Μια "put the cot down" αστυνομία...

Κύριε Υπουργέ,

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, ταξιδεύοντας με το ΙΧ μου και εξερχόμενος από τούνελ, είδα ξαφνικά να πετάγονται μπροστά μου, στη μεσαία λωρίδα από τις τρεις του αυτοκινητοδρόμου, δύο αστυνομικοί με φακούς (!), οι οποίοι μου έκαναν έντονα νοήματα να κάνω δεξιά.

Όχι μόνο τους απέφυγα “παρά τρίχα”, αλλά και λίγο έλειψε να τρακάρω με άλλο ΙΧ, που εκείνη τη στιγμή αποχωρούσε από το μπλόκο. Βγήκα τρέμοντας από την ταραχή και την αγανάκτηση, για την απίστευτη ανευθυνότητα και διαμαρτυρήθηκα εντονότατα, αλλά πάντοτε ευγενικά και μιλώντας στον πληθυντικό.


Σε ερώτηση μου, πώς διανοούνται και κάνουν αυτή την τόσο επικίνδυνη διαδικασία, εισέπραξα την πρώτη αχαρακτήριστη απάντηση: “Εάν δεν τρέχατε κύριε, δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος”. Το επιχείρημα προφανώς δεν ευσταθεί, αφού είναι δεδομένο οτι αυτό το “σάλτο μορτάλε” το κάνουν, για όποιον “συλλαμβάνουν” να τρέχει περισσότερο από 90 χλμ/ώρα, που είναι το όριο ταχύτητας στο συγκεκριμένο σημείο – και όχι φυσικά για “όποιον δεν τρέχει”.

Στη συνέχεια, ο προϊστάμενος του κλιμακίου, με κάλεσε να κάνω όπισθεν στον αυτοκινητόδρομο. Όταν του επεσήμανα οτι ΚΑΙ αυτό αντίκειται στους κανόνες της οδικής ασφάλειας, παντού στον κόσμο, μου απάντησε οτι “υπ' ευθύνη του και με τα αλάρμ δεν είναι επικίνδυνο”.

Όταν ρώτησα γιατί δεν ακολουθούν τη διαδικασία που ακολουθείται σε όλες τις προηγμένες χώρες, δηλαδή του περιπολικού που ακολουθεί το ΙΧ προς έλεγχο και του ζητάει με τους φανούς και το μεγάφωνο να κάνει δεξιά, μου απάντησαν το αμίμητο: “Διότι η υπηρεσία δεν μας επιτρέπει να κάνουμε καταδίωξη, για να μη “χτυπήσουμε”. Και άλλωστε με αυτά τα περιπολικά που έχουμε, δεν θα μπορούσαμε”!

“Δηλαδή, αν σας αφαιρέσω τώρα το περίστροφο και το σκάσω, δεν θα με καταδιώξετε;” ρώτησα. “Βεβαίως, διότι αυτό είναι διαφορετικό”, ήταν η απάντηση...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αρνήθηκα να αναγνωρίσω την παράβαση που μου βεβαιώθηκε – αντιθέτως, πιστεύω οτι ως πολίτης, εγώ θα έπρεπε να “βεβαιώσω παράβαση” στους υπαλλήλους σας, που με τέτοια ελαφρότητα και ερασιτεχνισμό έθεσαν τη ζωή τη δική μου και του συνεπιβάτη μου, αλλά και τις δικές τους, σε κίνδυνο. Αυτό για το οποίο κατηγορούμαι εγώ δεν είναι θανατηφόρο, αντιθέτως αυτό που έκαναν αυτοί ΕΙΝΑΙ – και το χειρότερο: Παρότι είναι εντεταλμένοι για την τήρηση της οδικής ασφάλειας, δεν είχαν καμία συναίσθηση.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο έμεινε παράλυτος συνάδελφος συγγενή μου στην Κρήτη – όταν τον παρέσυρε οδηγός σε μπλόκο. Είμαι βέβαιος οτι θα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις, λόγω ανεύθυνων οδηγών, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ οτι πλέον οι αστυνομικοί της Τροχαίας “πετάγονται” με τέτοιον τρόπο, σ' ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας.

Σε κάποιο σημείο της συζήτησης, ο προϊστάμενος μου είπε οτι “στις χώρες, στις οποίες αναφέρομαι, ο πολίτης σέβεται τον αστυνομικό”. Του απαντώ και δημοσίως, οτι ο σεβασμός κερδίζεται με τις πράξεις και τον επαγγελματισμό – κάτι που έλειπε παντελώς από την πρακτική των αστυνομικών, στο συγκεκριμένο συμβάν.

Όλα τα παραπάνω, κύριε Υπουργέ, συνιστούν μια Τροχαία τριτοκοσμική, που δεν ξέρει “πού πατά και πού πηγαίνει” - η οποία δεν ακολουθεί διαδικασίες που εγγυώνται την οδική ασφάλεια και θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών και των ίδιων των αστυνομικών.

Οδηγώ τριάντα ολόκληρα χρόνια και δεν έχω εμπλακεί ποτέ στο παραμικρό ατύχημα. Δεν φανταζόμουν ποτέ οτι παραλίγο να μου συμβεί, λόγω της αβελτηρίας της Τροχαίας.

Σας παρακαλώ να επιληφθείτε του θέματος – και εύχομαι η επιστολή αυτή να αποτελέσει αφορμή για την κατάργηση αυτής της τόσο επικίνδυνης και ανεγκέφαλης πρακτικής, από μέρους των υπηρεσιών της Τροχαίας.




Είχε τρεις ημέρες για να εκφράσει τις αντιρρήσεις του. Προσπάθησε να βρει τον διοικητή – αλλά η Τροχαία του έδινε λάθος αριθμούς για την αρμόδια Διεύθυνση. Μετά βρήκε το τηλέφωνο, αλλά απάντησε ένας αστυνομικός που του είπε οτι ο διοικητής λείπει και οτι το fax δεν είναι “σίγουρο”. “Πώς να το στείλω δηλαδή;” “Με συστημένη επιστολή” ήταν η απάντηση. Μετά θυμόταν οτι είχε τολμήσει να ζητήσει και το mail - και τον έπιασαν τα γέλια...

Τελικά βρήκε τον διοικητή, που έδειξε κατανόηση. Όμως το πρόβλημα παραμένει. Κάντε τώρα την αναγωγή στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία – και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Ο φρουρός σε πεζόδρομο, κάθε μέρα με το ίδιο αμάξι, που δεν έπαιρνε μπροστά. Τον ήξεραν όλοι και τον χαιρετούσαν. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο “sitting duck” κατάσταση...


Οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης για την “εξαθλίωση” της αντιτρομοκρατικής δίνουν και παίρνουν – δεν είμαι σε θέση να τις διασταυρώσω, αλλά η κοινή λογική λέει οτι ευσταθούν σε μεγάλο βαθμό. Είναι όμως δυνατόν να μην φαντάζεται η ίδια η υπηρεσία οτι μπορεί να είναι κύριος στόχος, μετά τις τόσο “σκληρές” απειλές εναντίον αστυνομικών; Τις απαράδεκτες ελλείψεις και παραλείψεις ξεμπροστιάζουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές αστυνομικοί και πρώην αξιωματικός της υπηρεσίας.

Απαίδευτοι αστυνομικοί, “επαρχιώτες” αξιωματικοί, έλλειψη προσωπικού, απουσία πειθαρχίας, σύγχρονου εξοπλισμού και επαγγελματισμού. Αστυνομία χωρίς διαδικασίες, χωρίς κίνητρα, χωρίς βούληση για αποτέλεσμα, παγιδευμένη στις παθογένειες του ελληνικού δημοσίου και της κοινωνίας μας – αστυνομία που είναι βουτηγμένη στη μιζέρια, τη βία στους αδυνάτους, τη διαφθορά, την ακροδεξιά...

Πριν από 10 χρόνια, έδειξε οτι μπορεί να πάρει μια πορεία πιο επαγγελματική και ταυτόχρονα δημοκρατική. Εδώ και αρκετά χρόνια, έχει απλώς “πάρει τη ζωή της λάθος”...



Υ.Γ. Αν δείτε ποτέ να σας “πετάγεται” ένας τροχαίος σε αυτοκινητόδρομο, γράψτε ένα γράμμα και διαμαρτυρηθείτε. Ίσως αν γράφαμε 100 άνθρωποι την ημέρα, για κάθε στραβή πρακτική των κρατικών υπηρεσιών, κάτι μπορεί να άλλαζε...



Η φωτό της ιταλικής "αντιδιαστολής" είναι από το www.bloka.com, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη "δάνειο" και πάλι από τον αγαπητό John Black και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τον έξοχο Βρετανό Barry Adamson - κάποτε μπασίστα του εξαιρετικού μετα-πανκ γκρουπ των Magazine. To Oedipus Schmoedipus είναι άλμπουμ του 1996.