Μάλλον πέρασε απαρατήρητο, βυθισμένοι όπως ήμασταν στην εθνεγερτική προσπάθεια του ΛΑΟΣ: Ο Ερντογάν έσπασε ένα ταμπού στην Τουρκία, διερωτώμενος "αν οι διώξεις άλλων εθνοτήτων στο παρελθόν βοήθησαν τη χώρα του". Ξεσήκωσε έντονες διαμαρτυρίες από την (κεμαλική) αντιπολίτευση του Μπαϊκάλ...
Στο Ιράν, οι υποστηρικτές του Αχμαντινετζάντ (το βλέμμα σαν τους δικούς μας παραθρησκευτικούς "Ζωίτες", ένα πράγμα), συγκεντρώνονται έξω από τις δυτικές πρεσβείες, διαμαρτυρόμενοι οτι οι Βρετανοί βρίσκονται πίσω από το χάος που έχει ξεσπάσει στη χώρα (άντε γειά)... Μαζί με τους παρακρατικούς κάνουν το παν για να μην αφήσουν καμία αμφιβολία οτι έγινε νοθεία. Το καθεστώς υποσχέθηκε επανακαταμέτρηση και απολυταρχικά απαγορεύει στους ξενους δημοσιογράφους να μεταδώσουν την εξέγερση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος δηλώνει πως "όλα πρέπει να επανεξεταστούν" και παίρνει αποστάσεις από τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΝ. Κάποιος φαίνεται να πήρε τελικά (έστω) ένα μέρος του μηνύματος.
Ο κόσμος (αγωνίζεται να) αλλάζει. Κάποια πράγματα όμως μένουν απελπιστικά ίδια:
Η υπόθεση Κούνεβα μάλλον οδεύει προς το αρχείο (προκαλώντας μεταξύ άλλων και την οξύτατη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ). Τη δική μας θα την προκαλέσει;
Οι πυρκαγιές άρχισαν μαζί με την "πιο έτοιμη και με τα λιγότερα κενά από ποτέ" πυροσβεστική. Ένα από τα κορυφαία εξώφυλλα όλων των εποχών στην Ελευθεροτυπία, θυμίζει τη "μαεστρία" Φυντανίδη: "Το κράτος με τους τενεκέδες"...
Μήπως πρέπει να αλλάξουν και αυτά;
"Eπί του πιεστηρίου": Η παραίτηση Αλαβάνου ταράζει τα νερά και δείχνει το δρόμο στον Αλέξη Τσίπρα...
Το εξώφυλλο είναι από το www. amazon.com - η φωτό από το Ιράν (όπου υποστηρικτής του "χαμένου" Μοσαβί βοηθάει τραυματισμένο αστυνομικό!), μαζί με άλλες δεκάδες εκπληκτικές από το www.boston.com, εδώ.
Το post συνοδεύεται από τους εξαιρετικούς (Αμερικανούς) Thievery Corporation, με το διεθνή ήχο - εδώ στο γαλλόφωνο "Le Monde (Change)", δηλαδή "Ο Κόσμος (Αλλάζει)"...
17.6.09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
Είμαστε επαρχιώτες ούτως ή άλλως. Μια γωνίτσα του κόσμου, αμελητέα εν πολλοίς, οι οποίοι βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε Ομφαλός...
Και όμως τριγύρω μας συμβαίνουν συνταρακτικές ωσμώσεις, που θεωρούμε ότι δεν μάς αφορούν...
Δεν υπάρχει χειρότερο. Αποδεικνυόμαστε πάλιν και πολλάκις τραγικοί αυτόχειρες!
Σ' ευχαριστώ προσωπικά για τις υπενθυμίσεις, τις τόσο δραστικές, του κειμένου σου!
Πολυκαλημέρες!
Σε μια άλλη χώρα της Μέσης Ανατολής δολοφονούνται εν ψυχρώ αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της, ενώ σε καθημερινή σχεδόν βάση συνεχίζονται οι εμπρησμοί με γκαζάκια και οι βανδαλισμοί δημοσίων κτιρίων, στο όνομα ενός 'αντιεξουσιαστικού αγώνα' κατά πάντων. Κάτσε να θυμηθώ και το όνομά της: Ελλαδιστάν; Κάπως έτσι...
Δυστυχώς, σε αυτά που δεν αλλάζουν (ή μάλλον, αλλάζουν προς το χειρότερο) θα πρέπει να προσθέσουμε και την τρομοκρατία (βέβαια, γράψατε το κείμενό σας πριν τη δολοφονία) που γίνεται ακόμα πιο τρομοκρατική, "τεχνικά" και "πολιτικά"...
@Π.Κ.: "Αυτόχειρες" είμαστε ούτως ή άλλως, με την αναλογία των πολιτικών δυνάμεων, που ψηφίζουμε...
@gerasimos, Λάμπρος Τσουκνίδας: Ευχαριστώ - όντως το κείμενο είχε γραφεί πριν το συμβάν τα ξημερώματ. Ωστόσο, είναι και αυτό ένα δείγμα μιας ανεπαρκούς τριτοκοσμικής αστυνομίας, που δεν ξέρει πώς να προστατεύσει τον εαυτό της, αφού έχει ρίξει (με πολλαπλά επεισόδια) "λάδι στη φωτιά" της αντιπαράθεσης με ακραίες ομάδες...
Δηλαδή βρε Προκόπη φταίνε οι αστυνομικοί που σκοτώνονται; Μήπως έχουμε εδώ ένα double standard - ο 15χρονος Γρηγορόπουλος δεν έφταιγε (όπως όντως δεν έφταιγε) σε τίποτα που σκοτώθηκε ενώ οι αστυνομικοί που δολοφονούνται φταίνε οι ίδιοι; Και μήπως αυτό το double standard ως επικρατούσα νοοτροπία εν τέλει υποδαυλίζει βλακώδεις, ακραίες συμπεριφορές; Χωρίς να διαφωνώ με το χαρακτηρισμό σου όσον αφορά στην ελλειμματική εκπαίδευση και θωράκιση της ελληνικής αστυνομίας, θυμίζω ότι ο προηγούμενος αστυνομικός που δολοφονήθηκε και εξέπνευσε πριν λίγες μέρες φορούσε κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Να πηγαίνουν όπου τους καλούν φορώντας αλεξίσφαιρες πανοπλίες;
@gerasimos; Όχι βέβαια, μη με παρεξηγείς αγαπητέ Γεράσιμε - αυτό που λέω δεν έχει σχέση με την ηθική καταδίκη της επίθεσης (που είναι αυτονόητη για μένα). Λέω οτι αν η αστυνομία είναι χωρίς εκπαίδευση, χωρίς εξοπλισμό (χαλασμένο Clio) ακούω, τα ικανά στελέχη έχουν αποστρατευθεί και δεν μπορεί ούτε να προστατεύσει τον εαυτό της - τότε ο πολίτης τι να περιμένει;
Δεν φταίνε "οι αστυνομικοί που σκοτώνονται", φταίει όμως η φυσική και πολιτική ηγεσία εδώ και 5 χρόνια...
Παντού στον κόσμο έχει εμφανιστεί τρομοκρατία - κι έχει ταλαιπωρήσει πολλές δημοκρατίες. Αλλά όταν είσαι δημοκρατία "ξέφραγο αμπέλι", αλά Καραμανλής, τότε ο συνδυασμός ανικανότητας και βλακωδών ιδεολογικών επιλογών, σε συνδυασμό με αυταρχικές/ακροδεξιές πρακτικές (ζαρντινιέρες, πράσινα παπούτσια, Γρηγορόπουλος και Δεκέμβρης) τότε αυτά είναι μερικά από τα αποτελέσματα...
Νομίζω ότι τέτοια φαινόμενα έχουν τα βαθύτερα και ανησυχητικότερα ερείσματά τους σε νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες στον καθένα μας, δεν οφείλονται 'απλώς' σε κακές κυβερνητικές πολιτικές ή αστυνομικές πρακτικές. Θυμάσαι ίσως ένα μου ποστ στο οποίο αναρωτιόμουν, με αφορμή μια προηγούμενη επίθεση, πώς φτάσαμε ως εδώ, πώς φτάσαμε να προστίθεται σε όλα μας τα άλλα ανοιχτά ζητήματα η επανεμφάνιση μιας τρομοκρατίας ανόητης, εφηβικής αφέλειας στις προσλαμβάνουσές της - 'Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία, έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι' αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι "ωραίοι" χωρίς μια τρύπα στη μέση' έλεγαν σε μια παλιότερη προκήρυξή τους - αλλά παρ' όλα αυτά ή ακριβώς εξαιτίας αυτών, εξαιρετικά επικίνδυνης. Συγνώμη που 'επιμένω' σε ένα άσχετο με το ποστ ζήτημα, δε θέλω να 'εκτροχιάσω' τον σχολιασμό του ποστ, αλλά...
@gerasimos: Το θυμάμει το post σου αυτό - και εν ολίγοις συμφωνώ. Εδώ ωστόσο έχουμε να κάνουμε με μια (πανθομολογούμενη) πορεία ακμής και παρακμής:
Επί Σημίτη και Χρυσοχοίδη, η αστυνομία (για πρώτη φορά ίσως) πήγε να σοβαρέψει και σήκωσε τα μανίκια, λειτούργησε επαγγλεματικά και είχε αποτελέσματα (χωρίς να υποστηρίζω οτι κατάφερε να εξαλείψει τις παθογένειες της και να κάνει δουλειά σε βάθος - το αντίθετο). Αυτό λοιπόν το κεφάλαιο, εξανεμίστηκε πάρα πολύ γρήγορα - λόγω του γνωστού mix: Βλακεία, φανατισμός, ανικανότητα, αυταρχικές/χαφιέδικες πρακτικές και αισθητική που διαπότισε όλο το δημόσιο τομέα και φυσικά πρωτίστως την αστυνομία...
Είμαι off topic, αλλά αν τελικά γίνει δεκτή η παραίτηση Αλαβάνου, τότε να δείτε ξεσάλωμα από τους Δεξιούς και τον Καρατζαφέρη...
Υ.Γ: Προκόπη, ειλικρινά τo Le monde το εψαχνα επι δυο χρονια, δεν γνωριζα τον τιτλο του τραγουδιου, νασαι καλά που από σπόντα με βοήθησες να το "ανακαλυψω".
ΕΛΕΝΑ
@Έλενα: Η παραίτηση Αλαβάνου είναι η παραί τηση του λάθους ανθρώπου (όχι οτι δεν έχει ευθύνες). Θα οδηγήσει τον ΣΥΝ σε περιπέτειες κάτω του 3%...
Υ.Γ. Χαίρομαι που το ανακάλυψες χάρη στο blog. Αυτό το άλμπουμ είναι εξαιρετικό...
Αυτή η συγκέντρωση των φανατικών του Αχμαντινετζάντ έξω από τις ξένες Πρεσβείες ξέρεις τι μου θυμίζει Προκόπη μου? Τη δική μας συνήθεια να τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία προς διαμαρτυρία. Όχι ότι είναι τελείως αμέτοχοι οι Αμερικάνοι σε διάφορα που συμβαίνουν, αλλά αυτή η συνήθεια μας να ρίχνουμε το φταίξιμο στις ΗΠΑ για ό,τι στραβό μας συμβαίνει δεν μου αρέσει. Αυτό σημαίνει παντελή έλλειψη αυτοκριτικής για τη δική μας ευθύνη.
Θλίβομαι για όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η έλλειψη συνεργασιμότητας μεταξύ των ανθρώπων της αριστεράς είναι θλιβερή. Και μου τίθεται ένα ερώτημα: Στην αριστερά ή θα κρατιέται η ενότητα με ένα συγκεντρωτισμό σταλινικού τύπου (βλ. ΚΚΕ) ή θα γίνεται σκορποχώρι? Δεν υπάρχει άλλος δρόμος?
Την καλημέρα μου Προκόπη μου.
@Meropi: Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. αγαπητή μου Μερόπη. Οι μεν δικοί μας μπορεί να είναι "κολλημένοι" αριστεροί ("για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός"), αλλά υπερασπίζονται (έστω και με τον τρόπο αυτό) την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί είναι τώρα οι πιο σκοταδιστές και φανατικοί, υπερασπιστές ενός καθεστώτος θεοκρατικού, απολυταρχικού - που παραβιάζει με τον χειρότερο τρόπο τα ανθρώπινα δικαιώματα...
Πολύ ωραίο, καλοκαιρινό και ελαφρύ (με την καλή έννοια) το ποστ σου Προκόπη, για πολλές και βαριές άκρες της επικαιρότητας...
Ειδικά για το Ιράν, ελπίζω την πολυπόθητη εκσυγχρονιστική επανάσταση να τη βοηθήσει πραγματικά το ίντερνετ. Σε παλιές εποχές, από αυτές τις βρετανοκρατούμενες που επικαλούνται οι ιμάμηδες, θα ήταν αδιανόητη η κυκλοφορία εικόνας και άλλης άποψης. Η ιρανική κοινωνία είναι εξαιρετικά προχωρημένη, τόσο στο επίπεδο της εκπαίδευσης, όσο και της διάθεσης να πάει μπροστά. Το γεγονός ότι βρίσκεται στο μάτι ενός φανατικού ισλαμικού κυκλώνα εδώ και καλές τρεις δεκεατίες την έχει πληγώσει βαθιά. Τώρα όμως το ιμάμικο δικτατορικό καθεστώς δείχνει όντως γερασμένο και ελλειμματικό σε κοινωνική νομιμοποίηση.
Kalimera, gia mena i eidisi den einai oi diadilwseis twn ypostiriktwn tou Ahmadinejad alla oi synexizomenes diadilwseis twn loipwn, ti stigmi pou:
None of which is to say that the young Iranians tweeting for freedom will succeed in the short term. Or that more of them will be not be assaulted and murdered in their student dorms by those Basij goons, as some already have been. Or that we in the west should rush to label this “the green revolution”, and over-hastily compare it to the toppling of the Shah 30 years ago. Or that we should be naive about the motives of clerical schemers like Hashemi Rafsanjani, whose backroom manoeuvering is an important part of this story.
People power movements often do fail, at least in the short term. Like the Burmese protests of 2007, they then live on as memories and touching images of a brief people power moment – until, maybe decades later, they finally take their place in the retrospective mythology of a liberated country (Timothy Garton Ash, http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jun/17/iran-election-protests-twitter-students).
To diko mou surprise tis evdomadas itan na dw enan pinaka ston Economist (http://www.economist.com/daily/chartgallery/displayStory.cfm?story_id=13808801), me vasi ton opoio i Ellada einai number 8 (!) se military expenses /population, mia thesi panw apo ti britain.
Δημοσίευση σχολίου