31.5.11

Το κατενάτσιο της καταστροφής...

Σκηνή 1η: Ο Μ. είναι απόφοιτος γυμνασίου, καταμετρητής στη ΔΕΗ. Έχει μη ελεγχόμενο ωράριο, αλλά είναι γενικά συνεπής στη δουλειά του. Επί της ουσίας, δεν δουλεύει πάνω από 3-4 ώρες την ημέρα. Ομολογεί στη φίλη του τη Ν. που είναι αρχισυντάκτρια, με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και σχεδόν 30 χρόνια στη δουλειά, οτι ντρέπεται που αυτός αμείβεται με 2500 καθαρά - και αυτή με το ζόρι 1700. Ξαφνικά συνειδητοποιεί οτι αυτό που θεωρούσε κατάκτηση και “μαγκιά”, απότοκο ενός απαράδεκτου και βλαπτικού συνδικαλισμού, ίσως είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε.

Σκηνή 2η: Στο μετρό, την ημέρα της Πρωτομαγιάς, μετά τη συγκέντρωση που έμοιαζε σαν ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο. Ίσως γιατί είναι πρόσφατες οι αποκαλύψεις με τη ΓΕΝΟΠ, ίσως γιατί ο κόσμος γυρνάει συνολικά την πλάτη σε αυτόν τον συνδικαλισμό. Η παρέα των τριών οικτίρει τους εργαζόμενους που δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, “ζώα, είναι ζώα”, μια χαρακτηριστική αποστροφή. Σχολιάζουν την επικαιρότητα και με πολλά τς, τς, τς καταλήγουν: “Σκέψου να μην είχαμε και κομμουνιστικό κόμμα - φαντάσου τι γίνεται στις άλλες χώρες”...

Σκηνή 3η: Στο πλοίο από την Ιταλία. Εύσωμος φορτηγατζής από το βορρά βρίζει την κυβέρνηση, κάποια στιγμή πετάει κάτω το κουτί με τα τσιγάρα του “Χρυσή αυγή θα ψηφίσω, η μόνη λύση”. Λίγο μετά ηρεμεί - και αρχίζει και παραθέτει πώς κατά λάθος πήρε τέσσερα πλαστά τιμολόγια, μιλάει για το όργιο των παρανομιών που βρίσκεται στο αμπάρι του πλοίου, για το πώς δεν επιθυμεί “να κάνει συνέταιρο την εφορία”...



Όλες οι αποχρώσεις της σύγχυσης, βρίσκουν τη θέση τους σε μια νέα εικόνα της ζωής μας. Από τον ακροατή, που αφού άκουσε το σχόλιο μου για τις δημοσιογραφικές εκλογές (όπου απογοητευτικά λίγα άλλαξαν, δυστυχώς), με προέτρεψε να μην ψηφίσω “το ψηφοδέλτιο που έχει όλους τους δημοσιογράφους της φιλοκυβερνητικής Καθημερινής” (μόνο μια υπάρχει, όπως μπορείτε να δείτε), εως την συνδικαλίστρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που βλέπει με τρόμο να γκρεμίζεται η “ιερότητα” του συνδικαλισμού, όπως τον είχε μάθει, στη μετά Φωτόπουλο εποχή.

Οι “Αγανακτίστας” (η αρχική χρήση της κατάληξης δεν πιστώνεται στους Ατενίστας, αλλά στους Ονεδδίστας του old-boy), βάζουν και αυτοί το χεράκι τους: Είναι μια πρόοδος; Ναι. Θα οδηγήσει κάπου; Ενδεχομένως όχι. Πρέπει να κρίνουμε από τόσο νωρίς; Όχι.

Αν “η πλατεία ήταν γεμάτη, με αυτό το νόημα που έχει κάτι”, είναι γιατί αισθητικά έχει κατακτηθεί μια νίκη, απέναντι στον
χρεωκοπημένο
τρόπο πολιτικο-συνδικαλιστικής έκφρασης, που αναπτύχθηκε τα τελευταία 35 χρόνια. Απέναντι στην ξύλινη γλώσσα, αισθητική του πανό, του βαριεστημένου συνθήματος και του απωθητικού “κάτω τα ξερά σας, ο ιμπεριαλισμός κλπ. κλπ.”

Όχι όμως μόνο αισθητικά, αλλά και πολιτικά. Το ακηδεμόνευτο, το αυθόρμητο, το απλό και σύγχρονο και ανθρώπινο (που άρχισε με τις συγκεντρώσεις με τα μαύρα, για τις φωτιές της Πάρνηθας), η χρήση των μέσω κοινωνικής δικτύωσης είναι ενθαρρυντικά. Η επαναφορά της πραγματικά ειρηνικής διαδήλωσης, ως μέσου διαμαρτυρίας όταν πραγματικά αξίζει (κι όχι δυόμιση φορές την ημέρα κατά μέσο όρο, έστω και από 50 άτομα), που δεν επιτρέπει την κουκούλα, την τυφλή σύγκρουση και το άθλιο κρυφτό με τα ΜΑΤ, η έμπρακτη καταδίκη της βίας, η απουσία φανατισμού, τα χρώματα, οι εφευρετικές κατσαρόλες, οι μουσικοί είναι πολύ θετικό βήμα - ειδικά για μια χώρα που εξέθρεψε και μετά ανεχόταν επί δεκατίες την τριτοκοσμική “στράτευση” μιας άλλης εποχής.

Οι αφέλειες* για άμεση δημοκρατία (αλήθεια, πόσοι θα μιλήσουν στη συνέλευση όταν “γίνουμε ακόμα περισσότεροι”, όταν τώρα θέλει ώρες;), τα εμπρηστικοχαβαλεδιάρικα συνθήματα της τρομοκράτησης “έρχονται κρεμάλες”, “να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” και ότι στοχοποιεί “τους 300”, οι μούτζες οι ελληνικές σημαίες, η καταδίκη του μνημονίου γενικώς και αορίστως (χωρίς απάντηση για το ποιός θα μας δανείζει, μόλις τελειώσουν τα λεφτά σε κανένα μήνα), η καφενειακή αντιμετώπιση των λύσεων, η δυσκολία ομογενοποίησης στόχων και η “αφύπνιση” από ένα σύνθημα που δεν υπήρξε ποτέ , η απόπειρα "προσεταιρισμού" των κινητοποιήσεων από Πελεγρίνη/Θεοδωράκη και άλλους καθηγητές είναι όλα αρνητικά σημάδια. Αλλά ελπίζει κανείς, όχι καθοριστικά.


Αν λοιπόν, η μαζική προσέλευση στις πλατείες έχει να προσφέρει κάτι, αυτό είναι κυρίως στη μαζική αφύπνιση, στο οτι πρέπει το κάθε γρανάζι μιας οργανωμένης πολιτείας να ξανακάνει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά του. Όχι με καταδίκη και καταβαράθρωση των θεσμών - ακόμα και των πιο χρεωκοπημένων. Αλλά με πλήρη αναβάπτιση τους.

Κάτι που ως συνολική εικόνα, αυτή η χώρα, αρνείται να κάνει - από την κορυφή ως τα νύχια. Από τον παλαιοκομματικό υπουργό ή βουλευτή που κωλυσιεργεί και αρνείται, ως τον συνδικαλιστή και τον εκπρόσωπο συντεχνίας που εκλιπαρεί να μη χαθεί η ΔΕΚΟ του ή τα προνόμια του - και από τον προϊστάμενο στη δημόσια διοίκηση, ως τον μικροεπιτήδειο/τηδευματία, που θέλει να παρακάμψει την ουρά με το Χιουντάι ή τη Μερσεντέ του.

Μια ολόκληρη χώρα παίζει κατενάτσιο (σαν τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, μου είπαν κάτι φίλοι - μόνο που εκεί ήταν αταίριαστο στην ψυχολογία τους, αντίθετα με μας). Αρνείται να δει οτι πέρα από την κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και την ευρωπαϊκή μυωπική κατρακύλα, η Ελλάδα οφείλει να σκύψει στις αδυναμίες που την κατέστησαν σχεδόν μια διεφθαρμένη μπανανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ιδιότυπη χώρα της Αφρικής που κατοικείται από μια ιδιότυπη κοινωνία ικανών παραιτημένων. Και να πείσει οτι θα αλλάξει ρότα...

Η αλήθεια είναι οτι είναι είναι νωρίς, μέσα σε ένα χρόνο, να δει κανείς τις αγκυλώσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται. Ίσως, πολύ σοφά, η ζωή προβλέπει ένα σοκ, για να μπορέσουν να επέλθουν οι αλλαγές. Αλλά πόσο ακόμα πιο βαθειά πρέπει να μπει το μαχαίρι στο λαιμό, για να κινητοποιηθούμε; Όχι στις πλατείες (μόνο), αλλά στην καθημερινότητα στην πράξη, στη δουλειά, στο δήμο, στη δημόσια διοίκηση, παντού.

Πολλοί πιστεύουν οτι αυτά που πρέπει να γίνουν, θα γίνουν γιατί υπάρχει η τρόικα - κι ο εξαναγκασμός. Άλλοι πάλι, οτι αν δεν το θελήσουμε πραγματικά, δεν θα γίνουν ποτέ. Θα επιβληθεί (σύντομα) η επανάσταση των σιωπηλών; Γιατί τα λεφτά τελειώνουν...

*Διορθώνω, με την έκφραση μου αυτή εννοώ τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις οποίες δεν είμαι αντίθετος, αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας - στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Αντιθέτως, είμαι αναφανδόν υπέρ των τακτικών δημοψηφισμάτων, για μείζονα και ελάσσονα ζητήματα, όπως το έχω δει να γίνεται εδώ και δεκαετίες στις Ηνωμένες Πολιτείες - και θεωρώ οτι είναι απολύτως επιθυμητή έκφραση "άμεσης δημοκρατίας"...









H φωτό είναι από το www.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Bottle" του Αμερικανού Gil Scott-Heron, που είχε γράψει το περίφημο The Revolution Will Not Be Televised και πέθανε το Σάββατο.

buzz it!

11 σχόλια:

Dimitra είπε...

Αγαπητέ κύριε Δούκα,

Είμαι τη άποψης ότι έχει έρθει η ώρα να προταθούν συγκεκριμένα αιτήματα, τα οποία θα προσφέρουν δυναμική, ρυθμό, και ένα ακλόνητο raison d'être (λόγο ύπαρξης) σε αυτό το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα ειρηνικό κίνημα πολιτών.

Προτού λοιπόν γυρίσουμε όλοι στα σπίτια μας δικαιώνοντας το αίσθημα ματαιότητος που μας αποθαρρύνει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι η αλλαγή είναι αδυνατή, θα πρέπει να προχωρήσουμε μεθοδικά σε στοχευμένα αιτήματα τα οποία θα αποτελέσουν μοχλό διεκδίκησης ουσιαστικών τομών από τους κρατούντες.

Μιλήσατε για αναβάπτιση των θεσμών κύριε Δούκα. Γιατί λοιπόν ο ελληνικός λαός δεν την αναζητά στο πρόσωπο ενός αναθεωρημένου εκλογικού συστήματος, όπου όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές θα κατεβαίνουν ανεξάρτητοι κομμάτων, αχρωμάτιστοι και απαλλαγμένοι από τα δεσμά του μικροκομματικού ζυγού. Ενα σύστημα όπου οι μέλλουσες κυβερνήσεις θα δίνουν λόγο στη βουλή και το λαό που τους εξέλεξε και όχι σε ένα κομμά που φιμώνει τον προσωπικό τους λόγο, δίνοντάς τους για αντάλλαγμα απαλλαγή από την υποχρέωση να λογοδοτούν για τις πράξεις τους.

Η αποδέσμευση των εκλεγμένων από τα κόμματα είναι ένα απαραίτητο πρώτο βήμα προς την άρση ενός πανίσχυρου προστατευτικού κλοιού που παρέχουν οι κομματικοί μηχανισμοί σε φαινόμενα διαφθοράς και υπέρβασης εξουσίας, κλοιός που καθιστά τους κρατούντες υπεύθυνους-ανεύθυνους αποφάσεων που -φανερά ή κρύφά- επηρεάζουν το μέλλον όλων μας.

Φαντάζομαι ήδη πολιτικές κορώνες να υψώνονται κ να χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους αιτήματα ως "ορολογιακές βόμβες" στα θεμέλια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι ίδιοι οι πολιτικοί όμως φρόντισαν, μέσω των κομμάτων τους, για την τραγική αποσάθρωσή τους. Καιρός λοιπόν τα φάσκελα που απλόχερα χαρίζουμε μπροστά από τη βουλή, καθώς και η όλο και μεγαλύτερη αποχή του λαού από τις κάλπες να μεταφραστούν σε ουσιαστικές πράξεις απόρριψης της κομματοκρατίας και στήριξης μιας αναβαπτισμένης δημοκρατίας.

Μην ξεχνάμε όμως κ’ την προσωπική μας ευθύνη απέναντι στο φαινόμενο.
Η πάταξη της διαφθοράς είναι υπόθεση πολιτική και, όπως όλες οι πολιτικές υποθέσεις, πρέπει να αντιμετωπίζονται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό μας βίο.

Lion είπε...

Κυριε Δουκα, τα βαζετε - οχι για πρωτη φορα - με τα συνδικατα. Παρουσιαζετε τους συνδικαλιστες σαν να ειναι αυτοι υπευθυνοι για την καταντια της χωρας.

Επιμενετε ομως να ξεχνατε, ποιο κομμα εφτιαξε αυτον τον συνδικαλισμο που σημερα "κατεβαζει διακοπτες" σε ολη την χωρα οποτε του καπνισει.

Το πασοκ ξεκινησε αυτην την λαικιστικη πολιτικη, ηδη απο το 1981, συνεχιζοντας την ανελλιπως μεχρι σημερα. Το πασοκ αλωσε τις ηγεσιες των συνδικατων, το πασοκ εδωσε γραμμη στο συνδικαλιστικο κινημα εδω και 30 χρονια. Το πασοκ κατεβαζει τον (συνδικαλισμενο) κοσμο στους δρομους οποτε ωφελει τα μικροκομματικα του συμφεροντα.

Αλλωστε και τα "κεκτημενα" για τα οποια αγωνιζονται σημερα οι συνδικαλιστες, το πασοκ τα εδωσε.
Με εντελως παρανοικα και αλλοπροσαλλα - προνομια. Το οτι ο ΔΕΗτζης παιρνει 2500 καθαρα για 3 ωρες δουλειά, ειναι πασοκικο δημιουργημα και *κανενός* άλλου.

Γιατι τα βαζετε με τα συνδικατα που εχουν παράλογες απαιτησεις και τραμπουκικη συμπεριφορα; Τα συνδικατα φταινε για την καταντια της χωρας;

Prokopis Doukas είπε...

@Dimitra: Φοβάμαι οτι δεν υπάρχει πουθενά αντιπροσωπευτική δημοκρατία χωρίς κόμματα - εκτός αν είναι κάτι που δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.

Δεν θα έλεγα οτι είναι "ωρολογιακή βόμβα" μια τέτοια πρόταση, όλα μπορούμε να τα συζητάμε. Αλλά το πνεύμα του κειμένου μου είναι ακριβώς αυτό: Νομίζω οτι δεν πρέπει να επιδιώξουμε να καταργούμε άκοπα θεσμούς, που εμείς έχουμε ξεφτιλίσει. Αλλά να τους επαναφέρουμε στη σωστή τους λειτουργία. Αυτό ισχύει και για τα κόμματα και για τον συνδικαλισμό και για τη διακιοσύνη...

@Dralion: Γιατί "επιμένω να ξεχνάω"; Δεν ξεχνάω καθόλου. Αν και δεν ήταν μικρή η συμμετοχή *όλων* των υπολοίπων κομμάτων, στη δημιουργία αυτού του συνδικαλισμού. Ας πούμε, ο συνδικαλισμός αλά ΝΔ ή αλά ΚΚΕ είναι επίσης ένα απίστευτο μοντέλο επιζήμιου συνδικαλισμού για τη χώρα. Σας θυμίζω οτι ακόμα μέχρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι σχηματισμοί της αριστεράς ζητούσαν με κάθε ευκαιρία τη "μονιμοποίηση" χιλιάδων στο δημόσιο.

Όχι δεν είναι *μόνο* ο εκτροχιασμός του συνδικαλισμού υπεύθυνος για την κατάντια της χώρας. Είναι όμως ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες.

gerasimos είπε...

Διαφωνώ αγαπητέ Προκόπη ως προς τις 'αφέλειες για άμεση δημοκρατία'. Αν η δημοκρατία όπως την ξέρουμε σήμερα έχει κάποιο νόημα και μέλλον, αυτό είναι η άμεση δημοκρατία. Αφέλεια είναι να πιστεύουμε σε αυτό που ο Καστοριάδης αποκαλούσε εύστοχα 'μεταφυσική της αντιπροσώπευσης', ότι δηλαδή με κάποιον μαγικό, μεταφυσικό τρόπο οι 300 της Βουλής μας αντιπροσωπεύουν, ενσαρκώνοντας, μια μαγική Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια, τα πιστεύω, τις επιθυμίες, τις ανησυχίες μας. Η άμεση δημοκρατία είναι ένα σύνθημα της εποχής μας που ωριμάζει και επανέρχεται σε καιρούς αφύπνισης, από το Σιατλ και τη Γένοβα και τις διαδηλώσεις 'κατά της παγκοσμιοποίησης' πριν δέκα χρόνια στην Πουέρτα ντελ Σολ και την πλατεία Συντάγματος σήμερα...

Prokopis Doukas είπε...

@gerasimos: Διορθώνω, με την έκφραση μου αυτή εννοώ τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις οποίες δεν είμαι αντίθετος, αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας - στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Αντιθέτως, είμαι αναφανδόν υπέρ των τακτικών δημοψηφισμάτων, για μείζονα και ελάσσονα ζητήματα, όπως το έχω δει να γίνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες - και θεωρώ οτι είναι απολύτως επιθυμητή έκφραση "άμεσης δημοκρατίας"...

Ανώνυμος είπε...

'Αλλη μια φορά πολύ σωστός, Προκόπη.

Lion είπε...

Κυριε Δουκα, ας μεινουμε αντικειμενικοι. Το κκε και ο συριζα ειχαν (και εχουν) αλλοπροσαλλα αιτηματα, αλλα μονο το πασοκ τα εφαρμοσε.
Επ ουδενι δικαιολογειται το πασοκ γι αυτα που εκανε (δλδ πραξεις), επειδη οι αλλοι ειχαν (στο μιλητό) παρομοια λαικιστικα αιτηματα.

Κανενα αριστερο κομμα δεν ειχε ποτέ κρατικα λεφτα στα χερια του για να τα μοιρασει. Το πασοκ διαχειριστηκε τα 300 δισεκατομμυρια που μας λειπουν.

Το μονο στο οποιο θα μπορουσαμε να κατηγορησουμε την "αριστερα" θα ηταν οι τραμπουκικες της πρακτικες (κλεισιμο λιμανιων π.χ.). Αλλα το κλεισιμο των δρομων απο διαδηλωσεις δεν ειναι δυνατον να δημιουργησει ελειμμα 36 δις.
Οι παροχες του πασοκ προς τους καρεκλοκενταυρους πρασινους συνδικαλισταραδες γεννησαν το ελλειμμα.

Τον συνδικαλισμο "αλά ΝΔ" δεν τον ξερω. Απ οσο ξερω, η νδ δεν ελεγχει ουτε ενα συνδικατο τα τελευταια 10-12 χρονια. Φυσικα η νδ ειναι διεφθαρμενη και εξυπηρετει την δικη της εκλογικη πελατεια. Αλλα τουλαχιστον δεν το κανει μεσω του συνδικαλισμου.

Υ.Γ. Στην απαντηση σας προς την Δημητρα γραφετε " [...] δεν πρέπει να επιδιώξουμε να καταργούμε άκοπα θεσμούς, που εμείς έχουμε ξεφτιλίσει. Αλλά να τους επαναφέρουμε στη σωστή τους λειτουργία. [...] "

Συμφωνω απολυτα με αυτην την φραση. Πιστευω ομως οτι κι εσεις διακρινετε την δυσκολια εφαρμογης ενος τετοιου εγχειρηματος.

Prokopis Doukas είπε...

@irinivergopoulou: Ευχαριστώ πολύ! :-)

@Dralion: Δεν είναι μόνο οι τραμπούκικες πρακτικές, αλλά και η "διάχυση" στην κοινωνία μιας "αριστερής" νοοτροπίας, σύμφωνα με την οποία, ακόμα και η καταλήστευση του δημοσίου χρήματος είναι θεμιτή, σε αντίβαρο προς την "εκμετάλλευση των ισχυρών".

Η συμπόρευση των δεξιών συνδικαλιστών σε όλα αυτά, όσο κι αν δεν ελέγχουν συνδικάτα, είναι καταγεγραμμένη. Όσο για την κυβερνητική θητεία της ΝΔ, αυτή ήταν πρωταγωνιστική στο ανελέητο ρουσφέτι και η *κυρίως* υπεύθυνη για την κατρακύλα το έλλειμμα.

Μην προσπαθείτε να με πείσετε για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ, με αυτές αρχίζω το ποστ μου, μιλώντας για καταστροφικό συνδικαλισμό.

Τα γνωρίσματα πάντως του συνδικαλισμού και της πολιτικής αναξιοπρέπειας στην Ελλάδα είναι "οικουμενικά", δεν ξεφεύγει σχεδόν κανείς κομματικός σχηματισμός....

Γιώργος είπε...

Σχετικά με το «σύνθημα που δεν ακούστηκε ποτέ», διαβάζω ότι ακούστηκε μεν, σε ποδοσφαιρικό γήπεδο και με εντελώς άλλη σημασία δε: Κοιμάται, ωρέ, ο «Ομφαλός της Γης»;

the elf at bay είπε...

Δεν ξέρω, όλα αυτά που γίνονται στο Σύνταγμα τα βλέπω με πολύ σκεπτικισμό, η βρόμα είναι γενικότερα χαίνουσα....

Ted είπε...

συμφωνώ απόλυτα Προκόπη!η καλύτερη πολιτικοκοινωνική προσέγγιση και ανάλυση της κατάστασης εδώ και καιρό!πάντα αυθεντικός στις τοποθετήσεις σου!ευχαριστώ που για άλλη μια φορά με προβλημάτισες!

ShareThis