H ζωή εδώ και τώρα...

Την ώρα που ο σκηνοθέτης και γκόμενος της Cecile de France της λέει “Πάρε λίγο χρόνο διακοπές, η εκπομπή σου θα σε περιμένει όποτε θέλεις”, γέλασα πικρά. Όπως λέει και ο old boy, ο Clint Eastwood δεν ασχολείται στην πραγματικότητα με το “μετά”, αλλά με το “τώρα”, το “εδώ”. Αυτό που είναι σκληρό, ακόμα κι αν είναι κομψό. Ακόμα χειρότερα αν είναι και άκομψο.


Η κομψότητα της ηρωίδας, που είναι πλούσια και διάσημη, αλλά όχι “κενή”, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ελαφρώς πρησμένο πρόσωπο του εντελώς Αμερικανού Matt Damon. Που παρεμπιπτόντως, όπως και πολλοί άλλοι Di Caprio της γενιάς του μπορεί να εξελίσσονται σε καλούς ηθοποιούς, δεν έχουν όμως την κομψότητα και τη γοητεία της ενός Paul Newman, ενός Robert Redford ή ενός Al Pacino - φυσικά και του ίδιου του Eastwood. Ίσως έχει να κάνει με τη δική μου γενιά, αλλά και από τους προηγούμενους μεταπολεμικούς “ομορφονιούς” του Χόλυγουντ, θεωρώ τους σταρ των sixties και των seventies πολύ πιο ωραίους.

Στην ωραιότερη επίδειξη του γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει σύνταξη νωρίς, ο κάποτε μέτριος ηθοποιός των σπαγγέτι-γουέστερν κάνει τη μια καλή ταινία πίσω από την άλλη (μόνο την προηγούμενη του δεν είδα, με το ράγκμπυ και τη Νότια Αφρική, λόγω αδιάφορου θέματος). Τόσο κοντά στο θάνατο - κι όμως θέλει να τον πλησιάσει με ανάλυση. Κατά βάση, θέλει να μιλήσει για τη ζωή, που τελειώνει.


Και μάλιστα, δεν θέλει καθόλου να μιλήσει για την πολιτική της πλευρά. Δεν τον ενδιαφέρει αν τα φαρμακεία είναι κλειστό επάγγελμα, αν πρέπει ή όχι να καπνίζουμε στα μαγαζιά λόγω κρίσης, αν πρέπει ή όχι να πληρώνουμε διόδια ή αν πρέπει (επίσης λόγω κρίσης) να συνεχίσουμε να χτίζουμε σε 4 και όχι στα 10 στρέμματα, ώσπου να χτιστεί όλη η Ελλάδα (και αφού βέβαια κάναμε το 21% της χώρα περιοχή Natura, διότι υπήρχε παραδάκι - και τώρα το πληρώνουμε). Δεν τον ενδιαφέρει ούτε καν η τρομοκρατία, γιαλαντζί ή όχι. Η έκρηξη του τρένου, από την οποία σώζεται ο πιτσιρικάς δίδυμος είναι ένα πλάνο μερικών δευτερολέπτων.

Όλη αφήγηση γίνεται για τη μοναξιά της ζωής ή του “πληκτρολογίου” (όπως αποκαλείται το γυναικείο τριγωνάκι στον οριακά οσκαρικό πλέον “Κυνόδοντα”). Γι αυτή την αναμέτρηση με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας, με τα επιτεύγματα μας. Η λύση είναι πάλι στον έρωτα, βέβαια. Και στην τέχνη, στη δημιουργία. Μάλλον ο κάποτε “σκληρός” και σχεδόν ακροδεξιά στενόμυαλος Eastwood το έχει καταλάβει - και όπως και με το "Gran Torino" προσπαθεί να ξεπληρώσει.

Δεν με ενθουσίασε όσο αυτό. Αλλά όσο περνάνε οι ώρες, με συγκινεί σιγά-σιγά, σαν τσουνάμι. Η κούραση, οι δουλειές, το πονεμένο χέρι που χρειάζεται αποχή από το πληκτρολόγιο, υποχώρησαν για λίγο. Ίσως για να τιμήσουν ξανά έναν μεγάλο μετανοιωμένο. Και ίσως τον πιο πλήρη δημιουργικά ογδοντάρη του πλανήτη...











H φωτό της ταινίας είναι από το http://theblackboxoffice.com, το σκίτσο από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.hassanhajjaj. blogspot.com.

Το post συνοδεύεται από το "Beautiful Tango" της Μαροκινής Hindi Zahra, που ζει και εργάζεται στη Γαλλία.