Ο Νίκος Ξυδάκης βρίσκει (εύστοχα) ποιότητες ενός καταιγιστικού “ντοκιμαντέρ της παγκοσμιοποίησης” - με την αγχωτική και οξυδερκή κάμερα του σκηνοθέτη του “Trainspotting”, θα προσέθετα. Ο Δημήτρης Δανίκας πάλι, προσεγγίζοντας την ταινία με μαρξιστική-κοινωνιολογική αντίληψη, της καταλογίζει οτι η επιτυχία του πρωταγωνιστή με την “γκαντική” στάση περνάει υποσυνείδητα προς το τρίτο κόσμο το μήνυμα της υποταγής. Διαφωνώ, αλλά συμφωνώ οτι η ταινία ρέπει προς ένα (γλυκερό φυσικά) “Bollywood/Hollywood”, γαρνίροντας το love story με (τύπου bhangra;) χορευτικά. Και πάντως δεν μου "γέμισε" το μάτι για 8 όσκαρ, μεταξύ των οποίων και το "καλύτερης ταινίας"...
Ωστόσο, η προβληματική του old boy πήγε το πράγμα πάρα πέρα – στη θεμελιώδη ίσως διαφορά αντίληψης μεταξύ δυτικού και ανατολικού (ασιατικού και ειδικότερα ινδικού) πολιτισμού: Πώς τα πέτυχε όλα αυτά ο “καταραμένος” ορφανός μπόμπιρας της παραγκούπολης; Με την τύχη και τις συγκυρίες (παρέα με τις αποφάσεις και την επιμονή) ή με κάτι που λέγεται “μοίρα”;
Η ταινία υιοθετεί φυσικά το δεύτερο - “ήταν γραμμένο” λέει στο τέλος. Το “κάρμα” θα έλεγε σχεδόν οποιοσδήποτε συμπατριώτης του. Αυτή η περίεργη έννοια, που δεν ξέρω πόσο διαφέρει από τη δική μας έννοια “τύχη”. Γιατί κι εμείς στη γλώσσα μας, όταν λέμε “το παιδί έχει τύχη”, δεν ξέρουμε αν εννοούμε οτι τον ευνοούν “random” συμπτώσεις ή οτι “έχει το καλότυχο (benevolent;) αστέρι”.
(Παρένθεση: Έχω παίξει σ' αυτό το παιχνίδι - για φιλανθρωπικό σκοπό - όταν το παρουσίαζε στην Ελλάδα ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Λάτρευα πάντα τα παιχνίδια γνώσεων - και ειδικά τα multiple choice. Έχω να σας πω οτι είναι απίστευτα πιο δύσκολο, από το να απαντάς από τον καναπέ σου, όταν έχεις τα φώτα στα μούτρα σου - ακόμα κι αν έχεις συνηθίσει την κάμερα. Τελικά κερδίσαμε ένα καλό ποσό - 10 ή 20 χιλιάδες ευρώ; - και ξέραμε και την επόμενη απάντηση, αλλά δεν τολμήσαμε...)
Ως άνθρωπος στενά συνδεδεμένος με την κουλτούρα του “ορθού λογισμού” θα πω οτι δεν δέχομαι τη μη σοβαρή συμμετοχή της “ελεύθερης βούλησης” μας (χαρακτήρας, αποφάσεις, επιλογές) στη διαμόρφωση της ζωής μας – άλλωστε ούτε μία “έξυπνη” θρησκεία δεν έχει τολμήσει να την αποκλείσει από το σκεπτικό της. Από την άλλη όμως, δεν θα “σβήσω” κανένα μηχανισμό της φύσης, τον οποίον αδυνατούμε να κατανοήσουμε ακόμα...
Πολλά πράγματα, ειδικά στην αρχή της ζωής μας δεν είναι επιλογή μας – όπως και η ζωή του μικρού Τζαμάλ στην παραγκούπολη της Μουμπάι (Βομβάης). Το αν γλύτωσε σε ηλικία 5 χρόνων από τη βία και το θάνατο μάλλον ήταν μια ακόμα ελάχιστη κίνηση σε μια σκακιέρα που ίσως είναι η σύνθεση των ενεργειών όλων μας – και αν υπάρχει, δεν μπορούμε να “εντοπίσουμε”...
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις περιπτώσεις "όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει": Σώζεται κάποιος από χαλάσματα της Ρικομέξ και πνίγεται στο ναυάγιο του Σαμίνα...
Γιατί, ποιος μπορεί να μου εξηγήσει ποιόν συναντάμε στη ζωή μας και γιατί; Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο – ποιος “αποφασίζει”, ανάμεσα στα εκατομμύρια ψυχές γύρω μας, αν θα γνωρίσουμε (καταλυτικά πολλές φορές) τον Α ή τον Β; Εκτός αν κάποιος παίζει - πάνω απ' το κεφάλι μας - εντελώς τυχαία, ζάρια...
Οι φωτό είναι από τα www.wowsudbury.com, http://toddhosfelt.files.wordpress.com, http://blog.muradqureshi.com
Το post συνοδεύεται από έναν Πακιστανό και όχι Ινδό καλλιτέχνη - τον περίφημο Nusrat Fateh Ali Khan, σ' ένα δυτικότροπο remix, όπως είναι και η ταινία. Το Πακιστάν (που βρίσκεται σε σχεδόν "εμπόλεμη" κατάσταση με την Ινδία), είναι όπως και το Μπαγκλαντές, το κράτος που δημιούργησαν οι Μουσουλμάνοι Ινδοί.
%20%20.jpg)
27 σχόλια:
Ναμαστέ! (ινδικός χαιρετισμός)
Θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν η ταινία των 8 όσκαρ, αλλά νομίζω ότι αποδεικνύεται σημαντική γιατί προκάλεσε τόσο διαφορετικές κριτικές προσεγγίσεις και πυροδότησε συζητήσεις στο κοινό που την παρακολούθησε. (στο imdb τώρα βλέπω 681 σχόλια)
Όσο για το άλλο θέμα…επιλέγω τον τρίτο δρόμο-την ισορροπία ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση. Ορθός λόγος από τη μια και «το βαθύτατα τυχάρπαστο ή το βαθύτατα γραμμένο»-που λέει και ο Old Boy – από την άλλη.
Aν περάσω με το καλό το Music 101 (... αν και πολύ χλωμό!) σκέφτομαι να πάρω Metaphysics 101 in the Fall Term. =)) Τι λέτε;
Το δεύτερο μισό του έργου ήταν πολύ απογοητευτικό --οι διάλογοι ρηχοί και το κάστιγκ καθόλου πειστικό --σχετικά πχ με το πολύ καλό επίσης εμπορικό, πλην αρκετά πιο nuanced, Monsoon Wedding της Mira Nair.
@Τσαλαπετεινός: Ναι, σημαντική είναι - συμφωνώ! Και η βράβευση της προοδευτική, αλλά και υπερβολική. Εγώ επιλέγω και στην πολιτική τον "τρίτο δρόμο"... :-)
@MadNihilist: Δεν το έχω δεί.. Thanks για το link... Και μαθήματα χορού θα παραδώσουμε σε αυτό το blog, μείνετε μαζί μας... :-)
Δεν μου είπε πολλά η ταινία. Ούτε ως ταινία, ούτε ως προσέγγιση. Είμαι παιδί της δυτικής σκέψης, πιστεύω στο τυχαίο αλλά και στο αντιστάθμισμα του να προσπαθείς, όσο μπορείς, αρπάξεις την τύχη με τα χέρια σου.
Δεν υπάρχει κάρμα.
Αντιπροτείνω το διάβασμα του “The Sirens of Titan” του Kurt Vonnegut και το σοφό "I was a victim of a series of accidents, as are we all". Στον Τιτάνα του Κρόνου λοιπόν, εκεί που ο Rumfoord ζούσε σ’ ένα πιστό αντίγραφο του Taj Mahal.
@Thomas Xomeritis: Όπως δεν με πείθει η "μπετόν" βεβαιότητα της πίστης των θρησκειών - έτσι δεν μπορώ να δεχτώ εύκολα και τη δικιά σας βεβαιότητα... :-)
προσωπικά μου άρεσε πολύ η ταινία κυρίως για τον κοινωνικό προβληματισμό που θέτει: φτώχεια, αδικία, βία κλπ.
Συμφωνώ μαζί σας με τα περί τύχης, κ εμένα δεν με ικανοποίησε το θέμα περί κάρμα, αλλά αυτό που μου έμεινε ως κύριο είναι ότι ο πρωταγωνιστής,έστω και με την επίφαση του κάρμα, ήταν πιστός από την αρχή ως το τέλος στις προσωπικές του αρχές. Και αξιοπρεπής.
Καλημέρα
@mermyblue: Μα και μένα μου άρεσε... Κι ας ήταν το "απόλυτο παραμυθάκι"... Καλημέρα! :-)
Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως δεν υπάρχει κάρμα, πεπρωμένο, τύχη ή όπως αλλιώς μπορεί να το πει κανείς. Θα μου ήταν πολύ ανιαρή όμως η ιδέα μιας ζωής προδιαγεγραμμένης στην οποία δεν θα μπορούσα να επιδράσω ούτε κατ΄ελάχιστον. Σαφώς και επηρεάζουμε την ζωή που ζούμε.
Το εργάκι λέω να μην το δω. Από τα prochainement μου φάνηκε υπερβολικό για τα γούστα μου.
Καλησπέρες!
Ma giati? Giati de sas arese? Ta aksize ta Oscars, kai ta 8, kai eidika ayto tis kalyteris tainias! (Alitheia, eseis poia tha dialegate?). Emena me syglonise o realismos tis. Den exw -dystyxws- episkeftei pote to Mumbai, to gnwrizw mono mesa apo eikones kai keimena, filoi omws pou zoun ekei kai alloi pou zisan i to episkeftikan, ypostirizoun kai tous pistevw, pws i tainia apotypwnei me realismo mia alli plevra tis polis, asximi, lypiteri, tromaktiki, opws kai na exei, alithini. Ki egw thelw mia tainia na me kanei na nevriasw, na tromaksw, na lypithw, na xalastw. Kai einai eksairetika proklitiki i stigmi pou siniditopoiw poso me enoxlei na enoxloumai toso apo mia tainia! [poso ksenerwsa otan misi wra prin to telos tis varetis ypothesis toy B. Button arxisa ta sms - how long is long enough?] Skinothesia, senario, photografia, erminies (!!) ola edesan magika sta matia mou.
Moira, tyxi, programmatismos - den me apasxolei. Ayto pou pistevw kai mou arkei einai pws epireazomaste amesa i emmesa apo prakseis synidites i asinidites gnwstwn i agnwstwn anthrwpwn. Moira, tyxi, karma, theos, myalo.. whatever. Opws to slumdog einai mia 'masala' tainia, etsi ki ayto!
Απροπό, ανάμεσα στα πολλά που γράφτηκαν για την ταινία: Caught on film: India ‘not shining’ της Arundhati Roy.
Είδα την ταινία προχτές και θα συμφωνήσω με τον Δανίκα ότι σε ένα μήνα το πολύ, μάλλον θα την έχω ξεχάσει... Μου φάνηκε πως ήταν μάλλον μια ταινία εσωτερικής κατανάλωσης και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς βρήκε τον δρόμο για τα Όσκαρ (προσωπικά το Όσκαρ καλύτερης ταινίας θα το έδινα χωρίς καμμιά επιφύλαξη στο Gran Torino!). Θα συμφωνήσω με τον MadNihilist ότι το "Monsoon Wedding" ήταν σαφώς καλύτερη ταινία!
Όσο για το πεπρωμένο: "ήθος ανθρώπω δαίμων". Ο χαρακτήρας μας είναι "γραφτός" και αυτός καθορίζει την τύχη μας. Νομίζω ότι κι η πορεία του Τζαμάλ καθορίστηκε κατά κύριο λόγο από τον χαρακτήρα του: πεισματάρης, ρομαντικός και ευφυής. Για μένα, ο Θεός είναι το πρώτο κινούν αίτιο κι από 'κει πέρα, ισχύει η παραπάνω ρήση του Ηράκλειτου...
Πάντως οι τελευταίες σκηνές με τον κόσμο να κατακλύζει τους δρόμους και να συνωστίζεται μπροστά στις τηλεοράσεις μου έφερε μνήμες...Euro 2004! Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς μια ταινία με τίτλο "Who wants to be a champion" για την slumdog Εθνική μας με το φτωχόπαιδο από την Καβάλα (Θοδωρής Ζαγοράκης!) που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης εξίσου ουρανοκατέβατα όπως και ο Τζαμάλ τις 20εκ. ρουπίες;! :-)))
Υ.Γ.: @Vicky Δες για τη Βομβάη το οδοιπορικό του Άρη Χατζηστεφάνου εδώ: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_22/10/2008_253005
Οι επιλογές στη στάση ζωής δεν υπαγορεύουν και τις επιλογές πολιτικής ;
Επανέρχομαι όμως κυρίως για τα μαθήματα χορού- θα ήθελα να δηλώσω εγκαίρως συμμετοχή. Αν χρειαστείτε βοήθεια στις μετακινήσεις για να κάνετε χώρο στο blog μη διστάσετε, εδώ είμαστε να βάλουμε ένα χεράκι.
@pandora: Ομολογώ κι εγώ οτι δεν μπορώ να αποδεχτώ το "κισμέτ" - με την έννοια του απολύτως προδιαγεγραμμένου. Γι αυτό λέω "κάρμα", που μου μοιάζει περισσότερο σαν μια "κληρονομιά δυναμικού" σε αυτή τη ζωή.
@Vicky: Μα μου άρεσε, λέω! :-)
Ομολογώ έπίσης οτι καμία από τις άλλες ταινίες δεν μου έκανε για καλύτερη. Επειδή το "καλύτερη ταινία" αναφέρεται στην παραγωγή συνολικά, φαντάζομαι οτι το άξιζε.
Το "Milk" με κούρασε, το "Reader" δεν ήταν για όσκαρ - εδώ οι ερμηνείες Α' ρόλου άξιζαν πραγματικά για όσκαρ.
@MadNihilist: Thanks darling, θα το μελετήσω... :-)
@Φλώσσυ: Ναι το Gran Torino ήταν ίσως η καλύτερη απ'όλες - αν και low budget...
@Τσαλαπετεινός: Ναι, κανονικά η στάση ζωής πρέπει να είναι "ενιαία" σε όλους τους τομείς...
@ Flwssy, euxaristw gia to link! To diavasa, wraio alla poly touristiko gia mia poli tis opoias o misos plithismos zei se slums :S
Για να μην είμαι κι απόλυτη όμως, υπάρχουν στη ζωή μας κι αυτές οι στιγμιαίες, φαινομενικά ανώδυνες, χωρίς ηθικό βάρος αποφάσεις που δεν είναι αποκαλυπτικές του χαρακτήρα μας, αλλά έχουν τη δύναμη να προκαλούν γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή μας. Για παράδειγμα είναι πάρα πολλές οι φορές που αποφασίζοντας χωρίς ιδιαίτερη σκέψη -όχι όμως και μηχανικά!- να στρίψω σ' εκείνο το δρόμο κι όχι στον παρακάτω ή να μπω σ' εκείνο το βαγόνι του τραίνου κι όχι στο άλλο συναντώ κάποιο πρόσωπο που έχω πολλά χρόνια να δω ή εμπλέκομαι σ' ένα συμβάν που διαφορετικά δεν θα είχε καταγραφεί στις εμπειρίες μου. Προσοχή όμως! Δεν μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες που δεν συμμετέχουμε ούτε υποτυπωδώς στην εξέλιξη των πραγμάτων (π.χ. παθαίνει μηχανική βλάβη το πλοίο και μετεπιβιβάζομαι σε άλλο που βουλιάζει!), αλλά για εκείνες ακριβώς που μια αχνή φωνή από το βάθος του ασυνειδήτου μας μας προτρέπει να ακολουθήσουμε μια εναλλακτική πορεία που δεν προμηνύει καμμιά έκπληξη αλλά που τελικά μας αναγκάζει να αποδεχθούμε άναυδοι το ενδεχόμενο μιας ας την πω "καθοδηγούμενης σύμπτωσης". Το ερώτημα βέβαια είναι "καθοδηγούμενη" από ποιον ή από τι; Προσωπικά, σε τέτοιες περιπτώσεις απλώς αποδίδω τηλεπαθητικές ιδιότητες στον εαυτό μου! :-))
Συγγνώμη που σας κούρασα, αλλά θέτετε κι εσείς φιλοσοφικά προβλήματα :-)
Καλό βράδυ!
καλησπερα Προκοπη,
H ταινια ήταν γεμάτη συμπτωσεις, περα απο καθε λογικη, οπως ακριβως στα παιδικά παραμυθια. Ο παραμυθας προκειμενου να προωθησει την ιστορια του δεν λογαριαζει τιποτε, και κυριως τις αιτιοτητες. Η εκτος ελεγχου ελευθερια του σεναριογραφου στο να μην λογοδοτει σε καμμια λογικη, ουτε καν σε καποια εσωτερικη λογικη της ταινιας, με ενοχλει.
εγώ πάντως θα συμφωνήσω με την κριτική του Ν.Ξυδάκη. Για όλους εμάς που αντιλαμβανόμαστε τον αναπτυσσόμενο κόσμο μέσω της τηλεόρασης είχε πολλά σημεία ενός πολύ καλού ντοκυμαντέρ νομίζω (βεβαίως διανθισμένου με ένα γλυκερό τέλος). Νομίζω επίσης, πως δεν ήταν η καλύτερη ταινία. Κάποιοι φίλοι μου λένε πως βασικός χορηγός της ήταν η εταιρεία που παράγει το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αναφορικά τώρα με το "κάρμα" της ανατολής ή την "τύχη" και "σύμπτωση" της δύσης πως μπορεί με σιγουριά να πεί κανείς πως ότι μας συμβαίνει και ότι πράτουμε, ότι είμαστε είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της "ελεύθερης βούλησης μας;"
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο κατανοώ αυτό που ο σοφός για μένα λαός λέει "καλότυχος/η, καλότυχος/η"
Καλό σας βράδυ.
Νομίζω ότι οι αιφνιδιασμοί της ζωής μας αποδεικνύουν ότι ίσως και τίποτα να μην είναι προσχεδιασμένο. Τι θα προσδοκήσουμε και τι θα νοσταλγήσουμε συνδέονται μόνο με τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Χθες γλίτωσα από ένα ατύχημα στο δρόμο, αλλά αύριο θα γλιστρήσω στις σκάλες. Γιατί το πρώτο να μην είναι δικό μου κατόρθωμα λόγω των γρήγορων αντανακλαστικών μου, όπως και το δεύτερο να μην είναι δικό μου λάθος γιατί περπατούσα αδέξια σε βρεγμένες σκάλες;
Κάπου μπορεί να εμπλέκεται και η τύχη, αλλά πιστεύω ότι οι επιλογές μας, προβλέψιμες ή όχι, είναι δικές μας.
Ας έχουμε βέβαια και την άλλη εκδοχή στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γιατί αν κάποιος κάποτε μας αποδείξει το αντίθετο και ανακαλύψουμε ότι ζούμε σε ένα "Truman Show", θα χρειαστεί να γνωρίζουμε που είναι αυτή η πόρτα που θα μας οδηγήσει έξω απ’ το σκηνικό.
Προφνώς (απαντάω σε όλους τους τελευταίους συνομιλητές), το να γλιστρήσoυμε ή να έχουμε ένα τροχαίο ατύχημα είναι αποτέλεσμα της δικής μας αφηρημάδας ή υπερβολικής "επιθετικότητας με αλαζονεία".
Όλα όμως είναι συμπτώσεις στη ζωή; Αυτό που λέμε (λέει και η Φλώσσυ) "υποσυνείδητη απόφαση", ποιός το ρυθμίζει;
Questions, questions...
@Thomas Xomeritis: Ενδιαφέρον το βιβλίο - ευχαριστώ!
@MadNihilist: Ωραία τα λέει η Αρουντάτι...
Θα συμφωνήσω στα "Το "Milk" με κούρασε, το "Reader" δεν ήταν για όσκαρ" αλλά ξέχασες τον "Benjamin Β". Μου μίλησε βαθύτερα από ότι το "Slumdog".
(btw - Υπάρχει το πολύ καλό ντοκιμαντέρ "The Times of Harvey Milk ".
Θα συμφωνήσω με τον Thomas. Εκπληκτική ταινία το Slumdog, αλλά το φετινό Νο1 για μένα ηταν ο Benjamin και Νο3 "Ο Παλαιστής".
Καλώς σε βρήκα, πολύ ενδιαφέρον το blog σου!
@Thomas Xomeritis, attackta: Και μένα μου άρεσε το Benjamin Button - ούτε αυτό όμως θα ήταν για 8 όσκαρ.. Καλώς ήλθατε! :-)
Το συγκεκριμένο που αναφέρεις,για το φτωχόπαιδο της παραγκούπολης που "τυχαίνει"(!!)να γνωρίζει ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις του παιχνιδιού,μου φαίνεται αρκετά αφελές και παραμυθένιο για να το πιστέψω - άλλο αν το δέχομαι προκειμένου να δω την ταινία ευχάριστα.Δεν πιστεύω σε τόση τυχαιότητα στη ζωή.
Όσο γι αυτό που λες,αν δηλαδή υπάρχει κάποιος πάνω από το κεφάλι μας που παίζει ζάρια,έχω και κει την εντύπωση,πως όσο κι αν θέλουμε να το νομίσουμε μερικές φορές,για διάφορους λόγους(όπως,ας πούμε,δεν είμαστε μόνοι,υπάρχει και κάποιος άλλος που μπορεί να κινεί τα πράγματα,τα νήματα,τις καταστάσεις)είμαστε μόνοι και εελεύθεροι να υποστηρίξουμε τις όποιες επιλογές μας.Όσο και αν πιστεύω σε κάποια Θεία Δύναμη,δε μπορώ να κατανοήσω πως αναλώνεται με το να ασχολείται καθημερινά με το αν κερδίσω το λαχείο ή χάσω τη δουλειά μου.Κάπως έτσι το σκέπτομαι.Αλλά,ανοίγουμε ένα τεράστιο θέμα τώρα,φιλοσοφικό,θεολογικό,κοινωνιολογικό,κλπ...
Καλημέρα και πάλι!
Καλησπέρα Προκόπη...
Πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις τόσες μέρες...καταιγισμός...
Αναφορικά με την ταινία, ειλικρινά δεν αντέχω ταινίες τύπου Bollywood γιατί δεν αντέχω τη συνολική νοοτροπία των ινδο-πακιστανών και Σία. Όλες αυτές τις αηδίες που ενέπνευσαν τόσο συγκινητικά τα ελληνικά μελό του '50: Η αγάπη νικάει τα πάντα, το άστρο κάτω από το οποίο γεννιέσαι καθορίζει όλη σου τη ζωή, οι φτωχοί είναι πάντα τίμιοι και οι εύποροι είναι πάντα κακοί. Εδώ ο κόσμος γύρω τους καίγεται και το Bollywood (κλασικά) κισμετίζεται. Και ας μη γελιόμαστε, καμία τύχη δεν επεμβαίνει στη ζωή μας. Οι πράξεις μας, οι επιλογές μας και οι συνέπειές τους καθορίζουν τη ζωή μας. Άντε και ένα μικρό ποσοστό (το πολύ 5%) ως παράγων Χ/θεός/μοίρα. Απλά πράγματα. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής, η ζωή μου ήταν γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Αν υπάρχει κάρμα, θα με μουτζώνει με χέρια και πόδια αλλά αδιαφορώ. Οι δε μακρινοί πρόγονοί μου παρουσίαζαν τη συμπεριφορά του Κόναν απέναντι στον Κρομ (έχεις δει τη σκηνή;) όσο αφορά τη θεϊκή παρέμβαση. Είμαι ορθολογίστρια, ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι, ναι, πιστεύω στην ύπαρξη μαγνητικών πεδίων (βλ. βασκανία) αλλά όχι και σε εξώκοσμες παρουσίες (πχ φαντάσματα), ναι, η αστρονομία μπορεί να μου εξηγήσει μέσω της θεωρίας των μαγνητικών πεδίων πώς μπορεί να επηρεάζομαι από την κίνηση των πλανητών, αλλά ο Λεφάκης δεν μπορεί να μου πει πότε θα κόψω το χέρι μου, τεμαχίζοντας ντομάτες, μόνο και μόνο επειδή είμαι Παρθένος με ωροσκόπο Υδροχόο. Και σίγουρα πάντως, αυτή η εμμονή των ασιατών με τις κοσμικές δυνάμεις, αυτή η άκριτη υποταγή στο υπερφυσικό, αυτή η αυτοακύρωση μπροστά στο κισμέτ ή το κάρμα, μου φαίνεται εκνευριστικά παρωχημένη. Και όχι, το ότι ο Τζαμάλ είναι μια ερώτηση μακριά -όπως έλεγε και στο τρέιλερ- είναι αφέλεια να λέμε ότι οφείλεται στο πεπρωμένο. Αφήνω την καραμέλα του ρομάντζου που για κάποιο λόγο υπάρχει σε κάθε παρ'ολίγον μεγάλη ταινία. Και λέω παρ'ολίγον, γιατί αυτή η ταινία θα ήταν εξαιρετική αν απλώς περιέγραφε τη μιζέρια που τραβάνε οι Ινδοί στην κοινωνία των δύο ταχυτήτων όπου ζουν. Όπως και ο "Τιτανικός", που θα μπορούσε να επικεντρωθεί στη δίψα των φτωχών να εξασφαλίσουν το "μαγικό" εισιτήριο ή στην απανθρωπιά κάποιων, όπως ο πλοιοκτήτης Ισμέι, που, εκτός του ότι επέδειξε κακουργηματική αμέλεια, (εγώ θα το έλεγα δόλο) προσπάθησε και κατάφερε να διαφύγει με τις λέμβους που ήταν προορισμένες για τα γυναικόπαιδα ή έστω στην εξαιρετική δουλειά που έγινε για την αναπαράσταση της συνολικής εικόνας του πλοίου (τα έπιπλα και τα αντικείμενα κατασκευάστηκαν από τις εταιρείες που είχαν κατασκευάσει τα του Τιτανικού και ο ωκεανογράφος Ρόμπερτ Μπάλλαρντ έκανε τα πάντα για να εισχωρήσει στο ναυάγιο και να αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του). Το υποτιθέμενο χαζοφλερτάκι ενός προλετάριου με μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα (και τι διαφορά στην ερμηνευτική δύναμη της Γουίνσλετ τότε και τώρα!) ήταν παραπάνω από αδιάφορο, όχι άλλες ζουζουνιές σε λαμπερές ταινίες, σας παρακαλώ... Για τα γκόλντεν μπόις, μην περιμένεις σχόλιο από μένα, τα παίρνουν επειδή μπορούν και όχι επειδή τα αξίζουν, αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι το καταλαβαίνω ή το δικαιολογώ... Απατεώνες πολυτελείας.
Συγγνώμη αν σε κούρασα... καλό δελτίο!
Εγώ πάντως θα συμφωνήσω πλήρως με την άποψη Ν. Ξυδάκη. Μου άρεσε πολύ η ταινία, δεν την βρήκα καθόλου υπερβολική... Πόσο λιγότερο υπερβολική δηλαδή είναι μια "...σπουδαία και τελεία..." πράξη της τραγωδίας; Γιατί να μη μπορεί ένας σκηνοθέτης να χρησιμοποιήσει αποσπάσματα, άλλοτε υπερβολικά και άλλοτε όχι, από την καθημερινότητα; Ρίχνει τα ζάρια και ό,τι βγεί για το παιχνίδι. Σημασία έχει αν το παιχνίδι αξίζει να το παίξεις, αν το σενάριο οδηγεί κάπου. Ε και η ταινία πάει βαθιά στον ρομαντισμό, στη σκληρότητα, στη βία. στην αλήθεια μιας κοινωνίας. Η υπερβολή είναι το ζητούμενο τελικά, ή αυτό που καταδεικνύει;
Απόλαυσα την ταινία (βέβαια με κομμένη την ανάσα) και δεν θα την ξεχάσω εύκολα προτίστως ως εικόνα μιας κοινωνίας που την είδα ανάγλυφη και ζωντανή να περιγράφεται μπροστά μου. Εξάλλου η άποψη πως η γνώση δεν σταματά στην εμπειρία αλλά συμληρώνεται από αυτή, επιβεβαιώθηκε έξυπνα.
Δημοσίευση σχολίου