Η Ελλάδα που αντιστέκεται...

“Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς δεν αντιδρά κανένας πιά”. Οι δυο χειρουργοί που κάθονται απέναντι μου είναι σχετικά νέοι, χωρίς ίχνος έπαρσης, με εξαιρετικές σπουδές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με εμφανή την επαγγελματική ευσυνειδησία. Είναι ένα κομμάτι αυτού που λέμε “η υγιής Ελλάδα”. Απορούν με το (διοικητικό) χάλι του νοσοκομείου στο οποίο δουλεύουν, ενώ έχει εξαιρετικές υποδομές και δυνατότητες να προσελκύσει ακόμα και “ιατρικό τουρισμό” - δεν έχει όμως νοσηλευτικό προσωπικό, σαπούνι στο μπάνιο ή μαξιλάρια για τους ασθενείς. Απορούν με πολλούς συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα, που μπαίνουν στο παιχνιδάκι της φιγούρας και της αλαζονείας του “εμπορίου” - αναγνωρίζουν όμως οτι πολλοί άξιοι επιστήμονες, απογοητευμένοι από την ανεπάρκεια του δημοσίου, ίσως δεν έχουν άλλη διέξοδο. Απορούν με αυτά που βλέπουν ως δημόσια αισθητική στην τηλεόραση. Απορούν με τη διαπλοκή της εξουσίας σε κάθε επίπεδο. Απορούν και εξίστανται..


“Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε” - ακόμα. Άλλη μια από τις φράσεις με τις οποίες έγραψε ιστορία. Σε όλη την άνοδο από το Αντίρριο στα Γιάννενα ακούω Διονύση Σαββόπουλο, με αφορμή μια έκδοση κυριακάτικης εφημερίδας. Σε πολλούς ίσως δεν είναι συμπαθής, ως δύσκολος χαρακτήρας - ίσως γιατί είχε και άτυχες στιγμές, όπως εκείνος ο “ξυρισμένος” δίσκος, επί Μητσοτάκη. Για μένα ήταν πάντα ο κορυφαίος “τρίτος”, μεταξύ των Θεοδωράκη-Χατζιδάκη, ο Έλληνας Lucio Dalla, με ολίγην από Bob Dylan. Ίσως είναι οι παιδικές μνήμες - μεγάλωσα μαζί του. Η ανθολογία έχει μερικές καραμπινάτες “απουσίες”, όπως το “Γεννήθηκα στη Σαλονίκη”, απ’ όπου μάθαμε την Πρωτοψάλτη και η συγκλονιστική “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”. Σε αποζημιώνει μια άλλη ιστορική στιγμή, Ζεϊμπέκικο με τη Μπέλου - και πολλοί ακόμη “ανατριχιαστικοί” στίχοι..

“Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια”, δεν πας στα Γιάννενα - το πρώτο λόγω ομίχλης πολλές φορές, άσε που είναι και πανάκριβο. Πας δύσκολα και από απαίσιους και επικίνδυνους δρόμους. Μόλις όμως πατήσεις ένα σύγχρονο κομμάτι αυτοκινητόδρομου, όπως τα λίγα χιλιόμετρα της Ιονίας Οδού που έχουν φτιαχτεί στο Αγρίνιο ή την Εγνατία Οδό, που είναι σχεδόν τελειωμένη, καταλαβαίνεις πόσο πίσω είμαστε - ακόμα. Μόνο η Κορίνθου-Πατρών, κύρια είσοδος της χώρας από τη Δύση, αρκεί. Κι όσο κι αν (ενδεχομένως σωστά) λένε οι οικολόγοι οτι ο προσανατολισμός της χώρας είναι επί δεκαετίες λάθος κι οτι θα έπρεπε να είχαμε αναπτύξει τον σιδηρόδρομο, τόσο δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό οτι αν δεν αποκτήσουν οι τέσσερις κατευθύνσεις (ΠΑΘΕ/Αιγαίου, Αθηνών-Πατρών, Ιονία οδός, Εγνατία οδός) ολοκληρωμένους αυτοκινητοδρόμους, δεν μπορούμε να μιλάμε για ευρωπαϊκή χώρα...

“Τεράστια επαγγελματική επιτυχία - γκραν σουξέ!” Το πώς καταστρέψαμε την αναπτυξιακή μας δυνατότητα επί δεκαετίες, εξηγείται συνοπτικά - ίσως και λίγο “τρομολαγνικά” για το μέλλον μας στο ευρώ - εδώ. Απεμπολήσαμε τις ευκαιρίες να αναπτύξουμε μια στοιχειώδη βιομηχανία (π.χ. μεταποιήσεις οχημάτων), ώστε να βελτιώσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών. Ίσως τότε να μπορούσε να σταθεί το περιβαλλοντικό μέτρο της απόσυρσης, που τώρα καταργήθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων και βούλησης να μην ενισχυθούν κι άλλο οι εισαγωγές. Μάθαμε να αναπτυσσόμαστε στρεβλά, “βολεψιακά”, χωρίς κανόνες - και με δανεικά. Στον τομέα των υπηρεσιών, που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τον φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο, προτιμήσαμε την απαίδευτη και αυθαίρετη κακογουστιά και καταστροφή. Γίναμε νεόπλουτοι, δήθεν περήφανοι “παραλήδες” - στην ουσία παράσιτα του ευ ζην. Πήραμε διαζύγιο με τη σοβαρότητα - και μέσα στο “large” μας σταματήσαμε κάθε είδους κατακραυγή, ακόμα και στην πιο γελοία και προσβλητική κατάσταση. Επιτρέψαμε την επαναληπτική διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, αρνηθήκαμε να βάλουμε κανόνες σε οτιδήποτε και την τελευταία πενταετία, ξεφύγαμε πέρα από κάθε όριο - και τώρα το πληρώνουμε.


“Που πας παλληκάρι, ωραίο σα μύθος...” Ή μάλλον, “πού πας Καραμήτρο”...

-- Να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, να μειώσουμε τους δήμους και να γλυτώσουμε από 4 χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τους μισθούς και τις επιτροπές τους; Αντιδρούν οι δημαρχαίοι και οι "βουλευταίοι" του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο), γιατί θα χάσουν τη θεσούλα τους.

-- Να εκσυχρονίσουμε επιτέλους τον πολιτικό βίο και να περιορίσουμε κάπως το μαύρο πολιτικό χρήμα και τη διαφθορά; Να βελτιώσουμε το επίπεδο των βουλευτών, μειώνοντας τους κυρίους “βαφτίσια - γάμοι - χαιρετούρες” και καταργώντας τους “για-να-πάρω-εκατό-χιλιάδες-σταυρούς-δώσε-μου-μπάρμπα-δεκάδες-εκατομύρια”; Όοχι, αντιδρούν στην αλλαγή του εκλογικού νόμου σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΚΑΙ βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως βεβαίως - διότι ο σταυρός είναι "δύναμη".

-- Να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή, αυξάνοντας τις αποδείξεις - ειδικά από συγκεκριμένες κατηγορίες επαγγελμάτων, που προκλητικά αρνούνται τη συμμετοχή στα φορολογικά βάρη; Απίστευτη επιχειρηματολογία από επαγγελματίες οτι “όλοι τα παίρνουνε κι εγώ πρέπει να ισορροπήσω το μαγαζί μου, γιατί να τους τα δώσω με τέτοιους δρόμους που έχουμε, να τα πάρουν πρώτα από τους νταβατζήδες, δεν θα δουλεύω εγώ για το κράτος, δεν ντρέπονται που θα συμπληρώνει η γριά η μάνα μου λίστα με τις αποδείξεις” - και άλλα φαιδρά.

-- Να αποδώσουμε επιτέλους αξιοπρέπεια και να λύσουμε αυτό το απίστευτο τέλμα με την ιθαγένεια των μεταναστών - έστω να συζητήσουμε πώς; Όχι βέβαια, το έθνος κινδυνεύει..

-- Να απαλλαγούμε από απαράδεκτα φαινόμενα αστυνομικής κτηνωδίας και βασανισμών - και να ξεκαθαρίσουμε οτι η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται αρχές και δικαιώματα; Όχι βέβαια, πάντα θα υπάρχουν συνεχώς κάποιοι (νέοι) ένστολοι, που αποδεικνύουν οτι δεν παίρνουν το μήνυμα. Να δω, θα φορούν τα διακριτικά τους, από δω και πέρα ή θα πρέπει να τους καταγγέλουν οι πολίτες;

-- Να θυμηθούμε οτι όλα τα παραπάνω είναι προεκλογικές εξαγγελίες - γνωστές σε όλους;


“Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει...” Μόνο που είναι ανάποδα από αυτό τραγουδούσες, αγαπητέ Νιόνιο. Πέρα από τις όποιες κυβερνητικές παλινωδίες και κακούς ή καθυστερημένους χειρισμούς, επιμένει η Ελλάδα της υστέρησης, του βολέματος, του κοινωνικού κυνισμού - δεκαετίες τώρα. Και δεν είναι τόσο εξιδανικευμένα, αυτά που τραγουδούσες, για τον Ελληνισμό, τις κοινότητες του και τα γλέντια του - τα σύμβολα του (αν και είπες και τα σύκα-σύκα, σ’ εκείνο το αντιαισθητικό “Κωλοέλληνες”, στο “χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι, στην Ελλάδα ζεις”): Κακομαθημένοι είμαστε, για να το πω κομψά. Και για τα τελευταία παραδείγματα, θα δανειστώ τα λόγια ενός παλιού, αλλά πάντοτε - κατά την ταπεινή μου άποψη εύστοχου - του Ριχάρδου Σωμερίτη:

Το ερώτημα είναι νόμιμο: συνήθως αυτές οι πρακτικές δεν είναι «μεμονωμένες». Συνήθως, επίσης, τις «καλύπτουν» κάποιοι γαλονάτοι. Και κάποιοι «ελληναράδες». Και ανάμεσά τους μερικοί που πολύ θα ήθελαν να λιντσάρουν τη Ρεπούση, τη Δραγώνα και κάθε κατά την άποψή τους «ανθέλληνα»: όλα αυτά «πάνε πακέτο».




Το post συνοδεύεται από το πιο διαχρονικό χαριτωμένο blues που έγραψε ποτέ ο Σαββόπουλος - από τον Μπάλλο.

Tο ωραιότερο εξώφυλλο που είχε ποτέ ο Σαββόπουλος (δια χειρός Αλέξη Ακριθάκη) είναι από το http://p.playme.com, ενώ η φωτογραφία του Λάκη Παπαστάθη να κινηματογραφεί τον Σαββόπουλο από το www.mousikaproastia.blogspot.com.