Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι...

Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι προς τι η τόσο έντονη κριτική προς τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, για την αποχώρηση του από την κυβέρνηση. Τι άλλο έπρεπε να κάνει ο Φώτης Κουβέλης, από το να διαμαρτυρηθεί έμπρακτα για τη (συσσωρευόμενη) επιδεικτική αδιαφορία του μεγαλύτερου εταίρου προς τις στοιχειώδες υποχρεώσεις σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά και για τον επαρχιακό αυταρχισμό που κορυφώθηκε με τους χειρισμούς στην περίπτωση της ΕΡΤ;

Η επίκληση της “υπευθυνότητας” και της “συνεπούς μεταρρυθμιστικής δύναμης”, ως ιδιότητας της ανανεωτικής αριστεράς, απλούστατα δεν έχει καμία εφαρμογή στην περίπτωση της ΕΡΤ. Ποιά είναι η έννοια της στήριξης μιας κυκλοθυμικής και παλαιοκομματικής ακροδεξιάς υποκριτικής και (πανθομολογουμένως) καταστροφικής προχειρότητας; Και ποιό είναι το όριο της ανοχής, όταν έχει προηγηθεί η επίσης απαράδεκτη τούμπα με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, όταν ανακαλύφθηκε αιφνιδίως οτι η επιβαλλόμενη από την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και υπεσχεμένη κίνηση, θα προκαλούσε απώλειες από τα δεξιά;

Η αλήθεια είναι οτι ο κύριος Κουβέλης έμοιαζε να έχει βρει το βράδυ της Πέμπτης ένα modus vivendi με τον κύριο Σαμαρά, καθώς δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “ΕΡΤ”, αλλά αυτό ουδόλως τον δέσμευε στις διαπραγματεύσεις μιας εξ αρχής ανώφελης πολιτικής κρίσης. Άλλωστε, το ίδιο βράδυ, εκπρόσωπος του κόμματος επανέλαβε με χαρακτηριστική επιμονή από τη συχνότητα της ΝΕΤ, οτι “η θέση της ΔΗΜΑΡ είναι μόνο η επιστροφή στην κατάσταση της ΕΡΤ Α.Ε. και μετά οι κινήσεις εξυγίανσης”, θέση απολύτως δικαιολογημένη, μετά τις χωρίς καμία εκτίμηση των συνεπειών απονενοημένες κινήσεις Σαμαρά. Το οτι ο κύριος Κουβέλης ενδεχομένως πιέστηκε από την πλειοψηφία των στελεχών του να τηρήσει συνεπή στάση, ουδόλως αποτελεί κριτική για ένα δημοκρατικό κόμμα και τον ηγέτη του.

Πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες άκουσα την εκτίμηση οτι “δεν θα μπορούσε ο Σαμαράς να ανατρέψει το λάθος του, γιατί πώς θα στεκόταν μετά ως πρωθυπουργός”. Η επίκληση αυτού του επιχειρήματος ξεχνάει οτι αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη είναι μεν η πολιτική σταθερότητα, αλλά πρωτίστως ποιό είναι κάθε φορά το δέον για τη χώρα. Και σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι το απομειωμένο πολιτικό κεφάλαιο ενός Πρωθυπουργού, αποκλειστικά λόγω του δικού του λάθους.

Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι επίσης γιατί ένας πολίτης με δημοκρατική και προοδευτική συνείδηση έχει οποιονδήποτε λόγο να στηρίζει τις πρόσφατες κινήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτός δεν ήταν που “πίεζε” τον κύριο Κουβέλη οτι “αν αποχωρήσει, θα αποχωρήσει και αυτός”; Προς τι η τόση συνέπεια σε αρχές και η περιφρόνηση στα μικροπολιτικά οφέλη και στις κερέκλες της εξουσίας;

Σε όσους επικαλούνται και πάλι την “υπευθυνότητα”, η απάντηση είναι οτι βεβαίως οτι η χώρα δεν είχε λόγο να πάει σε εκλογές, εξ αφορμής μιας απίστευτης γκάφας του κυβερνητικού επιτελείου. Το όπλο όμως του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν να πιέσουν από κοινού, ώστε να μην έχει τη στήριξη τους ο αυτουργός αυτής της περιπέτειας, ο ίδιος ο κύριος Σαμαράς.

Η απόσυρση της στήριξης στο πρόσωπο του δεν θα σήμαινε απαραίτητα εκλογές, καθώς η προσφυγή στις κάλπες ήταν “απαγορευμένη” από κάθε μεγάλη και μικρότερη φωνή στην Ευρώπη, που άλλωστε λοιδορούσε τον Έλληνα πρωθυπουργό για την αδεξιότητα του. Ο ίδιος ο κύριος Σαμαρας δεν θα τολμούσε να τις προκαλέσει, γιατί με πολλή δυσκολία θα τις κέρδιζε οριακά, αδυνατισμένος πολιτικά σε μεγάλο βαθμό - και ακόμα και σε περίπτωση νίκης δεν θα είχε πού να στραφεί για συμμάχους, πλην της Χρυσής Αυγής, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τον εναπομείναντα φιλελεύθερο χαρακτήρα του κόμματος του. Εγκλωβισμένος στην αυτοκαταστροφική του κίνηση, θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί - και να δώσει τη θέση του σε ένα στέλεχος κοινής αποδοχής, όπως θα έπρεπε να είχε γίνει άλλωστε από πέρυσι - και χωρίς ακραίους υπουργούς, όπως διασφάλιζε η επιμονή της ανανεωτικής αριστεράς.

Ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι παραλλήλως γιατί θα πρέπει η απόλυση τόσων εκατοντάδων εργαζομένων να τους αλλάξει την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, όπως επιμένει ένα κομμάτι της πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστεράς. Λές και δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, απολυμένοι που δεν ενστερνίζονται τις “αντιμνημονιακές” θεωρήσεις, οι οποίες βάζουν τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι. Όταν ο ίδιος ο εργαζόμενος στην ΕΡΤ δεν ξεχωρίζει την απόλυση του ως πιο σημαντική από τις εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν προηγηθεί στον ιδιωτικό τομέα, είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί αυτό δεν εκτιμάται, αντί να επικρίνεται.

Η αντίληψη οτι “για όλα φταίει το μνημόνιο ή ο καπιταλισμός” δεν είναι υποχρεωτικό να διέπει την ανάλυση που διαχωρίζει και εκτιμά καταστάσεις διαφορετικά, παρά το γεγονός οτι η σπασμωδική κίνηση Σαμαρά είχε ως αφετηρία πίεσης την απαίτηση για δύο χιλιάδες απολύσεις. Η περίπτωση ΕΡΤ διαφοροποιείται, τόσο ως προς τα κίνητρα και τους χειρισμούς ενός εγκλωβισμένου και εκδικητικά μνησίκακου επιτελείου, που ήθελε “με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια”, χωρίς να μπορεί να υπολογίσει την αντίδραση της ευρωπαϊκής σκέψης, με την οποία είναι ξένη, αλλά και ως προς τις επιπτώσεις μιας “πολιτικής μαγκιάς”, που βγήκε μπούμερανγκ, μετατρέποντας ένα ζήτημα εξυγίανσης σε ζήτημα δημοκρατίας και στοιχειώδους πολιτικής ωριμότητας.

Ακόμα περισσότερο, ομολογώ οτι δεν αντιλαμβάνομαι πώς ένας δημοκράτης και σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία σε αυτούς τους χειρισμούς, τους οποίους χαρακτηριστικά αποδοκίμασε τουλάχιστον το μισό των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων. Το να παρασύρεται κανείς από εκτιμήσεις, που λίγο-πολύ παραδέχονται οτι “ναι μεν έγινε άγαρμπα, αλλά βρε παιδί μου, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει μια τομή και να απαλλαγούμε από τον παθογόνο συνδικαλισμό, που δεν αφήνει τίποτα να προχωρήσει”, δείχνει οτι δεν υπάρχει καμία γνώση των δεδομένων της “περίπτωσης ΕΡΤ”, αλλά κυρίως καμία εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει όλη αυτή η εγκληματικά απροετοίμαστη ιστορία.

Πώς θα ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ, όπως επιτάσσει με σαφήνει ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που αρνήθηκε να καταδικάσει το κυβερνητικό επιτελείο επί της ουσίας των πολιτικών αποφάσεων, αλλά ήταν χωρίς αμφιβολία επικριτικό για τις μεθόδους της πρωτοφανούς διακοπής των συχνοτήτων; Με ποιούς εργαζόμενους θα δουλέψει, όταν δεν έχει υπάρχει καμία διαδικασία και κριτήριο αξιολόγησης και επιχειρηματικής στρατηγικής αναγκών, για αυτή την ερμαφρόδιτη μεταβατική περίοδο, στην οποία υποχρεωθήκαμε, λόγω εμμονής στη μη υποχώρηση;

Πώς θα διαχωριστούν οι εργαζόμενοι και πώς θα αποφευχθούν οι αγριότητες; Και σε τι ελεγχόμενη ΕΡΤ θα καταλήξουμε, από τα χέρια αυτών που επικαλούνται την εξυγίανση, αφού οργίασαν επί ένα χρόνο; Πώς θα εξασφαλιστεί η στοιχειώδης ανεξαρτησία, όταν υπάρχει η δηλωμένη πρόθεση στο πρώτο Εποπτικό Συμβούλιο που προβλέπει το πόρισμα Αλιβιζάτου, να τοποθετηθούν αντί προσωπικότητες με τα καλύτερα βιογραφικά από όλον τον κόσμο, συγκεκριμένα “ημέτερα” ονόματα που θα αναγραφούν στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο; Ποιός είναι τόσο αφελής να πιστεύει οτι έτσι αποδυναμώνεται ο “παθογόνος συνδικαλισμός”, αντί να ενισχύεται - και ποιός θεωρεί οτι με το κλείσιμο της ΕΡΤ θα αλλάξει η δυνατότητα συνδικαλιστικών ενώσεων να προκυρήσσουν τις “ανεπιθύμητες” επαναληπτικές απεργίες;

Και τέλος, με ποιά λογική, αφού επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να στηθεί και “παραμάγαζο-παρωδία” , από τους 30 εργαζόμενους φτάσαμε στους 2000 (με σχεδιασμό “ανατολίτικο παζάρι”) κι έγινε όλη αυτή αναταραχή και ζημιά για το ελληνικό δημόσιο, που απεμπόλησε συμφωνίες, brand names και δικαιώματα, για να αποπεμφθούν τελικά μερικές εκατοντάδες μουσικοί και εργαζόμενοι στη Ραδιοτηλεόραση, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος ούτε για τον προϋπολογισμό, ούτε για την ουσιαστική συρρίκνωση του δημοσίου; Για να “σπάσει ο τσαμπουκάς”;

Μέσα σε όλα τα παραπλανητικά που κυκλοφορούν, έχει αρχίζει να επιστρατεύεται και μια συκοφαντική και (δυστυχώς και με ευθύνη της αντιπολιτευόμενης αριστεράς) δημαγωγική θεώρηση της “διπλοθεσίας”: Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχουν “εκατοντάδες διπλοθεσίτες” στην ΕΡΤ, ενώ είναι “ανήθικο” ένας δημοσιογράφος να παρέχει τις υπηρεσίες (κατόπιν νόμιμης αδείας από το ΔΣ της εταιρείας), σε ένα μη ανταγωνιστικό μέσο. Η στρέβλωση είναι τόσο μεγάλη, που ενόψει της δημιοργίας της “νέας ΕΡΤ”, μπορεί ξαφνικά να θεωρηθεί “δεύτερη δουλειά” η έκτακτη συμμετοχή σε ένα σεμινάριο ή η εβδομαδιαία αρθρογραφία σε μια εφημερίδα, που μπορεί να αποφέρει το ιλλιγιώδες ποσό των 120 ευρώ το μήνα, εάν βεβαίως πληρώνεται. Η “σοβιετοποίηση”του δημοσίου θα γίνει ακόμα πιο βαθιά, στερώντας το από τα ικανά στελέχη, που ακόμα περισσότερο έχει ανάγκη, όταν οι μισθοί έχουν αναπόφευκτα καθηλωθεί.

Οι επιπτώσεις της έκρηξης της πολιτικής τεστοστερόνης και του οπορτουνισμού είναι δύσκολο να υπολογιστούν. Αλλά ήδη, οι μηδενικές ωφέλειες διαγράφονται ξεκάθαρα. Για τις ζημιές, χρειάζεται λίγο ακόμα χρόνος για να εκτιμηθούν πλήρως...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.polkcitydental.co και το εξώφυλλο από το www.garycool.com

To post συνοδεύεται από το "Tainted Love" της Αμερικανίδας Gloria Jones

Επτά σημεία για να μη γίνει η ΕΡΤ "παραμάγαζο"...

Ενός (τραγικού) λάθους, μύρια έπονται. Αυτό που έγινε με την ΕΡΤ είναι μια συνολική κακοήθεια, από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό.

Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η ηγεσία της κυβέρνησης αποπειράται να φτιάξει ένα παραμάγαζο, με μερικές δεκάδες (ή εκατοντάδες;) εργαζομένους, προφανώς ελεγχόμενους και εκτός ΕΡΤ, που θα βγάλουν “πρόγραμμα”. Ποιός ξέρει τι θα περιλαμβάνει αυτό, ποιός θα το παρουσιάζει και ποιά “ανεξαρτησία” θα έχει.

Είναι αστείος και τραγικός μαζί ο “κλεφτοπόλεμος”, ώστε να μην ανοίξει η ΕΡΤ κανονικά, όπως λογικά θα ερμήνευε κανείς τη χθεσινή προσωρινή διαταγή του Προέδρου του ΣτΕ. Η προσπάθεια να μη φανεί οτι ο πρωθυπουργός υποχωρεί και χάνει το κύρος του, οδηγεί σε ακόμα πιο σπασμωδικές κινήσεις. Και οι αντιδράσεις των υπολοίπων κομμάτων ακόμα πιο έντονες.

Πώς θα σταθεί αυτό το μόρφωμα “ημετέρων”, που θα επιλεγούν βιαστικά, κάτω από αδιαφανείς διαδικασίες; Πού θα εργαστούν αυτοί οι “προσωρινοί” εργαζόμενοι - και πώς θα δικαιολογηθεί η χρήση ιδιωτικών στούντιο; Και ποιός στην EBU και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα “χάψει” οτι αυτή είναι η κανονική, “διάδοχη” ΕΡΤ;

Και μήπως αυτές οι μεθοδεύσεις “θα μας απαλλάξουν τον παθογόνο συνδικαλισμό”; Άραγε οι εργαζόμενοι της “νέας ΕΡΤ” δεν θα είναι δημοσιογράφοι που θα ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ - και δεν θα υπακούν στα κελεύσματα της; Άραγε οι τεχνικοί και οι άλλοι υπάλληλοι θα είναι εκτός της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στο Ραδιόφωνο και στην Τηλεόραση; Ή μήπως θα “απαγορευθεί” ο συνδικαλισμός;

Η “πολιτική του εκκρεμούς”, που οδηγεί από το ένα άκρο στο άλλο, έχει μόνο μια λύση: Ακύρωση του κλεισίματος, επιστροφή στην αφετηρία ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και πλήρης εφαρμογή του πορίσματος της επιτροπής Αλιβιζάτου, που προβλέπει κανονική διαδικασία επιλογής των μελών του εννεαμελούς Εποπτικού Συμβουλίου, με συλλογή βιογραφικών από τη διεθνή αγορά, ώστε να στελεχωθεί με προσωπικότητες, όπως έγινε και με την αντίστοιχη διαδικασία σε ορισμένα ΑΕΙ. Και άμεση διαβούλευση και νομοθέτηση του νέου σχήματος της ΕΡΤ, με βάση το σχέδιο Μόσιαλου.

Γιατί δεν λειτούργησε μέχρι ώρα σωστά η ΕΡΤ; Γιατί υπέφερε από τις δύο (αλληλοσυμπληρούμενες) παθογένειες: Τους πελατειακούς ασφυκτικούς εναγκαλισμούς από κυβερνήσεις και κόμματα και τις δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες. Οι δεύτερες, όπως η (σχετική) μονιμότητα, ήταν δυστυχώς απαραίτητες, όταν οι πρώτοι έδιναν την εξουσία σε άθλιες διοικήσεις, που είχαν τη δυνατότητα να κυνηγούν ή να εκτοπίζουν τους μη αρεστούς.

Η ΕΡΤ που θα θέλαμε λοιπόν, πρέπει πρώτα από όλα να διέπεται από τις εγγυήσεις της ανεξάρτητης διοίκησης, που μαζί με θεσμοθετημένα κριτήρια, εξασφαλίζει την πολυπόθητη αξιοκρατία.

Δεύτερον, πρέπει να λειτουργεί βάσει επαγγελματικών προδιαγραφών, οργανογράμματος και πολυετούς business plan - και όχι με βάση πόσους “κολλητούς” θα χωρέσουμε, φτιάχνοντας αναρίθμητες θέσεις “αναπληρωτών” διευθυντών.

Τρίτον, με καθορισμό πόσου έργου αντέχει να παράγει, με δεδομένη την οικονομική κρίση. Πρέπει ίσως να αφαιρεθεί ένα κανάλι, όπως η ΕΤ-1 ή να συγχωνευθούν κάποια ραδιόφωνα; Πρέπει η ενημέρωση των μεταναστών να ανατεθεί στον Αθήνα 9,84, με το πολύτιμο πολύγλωσσο προσωπικό του “ολυμπιακού” On Air 104,4; Πρέπει κάποιοι περιφερειακοί σταθμοί να περάσουν στους δήμους ή να συγχωνευθούν; Πρέπει η Ραδιοτηλεόραση να έχει λιγότερους εργαζόμενους; Όλα αυτά είναι θέματα προς συζήτηση, από ένα σύγχρονο και επαγγελματικό ΔΣ. Σίγουρα πάντως, δεν μπορεί να μην υπάρχει ΝΕΤ, Τρίτο πρόγραμμα, Κosmos (έστω και με κάποιο τρόπο συγχώνευσης), ένα ενημερωτικό/ελληνικής μουσικής ραδιόφωνο - και κάποια παγκόσμια αναμετάδοση του στα βραχέα, για ομογενείς και ναυτικούς. Σε κάθε περίπτωση, τα brand names που έχουν ιστορία δεν πρέπει να πεταχθούν, οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, οι ρήτρες να μην ενεργοποιούνται και κοστίσουν έως και 300 εκατομύρια, όπως έγινε με το επαρχιώτικα άγαρμπο κλείσιμο - και κυρίως να μην αγνοούνται οι συνήθειες ακροαματικότητας και θεαματικότητας, που αποτελούν το Α και το Ω της επαγγελματικής επιτυχίας των media.

Τέταρτον, πρέπει να λυθούν με λογική οι αγκυλώσεις, αλλά και οι καταχρήσεις. Προσωπικό Ειδικών Θέσεων πρέπει να υπάρχει μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις, η δυνατότητα σύναψης (πραγματικών) συμβάσεων έργου για συγκεκριμένες συνεργασίες πρέπει να είναι εφικτή, τα ραδιόφωνα πρέπει να μπορούν να ανανεώνουν μερικώς το πρόγραμμα τους. Και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ πρέπει να απαλλαγούν από δημοσιοϋπαλληλικά ασυμβίβαστα, δεδομένου οτι οι μισθοί τους υπαγορεύονται από τη δημοσιονομική κρίση, αλλά και για λόγους προσέλκυσης ικανών στελεχών.

Πέμπτον, πρέπει να υπάρχει επιλογή των διοικούντων, των διευθυντών και των προϊσταμένων με αυστηρά κριτήρια επαγγελματισμού, βιογραφικού (εμπειρίας και τυπικών προσόντων). To ίδιο και για τους εργαζόμενους, με επιπλέον κριτήρια “ραδιοφωνικότητας/τηλεοπτικότητας”, για όσους εκτίθενται στο μικρόφωνο ή στο γυαλί. Δεν μπορεί ο αρχισυντάκτης του κεντρικού δελτίου να δηλώνει ανερυθρίαστα “δεν ξέρω καμία γλώσσα και δεν έχω διαβάσει ποτέ ξένη εφημερίδα/site”...

Έκτον, η ΕΡΤ μπορεί (και πρέπει) να είναι ανταγωνιστική σε πολλούς τομείς (εκτός από αυτούς που προσφέρει τον πολιτισμό, τον οποίον αρνείται η αγορά). Στον ειδησεογραφικό τομέα πρέπει να ποντάρει στη δύναμη των διεθνών ειδήσεων και των ανταποκριτών της. Στις εκπομπές πρέπει να προσφέρει την ποιότητα του Εξάντα και των talk show χωρίς ξύλινη γλώσσα. Στο πρόγραμμα πρέπει να συνεχίσει την επιτυχία της επιλογής εξαιρετικών διεθνών επιτυχιών, όπως το Downton και το Borgen, που τα ιδιωτικά κανάλια αρνούνται να πληρώσουν, δίνοντας τα ίδια και περισσότερα λεφτά για τούρκικα σίριαλ. Και αν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, να επεκταθεί ξανά σε ελληνικές παραγωγές.

Έβδομον και ίσως πιο σημαντικό από όλα, οι αναθέσεις και οι εξωτερικές παραγωγές πρέπει να είναι απολύτως διαφανείς - και χωρίς καμμία παρέμβαση όχι μόνο από την πολιτική εξουσία, αλλά και από τη ραδιοτηλεοπτική αγορά, που πάντοτε πίεζε (και κάτω από το τραπέζι), για να πάρει “δουλειές” από την ΕΡΤ.

Με ανεξάρτητη διοίκηση, όλα τα παραπάνω είναι απολύτως εφικτά, θα οδηγήσουν στην εκλογίκευση και στην εξυγίανση της ΕΡΤ - και θα εξασφαλίσουν επιτέλους έναν σύγχρονο ραδιοτηλεοπτικό φορέα στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.

Το κείμενο αυτό συνοψίζει την εισήγηση μου στην ημερίδα της ΔΗΜΑΡ για το αύριο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, που έγινε την Τρίτη 18 Ιουνίου.

Η φωτό είναι από το www.citypress.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cry Me A River", από την Καναδέζα Diana Krall, που έρχεται για συναυλία στην Αθήνα, την 1η Ιουλίου.

Ανοίξτε την ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά...

Είναι εντυπωσιακό, κύριε Πρωθυπουργέ, οτι στο χθεσινό σας άρθρο στην Καθημερινή, επιμένετε στην προσέγγιση, που σας οδήγησε στην αιφνίδια παύση όλων των λειτουργιών της ΕΡΤ, παρά το γεγονός οτι τα 2/3 του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις (V-PRC, Metron Analysis, Kapa Research), αποδοκιμάζουν την ενέργεια σας αυτή. Οι μόνοι που σας έχουν μείνει να εγκρίνουν τις κινήσεις σας (ούτε καν το ένα τρίτο των ερωτώμενων) είναι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή (και κάποιοι φιλελεύθεροι), ενώ είναι ζήτημα αν σας επιδοκιμάζουν οι μισοί ψηφοφόροι σας.

Αλλά αν δεν σας τρομάζει η αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος εδώ, δεν σας απασχολεί η εικόνα της χώρας διεθνώς; Δεν σας ανησυχεί το γεγονός οτι δεκάδες θεσμικοί και μη παράγοντες σας λοιδορούν για το “μαύρο” στις τηλεοπτικές οθόνες, που είναι ασύμβατο με ευρωπαϊκό κράτος; Δεν σας σοκάρει οτι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν με το σήμα της ΕΡΤ, δελτία ειδήσεων εκφωνούνται στα ελληνικά σε ένδειξη συμπαράστασης, πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων “μαυρίζουν”, με αναφορές σε εποχές αντιδημοκρατικών εκτροπών; Πώς είναι δυνατόν να αποφασίζετε να ρίχνετε “σιωπητήριο” στη μισή μπάντα των FM, λες και η χώρα είναι σε κατάσταση πολιορκίας; Δεν σας πέρασαν από το μυαλό οι πιθανοί αρνητικοί συνειρμοί, την ώρα που η γειτονική Τουρκία σείεται από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του αυταρχισμού;

Κάνετε συχνά αναφορές στην “ψυχή του Έλληνα” και στην εθνική συνείδηση. Ζητείστε από τους συνεργάτες σας να κάνουν μια μικρή έρευνα και να σας μεταφέρουν τις αντιδράσεις των ομογενών που κατακλύζουν και τα δικά μας γραφεία. Στην προσπάθεια μας να διευκολύνουμε τα ρεπορτάζ των διεθνών μέσων, δεν έχουμε ποτέ στο παρελθόν δεχθεί τέτοιον καταιγισμό τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων - ούτε καν όταν η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα της άτακτης χρεοκοπίας και πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα. Μήπως όλοι αυτοί είναι υποκινούμενοι από τους “βολεμένους” στην ΕΡΤ ή από την αντιπολίτευση;

Και τέλος, είναι δυνατόν στην εποχή της ελεύθερης διάδοσης της πληροφορίας και του ίντερνετ, εν έτει 2013, να έχετε υποχρεώσει τις αρχές να κυνηγούν όποιον αναμεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ, επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες περί φίμωσης; Είναι δυνατόν ο Υπουργός Οικονομικών να δηλώνει στη Βουλή οτι “ουδείς μπορεί να μεταδίδει χωρίς άδεια”, προκαλώντας τη θυμηδία, όταν κανείς ραδιοτηλεοπτικός σταθμός δεν έχει νόμιμη άδεια, με ευθύνη και της κυβέρνησης σας; Δεν αντιλαμβάνεστε οτι ανακαλείτε μνήμες από την εποχή που ο αείμνηστος Μαρούδας απειλούσε οτι “θα καταρρίψει τους δορυφόρους που δεν πειθαρχούν στην ελληνική νομοθεσία”;

Εξ αρχής, η προσπάθεια σας ήταν να εμφανίσετε την ΕΡΤ απαξιωμένη, αδιαφανή και διεφθαρμένη. Βεβαίως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε κυκλώματα, νοοτροπίες και τον παθογόνο συνδικαλισμό, αλλά πρωτίστως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε τις κυβερνητικές παρεμβάσεις και την παρασιτική ύπαρξη δεκάδων ρουσφετολογικών τοποθετήσεων, που με την εντολή ή την ανοχή των διοικήσεων που εσείς τοποθετήσατε, λυμαίνονται την ΕΡΤ. Η μεγαλύτερη απαξίωση είναι από αυτές τις πρακτικές, κύριε Πρωθυπουργέ - και οι ευθύνες σας, εδώ και ένα χρόνο, είναι τεράστιες.

Θα πρέπει να σας θυμίσω επίσης οτι παραλάβατε την ΕΡΤ με εξαιρετικές επιδόσεις θεαματικότητας στην ενημέρωση, καθώς οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων πρώτευσαν, κατά τη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής εκστρατείας, όπως είχε γίνει και σε άλλα μεγάλα γεγονότα στο παρελθόν. Δεν αναρωτιέστε γιατί αυτή η απήχηση κατέρρευσε, επί των ημερών σας;

Αναφέρεστε στις απεργίες που γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο στην ΕΡΤ. Είμαι από αυτούς που έχουν διαφωνήσει πολλές φορές για τις κινητοποιήσεις μας, αλλά αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Η διορισμένη από εσάς διοίκηση, εντελώς παράνομα και αναιτιολόγητα (καθώς υπήρχε ταμειακό πλεόνασμα) δεν μας έχει καταβάλει τα δεδουλευμένα των υπερωριών από το Νοέμβριο του 2012, παρά τις καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας. Αυτά είναι χρήματα που έχουν παρακρατηθεί από τους εργαζόμενους - και μας τα οφείλετε σε κάθε περίπτωση.

Η δε αντίληψη που εκφράζετε οτι οι απεργίες ήταν κάθε φορά, “εναντίον του αισιόδοξου που συνέβαινε”, είναι ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνεστε την ανεξαρτησία της ενημέρωσης. Η υιοθέτηση της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης δεν αποτελεί κανενός είδους εχέγγυο για την εύρυθμη λειτουργία μιας δημόσιας τηλεόρασης, που θα έπρεπε να δέχεται συγχαρητήρια, αν καταφέρνει να είναι απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.

Δεν σας ενοχλούν οι “βολεμένοι” στην ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά, γιατί αν ήταν έτσι, θα σας ενοχλούσαν και οι ρουσφετολογικώς διορισμένοι στο Μουσείο της Ακρόπολης από τη Μεσσηνία. Σας ενοχλεί οτι η ΕΡΤ δεν είναι όσο ελεγχόμενη θα θέλατε. Κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για τις προθέσεις σας.

Μεταρρύθμιση, κύριε Σαμαρά, δεν είναι να ανασύρει κάποιος αιφνιδίως από το συρτάρι το σχέδιο Μόσιαλου, να το κάνει copy-paste ξεχνώντας στο κείμενο τον τίτλο “Υπουργείο Πολιτισμού” που δεν υπάρχει πια ως αυτόνομη οντόντητα - και να σκαρφίζεται ένα άκομψο νέο όνομα, για το οποίο δεν έχει καν κατοχυρώσει το domain name (nerit.gr) στο ίντερνετ.

Μεταρρύθμιση είναι να παρουσιάζεις ένα μελετημένο σχέδιο, να εκπονείς business plan δεκαετίας με τις κατευθύνσεις και τις προδιαγραφές που επιθυμείς να έχει η δημόσια ραδιοτηλεόραση - και να το υποβάλεις στη δημόσια διαβούλευση, χωρίς φυσικά να καταστρέφεις την υπεραξία, τις ήδη υπάρχουσες συμφωνίες και τα brand names που έχεις κατοχυρώσει, εδώ και δεκαετίες. Θα ήθελα πραγματικά να ρωτήσω τους επιχειρηματίες που σας χειροκρότησαν τις προάλλες: Έτσι θα έκαναν και αυτοί, εάν είχαν στην ιδιοκτησία τους τον πλούτο που διαθέτει η ΕΡΤ;

Όσο για το τελευταίο σας επιχείρημα, οτι δηλαδή “όσες φορές στο παρελθόν επιχειρήθηκε εξυγίανση, καταπολεμήθηκε λυσσαλέα”, θα σας απαντήσω οτι αυτά τα τελευταία 16 χρόνια που εργάζομαι στην ΕΡΤ, ουδέποτε έχει γίνει τέτοια σοβαρή προσπάθεια. Ακόμα και το σχέδιο Μόσιαλου, που αποτελούσε μια αποδεκτή βάση για συζήτηση, απορρίφθηκε πολύ πριν ολοκληρώσει τις εργασίες της η επιτροπή Αλιβιζάτου, της οποίας η πρόταση αποτελεί εχέγγυο για την πραγματικά ανεξάρτητη λειτουργία της ΕΡΤ, με αφετηρία εννεαμελές ανεξάρτητο Εποπτικό Συμβούλιο.

Η δε πρόταση σας να λειτουργήσει προσωρινά και μεταβατικά η ΕΡΤ, με μερικές εκατοντάδες εργαζομένους, αποτελεί μια εντελώς ανεδαφική προσπάθεια, με δεδομένη την παρούσα δομή της εταιρείας - και δείχνει πόσο δεν γνωρίζουν τη λειτουργία των μέσων, όσοι την εισηγήθηκαν σε εσάς. Για να μην αναφερθώ στη βεβαιότητα οτι χωρίς τα στοιχειώδη εχέγγυα μιας ανεξάρτητης διοίκησης, θα ακολουθηθούν αναξιοκρατικές και ύποπτες μέθοδοι, ώστε να σχηματιστεί ένα “πρόπλασμα” της νέας ΕΡΤ, σχεδόν αποκλειστικά με “ημετέρους”.

Εάν δε υπάρξει, στο επόμενο διάστημα, οποιαδήποτε υποψία οτι απομακρύνονται εργαζόμενοι από την ΕΡΤ, απλώς επειδή δεν είναι πολιτικά αρεστοί, τότε θα έχετε τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα.

Ο ηγέτης μιας χώρας δεν κρίνεται από τις εμμονές, αλλά από την ικανότητα του να βρίσκει διαφυγή στο αδιέξοδο. Γι αυτό, κύριε Σαμαρά, ανοίξτε την ΕΡΤ, όσο είναι καιρός. Έτσι όπως φέρατε τα πράγματα, η κίνηση αυτή αποτελεί μονόδρομο και για την ΕΡΤ και για τη χώρα...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.com και το εξώφυλλο από το www.chicagoreader.com

Το postσυνοδεύεται από το "Get Lucky", των Γάλλων Daft Punk.

Οι επιθέσεις και οι εντυπώσεις...

Στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ την ΕΡΤ, δέχομαι επιθέσεις από δύο (κυρίως) πλευρές. Η μία προέρχεται από τα αριστερά - και κατηγορεί κάποιους εργαζομένους σαν και μένα, με πολιτικές απόψεις που δεν είναι αρεστές, οτι “τώρα θυμηθήκαμε τους άλλους εργαζομένους και μέχρι τώρα είμασταν μνημονιακοί” και οτι στην ουσία δεν υιοθετούμε μια αντίληψη που λέει οτι για όλα φταίει το μνημόνιο, η τρικομματική, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο καπιταλισμός. Γι αυτές τις αντιλήψεις, το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι ευκαιρία για γενικό ξεσηκωμό, ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Το ερώτημα βεβαίως είναι τι Βουλή (και τι κυβέρνηση) θα σχηματιστεί, αν γίνουν εκλογές - και το κατά πόσο θα είναι ακόμα χειρότερη από τις προηγούμενες, όπως σταθερά αναδεικνύει το εκλογικό σώμα, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και μετά.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, όσοι επιθυμούν να υπάρχουν απλώς δύο στρατόπεδα, αυτά των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών”, είναι οτι ο κάθε δημοσιογράφος έχει (και οφείλει να έχει) τη δική του προσωπική οπτική, που δεν “ομογενοποιείται”, επειδή διαμαρτυρόμαστε όλοι για το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Αυτονόητα πράγματα, αλλά να που τα συζητάμε, όταν αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία του τύπου και τη “φίμωση” της ΕΡΤ, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την άλλη άποψη, αλλά θέλουν και (φανατικά πολλές φορές) να τη βρίσουν ή να την εξοβελίσουν.

Προσωπικά, δεν μίλησα ποτέ και δεν θέλω να μιλάω και να κάνω κατάχρηση όρων όπως “φασισμός” και “χούντα” - κατάχρηση που καταδικάζω σταθερά. Η κυβέρνηση είναι δημοκρατικά εκλεγμένη και κοινοβουλευτικά σχηματισμένη, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα. Το αν ακολουθεί (ολόκληρη ή ένα μέρος της) αυταρχικές πρακτικές, που μπορεί να θυμίζουν τον (επίσης εκλεγμένο, με μεγάλη πλειοψηφία μάλιστα, γείτονα Ερντογάν), αυτό είναι άλλη υπόθεση. Πίσω από θεωρίες συνωμοσίας περί εντολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρύβεται περισσότερο μια σκληρή δεξιά αντίληψη περί αποτελεσματικότητας - και μια νεοελληνική προχειρότητα, τσαπατσουλιά και τριτοκοσμική αίσθηση του ρίσκου, που βάζει (πάντα) πάνω από το καλό της χώρας, το μικροκομματικό όφελος. Αυτό αποδεικνύεται και από το μέγεθος των αντιδράσεων και των αλγεινών εντυπώσεων που δημιουργήθηκαν στην ευρωπαϊκή σφαίρα, με τα περισσότερα μέσα του δυτικού κόσμου (ακόμα και των ΗΠΑ) να εστιάζουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ,
πολύ ψηλά στην ιεράρχηση των ειδήσεων τους.

Το κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν δεν είναι τόσο οι 2600 εργαζόμενοι της ΕΡΤ που απολύθηκαν, στη σειρά των χιλιάδων άλλων απολύσεων σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία τρία χρόνια - ούτε η “επανάσταση” και η “ανατροπή”. Είναι το ίδιο το κλείσιμο τόσων συχνοτήτων, η εκχώρηση της ακροαματικότητας και της θεαματικότητας που συγκέντρωναν στον ανταγωνισμό - και η αβεβαιότητα (σε βαθμό σοβαρής δυσπιστίας) αν μια κυβέρνηση που χειρίζεται έτσι τα πράγματα είναι σε θέση να δημιουργήσει μια νέα δημόσια τηλεόραση, χωρίς τα φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς, τα οποία η ίδια ενίσχυσε σε σκανδαλώδη βαθμό, τον τελευταίο χρόνο.

Το γεγονός μάλιστα οτι επέλεξε να την λοιδορήσει (ωσάν να μην είχε την απόλυτη ευθύνη της με την τοποθέτηση των διοικήσεων), ώστε να δικαιολογήσει την απόφαση της, είναι ενδεικτική του κουτοπόνηρου χειρισμού των πραγμάτων. Και σε αυτό το ζήτημα πρέπει να βρούμε τον κοινό τόπο - και να συγκεράσουμε απόψεις, ανεξαρτήτως πολιτικής θεώρησης, ώστε να αναδειχθεί η προχειρότητα. Δεν είναι λοιπόν το ίδιο το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την κριτική για την πιθανότητα να κάνουν οι καθηγητές απεργία μέσα στις εξετάσεις ή τα αιτήματα των εργαζομένων στο Μετρό. Όσοι θέλουν να τα εντάσσουν υποχρεωτικά σε ένα “τσουβάλι”, δεν επιτρέπουν στην άλλη άποψη να υπάρχει, παρά μόνο αν διαλέγει στρατόπεδα.

Η άλλη πλευρά της (πολλές φορές πολύ επιθετικής) κριτικής έρχεται εκ δεξιών, από τον φιλελεύθερο χώρο. Εκεί υπάρχει χρόνια μια αντίληψη, εμποτισμένη πολλές φορές με φανατισμό, οτι είναι απαράδεκτο να πληρώνει κανείς υπηρεσίες σαν της ΕΡΤ, οτι δεν πρέπει να υπάρχει “κρατικό υπουργείο ποιότητας”, οτι η αγορά πρέπει να διαμορφώνεται ελεύθερα, σύμφωνα με τις ανάγκες. Η αντίληψη αυτή βεβαίως προσπαθεί συχνά να υποβαθμίσει την ανάγκη και τις επιτυχίες μιας δημόσιας τηλεόρασης (όσο κι αν πάσχει), δυσφημίζοντας ένα περιοδικό με τιράζ 20 χιλιάδων ως “μη έχον αναγνώστες” ή ισχυριζόμενη οτι οι ακροαματικότητες και οι θεαματικότητες είναι μηδενικές, ξεχνώντας τις τηλεθεάσεις που πέτυχε η ΕΡΤ όταν κάλυψε μεγάλα γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ - και πιο πρόσφατα, όταν αφέθηκε να λειτουργήσει ελεύθερη, στη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής περιόδου, επιδόσεις που κορυφώθηκαν με την πρωτιά της στην εκλογική βραδιά, πρώτη φορά στα χρονικά.

Η επιχειρηματολογία εδώ, που ξεχνάει ηθελημένα οτι το επίπεδο του δημόσιου λόγου και της πολιτικής ζωής καθορίζεται απολύτως από το “αντίβαρο” που προσφέρει μια δημόσια τηλεόραση, εστιάζει σε δύο βασικά σημεία: Πρώτον, οτι η ΕΡΤ δεν μπόρεσε ποτέ να αποφύγει τις παρεμβάσεις, κυρίως της εκάστοτε κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να εγκαλείται για “προπαγάνδα” (που βεβαίως υπάρχει καλυμμένη και σε πολύ χειρότερη μορφή, σε πολλά ιδιωτικά μέσα) - ως εκ τούτου, ας μην υπάρχει. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, αντί να επιδιώκεται η βελτίωση ενός παθογενούς τομέα (όπως είναι και όλο το δημόσιο, σε αυτή την περίπτωση), επιδιώκεται η κατάργηση του. Η άποψη αυτή ξεχνάει επίσης οτι παρά τις παρεμβάσεις, η ΕΡΤ προσφέρει πολυφωνία, που κανένα άλλο μέσο δεν έχει πετύχει, ούτε στα όνειρα του.

Το δεύτερο είναι οτι η διαφθορά και η σπατάλη ενδημεί - και μάλιστα ουδέποτε καταγγέλθηκε από τους εργαζομένους, ως όφειλαν. Το τελευταίο δεν είναι αληθές, σε αντίθεση με το πρώτο. Είναι τόσες πολλές οι παρατυπίες και τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί (και καταγγελθεί από τους εργαζόμενους), που χάνει κανείς τον λογαριασμό. Και τα δύο επιχειρήματα (προπαγάνδα και σπατάλη) δείχνουν ακριβώς οτι είναι απαραίτητο, περισσότερο από ποτέ, να υπάρξει νομοθετικό σχήμα, που θα εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της ΕΡΤ και των δημοσιογράφων της, που όπως φαντάζεστε να είναι εύκολο να αντικρούσουν τον έλεγχο και τις προσπάθειες συγκάλυψης. Δηλαδή, επειδή δεν πετύχαμε ποτέ τη σωστή διαφάνεια και μηχανογράφηση στο δημόσιο, θα το κλείσουμε, αντί να προσπαθούμε να το βελτιώσουμε;

Το επιχείρημα αυτό επεκτείνεται στο ακόλουθο: “Αφού κάναμε τόσες προσπάθειες να την εξυγιάνουμε και συναντήσαμε λυσσαλέα αντίδραση, μόνο με ριζικές λύσεις μπορεί να γίνει κάτι”. Πράγματι, οι κατά καιρούς αντιδράσεις συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν απαράδεκτες και οπισθοδρομικές. Σε αυτές όμως, προσθέστε αυτές της ίδιας πολιτικής δύναμης και του βαθέος κομματικού της κράτους, που τώρα λοιδορεί την ΕΡΤ (για παράδειγμα, πρόσφατα στο σχέδιο Μόσιαλου). Η χθεσινή, ελαφρώς “μάγκικη” παρουσία του πρωθυπουργού, που προσπάθησε να αντιστρέψει την πραγματικότητα- αποκαλύπτοντας και την προσωπική του πικρία οτι “όποτε υπήρχε κάτι αισιόδοξο, η συντεχνία απεργούσε”, δείχνει πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία των ΜΜΕ απέναντι στην επικοινωνιακή πολιτική κάθε κυβέρνησης.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι στοιχειώδεις προετοιμασία, επαγγελματισμός και πολιτική ευσυνειδησία (και οι προθέσεις ήταν ειλικρινείς), η κυβέρνηση θα παρουσίαζε και θα νομοθετούσε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξυγίανσης της ΕΡΤ (που κακώς δεν είχαμε ήδη εκπονήσει μόνοι μας οι εργαζόμενοι, ζητώντας αξιολόγηση και αξιοκρατία). Θα το παρέδιδε στην κρίση του ελληνικού λαού - και ας ήταν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών παράλογες και καταχρηστικές. Στο κάτω-κάτω, ας την “έκλειναν” οι εργαζόμενοι την ΕΡΤ, με απεργίες, θα ήταν δικό τους σφάλμα.

Αντιθέτως, αυτό που διαφαίνεται πια καθαρά είναι οτι ο σκοπός είναι ευρύτερος: Εκτός από την αποφυγή της “μέγγενης” για τουλάχιστον 2000 απολύσεις, το μεγαλύτερο κυβερνητικό κόμμα εκβιάζει και τζογάρει με τις εκλογές, που ούτως ή άλλως επιθυμεί, πριν αναγκαστεί να πάρει και άλλα επώδυνα μέτρα - και πριν την ελληνική προεδρία, το πρώτο εξάμηνο του 2014: “Αν θέλετε ρίξτε με - και πάμε σε εκλογές. Εσείς θα χάσετε παταγωδώς, εγώ ελπίζω να βγω ενισχυμένος και η Χρυσή Αυγή καραδοκεί”.

Η μεθόδευση μάλιστα είναι άκρως “αποτελεσματική”: Η κατάργηση της ΕΡΤ έγινε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που υπέγραψαν μόνο οι νεοδημοκράτες υπουργοί. Η δημιουργία της Νέας ΕΡΤ θα γίνει με την ψήφιση νομοσχεδίου, που αν δεν στηρίξουν οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θα οδηγήσει ποτέ στην ίδρυση του νέου φορέα...

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ, χιλιάδες ακροατές και τηλεθεατές αντιμετωπίζουν σιωπή ή μαύρο, εκεί που έβρισκαν κάτι να τους αρέσει. Αναπόφευκτα θα διοχετευθούν αλλού, χάνοντας συνήθειες ετών. Για το Τρίτο και τον Kosmos, για το Downton και το Borgen, για τα διεθνή και τις εκπομπές όπως ο Εξάντας - μόνο και μόνο γι αυτά, η ΕΡΤ δεν έπρεπε να σιγήσει. Αυτοί που επέλεξαν τον “υψηλό συμβολισμό” του κλεισίματος της (έστω και για μήνες) δείχνουν οτι όχι μόνο δεν ξέρουν από ΜΜΕ και βασικό management, αλλά δεν μπορούν να σταθμίσουν ούτε στοιχειωδώς τις πολιτικές εντυπώσεις...

Το κείμενο γράφτηκε για τη Μεταρρύθμιση

Η φωτό είναι από τη www.liberation.fr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Triste" του μεγάλου Αμερικανού σαξοφωνίστα Stan Getz, με τη φωνή της Cybill Shepherd.

H σπασμωδική προχειρότητα του "μαύρου"...

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, τρεις μήνες αφού είχα πιάσει δουλειά σε μεγάλο ενημερωτικό ραδιοφωνικό σταθμό, μου ανακοινώθηκε το κόψιμο της εκπομπής μου - και η απόλυση μου. Ζήτησα ραντεβού από τον διευθυντή (που είχε επηρεαστεί από τους συμβούλους του, με τη δικαιολογία οτι προέρχομαι από άλλον σταθμό “αντίπαλης ιδεολογίας”) και μετά από μια εβδομάδα με δέχτηκε. Τον ρώτησα αν πίστευε οτι ήταν επαγγελματικό να κόβεται μια εκπομπή, χωρίς καν ο παραγωγός να αποχαιρετήσει τους ακροατές - και τον ρώτησα τι μπορεί να φοβάται. Με κοίταξε έκπληκτος: Ως συντηρητικός και άσχετος με το μέσο ραδιόφωνο (όπως συνηθίζεται σε αυτή τη χώρα), δεν είχε σκεφτεί ποτέ την οπτική αυτή. Ευτυχώς την εκτίμησε - και δεν φοβήθηκε να με επαναπροσλάβει...

Η φράση “η ΕΡΤ δεν σώζεται παρά μόνο αν κλείσει και ξανανοίξει από την αρχή” θα μπορούσε να ισχύει για τα περισσότερα ελληνικά ραδιοτηλεοπτικά (και όχι μόνο) μέσα. Επανδρωμένα με “κολλητούς” και πρώην ναυάρχους στη διοίκηση, με πλήρη απουσία αξιοκρατίας και επαγγελματισμού, τα ελληνικά media χτίστηκαν “στου κασίδη το κεφάλι”. Γι αυτό και η συμβολή τους στο επίπεδο του δημόσιου βίου και του δημόσιου διαλόγου ήταν πολλές φορές αρνητική, από την εποχή της απελευθέρωσης του κρατικού μονοπωλίου, 23 χρόνια πριν. Μόνο που κανείς ιδιοκτήτης δεν διανοήθηκε να τα κλείσει και να τα ξανανοίξει, παρά μόνο να προσπαθήσει να τα βελτιώσει.

Η μεγάλη διαφορά με την ΕΡΤ ήταν οτι ήταν ο εύκολος “σάκος του μποξ”, για οποιοδήποτε συμφέρον, πολιτικό ή μη. Εμποτισμένη με νοοτροπίες του δημοσίου, καθημαγμένη από απαράδεκτες διοικήσεις και τις παρεμβάσεις πολλών, διογκωμένη από τα πάσης προελεύσεως ρουσφέτια, ταλαιπωρημένη από συνδικαλιστικές και μαξιμαλιστικές ακαμψίες. Παρ’ όλα αυτά, ήταν η ραδιοτηλεόραση των εξαιρετικών στιγμών, τόσο στην ενημέρωση, όσο και στο ποιοτικό ακρόαμα και θέαμα.

Η Τρίτη ξημέρωσε με την πληροφορία οτι την προηγούμενη νύχτα σχεδιαζόταν η εισβολή των ΜΑΤ, που θα την άδειαζαν από την σχετικά ολιγομελή νυχτερινή βάρδια και θα εμπόδιζαν οποιονδήποτε άλλον να μπει μέσα. Λέγεται οτι οι ψυχραιμότεροι στο Μέγαρο Μαξίμου επισήμαναν οτι έτσι η απόπειρα κλεισίματος θα κατέπεφτε εύκολα στο πρώτο δικαστήριο. Η είδηση συνδυάστηκε και με την αποτυχία της ιδιωτικοποίησης του φυσικού αερίου - και παρά το γεγονός οτι εκ των υστέρων όλα συγκλίνουν οτι η κίνηση να κλείσει η ΕΡΤ είχε προετοιμαστεί από το Σάββατο, μοιάζει σα να επελέγη σπασμωδικά τη Δευτέρα, ώστε να στρέψει την προσοχή αλλού.

Οι πιέσεις της τρόϊκας προς την κυβέρνηση να επιδείξει μερικές χιλιάδες ονόματα απολυμένων από το ευρύτερο δημόσιο έπεφταν συνεχώς στο κενό, για τον απλούστατο λόγο οτι ουδείς κατέβαλε τον κόπο να εκπονήσει ένα σοβαρό πρόγραμμα αξιολόγησης και (εθελούσιας ή μη) απομάκρυνσης εργαζομένων, με βάση επαγγελματικά κριτήρια και ανάγκες. Το κλείσιμο αμυντικών βιομηχανιών, με έδρα στην περοχή της Θεσσαλονίκης προσέκρουε σε τοπικούς παραγοντισμούς, αλλά και εθνικές αγκυλώσεις. Ποιός άκουγε τώρα τους πάσης φύσεως εθνικιστές, προνομιακό κοινό του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος, να κραυγάζουν για την “αποδυνάμωση της άμυνας της χώρας”; Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η σπασμωδική επιλογή ήταν η εύκολη λύση. Άλλωστε η ΕΡΤ, με τις αλλεπάλληλες απεργίες σε κρίσιμες στιγμές της επικοινωνιακής προσπάθειας της κυβέρνησης, δεν ήταν ούτε αρεστή, ούτε επαρκώς ελεγχόμενη: Η πλειονότητα των εργαζομένων ανήκε στο “απέναντι στρατόπεδο”...

Το απόγευμα της Τρίτης, η ατμόσφαιρα βάρυνε όσο δεν παίρνει άλλο. Παρά τις πληροφορίες όμως οτι η ΕΡΤ κλείνει, ουδείς περίμενε να το ακούσει να συμβαίνει εντός της ημέρας. Ακόμα παραπάνω, κανείς στην ΕΡΤ δεν περίμενε η κυβέρνηση, διά στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου, να καταγγείλει ως “παρατηρητής”, αναιρώντας εαυτόν, την αδιαφάνεια και την σπατάλη, σε έναν οργανισμό που επόπτευε. Και τότε, ποιός ήταν ο ρόλος των διοικήσεων, που η ίδια (όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση πριν) είχε τοποθετήσει;

Σε μια εκδήλωση κοινωφελούς ιδρύματος στην οποία έχω υποχρεώση να παρευρεθώ, διάφοροι πολιτικοί της συντηρητικής παράταξης μου σφίγγουν το χέρι υποκριτικά. Ένας εκσυγχρονιστής πρώην υπουργός κάνει την εκτίμηση οτι “αυτή η κίνηση θα δώσει πόντους στον Σαμαρά, γιατί θα την πουλήσει στο κοινό του ως αποφασιστικότητα”. Αντιθέτως, γιατροί και πολίτες το κάνουν ειλικρινά, με συγκίνηση, πολλοί λέγοντας μου οτι θα χάσουν το ξεκίνημα της μέρας που τους προσέφερα κάθε πρωί στις 8, από τον Kosmos 93,6, έναν σταθμό που είχε εξαιρετικές δημογραφικές και ακροαματικές επιδόσεις, ξεπερνώντας κατά πολύ τον ανταγωνισμό, στις καλύτερες του στιγμές.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συζητούν το πολιτικό παιχνίδι που θεωρούν οτι παίζεται: “Ο Σαμαράς εκβιάζει τους άλλους δύο εταίρους με εκλογές, που θα φέρουν τα ποσοστά τους στο ναδίρ - και θα φέρουν τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα”. Μέσα σε όλα, το ακροδεξιό κόμμα εκδίδει επικριτική ανακοίνωση για την ΕΡΤ οτι δεν φιλοξενούσε τις απόψεις του και οτι το έβριζε ως ναζιστικό, ξεχνώντας οτι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του ήταν τόσο ανερμάτιστοι που δεν ανταποκρίνοντας στις προσκλήσεις ή είχαν φάει εμπάργκο διαρκείας από τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, που δεν δέχονταν να βρίσκονται στο ίδιο χώρο με όσους χαστουκίζουν. Στο twitter, που έχει πάρει σχεδόν μονοθεματικά φωτιά, ο Σωτήρης Κούκιος γράφει: “Η ΧΑ θέλει το κλείσιμο της #ert γιατί λέει τους αποκαλεί Ναζί. Ε, μα για αυτό εμείς την θέλουμε ανοικτή μπάρμπα”...

Στο προαύλιο του μεγάρου της Αγίας Παρασκευής έχει αρχίσει και μαζεύεται πάρα πολύς κόσμος. Οι πόρτες του κτηρίου ανοίγουν - και ο έλεγχος χάνεται. Πολλοί εργαζόμενοι φοβούνται μήπως κάποιοι επιτήδειοι επωφεληθούν και αρχίσει το πλιάτσικο στον εξοπλισμό. Η στοιχειώδης περιφρούρηση προσπαθεί να κατευθύνει τον κόσμο, όπως και οι λιγοστοί φύλακες. Λίγο αργότερα, στη διάρκεια της νύχτας, θα απειληθούν και αυτοί από τα ΜΑΤ, οτι αν δεν εγκαταλείψουν, ως “απολυμένοι” θα συλληφθούν και θα αποκλειστούν από την επαναπρόσληψη...

Μαζί με τον σοκαρισμένο κόσμο, σπεύδουν και κάθε είδους γυρολόγοι και “κοράκια” της πολιτικής, με ή χωρίς σημαίες. Είναι ευκαιρία να διαφημίσουν την πραμάτεια τους, να τονώσουν το “μαγαζάκι” τους. Οι συνδικαλιστές λένε διάφορες αερολογίες. Το κτήριο είναι γεμάτο από ανταποκριτές διεθνών μέσων, το παγκόσμιο ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Μου ζητούν συνεντεύξεις από το BBC, το Arte, τους New York Times, την El Pais. Συνειδητοποιώ οτι η είδηση έχει σοκάρει, ακόμα και φοβίσει, τους συναδέλφους σε όλη την Ευρώπη - και είναι πρώτη είδηση στα περισσότερα διεθνή δίκτυα, το Euronews έχει διαρκή σύνδεση με το προαύλιο της ΕΡΤ. Αναρωτιέμαι αν στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν συνειδητοποιήσει τον αντίκτυπο του κλεισίματος.

Το κυβερνητικό “σχέδιο” προβλέπει την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, με αξιοκρατικά κριτήρια και βάσει των προτάσεων της επιτροπής Αλιβιζάτου, το φθινόπωρο. Ωστόσο, η δυσπιστία είναι διάχυτη. Ουδείς πιστεύει οτι η κυβέρνηση που κατηγορείται για δεκάδες ρουσφετολογικές και αντιεπαγγελματικές προσλήψεις, από το επίπεδο των διευθυντών ως το Προσωπικό Ειδικών Θέσεων και τους παρουσιαστές-σκάνδαλο, θα είναι έχει τη βούληση να απεμπολήσει τον έλεγχο και να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη και με εύρυθμη λειτουργία ΕΡΤ. “Αν δεν ξαναδώ όλους τους απαράδεκτους και τα ρουσφέτια, να μου τρυπήσετε τη μύτη”, αναφωνεί ένας εργαζόμενος. “Αν ξανανοίξουμε ποτέ”...

Μια επιτροπή εργαζομένων, σε κατάσταση σοκ, προσπαθεί να ρυθμίσει μια στοιχειώδη ροή προγράμματος, που θα συνεχιστεί - άγνωστο για πόσο. Το δελτίο ειδήσεων, που ασχολείται αποκλειστικά με το θέμα της ΕΡΤ συγκεντρώνει μερίδιο τηλεθέασης έως και 31%, καθώς όλα τα υπόλοιπα ενημερωτικά μέσα σιγούν, μετά την απεργία που προκύρηξαν οι δημοσιογραφικές ενώσεις, σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Η διάρκεια του είναι σχεδόν διπλάσια από το κανονικό - και λίγο μετά, οι πομποί ραδιοφώνου και τηλεόρασης αρχίζουν να πέφτουν, ο ένας μετά τον άλλον, με την παρουσία των ΜΑΤ στα σημεία εκπομπής, στα διάφορα βουνά.

Οι εργαζόμενοι όμως συνεχίζουν, με τη μετάδοση να επιχειρείται από το διαδίκτυο ή μέσω άλλων πομπών, όπως αυτός του 902, που καταγγέλει οτι αφαιρέθηκε (!) από την ψηφιακή πλατφόρμα της Digea, επειδή ακριβώς αναμετέδιδε την ΕΡΤ. Τη σκυτάλη θα πάρουν ακόμα και ξένες τηλεοράσεις, όπως η δημόσια τηλεόραση της Ισπανίας, σε ένδειξη συμπαράστασης.

Μαζεύω ένα σακάκι και κάτι γραβάτες που θα χρειαστώ, από το ντουλάπι μου - ποιός ξέριε πότε και πώς θα μας αφήσουν να ξαναμπούμε στο κτήριο. Ο κόσμος πυκνώνει στη Μεσογείων, η τροχαία αποκλείει πρώτα το ένα και μετά τα δύο ρεύματα. Ο κόσμος με κοιτάει με βλέμμα συμπαράστασης, θυμάμαι την εικόνα των εργαζόμενων στη Lehman Brothers, που έφευγαν με τις κούτες τους, σοκαρισμένοι.

Η Ελλάδα είναι από την Τετάρτη, η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν θα έχει δημόσια ραδιοτηλεόραση. Για όσους επιμένουν οτι “έτσι είναι καλύτερα”, η απάντηση είναι οτι δεν είναι “κουτόφραγκοι” οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, που διατηρούν ένα αντίβαρο στην ιδιωτική ραδιοτηλεόραση, έτσι ώστε να διατηρούν όσο μπορούν ψηλότερα το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου και της πολιτικής ζωής. Και για όσους νομίζουν οτι η ΕΡΤ παίρνει από τον προϋπολογισμό μιας ασθενούς δημοσιονομικά χώρας, η απάντηση είναι οτι δίνει κιόλας (από το υστέρημα του κατοίκου της Ελλάδας) - και μάλιστα ικανό ποσό στον χρεοκοπημένο ΛΑΓΗΕ και στο Υπουργείο Οικονομικών.

Οι φίλοι μου στέλνουν συγκινητικά μηνύματα, δεν προλαβαίνω να απαντήσω στις κλήσεις. Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν για συμπαράσταση ή αλληλεγγύη, αυτά είναι στην προσωπική σφαίρα του καθενός - και άλλωστε έχουν συμβεί πολύ χειρότερα, σε πολλούς ανθρώπους, σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια. Απορώ όμως με την προχειρότητα της εκχώρησης μιας υπεραξίας σε ακροαματικότητα και θεαματικότητα, που δεν αναπληρώνεται αν χαθεί - και βεβαίως εκχωρείται, ως δωράκι, στον ανταγωνισμό. Λες και η κυβέρνηση ανέλαβε χθες. Μια συχνότητα δεν την κλείνεις ποτέ, εκτός αν θέλεις να τη χάσεις...

“Ένα πράγμα θα ζητήσω από όσους θέλουν να αισθάνονται ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας”, μου λέει ένας συνάδελφος. “Ούτε να βγουν στους δρόμους, ούτε να ρίξουν την κυβέρνηση. Απλά να υπογράψουν στο avaaz.org και να γράψουν ένα μήνυμα διαμαρτυρίας στο info@primeminister.gr, στο pressoffice@primeminister.gr ή στο @PrimeministerGR στο twitter. Έτσι απλά για να πουν, επιτέλους γραπτά, για την αγαπημένη τους εκπομπή που έχασαν”...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το www.ert.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "To Be Loved" του Καναδού Michael Buble.

Ένα επιχειρηματικό "success story"...

Η εξίσωση της ανάπτυξης περιλαμβάνει σίγουρα έναν “άγνωστο χ”: Τον περιορισμό, αν όχι την εξαλειψη της καθυστερητικής (και διεφθαρμένα παραγοντίστικης) γραφειοκρατίας. Αν η κυβέρνηση θέλει να μιλάει για ανάκαμψη και “success story”, θα πρέπει να ρίξει το βάρος της εκεί. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ότι κάνει.

Τι λοιπόν πιο απλό, από τη διευκόλυνση κάθε νέας (και απλής) επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κι αν η δημιουργία μιας νέας επιχείρησης μοιάζει δύσκολο άλμα, σε καιρούς ύφεσης, η επέκταση μιας υπάρχουσας επιχείρησης, προς νέες δραστηριότητες, θα έπρεπε να είναι “παιχνιδάκι”. Πόσες και πόσες εταιρείες στράφηκαν προς άλλες κατευθύνσεις, είτε εξαγωγικές είτε όχι, όταν η αγορά του βασικού τους αντικειμένου “στόμωσε”. Έλα όμως που, όπως ανακαλύπτει πικρά κανείς, τα πράγματα εξακολουθούν και είναι αβοήθητα τριτοκοσμικά - και σε αυτόν τον τομέα...

Η “οδύσσεια” ξεκινά από την αρμόδια εφορία. Μέχρις εδώ καμία απορία, θα έλεγε κανείς μάλιστα οτι πράγματα αρχίζουν αρκετά απλά: Συντάσσεις μια τροποποίηση καταστατικού της εταιρείας, με την ελάχιστη συμβολή ενός δικηγόρου, σε μια κόλλα Α4, υπογράφουν οι εταίροι - και βαδίζεις με χαρά προς το τμήμα ΦΠΑ της οικείας ΔΟΥ. Το καταθέτεις, στο σφραγίζουν, κρατούν το ένα αντίγραφο - και σου παραγγέλνουν να απευθυνθείς στο ΓΕΜΗ (Μητρώο του Επιμελητηρίου), στο οποίο ανήκεις, μετά στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) και πάλι πίσω, για να υποβάλεις το σφραγισμένο χαρτί, μαζί με μια φόρμα.

Στην πρώτη επαφή μάλιστα με το “στενό” δημόσιο τομέα, αναθαρρείς: Ο αρμόδιος υπάλληλος (τηλεφωνητής;) στο Υπουργείο Ανάπτυξης όχι μόνον είναι πρόθυμος να σε κατευθύνει στο αρμόδιο ΓΕΜΗ, αλλά προσφέρεται να σου πει ακριβώς που ανήκεις, ζητώντας σου το ΑΦΜ της επιχείρησης, ώστε να σε εντοπίσει με ακρίβεια στον υπολογιστή που έχει μπροστά του. Θαύμα! Έχουμε επιτέλους μάθει να εξυπηρετείται ο πολίτης τηλεφωνικά - και χωρίς την αυτοπρόσωπη παρουσία και ταλαιπωρία...

Αμέσως μετά όμως έρχεται η ψυχρολουσία. Μια επίσκεψη στο Επιμελητήριο που θα έπρεπε να είναι “ενδοεπιχειρηματικά διευκολυντική”, αναδεικνύεται σε κλασική ανατολίτικη ταλαιπωρία: Πρέπει να φύγεις από την Ακαδημίας και να κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, για να περάσεις παρακαλώ από (άκουσον, άκουσον) δύο διαφορετικά ταμεία του ίδιου κλάδου, το ταμείο ασφάλισης και το ταμείο πρόνοιας των νομικών, στη Σωκράτους και στη Χαριλάου Τρικούπη αντίστοιχα, για να πληρώσεις ένα ελαφρύ “φόρο” υπέρ ενός κλάδου, που δεν παραλείπει να εφαρμόζει υποχρεωτικές μεθόδους “προστασίας”, με τη διαχρονική βοήθεια των ομότεχνων βουλευτών, που παραδιοσιακά αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα στο κοινοβούλιο και νομοθετούν συντεχνιακά.

Η εικόνα κλασικά βαλκανική: Χιλιάδες φάκελοι στιβαγμένοι παρά τα (λιγοστά) κομπιούτερ, χειρόγραφα διπλότυπα αντί μηχανογράφησης, ουρές γιατί διάφοροι βοηθοί και συνεργάτες πηγαίνουν με δεκάδες υποθέσεις μαζικά στο χέρι, κλασικές μέθοδοι από τους γνώστες του τύπου “τρέχω να φέρω την προϊσταμένη να βοηθήσει για να εξυπηρετηθούμε”.

Αλλά δεν αρκεί αυτό. Το Επιμελητήριο απαιτεί να του φέρεις τυπωμένα τα στοιχεία της απογραφής που έχει κάνει ο λογιστής σου, μαζί με (ανυπέρβλητα ελληνική) υπεύθυνη δήλωση (του πρώην νόμου 105) του διαχειριστή της εταιρείας, οτι τα στοιχεία που έχεις αναρτήσει στο ίντερνετ είναι πλήρη και αληθή! Τότε και μόνον τότε, θα “ξεκλειδωθεί” η εταιρεία - και θα μπορέσει να πάρει το απαιτούμενο ok...

Και φυσικά, η περιπλάνηση συνεχίζεται: Έχεις ακόμα το ταμείο των ταμείων, τον ΟΑΕΕ, αλλά και το Μητρώο της ΔΟΥ, που με αυθάδεια σου απαντά, όταν αναζητάς τον σωστό κωδικό για την επέκταση της δραστηριότητας σου: “Και πού να ξέρουμε εμείς κύριε, τι θέλετε εσείς; Ορίστε το βιβλίο, ψάξτε, αυτά τα ξέρει ο λογιστής, θα σας τα βρει και θα έρθετε να μας το πείτε”...

Μετά από όλα αυτά, συνάγεις οτι η έννοια της “επένδυσης” (γιατί επένδυση είναι και η επέκταση μιας εταιρείας προς μια νέα κατεύθυνση), είναι απλώς κοροϊδία. Διότι, ως γνωστόν, είμαστε έθνος απατεώνων - και αν δεν ληφθούν όλα τα γραφειοκρατικά μέτρα προς αποφυγήν της κάθε ευφάνταστης κομπίνας, δεν πρόκειται να γίνει “σωστά η δουλειά”. Με την περιπλάνηση στις πιο “δύσβατες” περιοχές του κέντρου της Αθήνας, όπου το πάρκινγκ είναι ένα πάμφθηνο και εύκολο παιχνίδι, ώστε να γίνουν όλα σε μια μέρα, να είναι αυτονόητη.

Η μικρή αυτή “βόλτα” είναι ίσως μία από τις πιο ανώδυνες που αντιμετωπίζει ο νέος επιχειρηματίας και η περιγραφή της έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες ή εκατοντάδες άλλες ιστορίας “καθημερινής γραφειοκρατικής τρέλλας”, που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς.

Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, είχα εντυπωσιαστεί από μια Αμερικανίδα που χρησιμοποίησε το τηλέφωνο, από νησί των Κυκλάδων, για να αναβάλει, με τη συναίνεση του εισαγγελέα, μια δίκη για μια απλή τροχαία παράβαση στην Καλιφόρνια. Δεν έχει κανείς την απαίτηση να φτάσουμε σε αυτό το σημείο εξαιρετικής απλότητας, αποτελεσματικότητας και εξυπηρέτησης.

Αλλά αν θέλετε να μιλάτε για “success story”, κύριοι της τρικομματικής κυβέρνησης, νομοθετήστε άμεσα να καταργηθούν όλοι αυτοί οι σκόπελοι. Αν δεν μπορούν να βρεθούν τα “νταβατζήδικα” οφειλόμενα αυτοστιγμεί, μέσω online εξυπηρέτησης, πολύ απλά καταργήστε τα. Εκτός από τους ευεργετούμενους νομικούς και γραφειοκράτες επιμελητηρίων και ταμείων, όλοι οι υπόλοιποι θα σας ευγνωμονούν...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η φωτό είναι από το www.rosbarber.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Don't Rock the Boat" των Skeewiff.