Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι προς τι η τόσο έντονη κριτική προς τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, για την αποχώρηση του από την κυβέρνηση. Τι άλλο έπρεπε να κάνει ο Φώτης Κουβέλης, από το να διαμαρτυρηθεί έμπρακτα για τη (συσσωρευόμενη) επιδεικτική αδιαφορία του μεγαλύτερου εταίρου προς τις στοιχειώδες υποχρεώσεις σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά και για τον επαρχιακό αυταρχισμό που κορυφώθηκε με τους χειρισμούς στην περίπτωση της ΕΡΤ;
Η επίκληση της “υπευθυνότητας” και της “συνεπούς μεταρρυθμιστικής δύναμης”, ως ιδιότητας της ανανεωτικής αριστεράς, απλούστατα δεν έχει καμία εφαρμογή στην περίπτωση της ΕΡΤ. Ποιά είναι η έννοια της στήριξης μιας κυκλοθυμικής και παλαιοκομματικής ακροδεξιάς υποκριτικής και (πανθομολογουμένως) καταστροφικής προχειρότητας; Και ποιό είναι το όριο της ανοχής, όταν έχει προηγηθεί η επίσης απαράδεκτη τούμπα με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, όταν ανακαλύφθηκε αιφνιδίως οτι η επιβαλλόμενη από την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και υπεσχεμένη κίνηση, θα προκαλούσε απώλειες από τα δεξιά;
Η αλήθεια είναι οτι ο κύριος Κουβέλης έμοιαζε να έχει βρει το βράδυ της Πέμπτης ένα modus vivendi με τον κύριο Σαμαρά, καθώς δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “ΕΡΤ”, αλλά αυτό ουδόλως τον δέσμευε στις διαπραγματεύσεις μιας εξ αρχής ανώφελης πολιτικής κρίσης. Άλλωστε, το ίδιο βράδυ, εκπρόσωπος του κόμματος επανέλαβε με χαρακτηριστική επιμονή από τη συχνότητα της ΝΕΤ, οτι “η θέση της ΔΗΜΑΡ είναι μόνο η επιστροφή στην κατάσταση της ΕΡΤ Α.Ε. και μετά οι κινήσεις εξυγίανσης”, θέση απολύτως δικαιολογημένη, μετά τις χωρίς καμία εκτίμηση των συνεπειών απονενοημένες κινήσεις Σαμαρά. Το οτι ο κύριος Κουβέλης ενδεχομένως πιέστηκε από την πλειοψηφία των στελεχών του να τηρήσει συνεπή στάση, ουδόλως αποτελεί κριτική για ένα δημοκρατικό κόμμα και τον ηγέτη του.
Πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες άκουσα την εκτίμηση οτι “δεν θα μπορούσε ο Σαμαράς να ανατρέψει το λάθος του, γιατί πώς θα στεκόταν μετά ως πρωθυπουργός”. Η επίκληση αυτού του επιχειρήματος ξεχνάει οτι αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη είναι μεν η πολιτική σταθερότητα, αλλά πρωτίστως ποιό είναι κάθε φορά το δέον για τη χώρα. Και σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι το απομειωμένο πολιτικό κεφάλαιο ενός Πρωθυπουργού, αποκλειστικά λόγω του δικού του λάθους.
Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι επίσης γιατί ένας πολίτης με δημοκρατική και προοδευτική συνείδηση έχει οποιονδήποτε λόγο να στηρίζει τις πρόσφατες κινήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτός δεν ήταν που “πίεζε” τον κύριο Κουβέλη οτι “αν αποχωρήσει, θα αποχωρήσει και αυτός”; Προς τι η τόση συνέπεια σε αρχές και η περιφρόνηση στα μικροπολιτικά οφέλη και στις κερέκλες της εξουσίας;
Σε όσους επικαλούνται και πάλι την “υπευθυνότητα”, η απάντηση είναι οτι βεβαίως οτι η χώρα δεν είχε λόγο να πάει σε εκλογές, εξ αφορμής μιας απίστευτης γκάφας του κυβερνητικού επιτελείου. Το όπλο όμως του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν να πιέσουν από κοινού, ώστε να μην έχει τη στήριξη τους ο αυτουργός αυτής της περιπέτειας, ο ίδιος ο κύριος Σαμαράς.
Η απόσυρση της στήριξης στο πρόσωπο του δεν θα σήμαινε απαραίτητα εκλογές, καθώς η προσφυγή στις κάλπες ήταν “απαγορευμένη” από κάθε μεγάλη και μικρότερη φωνή στην Ευρώπη, που άλλωστε λοιδορούσε τον Έλληνα πρωθυπουργό για την αδεξιότητα του. Ο ίδιος ο κύριος Σαμαρας δεν θα τολμούσε να τις προκαλέσει, γιατί με πολλή δυσκολία θα τις κέρδιζε οριακά, αδυνατισμένος πολιτικά σε μεγάλο βαθμό - και ακόμα και σε περίπτωση νίκης δεν θα είχε πού να στραφεί για συμμάχους, πλην της Χρυσής Αυγής, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τον εναπομείναντα φιλελεύθερο χαρακτήρα του κόμματος του. Εγκλωβισμένος στην αυτοκαταστροφική του κίνηση, θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί - και να δώσει τη θέση του σε ένα στέλεχος κοινής αποδοχής, όπως θα έπρεπε να είχε γίνει άλλωστε από πέρυσι - και χωρίς ακραίους υπουργούς, όπως διασφάλιζε η επιμονή της ανανεωτικής αριστεράς.
Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι παραλλήλως γιατί θα πρέπει η απόλυση τόσων εκατοντάδων εργαζομένων να τους αλλάξει την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, όπως επιμένει ένα κομμάτι της πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστεράς. Λές και δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, απολυμένοι που δεν ενστερνίζονται τις “αντιμνημονιακές” θεωρήσεις, οι οποίες βάζουν τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι. Όταν ο ίδιος ο εργαζόμενος στην ΕΡΤ δεν ξεχωρίζει την απόλυση του ως πιο σημαντική από τις εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν προηγηθεί στον ιδιωτικό τομέα, είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί αυτό δεν εκτιμάται, αντί να επικρίνεται.
Η αντίληψη οτι “για όλα φταίει το μνημόνιο ή ο καπιταλισμός” δεν είναι υποχρεωτικό να διέπει την ανάλυση που διαχωρίζει και εκτιμά καταστάσεις διαφορετικά, παρά το γεγονός οτι η σπασμωδική κίνηση Σαμαρά είχε ως αφετηρία πίεσης την απαίτηση για δύο χιλιάδες απολύσεις. Η περίπτωση ΕΡΤ διαφοροποιείται, τόσο ως προς τα κίνητρα και τους χειρισμούς ενός εγκλωβισμένου και εκδικητικά μνησίκακου επιτελείου, που ήθελε “με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια”, χωρίς να μπορεί να υπολογίσει την αντίδραση της ευρωπαϊκής σκέψης, με την οποία είναι ξένη, αλλά και ως προς τις επιπτώσεις μιας “πολιτικής μαγκιάς”, που βγήκε μπούμερανγκ, μετατρέποντας ένα ζήτημα εξυγίανσης σε ζήτημα δημοκρατίας και στοιχειώδους πολιτικής ωριμότητας.
Ακόμα περισσότερο, ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι πώς ένας δημοκράτης και σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία σε αυτούς τους χειρισμούς, τους οποίους χαρακτηριστικά αποδοκίμασε τουλάχιστον το μισό των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων. Το να παρασύρεται κανείς από εκτιμήσεις, που λίγο-πολύ παραδέχονται οτι “ναι μεν έγινε άγαρμπα, αλλά βρε παιδί μου, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει μια τομή και να απαλλαγούμε από τον παθογόνο συνδικαλισμό, που δεν αφήνει τίποτα να προχωρήσει”, δείχνει οτι δεν υπάρχει καμία γνώση των δεδομένων της “περίπτωσης ΕΡΤ”, αλλά κυρίως καμία εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει όλη αυτή η εγκληματικά απροετοίμαστη ιστορία.
Πώς θα ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ, όπως επιτάσσει με σαφήνει ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που αρνήθηκε να καταδικάσει το κυβερνητικό επιτελείο επί της ουσίας των πολιτικών αποφάσεων, αλλά ήταν χωρίς αμφιβολία επικριτικό για τις μεθόδους της πρωτοφανούς διακοπής των συχνοτήτων; Με ποιούς εργαζόμενους θα δουλέψει, όταν δεν έχει υπάρχει καμία διαδικασία και κριτήριο αξιολόγησης και επιχειρηματικής στρατηγικής αναγκών, για αυτή την ερμαφρόδιτη μεταβατική περίοδο, στην οποία υποχρεωθήκαμε, λόγω εμμονής στη μη υποχώρηση;
Πώς θα διαχωριστούν οι εργαζόμενοι και πώς θα αποφευχθούν οι αγριότητες; Και σε τι ελεγχόμενη ΕΡΤ θα καταλήξουμε, από τα χέρια αυτών που επικαλούνται την εξυγίανση, αφού οργίασαν επί ένα χρόνο; Πώς θα εξασφαλιστεί η στοιχειώδης ανεξαρτησία, όταν υπάρχει η δηλωμένη πρόθεση στο πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο που προβλέπει το πόρισμα Αλιβιζάτου, να τοποθετηθούν αντί προσωπικότητες με τα καλύτερα βιογραφικά από όλον τον κόσμο, συγκεκριμένα “ημέτερα” ονόματα που θα αναγραφούν στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο; Ποιός είναι τόσο αφελής να πιστεύει οτι έτσι αποδυναμώνεται ο “παθογόνος συνδικαλισμός”, αντί να ενισχύεται - και ποιός θεωρεί οτι με το κλείσιμο της ΕΡΤ θα αλλάξει η δυνατότητα συνδικαλιστικών ενώσεων να προκυρήσσουν τις “ανεπιθύμητες” επαναληπτικές απεργίες;
Και τέλος, με ποιά λογική, αφού επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να στηθεί και “παραμάγαζο-παρωδία” , από τους 30 εργαζόμενους φτάσαμε στους 2000 (με σχεδιασμό “ανατολίτικο παζάρι”) κι έγινε όλη αυτή αναταραχή και ζημιά για το ελληνικό δημόσιο, που απεμπόλησε συμφωνίες, brand names και δικαιώματα, για να αποπεμφθούν τελικά μερικές εκατοντάδες μουσικοί και εργαζόμενοι στη Ραδιοτηλεόραση, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος ούτε για τον προϋπολογισμό, ούτε για την ουσιαστική συρρίκνωση του δημοσίου; Για να “σπάσει ο τσαμπουκάς”;
Μέσα σε όλα τα παραπλανητικά που κυκλοφορούν, έχει αρχίζει να επιστρατεύεται και μια συκοφαντική και (δυστυχώς και με ευθύνη της αντιπολιτευόμενης αριστεράς) δημαγωγική θεώρηση της “διπλοθεσίας”: Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχουν “εκατοντάδες διπλοθεσίτες” στην ΕΡΤ, ενώ είναι “ανήθικο” ένας δημοσιογράφος να παρέχει τις υπηρεσίες (κατόπιν νόμιμης αδείας από το ΔΣ της εταιρείας), σε ένα μη ανταγωνιστικό μέσο. Η στρέβλωση είναι τόσο μεγάλη, που ενόψει της δημιοργίας της “νέας ΕΡΤ”, μπορεί ξαφνικά να θεωρηθεί “δεύτερη δουλειά” η έκτακτη συμμετοχή σε ένα σεμινάριο ή η εβδομαδιαία αρθρογραφία σε μια εφημερίδα, που μπορεί να αποφέρει το ιλλιγιώδες ποσό των 120 ευρώ το μήνα, εάν βεβαίως πληρώνεται. Η “σοβιετοποίηση”του δημοσίου θα γίνει ακόμα πιο βαθιά, στερώντας το από τα ικανά στελέχη, που ακόμα περισσότερο έχει ανάγκη, όταν οι μισθοί έχουν αναπόφευκτα καθηλωθεί.
Οι επιπτώσεις της έκρηξης της πολιτικής τεστοστερόνης και του οπορτουνισμού είναι δύσκολο να υπολογιστούν. Αλλά ήδη, οι μηδενικές ωφέλειες διαγράφονται ξεκάθαρα. Για τις ζημιές, χρειάζεται λίγο ακόμα χρόνος για να εκτιμηθούν πλήρως...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
H φωτό είναι από το www.polkcitydental.co και το εξώφυλλο από το www.garycool.com
To post συνοδεύεται από το "Tainted Love" της Αμερικανίδας Gloria Jones
Η αλήθεια είναι οτι ο κύριος Κουβέλης έμοιαζε να έχει βρει το βράδυ της Πέμπτης ένα modus vivendi με τον κύριο Σαμαρά, καθώς δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “ΕΡΤ”, αλλά αυτό ουδόλως τον δέσμευε στις διαπραγματεύσεις μιας εξ αρχής ανώφελης πολιτικής κρίσης. Άλλωστε, το ίδιο βράδυ, εκπρόσωπος του κόμματος επανέλαβε με χαρακτηριστική επιμονή από τη συχνότητα της ΝΕΤ, οτι “η θέση της ΔΗΜΑΡ είναι μόνο η επιστροφή στην κατάσταση της ΕΡΤ Α.Ε. και μετά οι κινήσεις εξυγίανσης”, θέση απολύτως δικαιολογημένη, μετά τις χωρίς καμία εκτίμηση των συνεπειών απονενοημένες κινήσεις Σαμαρά. Το οτι ο κύριος Κουβέλης ενδεχομένως πιέστηκε από την πλειοψηφία των στελεχών του να τηρήσει συνεπή στάση, ουδόλως αποτελεί κριτική για ένα δημοκρατικό κόμμα και τον ηγέτη του.
Πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες άκουσα την εκτίμηση οτι “δεν θα μπορούσε ο Σαμαράς να ανατρέψει το λάθος του, γιατί πώς θα στεκόταν μετά ως πρωθυπουργός”. Η επίκληση αυτού του επιχειρήματος ξεχνάει οτι αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη είναι μεν η πολιτική σταθερότητα, αλλά πρωτίστως ποιό είναι κάθε φορά το δέον για τη χώρα. Και σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι το απομειωμένο πολιτικό κεφάλαιο ενός Πρωθυπουργού, αποκλειστικά λόγω του δικού του λάθους.
Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι επίσης γιατί ένας πολίτης με δημοκρατική και προοδευτική συνείδηση έχει οποιονδήποτε λόγο να στηρίζει τις πρόσφατες κινήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτός δεν ήταν που “πίεζε” τον κύριο Κουβέλη οτι “αν αποχωρήσει, θα αποχωρήσει και αυτός”; Προς τι η τόση συνέπεια σε αρχές και η περιφρόνηση στα μικροπολιτικά οφέλη και στις κερέκλες της εξουσίας;
Σε όσους επικαλούνται και πάλι την “υπευθυνότητα”, η απάντηση είναι οτι βεβαίως οτι η χώρα δεν είχε λόγο να πάει σε εκλογές, εξ αφορμής μιας απίστευτης γκάφας του κυβερνητικού επιτελείου. Το όπλο όμως του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν να πιέσουν από κοινού, ώστε να μην έχει τη στήριξη τους ο αυτουργός αυτής της περιπέτειας, ο ίδιος ο κύριος Σαμαράς.
Η απόσυρση της στήριξης στο πρόσωπο του δεν θα σήμαινε απαραίτητα εκλογές, καθώς η προσφυγή στις κάλπες ήταν “απαγορευμένη” από κάθε μεγάλη και μικρότερη φωνή στην Ευρώπη, που άλλωστε λοιδορούσε τον Έλληνα πρωθυπουργό για την αδεξιότητα του. Ο ίδιος ο κύριος Σαμαρας δεν θα τολμούσε να τις προκαλέσει, γιατί με πολλή δυσκολία θα τις κέρδιζε οριακά, αδυνατισμένος πολιτικά σε μεγάλο βαθμό - και ακόμα και σε περίπτωση νίκης δεν θα είχε πού να στραφεί για συμμάχους, πλην της Χρυσής Αυγής, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τον εναπομείναντα φιλελεύθερο χαρακτήρα του κόμματος του. Εγκλωβισμένος στην αυτοκαταστροφική του κίνηση, θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί - και να δώσει τη θέση του σε ένα στέλεχος κοινής αποδοχής, όπως θα έπρεπε να είχε γίνει άλλωστε από πέρυσι - και χωρίς ακραίους υπουργούς, όπως διασφάλιζε η επιμονή της ανανεωτικής αριστεράς.
Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι παραλλήλως γιατί θα πρέπει η απόλυση τόσων εκατοντάδων εργαζομένων να τους αλλάξει την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, όπως επιμένει ένα κομμάτι της πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστεράς. Λές και δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, απολυμένοι που δεν ενστερνίζονται τις “αντιμνημονιακές” θεωρήσεις, οι οποίες βάζουν τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι. Όταν ο ίδιος ο εργαζόμενος στην ΕΡΤ δεν ξεχωρίζει την απόλυση του ως πιο σημαντική από τις εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν προηγηθεί στον ιδιωτικό τομέα, είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί αυτό δεν εκτιμάται, αντί να επικρίνεται.
Η αντίληψη οτι “για όλα φταίει το μνημόνιο ή ο καπιταλισμός” δεν είναι υποχρεωτικό να διέπει την ανάλυση που διαχωρίζει και εκτιμά καταστάσεις διαφορετικά, παρά το γεγονός οτι η σπασμωδική κίνηση Σαμαρά είχε ως αφετηρία πίεσης την απαίτηση για δύο χιλιάδες απολύσεις. Η περίπτωση ΕΡΤ διαφοροποιείται, τόσο ως προς τα κίνητρα και τους χειρισμούς ενός εγκλωβισμένου και εκδικητικά μνησίκακου επιτελείου, που ήθελε “με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια”, χωρίς να μπορεί να υπολογίσει την αντίδραση της ευρωπαϊκής σκέψης, με την οποία είναι ξένη, αλλά και ως προς τις επιπτώσεις μιας “πολιτικής μαγκιάς”, που βγήκε μπούμερανγκ, μετατρέποντας ένα ζήτημα εξυγίανσης σε ζήτημα δημοκρατίας και στοιχειώδους πολιτικής ωριμότητας.
Ακόμα περισσότερο, ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι πώς ένας δημοκράτης και σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία σε αυτούς τους χειρισμούς, τους οποίους χαρακτηριστικά αποδοκίμασε τουλάχιστον το μισό των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων. Το να παρασύρεται κανείς από εκτιμήσεις, που λίγο-πολύ παραδέχονται οτι “ναι μεν έγινε άγαρμπα, αλλά βρε παιδί μου, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει μια τομή και να απαλλαγούμε από τον παθογόνο συνδικαλισμό, που δεν αφήνει τίποτα να προχωρήσει”, δείχνει οτι δεν υπάρχει καμία γνώση των δεδομένων της “περίπτωσης ΕΡΤ”, αλλά κυρίως καμία εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει όλη αυτή η εγκληματικά απροετοίμαστη ιστορία.
Πώς θα ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ, όπως επιτάσσει με σαφήνει ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που αρνήθηκε να καταδικάσει το κυβερνητικό επιτελείο επί της ουσίας των πολιτικών αποφάσεων, αλλά ήταν χωρίς αμφιβολία επικριτικό για τις μεθόδους της πρωτοφανούς διακοπής των συχνοτήτων; Με ποιούς εργαζόμενους θα δουλέψει, όταν δεν έχει υπάρχει καμία διαδικασία και κριτήριο αξιολόγησης και επιχειρηματικής στρατηγικής αναγκών, για αυτή την ερμαφρόδιτη μεταβατική περίοδο, στην οποία υποχρεωθήκαμε, λόγω εμμονής στη μη υποχώρηση;
Πώς θα διαχωριστούν οι εργαζόμενοι και πώς θα αποφευχθούν οι αγριότητες; Και σε τι ελεγχόμενη ΕΡΤ θα καταλήξουμε, από τα χέρια αυτών που επικαλούνται την εξυγίανση, αφού οργίασαν επί ένα χρόνο; Πώς θα εξασφαλιστεί η στοιχειώδης ανεξαρτησία, όταν υπάρχει η δηλωμένη πρόθεση στο πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο που προβλέπει το πόρισμα Αλιβιζάτου, να τοποθετηθούν αντί προσωπικότητες με τα καλύτερα βιογραφικά από όλον τον κόσμο, συγκεκριμένα “ημέτερα” ονόματα που θα αναγραφούν στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο; Ποιός είναι τόσο αφελής να πιστεύει οτι έτσι αποδυναμώνεται ο “παθογόνος συνδικαλισμός”, αντί να ενισχύεται - και ποιός θεωρεί οτι με το κλείσιμο της ΕΡΤ θα αλλάξει η δυνατότητα συνδικαλιστικών ενώσεων να προκυρήσσουν τις “ανεπιθύμητες” επαναληπτικές απεργίες;
Και τέλος, με ποιά λογική, αφού επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να στηθεί και “παραμάγαζο-παρωδία” , από τους 30 εργαζόμενους φτάσαμε στους 2000 (με σχεδιασμό “ανατολίτικο παζάρι”) κι έγινε όλη αυτή αναταραχή και ζημιά για το ελληνικό δημόσιο, που απεμπόλησε συμφωνίες, brand names και δικαιώματα, για να αποπεμφθούν τελικά μερικές εκατοντάδες μουσικοί και εργαζόμενοι στη Ραδιοτηλεόραση, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος ούτε για τον προϋπολογισμό, ούτε για την ουσιαστική συρρίκνωση του δημοσίου; Για να “σπάσει ο τσαμπουκάς”;
Μέσα σε όλα τα παραπλανητικά που κυκλοφορούν, έχει αρχίζει να επιστρατεύεται και μια συκοφαντική και (δυστυχώς και με ευθύνη της αντιπολιτευόμενης αριστεράς) δημαγωγική θεώρηση της “διπλοθεσίας”: Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχουν “εκατοντάδες διπλοθεσίτες” στην ΕΡΤ, ενώ είναι “ανήθικο” ένας δημοσιογράφος να παρέχει τις υπηρεσίες (κατόπιν νόμιμης αδείας από το ΔΣ της εταιρείας), σε ένα μη ανταγωνιστικό μέσο. Η στρέβλωση είναι τόσο μεγάλη, που ενόψει της δημιοργίας της “νέας ΕΡΤ”, μπορεί ξαφνικά να θεωρηθεί “δεύτερη δουλειά” η έκτακτη συμμετοχή σε ένα σεμινάριο ή η εβδομαδιαία αρθρογραφία σε μια εφημερίδα, που μπορεί να αποφέρει το ιλλιγιώδες ποσό των 120 ευρώ το μήνα, εάν βεβαίως πληρώνεται. Η “σοβιετοποίηση”του δημοσίου θα γίνει ακόμα πιο βαθιά, στερώντας το από τα ικανά στελέχη, που ακόμα περισσότερο έχει ανάγκη, όταν οι μισθοί έχουν αναπόφευκτα καθηλωθεί.
Οι επιπτώσεις της έκρηξης της πολιτικής τεστοστερόνης και του οπορτουνισμού είναι δύσκολο να υπολογιστούν. Αλλά ήδη, οι μηδενικές ωφέλειες διαγράφονται ξεκάθαρα. Για τις ζημιές, χρειάζεται λίγο ακόμα χρόνος για να εκτιμηθούν πλήρως...
H φωτό είναι από το www.polkcitydental.co και το εξώφυλλο από το www.garycool.com
To post συνοδεύεται από το "Tainted Love" της Αμερικανίδας Gloria Jones
%20%20.jpg)
7 σχόλια:
Δεν είναι που δεν κατάλαβες Προκόπη. Είναι που δεν μπορείς-δε θέλεις να το πιστέψεις, ότι είναι έτσι τα πράγματα, μα τα γεγονότα είναι αμίλητα. Όταν άνθρωποι σαν και εσένα που τώρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται τί συμβαίνει συμβαίνει στην χώρα τα τελευταία χρόνια, κατανοήσουν πλήρως το τι, το πως, και το γιατί,θα είναι ένα μεγάλο κέρδος. Γιατί κρατάτε τους υπόλοιπους από εμάς πίσω.. Δυστυχώς έπρεπε να νιώσετε τον "τύπο των ήλων" ..
@nexus: Δηλαδή, κατά την άποψη σας, φταίει οτι δεν έχω δει τα πράγματα με τη δική σας οπτική. Πιθανώς να έχετε δίκιο, αλλά το να ισχυρίζεστε οτι "τώρα άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει στη χώρα" κι οτι η μία "πλευρά" του πολιτικού φάσματος κατέχει την αλήθεια (στην οποία μάλιστα συνωστίζονται και όλοι οι ανυπόληπτοι του δημόσιου βίου) είναι λίγο υπεροπτικό, δε νομίζετε;
αγαπητέ κυριε Δούκα
για τον κατά τα αλλά συμπαθέστατο κο κουβέλη νομίζω οτι ισχύει το "οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα....", στην ηλικία του θα επρεπε να ξέρει....
Η μπάντα των FM εξακολουθεί είναι μάλλον αδιάφορη τωρα τα πρωινα χωρίς τη εκπομπή σας τις μουσικές σας επιλογές και τα σχόλια
μην πω για το νυχτερινό δελτίο σας στην ΕΤ1
Τώρα συνειδητοποίησηα ότι η μέρα ξεκινούσε και τελέιωνε με εσας...
Κώστας Μακρής
Υποθέτω ότι συμπαθείτε την ΔΗΜΑΡ γιατί την θεωρείτε ένα Προοδευτικό κόμμα που προτάσσει την εφικτή Μεταρρύθμιση σε ενεστώτα χρόνο από την αναβλητικότητα κάποιας μελλοντικής ουτοπίας. Με λόγο υπεύθυνο και ήπιο, χωρίς λαϊκισμό και δήθεν επαναστατικότητα. Υπό αυτό το πρίσμα πιστεύω ότι γράψατε το πολύ καλό άρθρο σας.
Ο Μπίστης από την άλλη θεωρεί απολύτως αναγκαία για την επιβίωση της ΔΗΜΑΡ την έντονη διαφοροποίηση της από τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς κατ'αυτόν η ΔΗΜΑΡ όφειλε να παραμείνει στην κυβέρνηση αφού κάτι άλλο «θα εξυπηρετήσει τον ΣΥΡΙΖΑ γκρεμίζοντας τα αναχώματα που συστηματικά φτιάξαμε και θα ενισχύσει τις τάσεις συνεργασίας μαζί του».
Σε αυτή την ανάλυση είναι δευτερεύουσας σημασίας οι πολιτικές της κυβέρνησης που στηρίζει η ΔΗΜΑΡ. Οτιδήποτε είναι αποδεκτό. Οι διαφωνίες μπορεί να είναι μόνο λεκτικές, για να χτισθεί άλλωστε το Κεντροαριστερό προφίλ, αλλά στην πράξη οφείλει να στοιχηθεί πίσω από την ΝΔ, σέρνοντας ίσως επιδεικτικά τα πόδια.
Κάποιος κακεντρεχής και εμπαθής, σαν κι εμένα, θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί ότι το παραπάνω δεν είναι μια ατυχής αδυναμία της στρατηγικής του Μπίστη αλλά ο κορμός της σκέψης του. Ότι δηλαδή το σημαντικότερο είναι η συνέχιση της άσκησης του Μνημονίου. Τα υπόλοιπα είναι απλά τακτικισμοί που σηκώνουν σκόνη.
@chronikolas: Θα συμπληρώσω σε αυτά που λέτε, οτι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ήταν ένα σημαντικό βήμα για την παραμονή της Ελάδας στη σταθερότητα του ευρώ, προσφέροντας ταυτοχρόνως ένα ανάχωμα στη συμμετοχή ακραιφνών και απροκάλυπτων ακροδεξιών στην κυβέρνηση.
Όταν όμως η πλειοψηφούσα δύναμη της κυβέρνησης γίνεται απροκάλυπτα ακροδεξιά, δίνοντας σαφή δείγματα με το αντιρατσιστικό και με την ΕΡΤ, τότε δεν αντιλαμβάνομαι ποιά είναι η χρησιμότητα της αντίληψης Μπίστη. Τα όρια έχουν ξεπεραστεί.
Ίσως να μην αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπάρχουν όρια για τον Μπίστη, τον Βενιζέλο και το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ. Αυτοσκοπός τους η διακυβέρνηση, δευτερεύον το τι πολιτικές θα εφαρμόσουν.
Ανοιχτό παραμένει για μένα το ερώτημα γιατί ο Κουβέλης συναγελάζεται αυτόν το συρφετό. Ίσως εσείς να έχετε κάποια απάντηση.
Προκόπη δεν εμπεριέχει καμία υπεροψία ούτε κανένα αλάθητο του Πάπα η τοποθέτηση μου.Δεν αναφέρω καν τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκω. Απλά λέω ότι πολύ μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας αντιμετώπισε την ιστορία "μνημόνια" ως κάτι που απ' την μια θα "νοικοκύρευε" την χώρα, ενώ απ την άλλη για όσα αρνητικά περιγράφονταν (τα οποία είναι γραμμένα και υπογραμμένα) επέλεγαν να τα αντιμετωπίσουν με ένα στυλ :"Ελα μωρέ δεν γίνονται στην Ελλάδα αυτά τα πράγματα".Να όμως που γίνονται, το συμπέρασμα τελικά είναι να είμαστε σε εγρήγορση, να αποβάλουμε τις ιδεολογικές μας παρωπίδες γιατί δεν βοηθούν, και να βλέπουμε τελικά ποιους έχουμε απέναντι μας. Δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες όλο αυτό. Εχουμε ανθρώπους που δηλώνουν σοσιαλιστές, Φιλελεύθεροι, οπαδοί του keynes ορισμένοι μέχρι και κομουνιστές, οι οποίοι κάνουν "bussiness" στην πλάτη μας, ειδικά με την ΕΡΤ φάνηκε ξεκάθαρα (αυτό είναι και το κέρδος). Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένας "ορθός" φιλελεύθερος θα μπορούσε να δεχθεί τέτοιες διαδικασίες αναφορικά με τον ανταγωνισμό, Ούτε κάποιος Κενσυανός ότι θα μπορούσε να δεχθεί τον εκμηδενισμό των δημόσιων επενδύσεων, μα και κανέναν σοσιαλιστή να δέχεται την ανυπαρξία κοινωνικού κράτους ώστε να σωθεί η χώρα (τι είναι τελικά η χώρα;). Δεν έχουμε απέναντί μας ούτε δεξιούς ούτε αριστερούς.Εχουμε τους συγκεκριμένους τύπους. Προσοχή στο έλειμα δημοκρατίας που βιώνουμε τελευταία, και το νού μας στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση που θα μας κάνει πιο "συμβατούς" με το μνημόνιο.
Δημοσίευση σχολίου