Πορείες...

Τη Δευτέρα απήργησα, παρότι το θεωρώ ατελέσφορο και η οικονομική μου κατάσταση δεν μου επιτρέπει να χάνω ούτε μια μέρα αμοιβής. Στη δουλειά, εκεί που υπογράφουμε για την καθημερινή μας παρουσία, βρήκα φαρδιά-πλατιά γραμμένο, δίπλα από το όνομα μερικών “επαναστατών”, που κατεβαίνουν με φανατισμό στις πορείες: “Κανονική άδεια”. Απεργία, τζάμπα μαγκιά, χωρίς καμία επίπτωση...

Βλέπω στην ειδησεογραφία όσα έγιναν στην Ισπανία. Μου λένε οτι πολλοί πανηγυρίζουν για την επιβάρυνση των ασφαλιστικών εισφορών που πήρε πίσω η πορτογαλική κυβέρνηση και για τις συγκεντρώσεις στην Ισπανία. Μόνο που η Λισαβώνα ψάχνει για ισοδύναμα, τίποτα δεν αποσύρεται χωρίς να αντικατασταθεί από ένα άλλο επώδυνο μέτρο. Και στην Ισπανία, δίνεται η ίδια μάχη των εντυπώσεων. Αν η πλειοψηφία του ισπανικού λαού αντιτίθεται στους χειρισμούς του Ισπανού Σαμαρά, τότε ποιοί τον ψήφισαν;

Πίσω στη δουλειά, “τσακώνομαι” με φίλους. Τι μου λένε θέλεις, να κατεβάσουμε τα βρακιά, έτσι - και να παραδοθούμε αμαχητί; Και πώς, δεν άλλαξαν τα πράγματα όταν κατέβηκαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο δρόμο; Για πέστε μου πώς ακριβώς άλλαξαν στην Ελλάδα, να καταλάβω κι εγώ. Έπεσε ίσως μια κυβέρνηση, κυρίως από τις ακρότητες, που έδωσαν την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου, σε συνδυασμό με τις κοινοβουλευτικές ακροβασίες. Και τη διαδέχτηκαν δύο άλλες, ίδιες ή χειρότερες. Όπως και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με ελάχιστους σοβαρούς και μεταρρυθμιστές - και πάρα πολλούς δημαγωγούς και λαϊκιστές, παλαιάς κοπής. Με μια βουλή, όλο και χειρότερη στη σύνθεση της.

Και τι ακριβώς κέρδισε η Ελλάδα, που παίζει διαρκώς άμυνα, με το να προσπαθεί συνεχώς να αποφύγει αυτά που πρέπει να κάνει; Και τι ακριβώς κερδίζει η κοινωνία, αν κατέβουν στο δρόμο εκατό χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο κόσμος, εκτός από το να χάνουμε χρήμα όλοι μαζί; Μήπως “φοβήθηκαν οι γερμανοί τραπεζίτες” και άλλαξε η αντιμετώπιση τους ή μειώθηκαν οι απαιτήσεις της τρόϊκας; Πώς τόσοι άνθρωποι βαυκαλίζονται οτι “κάτι κάνουν”, όταν κατεβαίνουν στο δρόμο; Και καλά οι άνεργοι. Οι υπόλοιποι; Ίσως αν δεν είχαμε κάνει τόση (συνδικαλιστική) κατάχρηση, την εποχή των “παχέων αγελάδων”, τώρα να είχε περισσότερο νόημα...

Αντιλαμβάνομαι το (αναφαίρετο) δικαίωμα για διαμαρτυρία και την ανάγκη να εκτονωθεί το αίσθημα δυσαρέσκειας, που μας καταλαμβάνει όλους. Αρνούμαι όμως να συνταχθώ με πολλούς από αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο, λόγω συνδικαλιστικής υποκρισίας, ιδεολογικής άπωσης ή καφενειακής ανάλυσης των πραγμάτων. Αρνούμαι να συνταχθώ με φέρετρα και κρεμάλες. Και κυρίως, αρνούμαι να προσφέρω το πεδίο για να δράσουν διάφοροι χουλιγκάνοι, που καπηλεύονται ότι μπορούν ή φασιστοειδή (με στολή ή όχι), που τρίβουν τα χέρια τους.

Στην Ισπανία, τα επεισόδια και η απειλή της Καταλωνίας να αποσχισθεί (οι πάσης φύσεως αυτονομιστές έχουν πάρει διαζύγιο με τη σοβαρότητα, εδώ και πολλές δεκαετίες ενωμένης Ευρώπης), προκάλεσε άνοδο των σπρεντ και καταβύθιση των αγορών. Αντιπαθές, αλλά φυσικό, με δεδομένο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Να αφιερώσουμε τις επόμενες δεκαετίες να το αλλάξουμε, αλλά αυτό δεν θα γίνει κατεβαίνοντας στους δρόμους. Θα γίνει ψηφίζοντας άλλου είδους και ιδεολογικού προσανατολισμού ηγεσίες, σε όλο το φάσμα της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) εξουσίας.

Δεν ξέρω τι χρειάζεται η Ισπανία για να ορθοποδήσει, νομίζω όμως οτι βλέπω πια πολύ καθαρά τι πρέπει να κάνει η (αναμφίβολα “ειδική περίπτωση”) Ελλάδα, για να βγει από την κρίση: Πρώτο, να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και τον δημόσιο τομέα, μηδενίζοντας τη σπατάλη και αυξάνοντας την ποιότητα του, με κατάργηση άχρηστων τομέων και δραματική βελτίωση των απαραίτητων. Είναι δυνατό να έχουμε μόλις 35 ειδικούς ελεγκτές σε όλο το ΣΔΟΕ, όταν η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολύ δουλειά στην καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης; Και δεύτερο, να βελτιώσουμε δραματικά τις εξαγωγές μας, που σημαίνει νέα προϊόντα και υπηρεσίες, βελτίωση των παλιών - και κάθε δυνατή βοήθεια στην υγιή επιχειρηματικότητα (κάτι που εξαρτάται από το πρώτο). Να ισοσκελίσουμε δηλαδή έξοδα και έσοδα - και τα τελευταία δεν θα αυξηθούν ποτέ από την εσωτερική αγορά, που στενάζει από την κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, ούτε από ευχολόγια για σύλληψη της φοροδιαφυγής, παρά μόνο φέρνοντας (φρέσκο) χρήμα απ’ έξω. Ας βγούμε από το φαύλο κύκλο του ελλείμματος, τουλάχιστον, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με το χρέος.

Αυτά όμως, δεν τα σαμποτάρει μόνο το πολιτικό σύστημα, που παίζει τρία χρόνια τώρα, κατενάτσιο. Τα σαμποτάρει και η κοινωνία (ή έστω μέρος της), που δεν θέλει να ανοίξουν τα επαγγέλματα, δεν θέλει να χαθούν προνόμια, δεν επιθυμεί να μειωθούν οι μισθοί σε καλομαθημένες υπολειτουργίες, δεν θέλει να ξεβολευτεί, δεν θέλει να διορθωθούν στρεβλώσεις, δεν θέλει αξιολόγηση, δεν θέλει να σταματήσουν οι πλαστές υπερωρίες, δεν θέλει να αλλάξουν τα πανεπιστήμια, δεν θέλει να ψηφίσει κάτι λιγότερο λαϊκίστικο και υποκριτικό από το “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Και σκέφτεται με όρους “να κατέβω στην πορεία, να δείξω την αντίδραση μου, να σταματήσουν τα μέτρα - φτάνει πια”. Εμ, δεν θα σταματήσουν ποτέ τα μέτρα, με τον τρόπο που χειριζόμαστε την κατάσταση.

Σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας “υπακούει” και η πολιτική τάξη. Αν είχαν γίνει τα μισά από αυτά που πρέπει να κάνουμε, δεν θα υπήρχαν τώρα (τέτοια τουλάχιστον) μέτρα. Δεν θα χρειαζόταν να εφαρμοστούν οι άδικες οριζόντιες περικοπές, στη λογική “κάλλιο πέντε και στο χέρι”. Δεν θα είχαμε βυθιστεί στην ύφεση, που φέρνει μεγαλύτερη ανεργία και ακόμα μεγαλύτερες περικοπές. Ούτε θα είχαμε χάσει τόσο χρήμα, που έφυγε στο εξωτερικό, αντί να χρηματοδοτήσει ανάπτυξη και επενδύσεις σε νέες δουλειές, πιο εξωστρεφείς, που θα έφερναν ένα “άλλο” ισοζύγιο πληρωμών. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε οτι μπορούμε να έχουμε ποιοτικό τουρισμό, ποιοτικές εξαγωγές ειδικών αγροτικών προϊόντων, ποιοτικές υπηρεσίες όπως π.χ. το software, που δεν χρειάζονται υποδομές βαριάς βιομηχανίας;

Προφανώς, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο για να λειτουργήσουν. Πιο πολύ χρόνο όμως φαίνεται οτι χρειάζεται η νοοτροπία των ανθρώπων, για να αλλάξει. Μπορεί ο καθένας από εμάς να μην μπορεί μόνος του να βελτιώσει την απονομή της δικαιοσύνης, να προκαλέσει νέες επενδύσεις ή να “νοικοκυρέψει” το δημόσιο. Μπορεί όμως να συμβάλει, από την ψήφο μέχρι τις καθημερινές επιλογές και συναλλαγές, ώστε το τοπίο να μεταβληθεί - και να “εξοστρακίσει” αυτά που δεν θέλουμε. Η δύναμη των πολλών είναι τρομακτική. Όχι όταν ξοδεύεται όμως στο δρόμο, στην αντίδραση. Αλλά όταν διοχετεύεται στο θετικό και στον κόπο, στην προσπάθεια να βελτιωθούν τα πράγματα. Αλλιώς, θερίζουμε απλώς ότι σπείραμε.


Υ.Γ. 1 Από ένα χθεσινό tweet του Στέφανου Λίβου (@stefivos): Βλέπεις πορείες στην Ελλάδα: κατάρες, γραφικότητες, μιζέρια. Βλέπεις πορείες στον υπόλοιπο κόσμο: χρώματα, έξυπνα πανό, σκετς, χαμόγελα...

Υ.Γ. 2 Εννοείται οτι όσα γράφω δεν έχουν καμία σχέση με την πορεία των ατόμων με αναπηρία και την αντιμετώπιση τους από τα ΜΑΤ.

H φωτό από τη χθεσινή πορεία είναι από το www.left.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Dream Baby Dream" της Σουηδής Νeneh Cherry.

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη...

Ξέρω οτι γίνομαι πολύ αυτοαναφορικός, αλλά (και) γι αυτό δεν υπάρχει ένα μπλογκ; Πριν από λίγο καιρό έλαβα αυτό το μήνυμα:

"Από το Μάρτη και μετά κάθε πρωί η ρουτίνα μου ήταν η εξής: σηκωνόμουν στις 7.40, ετοίμαζα ένα κριθαρόζουμο (υποκατάστατο καφέ) και έκανα μία γυμναστική 10 λεπτών για την καταραμένη μέση, μετά έμπαινα στο μπάνιο όπου υπάρχει ραδιόφωνο, έκανα ντους, έπινα το ζουμί, έκανα ένα τσιγάρο, ετοιμαζόμουν, κουνιόμουν και καμιά φορά στο ρυθμό. Έδινα φιλί στο Λευτέρη, έβαζα τα ακουστικά του κινητού στα αυτιά και κατέβαινα από το Λόφο Στρέφη την 20λεπτη διαδρομή μου ως το Πανεπιστήμιο αλλάζοντας διαδρομή γιατί στα στενά των Εξαρχείων χανόταν το σήμα, έτσι άλλαξα διαδρομή για να ακούω χωρίς παράσιτα. Έφτανα στο γραφείο κατά τις 9.15 όπου δεν έβγαζα τα ακουστικά μέχρι να ανοίξει το υπολογιστάκι μου. Μόλις άνοιγε έβαζα να ακούσω μέσω ίντερνετ αν και με ενοχλούσε η ολιγόδευτερόλεπτη καθυστέρηση και δεν μπορούσα να ακούσω και μέσα από το KOSMOS live αλλά από άλλο site. Καμιά φορά σημείωνα τραγούδια και τα έκλεβα από το ίντερνετ για να τα κάνω δικά μου. Αν χτυπούσε τηλέφωνο πριν τις 10.00 στο γραφείο, απαντούσα και μιλούσα με μια ναπολεόντεια ικανότητα το ένα μου αυτί να είναι στο ακουστικό και το άλλο στο ηχείο.

Έτσι πέρασε η άνοιξη και ήρθε το καλοκαίρι… Κι εγώ πέρασα αυτό το διάστημα τα πρωινά να αισθάνομαι σχεδόν όπως όταν ήμουν έφηβη, που άκουγα ραδιόφωνο τα βράδια στο δωμάτιό μου με εκφωνητές με βαθιά φωνή να μιλούν για σοφίες του έρωτα και της ζωής. Να λένε τσιτάτα όπως "ξενυχτώντας κλέβεις ώρες από το θάνατο". Ήταν σχεδόν σαν εφηβικό φλερτ και ας ήταν τα ζητήματα πιο σοβαρά και ας έχω μεγαλώσει. Να είσαι καλά!"

Είπα οτι κάποια στιγμή θα το δημοσιεύσω - και ζήτησα την άδεια. Εγώ βέβαια δεν λέω στην εκπομπή "σοφίες του έρωτα και της ζωής", αλλά ελπίζω πολύ στη "θεραπευτική" ικανότητα της ύψιστης αυτής τέχνης, που λέγεται μουσική.

Πρόσφατα, ένας άλλος ακροατής μου διηγήθηκε μια πολύ συγκινητική ιστορία για το πόσο καλή παρέα έκανα στη γυναίκα του, όταν αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία της κι έπρεπε να κάνει θεραπείες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με γεμίζει, να μπορώ να αλλάξω προς το ελάχιστα καλύτερο την καθημερινότητα και τη διάθεση ενός ανθρώπου - πόσο μάλλον περισσότερων. Δεν βαυκαλίζομαι οτι κάνω κανένα "λειτούργημα", απλώς δίπλα στο δικό μου κέφι και την ικανοποίηση, ελπίζω να προστίθεται και μια ελάχιστη προσφορά, προς όσους την επιθυμούν και την αποδέχονται.

Γι αυτό και μου αρέσει πολύ να παίζω, πού και πού, μουσική τα βράδια, σε μέρη όπου όχι μόνο θα συναντήσω κάποιους γνωστούς, αλλά και κάποιοι άγνωστοι ίσως ανακαλύψουν μια μουσική που τους φτιάχνει μια πιο αισθητική ατμόσφαιρα, στην έξοδο τους.

Αυτή την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, από τις 10μμ και μετά, θα είμαι ο dj του Gaspar, στο Ψυχικό.

Η φωτό είναι από το www.metroaudiosystems.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "September" των Αμερικανών Earth, Wind & Fire.

Παστίτσιο...

Πρόσφατα συμμετείχα σε μια συζήτηση, στην οποία μια είδηση είχε “τραβηχτεί από τα μαλλιά”. Αποσβολωμένος, άκουγα μια σειρά συνομωσιών “οικονομικού ιμπεριαλισμού” και κρυφών ελατηρίων να παρατίθενται, με αφορμή μια συνηθισμένη ετήσια εμπορική εκδήλωση. Μεγάλες εβραϊκές οικογένειες βρίσκονταν πίσω από την προσπάθεια να καταργηθούν εθνικές ταυτότητες και σύμβολα.

Η ελεύθερη έκφραση στο ίντερνετ είναι γνωστό σε όσους το χρησιμοποιούν, οτι έφερε την πλήρη απελευθέρωση στην έκφραση - αλλά και στον ανυπόστατο, ατεκμηρίωτο, κεφενειακό λόγο. Γι αυτό που συμβαίνει, μόνο μια εξήγηση ακόμα μπορεί να υπάρχει: Όλη αυτή η “τρέλλα” ήταν κρυμμένη, πίσω από τη δανεική ευμάρεια μιας κοινωνίας που κοίταζε αλλού, κάθε φορά που έβλεπε (αλλά δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει) οτι το πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα είναι σαθρό. Η κρίση, οικονομική αλλά και κρίση προσανατολισμού, ξέβρασε στην επιφάνεια (ή και ενίσχυσε, λόγω μιας ιδιάζουσας “απελευθέρωσης της απελπισίας”) κάθε είδους λόγο, όσο και διαζευγμένος από τη λογική και να ήταν.

Κι ύστερα, ήρθε ο Γέροντας Παστίτσιος. Μια σατιρική σελίδα στο facebook διώκεται και ο εμπνευστής της συλλαμβάνεται, ωσάν η ελευθερία του λόγου να επιτρέπεται μόνο για το μικρονοϊκό, το ρατσιστικό, το κραυγαλέο. Σε ποιά ευρωπαϊκή χώρα η υπερπροβολή ενός μοναχού (που δεν ανήκε καν στα “άγια” μιας θρησκείας, που θέλει να είναι “επικρατούσα”), με την τόση εμπορευματοποίηση από ευτελή μέσα ενημέρωσης στο όνομα του, δεν θα γινόταν αντικείμενο σάτιρας; Ακόμα κι αν κανείς ανήκει σε αυτούς που (μετριοπαθώς και σωστά, κατά την άποψη μου) δεν ενδιαφέρονται να χλευάσουν οποιοδήποτε “σύμβολο πίστης” κάποιου άλλου πολιτισμού (εντός ή εκτός εισαγωγικών), η καπηλεία και η ευτέλεια του λαϊκισμού γύρω-γύρω, σίγουρα θα προκαλούσε κάποιας μορφής κατακραυγή.

Δύσκολα μπορεί να διακρίνει κανείς, αν αυτός ο εκτροχιασμός είναι πλειοψηφικός στη χώρα μας. Μήπως είναι η εποχή, το παγκόσμιο τέλος των ιδεολογιών, που επιτρέπει τον συγχρονισμό με την έξαρση του φανατισμού στον τρίτο κόσμο, ιδίως στον μουσουλμανικό; Στην ακραία εθνικιστική, θρησκόληπτη και συνωμοσιολογική μορφή του μοιάζει, σχεδόν με σιγουριά, μειοψηφικός. Έτσι τουλάχιστον εκφράζεται εκλογικά. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, σα να προσπαθούν να πάρουν την εκδίκηση τους από το μετριοπαθές, το σοβαρό, το σώφρον. Ίσως επειδή επιτράπηκε αυτό να διαβρωθεί επί δεκαετίες από το σοβαροφανές, το διαπλεκόμενο, το εγκληματικά ανήθικο, το υποκριτικά φιλολαϊκό και “καπάτσο”...

Όμως, επειδή καταδικάστηκαν (ή μετατοπίστηκαν) τα κόμματα που εξέφραζαν τον παγκοσμίως μεγαλύτερο πολιτικό χώρο, αυτόν που περιστρέφεται γύρω από το κέντρο, αυτό δεν σημαίνει οτι οι Έλληνες ξαφνικά κινούνται στα ιδεολογικά άκρα. Πόσοι άραγε είναι οι απέναντι, αυτοί που παρά τον εθισμό τους σε ένα δημαγωγικό πολιτικό και συνδικαλιστικό λόγο (που χάιδευε αυτιά για να κρατήσει εσαεί προνόμια και τεχνητούς παραδείσους), αρνούνται να παρασυρθούν από μια επιστροφή στη ρητορική των βαλκανικών εθνικισμών και την ανατολίτικη εσωστρέφεια, της χειρότερης μορφής;

Κι όμως, είναι πολλοί. Κι αν, ζαλισμένοι από την απότομη μετάβαση σε μια νέα εποχή και τις ρευστές πολιτικές εξελίξεις, δεν μπορούν να ταυτιστούν με κανένα πολιτικό σχηματισμό, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Η Ελλάδα ζει μια πρωτόγνωρη περίοδο, όπου σίγουροι για την πολιτική τους επιλογή είναι μόνο οι φανατικοί, στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος. Οι υπόλοιποι, οι “κανονικοί” καθημερινοί άνθρωποι, με τις αμφιβολίες τους και τις αδυναμίες τους, αναζητούν τη διέξοδο - και όχι, δεν ταυτίζονται με το όνειρο μιας νεοπλουτικής αστικής τάξης, που μόνη της ανησυχία είναι η κατανάλωση της τελευταίας σκυλοπόπ κιτρινιάς στην τηλεόραση και του τελευταίου ηλεκτρονικού γκάτζετ στην αγορά. Ναι, πολλοί έπεσαν στην παγίδα, αλλά το σοκ της κρίσης τους έθεσε σε μεγάλες αμφιβολίες, για τον προσανατολισμό τους.

Αυτό που μένει να αντιληφθούν (μαζί με τα όποια λίγα πολιτικά στελέχη ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της ανεπάρκειας και της ανηθικότητας), είναι οτι η πολιτική τους έκφραση, σε επίπεδο προσώπων αλλά και σχηματισμών, επείγει. Κι οτι είναι ευθύνη τους η ανάδειξη μια άλλης πολιτικής αισθητικής, που θα σαρώνει το πολιτικό φάσμα από τα δεξιά στα αριστερά.

Αλλιώς, το “φιλέτο” αυτό που λέγεται Ελλάδα θα μείνει, επί της ουσίας, εκτός του ευρωπαϊκού μενού. Μόνο και μόνο, από την εμμονή πολλών από τους κατοίκους της να μείνουν αποκλειστικά στο παστίτσιο, επειδή η εξέλιξη είναι εχθρός (κι όχι σύμμαχος όπως θα έπρεπε) της παράδοσης...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice.

H φωτό είναι από το www.facebook.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Pass the Peas" των Αμερικανών J.B.'s.

Update:

Δελτίο τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου της 25ης Σεπτεμβρίου 2012:

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ «ΑΔΙΚΗΜΑ» ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σε παλιότερη πρότασή της το 2005 (http://www.hlhr.gr/details.php?id=84) σχετικά με μια νέα διευθέτηση των σχέσεων κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα έχει τοποθετηθεί υπέρ της κατάργησης του αδικήματος της βλασφημίας και της καθύβρισης θρησκευμάτων από τον Ποινικό Κώδικα, το οποίο αποτελεί έναν
κραυγαλέο νομικό αναχρονισμό. Και τούτο διότι με το αδίκημα αυτό η έννομη τάξη αφενός μεν υποκαθιστά τη θρησκευτική εξουσία στον κολασμό της αμαρτίας, αφετέρου δε μεταχειρίζεται προνομιακά και εντέλει αδικαιολόγητα το θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας έναντι της ελευθερίας έκφρασης και της σάτιρας.

Και να θέλαμε να ξεχάσουμε την ύπαρξη τέτοιου αδικήματος το οποίο προφυλάγει το θεό από προσβολές –λες και ο θεός έχει ανάγκη εισαγγελέα– δεν μπορούμε. Η άρση του απορρήτου και η συνακόλουθη σύλληψη του δημιουργού μιας ιστοσελίδας στο facebook με περιεχόμενο υποτίθεται «υβριστικό» για τον μοναχό Παΐσιο, έπειτα από αντιδράσεις ορθόδοξων κύκλων αλλά και την πολιτική υπόδειξη μέσω σχετικής ερώτησης στη Βουλή από τη Χρυσή Αυγή λίγες μέρες νωρίτερα (18/9/2012), αποτελεί ένα ακόμα κεφάλαιο στη λογοκριτική παράδοση της ελληνικής πολιτείας όταν θίγονται τα «ιερά και τα όσια του Ελληνοχριστιανισμού». Ένα κεφάλαιο ντροπής με
το οποίο η Ελλάδα αυτοβούλως τοποθετεί τον εαυτό της στο ίδιο κάδρο με θεοκρατικά καθεστώτα και πρακτικές πιστών άλλων θρησκειών, τις οποίες κατά τ’ άλλα στηλιτεύει ως τριτοκοσμικές, εξωτικές και επί της ουσίας «κατώτερες». Η ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία πανηγυρίζει για την επιτυχία σύλληψης του «27χρονου ημεδαπού» ως εάν να επρόκειτο για τη σύλληψη ενός διαβόητου εγκληματία, μας θέτει ενώπιον δυσάρεστων συνειρμών, όταν Μητροπολίτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μιλούν δημόσια απαξιωτικά και υβριστικά για άλλες θρησκείες/ Εκκλησίες κατηγορώντας τις με ποικίλους και ευφάνταστους χαρακτηρισμούς και κατηγορίες. Για να μην πάει ο νους μας στην ατιμωρησία άλλων πολύ πιο σημαντικών αδικημάτων που τελούνται από ομοϊδεάτες του βουλευτή που κατέθεσε την σχετική επερώτηση για τα οποία η αστυνομία κατά κανόνα δε γνωρίζει τίποτε...

Η βλασφημία πρέπει να καταργηθεί. Αν κάποιος θίγεται από τα λόγια άλλων, η ποινική έννομη τάξη έχει εργαλεία για την προστασία της προσωπικότητας. Να τελειώνουμε με τη βλασφημία.

Κοινωνία χωρίς κανόνες...

Αυτή την εποχή τυχαίνει να είμαι μάρτυρας σε δύο δικαστήρια. Το ένα είναι κοντά στην παραγραφή, ο εκπρόσωπος της εταιρείας που παρανόμησε, μπορεί και να τη γλυτώσει, μετά από 5 η 6 αναβολές, έχω χάσει πια το λογαριασμό. Το άλλο είναι εργατικό, εξ αναβολής και αυτό, για μια αξιόλογη συνάδελφο, απολυμένη από εφημερίδα, που έμεινε έξω από έναν διαγωνισμό, εντελώς παράτυπα, γιατί ο τότε (ανεκδιήγητος) διευθυντής απαξίωσε εντελώς την υποχρέωση του να την αξιολογήσει εγγράφως, ως όφειλε. Ο λόγος ήταν οτι δεν ανήκε στον τομέα ευθύνης του, δεν την ήξερε, δεν ήταν ανάμεσα στα ρουσφέτια και τους κολλητούς που έπρεπε να προωθήσει - και άλλωστε “γιατί να κρατήσουμε μια έγκυο, αφού θα μας φύγει να πάει να γεννήσει”, κατά παράβαση φυσικά κάθε νομοθεσίας.

Τώρα, οι δίκες αυτές, θα πάνε κατά πάσα πιθανότητα στις ελληνικές καλένδες. Και για μια ακόμα φορά, χιλιάδες άνθρωποι δεν θα δουν (την όποια) δικαιοσύνη, δεν θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους ή την αποζημίωση τους, δεν θα μπορέσουν να ανακάμψουν, έστω και προσωρινά, στην προσωπική τους ανηφόρα. Και πιθανότατα, θα δουν αυτούς που παρανόμησαν να τη γλυτώνουν. Κι αυτό, γιατί ένας κλάδος, που επ’ ουδενί δεν βρίσκεται (κατά μέσο όρο) στο επίπεδο που θα έπρεπε (όπως και πολλοί άλλοι κλάδοι βεβαίως), αρνείται να υποστεί αυτό που έχουμε υποστεί όλοι όσοι αμειβόμαστε από το δημόσιο, δηλαδή την κατακρήμνιση των αμοιβών μας. Μόνο που αυτοί έχουν, κατά μέσο όρο, πολύ καλύτερες αμοιβές, που κυμαίνονται κατά μέσο όρο, από τα 1900 ως τα 2500 (!) καθαρά, κατά παραδοχή και των ίδιων, χωρίς να έχουν απαραίτητα τις σπουδές ή τα προσόντα, που δικαιολογούν κάτι τέτοιο. Χώρια που έχουν τη δυνατότητα να απεργούν παρά το Σύνταγμα, ατιμωρητί.

Στον ιδιωτικό τομέα πάλι, που δεν διακρίνεται ούτε αυτός για τον επαγγελματισμό και την ευσυνειδησία του, μια ιστορία μου τραβάει την προσοχή. Νέα και φέρελπις κόρη βιομηχάνου, αγοράζει ραδιοφωνικό σταθμό, μέτριας ως ικανοποιητικής επιτυχίας. Προφανώς θέλει, με την ανάληψη των καθηκόντων της, να δείξει οτι έχει ένα όραμα, κάνοντας αλλαγές. Διώχνει δύο από τους πιο πετυχημένους παραγωγούς - και τους αντικαθιστά με ντουέτα “νέας γενιάς” (κανένα πρόβλημα με τους συγκεκριμένους ανθρώπους), αλλοιώνοντας και τον χαρακτήρα του μουσικού ραδιοφώνου, κάνοντας το μισό πρόγραμμα “talk radio”. Το επιχείρημα είναι η “ηλικιακή ανανέωση”. Κανείς σύμβουλος δεν βρίσκεται προφανώς να της μιλήσει για ομοιογένεια προϊόντος, προδιαγραφές επάρκειας λόγου και μουσικής, ταιριαστούς συνδυασμούς ώρας, αλλαγές που κρατούν το βέλτιστο και διώχνουν το ανεπαρκές. Κανείς δεν βρίσκεται γενικώς στο χώρο μας, να θέσει κριτήρια επαγγελματισμού: ΜΜΕ χωρίς άδειες, καριέρες χωρίς κανένα κριτήριο, πλήρης έλλειψη αξιοκρατίας και προδιαγραφών στο δημοσιογραφικό επάγγελμα...

Η απάντηση βεβαίως είναι οτι στον ιδιωτικό τομέα, ο καθείς πληρώνει τα λάθη του. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για παράδειγμα, η εκτεταμένη διαφθορά (αναζητήστε στο περιβάλλον σας, όσοι μπορείτε, πόσοι υπεύθυνοι προμηθειών μεγάλων εταιρειών διαλέγουν τους προμηθευτές, με βάση τη μίζα που θα λάβουν) καθιστά στρεβλή, μεταξύ πολλών άλλων παθογενειών, τη λειτουργία της αγοράς. Κολλητοί και ρουσφέτια δεν υπάρχουν μόνο στο δημόσιο, απαντώνται ευρέως και στον ιδιωτικό. Και η έλλειψη επαγγελματισμού είναι εμφανής, σε πολλούς τομείς, καθώς το βιογραφικό είναι πολλές φορές περιττή πολυτέλεια. “Ο άλλος είχε περισσότερα προσόντα, ήξερε και 5 (!) γλώσσες, αλλά προτίμησα εσένα γιατί ήσουν από γνωστό”, είπε πρόσφατα εργοδότης σε γυναίκα φίλου, που έμεινε εμβρόντητη. Για να μη μιλήσουμε για την ασυγκράτητη φοροδιαφυγή, που μόνο από τους ελεύθερους επαγγελματίες, υπερβαίνει τα μνημόνια.

Αυτό το “σύμπλεγμα” λοιπόν, δίνει την εικόνα μια κοινωνίας, όπου η (επιθυμητή και απαραίτητη) πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση δεν μοιάζει με τίποτε άλλο, παρά ένας πόλεμος φατριών, που ότι γουστάρει κάνει η κάθε μία. Αυτό χτίσαμε, από τη μεταπολίτευση και μετά - και δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που ευθύνεται. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί λείπει ο απαραίτητος επαγγελματισμός και ευσυνειδησία στις περισσότερες (κακομαθημένες) επαγγελματικές τάξεις, αλλά γιατί απουσιάζει παντελώς ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια συμφωνία της πλειονότητας των πολιτών, οτι θα εργαστούν για το κοινό καλό και την προώθηση της πορείας της χώρας, με αξιολόγηση, κανόνες και προδιαγραφές. Η αίσθηση αυτή του κοινού συμφέροντος, είναι τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, αναγκαία, αν θέλουμε να ορθοποδήσουμε.

To σκίτσο είναι από το www.toonpool.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Should've Known Better της Βρετανίδας Mica Paris.

Ο εκφασισμός και η ευτέλεια...

Την ώρα που η ελληνική οργανωμένη κοινωνία αντιμετωπίζει (και θα αντιμετωπίζει για τα επόμενα χρόνια) το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας και τον κίνδυνο να βρεθεί εκτός ευρωπαϊκού οικονομικού πλαισίου, ξαφνικά φαντάζει εξίσου πιθανό να κινδυνεύσει ακόμα πιο βαθιά, από τον εκφασισμό.

Πατώντας πάνω σε ένα συνδυασμό αβυσσαλέας άγνοιας, ωχαδερφισμού και κουτοπονηριάς, οι πρακτικές και τα επιχειρήματα της Χρυσής Αυγής επαναφέρουν τη συζήτηση για τα αυτονόητα, γύρω από νόμους και δικαιώματα. Για παράδειγμα, η επίκληση άρθρων του Ποινικού Κώδικα που δήθεν επιτρέπουν τον έλεγχο και την “καταδίωξη” του παρεμπορίου, ως αυτόφωρου αδικήματος, στην οποία “η πολιτεία ολιγωρεί”, κινείται στο χώρο της καφενειακής επιχειρηματολογίας. Όπως μπορεί να εξηγήσει οποιοσδήποτε επαρκής νομικός, ο πολίτης έχει το δικαίωμα (και την ηθική υποχρέωση) να παρέμβει, για παράδειγμα, στην περίπτωση μιας ληστείας και να συλλάβει τον δράστη. Αυτό όμως, όταν γίνεται άδολα και αυθόρμητα.

Αντιθέτως, ουδείς έχει δικαίωμα να υποκαθιστά την αστυνομία, κάνοντας ελέγχους (αντιποίηση δεν είναι μόνο να φοράς τη στολή, όπως κουτοπόνηρα υποστηρίχθηκε από τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος, αλλά να επιχειρείς να κάνεις τη δουλειά των αρχών, σφετεριζόμενος τον ρόλο τους), ούτε βεβαίως να καταστρέφει ξένη περιουσία, κατά την εκτίμηση και τα γούστα του - ακόμα κι αν αυτή είναι “παράνομη” ή προϊόν εγκλήματος. Πόσο μάλλον να οργανώνει ομάδα, να συνιστά δηλαδή μια συμμορία, που έχει σκοπό να κάνει παράνομες πράξεις, όπως οι παραπάνω. Δεν είναι λοιπόν “αστοιχείωτο” το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (ούτε φυσικά οι καθηγητές νομικής και οι λοιποί ποινικολόγοι και δικαστές), όπως προσπάθησε να ισχυριστεί ο Κασιδιάρης, στο κεντρικό δελτίο της ΝΕΤ.

Και φυσικά, όταν προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι βουλευτές που κατηγορούνται για τα έκτροπα στις λαϊκές αγορές, “δεν θα γελάσουν και οι πέτρες”, όπως δήλωσε με προκλητική οίηση ο ίδιος. Η καταδίκη, με αυτόφωρη διαδικασία, στο Μεσολλόγι, των δύο “φρέσκων” μιμητών (και προφανώς οπαδών) της Χρυσής Αυγής, σε οκτάμηνη φυλάκιση με αναστολή, δείχνει την κατεύθυνση, που θα έχουν ανάλογες υποθέσεις στο μέλλον, αλλά και την απουσία οποιασδήποτε νομιμοποίησης φασιστικών ενεργειών, με το πρόσχημα της “απουσίας του κράτους”.

Στην προσπάθεια όμως ενός παρακρατικού μορφώματος να είναι συνέχεια στην επικαιρότητα, γιατί έτσι κερδίζει δημοσκοπικά, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η ανοχή, η διστακτικότητα και η αμηχανία. Αν μια οργανωμένη πολιτεία (που έχουμε και δεν έχουμε) επιθυμεί πραγματικά να ανακόψει φαινόμενα που απειλούν τη δημοκρατική της ταυτότητα, πρέπει να το κάνει με αποφασιστικότητα - και με πλήρη ενεργοποίηση του οπλοστασίου της νομιμότητας. Και με συντονισμένες ενέργειες να απαντήσει, έστω κι αν κινδυνεύει (προσωρινά πιστεύω) να ηρωοποιήσει κάποιους. Γιατί το μήνυμα οτι δεν εκφοβίζεται πρέπει να περάσει, με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να περνάει και προς οποιαδήποτε “αριστερή” ή μη τρομοκρατία.

Αυτό φυσικά προϋποθέτει άμεση επέμβαση στο ζήτημα της αποδοχής της Χρυσής Αυγής στους κόλπους της αστυνομίας, σε συνδυασμό με τη δημοσιοϋπαλληλική αποφυγή των υποχρεώσεων και τη λευκή απεργία, λόγω και των περικοπών. Όσο η Ελληνική Αστυνομία δεν συλλαμβάνει τους δράστες παράνομων πράξεων και δεν αποκαλύπτει κάθε είδους πώληση “προστασίας”, τόσο είναι υπόλογη, ως “φιλική” προς μια κατηγορία εγκληματιών, που κινείται στα όρια του υποκόσμου.

Οι μάσκες για μια οργάνωση, που παριστάνει οτι δεν είναι φασιστική, την ώρα που μέλη της χαιρετούν ναζιστικά, άλλοι γράφουν στίχους υπέρ του Άουσβιτς - και ο ίδιος ο επικεφαλής αναπολεί τη χουντική δικτατορία, πρέπει να πέσουν.

Το δεύτερο και πολύ σοβαρό είναι η πολιτεία να “μιλήσει” σε όσους βαυκαλίζονται οτι θα θεραπεύσουν ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα, ενισχύοντας ανθρώπους των οποίων προνομιακό πεδίο είναι οι εθνικιστικοί φόβοι και καπηλείες, η ρατσιστική μικρονοϊκή καταδίωξη που πηγάζει από την ανασφάλεια της μειονεξίας και η δήθεν “αντισυστημική” επαναστικότητα. Εξηγώντας, οτι όταν κινδυνεύεις στην εντατική, δεν φωνάζεις το νεκροθάφτη. Και ακόμα οτι όχι μόνο κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί από τα τάγματα εφόδου, αλλά αντιθέτως θα δημιουργηθούν περισσότερα, μεταξύ των οποίων το χειρότερο είναι ο φόβος γι αυτούς που επιχειρούν να “προστατεύσουν” αυθαίρετα τους υπόλοιπους.

Αν λοιπόν μερίδα της κοινωνίας εξακολουθεί να επιχαίρει (κρυφά ή φανερά) για τον καινούργιο νταβατζή, λέγοντας από μέσα του “δεν πειράζει, καλά τους κάνουν, ας τους μαζέψουν λίγο τους μετανάστες”, τότε όχι μόνο δεν έχει διδαχτεί τίποτα από την ιστορία, αλλά βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή, με μαθηματική ακρίβεια.

Κι αν η Χρυσή Αυγή, με σύστημα επιχειρεί να προκαλεί την ενίσχυση της δύναμης της, η αποδοχή των πρακτικών των ταγμάτων εφόδου από μερίδα της κοινωνίας, είναι εφιαλτική. Το ίδιο και ο ύμνος στη δράση της, από επαγγελματικά σωματεία. Το να ξεπερνάει ένα τέτοιο κόμμα στις δημοσκοπήσεις το 10% και να εμφανίζεται ως τρίτη δύναμη στο κοινοβούλιο, αποτελεί όχι μόνο ήττα της δημοκρατίας, αλλά και πλήρη αδυναμία του ελληνικού λαού να κερδίσει τον οποιονδήποτε σεβασμό, για τον προσανατολισμό του και τις προσπάθειες που κάνει.

Τέλος, ας σκεφτούν αριστερές παρατάξεις (που έχουν κι αυτές τις ευθύνες τους στο “άνοιγμα του δρόμου” στη βία), αν είναι έξυπνο να
κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις, όπως αυτές των αστυνομικών, υποστηρίζοντας συνδικαλιστικά αιτήματα, όταν μπροστάρης είναι η Χρυσή Αυγή (ας δηλώσουν ρητά οτι δεν θα συμμετάσχουν, όταν υπάρχει παρουσία της, όπως έκαναν και με τις τηλεοπτικές συζητήσεις, μετά τα χαστούκια Κασιδιάρη). Ας σκεφτούν οι δεξιοί σχηματισμοί, αν προάγοντας το λόγο της ευτέλειας και την τοποθέτηση φαιδρών προσώπων στη δημόσια διοίκηση, δεν συμβάλλουν στο γενικότερο τοπίο αποσταθεροποίησης. Ας αναλογιστούν οι εκπρόσωποι του λαϊκισμού, πώς υποβοήθησαν, ακόμα και άθελα τους ίσως, την άνοδο της φασιστικής δημαγωγίας. Κι όλοι μας, ας σκεφτούμε, πώς επιτρέψαμε να γίνει ο δημόσιος βίος προνομιακό πεδίο ενός εσμού, που δεν εξαντλείται στην ακροδεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος...

Το αντιραστιστικό έργο είναι από το www.tutorart.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το
"Higher Ground", στη διασκευή του Βρετανού Eric Clapton.









Μόλις τέλειωσα το άρθρο, ήρθε και αυτό:



Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Αθήνα, 12 Σεπτεμβρίου 2012

Σε έκτακτη συνέλευσή του, το δ.σ. της Ένωσης εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση σχετικά με τα πρόσφατα έκτροπα στο Μεσολόγγι, την Ραφήνα και αλλού:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Από την αντιποίηση της αρχής στην ανατροπή της δημοκρατίας


• Στην ελληνική ποινική θεωρία, η χωρίς δικαίωμα ενέργεια έρευνας ή κατάσχεσης από εμφανιζόμενο ως δήθεν αστυνομικό ή το να ζητάει κάποιος στοιχεία από διερχόμενο είναι τα κλασσικά παραδείγματα που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το αδίκημα της αντιποίησης αρχής. Η σχετική διάταξη του Ποινικού Κώδικα προστατεύει την εξουσία της πολιτείας και των αρχών της και τιμωρεί όποιον εν γνώσει του προβαίνει σε πράξεις δημόσιας εξουσίας χωρίς αντίστοιχη αρμοδιότητα. Το να εμφανίζεται κάποιος ως αστυνομικός δεν προϋποθέτει το να φοράει στολή, να έχει μεταμφίεση, να προβαίνει στην πράξη αυτή με εξαπάτηση κτλ.
• Το επιχείρημα της Χρυσής Αυγής ότι τα μέλη της έχουν δικαίωμα -όπως κάθε πολίτης- κατ' άρ. 275 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας "να συλλάβουν το δράστη" αυτόφωρων κακουργημάτων ή πλημμελημάτων θα μπορούσε να ισχύει στο βαθμό που γνώριζαν ότι τελείται κάποιο αδίκημα και πράγματι συλλαμβάνανε τον δράστη, άμεσα προσάγοντάς τον στις αρχές. Αυτό ορίζει η διάταξη αυστηρά με ρητή υπόμνηση τήρησης των συνταγματικών διατάξεων. Τα μέλη όμως της ΧΑ αφ’ ενός δεν γνώριζαν εάν πράγματι συνέτρεχε περίπτωση αδικήματος (δεν γνώριζαν εάν είχαν ή όχι άδειες) αλλά το υπέθεταν με το ρατσιστικό κριτήριο της καταγωγής, αφ΄ετέρου όχι απλώς δεν «συνέλαβαν» κανέναν, αλλά δέρνοντας και σπάζοντας πάγκους, προέβησαν ίδιοι στη διάπραξη αυτόφωρων εγκλημάτων. Η λογική της διάταξης που επικαλείται η ΧΑ είναι να έχει κανείς τη δυνατότητα να πιάσει το ληστή που φεύγει με τη σακούλα απ την τράπεζα, το φονιά που τρέχει με το όπλο στο χέρι, τον τσαντάκια που κλέβει τη γιαγιά κι αυτή φωνάζει "βοήθεια" και άμεσα, όπως ρητά ορίζεται, να τον προσάγει στις αρχές.
• Εάν αλλιώς ήταν τα πράγματα, θα «συλλαμβάναμε» κάθε μέρα ο ένας τον άλλον, προβαίνοντας σε ιδιωτικές/υποκειμενικές κρίσεις περί δικαίου και αδίκου παριστάνοντας τους χωροφύλακες και τους δικαστές. Έτσι θα υλοποιηθεί το πολιτικό σχέδιο των νεοναζιστών που φυσικά δεν είναι η αντιποίηση αρχής αλλά η ανατροπή της ελληνικής δημοκρατίας μέσω (και) της αντιποίησης αρχής.

Mήνυμα δεν ελήφθη....

Μετά τη σημαντική οπισθοδρόμηση στην προσπάθεια ανάκαμψης, που προκάλεσε η (σχεδόν) τρίμηνη προεκλογική περίοδος, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με την αδυναμία της να προχωρήσει προς μια κατευθυνση, που θα εμπνέει ασφάλεια και ελπίδα - και βρίσκεται, ακόμα μία φορά, στην κόψη του ξυραφιού.

Όλο και περισσότερες προοδευτικές φωνές, από νυν και πρώην ηγεσίες του δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών και Γάλλων σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών, αλλά και του Μπαράκ Ομπάμα, υπογραμμίζουν οτι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης δεν θα λυθεί με την υπερβολική πίεση στην Ελλάδα - κι οτι οι “συστημικές” αδυναμίες δεν θα υπερπηδηθούν, παρά μόνο με συλλογική τολμηρή ευρωπαϊκή δράση.

Από την άλλη, οι περισσότερες (συντηρητικές) ηγεσίες και πλειοψηφίες των (ΑΑΑ) βορείων ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν με τρομερή καχυποψία τις ελληνικές υποσχέσεις και επιμένουν στο πόσο απαραίτητο είναι “να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας”, ακριβώς επειδή έχουν απογοητευτική εμπειρία μέχρι τώρα. Πίσω από το προφανές, την εύλογη απροθυμία τους να παράσχουν ένα νέο πακέτο δανεισμού στη χώρα μας, υποψιάζεται κανείς οτι υπάρχει κι ένας λόγος ακόμα, που δεν είναι ακριβώς ο παραδειγματισμός προς άλλα κράτη-μέλη: Διαισθάνονται και διαπιστώνουν με κάθε ευκαιρία, οτι το μήνυμα για σοβαρή αλλαγή πορείας δεν έχει περάσει στην κοινωνία μας - και για να περάσει, θα χρειαστούν ακόμα πολλά χρόνια κρίσης, ίσως ως το τελος της δεκαετίας.

Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική προσαρμογή (και η επιστροφή σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς) που τους αφορά, αλλά η ανησυχία οτι “πετούν τα λεφτά τους” κι οτι μόλις πάρουμε ανάσα, θα επιστρέψουμε με άνεση στην παλιά καλή διεφθαρμένη κρατική μας ανυπαρξία, οδηγώντας τους εαυτούς μας και την ευρωζώνη σε ακόμα χειρότερη κρίση αξιοπιστίας. Και πέρα από συγκεκριμένα συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ωφελούνται από την επιστροφή στη δραχμή), πιστεύουν οτι πρέπει να μας “φτωχύνουν”, όχι μόνο “για να γίνουμε ανταγωνιστικοί”, αλλά γιατί έτσι θα δώσουν οριστικά τέλος στην κακομαθημένη “φούσκα” του μεταπολιτευτικού μας κράτους, που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση του ευρώ. H επίσημη Γερμανία, βεβαίως, δείχνει να γίνεται πιο ελαστική το τελευταίο διάστημα, φοβούμενη την απομόνωση.

Απέναντι σε αυτές τις φωνές, ο πολιτικός κόσμος και μερίδα της κοινωνίας (που αφήνεται από τους υπόλοιπους να δίνει τον συλλογικό τόνο), αντιδρούν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Αντί να εκμεταλλευτούμε τις πρώτες και να αντιμετωπίσουμε (με πράξεις) τις δεύτερες, πράττουμε πολλές φορές το εντελώς αντίθετο, από αυτό που πρέπει. Κι έχοντας να αντιμετωπίσουμε μια “συνταγή” που οδηγεί, λόγω ύφεσης, σε ολοένα και μεγαλύτερη λιτότητα, κάνουμε το παν για να αποφύγουμε αυτό που θα μπορούσε να μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο: Τις ρήξεις και τις σε βάθος μεταρρυθμίσεις.

Παίζοντας διαρκώς την κολοκυθιά και εξακολουθώντας να κινούνται στα όρια της πλήρους αναξιοπιστίας, οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες (υπό την πίεση κοινωνικών ομάδων και πελατειακών σχέσων - ακόμα!), αφού υιοθέτησαν μια απαράδεκτη προεκλογική ρητορική υποσχέσεων, που ποίκιλε από την πλήρη κατάργηση ως την “επαναδιαπραγμάτευση” του μνημονίου, τώρα αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα - και με χαρακτηριστική ευκολία, ανερυθρίαστα, ξεχνούν τις υποσχέσεις (ώσπου να τις επανενεργοποιήσουν στις επόμενες εκλογές). Όσοι δε ποντάρουν σταθερά στην αντιμνημονιακή ρητορική, εκμεταλλεύονται την αδυναμία για ειλικρινή πολιτικό λόγο, εκτοξεύοντας πομφόλυγες για “τοκογλύφους” και “υπάκουους υπηρέτες τους” (κάτι που θα ήταν δέκα φορές περισσότερο οι ίδιοι, με τον λαϊκισμό τους).

Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς, για το αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, ωστόσο η συμπεριφορά κοινωνικών ομάδων και των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, που κινούνται στο επίπεδο του κοινωνικού αυτοματισμού του “γιατί αυτός και όχι εγώ” ή “βρείτε τα από τους φοροφυγάδες, τους πλούσιους ή και όλους τους άλλους” (σπάνια όμως αποδεχόμενοι όποια μεταρρύθμιση κινείται προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης), είναι βέβαιο οτι βαθαίνει τον φαύλο κύκλο των ευθυνών, μεταξύ πολιτών και εκπροσώπων τους. Ως απάντηση στη μείωση των εισοδημάτων, τμήματα της κοινωνίας, όπως οι καταστηματάρχες εστίασης ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες (για τους οποίους εκτιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, μετά από αντιπαραβολή δανείων και δηλώσεων οτι τους αναλογούν 28 δις(!) αδήλωτης φορολογικής ύλης, μόνο για το 2009), μοιάζουν να έχουν επιδοθεί στο σπορ της απόλυτης φοροδιαφυγής: Το καλοκαίρι, στα τουριστικά θέρετρα, η πλήρης απουσία αποδείξεων άγγιζε τα όρια της πλήρους αποθράσυνσης. Η “εξέγερση” μέρους της Υδραίικης κοινωνίας, με τα γνωστά επεισόδια που έκαναν δυσφημιστικά τον γύρο του κόσμου, ήρθαν να επιβεβαιώσουν την επιμονή σε μια παράδοση “αρβανίτικου” πείσματος, δείγματα του οποίου έχουμε ξαναδεί - και το οποίο υποδαυλίζεται συστηματικά και κουτοπόνηρα, ακόμα και από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές.

Αποτέλεσμα της προσπάθειας αποφυγής των ευθυνών, από πολιτικούς και πολίτες, είναι βεβαίως η καταφυγή στα μέτρα οριζόντιων περικοπών, τα πιο άδικα που υπάρχουν - και αυτά που πλήττουν τους πιο αδύναμους. Δεν θα είναι τα τελευταία, όσο δεν αλλάζουμε πορεία, βαθαίνοντας την ύφεση - ακόμα κι αν κάποιοι επιμένουν να το υπόσχονται.

Το παγκόσμιο περιβάλλον είναι αδήριτο, το ίδιο και οι ερωτήσεις των διεθνών ΜΜΕ: Αν ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας, προσπαθεί να ξεπεράσει με ένα “ουδείς αναμάρτητος”, την ερώτηση για τις προσωπικές του ευθύνες, στη συστηματική “αντιμνημονιακή” ρητορική, που υπέσκαψε την πορεία της χώρας, τότε δεν έχουμε καταλάβει τα βασικά.

Δεν καλούμαστε να συμφωνήσουμε με το μνημόνιο. Καλούμαστε να υλοποιήσουμε, κατά κύριο λόγο, τις μεταρρυθμιστικές του επιταγές και να μην το χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα που χαϊδεύει τα αυτιά, για να αποφύγουμε όσα επιτέλους πρέπει να να κάνουμε, έτσι ώστε να ανήκουμε στον ευρωπαϊκό και όχι στον τρίτο κόσμο: Να προωθήσουμε με ταχείς ρυθμούς την εξυγίανση της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, το “συμμάζεμα” και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την απονομή της δικαιοσύνης, την αξιοκρατία και την αξιολόγηση. Και να αλλάξουμε το οικονομικό μας μοντέλο, από κρατικά ελγχόμενο και καταναλωτικό (με δανεικά), σε παραγωγικό και εξαγωγικό.

Η στελέχωση του δημοσίου τομέα (την ώρα που η συγκυβέρνηση προσφέρει τη δυνατότητα για αξιοκρατική επιλογή και όχι “μοίρασμα ιματίων”), η εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων (δημάρχων και μη), η διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πάνω στα ερείπια του βαθέος λαϊκισμού, ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ΔΗΜΑΡ (με την απόλυτη σύμπνοια υπουργού και υφυπουργού) στην οπισθοδρόμηση της μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ, οι (κρυφές και φανερές) ενδοκυβερνητικές επιθέσεις στον επικεφαλής της οικονομίας Γιάννη Στουρνάρα, οι απειλούμενες κινητοποιήσεις από κάθε είδους επαγγελματικές τάξεις που αρνούνται τον εκσυγχρονισμό και κυρίως η χαρακτηριστική καθυστέρηση σε κάθε είδους βήματα προς τα εμπρός, λες και η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να μην κινδυνεύει από “στραβοπάτημα”, δείχνουν οτι το μήνυμα δεν έχει ληφθεί ακόμα. Κι οτι η κρίση εξακολουθεί να μη γίνεται αντιληπτή ως ευκαιρία, για τεθούν όλα σε νέες βάσεις. Εις όφελος, φυσικά, των άκρων...

Η carte postale είναι από το www.edinphoto.org.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Rudy A Message To You", στην πρώτη εκτέλεση, από τον Τζαμαϊκανό Dandy Livingstone