Επιθυμώ μια Αθήνα...

Επιθυμώ μια Αθήνα, χωρίς την εξαθλίωση και την ανθρώπινη αναξιοπρέπεια που συναντάς στο Ιστορικό Κέντρο. Επιθυμώ να υπάρξει οργανωμένο σχέδιο αναβάθμισης, με μπροστάρη το Δήμο, σε επιτελικό ρόλο. Επιθυμώ να δω επιτέλους μακροπρόθεσμο σχέδιο πρόνοιας και περίθαλψης, για άστεγους, ναρκομανείς και μετανάστες. Επιθυμώ μια Αθήνα που να αντιμετωπίζει - κι όχι να καλλιεργεί τον ρατσισμό. Επιθυμώ να αντιμετωπιστεί σοβαρά η εκμετάλλευση των μεταναστών με το παρεμπόριο, τα “υπνωτήρια”, τα ναρκωτικά και την ανήλικη πορνεία - κι όχι μόνο με καταστολή από την αστυνομία, αλλά και με πρόληψη από τον Δήμο. Επιθυμώ να μην κατεβάζω τις ασφάλειες του αυτοκινήτου, όταν κινούμαι επί της Πειραιώς, για το φόβο της ενέδρας. Επιθυμώ ένα παιδί να μπορεί να μεγαλώσει στην Πλατεία Κουμουνδούρου και να υπάρχει σχολείο για να πάει στην περιοχή. Επιθυμώ να ξαναγυρίσουν στο Ιστορικό Κέντρο οι κάτοικοι και οι επιχειρήσεις, οι γκαλερί, οι νέοι επαγγελματίες, οι αρχιτέκτονες, οι γραφίστες, οι ευφάνταστες ιδέες και τα ωραία μαγαζιά.


Επιθυμώ μια Αθήνα, όπου το “καλύτερο οικόπεδο του κόσμου”, η Ακρόπολη και ο πεζόδρομος της Αποστόλου Παύλου δεν θα περιβάλλεται από ασχήμια, εγκατάλειψη και ανθρώπινη δυστυχία. Επιθυμώ να μη βλέπω τόση αναποτελεσματικότητα στην καθαριότητα, τόσους κάδους ξέχειλους από σκουπίδια και τόσο βρώμικα και γλιτσιασμένα πεζοδρόμια, που ουδείς έκανε τον κόπο να τα πλύνει. Επιθυμώ να δω την πόλη να οργανώνεται, να αποκτά περισσότερο πράσινο και ελεύθερους χώρους, να κερδίζει σε χρώμα και ανάσα - αντί να κόβονται και τα λιγοστά της δέντρα. Επιθυμώ να δω την προσπάθεια εξωραϊσμού της (και με πολύ φτηνούς τρόπους) όπως έγινε και πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες - αυτή τη φορά για τους κατοίκους της, εκτός από τους επισκέπτες. Επιθυμώ μια Αθήνα περιποιημένη, όπου κάθε αυθαιρεσία και νταβατζηλίκι θα αποτελεί στόχο της δημοτικής αστυνομίας, από το μηχανάκι που παραβιάζει τον πεζόδρομο ως το παράνομο σκυλάδικο που ηχορυπαίνει ασύστολα και θα “παρκάρει” τους πελάτες του “όπου νάναι”.

Επιθυμώ μια Αθήνα μιας άλλης αισθητικής - όχι ακροδεξιάς, με θυρεούς και μάρμαρα (του δήθεν μεγαλείου) στις εισόδους της πόλης. Επιθυμώ μια Αθήνα χωρίς την ελαφρότητα της πεζοδρόμησης “όπου νάναι”, την βιτρίνα των επικοινωνιακών και προεκλογικών έργων της μίζας - χωρίς κάθε έργο να είναι μια “δουλίτσα” για κάποιους αετονύχηδες. Επιθυμώ να δω την πόλη μου χωρίς να εισπράττει ο Δήμος εκατομύρια από παράνομες πινακίδες, με συμφωνίες “κάτω από το τραπέζι”. Επιθυμώ να δω ουσιαστική επένδυση των υψηλότατων δημοτικών τελών σε ουσιαστικά έργα - και όχι σε έναν βραδυκίνητο οργανισμό, με 11 χιλιάδες υπαλλήλους. Επιθυμώ μια Αθήνα που δεν θα είναι εστία διαφθοράς και που δεν θα είναι καταχρεωμένη, χωρίς να παράγει ουσιαστικό έργο. Επιθυμώ μια Αθήνα όπου ο έντιμος υπάλληλος δεν θα ασφυκτιά - και ο άξεστος αντιδήμαρχος δεν θα βρίσκεται στην ίδια θέση επί 24 χρόνια.

Επιθυμώ μια Αθήνα, που θα μπορέσει να σταθεί αντάξια απέναντι στην ιστορία της και σε οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Επιθυμώ μια Αθήνα που θα παραδοθεί στους νέους της, θα σεβαστεί τους μεγαλύτερους της και θα αφήνει τις καλύτερες αναμνήσεις στους τουρίστες της. Επιθυμώ μια Αθήνα που θα “κυβερνάται” από ανθρώπους με φαντασία και πραγματική διάθεση προσφοράς, αντί για εκπροσώπους του πολιτικαντισμού, που οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να μου τη δώσει κανείς, αλλά ξέρω ποιός ΔΕΝ θα μου τη δώσει. Κι όποιον, άμεσα ή έμμεσα, συνεργήσει στο να διαιωνιστεί η σημερινή κατάσταση, είτε γιατί θα ψηφίσει “ερήμην” των κατοίκων και των προβλημάτων ερχόμενος από τα προάστεια, είτε γιατί θα κάνει την πλάκα του ψηφίζοντας “αλά Λόρντι στη Γιουροβίζιον”, είτε γιατί από αριστερή/δεξιά ιδεοληψία θα αρνηθεί να ψηφίσει “τους υποψήφιους του μνημονίου”, δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ. Και δεν θα ακούσω καμμία “φωνή διαμαρτυρίας” του για την πορεία της χώρας, για την επόμενη δεκαετία. Θα είναι άξιος της τύχης του...


Όλα τα post για μια άθλια θητεία, εδώ.



Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου φιλοξενεί τους υποψήφιους Δημάρχους Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, Νίκο Σοφιανό, Ελένη Πορτάλιου και Γιώργο Αμυρά σε μια συγκέντρωση-συζήτηση για τα φλέγοντα ζητήματα του Ιστορικού Κέντρου, στο ξενοδοχείο Dorian Inn, Πειραιώς 17, την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, στις 5.30μμ.

Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας.

Θα ακολουθήσουν ερωτήσεις από το κοινό.











Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το feleki και την Καμπάνια Πολιτών του.

H φωτό είναι από το http://images. metrophotochallenge.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "I Wish" του Αμερικανού αναμορφωτή της soul Stevie Wonder, από το σημαντικότερο άλμπουμ του.

Η "διακαναλική" απαίτηση

Ο λόγος για τον οποίον η διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού γίνεται στο Μέγαρο Μαξίμου (και όχι π.χ. στο στούντιο της ΕΡΤ), είναι γιατί θα θύμιζε αφόρητα προεκλογικό debate. Αυτό παραπέμπει όχι μόνο σε μια άκαμπτη και απονευρωμένη διαδικασία (που όλοι καταδικάζουν, αλλά κανείς δεν τολμάει να αλλάξει), αλλά δημιουργεί - όπως είναι λογικό - και απαιτήσεις των άλλων πολιτικών αρχηγών για συμμετοχή.


Όμως, δεν μπορεί η επιθυμία του πρωθυπουργού να μιλήσει σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια ταυτόχρονα, να αντιμετωπίζεται ως υποχρέωση για ένα προεκλογικό debate των αρχηγών, σε αυτοδιοικητικές εκλογές: Δεν ψηφίζουμε κόμματα, ψηφίζουμε τοπικούς συνδυασμούς που στηρίζονται από κόμματα, πολλές φορές με ετερόκλητες συμμαχίες.

Πέρα από τις αδιαμφισβήτητες παθογένειες των ίδιων των τηλεοπτικών σταθμών, μία από τις αρρώστειες του “καθυστερημένου” πολιτικού/μιντιακού μας συστήματος, είναι οτι τα κόμματα θέλουν να υποχρεώνουν ακόμα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, να ακολουθούν τους όρους τους και τις επιθυμίες τους - κάτι που γίνεται με ασφυκτικό τρόπο, μέχρι τώρα, στα προεκλογικά debate των βουλευτικών εκλογών. Μία άλλη είναι οτι παρεξηγείται η έννοια της "ισοπολιτείας", στην έκφραση των απόψεων. Πολύ σωστά, με τις όποιες ρυθμίσεις του εκάστοτε ΕΣΡ, επιχειρείται να δοθεί σε όλους η ευκαιρία να εκφράζεται η άποψη τους, ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικού ποσοστού, για να υπάρχει η δυνατότητα αύξησης αυτού του ποσοστού. Αυτό δεν σημαίνει όμως, οτι επειδή ο πρωθυπουργός καλεί τα κανάλια, οτι αυτά είναι υποχρεωμένα να “τρέξουν” προς εξυπηρέτηση και του 3%, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν για το 30%. (Ήδη σε ένα πάνελ με 5 ή 6 εκπροσώπους κομμάτων, καταστρατηγείται η αρχή της αναλογικότητας, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος - δεν μπορεί όμως γενικώς να είναι ίδια χρονικά η κάλυψη της μεγάλης πλειοψηφίας και του μονοψήφιου ποσοστού). Υποχρέωση “απόλυτης” (και αναλογικής πάντα) κάλυψης έχει, ως δημόσια τηλεόραση, μόνο η ΕΡΤ - κι αυτή πολλές φορές γίνεται αντικείμενο “εκμετάλλευσης” των επιθυμιών και ελαχίστων ομάδων, για να μπορεί να δοθεί φωνή “ανάπτυξης” και στον πιο περιθωριακό.

Αν λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιθυμούν να δώσουν οι αρχηγοί τους μια διακαναλική συνέντευξη, ας τα καλέσουν. Είναι απολύτως ελεύθεροι να κάνουν το ίδιο, που έκανε ο κύριος Παπανδρέου. (Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την πάγια απαίτηση κάποιων εφημερίδων, να συμμετάσχουν οι εκπρόσωποι τους: Ας διοργανώσουν μια κοινή συνέντευξη όποιου θέλουν, μεταξύ τους. Ποιό κανάλι θα δεχτεί να μεταδώσει κάτι, στο οποίο δεν θα συμμετέχει ο εκπρόσωπος του; Και με ποιό κριτήριο θα διαλέξεις 2 τηλεοράσεις, 2 εφημερίδες και 2 ραδιόφωνα;)

Να δούμε όμως ποιό μέσο θα δεχτεί. Διότι, εδώ για τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, που έχει παγίως πρόδηλο ενδιαφέρον (πόσο μάλλον δεδομένων των δημοσκοπήσεων και των πολιτικών εξελίξεων), εκφράστηκαν αντιρρήσεις από 2-3 κανάλια, που δεν ήθελαν να χαλάσουν το πρόγραμμα τους και τα έσοδα από τις διαφημίσεις, σε εποχές κρίσης - και τελικά ακολουθούν, γιατί δεν θέλουν να μείνουν “έξω από το χορό”. Πόσο μάλλον για τη συνέντευξη του κυρίου Σαμαρά, της κυρίας Παπαρήγα ή του κυρίου Τσίπρα. Τις οποίες είναι αμφίβολο οτι θα κάτσει να δει ικανό ποσοστό τηλεθεατών - ούτε καν των ψηφοφόρων του κάθε κόμματος.

Γι αυτό, ας αφήσουν τις κραυγές και τις απαιτήσεις, για “ίση μεταχείριση”. Ας κερδίσουν αυτό που μπορούν, άλλωστε η κρίση είναι βαθιά για όλο το πολιτικό σύστημα. Είναι βέβαιο, οτι αν μπορούσαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και τη τηλεθέαση, τα κανάλια θα έσπευδαν. Και το οτι ζητάνε προεκλογικό debate των πολιτικών αρχηγών, είναι εκ του πονηρού, με την επιθυμία η έκθεση τους στο κοινό να καθοριστεί από την παροιμία “κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”...








Η φωτό είναι από το www.philenews.com και το εξώφυλλο από το http://play.bluefm.com

Το post συνοδεύεται από το "Back It Up" της Ολλανδέζας Caro Emerald.

Τα δικαιώματα και η ντροπή

Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από αυτή την αφίσα. Οι φωτογραφίες με σοκάρουν - πάντα με σόκαραν οι πράξεις αυτοτραυματισμού και αυτοθυσίας, πόσο μάλλον το να ράβεις το στόμα σου, για να κάνεις ακόμα πιο παραστατική την απεργία πείνας. Διαβάστε το κείμενο, για να δείτε πόσο κουτοπόνηρα έχει μάθει αυτή η χώρα να αντιμετωπίζει τέτοια ζητήματα - και δείτε το ρεπορτάζ του Euronews, το blog τους και τη σελίδα τους στο Facebook.



Σοκαριστική (όχι οτι δεν το ξέραμε, αλλά το διαπιστώνουμε και "με τη βούλα") είναι και η κατάσταση στα κρατητήρια. Μας το είπε κατάμουτρα ο απεσταλμένος επιθεωρητής του ΟΗΕ. Ντροπή μας, γιατί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα - και οι ηγεσίες των υπουργείων Δημόσιας Τάξης (και τώρα Προστασίας του Πολίτη) και Δικαιοσύνης έχουν τεράστιες ευθύνες. Και δεν έχει γίνει τίποτα, γιατί απλούστατα η κοινωνία δεν ενοχλείται...


Επειδή το θέμα των δικαιωμάτων είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, δείτε και για τη συζήτηση "Αστικός χώρος και δικαιώματα", που θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα.


Update: Κόντρα στη Βουλή για το αυτονόητο δικαίωμα των μουσουλμάνων να έχουν επιτέλους ένα χώρο λατρείας.









Οι φωτό είναι από το http://iranianhungerstrike. blogspot.com και το www.theinsider.gr, ενώ το εξώφυλλο είναι από το http://lyricalcandy.com

Το post συνοδεύεται από το "It's A Shame" της Βρετανίδας Monie Love.

Athens Prize for Literature (2009)

Στο πλαίσιο της διεθνοποίησης της ελληνικής λογοτεχνίας, το περιοδικό (δε)κατα έχει θεσπίσει ένα νέο λογοτεχνικό βραβείο, το "The Athens Prize for Literature", που ετησίως θα προορίζεται για δύο μυθιστορήματα, το ένα έλληνα συγγραφέα και το άλλο ξένου, μεταφρασμένο στα ελληνικά.

Το βραβείο των εκδοτών και των συγγραφέων έχει στόχο να διεθνοποιήσει τον βραβευμένο έλληνα συγγραφέα, ο οποίος πάνω σε πιο γερά θεμέλια θα μπορέσει να παράγει έργο με μεγαλύτερες αξιώσεις. Τα λογοτεχνικά βραβεία συμβάλλουν στην αύξηση της εμβέλειας της λογοτεχνικής ποιότητας και το συγκεκριμένο βραβείο έχει ως στόχο την αύξηση της «ορατότητας» της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, σε πλαίσιο όχι μόνο εθνικό, αλλά και διεθνές.

Όλα τα μέλη των δύο επιτροπών είναι συγγραφείς (μερικοί εκ των οποίων είναι και κριτικοί), πρόσωπα ευρείας αποδοχής και εγνωσμένου λογοτεχνικού κύρους, που εκπροσωπούν τέσσερις διαφορετικές γενιές. Για τον έλληνα συγγραφέα: Κατερίνα Ζαρόκωστα, Αχιλλέας Κυριακίδης, Ντίνος Σιώτης, Χρύσα Σπυροπούλου και Πέτρος Τατσόπουλος.
Για τον ξένο συγγραφέα: Κώστας Ακρίβος, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Λίλυ Εξαρχοπούλου, Σοφία Νικολαΐδου, Κοσμάς Χαρπαντίδης.

Η ανακοίνωση των δύο νικητών θα γίνει ταυτόχρονα με την τελετή βράβευσης, την Τετάρτη, 20 Οκτωβρίου 2010, στις 7:30 το βράδυ, στο Citylink στη Στοά Σπυρομήλιου, στο ανακαινισμένο μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, στο κέντρο της Αθήνας. Θα παρουσιάσει ο Προκόπης Δούκας.




Update: Το βραβείο ξένου μυθιστορήματος (2009) απονεμήθηκε στον Κινέζο αντικαθεστωτικό συγγραφέα Μα Γιαν, για το "Πεκίνο σε κώμα", μτφρ. Μαριάννα Μπεμπετίδη, εκδόσεις Πάπυρος.

Το βραβείο ελληνικού μυθιστορήματος (2009) απονεμήθηκε στον Δημήτρη Σωτάκη, για "Το θαύμα της αναπνοής", εκδόσεις Κέδρος.

Λεπτομέρειες και short list, εδώ.








Η φωτό και το λογότυπο είναι από το www.helleniccomserve.com και το εξώφυλλο του δίσκου από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το ανεπανάληπτο "Children' s World", σε live εκτέλεση, από τον Αμερικανό Maceo Parker, που εμφανίζεται απόψε στο λίγα βήματα πιο δίπλα, στο Παλλάς, μετά από 14 χρόνια! Για πλούσιο (φωτο)ρεπορτάζ, δείτε τον Τσαλαπετεινό, εδώ.

Οι "βουβές" εκλογές...

Είμαστε ίσως μπροστά στις πιο αστάθμητες και μουδιασμένες εκλογές, που έχουμε δει. Οι παραδοσιακές ισορροπίες και επιδόσεις θρυμματίζονται, οι συμμαχίες είναι συνώνυμες με την έκπληξη και το αποτέλεσμα (όπως και τα συμπεράσματα που θα βγουν) μοιάζουν θολά.


Το ΠΑΣΟΚ, που άρχισε την προεκλογική περίοδο με την πολύ αισιόδοξη πρόβλεψη της κατάκτησης διψήφιου αριθμού περιφερειών (με μόνη σίγουρη ήττα αυτή από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη στην Κεντρική Μακεδονία), τώρα κινδυνεύει να κινηθεί κάτω από το μισό των 13 περιφερειών. Αν δεν τις κατακτήσει, έχει πρόβλημα.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν πάντοτε εξόχως αντιπολιτευτικές, αλλά και ευκαιρία για τη λεγόμενη “χαλαρή” ψήφο, που ευνοούσε μικρά κόμματα και ανεξάρτητους συνδυασμούς. Η συγκυρία, αλλά και η πολεμική κατά του μνημονίου, αναμένεται να εντείνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά ενδεχομένως να τους προσδώσουν και άλλα, πιο πολύπλοκα και πρωτόγνωρα. Για παράδειγμα, στην Πελοπόννησο, η αμφιλεγόμενη υποψηφιότητα Τατούλη έχει υποστηρικτές τους Νεοδημοκράτες στη Λακωνία και πολέμιους τους Πασοκτζήδες στην Κορινθία.

Στην Αττική, η αδύναμη υποψηφιότητα Σγουρού, σε συνδυασμό με την “αντιμνημονιακή ανταρσία” Δημαρά, μπορεί να φέρουν και τους δύο στο δεύτερο γύρο, με νικητή τον δεύτερο. Αστάθμητος παράγοντας και η υποψηφιότητα του υποστηριζόμενου από τον ΣΥΡΙΖΑ εργατολόγου Μητρόπουλου, που έχει στόχο να προσελκύσει τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του (κυρίως “λαϊκού”) ΠΑΣΟΚ - άγνωστο με ποια επιτυχία, πάντως κάτω από τις ψήφους του ΚΚΕ, σύμφωνα με τις (πολύ ρευστές άλλωστε) δημοσκοπήσεις. Η τελική αποτυχία του ΠΑΣΟΚ θα θεωρηθεί κόλαφος, αλλά ταυτόχρονα θα αποτελέσει και μια “αποδεκτή” εκτόνωση της οργής των ψηφοφόρων για το μνημόνιο. Άλλωστε, ο χάρτης θα βαφτεί πράσινος ούτως ή άλλως - και ο Γιάννης Δημαράς πιθανόν να είναι πολύ σύντομα και πάλι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, μια και δεν έχουν διαρρηχθεί οι γέφυρες.

Αντίθετα, η ολοκληρωτική καταστροφή παραμονεύει για την ηγεσία της ΝΔ, με την ακόμα πιο αδύναμη και απολιτίκ επιλογή Κικίλια. Το “πολιτικό τέκνο” του Νικήτα Κακλαμάνη δείχνει οτι δεν θα καταφέρει να περάσει ούτε καν στο δεύτερο γύρο, εκθέτοντας τον Αντώνη Σαμαρά. Το σενάριο αυτό εξηγεί και το αμετροεπές ανέβασμα των τόνων από τον αρχηγό της ΝΔ, αλλά και τη γενικότερη αγωνία και κινητοποίηση. Η όξυνση στο “γήπεδο του μνημονίου” βολεύει, αλλά δεν εγγυάται τα καλά αποτελέσματα, ειδικά αν δεν κερδηθεί η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, όπου θα κριθούν επίσης οι εντυπώσεις.

Ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Γιώργος Καμίνης υπολείπονται των αντιπάλων τους, ωστόσο οι δημοσκόποι των στρατοπέδων τους δηλώνουν αισιόδοξοι για θετικό αποτέλεσμα - αν και με πολλές δυσκολίες. Αν επαληθευτούν οι πληροφορίες από μυστικές δημοσκοπήσεις για μαζικό κύμα απολιτίκ ψήφου “της πλάκας”, αλά Γιουροβίζιον, που θα φέρουν τον Ψινάκη πρώτο σε σταυρούς, φαίνεται οτι η πρωτεύουσα θα ευθυγραμμιστεί με τα φαινόμενα που φέρνουν αδιαμφισβήτητο νικητή τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, στην περιοχή της συμπρωτεύουσας. Άγνωστο παραμένει τι θα πράξει η (παλαιο)πασοκική ψήφος στον α' γύρο, αλλά και η αριστερή (πλην ανανεωτών) ψήφος στον β’ γύρο - αν δηλαδή θα προτιμήσει την επιβίωση Γκιουλέκα και Κακλαμάνη, από το να ψηφίσει έναν “υποψήφιο του μνημονίου”. Επίσης κάποιο ρόλο ίσως παίξει η διείσδυση και αποδοχή του Καμίνη στην κεντροδεξιά.

Η επικράτηση Μίχα έναντι Μιχαλολιάκου στον Πειραιά θεωρείται βέβαιη - και είναι το μόνο σίγουρο χαρτί του ΠΑΣΟΚ. Από το τι θα μπορέσει να προσθέσει πάνω σε αυτό (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, αριθμός περιφερειών πάνω από τις 6) θα εξαρτηθούν και οι εντυπώσεις. Αντίστοιχα για τη ΝΔ, η απώλεια και των τριών μεγάλων δήμων και του β’ γύρου στην Αττική, θα είναι η κόκκινη γραμμή, κάτω από την οποία θα σημάνει συναγερμός: Η πλαγιοκόπηση από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη (της Ντόρας και του ΛΑΟΣ) θα είναι σφοδρή - και θα αμφισβητηθούν οι πολιτικές, η στρατηγική και η επικοινωνία, υπό την παρούσα ηγεσία και το επιτελείο της.

Για τα μικρά κόμματα, οποιαδήποτε μη εντυπωσιακή αύξηση των ποσοστών τους, θα είναι αποτυχία. Ειδικά, για τα κόμματα της αριστεράς, η ευκαιρία του μνημονίου είναι μοναδική - ωστόσο οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν να επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο, ούτε για το ΚΚΕ, ούτε για τον πολύπαθο και “ιδανικό αυτόχειρα” ΣΥΡΙΖΑ, που έχει να αντιμετωπίσει την “τριχοτόμηση του χώρου”, με την προσθήκη της υποψηφιότητας Αλαβάνου. Η πρωτοεμφανιζόμενη Δημοκρατική Αριστερά θα πρέπει να είναι ευτυχής, αν ο Γρηγόρης Ψαριανός πλησιάσει το 3% στην Αττική - ποσοστό που παραπέμπει σε φλερτ με τη Βουλή. Όσο για το ΛΑΟΣ, που ως συνήθως ψαρεύει σε θολά νερά, δεν δείχνει ικανό να κάνει την έκπληξη. Η κατάσταση στη “δεξιά πολυκατοικία” είναι ασαφής και μάλλον δεν είναι εύκολο να αποδώσει το “πλιάτσικο” σε ψήφους διαμαρτυρίας, καθώς υποστήριξε το μνημόνιο, για να διαφοροποιηθεί από τη Νέα Δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο των πρόωρων εκλογών δεν κρίνεται σοβαρό, εκτός εάν υπάρξουν τέτοιες πολιτικές εξελίξεις που θα επιφέρουν μαζική αποχώρηση βουλευτών της συμπολίτευσης ή εξέγερση που θα βάλει φωτιά στο Κοινοβούλιο. Ο Δεκέμβρης προμηνύεται δύσκολος, αλλά όχι τόσο εάν η απόφαση για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου έριχνε στα μαλακά τον Κορκονέα. Όταν αυτό συμβεί, με την έφεση, θα έχει παρέλθει ικανός χρόνος, για πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση.

Η “βουβή ψήφος” πάντως, σε συνδυασμό με τη αστάθμητη αποχή, θα φέρει σε κάποιες περιπτώσεις τα “πάνω-κάτω”. Σίγουρα όμως, εκτός από συγκεκριμένες ελπιδοφόρες περιπτώσεις, δεν θα ανανεώσει ριζικά την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, που καλείται να “κυβερνήσει ενισχυμένα”, ελέω Καλλικράτη και να ανατρέψει τη δυσώδη πορεία των μητροπόλεων μας. Δυστυχώς - και πάλι - δεν αναδείξαμε “καλύτερους”. Κι όσοι υπάρχουν, δεν δείχνουμε έτοιμοι να τους στηρίξουμε...







H φωτό είναι από το www.iranian.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το κλασικό "Ι' ve Got You Under My Skin" του Cole Porter, από τον Καναδό Michael Buble.

Η τέχνη της Sylvie Guillem

Δεν την είχα ξαναδεί, την κυρία “6 o’ clock”. Είχα και μια μικρή επιφύλαξη, μήπως αποδειχθούν αληθινοί οι φόβοι επαϊόντων φίλων, οτι με μια τόσο “εμπορική” σταρ, μπορεί να πέσω και σε καμιά “αρπαχτή”. Σε αυτό συνηγορούσε και το πρόγραμμα των 62’ (καθαρός χρόνος), καθώς και η αίσθηση ενός “προσωπικού ρεσιτάλ”, που θα μπορούσε να είναι μια επίδειξη δεξιοτεχνίας, κενή άλλου περιεχομένου.

Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον χαρισματικό χορογράφο Russel Maliphant (και παρτενέρ της Sylvie Guillem) - και τους έξοχου επιπέδου συνεργάτες του: Τον φωτιστή Michael Hulls και τον συνθέτη Andy Cowton.

Η παράσταση, αποτελούμενη από 4 κομμάτια, άρχισε με μια εντυπωσιακή, αλλά όχι συναρπαστική κίνηση της Guillem, χορογραφημένη σε ένα κομμάτι φλαμένκο. Μετά το “Solo”, ακολούθησε το “Shift”, με τον ίδιο τον Maliphant, ευρηματικό ως προς τη χρήση του φωτός και των σκιών (τα πρώτα σημάδια μεγαλοφυίας στην παράσταση), αλλά όχι πρωτόγνωρη χορογραφικά και μάλλον βαρετή μουσικά. Δεν είχαμε ακούσει ακόμα Cowton.

Κι εκεί που άρχισα να γκρινιάζω μέσα μου οτι κάτι πρέπει να γίνει με τις μουσικές που προτιμούν χορογράφοι και χορευτές (“γιατί δεν ρωτάνε κανέναν που ξέρει από πραγματικά καλή μουσική - ή μήπως διαλέγουν αυτό που τους βολεύει χορευτικά και αδιαφορούν για το τι ακούει το κοινό;”), ήρθε το “Two”. Όχι αυτό του Δημήτρη Παπαϊωάννου, βεβαίως, αλλά ένα εκπληκτικό κομμάτι, με την Guillem να κερδίζει σόλο τον ενθουσιασμό του κοινού, σ’ ένα απίστευτο παιχνίδι με το φως - και μια απολύτως σύγχρονη σύνθεση εξαιρετικής αισθητικής, με ηχογραφημένα φυσικά, δυνατά drums. Αριστούργημα...

(Μια “ιδέα” του, χωρίς να μπορείτε να απολαύσετε όλο το μεγαλείο του φωτισμού, μπορείτε να πάρετε εδώ. Αξίζει.)

Μετά το διάλλειμμα, το μοναδικό τους ντουέτο, το βραβευμένο “Push”, ήταν ένα ημίωρο βάλσαμο κίνησης δύο υπέροχων κορμιών, που ερωτοτροπούν χωρίς να είναι σέξυ - μόνο γλύκα ανάβλυζε από αυτό “διαρκές μπλέξιμο”. Δεν καταλάβαινες πότε πέρασαν τα λεπτά.

Η Guillem είναι μια μεγάλη καλλιτέχνις - και μια ζηλευτή γυναίκα στα 45 της. Αυτό που παρουσίασε με τον Malliphant ήταν πραγματική τέχνη. Μπορεί να μην πρόσφερε τη συνολική συγκίνηση μιας ολοκληρωμένης παράστασης με μύθο, όπως αυτή που είχα παρακολουθήσει πρόπερσυ στην Επίδαυρο, παρούσης (ακόμα) της Pina Bausch. Αλλά ήταν πολύ κοντά. Η ζωή έχει άλλο νόημα, όταν μπορείς να προσφέρεις τέτοιο πράγμα στο κοινό. Respect...


* H Sylvie Guillem έδωσε τρεις παραστάσεις (οι δύο της Πέμπτης και της Παρασκευής έγιναν sold out αμέσως και προστέθηκε και μια ακόμα "μπροστά", την Τετάρτη) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - και άλλες δύο το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη.





Η φωτό από το "Push" είναι από το www.exploredance.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από "A Flower Is Not A Flower" του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto, από το τελευταίο του άλμπουμ "Playing The Piano".

Δημόσια συζήτηση για το Ιστορικό Κέντρο

Η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του


Ιστορικού Κέντρου προσκαλεί τους υποψήφιους Δημάρχους Αθηναίων, σε μια συγκέντρωση-συζήτηση για τα φλέγοντα ζητήματα του Ιστορικού Κέντρου, στο ξενοδοχείο Dorian Inn, Πειραιώς 17, την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, στις 5.30μμ.

Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας.

Θα ακολουθήσουν ερωτήσεις από το κοινό.




Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου

Πλ. Θεάτρου 24, τηλ. 210-3258710

www.istorikoghetto.wordpress.com, istorikoghetto@gmail.com








H φωτό είναι της Καρολίνας Κλωναρίδου και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Inner City Blues" του πιο πολιτικοποιημένου αναμορφωτή της soul Marvin Gaye, από το πιο οικολογικό άλμπουμ όλων των εποχών.

Η Κοσμοχαλασιά

Αν η ιστορία μιας χώρας γυρνούσε πίσω στην εποχή της γέννησής της, αν μια πόλη ολοένα μίκραινε και γινόταν ένα μικροσκοπικό χωριό και μετά ένα βοσκοτόπι, πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει;
Η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, γυρεύει το δρόμο της μέσα στο χάος μιας βιβλικής καταστροφής. Από τη μια μέρα στην άλλη, το ηλεκτρικό κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθιστώνται από γραφομηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύει κάθε ίχνος πολιτισμού. Οι άνθρωποι κλείνονται στο σπίτι τους κι όσα κτίρια έχουν μείνει ακόμα όρθια γίνονται φρούρια, ενώ η τροφή διανέμεται σαν το συσσίτιο. Έξω οι διαδηλωτές κολλάνε προκηρύξεις κατά της Κοσμοχαλασιάς. Βιτρίνες σπάνε, οι δρόμοι γεμίζουν θύματα. Και η Μαρία εισέρχεται σταδιακά στη βαρβαρότητα: χάνει τη δουλειά της ως γραμματέας, περιπλανιέται αβοήθητη στους δρόμους, γίνεται νοσοκόμα μα και πόρνη, διαπράττει ένα φόνο, τρέπεται σε φυγή και καταλήγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου. Αναζητεί τον Αλεχάντρο και νοσταλγεί τις βόλτες τους με τη μηχανή σε όλο το Μπουένος Άιρες. Ο ωραίος Αλεχάντρο όμως παραμένει άφαντος, ο παράδεισος του Μπουένος Άιρες μοιάζει να 'χει οριστικά χαθεί. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πολιτική αλληγορία για την τρομακτική κρίση της Αργεντινής, που τελικά ξεσπά και σαρώνει στο διάβα της τα πάντα. Μια ιστορία για την έρημο, αλλά και για τη φωνή της ερήμου, που αφηγείται με παράδοξο χιούμορ και πηγαία ανθρωπιά την κατάντια της ίδιας της ανθρωπότητας.



Με αυτό το δυσοίωνο μυθιστόρημα, ο Pedro Mairal γίνεται ο μεγαλύτερος υπερασπιστής της σύγχρονης δημοκρατίας. Περιγράφει τις ανυπολόγιστες συνέπειες της κατάρρευσης του πολιτεύματος και του δυτικού τρόπου ζωής, καταρρίπτοντας κάθε "αναρχική" ονείρωξη για καλύτερη ζωή "άμα καταργήσουμε το κράτος, τα κινητά και την τηλεόραση". Βεβαίως, ο Mairal σαρκάζει με περισσή μαεστρία την εξάρτηση μας από τα υλικά (ή και αποβλακωτικά) αγαθά, αλλά ταυτόχρονα περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την οπισθοχώρηση της ζωής σε μια "λίθινη εποχή" (και όχι φυσικά σε κάποια "παραδεισένια επιστροφή στη φύση"), αν αφήσουμε να χαθεί η έννοια της οργανωμένης κοινωνίας.

Η Κοσμοχαλασιά είναι μια απροσδιόριστη απειλή, αλλά τελικά δεν έχει και τόσο σημασία, αν δεν μορφοποιείται ακριβώς. Ορμώμενος προφανώς από τις πραγματικές εικόνες της κρίσης της Αργεντινής και προεκτείνοντας τις με οργιώδη φαντασία, ο συγγραφέας περιγράφει εφιαλτικές σκηνές "περιχαράκωσης" των κατοίκων στα κτήρια-τετράγωνα (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κίνδυνος), εμφύλιες διαμάχες των νέων "συντεχνιών", αλλά και επεισόδια πρωτόγονης βίας στην άγρια φύση της ενδοχώρας.

Αφιερωμένο σε όσους ονειρεύονται την "εξέγερση" και την "επανάσταση"...









To εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.books.gr και του cd από το http://pivotaltango.com

Το post συνοδεύεται από το "Postales", από το πρώτο άλμπουμ του Αργεντινού Federico Aubele.