιβάτες, γιατί ζητούν ενδεχομένως βοήθεια και τα προσέχουν όλα, ούτε τους έμπειρους και τακτικούς, αλλά τους ενδιάμεσους, τη μεγάλη μάζα: Αυτούς, που ταξιδεύουν αραιά, αλλά σχετικά σταθερά στη ζωή τους, που έχουν σχετική εμπειρία, αλλά το αεροπλάνο δεν είναι "καθημερινότητα". Σε ένα πρόχειρο, προσωπικό "γκάλοπ", πάρα πολλοί δεν ήξεραν οτι οι εταιρείες χρεώνουν πια τη βαλίτσα με το κομμάτι. Και πολλοί, θα αργήσουν να ασχοληθούν και να το μάθουν, αν δεν ταξιδέψουν, δεν προσέξουν στη ρουτίνα τους τι γράφεται στα εισιτήρια ή δεν αποφασίσουν (τυχαία) να πάρουν και δεύτερη αποσκευή και βρεθούν προ εκπλήξεως στο γκισέ.
Το επιχειρείν δεν υπάρχει μόνο ως θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, υπάρχει και γιατί ενισχύει την ανάγκη μιας οργανωμένης κοινωνίας να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων - και αυτό το λέω, ων σε όλη μου τη ζωή εταίρος στην οικογενειακή επιχείρηση. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, υπόκειται σε περιορισμούς που έχουν σχέση με το δημόσιο, άρα και το καταναλωτικό συμφέρον. Για να πείθουν οι εταιρείες οτι δικαιούνται να περιορίζουν κάποια δικαιώματα ή συνήθειες καταναλωτών, πρέπει να αντιτείνουν οτι προσφέρουν κάποια άλλα: Αν αυτά είναι ο ταχύτερος χρόνος εκφόρτωσης ή το φθηνότερο τελικά εισιτήριο, οφείλουν να εκσυγχρονίσουν την αγορά, αλλά και να φροντίσουν για μεταβατική περίοδο προσαρμογής και ενημέρωσης.
Αν αντιμετωπίζουν την υπόθεση με πρόστιμα (όπως η τροχαία, που όμως δίνει περίοδο “χάριτος” σε κάθε νέο μέτρο, αν και πρόκειται για την οδική ασφάλεια), τότε είναι ύποπτες για κερδοσκοπία ή “εύκολες λύσεις”. Εδώ δεν χωρούν συγκρίσεις με αλλαγές όπως η διακοπή του καπνίσματος (και αυτή σταδιακά έγινε, επί πολλά χρόνια) ή η εισαγωγή αυστηρών μέτρων ασφαλείας, όπως έγινε κατεπειγόντως μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Γι αυτές τις αποφάσεις συνεδρίασαν κοινοβούλια, εκδόθηκαν ευρωπαϊκές οδηγίες, άλλαξαν νόμοι και κανονισμοί, έγινε τεράστια προβολή στα μέσα ενημέρωσης διεθνώς. Αυτή είναι η διαφορά της πραγματικής πολιτικής, από την “πολιτική” των εταιρειών.
Αυτό που αρνούνται να καταλάβουν αρκετοί συνομιλητές που έσπευσαν να υπερασπιστούν την εταιρεία στο προηγούμενο ποστ, είναι οτι ο πολίτης/καταναλωτής δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται το συμφέρον της εταιρείας, αλλά το ευρύτερο δικό του. Το ίδιο (πρωτίστως) και η κάθε πολιτεία, όπως και η διεθνής κοινότητα.
Επίσης, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, όπου το εκλογικό σώμα είναι υπεύθυνο γιατί αναδεικνύει τον καπετάνιο και το πλήρωμα, στις εταιρείες δεν είμαστε εμείς, η κοινωνία, υπεύθυνοι για το κακό μάνατζμεντ ή την αδυναμία ορισμένων εταιρειών να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Το συμφέρον κοινωνίας και εταιρείας σπάνια ταυτίζεται, μόνον όταν η δεύτερη ακολουθεί όλους τους κανόνες της υγιούς επιχειρηματικότητας και όσα άλλα εχει θεσπίσει η οργανωμένη κοινωνία. Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι.
Το δέον λοιπόν μας ενδιαφέρει εδώ - και όχι η γνώση της αεροπορικής αγοράς. Ομολογώ οτι μου έκανε εντύπωση οτι εγώ που συνήθως επικρίνομαι οτι είμαι "ελιτιστής" και "κοσμοπολίτης", οτι προσάπτω στους πολίτες ευθύνες για τη διαμόρφωση της πολιτικής σε βαθμό “συλλογικής ενοχής”, ζητώ αυτοκριτική και θεωρώ πολύ σημαντική την προσωπική ευθύνη, για την τύχη όλων μας, βρέθηκα να επικρίνομαι γιατί “πήγα να βγάλω τις ευθύνες από πάνω μου”. Η διαφορά της πολιτικής από την “πολιτική” - και πάλι. Για την πολιτική είμαι υποχρεωμένος να είμαι όσο γίνεται ευρύτερα και πολυδιάστατα ενημερωμένος. Για την “πολιτική” της εταιρείας, όχι.
Πάντως, πάλι κάπου στη μέση αισθάνθηκα, άρα όχι και σε λάθος δρόμο. Με την κυρία Χριστοφοράκη, που επέδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον να αντιληφθεί τι πήγε στραβά και να αναπληρώσει την απώλεια, είχαμε μια εκτεταμένη κουβέντα, όπου ο προβληματισμός μου έγινε κατ’ αρχήν δεκτός. Της εξήγησα οτι μέχρι τώρα προτιμούσα την Aegean για πολλούς λόγους που αρχίζουν από την ασφάλεια και τον ανταγωνισμό της, μέχρι την αισθητική της και το ότι δεν είναι low budget εταιρεία. Γι αυτό και ενοχλήθηκα σφόδρα, όταν αντιμετώπισα αυτή τη “νέα κατάσταση”, στο γκισέ.
Αυτό που επισήμανα κυρίως είναι οτι η νέα πολιτική (που έχει οφέλη και για τους επιβάτες, σύμφωνα με την ίδια) θα με έπειθε, αν επί αρκετό χρονικό διάστημα μηνών ή ετών, η εταιρεία προσπαθούσε να “εκπαιδεύσει” το κοινό της, αλλά χωρίς να εγείρεται καμία υποψία για κερδοσκοπία ή τιμωρητική πολιτική: Ένα συμβολικό αντίτιμο στο γκισέ για την επιπλέον βαλίτσα, συνοδευόμενο από ένα χαμόγελο και εξήγηση των νέων δεδομένων, θα βοηθούσε ώστε να διαδοθεί το μήνυμα, που με τις παραδοσιακές (αλλά ανεπαρκείς, όπως αποδεικνύεται) μεθόδους της κοινοποίησης με mail, newsletter και αναγραφή στο site δεν έχει φτάσει στο σύνολο του κοινού - και κατά τη γνώμη μου, θα αργήσει πολύ να φτάσει. Ταυτόχρονα, η αναλυτική τεκμηρίωση του γιατί η νέα πολιτική είναι πιο συμφέρουσα (και για τον πελάτη), θα έλυνε τις αντιρρήσεις στη μεταβατική περίοδο. Μου υποσχέθηκε οτι η άποψη μου θα καταγραφεί σοβαρά. Ιδού η τελική της απάντηση:
Αγαπητέ κύριε Δούκα,
Ήταν ιδιαίτερη χαρά να έχω μαζί σας αυτή την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση κατά την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να σας μιλήσω για τη πολιτική μεταφοράς αποσκευών που εφαρμόζει η Aegean από πέρυσι το καλοκαίρι.
Όταν αποφασίσθηκε να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη νέα πολιτική, φροντίσαμε να καλύψουμε όλα τα κανάλια επικοινωνίας με τους πελάτες μας, όπως και έγινε. Η νέα πολιτική επικοινωνήθηκε με λεπτομερή ενημέρωση προς τα Τουρ. Πρακτορεία , με newsletter μέσω e-mail προς τους επιβάτες μας, με ενημερωτικά φυλλάδια σε όλα τα αεροδρόμια (εσωτερικό – εξωτερικό), μέσω του site μας, μέσω του τηλεφωνικού μας κέντρου καθώς και μέσω του τμήματος εξυπηρέτησης επιβατών της Aegean και ειλικρινά λυπούμαστε αν οι προσπάθειες μας για διαφανή και άμεση ενημέρωση προς το επιβατικό μας κοινό, δεν στάθηκε επαρκής ώστε να ενημερωθούν όλοι οι πιθανοί πελάτες μας, μεταξύ των οποίων και εσείς.
Κύριε Δούκα, σας διαβεβαιώνουμε πως όλοι εμείς στην Aegean εργαζόμαστε καθημερινά ώστε να προσφέρουμε στο επιβατικό μας κοινό υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Tα σχόλια που δεχόμαστε μας βοηθάνε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, γεγονός που αποδεικνύεται από συνεχείς βραβεύσεις, όπως τα βραβεία που έχουμε πάρει τα 3 τελευταία χρόνια στο διαγωνισμό SKYTRAX, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στη γνώμη των επιβατών και στον οποίο συμμετέχουν 18 εκατομμύρια επιβάτες από όλο τον κόσμο.
Λυπούμαστε και πάλι για την όποια αναστάτωση προκλήθηκε και παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε επικοινωνία στο μέλλον.
Ειρήνη Χριστοφοράκη
Customer Relations Manager
Ελπίζω οτι αυτή διαμαρτυρία θα συμβάλει, έστω και στο ελάχιστο, στη συνειδητοποίηση που θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους πελάτες των (εδώ τουλάχιστον) εταιρειών. Οι αεροπορικές εταιρείες καταβάλλουν παραδοσιακά πολύ κόπο για το “χαμόγελο”, είναι άστοχο να υποσκάπτουν αυτή την προσπάθεια με μια άγαρμπη “πολιτική” στο γκισέ. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι αν όλοι μας ήμασταν πολύ πιο ενεργοί σε θέματα καταναλωτικής διαμαρτυρίας, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα στην αγορά - και όσον αφορά την καταναλωτική μας συνείδηση.
To εξώφυλλο είναι από το www.itunes.apple.com
To post συνοδεύεται από το "And Her Tears Flowed Like Wine" από την ορχήστρα του Αμερικανού Stan Kenton, με τη φωνή της επίσης Αμερικανίδας Anita O'Day.
Η συνέχεια μου προκάλεσε έκπληξη. Και άλλες φορές είχα ασχοληθεί σε αυτό το blog με θέματα προστασίας καταναλωτή, αλλά αυτό εδώ συγκέντρωσε έναν απρόσμενα μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Γιατί η πολιτική μιας αεροπορικής εταιρείας να αφορά περισσότερους από ότι οι τράπεζες ή η ΔΕΗ; Ίσως γιατί πολλοί χρήστες του ίντερνετ/αναγνώστες είναι “εξωχώριοι” ή ταξιδεύουν πολύ - και τους ενδιαφέρει άμεσα, είναι μέρος της ζωής τους.
Ίσως πάλι γιατί, με έντονο ύφος, βρέθηκα απέναντι σε μια πράγματι καλή αερογραμμή - και την ιδεολογική προσήλωση, που οδηγεί μέχρι και στην αντίληψη οτι η πολιτική μιας εταιρείας, εφόσον κοινοποιείται εντίμως, δεν επιδέχεται αντιρρήσεων στην ελεύθερη αγορά. Άμα θέλεις, τη διαλέγεις.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως η αντίληψη οτι η πολιτική μιας (ή πολλών εταιρειών ενός κλάδου) είναι “ιερή αγελάδα”, ξεχνάει οτι υπάρχουν καταναλωτικά δικαιώματα, υποχρέωση να μην ακολουθεί εναρμονισμένες πρακτικές, να μην υποκρύπτει κρυφές χρεώσεις - και άλλα τέτοια, που καθημερινά ελέγχονται από εποπτικές αρχές σε όλον τον κόσμο και καταδικάζονται σε δικαστήρια, παραδείγματος χάριν για τράπεζες και εταιρείες τηλεπικοινωνιών;
Και μήπως στην περίπτωση κάποιων “ευαίσθητων” υπηρεσιών, που τείνουν να γίνουν μονοπωλιακές, δεν ισχύει η δυνατότητα του καταναλωτή να επιλέξει ελεύθερα, μεταξύ πολλών ανταγωνιστικών εταιρειών; Τι γίνεται όταν υπάρχουν δύο μόνο εταιρείες στο χώρο - και αύριο ίσως μόνο μία;
Για την αναπόφευκτη αρρώστεια της κακοήθειας και των τρολαρισμάτων, που προσπαθούσαν να μου υποδείξουν οτι είναι έγκλημα καθοσιώσεως να μην ασχολείσαι όλη μέρα με τα "newsletter" των δεκάδων προμηθευτών, στις καθημερινές συναλλαγές (στο Ηράκλειο πήγα, δεν οργάνωσα ταξίδι στην Ανταρκτική) ή οτι πρέπει να αναζητάς από μόνος στα sites τι έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που ταξίδεψες (όταν επί δεκαετίες ισχύει ένα συγκεκριμένο καθεστώς), είμαι πάντα αμφίθυμος: Να μην επιτρέψω την υποβάθμιση της συζήτησης και να τα σβήσω ή να τα δημοσιεύσω και να απαντήσω στο ίδιο ύφος. Συνήθως επιλέγω το δεύτερο, γιατί πιστεύω οτι αυτοί τελικά γελοιοποιούνται. Γι αυτό και δημοσιεύουν ανώνυμα, ούτε καν ένα ψευδώνυμο δεν επιλέγουν.
Από την άλλη, πολλοί συζητητές, προσπάθησαν καλοπροαίρετα και με πάθος (φιλελεύθερο αυτοί) να με μεταπείσουν, οτι η εταιρεία δεν έχει άδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τη συζήτηση, προέκυψε μια χαραμάδα γνώσης, το γιατί τελικά μπορεί οι εταιρείες να αλλάζουν πολιτική για τις αποσκευές - και αυτό να συμφέρει και τον πελάτη. Αυτό όμως που τόσο δύσκολα και αμφισβητούμενα βγήκε από τη συζήτηση αυτή, δείχνει πόσο έλλειμμα πειστικής ενημέρωσης υπάρχει από πλευράς εταιρειών, που οφείλουν να εξηγήσουν (κοπιωδώς θα έλεγα) γιατί ανατρέπουν καταναλωτικές συνήθειες/συναλλακτικά ήθη δεκαετιών: Από τη δεκαετία του ’70 που θυμάμαι, η χρέωση αποσκευών γινόταν μόνο για υπέρβαρο, ποτέ για αριθμό αποσκευών. Στο αεροπλάνο ανεβαίνει και ο λιγότερο "εφοδιασμένος" επιβάτης, δεν είναι προνόμιο μόνο του "κοσμοπολίτη" - πόσο είπαμε οτι είναι η διείσδυση του ίντερνετ στη χώρα;
Και μάλιστα, όπως προσπάθησα να εξηγήσω στη Διευθύντρια Εξυπηρέτησης Πελατών, Ειρήνη Χριστοφοράκη, το ζήτημα δεν αφορά τόσο πολύ, ούτε τους απολύτως "αρχάριους" επιβάτες, γιατί ζητούν ενδεχομένως βοήθεια και τα προσέχουν όλα, ούτε τους έμπειρους και τακτικούς, αλλά τους ενδιάμεσους, τη μεγάλη μάζα: Αυτούς, που ταξιδεύουν αραιά, αλλά σχετικά σταθερά στη ζωή τους, που έχουν σχετική εμπειρία, αλλά το αεροπλάνο δεν είναι "καθημερινότητα". Σε ένα πρόχειρο, προσωπικό "γκάλοπ", πάρα πολλοί δεν ήξεραν οτι οι εταιρείες χρεώνουν πια τη βαλίτσα με το κομμάτι. Και πολλοί, θα αργήσουν να ασχοληθούν και να το μάθουν, αν δεν ταξιδέψουν, δεν προσέξουν στη ρουτίνα τους τι γράφεται στα εισιτήρια ή δεν αποφασίσουν (τυχαία) να πάρουν και δεύτερη αποσκευή και βρεθούν προ εκπλήξεως στο γκισέ.
Το επιχειρείν δεν υπάρχει μόνο ως θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, υπάρχει και γιατί ενισχύει την ανάγκη μιας οργανωμένης κοινωνίας να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων - και αυτό το λέω, ων σε όλη μου τη ζωή εταίρος στην οικογενειακή επιχείρηση. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, υπόκειται σε περιορισμούς που έχουν σχέση με το δημόσιο, άρα και το καταναλωτικό συμφέρον. Για να πείθουν οι εταιρείες οτι δικαιούνται να περιορίζουν κάποια δικαιώματα ή συνήθειες καταναλωτών, πρέπει να αντιτείνουν οτι προσφέρουν κάποια άλλα: Αν αυτά είναι ο ταχύτερος χρόνος εκφόρτωσης ή το φθηνότερο τελικά εισιτήριο, οφείλουν να εκσυγχρονίσουν την αγορά, αλλά και να φροντίσουν για μεταβατική περίοδο προσαρμογής και ενημέρωσης.
Αν αντιμετωπίζουν την υπόθεση με πρόστιμα (όπως η τροχαία, που όμως δίνει περίοδο “χάριτος” σε κάθε νέο μέτρο, αν και πρόκειται για την οδική ασφάλεια), τότε είναι ύποπτες για κερδοσκοπία ή “εύκολες λύσεις”. Εδώ δεν χωρούν συγκρίσεις με αλλαγές όπως η διακοπή του καπνίσματος (και αυτή σταδιακά έγινε, επί πολλά χρόνια) ή η εισαγωγή αυστηρών μέτρων ασφαλείας, όπως έγινε κατεπειγόντως μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Γι αυτές τις αποφάσεις συνεδρίασαν κοινοβούλια, εκδόθηκαν ευρωπαϊκές οδηγίες, άλλαξαν νόμοι και κανονισμοί, έγινε τεράστια προβολή στα μέσα ενημέρωσης διεθνώς. Αυτή είναι η διαφορά της πραγματικής πολιτικής, από την “πολιτική” των εταιρειών.
Αυτό που αρνούνται να καταλάβουν αρκετοί συνομιλητές που έσπευσαν να υπερασπιστούν την εταιρεία στο προηγούμενο ποστ, είναι οτι ο πολίτης/καταναλωτής δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται το συμφέρον της εταιρείας, αλλά το ευρύτερο δικό του. Το ίδιο (πρωτίστως) και η κάθε πολιτεία, όπως και η διεθνής κοινότητα.
Επίσης, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, όπου το εκλογικό σώμα είναι υπεύθυνο γιατί αναδεικνύει τον καπετάνιο και το πλήρωμα, στις εταιρείες δεν είμαστε εμείς, η κοινωνία, υπεύθυνοι για το κακό μάνατζμεντ ή την αδυναμία ορισμένων εταιρειών να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Το συμφέρον κοινωνίας και εταιρείας σπάνια ταυτίζεται, μόνον όταν η δεύτερη ακολουθεί όλους τους κανόνες της υγιούς επιχειρηματικότητας και όσα άλλα εχει θεσπίσει η οργανωμένη κοινωνία. Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι.
Το δέον λοιπόν μας ενδιαφέρει εδώ - και όχι η γνώση της αεροπορικής αγοράς. Ομολογώ οτι μου έκανε εντύπωση οτι εγώ που συνήθως επικρίνομαι οτι είμαι "ελιτιστής" και "κοσμοπολίτης", οτι προσάπτω στους πολίτες ευθύνες για τη διαμόρφωση της πολιτικής σε βαθμό “συλλογικής ενοχής”, ζητώ αυτοκριτική και θεωρώ πολύ σημαντική την προσωπική ευθύνη, για την τύχη όλων μας, βρέθηκα να επικρίνομαι γιατί “πήγα να βγάλω τις ευθύνες από πάνω μου”. Η διαφορά της πολιτικής από την “πολιτική” - και πάλι. Για την πολιτική είμαι υποχρεωμένος να είμαι όσο γίνεται ευρύτερα και πολυδιάστατα ενημερωμένος. Για την “πολιτική” της εταιρείας, όχι.
Πάντως, πάλι κάπου στη μέση αισθάνθηκα, άρα όχι και σε λάθος δρόμο. Με την κυρία Χριστοφοράκη, που επέδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον να αντιληφθεί τι πήγε στραβά και να αναπληρώσει την απώλεια, είχαμε μια εκτεταμένη κουβέντα, όπου ο προβληματισμός μου έγινε κατ’ αρχήν δεκτός. Της εξήγησα οτι μέχρι τώρα προτιμούσα την Aegean για πολλούς λόγους που αρχίζουν από την ασφάλεια και τον ανταγωνισμό της, μέχρι την αισθητική της και το ότι δεν είναι low budget εταιρεία. Γι αυτό και ενοχλήθηκα σφόδρα, όταν αντιμετώπισα αυτή τη “νέα κατάσταση”, στο γκισέ.
Αυτό που επισήμανα κυρίως είναι οτι η νέα πολιτική (που έχει οφέλη και για τους επιβάτες, σύμφωνα με την ίδια) θα με έπειθε, αν επί αρκετό χρονικό διάστημα μηνών ή ετών, η εταιρεία προσπαθούσε να “εκπαιδεύσει” το κοινό της, αλλά χωρίς να εγείρεται καμία υποψία για κερδοσκοπία ή τιμωρητική πολιτική: Ένα συμβολικό αντίτιμο στο γκισέ για την επιπλέον βαλίτσα, συνοδευόμενο από ένα χαμόγελο και εξήγηση των νέων δεδομένων, θα βοηθούσε ώστε να διαδοθεί το μήνυμα, που με τις παραδοσιακές (αλλά ανεπαρκείς, όπως αποδεικνύεται) μεθόδους της κοινοποίησης με mail, newsletter και αναγραφή στο site δεν έχει φτάσει στο σύνολο του κοινού - και κατά τη γνώμη μου, θα αργήσει πολύ να φτάσει. Ταυτόχρονα, η αναλυτική τεκμηρίωση του γιατί η νέα πολιτική είναι πιο συμφέρουσα (και για τον πελάτη), θα έλυνε τις αντιρρήσεις στη μεταβατική περίοδο. Μου υποσχέθηκε οτι η άποψη μου θα καταγραφεί σοβαρά. Ιδού η τελική της απάντηση:
Αγαπητέ κύριε Δούκα,
Ήταν ιδιαίτερη χαρά να έχω μαζί σας αυτή την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση κατά την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να σας μιλήσω για τη πολιτική μεταφοράς αποσκευών που εφαρμόζει η Aegean από πέρυσι το καλοκαίρι.
Όταν αποφασίσθηκε να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη νέα πολιτική, φροντίσαμε να καλύψουμε όλα τα κανάλια επικοινωνίας με τους πελάτες μας, όπως και έγινε. Η νέα πολιτική επικοινωνήθηκε με λεπτομερή ενημέρωση προς τα Τουρ. Πρακτορεία , με newsletter μέσω e-mail προς τους επιβάτες μας, με ενημερωτικά φυλλάδια σε όλα τα αεροδρόμια (εσωτερικό – εξωτερικό), μέσω του site μας, μέσω του τηλεφωνικού μας κέντρου καθώς και μέσω του τμήματος εξυπηρέτησης επιβατών της Aegean και ειλικρινά λυπούμαστε αν οι προσπάθειες μας για διαφανή και άμεση ενημέρωση προς το επιβατικό μας κοινό, δεν στάθηκε επαρκής ώστε να ενημερωθούν όλοι οι πιθανοί πελάτες μας, μεταξύ των οποίων και εσείς.
Κύριε Δούκα, σας διαβεβαιώνουμε πως όλοι εμείς στην Aegean εργαζόμαστε καθημερινά ώστε να προσφέρουμε στο επιβατικό μας κοινό υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Tα σχόλια που δεχόμαστε μας βοηθάνε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, γεγονός που αποδεικνύεται από συνεχείς βραβεύσεις, όπως τα βραβεία που έχουμε πάρει τα 3 τελευταία χρόνια στο διαγωνισμό SKYTRAX, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στη γνώμη των επιβατών και στον οποίο συμμετέχουν 18 εκατομμύρια επιβάτες από όλο τον κόσμο.
Λυπούμαστε και πάλι για την όποια αναστάτωση προκλήθηκε και παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε επικοινωνία στο μέλλον.
Ειρήνη Χριστοφοράκη
Customer Relations Manager
Ελπίζω οτι αυτή διαμαρτυρία θα συμβάλει, έστω και στο ελάχιστο, στη συνειδητοποίηση που θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους πελάτες των (εδώ τουλάχιστον) εταιρειών. Οι αεροπορικές εταιρείες καταβάλλουν παραδοσιακά πολύ κόπο για το “χαμόγελο”, είναι άστοχο να υποσκάπτουν αυτή την προσπάθεια με μια άγαρμπη “πολιτική” στο γκισέ. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι αν όλοι μας ήμασταν πολύ πιο ενεργοί σε θέματα καταναλωτικής διαμαρτυρίας, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα στην αγορά - και όσον αφορά την καταναλωτική μας συνείδηση.
To post συνοδεύεται από το "And Her Tears Flowed Like Wine" από την ορχήστρα του Αμερικανού Stan Kenton, με τη φωνή της επίσης Αμερικανίδας Anita O'Day.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)
