19.1.12

Ατελέσφορη σύγκρουση

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την απεργία δημοσιογράφων και υπόλοιπου προσωπικού (αποφάσεις δύο διαφορετικών οργάνων) στην ΕΡΤ, έχει αναζωπυρωθεί η διαμάχη για τον ρόλο της και για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να συνεχίσει την πορεία της. Κατά την ταπεινή μου άποψη, καμία από τις εκατέρωθεν πλευρές δεν έχει δίκιο σε αυτή τη διαμάχη, έτσι τουλάχιστον όπως εκφράζονται στις πιο αιχμηρές τους εκδοχές.


Επί προηγούμενης κυβέρνησης, οι εξαγγελίες Μόσιαλου για εξυγίανση και συγχώνευση υπηρεσιών της ΕΡΤ, όπως και για κλείσιμο της ΕΤ-1, της “Ραδιοτηλεόρασης” και περιφερειακών ραδιοφωνικών σταθμών, ξεσήκωσε τις αντιδράσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας & Τηλεόρασης (παραγωγοί ραδιοφώνου, τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι), που άρχισε τις κινητοποιήσεις (τα σχέδια αυτά μοιάζει να εγκαταλείφθηκαν, αφού άλλαξε ο αρμόδιος υπουργός και από τον καινούργιο δεν έχουν εκφραστεί - μέχρι τώρα τουλάχιστον - τέτοιες προθέσεις).

Ταυτοχρόνως, οι εξαγγελίες για εφεδρεία (δεν εφαρμόστηκε τελικά), για υπαγωγή όλων των εργαζομένων στο ενιαίο μισθολόγιο και για απομάκρυνση (περίπου) του 50% των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, που είχαν έρθει πέρσι με διαγωνισμό (επιλογής από τη διοίκηση), με την προοπτική 1+1 χρόνου (εφόσον αποφασιζόταν η ανανέωση της σύμβασης τους), έβαλε δυναμικά στο παιχνίδι των κινητοποιήσεων και εμάς τους δημοσιογράφους. Να σημειωθεί οτι πολλοί από τους συμβασιούχους εργάζονται χρόνια στην ΕΡΤ, αλλά για διάφορους λόγους δεν είχαν μπορέσει να επωφεληθούν από το προεδρικό διάταγμα, που έδινε τη δυνατότητα μετροπής των συμβάσεων τους, σε αορίστου χρόνου.

Ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, με άρθρο του στην Καθημερινή, αντιδρώντας στις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις, ισχυρίστηκε οτι “οι απεργίες, τις οποίες κανείς δεν πήρε χαμπάρι, δείχνουν οτι η ΕΡΤ δεν θα λείψει από κανέναν”. Λάθος, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ο ισχυρισμός του, όχι μόνο δεν πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας (παρά μόνο ενός κομματιού που πράγματι αδιαφορεί ή διάκειται εχθρικά προς την ΕΡΤ), αλλά καταρρίπτεται από τις επιδόσεις της ΕΡΤ το δεκαήμερο της μετάβασης στη νέα κυβέρνηση, κατά το οποίο οι μαραθώνιες μεταδόσεις συγκέντρωσαν το υψηλότατο ενδιαφέρον του κοινού. Σημειωτέον επίσης οτι, παρά τους κλυδωνισμούς και τα λάθη των πολλών τελευταίων ετών, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, σε συνθήκες κανονικής λειτουργίας, αγγίζει κάποιες φορές τον αριθμό των 400 χιλιάδων τηλεθεατών (έναντι 700 χιλιάδων στο μέγιστο για ένα δελτίο των 8), ενώ και άλλες ενημερωτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων έχουν πολύ συχνά διψήφια νούμερα τηλεθέασης. Δεν το λες και “δεν πήραμε χαμπάρι οτι κάνετε απεργία” αυτό.

Επιπλέον, οι αντιδράσεις του κοινού, στο βαθμό που ο καθένας από μας είναι ευαίσθητος δέκτης της κοινής γνώμης, ήταν - αρχικά - από μεγάλη μερίδα το “παράπονο για την έλλειψη” και η ανοχή, αν όχι η συναίνεση, στις απεργίες. Βεβαίως, οι ισχυρισμοί αυτοί του Μανδραβέλη (και άλλοι ενδεχομένως, για τους οποίους έχει δίκιο) και η συνέχεια τους σε ένα ακόμα άρθρο προκάλεσαν την έναρξη μιας σειράς “αντεγκλήσεων” με τους συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ, αλλά και των δημοσιογράφων. Ας μου επιτραπεί όμως να εστιάσω στα δικά μας λάθη (και όποτε χρησιμοποιώ τον πρώτο πληθυντικό, τους δημοσιογράφους θα εννοώ).

Προσωπικά, αρχικά υποστήριξα τις κινητοποιήσεις, παρά το γεγονός οτι γενικώς αντιτίθεμαι στον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να ασκούμε το συνδικαλιστικό μας δικαίωμα, σε αυτή τη χώρα. Και τις υποστήριξα, κυρίως για το ζήτημα της πιθανής ένταξης μας στο ενιαίο μισθολόγιο, παίρνοντας μέρος σε συνέντευξη τύπου και μιλώντας για “σοβιετοποίηση” της ΕΡΤ. Κι αυτό γιατί πράγματι πιστεύω, οτι παρά τη δυσμενή συγκυρία και την υπαρκτή ανάγκη σοβαρού περιορισμού του κόστους του δημόσιου τομέα, η μετατροπή των δημοσιογράφων σε “κρατικούς υπαλλήλους”, με βαθμολόγιο τύπου “τμηματάρχης β’”, δεν εξυπηρετεί τίποτα και δεν υπάρχει πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο - παρά μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο δημοσιογράφος δεν έχει γενικώς ωράριο (πόσο μάλλον δημόσιας υπηρεσίας 8πμ-2μμ), καλείται να μεταφέρει πληροφορίες από τα χαράματα ως τα άλλα χαράματα - και σε πολέμους, καταστροφές και άλλα έκτακτα γεγονότα, τρέχει να καλύψει, πιθανώς με πολύωρες μαραθώνιες μεταδόσεις και σε αντίξοες συνθήκες. Μαζί του βεβαίως, και σχεδόν όλες οι ειδικότητες τεχνικών και κάποιες διοικητικών υπαλλήλων.

Ταυτοχρόνως, η πολιτεία οφείλει να διατηρεί τον ελάχιστο βαθμό ανεξαρτησίας του, με συλλογικές συμβάσεις και αξιοπρεπείς αμοιβές, που έχουν κάποια σχετική αντιστοιχία με τις (φυσικά πεσμένες λόγω κρίσης) αμοιβές της αγοράς. Το να παίρνει ο έμπειρος και πετυχημένος συντάκτης ή παρουσιαστής της ΕΡΤ το ένα τέταρτο ή το ένα δέκατο του ομολόγου του στον ιδιωτικό τομέα, είναι απλώς ισοπέδωση αναξιοκρατίας. Για όλα αυτά, οι κινητοποιήσεις μας μέχρι (περίπου) την Πρωτοχρονιά (που εξαιρεθήκαμε από το ενιαίο μισθολόγιο), ήταν κατά την άποψη μου σκληρές, αλλά δικαιολογημένες - και με την προσφορά, τις επαφές και τις διαπραγματεύσεις πολλών συναδέλφων, πετυχημένες. Ήδη όμως είχαμε μήνες κινητοποιήσεων - και είχαμε κάνει πολλά λάθη.

Το πρώτο λάθος που κάναμε, ήταν να φτιάξουμε ένα αμετακίνητο και αδιαπραγμάτευτο “πακέτο αιτημάτων”, με διαφορετικό βάρος το καθένα, αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε το μείζον από το έλασσον - πού θα υποχωρήσουμε, πού θα ελιχθούμε και πού όχι. Το να προτείνεται ή να υιοθετείται η “αγωνιστική” αντίληψη “όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά” (καμία εφεδρεία, καμία απομάκρυνση συμβασιούχου, κανένα κλείσιμο μέσου στα πλαίσια ενός εξορθολογισμού, καμία αξιολόγηση), είναι χαρακτηριστικό της αμετροέπειας ενός συνδικαλιστικού αυτισμού, που αγνοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία, το πώς πλήττονται πολύ χειρότερα κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να αντιδράσουν και πώς η εικόνα του (σχετικά προστατευμένου) εργαζόμενου σε ένα μέσο που δεν θα χρεοκοπήσει εύκολα είναι αντιπαθής στον πολίτη, που μας πληρώνει.

Αντί να ζητάμε οι ίδιοι αξιολόγηση και εξορθολογισμό, φοβηθήκαμε τις (συνήθεις είναι η αλήθεια) παρεμβάσεις συμφερόντων και τις αδέξιες (δήθεν) προσπάθειες της πολιτικής εξουσίας για αξιοκρατία και σχεδιασμό. Συμπορευθήκαμε λοιπόν με τους υπόλοιπους εργαζομένους, σε μια λογική άρνησης των πάντων, που είναι το “μάντρα” συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και σχεδόν όλου του συνδικαλισμού, αλλά δεν αρμόζει σε σκεπτόμενους επαγγελματίες, που θα έπρεπε (περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον) να αντιλαμβάνονται τη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Και παρεμπιπτόντως, για τη διατήρηση θέσεων εργασίας, κανένα επαγγελματικό μέσο στον κόσμο, δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπ’ όψιν του την επιτυχία και την επάρκεια των εκπομπών του, αλλά τα κοινωνικά κριτήρια, όπως η “μονοθεσία” - η αξιοκρατία πρέπει να είναι το μόνο κριτήριο για κάθε θέση. Ούτε ο δημόσιος τομέας μπορεί να διατηρείται διογκωμένος, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Το δεύτερο λάθος (πάλι λόγω συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης και νοοτροπίας) ήταν να επιχειρηθεί η σύνδεση της δικής μας κινητοποίησης, με ότι συνέβαινε παραλλήλως στη χώρα. Την ώρα δηλαδή που επιχειρούσαμε ακριβώς να εξαιρεθούμε από το ενιαίο μισθολόγιο και να πείσουμε την κοινή γνώμη, οτι είμαστε μια διαφορετική περίπτωση από άλλους εργαζομένους, όλο και πιο πολύ κάποιοι επιχειρούσαν να βάλουν την κινητοποίηση μας “στην ίδια ομπρέλα” με άλλους εργαζομένους (στη Χαλυβουργική, στη ΔΕΗ κλπ.), “γιατί είμαστε όλοι το ίδιο”, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε. Contradiction in terms.

Εδώ να σημειωθεί οτι ο καταναλωτής που πληρώνει, δεν γνωρίζει οτι από τα περίπου 300 εκατομύρια που συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για την ΕΡΤ, ένα μέρος καταλήγει στα ταμεία του κράτους και όχι στην ΕΡΤ - και από φέτος η έννοια της ανταποδοτικότητας του τέλους, παραβιάζεται ακόμα περισσότερο, λόγω κρίσης. Η εταιρεία, από το 2009 δεν είναι πια ζημιογόνα και το ταμείο έχει θετικό πρόσημο, λόγω καλύτερης διαχείρισης, αλλά και των αλλεπάλληλων μειώσεων των αμοιβών των εργαζομένων.

To τρίτο (και τεράστιο σε επίπεδο εντυπώσεων) λάθος, είναι οτι στο κλίμα διαζυγίου με τη λογική και τη στοιχειώδη ευφυία που επιτράπηκε να επικρατήσει, ακόμα και μετριοπαθείς εκπρόσωποι μας πείστηκαν να παραπέμψουν τον Μανδραβέλη στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ (!!!), απλώς και μόνο για το παραπάνω άρθρο και γιατί διατύπωσε την όποια άποψη του - όποιος κι αν είναι, ότι κι αν πρεσβεύει και όποιο συμφέρον να ισχυρίζονται κάποιοι οτι εκπροσωπεί. Αντί να απαντήσουμε με επιχειρήματα, προτιμήσαμε τη σπασμωδική αντίδραση, που καταλύει κάθε έννοια ελεύθερης έκφρασης (η απάντηση Μανδραβέλη εδώ). Μια καταγγελία που θα έπρεπε να αποσύρουμε αμέσως - έστω και τώρα, αν υπάρχει ζήτημα να μιλάμε για πράξεις "που διέσυραν τον απεργιακό αγώνα".

Το τέταρτο (και επιστέγασμα) αποκαλύφθηκε με την καταγγελία οτι η απεργία δεν έχει οικονομικό αντίκτυπο στο πορτοφόλι πολλών εργαζομένων της ΕΡΤ. Έτσι, φανήκαμε από “τζάμπα μάγκες” έως κάτι χειρότερο, στα μάτια κάποιων. Δεν είμαι βέβαιος οτι τα ποσοστά που δόθηκαν στη δημοσιότητα είναι σωστά υπολογισμένα. Σίγουρα δεν συνυπολογίζεται οτι η διοίκηση ήταν υποχρεωμένη να δώσει τις άδειες στους συμβασιούχους που θα αποχωρούσαν, τις ίδιες ημέρες που όλοι απεργούσαμε, όπως περιγράφει εύστοχα και ο συμβασιούχος του Τρίτου Προγράμματος δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης, εδώ. Επίσης, η εντύπωση του κοινού οτι βρισκόμαστε διαρκώς σε απεργία (και άρα “πώς αντέχουμε”) δεν ευσταθεί, καθώς άλλες φορές απεργεί η ΠΟΣΠΕΡΤ, άλλες οι δημοσιογράφοι - και πολλές ημέρες είναι ημέρες με στάσεις εργασίας, οι οποίες πληρώνονται κανονικά, με βάση τη νομοθεσία (κάποιες επεξηγήσεις εδώ).

Ωστόσο, παραμένει τεράστιο ζήτημα το γεγονός οτι η μεγάλη μερίδα εργαζομένων (συμπεριλαμβανομένων και ένθερμων υποστηρικτών του “αγώνα”) καταφέρνει να γλιτώνει την απώλεια του ημερομισθίου. Ακόμα κι αν δεν είναι νομικά παράτυπο, το ζήτημα είναι ηθικό. Κι αν αυτό το κάνουν όσοι δεν συμφωνούν με την απεργία, αλλά υφίστανται τις συνέπειες της, ας πούμε οτι υπάρχει μια (ηθική) δικαιολογία. Για τους διαπρήσιους κύρηκες των σκληρών απεργιών όμως; Γι αυτό όχι μόνο δεν είπαμε κουβέντα στον Έλληνα πολίτη, αλλά αντιμετωπίστηκε από κάποιους, ως “προπαγάνδα” συγκεκριμένης εφημερίδας - και επιτρέψαμε, με τη συμπεριφορά μας (όλοι οι εργαζόμενοι αυτή τη φορά) να εγερθεί από τον αρμόδιο υπουργό, ζήτημα επιστροφής του ανταποδοτικού τέλους. Όταν το θέμα όμως είχε τεθεί από συνάδελφο σε συνέλευση των δημοσιογράφων, ο προβληματισμός του αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά.

Φτάσαμε λοιπόν να πετύχουμε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα, στην περίοδο των γιορτών. Τελικά, εξασφαλίστηκε οτι κανένας εργαζόμενος δεν θα ενταχθεί στο ενιαίο μισθολόγιο (χωρίς να ξέρουμε τις αμοιβές μας) και αποσπάσθηκαν δεσμεύσεις για την επιστροφή των μισών συμβασιούχων και για άλλες συμβάσεις. Αντί να χαλαρώσουμε τη μέγγενη, να κάνουμε πίσω (ώστε να μπορούμε να απειλήσουμε ξανά με κινητοποιήσεις, τις οποίες μπορούμε να αντέξουμε) και να απαντήσουμε με διαλλακτικότητα στις υποχωρήσεις της κυβέρνησης, επιμείναμε στις σκληρές κινητοποιήσεις, αρνούμενοι να δούμε οτι το κοινό, ακόμα και το θετικά προσκείμενο, είχε αρχίσει και δυσανασχετούσε. Και αντί να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους καταγγελίας για το μόνο ουσιαστικά εναπομείναν ζήτημα, αυτό το συμβασιούχων, με την ΕΡΤ ανοιχτή και έξυπνες παρεμβάσεις σαν κι εκείνο το stand-up της Μάχης Νικολάρα (“τώρα θα σας έλεγα τα αποτελέσματα των εξετάσεων, αλλά ξέρετε πήγε 2 η ώρα και τελειώνει το ωράριο μου, θα σας τα πω αύριο”), προτιμήσαμε, σε κλίμα αγωνιστικού φανατισμού, να συνεχίσουμε “τώρα που μπορούμε να πιέσουμε”. Με 60 ή 70 ψήφους, σε μια συνέλευση που υποτίθεται εκπροσωπεί εκατοντάδες εργαζομένους.

“Και γιατί δεν κατεβαίνατε περισσότεροι στη συνέλευση, να ανατρέψετε το αποτέλεσμα” ακούω και διαβάζω την ερώτηση. Γιατί οι συνελεύσεις (γνωστό και από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα) διεξάγονται έτσι, ώστε να ευνοείται πάντα η σκληροπυρηνική άποψη: Η μετριοπάθεια πάει περίπατο από τη (πολωτική) ψυχολογία της μάζας, υιοθετούνται κραυγές και συνθήματα χωρίς ψυχραιμία, εκφωνούνται φανατικά λογίδρια (εξαιρώ εδώ και κατανοώ τους υπό απομάκρυνση συμβασιούχους, που έχουν εύλογη συναισθηματική φόρτιση, μπροστά στο φάσμα της ανεργίας - την οποία φόρτιση και ορισμένοι ενδεχομένως καπηλεύονται), καλλιεργείται ο συναισθηματικός εκβιασμός και η μη ανοχή της αντίθετης άποψης (υπήρξε άνθρωπος που εξανέστη (!) επειδή πρότεινα ηπιότερες κινητοποιήσεις με στάσεις εργασίας), η διαδικασία μονίμως υπερβαίνει τον χρονικό της ορίζοντα και εξαντλεί τον “μη πορωμένο”, υπάρχουν δυστυχώς και ατέλειωτες τοποθετήσεις μπουρδολογίας από γραφικούς (όπως σε κάθε χώρο) ή από συμπλεγματικούς που βρίσκουν ευκαιρία να ξεδιπλωθεί το ψώνιο τους (ενισχυμένο στο χώρο του "θεάματος"), οι συνελεύσεις επαναλαμβάνονται τακτικά και απροειδοποίητα, ανάλογα με το αν ήταν συμφέρον το προηγούμενο αποτέλεσμα. Κι επιπλέον, σιωπηρά αλλά με σαφήνεια, κάποιοι προσπαθούν να αναδειχθούν, να επωφεληθούν επαγγελματικά ή να αποκτήσει η ζωή τους ένα νέο νόημα/περιεχόμενο, ευνοείται η άνθηση όσων θέλουν να παρασύρουν το πλήθος στις αγκυλώσεις τους και στο δικό τους μαξιμαλιστικό όραμα για μια “λαϊκή τζαμαχίρια της ΕΡΤ” (όπου όλα θα καθορίζονται από τη συνδικαλιστική συνδιοίκηση, αντί απλώς να ελέγχονται και να καταγγέλονται οι φαυλότητες), ενισχύεται η διάθεση η κρίση να αποτελέσει ευκαιρία για να εγκαθιδρυθεί μια νεφελώδης “νέα τάξη πραγμάτων” (αλήθεια πού ήταν τόσα χρόνια η συνδικαλιστική μας αντίδραση όταν γίνονταν αίσχη διαφθοράς και σπατάλης;), αποκαλύπτεται η υποδόρια άγρια χαρά για ισοπέδωση από όσους αισθάνονται “ριγμένοι” και παραπονεμένοι, αφού “επιτέλους κανείς δεν θα παίρνει περισσότερα - και είμαστε όλοι ίσα κι όμοια”. Μερικοί ξεχνούν οτι η επαγγελματική τους επάρκεια κρίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο διατυπώνουν την άποψη τους, το Λόγο τους (με λάμδα κεφαλαίο). Αλήθεια, αν αυτές οι συνελεύσεις αντέχουν πραγματικά να είναι δημόσιες και μας τιμούν, θα τολμούσαμε ποτέ να τις μεταδώσουμε από την τηλεόραση;

Η απώλεια της αυτοσυγκράτησης και του μέτρου ήταν το μάθημα, μετά τις γιορτές - "δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας", ήταν η μόνιμη επωδός, λες και οι απεργίες σταματούν μόνον όταν έχεις κατατροπώσει πλήρως τον αντίπαλο ή έχεις κατακτήσει 100% τον στόχο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αφού δεν βρήκαμε (δημοσιογράφοι εμείς) έναν τρόπο να κάνουμε το debate μας και την ψηφοφορία μας με κάποιον άλλον, ουσιαστικό (ηλεκτρονικό εν έτει 2012 ή τουλάχιστον με κάλπη) τρόπο, καμία τέτοια συνέλευση δεν μπορεί να μας αντιπροσωπεύει από εδώ και πέρα, μόνο και μόνο από την έλλειψη ψυχραιμίας και το ελάχιστο των συμμετεχόντων. Και αν πρέπει να υπάρξουν νέες διεκδικήσεις για τα χειρότερα που έρχονται (πράγμα που απεύχομαι), πρέπει να γίνουμε πολύ πιο ευέλικτοι και ευφάνταστοι - και πάντως με συνείδηση του ρόλου μας, κρατώντας ανοιχτή την ΕΡΤ. Τους επόμενους μήνες, η φούσκα των ΜΜΕ που σκάει με κρότο, θα κάνει ενδεχομένως το τηλεοπτικό τοπίο να αλλάξει άρδην, με ανακατατάξεις στην κορυφή των τηλεθεάσεων, συγχωνεύσεις καναλιών και εξελίξεις, στις οποίες η ΕΡΤ πρέπει να πρωταγωνιστεί. Όσο για το ραδιόφωνο, λόγω της εγγενούς “αδράνειας” του μέσου, είναι αυτό που πλήττεται αφόρητα πιο πολύ από το πολύμηνο κλείσιμο - όσοι το εγκαταλείπουν, δύσκολα επιστρέφουν. Κι είναι κυριολεκτικά κρίμα, ραδιόφωνα που είναι περιουσία του ελληνικού λαού (κι όχι δική μας θυμίζω, όπως όλη η ΕΡΤ) και επιτύγχαναν ακροαματικότητα της τάξης του 6%, όπως για παράδειγμα ο Kosmos 93,6, να απωλέσουν τους καρπούς μιας επένδυσης και μιας προσπάθειας χρόνων.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, πριν ανακοινωθεί η λύση της απεργίας, έβαλα κι εγώ την υπογραφή μου σε ένα κείμενο για τα ΜΜΕ και τη λάθος αντιμετώπιση από τα συνδικαλιστικά μας σωματεία, που επιμένουν να απαντούν με σκληρές απεργίες για τις επιχειρήσεις που καταρρέουν και κλείνουν. Επίσης, υπέγραψα δύο κείμενα, το ένα πιο σκληρό και το άλλο πιο ήπιο, για την ΕΡΤ. Αν και δεν συμφωνώ με κανένα ακριβώς (είναι άλλωστε αντιφατικά ως προς την αποτίμηση των απεργιών), υπέγραψα και τα δύο για το κοινό τους σημείο: Την ανάγκη να παραμείνει ανοιχτή η ΕΡΤ, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα υπολειτουργίας. Η υποχρέωση μας, αλλά και η δύναμη μας, το πιστεύω, είναι το κοινό μας - και η δυνατότητα μας να παρεμβαίνουμε καταγράφοντας και σχολιάζοντας την επικαιρότητα, σε καιρό κρίσης μάλιστα.

Τα δύο κείμενα προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις, από συγχαρητήρια πολιτών και ψύχραιμες απαντήσεις, μέχρι απειλές προς τους συντάκτες τους (ή ακόμα και προς όλους όσοι υπέγραψαν!) για παραπομπή στο πειθαρχικό (το ίδιο λάθος, πάλι), ανώνυμα λιβελλογραφήματα (αναρωτιέμαι γιατί μιλάει όποιος δεν έχει το θάρρος της υπογραφής του) - ακόμα και επίσημη αναφορά σε “οργή για τους προθυμογράφους", από συνδικαλιστικά μας σωματεία. Κατά την προσφιλή εκφοβιστική τακτική, ο έχων αντίθετη άποψη είναι "μίσθαρνο όργανο", "παίζει παιχνίδι", "είναι βολεμένος" κλπ. Η ελεύθερη έκφραση (χωρίς καμία άλλη “απεργοσπαστική” κίνηση όπως επιχειρήθηκε να βαφτιστεί) είναι λοιπόν έγκλημα καθοσιώσεως. Και η δημοκρατική κατάκτηση του δικαιώματος του συνδικαλισμού, στα καθ’ ημάς, αποδεικνύεται η μόνη διαδικασία που δεν επιδέχεται της “δημοκρατικότερης των κατακτήσεων”: Αυτής του αντιλόγου, της αντιπολίτευσης, της κριτικής.

Το σκέφτηκα κι εγώ, οτι μπορεί να μην ήταν σωστό το timing της υπογραφής στη διάρκεια μιας (έστω λάθος) απεργίας, που ευτυχώς λήγει - άλλωστε δεν ήξερα πότε και πού θα δημοσιευθούν. Ίσως αργήσαμε κιόλας πολύ. Αν ήταν λάθος πάντως, ήταν μακράν το μικρότερο από αυτά που έχουμε κάνει. Ας ψυχραιμήσουμε λοιπόν, ας αφήσουμε και αυτή την ατελέσφορη σύγκρουση κατά μέρος, ας ζητήσουμε όλοι μαζί συγνώμη από τον κόσμο που μας πληρώνει και μας παρακολουθεί - κι ας δούμε πώς θα επαναφέρουμε την ΕΡΤ σε κατάσταση δημιουργικής λειτουργίας. Αν θέλουμε να μην καταποντιστούμε όλοι μαζί της.












H φωτό είναι από το www.urbannews.biz και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Fistful of Love" των Βρετανών Antony and the Johnsons, δυό μέρες μετά τη γιορτή του (!) και τα τρίτα γενέθλια αυτού του μπλογκ.

buzz it!

15 σχόλια:

zepos είπε...

Δυστυχώς αγαπητέ Προκόπη, το ποστ δεν είναι "αντάξιο" της σοβαρότητας της κατάστασης στην ΕΡΤ. Οι πολίτες πληρώνουν την ΕΡΤ και ναι μεν δεν έχουν δικαίωμα να "απαγορεύσουν" την απεργία, αλλά η τόσο μεγάλη συνεχόμενη αποχή ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ουσιαστική και πειστική δικαιολογία ούτε από την ΠΡΟΣΠΕΡΤ αλλά ούτε και από σένα σήμερα, μας βάζει σε σκέψεις.
Εάν ΔΕΝ πληρώνονταν η πολυήμερη αποχή, θα ήταν τόσο "σκληρή" η στάση σας;
Μας στερήσατε επί εβδομάδες την ανταπόδοση των χρημάτων μας και στο τέλος χρειάστηκε μια εκ των έσω (έστω) αντίδραση για να σταματήσετε. Μην νομίζεις οτι η χλιαρή αντίδραση του κοινού ήταν αποδοχή - όπως λες. Συμβαίνει σε μια εποχή όπου ΚΑΜΙΑ μα καμία είδηση πλέον δεν μας σοκάρει...

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Συντάσσομαι με εκείνους που έχουν εντόνως δυσαρεστηθεί με το κατέβασμα των ρολών στην ΕΡΤ. Αφενός γιατί έβλεπα κρατική (ή μήπως "δημόσια";) τηλεόραση και αφετέρου γιατί συνεχίζω να πληρώνω για ένα αγαθό που δεν λαμβάνω. Ή τουλάχιστον λαμβάνω εξαιρετικά πλημμελώς.

Η ένδειξη που σταθερά αναρτάται εδώ και μήνες στην οθόνη ότι η "ΠΟΣΠΕΡΤ αντιδρά στα μέτρα που απαξιώνουν το δημόσιο χαρακτήρα της ΕΡΤ" νομίζω πως είναι τελείως άστοχη. Εν προκειμένω, το ρόλο της ΕΡΤ απαξιώνει πρωτίστως εκείνος που της κατεβάζει τα ρολά και προδίδει την εμπιστοσύνη των τηλεθεατών της. Εκείνος που σε μία τέτοια συγκυρία όπως η σημερινή, σταματά να εκπέμπει πρόγραμμα ή να παράγει νέες εκπομπές.

Η ΕΡΤ χρειάζεται ένα γερό λίφτινγκ (ναι, ακόμα και με κλείσιμο καναλιών, αν δεν μπορεί να υποστηρίξει σοβαρό πρόγραμμα σε αυτά), πρέπει να σοβαρευτεί (μειώνοντας τα κόστη της, αναζητώντας τρόπους να προσφέρει το καλύτερο value for money) και πρέπει να αποφασίσει η ίδια επιτέλους τι είδους τηλεόραση θέλει να είναι.

H.Constantinos είπε...

Σαν σταθερός της ΝΕΤ και του Kosmos 93.6 να πω τα εξής:

Είναι πάνω από ένα μήνα, δεν θυμάμαι, τα ραδιόφωνα είναι κλειδωμένα στον Εν Λευκώ 87.7. Σιχάθηκα κυριολεκτικά τις απεργιακές μουσικούλες. Δεν τον έχω βγάλει ακόμα από τις μνήμες, μόνο από περιέργεια γιά το αν θα ξαναλειτουργήσει, αλλά η περιέργεια δεν είναι συχνή πιά...

Το ίδιο σιχάθηκα το μπανεράκι της ΠΟΣΠΕΡΤ στην ΝΕΤ, και η τηλεόραση είναι κλειδωμένη στον ΣΚΑΙ.

Δεν με ενδιαφέρει αν και πότε ΔΕΝ έχει στάση εργασίας, μπορώ να ζήσω και χωρίς ΕΡΤ λοιπόν.
Αυτά εγώ, ως πρώην σταθερός...
Οποιοι ακούν Picra FM ή 20songplaylist FM, και βλέπουν τα άλλα κανάλια, νομίζω αδιαφορούν γιά την ύπαρξή της (της ΕΡΤ).

Νομίζω ότι σε σχετικό γκάλοπ, 4-5 ευρώ το μήνα με ΕΡΤ, ή χωρίς ΕΡΤ και τζάμπα, οι μόνοι που θα προτιμήσουν ΕΡΤ θα είναι οι 4.500 διορισμένοι της και το σόϊ τους.

ΔΕΝ αξίζει τον κόπο γιά μερικές δεκάδες σοβαρούς δημοσιογράφους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς να ανέχεται αυτή η χώρα την ΠΟΣΠΕΡΤ και όλο αυτό το απερίγραπτο θράσσος.
Που είναι θράσσος απέναντι στο 1.000.000 ανέργους που πληρώνουν ΔΕΗ υπερ ΕΡΤ, και πολύ λιγότερο απέναντι στους ελάχιστους σταθερούς (όπως εγώ).

Prokopis Doukas είπε...

@zepos: Λέω με σαφήνεια, οτι κατά την ταπεινή μου άποψη, η απεργία μέχρι την Πρωτοχρονιά ήταν δικαιολογημένη. Επίσης, λέω οτι η αντίδραση του κοινού ήταν *αρχικά* θετική ή έστω ανοχής. Το παρακάναμε όμως, λέω - και αυτό είναι το θέμα όλου του ποστ.

@Πιγκουίνος: Δεν διαφωνούμε...

@H.Constantinos: Να μην τον βγάλετε από τις μνήμες, τον Κόσμο. Ελπίζω οτι σύντομα τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Και ελπίζω να αξίζει τον κόπο να παραμείνετε θεατής και ακροατής της.

ΑΡΙΑΔΝΗ Παπαφωτίου είπε...

Συμφωνώ με το κύριο μέρος του post σου.

Προβληματίστηκα από τα δύο κείμενα που παρουσιάστηκαν προς υπογραφή. Ετοιμαζόμουν να υπογράψω το πρώτο, όταν είδα πως οι πρώτες υπογραφές μετακινήθηκαν ξαφνικά κάτω από ένα δεύτερο, που το ύφος του (κυρίως αυτό), δεν αποτύπωνε την άποψή μου. Δεν κατάλαβα ούτε κι έμαθα ακόμη, πώς και γιατί στο καλό έγινε αυτό.

Δεν είμαι θυμωμένη με τους συναδέλφους που ήθελαν να παραμείνει κλειστή η ΕΡΤ. Ούτε και με τον τρόπο που εξέφρασαν την άποψή τους.
Είμαι θυμωμένη επειδή επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να θεωρήσουν αντίπαλο αυτόν που έχει άλλη γνώμη και να μπλεχτούμε σ`ένα μίνι "εμφύλιο" που έδωσε τελικά λαβές και ευκαιρίες να "ξεπεταχθούν" απόψεις τρίτων, στις οποίες έπρεπε κυρίως και εξ`αρχής να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα.

Μακάρι γρήγορα να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας, εργαζόμενοι.
Οι παθογένειες της ΕΡΤ είναι γνωστές σε όλους μας. Να μην κλείσουμε τα μάτια.
Η εξαίρεσή μας απ`το ενιαίο (παρεμπιπτόντως ας μας πουν και τί πρακτικά σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους), ΔΕΝ ΕΛΥΣΕ τα σοβαρά της προβλήματα. Υπάρχουν ακόμη.

Αριάδνη Παπαφωτίου
ΕΤ3.

Prokopis Doukas είπε...

@ΑΡΙΑΔΝΗ Παπαφωτίου: Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν και πώς υπήρξε "μετακίνηση υπογραφών". Αυτό που ξέρω είναι οτι το πιο "σκληρό" κείμενο, το "Φτάνει πια", ήταν το πρώτο που ετέθη υπ' όψιν μου για υπογραφή.

Φυσικά και οι παθογένειες παραμένουν. Αλλά δεν θα λυθούν ποτέ με "λαικές συνελεύσεις" και "αυτοοργάνωση". Ούτε το μισθολογικό λύθηκε πλήρως. Αλλά φτάσαμε σε ένα σημείο.

Και κυρίως σε ένα "σημείο απεργιακού κοσρεσμού", όπου κανείς σταματάει και κάνει αποτίμηση. Αν θέλει να λειτουργήσει μεταξύ άλλων αυτοσυντηρητικά - και να μπορεί να ξανακάνει κινητοποιήσεις, εφόσον χρειαστεί. Γιατί φτάσαμε στην κατάχρηση, που δεν σου επιτρέπει καν να έχεις πια "απόθεμα"...

Ούτε εγώ κακίζω κανέναν. Αλλά, λέω σταθερά "όχι άλλες εξαλλοσύνες και φανατισμοί". Δεν μας αρμόζουν και δεν μας επιτρέπονται.

ippoliti_ippoliti είπε...

Κε Δούκα καλησπέρα σας.
Ηθελα απλώς, όπως και άλλες φορές να καταθέσω την διάθεσή μου ως πολίτη υπέρ της κρατικής τηλεόρασης .
Θεωρώ το έργο της αναντικατάστατο και σαφώς ανώτερο από ότι έχει μέχρι σήμερα επιδείξει η ιδιωτική τηλεόραση. Για τη ραδιοφωνία δεν δύναμαι να εκφέρω άποψη.
Ηθέλα επίσης να σας εκφράσω ως απασχολούμενη στο χώρο του ανθρώπινου δυναμικού και σχετικώς σχετική με τα θέματα της αξιολόγησης, ότι στην εποχή των μνημονίων που ζούμε, η χρήση της λέξης "αξιολόγησης είναι καταχρηστική".Ανατρέχοντας στα νομοθετικά κείμενα (βλ.ν.4024/2011), στο μνημόνιο του Υπ.Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τη Γαλλική Κυβέρνηση, κα θα διαπιστώσουμε όλοι μας ότι η αξιολόγηση δεν έχει τη σκοπιμότητα που μέχρι σήμερα είχε, ανεξαρτήτως του ποιά μεδοδολογία θα υιοθετούσε κάθε Φορέας ή/και Επιχείρηση.
Η αξιολόγηση σήμερα έχει ως μόνη σκοπιμότητα τις απολύσεις.
Με αυτήν τη σκοπιμότητα κε Δούκα προσωπικά είμαι ενάντια κι εύχομαι όλοι οι απασχολούμενοι όλων των Οργανισμών να εναντιωθούν.
Για την αξιολόγηση που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε και παλεύαμε, σχεδιάσαμε και υιοθετήσαμε, χάσαμε στην πορεία και εγκαταλείψαμε, όταν η λαίλαπα αυτή περάσει, εγώ θα την υπερασπιστώ ξανά.
Καλό σας βράδυ

Prokopis Doukas είπε...

@ippoliti_ippoliti: Ναι, αλλά επειδή μέχρι τώρα αρνούμασταν σθεναρά να δεχθούμε την αξιολόγηση, υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν σπίτι τους αδίκως - την ώρα που ο δημόσιος τομέας είναι γεμάτος από ανάξιους, αργόμισθους και λουφαδόρους. Ενώ, αν υπήρχε αξιολόγηση, δεν θα πήγαινε κανένας άξιος σπίτι του - και θα πήγαιναν αυτοί...

Θωμάς είπε...

Προκόπη, συνέχισα να ψάχνω το όνομά σου στο κείμενο "Φτάνει πια", ακόμη και όταν είδα ότι δεν ήσουν στην αλφαβητική σειρά που έπρεπε μέχρι που έφτασα στο τελευταίο όνομα, το δικό σου, εκτός αλφαβητικής σειράς. Λόγω της εκτίμησης που σου έχω, δεν αμφέβαλα καθόλου πως θα είσαι κάπου κι εσύ.

ΒΑΣΩ είπε...

Σ'εμένα πάντως ελλειψε παρα πολύ η ΕΡΤ και χαρηκα πολύ που αρχισε να λειτουργεί και να εκφωνειται το δελτιο κ.Δουκα.Επίσης λυπήθηκα που ειδα να λείπουν ανθρωποι από εκπομπές που παρακολουθούσα.Οσο για την αξιολόγηση του προσωπικου οπωσδηποτε οχι μονο η ΕΡΤ αλλά ολοι οι φορεις του δημοσίου χρειάζονται.Το θέμα ειναι οι αξιολογητές καθως και ο τρόπος αξιολόγησης.Επιχειρήθηκε κατι παρόμοιο στο φορέα που εργάζομαι αλλά η εταιρεια που της ανατέθηκε να μας αξιολογήσει ηταν για τα κλαματα.Δεν ξέρω καν αν συνεχίζεται αυτή η εργασία η αν κατέληξαν σε καποιο συμπέρασμα το οποιο υποτιθεται οτι θα ηταν συμβουλευτικο προς την διοικηση του φορέα που εργαζομαι.

Prokopis Doukas είπε...

@ΒΑΣΩ: Η αλήθεια είναι οτι μια άθλια αξιολόγηση, καλύτερα να μην υπάρχει. Αλλά για να έχουμε αξιολόγηση σωστη, πρέπει να αποδεχθούμε πρώτα την κουλτούρα της αξιολόγησης.

Νηφάλιος είπε...

Αγαπητέ κ. Δούκα

Δεχτείτε την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό σας, σαν δημοσιογράφο και παραγωγό μουσικών εκπομπών.

Και τώρα, μερικά σύντομα σχόλια:

1.- Το προϊόν της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι, γενικά, μέτριο αλλά, παρ' όλα αυτά, το καλύρερο από τα παραγόμενα στην Ελλάδα. Σίγουρα αυτό οφείλεται και σε ορισμένους (λίγους φοβούμαι) από τους εργαζόμενους.

2.-Όσο και αν η σεμνότητά σας και η συναδελφική σας αλληλεγγύη δεν σας αφήνουν να το ομολογήσετε, σημμετείχατε, έστω και με βαριά καρδιά, σε μία "απεργία" που ήταν:
(α) εφαρμογή του "και η πίττα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος", (πιστεύω ότι θα μπορέσετε να μας δώσετε στοιχεία για το πόσα μεροκάμματα έγιναν κατα τις μέρες της "απεργίας" και πόσα πληρώθηκαν)
(β)υπόδειγμα ιδιοκτησιακής αντίληψης των εργαζομένων για τον εργασιακό τους χώρο (αρκεί να υπενθυμίσω τη λεζάντα που κάλυπτε την οθόνη προβάλλοντας πληροφόρηση για την απεργία και υποχρεώνοντας τους τηλεθεατές να δουν μέσα στο πρόγραμμα για το οποίο πληρώνουν, πράγματα που μπορεί να μην ήθελαν να ιδούν)
(γ) αποθέωση τήρησης δημοκρατικών διαδικασιών και συλλογικής λήψης αποφάσεων (κατά τις μαρτυρίες, τις δικές σας και πολλών άλλων συναδέλφων σας)

Όσοι από εσάς αγαπάτε τη δουλειά, τη δουλειά σας και τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση μην την αφήσετε να πέσει στα χέρια των μετρίων, ακόμα και αν χρειαστεί η διακοπή της συστέγασής σας. Καλέστε τους κοντά σας, αφού απομακρυνθείτε και συνεχείστε την ωραία σας προσπάθεια.

Prokopis Doukas είπε...

@Νηφάλιος: Ευχαριστώ για την εκτίμηση. Απαντώ σε μερικά σημεία.

2α: Αδυνατώ απολύτως να έχω τέτοια στοιχεία.
2β: Η "διαφάνεια" είναι κάτι που επιβάλλει η ΠΟΣΠΕΡΤ. Όπως εξηγώ στο κείμενο, αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους δημοσιογράφους.

Η συνήθεια αυτή, είναι μέρος μιας αντίληψης, που νομίζει οτι έτσι κερδίζει περισσότερα κανείς, όταν διεκδικεί κάτι συνδικαλιστικά. Με μια άλλη οπτική, είναι ένα πιο ήπιο στυλ διεκδίκησης, από την απεργία, που βγάζει απλώς μια κάρτα στην οθόνη. Κατά την άποψη μου, γίνεται κατάχρηση κινητοποιήσεων πάσης μορφής, σε αυτή τη χώρα. Εαν δεν γινόταν, μια απεργία θα προκαλούσε σοκ. Τώρα, απλώς πάσχουμε από μιθριδατισμό, ως κοινωνία.

Δεν καταλαβαίνω τον επίλογο σας. Προτείνετε να πάμε αλλού, αφήνοντας την ΕΡΤ - και να συνεχίσουμε την ωραία μας προσπάθεια πού; Στο διαρκώς συρρικνούμενο τοπίο, ιδιωτικών καναλιών, με πολλά από τα οποία δεν θέλει καν να συνεργαστεί ένας σοβαρός άνθρωπος;

Νηφάλιος είπε...

Εννοώ να εγκαταλείψετε τη συστέγασή σας κάτω από την ίδια συνδικαλιστική έκφραση, με παραμονή σας στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Αν μετρηθείτε σωστά, θα βρεθείτε περισσότεροι από όσους νομίζετε κι αν ακουστείτε, σίγουρα θα σας ακολουθήσουν και άλλοι.

Μήπως είναι κατάλληλη εποχή να ξεκινήσει ένα διαδικτυακό forum συζήτησης για τη δημόσια τηλεόραση και, παράλληλα, να δημιουργηθεί ένας όμιλος φίλων της δημόσιας τηλεόρασης;

Κύριε Δούκα

Χαρίσαμε την παιδεία μας στην ΠΟΣΔΕΠ, την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ και είδατε τι έχει γίνει. Προς θεού, μην αφήσουμε να γίνει το ίδιο στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Prokopis Doukas είπε...

@Νηφάλιος: Συμφωνώ μαζί σας για την τελευταία παράγραφο. Η συνδικαλιστική έκφραση δυστυχώς είθισται στην Ελλάδα να είναι έτσι - κι είναι δύσκολο να αλλάξει, γιατί σε κάθε χώρο, μεγάλο μέρος εργαζομένων εμφορείται από ιδέες και παρουσιάζει χαρακτηριστικά, σαν και αυτά που λέω στο κείμενο. Όλα αυτά που λέω, στην περίπτωση της τελευταίας απεργίας, δεν προήλθαν από "επαγγελματίες συνδικαλιστές", αλλά από συγκεκριμένων αντιλήψεων ανθρώπους, που δεν είναι λίγοι...

Ο συνδικαλισμός, αν δεν 'εκπολιτιστεί", να γίνει ψύχραιμος και να ξεφύγει από την ψυχολογία της μάζας και του "φετιχισμού της συνέλευσης και της κραυγής", δεν πρόκειται να προχωρήσουμε...

ShareThis